တကယ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းရဲ ့လား … ႏွစ္သစ္
အခ်ိန္က မေရာက္ေသးဘူး
လူေတြက တေယာက္ၿပီး တေယာက္
ေရာက္လာၾကတယ္ …
စကား၀ိုင္းေတြရဲ ့
ေရခ်ိန္က ျမင့္တက္လာၿပီ …..။
တိုင္းေရး ျပည္ေရး
ေတာ္လွန္ေရး ေ၀ဖန္ေရး
အသံမ်ား အဆံမ်ား
စကားလံုးျဖင့္
ေသြးေခ်ာင္းစီး သတ္ျဖတ္မႈမ်ား
ဘီယာဗူးခြံမ်ား
အရက္ပုလင္းမ်ား
အဆီျပန္မ်က္ႏွာမ်ား
အခ်ိန္က နီးလာၿပီ ……..။
ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ
ေရာက္မလာေသးဘူးလား
အေသအခ်ာ ေျပာထားရက္နဲ ့
ဒီမွာ လူစံုေနၿပီ
တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေရရြတ္ပူပန္(ပင္)
အခ်ိန္က နီးလာၿပီ …….။
ေရ(ရည္)တြက္သံမ်ား ဆူညံလာ
ေဟး သံၿပိဳင္ေအာ္သံ
ဟက္ပီးနယူးရီးယား
ဖန္ခြက္ခ်င္းတိုက္ၾက
လူခ်င္းေပြ ့ဖက္ၾက
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အဆိုင္အခဲေတြနဲ ့ ျပစ္ေပါက္ၾက
အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ …..။
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ျမင္ကြင္းဟာ
ေၾကကြဲစရာေတြနဲ ့ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္တဲ့အခါ
ၾကယ္ေႂကြေတြက
ငါ့ကို … ႏႈတ္ဆက္သြားၾက …..
သံတိုင္ေတြေနာက္က
အုတ္နံရံေတြအေနာက္က
ေနာင္ေတာ္ အမေတာ္တို ့
ညီငယ္ ညီမငယ္ ရဲေဘာ္တို ့
ႏွစ္သစ္ရဲ ့ညမွာ … သင္တို ့ကို
ဘယ္သူမွ သတိတယမရွိၾကလည္း
အသင္တို ့ကေတာ့
ယံုၾကည္ခ်က္နဲ ့ ႏွစ္ေတြကို
သစ္ၿမဲသစ္ေနၾကမယ္ဆိုတာ
ငါ …ယံုတယ္။
သင္တို ့မလြတ္ေျမာက္သေရြ ့
ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ ႏွစ္သစ္ေတြဟာ
ငါတို ့အတြက္
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မဟုတ္ပါ ….
မိတ္ေဆြတို ့ ေရ
ႏွစ္သစ္ဟာ ငါတို ့အတြက္
ေပ်ာ္ရႊင္စရာမဟုတ္ပါဘူး …….။
(မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား လြတ္လပ္စြာကြဲလြဲခြင့္ရွိပါသည္)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၃၁ ၁၂ ၂၀၁၀
Friday, December 31, 2010
Thursday, December 30, 2010
၀ိဥာဥ္နီတို ့ ေပးတဲ့လက္ေဆာင္
၀ိဥာဥ္နီတို ့ ေပးတဲ့လက္ေဆာင္
ယံုၾကည္ပါ ရဲေဘာ္တို ့
ႏွစ္တႏွစ္ ကုန္ဆံုးသြားတိုင္း
ေဟာဒီ ႏွလံုးသားေတြ
နာက်င္ေၾကကြဲ တမ္းတ
အသက္စြန္ ့သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို
သတိတရ ရွိေနမိတယ္ …..။
ယံုၾကည္ပါ ရဲေဘာ္တို ့
တကမၻာ မျခားေသးပါဘူး
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကာလမွာ
အေျပာင္းအလဲေတြ မ်ားတဲ့ၾကား
ငါတို ့ေခတ္ရဲ ့ ေသြးစြန္းႏွစ္မ်ား
ေဟာင္းမသြားဘူး ေျပာင္းမသြားဘူး …..။
ယံုၾကည္ပါ ရဲေဘာ္တို ့
ရဲေဘာ္တို ့ရဲ ့စြန္ ့လႊတ္ေပးဆပ္မႈအေပၚ
ငါတို ့ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖါက္ဘူး
ရဲေဘာ္တို ့ရဲ ့စြန္ ့လႊတ္ေပးဆပ္မႈအေပၚ
ငါတို ့ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမမဲ့ဘူး
ရဲေဘာ္တို ့ရဲ ့စြန္ ့လႊတ္ေပးဆပ္မႈအေပၚ
ငါတို ့ ဘယ္ေတာ့မွ အျမတ္မထုတ္ဘူး
မၿပီးဆံုးေသးေသာ တိုက္ပြဲ
ငါတို ့ ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲမယ္ …..။
ယံုၾကည္ပါ ရဲေဘာ္တို ့
သင္တို ့ရဲ ့
ယံုၾကည္ခ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အႏၱိမ ပန္းတိုင္
မယိုင္မလဲ ခိုင္ၿမဲေသာ
သံမဏိစိတ္ဓာတ္မ်ား
ငါတို ့ အားလံုး ထပ္တူထပ္မွ်
ႏွစ္သစ္ကို သယ္ေဆာင္သြားမွာပ …..။
ယံုၾကည္ပါ ရဲေဘာ္တို ့
သင္တို ့ေပးတဲ့ ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္
အဆိုးအေကာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္း
ညီညြတ္ေရးသာ အေရးႀကီးေၾကာင္း
ညီညြတ္ေရးတရား နားမခါးေစေၾကာင္း
မညီညြတ္တဲ့အခါ
ဟသၤာကိုးေသာင္း ပ်က္စီးေၾကာင္းတရား
ငါတို ့ အသက္နဲ ့ထပ္တူ မွတ္သားနာယူပါ့မယ္ .....၊
အသင္တို ့၏ ေသြးစြန္းစကား
ရင္၀ယ္ထားလ်က္
ဒီမိုကေရစီရလ်င္ အမွ်ေ၀မည္
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ မုခ် က်ဆံုးေစရမည္ …..။
(အသက္စြန္ ့သြားေသာရဲေဘာ္အေပါင္း၏ ယံုၾကည္ခ်က္အလံကို ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲလႊင့္ထူတိုက္ပြဲ၀င္လ်က္)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၂၈ ၁၂ ၂၀၁၀
ယံုၾကည္ပါ ရဲေဘာ္တို ့
ႏွစ္တႏွစ္ ကုန္ဆံုးသြားတိုင္း
ေဟာဒီ ႏွလံုးသားေတြ
နာက်င္ေၾကကြဲ တမ္းတ
အသက္စြန္ ့သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို
သတိတရ ရွိေနမိတယ္ …..။
ယံုၾကည္ပါ ရဲေဘာ္တို ့
တကမၻာ မျခားေသးပါဘူး
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကာလမွာ
အေျပာင္းအလဲေတြ မ်ားတဲ့ၾကား
ငါတို ့ေခတ္ရဲ ့ ေသြးစြန္းႏွစ္မ်ား
ေဟာင္းမသြားဘူး ေျပာင္းမသြားဘူး …..။
ယံုၾကည္ပါ ရဲေဘာ္တို ့
ရဲေဘာ္တို ့ရဲ ့စြန္ ့လႊတ္ေပးဆပ္မႈအေပၚ
ငါတို ့ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖါက္ဘူး
ရဲေဘာ္တို ့ရဲ ့စြန္ ့လႊတ္ေပးဆပ္မႈအေပၚ
ငါတို ့ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမမဲ့ဘူး
ရဲေဘာ္တို ့ရဲ ့စြန္ ့လႊတ္ေပးဆပ္မႈအေပၚ
ငါတို ့ ဘယ္ေတာ့မွ အျမတ္မထုတ္ဘူး
မၿပီးဆံုးေသးေသာ တိုက္ပြဲ
ငါတို ့ ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲမယ္ …..။
ယံုၾကည္ပါ ရဲေဘာ္တို ့
သင္တို ့ရဲ ့
ယံုၾကည္ခ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အႏၱိမ ပန္းတိုင္
မယိုင္မလဲ ခိုင္ၿမဲေသာ
သံမဏိစိတ္ဓာတ္မ်ား
ငါတို ့ အားလံုး ထပ္တူထပ္မွ်
ႏွစ္သစ္ကို သယ္ေဆာင္သြားမွာပ …..။
ယံုၾကည္ပါ ရဲေဘာ္တို ့
သင္တို ့ေပးတဲ့ ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္
အဆိုးအေကာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္း
ညီညြတ္ေရးသာ အေရးႀကီးေၾကာင္း
ညီညြတ္ေရးတရား နားမခါးေစေၾကာင္း
မညီညြတ္တဲ့အခါ
ဟသၤာကိုးေသာင္း ပ်က္စီးေၾကာင္းတရား
ငါတို ့ အသက္နဲ ့ထပ္တူ မွတ္သားနာယူပါ့မယ္ .....၊
အသင္တို ့၏ ေသြးစြန္းစကား
ရင္၀ယ္ထားလ်က္
ဒီမိုကေရစီရလ်င္ အမွ်ေ၀မည္
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ မုခ် က်ဆံုးေစရမည္ …..။
(အသက္စြန္ ့သြားေသာရဲေဘာ္အေပါင္း၏ ယံုၾကည္ခ်က္အလံကို ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲလႊင့္ထူတိုက္ပြဲ၀င္လ်က္)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၂၈ ၁၂ ၂၀၁၀
ေတာင္သမန္အင္းက အလြမ္းပြင့္ေ၀ႏွင္း
ေတာင္သမန္အင္းက အလြမ္းပြင့္ေ၀ႏွင္း
ဘ၀ရဲ ့မွတ္တမ္း
ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္လမ္းလို
စာတမ္းထိုး ………
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္က ………
ေနာက္ခံဂီတသံက
ေခါက္ရွာငွက္ ပ်ံသန္းပံုမ်ိဳး ……။
သတၳဳႏြယ္ႀကိဳးေတြက
သံစဥ္လိႈင္းမ်ား အျပန္အလွန္သယ္ေဆာင္
ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ေသာ
ႏွစ္ကာလတခ်ိဳ ့ ……
ႏွလံုးသားခ်င္း ဖလွယ္
အတြယ္အတာနဲ ့သမုဒယ
ဘ၀ခ်ိဳခ်ိဳ
ႏွစ္ကာလတခ်ိဳ ့ ……
တီတီတာတာ
သား သမီးနဲ ့အတူေနရ
ငါ့ ဘ၀
ႏွစ္ကာလတခ်ိဳ ့……
ခြဲေနရဦးမယ္
အတိုင္းအတာ တခုအထိ
မိသားစုနဲ ့ေ၀း
ႏွစ္ကာလ တခ်ိဳ ့ …..
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇရွင္းတဲ ့
ကမၻာ့ရြာ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ
ကလစ္ တခ်က္ႏွိပ္ရံုနဲ ့
အရုပ္ျမင္ အသံၾကား
အလြမ္းက ပါးလ်သြားလား
အလြမ္းက အားရသြားလား
ႏွစ္ကာလတခ်ိဳ ့ ……
ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ
ညီမေလးေရ ….
အဲဒီ နံနက္ခင္းက
ေတာင္သမန္အင္းမွာ ျမဴႏွင္းေတြ ေ၀ေနပံု သတိရ
မယ္ဇယ္ပင္ ေျခရင္းမွာ ျမဴႏွင္းေတြ ေ၀ေနပံုမ်ား သတိရ
သီခ်င္းသံတိုးတိုးသဲ့သဲ့ ၾကားရဲ ့လား
ေနာက္ထပ္တို ့ မေ၀းဘူး ……။
(တေယာက္ဘ၀ကို တေယာက္ေထြးေပြ ့ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၂၉ ၁၂ ၂၀၁၀
ဘ၀ရဲ ့မွတ္တမ္း
ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္လမ္းလို
စာတမ္းထိုး ………
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္က ………
ေနာက္ခံဂီတသံက
ေခါက္ရွာငွက္ ပ်ံသန္းပံုမ်ိဳး ……။
သတၳဳႏြယ္ႀကိဳးေတြက
သံစဥ္လိႈင္းမ်ား အျပန္အလွန္သယ္ေဆာင္
ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ေသာ
ႏွစ္ကာလတခ်ိဳ ့ ……
ႏွလံုးသားခ်င္း ဖလွယ္
အတြယ္အတာနဲ ့သမုဒယ
ဘ၀ခ်ိဳခ်ိဳ
ႏွစ္ကာလတခ်ိဳ ့ ……
တီတီတာတာ
သား သမီးနဲ ့အတူေနရ
ငါ့ ဘ၀
ႏွစ္ကာလတခ်ိဳ ့……
ခြဲေနရဦးမယ္
အတိုင္းအတာ တခုအထိ
မိသားစုနဲ ့ေ၀း
ႏွစ္ကာလ တခ်ိဳ ့ …..
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇရွင္းတဲ ့
ကမၻာ့ရြာ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ
ကလစ္ တခ်က္ႏွိပ္ရံုနဲ ့
အရုပ္ျမင္ အသံၾကား
အလြမ္းက ပါးလ်သြားလား
အလြမ္းက အားရသြားလား
ႏွစ္ကာလတခ်ိဳ ့ ……
ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ
ညီမေလးေရ ….
အဲဒီ နံနက္ခင္းက
ေတာင္သမန္အင္းမွာ ျမဴႏွင္းေတြ ေ၀ေနပံု သတိရ
မယ္ဇယ္ပင္ ေျခရင္းမွာ ျမဴႏွင္းေတြ ေ၀ေနပံုမ်ား သတိရ
သီခ်င္းသံတိုးတိုးသဲ့သဲ့ ၾကားရဲ ့လား
ေနာက္ထပ္တို ့ မေ၀းဘူး ……။
(တေယာက္ဘ၀ကို တေယာက္ေထြးေပြ ့ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၂၉ ၁၂ ၂၀၁၀
Monday, December 27, 2010
အလြြြြမ္းပြင့္တို ့ ရိုက္ခ်ိဳးတဲ့ မ်က္ရည္တာရိုး
အလြြြြမ္းပြင့္တို ့ ရိုက္ခ်ိဳးတဲ့ မ်က္ရည္တာရိုး
အညွာလြယ္တယ္ပဲေျပာေျပာ
ေဟာဒီ မ်က္ရည္တာရိုး
အလြမ္းပြင့္ေတြက
ရိုက္ခ်ိဳးေနၾကတယ္ …..။
ေကာင္းကင္ကေတာ့
အံု ့မိႈင္းေနဆဲ
မ်က္ေစ့တဆံုး အျဖဴေရာင္ေတြဖံုးလို ့
ငွက္ကေလးေတြေတာင္မွ
ေတးမသီႏိုင္ရွာၾကဘူး
သစ္ရြက္ကေလးေတြေတာင္မွ
ႏွင္းတို ့ရဲ ့မ်က္ႏွာ ေမာ့မၾကည္ရဲရွာၾကဘူး …….။
တကမၻာလံုးက ေအးခဲမႈတို ့
ငါေနတဲ့အရပ္ကို စုပံုပို ့လိုက္သလား
သတိရတမ္းတျခင္းေတြကေတာ့
ေအးခဲမႈေတြကိုထိုးေဖာက္
မင္းဆီအေရာက္
ပ်ံသန္းေနၾကေလရဲ ့ …..။
မိသားစုဆိုတဲ့ အေတြး
ေနြးေထြးမႈကိုေပးတယ္
မိသားစုအေရး
သားသမီးအေရး
အနာဂတ္အေရး
အေတြးမ်ား မိုးမဆံုး ေျမမဆံုး …..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ
အညွာလြယ္တယ္ပဲေျပာေျပာ
ေဟာဒီ မ်က္ရည္တာ႐ိုး
အလြမ္းပြင့္ေတြက
ရိုက္ခ်ိဳးေနၾကတုန္း …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၁၇ ၁၁ ၂၀၁၀
အညွာလြယ္တယ္ပဲေျပာေျပာ
ေဟာဒီ မ်က္ရည္တာရိုး
အလြမ္းပြင့္ေတြက
ရိုက္ခ်ိဳးေနၾကတယ္ …..။
ေကာင္းကင္ကေတာ့
အံု ့မိႈင္းေနဆဲ
မ်က္ေစ့တဆံုး အျဖဴေရာင္ေတြဖံုးလို ့
ငွက္ကေလးေတြေတာင္မွ
ေတးမသီႏိုင္ရွာၾကဘူး
သစ္ရြက္ကေလးေတြေတာင္မွ
ႏွင္းတို ့ရဲ ့မ်က္ႏွာ ေမာ့မၾကည္ရဲရွာၾကဘူး …….။
တကမၻာလံုးက ေအးခဲမႈတို ့
ငါေနတဲ့အရပ္ကို စုပံုပို ့လိုက္သလား
သတိရတမ္းတျခင္းေတြကေတာ့
ေအးခဲမႈေတြကိုထိုးေဖာက္
မင္းဆီအေရာက္
ပ်ံသန္းေနၾကေလရဲ ့ …..။
မိသားစုဆိုတဲ့ အေတြး
ေနြးေထြးမႈကိုေပးတယ္
မိသားစုအေရး
သားသမီးအေရး
အနာဂတ္အေရး
အေတြးမ်ား မိုးမဆံုး ေျမမဆံုး …..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ
အညွာလြယ္တယ္ပဲေျပာေျပာ
ေဟာဒီ မ်က္ရည္တာ႐ိုး
အလြမ္းပြင့္ေတြက
ရိုက္ခ်ိဳးေနၾကတုန္း …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၁၇ ၁၁ ၂၀၁၀
သီခ်င္းအပိုင္းအစမ်ားႏွင့္ ဥေရာပ ေ၀ဒနာညမ်ား
သီခ်င္းအပိုင္းအစမ်ားႏွင့္ ဥေရာပ ေ၀ဒနာညမ်ား
ဆရာမေလးရယ္
လာပါဦးဗ်
က်ေနာ့္ ေ၀ဒနာ မသက္သာ …..
ထိုင္မရ … ထမရ
ကုတင္ေပၚလွဲေနရတဲ့
ေ၀ဒနာသည္ဘ၀မွာ
အေတြးထဲ ၀င္လာတဲ့ သီခ်င္းတစက
ဦးေႏွာက္လာစား
ၿပံဳးစရာျဖစ္သြားတယ္ …..။
ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ
ကိုယ့္ဘ၀ အေျခအေန …..
သီခ်င္း တပိုင္းတစက
ကုတင္ေပၚက ထမရတဲ့ ငါ့ကို
တရားခ်ေနသလိုလို
ရန္စေန သလိုလို …..။
ကမၻာမေက်ဘူး
ငါ တို ့ေသြးနဲ့ေရးတဲ့ ေမာ္ကြန္းေတြ…..
ငါ့ေဘး၀ဲယာ ကုတင္ေတြက
ေ၀ဒနာအေဖၚေတြ
ငါ့ တိုင္းျပည္ရဲ ့ဘ၀ကိုေမးတဲ့အခါ
ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပ
ကမၻာမေၾကဘူးသီခ်င္းက
ရင္ထဲလွ်ံက်လာတယ္ …..။
တိတ္ဆိတ္
အိပ္မက္တို ့ ေၾကြေနဆဲ
ငါ့အတြက္ အေျဖရွာေနတုန္းေပါ့ …..
အရာရာတိတ္ဆိတ္သေယာင္
အမွန္မွာ အားလံုး
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာ
ေ၀ဒနာေတာင္ပံေတြက
အိပ္မက္ကမၻာထဲစီးေမ်ာ
ေသငယ္ေဇာနဲ ့ ေမ်ာပါေနခဲ့ၾက …..။
ၾကားဘူးေနၾက ၾကားခဲ့ရၿပီ
လက္ေလ်ာ့ေနၾက လက္ေလ်ာ့ရၿပီ
အဆံုးရံႈးေတြေၾကာင့္ နာ လာၿပီ ……
လူနာေဆာင္တခုက အသံ ဆိုး
လန္ ့ႏိုးလာတဲ့ ငါ
ေ၀ဒနာ ၿမိဳးၿမိဳးမ်က္မ်က္ၾကားက
ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ သတိရသြား
ရွင္ေသမင္းနဲ ့စစ္ခင္းေနရင္း
အတိတ္ကို စိတ္ကေရြ ့သြား
ဒါ … ညေကာင္းကင္ရဲ ့ေတးသမား
အေမွာင္မွာ ေပ်ာ္ဘို ့ … ငိုသံရယ္(ရီ)သံ
ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ …..။
တေလာကလံုးမွာ
ခရမ္းႏုေရာင္ကေလးေတြ
မိွႈင္းမိွႈင္းမွႈန္ေ၀ ….. ႏွင္း၀တ္မွႈန္ေတြရဲ ့……
အိပ္မက္လား … တကယ္လား
မပီ၀ိုးတ၀ါး မကြဲျပာဘူး
လူေတြ လူေတြ ..
အဖိုးအဖြား အေဖအေမ ဦးေလးအေဒၚ
ညီအကိုေမာင္ႏွမ မိသားစုမ်ား
မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား
ငါ့ကိုယ္ထဲကိုတိုး၀င္ ထိုးေဖါက္ထြက္သြားၾက
သီခ်င္းတစ ဆက္လက္ဆိုၿငီး
ျပန္သင့္ မျပန္သင့္ … ဆံုးျဖတ္ခြင့္မရွိေတာ့တဲ့
ျပည္မွာေဆာင္း ……..။
ေတာင္ကုန္းေလးတခုေပၚကို
တက္လွမ္းေတာ့ကြယ္ ….လမ္းခရီးမွာ
ေက်းငွက္ေတြကို အေဖၚျပဳခဲ့တယ္ …..
ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ ေမာပန္း
ညီမေလးရဲ ့လက္ကို လွမ္းလဲမရ
ယံုၾကည္ရာတြဲလက္ၿမဲခဲ့တဲ့
ရဲေဘာ္တို ့ရဲ ့လက္ကိုလွမ္းလဲမရ
တေျဖးေျဖး ေ၀းသြား တေျဖးေျဖးနီးလာ
လက္ေတြ … လက္ေတြ
ငါ့ကို ….. လွမ္းဆြဲေနတာလား
ငါ့ကို …..၀ိုင္းတြန္းေနတာလား
အသံတစ မိုးေပၚကက်လာတာလား
ငါ့ရင္ထဲက ထိုးေဖာက္ထြက္လာတာလား
ငါ ….. ေသလို ့မျဖစ္ဘူး ……။
ေရတြင္းေလးတခုကိုေတြ ့ေတာ့
ေရငင္လို ့ေသာက္ရင္း … တြင္းထဲကို ငံု ့ၿပီး
ႏွင္းေရ ညီမေလးေရ မိတ္ေဆြတို ့ေရ အသံကုန္ေအာ္
ဆရာ၀န္ အခန္းဆီက
အေျပးအလႊား ေျပးလာသံမ်ားၾကားရတ့ဲအခ်ိန္
ငါ့ ၀ိဥာဥ္က
ငါ့ … ပါးျပင္ေပၚ စီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို သုတ္လို ့…..။
ရဲရင့္သက္ဇြ ဲ ၀၉ ၁၁ ၂၀၁၀
(ေ၀ဒနာအျပင္းထန္ဆံုးခံစားရေသာ ညသို ့ အမွတ္တရ)
bold တင္ထားေသာစာသားမ်ားသည္ သီခ်င္းစာသားမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ဆရာမေလးရယ္
လာပါဦးဗ်
က်ေနာ့္ ေ၀ဒနာ မသက္သာ …..
ထိုင္မရ … ထမရ
ကုတင္ေပၚလွဲေနရတဲ့
ေ၀ဒနာသည္ဘ၀မွာ
အေတြးထဲ ၀င္လာတဲ့ သီခ်င္းတစက
ဦးေႏွာက္လာစား
ၿပံဳးစရာျဖစ္သြားတယ္ …..။
ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ
ကိုယ့္ဘ၀ အေျခအေန …..
သီခ်င္း တပိုင္းတစက
ကုတင္ေပၚက ထမရတဲ့ ငါ့ကို
တရားခ်ေနသလိုလို
ရန္စေန သလိုလို …..။
ကမၻာမေက်ဘူး
ငါ တို ့ေသြးနဲ့ေရးတဲ့ ေမာ္ကြန္းေတြ…..
ငါ့ေဘး၀ဲယာ ကုတင္ေတြက
ေ၀ဒနာအေဖၚေတြ
ငါ့ တိုင္းျပည္ရဲ ့ဘ၀ကိုေမးတဲ့အခါ
ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပ
ကမၻာမေၾကဘူးသီခ်င္းက
ရင္ထဲလွ်ံက်လာတယ္ …..။
တိတ္ဆိတ္
အိပ္မက္တို ့ ေၾကြေနဆဲ
ငါ့အတြက္ အေျဖရွာေနတုန္းေပါ့ …..
အရာရာတိတ္ဆိတ္သေယာင္
အမွန္မွာ အားလံုး
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာ
ေ၀ဒနာေတာင္ပံေတြက
အိပ္မက္ကမၻာထဲစီးေမ်ာ
ေသငယ္ေဇာနဲ ့ ေမ်ာပါေနခဲ့ၾက …..။
ၾကားဘူးေနၾက ၾကားခဲ့ရၿပီ
လက္ေလ်ာ့ေနၾက လက္ေလ်ာ့ရၿပီ
အဆံုးရံႈးေတြေၾကာင့္ နာ လာၿပီ ……
လူနာေဆာင္တခုက အသံ ဆိုး
လန္ ့ႏိုးလာတဲ့ ငါ
ေ၀ဒနာ ၿမိဳးၿမိဳးမ်က္မ်က္ၾကားက
ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ သတိရသြား
ရွင္ေသမင္းနဲ ့စစ္ခင္းေနရင္း
အတိတ္ကို စိတ္ကေရြ ့သြား
ဒါ … ညေကာင္းကင္ရဲ ့ေတးသမား
အေမွာင္မွာ ေပ်ာ္ဘို ့ … ငိုသံရယ္(ရီ)သံ
ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ …..။
တေလာကလံုးမွာ
ခရမ္းႏုေရာင္ကေလးေတြ
မိွႈင္းမိွႈင္းမွႈန္ေ၀ ….. ႏွင္း၀တ္မွႈန္ေတြရဲ ့……
အိပ္မက္လား … တကယ္လား
မပီ၀ိုးတ၀ါး မကြဲျပာဘူး
လူေတြ လူေတြ ..
အဖိုးအဖြား အေဖအေမ ဦးေလးအေဒၚ
ညီအကိုေမာင္ႏွမ မိသားစုမ်ား
မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား
ငါ့ကိုယ္ထဲကိုတိုး၀င္ ထိုးေဖါက္ထြက္သြားၾက
သီခ်င္းတစ ဆက္လက္ဆိုၿငီး
ျပန္သင့္ မျပန္သင့္ … ဆံုးျဖတ္ခြင့္မရွိေတာ့တဲ့
ျပည္မွာေဆာင္း ……..။
ေတာင္ကုန္းေလးတခုေပၚကို
တက္လွမ္းေတာ့ကြယ္ ….လမ္းခရီးမွာ
ေက်းငွက္ေတြကို အေဖၚျပဳခဲ့တယ္ …..
ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ ေမာပန္း
ညီမေလးရဲ ့လက္ကို လွမ္းလဲမရ
ယံုၾကည္ရာတြဲလက္ၿမဲခဲ့တဲ့
ရဲေဘာ္တို ့ရဲ ့လက္ကိုလွမ္းလဲမရ
တေျဖးေျဖး ေ၀းသြား တေျဖးေျဖးနီးလာ
လက္ေတြ … လက္ေတြ
ငါ့ကို ….. လွမ္းဆြဲေနတာလား
ငါ့ကို …..၀ိုင္းတြန္းေနတာလား
အသံတစ မိုးေပၚကက်လာတာလား
ငါ့ရင္ထဲက ထိုးေဖာက္ထြက္လာတာလား
ငါ ….. ေသလို ့မျဖစ္ဘူး ……။
ေရတြင္းေလးတခုကိုေတြ ့ေတာ့
ေရငင္လို ့ေသာက္ရင္း … တြင္းထဲကို ငံု ့ၿပီး
ႏွင္းေရ ညီမေလးေရ မိတ္ေဆြတို ့ေရ အသံကုန္ေအာ္
ဆရာ၀န္ အခန္းဆီက
အေျပးအလႊား ေျပးလာသံမ်ားၾကားရတ့ဲအခ်ိန္
ငါ့ ၀ိဥာဥ္က
ငါ့ … ပါးျပင္ေပၚ စီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို သုတ္လို ့…..။
ရဲရင့္သက္ဇြ ဲ ၀၉ ၁၁ ၂၀၁၀
(ေ၀ဒနာအျပင္းထန္ဆံုးခံစားရေသာ ညသို ့ အမွတ္တရ)
bold တင္ထားေသာစာသားမ်ားသည္ သီခ်င္းစာသားမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ဥေရာပ ေ၀ဒနာညမ်ား(၂)
ဥေရာပ ေ၀ဒနာညမ်ား(၂)
ညီမေလးေရ
ေဆာင္းညခ်မ္းခ်မ္းမွာ
ေသရြာပါမယ့္အလြမ္း
တေျပ(ျပည္)တရြာက
ေ၀ဒနာနဲ ့ တမ္းျခင္းတခုရယ္ပါ …..။
ညီမေလးေရ
ရည္မွန္းခ်က္
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္
ဘ၀ကို တပ္မက္တြယ္တာ
ပူပန္(ပင္)တတ္တဲ့စိတ္ဟာ
မိခင္ေကာင္း ဇနီးေကာင္းတို ့ရဲ ့
သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား …..။
ညီမေလးေရ
ေရႊေပၚျမတင္ မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး
လက္ၫိႈးၫႊန္ရာ ေရမျဖစ္ေစခဲ့ဘူး
ကိုယ့္အတၱနဲ ့ ကိုယ္ေမြ ့ေလ်ာ္
တိုင္းျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအေပၚ
မိသားစုရဲ့ အေပ်ာ္ေတြကို စေတး
ငါ့ကို ... ခြင့္လႊတ္ေပးပါ .....။
ညီမေလးေရ
သမီးေလးက အေဖကိုတရားျပ
ဘ၀မွာတဲ့
မလုပ္မျဖစ္တဲ့ အလုပ္ေတြအတြက္
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကို
စြန္ ့လႊတ္ရ အနစ္နာခံရတတ္တယ္ တဲ့
ငါ့ မွာ ေျပာစရာစကား ရွားပါးလြန္းလွခ်ည္ရဲ ့ .....။
ညီမေလးေရ
အခုေတာ့
ငါလွဲေလ်ာင္းရာ ကုတင္နံေဘးက
ျပဴတင္းတံခါးမွန္မွာ
တဖြဲဖြဲလာကပ္ေနတဲ့ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြကိုေငးရင္း
ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ ၀တၴဳတိုေလးကို
နင့္နင့္သည္းသည္း သတိရေနမိတယ္ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၁၁ ၁၁ ၂၀၁၀
(ေဆးရံုေပၚမွေ၀ဒနာေန ့ရက္မ်ားသို ့)
ညီမေလးေရ
ေဆာင္းညခ်မ္းခ်မ္းမွာ
ေသရြာပါမယ့္အလြမ္း
တေျပ(ျပည္)တရြာက
ေ၀ဒနာနဲ ့ တမ္းျခင္းတခုရယ္ပါ …..။
ညီမေလးေရ
ရည္မွန္းခ်က္
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္
ဘ၀ကို တပ္မက္တြယ္တာ
ပူပန္(ပင္)တတ္တဲ့စိတ္ဟာ
မိခင္ေကာင္း ဇနီးေကာင္းတို ့ရဲ ့
သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား …..။
ညီမေလးေရ
ေရႊေပၚျမတင္ မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး
လက္ၫိႈးၫႊန္ရာ ေရမျဖစ္ေစခဲ့ဘူး
ကိုယ့္အတၱနဲ ့ ကိုယ္ေမြ ့ေလ်ာ္
တိုင္းျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအေပၚ
မိသားစုရဲ့ အေပ်ာ္ေတြကို စေတး
ငါ့ကို ... ခြင့္လႊတ္ေပးပါ .....။
ညီမေလးေရ
သမီးေလးက အေဖကိုတရားျပ
ဘ၀မွာတဲ့
မလုပ္မျဖစ္တဲ့ အလုပ္ေတြအတြက္
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကို
စြန္ ့လႊတ္ရ အနစ္နာခံရတတ္တယ္ တဲ့
ငါ့ မွာ ေျပာစရာစကား ရွားပါးလြန္းလွခ်ည္ရဲ ့ .....။
ညီမေလးေရ
အခုေတာ့
ငါလွဲေလ်ာင္းရာ ကုတင္နံေဘးက
ျပဴတင္းတံခါးမွန္မွာ
တဖြဲဖြဲလာကပ္ေနတဲ့ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြကိုေငးရင္း
ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ ၀တၴဳတိုေလးကို
နင့္နင့္သည္းသည္း သတိရေနမိတယ္ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၁၁ ၁၁ ၂၀၁၀
(ေဆးရံုေပၚမွေ၀ဒနာေန ့ရက္မ်ားသို ့)
Tuesday, December 21, 2010
အေမ့အေပၚ သားတို ့ မတရားမွန္းသိေပမယ့္
အေမ့အေပၚ သားတို ့ မတရားမွန္းသိေပမယ့္
၁။
ေ၀ဒနာနဲ ့ စစ္ခင္း
ေသျခင္းတရား ေဒသနာ
ငါ … နာၾကားတုန္း
အေမလြတ္ေျမာက္ျခင္းသတင္း
ငါ့ ျမင္ကြင္းထဲ စီးဆင္းလာတယ္ …..။
၂။
တို ့ျပည္သူ ဟစ္ေၾကြးတဲ့
ခြပ္ေဒါင္းသံ
ကမၻာကိုလႊမ္းၿခံဳ
မိုးေျမသိမ့္သိမ့္ တုန္ေလၿပီ …..။
တည္ၿငိမ္မႈ ရင့္က်က္မႈ
ရဲရင့္မႈတို ့ႏွင့္အတူ
အနာဂတ္ျမန္မာျပည္အတြက္
လြတ္လပ္မယ့္ အလင္းေရာင္
အေမ့မ်က္၀န္းမွာ ေတာက္ေျပာင္လို ့ …..။
၃။
တလွမ္းျခင္း လွမ္းလာတဲ့
ေျခလွမ္းတိုင္းရဲ ့ခြန္အားမွာ
အမွန္တရားဟာ
ဖ၀ါးေျခထပ္မွ်လိုက္ပါ …..
…………………………………..
အမွန္တရားဟာ
ဖ၀ါးေျခထပ္မွ် လိုက္ပါ …..။
၄။
ေ၀ဒနာသည္တေယာက္
တီဗြီဖန္သားျပင္ ေရွ ့ေမွာက္မွာ
႐ိႈက္ႀကီးတငင္ မ်က္ရည္ေတြက်လို ့
အဲဒီႏိုင္ငံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံသားေတြက အံ့ၾသတႀကီးၾကည့္လို ့
မ်က္ရည္ၾကားက တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္သံ
အေမ … သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ
အေမ … သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ
အေမ … သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ
ပတ္၀န္းက်င္မွာ လြင့္ပ်ံ ့ေနခဲ့ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၃ ၁၁ ၂၀၁၀
(အေမလြတ္ေျမာက္ေသာေန ့ ေဆးရံုေပၚမွ ခံစားမႈ)
၁။
ေ၀ဒနာနဲ ့ စစ္ခင္း
ေသျခင္းတရား ေဒသနာ
ငါ … နာၾကားတုန္း
အေမလြတ္ေျမာက္ျခင္းသတင္း
ငါ့ ျမင္ကြင္းထဲ စီးဆင္းလာတယ္ …..။
၂။
တို ့ျပည္သူ ဟစ္ေၾကြးတဲ့
ခြပ္ေဒါင္းသံ
ကမၻာကိုလႊမ္းၿခံဳ
မိုးေျမသိမ့္သိမ့္ တုန္ေလၿပီ …..။
တည္ၿငိမ္မႈ ရင့္က်က္မႈ
ရဲရင့္မႈတို ့ႏွင့္အတူ
အနာဂတ္ျမန္မာျပည္အတြက္
လြတ္လပ္မယ့္ အလင္းေရာင္
အေမ့မ်က္၀န္းမွာ ေတာက္ေျပာင္လို ့ …..။
၃။
တလွမ္းျခင္း လွမ္းလာတဲ့
ေျခလွမ္းတိုင္းရဲ ့ခြန္အားမွာ
အမွန္တရားဟာ
ဖ၀ါးေျခထပ္မွ်လိုက္ပါ …..
…………………………………..
အမွန္တရားဟာ
ဖ၀ါးေျခထပ္မွ် လိုက္ပါ …..။
၄။
ေ၀ဒနာသည္တေယာက္
တီဗြီဖန္သားျပင္ ေရွ ့ေမွာက္မွာ
႐ိႈက္ႀကီးတငင္ မ်က္ရည္ေတြက်လို ့
အဲဒီႏိုင္ငံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံံသားေတြက အံ့ၾသတႀကီးၾကည့္လို ့
မ်က္ရည္ၾကားက တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္သံ
အေမ … သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ
အေမ … သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ
အေမ … သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ
ပတ္၀န္းက်င္မွာ လြင့္ပ်ံ ့ေနခဲ့ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၃ ၁၁ ၂၀၁၀
(အေမလြတ္ေျမာက္ေသာေန ့ ေဆးရံုေပၚမွ ခံစားမႈ)
ငါတို ့အားလံုး အေမနဲ ့အတူ
ငါတို ့အားလံုး အေမနဲ ့အတူ
ဆိုးသြမ္းယုတ္မာမႈေတြကို
ႏွစ္ေထာင္တဆယ္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးနဲ ့
ပါရမီျဖည့္ေနၾကပံုမ်ား
ဘုရားကေအာက္ ေမ်ာက္ကအထက္ ဆိုသလိုမ်ိဳး
တို ့တိုင္းျပည္ အျဖစ္ဆိုး
ကိုယ္က်ိဳးေတာ့ နည္းပါၿပီ …..။
ကံကိုသာ ယိုးမယ္ဖြဲ ့
စုတ္သသတ္သတ္နဲ ့
ရပ္ ၾကည့္ သြား ေနရတဲ့ ဘဝမ်ားမွာ
မႏိုင္၍ သည္းခံရျခင္းတရား … ႀကီးထြားလာ
မေက်နပ္မႈမ်ား ရင္ဘတ္ေတြထဲ … ႀကီးထြားလာ
တရားသျဖင့္ မတရားမႈမ်ား ေဖၚထုတ္ေျပာဆိုလိုခြင့္ … ႀကီးထြားလာ
ယံုၾကည္ခ်က္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုမႈ …ႀကီးထြားလာ …..။
ႀကီးထြားလာမႈမ်ား
မွန္ကန္စြာေပါက္ကြဲထြက္ဘို ့
လူထုတိုက္ပြဲနဲ ့ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ
ဟန္ခ်က္ညီ ခ်ိတ္ဆက္ၾက
အေမေပးတဲ့ အားေဆး
ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္းမွ လြတ္ကင္းေရး
ငါတို ့ေသြးသားထဲမွ ရုန္းထ
အေမ့ကို ဝန္းရံၾက
အေမနဲ ့ အတူတကြ
ငါတို ့ ခ်ီတက္ၾက …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၉ ၁၂ ၂၀၁၀
ဆိုးသြမ္းယုတ္မာမႈေတြကို
ႏွစ္ေထာင္တဆယ္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးနဲ ့
ပါရမီျဖည့္ေနၾကပံုမ်ား
ဘုရားကေအာက္ ေမ်ာက္ကအထက္ ဆိုသလိုမ်ိဳး
တို ့တိုင္းျပည္ အျဖစ္ဆိုး
ကိုယ္က်ိဳးေတာ့ နည္းပါၿပီ …..။
ကံကိုသာ ယိုးမယ္ဖြဲ ့
စုတ္သသတ္သတ္နဲ ့
ရပ္ ၾကည့္ သြား ေနရတဲ့ ဘဝမ်ားမွာ
မႏိုင္၍ သည္းခံရျခင္းတရား … ႀကီးထြားလာ
မေက်နပ္မႈမ်ား ရင္ဘတ္ေတြထဲ … ႀကီးထြားလာ
တရားသျဖင့္ မတရားမႈမ်ား ေဖၚထုတ္ေျပာဆိုလိုခြင့္ … ႀကီးထြားလာ
ယံုၾကည္ခ်က္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုမႈ …ႀကီးထြားလာ …..။
ႀကီးထြားလာမႈမ်ား
မွန္ကန္စြာေပါက္ကြဲထြက္ဘို ့
လူထုတိုက္ပြဲနဲ ့ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ
ဟန္ခ်က္ညီ ခ်ိတ္ဆက္ၾက
အေမေပးတဲ့ အားေဆး
ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္းမွ လြတ္ကင္းေရး
ငါတို ့ေသြးသားထဲမွ ရုန္းထ
အေမ့ကို ဝန္းရံၾက
အေမနဲ ့ အတူတကြ
ငါတို ့ ခ်ီတက္ၾက …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၉ ၁၂ ၂၀၁၀
Wednesday, December 15, 2010
ေဒ၀ဒတ္ေတြ ကတဲ့ဇာတ္
ေဒ၀ဒတ္ေတြ ကတဲ့ဇာတ္
ကမၻာဦးကေန ယေန ့ေခတ္အထိ
အာဏာစက္နဲ ့ ေခ်ဖ်က္
ေၾကပ်က္သြားတဲ ့
ဓမၼစက္ဆိုတာမရွိ
လူတိုင္းက သိၾကပါတယ္ အေမ ….။
ဘာသာ သာသနာကို ဖ်က္ဆီး
သံဃာေတာ္ေတြကို သတ္ပီးမွေတာ့
ေရႊစလြယ္ ေငြစလြယ္
ပိတ္ျဖဴစင္ၾကယ္၀တ္ဆင္
ေရႊထီး ေငြထီးေဆာင္း
ေသြးစြန္းလက္နဲ ့
ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္
သနားေလာက္စရာ သတၱ၀ါေတြရယ္
ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့လည္း
အံႀကိတ္ခံၾကစမ္းေပါ့ကြယ္ …..။
အာဏာနဲ ့ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တိုင္းျပည္ဟာ
အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ အနာဂတ္
အဲဒီ သံုးရပ္စလံုးမွာ တည္ၿမဲၿခင္း မရွိဆိုတာ
ဘုရားေဟာ ေဒသနာေတာ္ေတြအရ
ဗုဒၶ၀င္ အျဖစ္အပ်က္ အစံုအလင္ထဲမွာ
ဇာတ္ နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ
အက်ိဳး အျပစ္ အဆိုး အညစ္ေတြ ရွိရဲ ့မဟုတ္လား အေမ …..။
ဘုန္းႀကီးတေစၦ ထက္ဆိုးတဲ့ ေကာင္ေတြမို ့
ကမၼ၀ါသာမက
ဘယ္ဘာသာနဲ ့မွ ခ၀ါခ်လို ့လဲမရ
အေမေရ …..
အခုေတာ့
ဒင္းတို ့ … ေဒ၀ဒတ္ဇာတ္ေတာ္ႀကီးကို
ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ကေနၾကေပါ့ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၆ ၁၂ ၂၀၁၀
ကမၻာဦးကေန ယေန ့ေခတ္အထိ
အာဏာစက္နဲ ့ ေခ်ဖ်က္
ေၾကပ်က္သြားတဲ ့
ဓမၼစက္ဆိုတာမရွိ
လူတိုင္းက သိၾကပါတယ္ အေမ ….။
ဘာသာ သာသနာကို ဖ်က္ဆီး
သံဃာေတာ္ေတြကို သတ္ပီးမွေတာ့
ေရႊစလြယ္ ေငြစလြယ္
ပိတ္ျဖဴစင္ၾကယ္၀တ္ဆင္
ေရႊထီး ေငြထီးေဆာင္း
ေသြးစြန္းလက္နဲ ့
ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္
သနားေလာက္စရာ သတၱ၀ါေတြရယ္
ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့လည္း
အံႀကိတ္ခံၾကစမ္းေပါ့ကြယ္ …..။
အာဏာနဲ ့ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တိုင္းျပည္ဟာ
အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ အနာဂတ္
အဲဒီ သံုးရပ္စလံုးမွာ တည္ၿမဲၿခင္း မရွိဆိုတာ
ဘုရားေဟာ ေဒသနာေတာ္ေတြအရ
ဗုဒၶ၀င္ အျဖစ္အပ်က္ အစံုအလင္ထဲမွာ
ဇာတ္ နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ
အက်ိဳး အျပစ္ အဆိုး အညစ္ေတြ ရွိရဲ ့မဟုတ္လား အေမ …..။
ဘုန္းႀကီးတေစၦ ထက္ဆိုးတဲ့ ေကာင္ေတြမို ့
ကမၼ၀ါသာမက
ဘယ္ဘာသာနဲ ့မွ ခ၀ါခ်လို ့လဲမရ
အေမေရ …..
အခုေတာ့
ဒင္းတို ့ … ေဒ၀ဒတ္ဇာတ္ေတာ္ႀကီးကို
ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ကေနၾကေပါ့ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၆ ၁၂ ၂၀၁၀
Thursday, December 09, 2010
ဥေရာပ ေ၀ဒနာညမ်ား
တုန္ျခင္း ေႏွးျခင္း
ေလးလံျခင္း ေရြ ့မရျခင္း
ေ၀ဒနာမ်ားက
ေသရြာကို တြန္းပို ့ေနတဲ့ၾကား
စာတိုေပစနဲ ့လြမ္း
ပါရမီျဖည့္ဖက္ကို တမ္းတတယ္ …..။
အေမအို ဘယ္လိုေနရွာမလဲ
နရသိန္ထဲက ငါ့ သူရဲေကာင္း
သူပုန္နဲ ့သူ ့ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား
ဆယ္စုႏွစ္တခု ့နီးပါး
ယံုၾကည္တြဲလက္ခိုင္ၿမဲခဲ့သူမ်ား
သမီး သား တူမမ်ား
အလြမ္းဓာတ္က
ခ်ဴပ္တည္းတဲ့ၾကား
ထိုးေဖာက္စီးဆင္းသြားၿမဲ …..။
လူမ်ိဳး မတူဘူး
ဘာသာစကား မတူဘူး
ရာသီဥတု မတူဘူး
ဒါေပမယ့္ တူတာေတြကိုစု
ငါတို ့လိုခ်င္တဲ့ စံနစ္တခု
သူတို ့ ထုဆစ္ထားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္
အဲဒီစံနစ္ေအာက္မွာပါပဲ
အေမေပးတဲ့ အသက္တေခ်ာင္း
ေျဖာင္းကနဲက်ိဳးေၾက
သူတို ့တေတြလက္နဲ ့
ငါ အသက္ဆက္ရွင္သန္ခဲ့ရ …..။
ဘ၀ကေတာ့
မေရရာမေသခ်ာေသးဘူး
ညစဥ္ အိပ္မက္ထဲမွာ
ရထားဥၾသသံ ၾကားရၿမဲ .....။
(ေဆးရံုေပၚမွေ၀ဒနာေန ့ရက္မ်ားသို ့)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၁၀ ၁၁ ၂၀၁၀
ေလးလံျခင္း ေရြ ့မရျခင္း
ေ၀ဒနာမ်ားက
ေသရြာကို တြန္းပို ့ေနတဲ့ၾကား
စာတိုေပစနဲ ့လြမ္း
ပါရမီျဖည့္ဖက္ကို တမ္းတတယ္ …..။
အေမအို ဘယ္လိုေနရွာမလဲ
နရသိန္ထဲက ငါ့ သူရဲေကာင္း
သူပုန္နဲ ့သူ ့ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား
ဆယ္စုႏွစ္တခု ့နီးပါး
ယံုၾကည္တြဲလက္ခိုင္ၿမဲခဲ့သူမ်ား
သမီး သား တူမမ်ား
အလြမ္းဓာတ္က
ခ်ဴပ္တည္းတဲ့ၾကား
ထိုးေဖာက္စီးဆင္းသြားၿမဲ …..။
လူမ်ိဳး မတူဘူး
ဘာသာစကား မတူဘူး
ရာသီဥတု မတူဘူး
ဒါေပမယ့္ တူတာေတြကိုစု
ငါတို ့လိုခ်င္တဲ့ စံနစ္တခု
သူတို ့ ထုဆစ္ထားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္
အဲဒီစံနစ္ေအာက္မွာပါပဲ
အေမေပးတဲ့ အသက္တေခ်ာင္း
ေျဖာင္းကနဲက်ိဳးေၾက
သူတို ့တေတြလက္နဲ ့
ငါ အသက္ဆက္ရွင္သန္ခဲ့ရ …..။
ဘ၀ကေတာ့
မေရရာမေသခ်ာေသးဘူး
ညစဥ္ အိပ္မက္ထဲမွာ
ရထားဥၾသသံ ၾကားရၿမဲ .....။
(ေဆးရံုေပၚမွေ၀ဒနာေန ့ရက္မ်ားသို ့)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၁၀ ၁၁ ၂၀၁၀
Wednesday, December 08, 2010
ဒီထက္ပိုၿပီး ေနာက္မက်သင့္ေတာ့ဘူး
ငွက္ကေလး
ျပဴတင္း၀နံေဘးေတးသီ
ေငးရီေနတဲ့ႏွလံုးသား
နရသိန္ထဲက ကာလမ်ားကိုတူးဆြ
နာက်င္စူးရွတဲ့ ခံစားမႈမ်ား
အိပ္မက္တခုပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္ …..။
လြပ္လပ္တဲ့ကမၻာ
ငါ့ကိုေ၀မွ်ေပးပါ
ငွက္တို ့က ပ်ံရင္း ေသတယ္
လူကေတာ့ ႀကံရင္း ေသမယ္
ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုတာ
ဘယ္သူမွမေျပာႏိုင္ …..။
အစီရင္ခံစာမ်ားအရ
ျမန္မာႏိုင္ငံတ၀ွမ္း
လူတေယာက္ရဲ ့သက္တမ္း
ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္တန္း
ခန္ ့မွန္းၾကတယ္ဆိုပဲ …..။
ဒီလိုဆို …
ငါတို ့ ေနာင္ေတာ္ အမေတာ္ေတြရဲ ့
ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ႏွစ္ကာလမ်ား
လူ ့သက္တမ္းတခုစာမက
အို ….. လူထုကယ္ေတာ္မူပါ …..။
ပ်မ္းမ်ွ လူ ့သက္တမ္းက တခုပါပဲ
တိုင္းျပည္ စစ္ဖိနပ္ေအာက္က
လြတ္ေျမာက္လိုစိတ္မ်ား
သက္တမ္းေပါင္းမ်ားစြာ
မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွင္သန္ေနၿမဲ
ဒါေပမယ့္
အမွန္တရားဟာ ဒီထက္ေနာက္မက်သင့္ေတာ့ဘူး …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၂၉ ၁၁ ၂၀၁၀
ျပဴတင္း၀နံေဘးေတးသီ
ေငးရီေနတဲ့ႏွလံုးသား
နရသိန္ထဲက ကာလမ်ားကိုတူးဆြ
နာက်င္စူးရွတဲ့ ခံစားမႈမ်ား
အိပ္မက္တခုပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္ …..။
လြပ္လပ္တဲ့ကမၻာ
ငါ့ကိုေ၀မွ်ေပးပါ
ငွက္တို ့က ပ်ံရင္း ေသတယ္
လူကေတာ့ ႀကံရင္း ေသမယ္
ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုတာ
ဘယ္သူမွမေျပာႏိုင္ …..။
အစီရင္ခံစာမ်ားအရ
ျမန္မာႏိုင္ငံတ၀ွမ္း
လူတေယာက္ရဲ ့သက္တမ္း
ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္တန္း
ခန္ ့မွန္းၾကတယ္ဆိုပဲ …..။
ဒီလိုဆို …
ငါတို ့ ေနာင္ေတာ္ အမေတာ္ေတြရဲ ့
ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ႏွစ္ကာလမ်ား
လူ ့သက္တမ္းတခုစာမက
အို ….. လူထုကယ္ေတာ္မူပါ …..။
ပ်မ္းမ်ွ လူ ့သက္တမ္းက တခုပါပဲ
တိုင္းျပည္ စစ္ဖိနပ္ေအာက္က
လြတ္ေျမာက္လိုစိတ္မ်ား
သက္တမ္းေပါင္းမ်ားစြာ
မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွင္သန္ေနၿမဲ
ဒါေပမယ့္
အမွန္တရားဟာ ဒီထက္ေနာက္မက်သင့္ေတာ့ဘူး …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၂၉ ၁၁ ၂၀၁၀
Tuesday, December 07, 2010
၉၆ ဒီဇဘၤာတမ္းျခင္း
မေသေသာစိတ္ဓာတ္မ်ား
မွတ္ေက်ာက္တင္ရာ
မတရားမႈျပဳသူမ်ား
ေၾကာက္ဒူးတုန္ရာ
ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလံုသူမ်ား
စိတ္ေယာက္ယက္ခတ္ရာ
အို … ဒီဇဘၤာ …..။
နီေစြးေသာေသြးတို ့ရ ဲ ့
တိုက္ပြဲေခၚသံ
ေခတ္ စနစ္ အသစ္
အသစ္ အသစ္ အသစ္
ပညာေတြ သစ္ေစဘို ့
လူေနမႈေတြ သစ္ေစဘို ့
ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့အေတြးအေခၚမ်ား သစ္ေစဘို ့
မိစၦာတို ့ရဲ ့ရင္ကိုေဖါက္ထြင္း
ျမားအစင္းစင္း ျပစ္ခြင္းခဲ့ရာ
အို … ဒီဇဘၤာ …..။
နားစြင့္ထားၾက
တဟုန္ထိုး ပ်ံသန္းလာတဲ့
ခြပ္ေဒါင္းေတာင္ပံရိုက္ခတ္သံ
ၾကားၾကရဲ ့လား …
ၾကားၾကရဲ ့လား …
သင္တို ့ရဲ ့ႏွလံုးသားတံခါးေတြကို ဖြင့္ထားၾက
သင္တို ့ရဲ ့ရင္ဘတ္ေတြနဲ ့ဆီးႀကိဳေပြ ့ဖက္ၾက …..။
လမ္းမေပၚက ေသြးစက္ေတြဟာ
သင္တို ့ရဲ ့ခႏၶာကိုယ္ထဲကေသြးေတြနဲ ့ ထပ္တူထပ္မွ်သာပ
ျမင့္ျမတ္သူတို ့ရဲ ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေအာင္လံေတာ္
စစ္အာဏာရွင္တို ့ရဲ ့ အေလာင္းေတြအေပၚ
တလူလူလႊင့္ရမွာေပါ့ ညီအကိုတို့ရာ
အို … ဘယ့္ ဒီဇဘၤာ …..။
(စစ္အာဏာရွင္စနစ္မုခ်က်ဆံုးရမည္)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၄ ၁၂ ၂၀၁၀
မွတ္ေက်ာက္တင္ရာ
မတရားမႈျပဳသူမ်ား
ေၾကာက္ဒူးတုန္ရာ
ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလံုသူမ်ား
စိတ္ေယာက္ယက္ခတ္ရာ
အို … ဒီဇဘၤာ …..။
နီေစြးေသာေသြးတို ့ရ ဲ ့
တိုက္ပြဲေခၚသံ
ေခတ္ စနစ္ အသစ္
အသစ္ အသစ္ အသစ္
ပညာေတြ သစ္ေစဘို ့
လူေနမႈေတြ သစ္ေစဘို ့
ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့အေတြးအေခၚမ်ား သစ္ေစဘို ့
မိစၦာတို ့ရဲ ့ရင္ကိုေဖါက္ထြင္း
ျမားအစင္းစင္း ျပစ္ခြင္းခဲ့ရာ
အို … ဒီဇဘၤာ …..။
နားစြင့္ထားၾက
တဟုန္ထိုး ပ်ံသန္းလာတဲ့
ခြပ္ေဒါင္းေတာင္ပံရိုက္ခတ္သံ
ၾကားၾကရဲ ့လား …
ၾကားၾကရဲ ့လား …
သင္တို ့ရဲ ့ႏွလံုးသားတံခါးေတြကို ဖြင့္ထားၾက
သင္တို ့ရဲ ့ရင္ဘတ္ေတြနဲ ့ဆီးႀကိဳေပြ ့ဖက္ၾက …..။
လမ္းမေပၚက ေသြးစက္ေတြဟာ
သင္တို ့ရဲ ့ခႏၶာကိုယ္ထဲကေသြးေတြနဲ ့ ထပ္တူထပ္မွ်သာပ
ျမင့္ျမတ္သူတို ့ရဲ ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေအာင္လံေတာ္
စစ္အာဏာရွင္တို ့ရဲ ့ အေလာင္းေတြအေပၚ
တလူလူလႊင့္ရမွာေပါ့ ညီအကိုတို့ရာ
အို … ဘယ့္ ဒီဇဘၤာ …..။
(စစ္အာဏာရွင္စနစ္မုခ်က်ဆံုးရမည္)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၄ ၁၂ ၂၀၁၀
Monday, November 01, 2010
ဥေရာပရဲ ့ ေဆာင္းညမ်ား
ဥေရာပရဲ ့ ေဆာင္းညမ်ား
ေရႊ၀ါေရာင္ေႏြရက္မ်ား
တေျဖးေျဖးဆုတ္ခြါ
ဥေရာပရဲ ့ေဆာင္းဟာ
ႏွင္းနဲ ့အတူေရာက္လာတယ္ ။
ေရာ္ရြက္၀ါေတြရဲ ့ အစြန္ ့ျပစ္ခံ
ပင္အို ပင္ပ်ိဳ တို ့ ရိုးတံႀကဲႀကဲ
ႏွင္းဖြဲဖြဲမွာ
ၿမိဳ ့ငယ္ေလးက
တိတ္ဆိတ္ ရက္စက္စြာ
ေဖြးေဖြးလႈပ္လို ။့
မ်က္ေစ့တဆံုး ပါပဲ
ႏွင္းဖံုးတဲ့လမ္းမမ်ား ေငးေမာ
အဲဒီ … ႏွင္းေတာထဲမွာ
ခင္၀မ္းရဲ ့ ႏွင္းကို သတိရ
ခိုင္ထူးရဲ ့ အေစာဆံုးျပန္ခဲ့
ႏွင္းသက္သက္ေေ၀ကို သတိရ
ငါ့ ပါရမီျဖည့္ဘက္ကို သတိရ ။
သတိရျခင္းမ်ားစြာမွာ
ဘာေၾကာင့္မ်ားလည္း ႏွင္းရယ္
အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္းစိတ္
တိတ္တဆိတ္ ေရာက္လာတယ္ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၃၁ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
ေရႊ၀ါေရာင္ေႏြရက္မ်ား
တေျဖးေျဖးဆုတ္ခြါ
ဥေရာပရဲ ့ေဆာင္းဟာ
ႏွင္းနဲ ့အတူေရာက္လာတယ္ ။
ေရာ္ရြက္၀ါေတြရဲ ့ အစြန္ ့ျပစ္ခံ
ပင္အို ပင္ပ်ိဳ တို ့ ရိုးတံႀကဲႀကဲ
ႏွင္းဖြဲဖြဲမွာ
ၿမိဳ ့ငယ္ေလးက
တိတ္ဆိတ္ ရက္စက္စြာ
ေဖြးေဖြးလႈပ္လို ။့
မ်က္ေစ့တဆံုး ပါပဲ
ႏွင္းဖံုးတဲ့လမ္းမမ်ား ေငးေမာ
အဲဒီ … ႏွင္းေတာထဲမွာ
ခင္၀မ္းရဲ ့ ႏွင္းကို သတိရ
ခိုင္ထူးရဲ ့ အေစာဆံုးျပန္ခဲ့
ႏွင္းသက္သက္ေေ၀ကို သတိရ
ငါ့ ပါရမီျဖည့္ဘက္ကို သတိရ ။
သတိရျခင္းမ်ားစြာမွာ
ဘာေၾကာင့္မ်ားလည္း ႏွင္းရယ္
အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္းစိတ္
တိတ္တဆိတ္ ေရာက္လာတယ္ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၃၁ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
Saturday, October 30, 2010
ဖြတ္ … မိေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ေန
၁။
ဖြတ္ မိေက်ာင္း ျဖစ္
ျမစ္ မခ်မ္းသာ
ဗမာျပည္ပ်က္မယ့္ေန ့ဟာ
ႏို၀င္ဘာ ခုႏွစ္ရက္ ေန ့ျဖစ္တယ္ ။
၂။
ဓါးသြားထက္က ပ်ားရည္စက္မ်ား
သူခိုးလက္ ဓါးရိုးကမ္းသူမ်ားရဲ ့
မိတ္ေဆြ ..
အေကာင္းျမင္၀ါဒ ထားၾကည့္စမ္းပါ
အရွက္တရား ကင္းတဲ့စကား
စစ္ကၽြန္အျဖစ္ ႏြံနစ္ခံၾကမယ့္သူမ်ား
အလုအယက္ တိုးေ၀ွ ့
ဗမာျပည္ပ်က္မယ့္ ေန ့ဆီ တေရြ ့ေရြ ့ ။
၃။
ဘယ္လိုမ်ိဳး တံဆိပ္ေတြကပ္ၾကပါေစ
ေကာက္က်စ္တဲ့ ယုတ္မာတဲ့
အုပ္စုဖြဲ ့ ကိုက္ျဖတ္ မႈေတြ
ႏို၀င္ဘာ ခုႏွစ္ရက္ ေန ့နဲ ့အတူ
ေပ်ာက္ကြယ္ ပ်က္သုဥ္း လူျဖစ္ရႈံးေစရမယ္
ျပည္သူ့ ့ရဲ ့ ဒဏ္ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ခံရေတာ့မယ္ ။
၄။
ဖြတ္ မိေက်ာင္း ျဖစ္
ျမစ္ မခ်မ္းသာ
ဗမာျပည္ပ်က္မယ့္ေန ့ဟာ
ႏို၀င္ဘာ ခုႏွစ္ရက္ ေန ့ျဖစ္တယ္ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
ဖြတ္ မိေက်ာင္း ျဖစ္
ျမစ္ မခ်မ္းသာ
ဗမာျပည္ပ်က္မယ့္ေန ့ဟာ
ႏို၀င္ဘာ ခုႏွစ္ရက္ ေန ့ျဖစ္တယ္ ။
၂။
ဓါးသြားထက္က ပ်ားရည္စက္မ်ား
သူခိုးလက္ ဓါးရိုးကမ္းသူမ်ားရဲ ့
မိတ္ေဆြ ..
အေကာင္းျမင္၀ါဒ ထားၾကည့္စမ္းပါ
အရွက္တရား ကင္းတဲ့စကား
စစ္ကၽြန္အျဖစ္ ႏြံနစ္ခံၾကမယ့္သူမ်ား
အလုအယက္ တိုးေ၀ွ ့
ဗမာျပည္ပ်က္မယ့္ ေန ့ဆီ တေရြ ့ေရြ ့ ။
၃။
ဘယ္လိုမ်ိဳး တံဆိပ္ေတြကပ္ၾကပါေစ
ေကာက္က်စ္တဲ့ ယုတ္မာတဲ့
အုပ္စုဖြဲ ့ ကိုက္ျဖတ္ မႈေတြ
ႏို၀င္ဘာ ခုႏွစ္ရက္ ေန ့နဲ ့အတူ
ေပ်ာက္ကြယ္ ပ်က္သုဥ္း လူျဖစ္ရႈံးေစရမယ္
ျပည္သူ့ ့ရဲ ့ ဒဏ္ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ခံရေတာ့မယ္ ။
၄။
ဖြတ္ မိေက်ာင္း ျဖစ္
ျမစ္ မခ်မ္းသာ
ဗမာျပည္ပ်က္မယ့္ေန ့ဟာ
ႏို၀င္ဘာ ခုႏွစ္ရက္ ေန ့ျဖစ္တယ္ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
Friday, October 29, 2010
ဘယ္သူေျပာလဲ …တေတာလံုးေႃကြ
ကမၻာ့သမိုင္း
ျမန္မာ့ သမိုင္း
ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ အပိုင္းပိုင္းဆစ္
သူရဲေကာင္းတို ့ရဲ ့
တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ကို ေတြ ့ရမယ္။
ျမန္မာသမိုင္းမွာေရာ
ကမၻာ့သမိုင္းမွာပါ မရွိတဲ့အရာ
ေဟာဒီ ဒြႏၷရာႀကီးထဲမွာဗ်ာ
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆိုတာ
က်ေနာ္တို ့ တိုင္းျပည္ တခုထဲသာ
ရွိခဲ့တာ မဟုတ္လား ။
တပ္ဦးရဲ ့ယံုၾကည္ခ်က္ သံမဏိဓါးသြား
ေခတ္ေတြကို ပိုင္းျဖတ္သြားတဲ့အခါ
ခြပ္ေဒါင္းရဲ ့ဟန္ ခြပ္ေဒါင္းရဲ ့မာန္
ခြပ္ေဒါင္းရဲ ့အသံ
အာဏာရွင္စနစ္ကို ေျမလွန္ျပစ္မယ့္
လူထုရဲ ့ တိုက္ပြဲေခၚသံနဲ ့ထပ္တူထပ္မွ်သာပ။
ခုခံစစ္
ေတာ္လွန္စစ္
ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ဆိုတဲ့ ခရီးလမ္းမွာ
ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ ျပည္သူလူထုအတြက္သာ
ေအာင္ပြဲဆိုတာ တိုက္ရဲသူအတြက္
ယံုၾကည္လ်က္ပင္ ငါတို ့ျမင္သည္
ျပည္ခ်စ္သားေကာင္း သူရဲေကာင္းတို ့
ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္ မီးပင္လယ္ျဖတ္
တပ္ဦးရဲ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလံေတာ္ကို
အျမင့္ဆံုးလႊင့္ထူထားခဲ့ၾကၿပီ ။
အာဏာရွင္စနစ္ မုခ်က်ဆံုးရမည္။
(ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ တပ္ဦးေမြးေန ့သို ့ အေလးျပဳလ်က္)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
ျမန္မာ့ သမိုင္း
ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ အပိုင္းပိုင္းဆစ္
သူရဲေကာင္းတို ့ရဲ ့
တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ကို ေတြ ့ရမယ္။
ျမန္မာသမိုင္းမွာေရာ
ကမၻာ့သမိုင္းမွာပါ မရွိတဲ့အရာ
ေဟာဒီ ဒြႏၷရာႀကီးထဲမွာဗ်ာ
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆိုတာ
က်ေနာ္တို ့ တိုင္းျပည္ တခုထဲသာ
ရွိခဲ့တာ မဟုတ္လား ။
တပ္ဦးရဲ ့ယံုၾကည္ခ်က္ သံမဏိဓါးသြား
ေခတ္ေတြကို ပိုင္းျဖတ္သြားတဲ့အခါ
ခြပ္ေဒါင္းရဲ ့ဟန္ ခြပ္ေဒါင္းရဲ ့မာန္
ခြပ္ေဒါင္းရဲ ့အသံ
အာဏာရွင္စနစ္ကို ေျမလွန္ျပစ္မယ့္
လူထုရဲ ့ တိုက္ပြဲေခၚသံနဲ ့ထပ္တူထပ္မွ်သာပ။
ခုခံစစ္
ေတာ္လွန္စစ္
ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ဆိုတဲ့ ခရီးလမ္းမွာ
ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ ျပည္သူလူထုအတြက္သာ
ေအာင္ပြဲဆိုတာ တိုက္ရဲသူအတြက္
ယံုၾကည္လ်က္ပင္ ငါတို ့ျမင္သည္
ျပည္ခ်စ္သားေကာင္း သူရဲေကာင္းတို ့
ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္ မီးပင္လယ္ျဖတ္
တပ္ဦးရဲ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလံေတာ္ကို
အျမင့္ဆံုးလႊင့္ထူထားခဲ့ၾကၿပီ ။
အာဏာရွင္စနစ္ မုခ်က်ဆံုးရမည္။
(ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ တပ္ဦးေမြးေန ့သို ့ အေလးျပဳလ်က္)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
တမိုးေသာက္ေသာ
ေယာနသံ ဇင္ေယာ္ရဲ ့
အာရံုလာပံုမ်ိဳး
ခံစားမႈတို ့ဆက္ႏြယ္
တမိုးေသာက္ေတာ့မယ္
ဘာကိုမွ ရွာမေတြ ့ဘူး ။
ဒီသံသရာထဲမွာပဲ
တ၀ဲလည္လည္
ႀကံရည္ ဖန္ရည္ ဥာဏ္ရည္တို ့လည္း
ေျခကုန္လက္ပမ္းက်
က်ိဳးစားသမွ် အရာထင္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ
တမိုးေသာက္ေတာ့မယ္
(ငိုၾကတာေပါ့ ကြာ)
ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ ့ တရားထဲကအသံ
နားမွာပဲ့တင္ ။
ညီမေလးေရ
ကိုယ့္ကံရဲ ့ အရွင္သခင္ဟာ
ကိုယ္ပဲျဖစ္တာမို ့
ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္သာလ်င္ ဆြဲမထူယူ
တမိုးေသာက္လ်င္ အလင္းေရာက္မည္
ယံုၾကည္ခ်က္သာ ခိုင္မာေစ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
အာရံုလာပံုမ်ိဳး
ခံစားမႈတို ့ဆက္ႏြယ္
တမိုးေသာက္ေတာ့မယ္
ဘာကိုမွ ရွာမေတြ ့ဘူး ။
ဒီသံသရာထဲမွာပဲ
တ၀ဲလည္လည္
ႀကံရည္ ဖန္ရည္ ဥာဏ္ရည္တို ့လည္း
ေျခကုန္လက္ပမ္းက်
က်ိဳးစားသမွ် အရာထင္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ
တမိုးေသာက္ေတာ့မယ္
(ငိုၾကတာေပါ့ ကြာ)
ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ ့ တရားထဲကအသံ
နားမွာပဲ့တင္ ။
ညီမေလးေရ
ကိုယ့္ကံရဲ ့ အရွင္သခင္ဟာ
ကိုယ္ပဲျဖစ္တာမို ့
ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္သာလ်င္ ဆြဲမထူယူ
တမိုးေသာက္လ်င္ အလင္းေရာက္မည္
ယံုၾကည္ခ်က္သာ ခိုင္မာေစ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
Thursday, October 21, 2010
ေမ်ွာ္လင့္ေနတုန္းပဲ သားတို ့ေရ
ေမ်ွာ္လင့္ေနတုန္းပဲ သားတို ့ေရ
အက်ဥ္းသား တေသာင္းေက်ာ္
လႊတ္ေပးမယ့္အေပၚ
၀မ္းသာရမွာလား
၀မ္းနည္းရမွာလား
ဒီတခါ ဆိုတဲ့စကား
အေမ့ႏႈတ္ဖ်ားမွာ မရဲတရဲ
ဆြံ ့အေနဆဲေလ ။
တမိုးေသာက္လို ့
တေန ေပ်ာက္ေတာ့မယ္
အိမ္ေရွ ့လမ္းကေလးရဲ ့
ေဟာ့ဟို ထိပ္ဖ်ား
အေကြ ့နားမွာ
လူရိပ္ လူေယာင္
သားေမာင္မ်ားလား …..
ေျခာက္ေသြ ့တိတ္ဆိတ္
ေၾကကြဲရိပ္ေတြ
အိပ္တန္းျပန္ၾက
ေမ်ွာ္လင့္ျခင္း အလင္းစမ်ား
အေမအို ရဲ ့ မ်က္၀န္းမွာ ……
ႏွစ္ေထာင္ရွစ္ အေျခခံဥပေဒက
ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့
ႏွစ္ေထာင္တဆယ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို
သပိတ္ေမွာက္ရမယ္
ေရႊဂံုတိုင္ေၾကျငာ စာတမ္းကို ဆုပ္ကိုင္
ယံုၾကည္ခ်က္အလံကို မယိုင္မလဲ
ခိုင္ခိုင္ ၿမဲၿမဲ အျမင့္မားဆံုး လႊင့္ထူထားရမယ္။
မတရားတဲ့ အမိန္ ့ အာဏာ ဟူသမ်ွ
တာ၀န္အရ ဖီဆန္ရမယ္ ။
ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေထာင္၀င္စာအေရာက္မွာ
သားရဲ ့ အမွာ စကား
အေမအို နားမွာ
ျပန္လည္ၾကားေယာင္
အိမ္ေရွ ့လမ္းကေလးရဲ ့
ေဟာ့ဟို ထိပ္ဖ်ား
အေကြ ့နားမွာ
လူရိပ္ လူေယာင္
သားေမာင္မ်ားလား …။
(ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္အက်ဥ္းက်ခံေနရေသာ သားမ်ား၏လြတ္ရက္ကိုေမ်ွာ္လင့္ေနေသာအေမမ်ားသို ့)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၀ ေအာက္တိုဘာ၂၀၁၀
အက်ဥ္းသား တေသာင္းေက်ာ္
လႊတ္ေပးမယ့္အေပၚ
၀မ္းသာရမွာလား
၀မ္းနည္းရမွာလား
ဒီတခါ ဆိုတဲ့စကား
အေမ့ႏႈတ္ဖ်ားမွာ မရဲတရဲ
ဆြံ ့အေနဆဲေလ ။
တမိုးေသာက္လို ့
တေန ေပ်ာက္ေတာ့မယ္
အိမ္ေရွ ့လမ္းကေလးရဲ ့
ေဟာ့ဟို ထိပ္ဖ်ား
အေကြ ့နားမွာ
လူရိပ္ လူေယာင္
သားေမာင္မ်ားလား …..
ေျခာက္ေသြ ့တိတ္ဆိတ္
ေၾကကြဲရိပ္ေတြ
အိပ္တန္းျပန္ၾက
ေမ်ွာ္လင့္ျခင္း အလင္းစမ်ား
အေမအို ရဲ ့ မ်က္၀န္းမွာ ……
ႏွစ္ေထာင္ရွစ္ အေျခခံဥပေဒက
ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့
ႏွစ္ေထာင္တဆယ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို
သပိတ္ေမွာက္ရမယ္
ေရႊဂံုတိုင္ေၾကျငာ စာတမ္းကို ဆုပ္ကိုင္
ယံုၾကည္ခ်က္အလံကို မယိုင္မလဲ
ခိုင္ခိုင္ ၿမဲၿမဲ အျမင့္မားဆံုး လႊင့္ထူထားရမယ္။
မတရားတဲ့ အမိန္ ့ အာဏာ ဟူသမ်ွ
တာ၀န္အရ ဖီဆန္ရမယ္ ။
ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေထာင္၀င္စာအေရာက္မွာ
သားရဲ ့ အမွာ စကား
အေမအို နားမွာ
ျပန္လည္ၾကားေယာင္
အိမ္ေရွ ့လမ္းကေလးရဲ ့
ေဟာ့ဟို ထိပ္ဖ်ား
အေကြ ့နားမွာ
လူရိပ္ လူေယာင္
သားေမာင္မ်ားလား …။
(ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္အက်ဥ္းက်ခံေနရေသာ သားမ်ား၏လြတ္ရက္ကိုေမ်ွာ္လင့္ေနေသာအေမမ်ားသို ့)
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၀ ေအာက္တိုဘာ၂၀၁၀
Wednesday, October 13, 2010
ဒီလိုမ်ိဳး … ရွင္သန္ခဲ့ၾက
ဒီလိုမ်ိဳး … ရွင္သန္ခဲ့ၾက
အေမေရ
ေ၀းလြင့္ျခင္း ရဲ ့
ေျခရာေတြထဲမွာ
တိက်တဲ့ အနာဂတ္အတြက္
အိပ္မက္ေတြပါတယ္ ။
အေမေရ
ေသြးနဲ ့စိုက္ခဲ့တဲ့
ႏွင္းဆီခင္း
ရဲရင့္ျခင္းရဲ ့ သေကၤတ
ဆူးခက္ေတြနဲ ့
လွပ ေမႊးျမေနခဲ့ ။
အေမေရ
မနာလိုသူေတြ
အံုနဲ ့ က်င္းနဲ ့
ပိတ္ဆို ့တားဆီး
အမုန္းတရားက
အလ်ွံ တၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ လို ့။
အေမေရ
ပကတိ အရွိတရား
ေရေသာက္ျမစ္မ်ားကေတာ့
ေခတ္တိုင္းရဲ ့
မ်ိဳးဆက္တိုင္းမွာ
ရွင္သန္ၾကတယ္ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၃ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
အေမေရ
ေ၀းလြင့္ျခင္း ရဲ ့
ေျခရာေတြထဲမွာ
တိက်တဲ့ အနာဂတ္အတြက္
အိပ္မက္ေတြပါတယ္ ။
အေမေရ
ေသြးနဲ ့စိုက္ခဲ့တဲ့
ႏွင္းဆီခင္း
ရဲရင့္ျခင္းရဲ ့ သေကၤတ
ဆူးခက္ေတြနဲ ့
လွပ ေမႊးျမေနခဲ့ ။
အေမေရ
မနာလိုသူေတြ
အံုနဲ ့ က်င္းနဲ ့
ပိတ္ဆို ့တားဆီး
အမုန္းတရားက
အလ်ွံ တၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ လို ့။
အေမေရ
ပကတိ အရွိတရား
ေရေသာက္ျမစ္မ်ားကေတာ့
ေခတ္တိုင္းရဲ ့
မ်ိဳးဆက္တိုင္းမွာ
ရွင္သန္ၾကတယ္ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၃ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
Friday, October 08, 2010
ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆြဲဆန္ ့ႏိုင္ၾကပါ့မလား
ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆြဲဆန္ ့ႏိုင္ၾကပါ့မလား
(၁)
၁၉၆၄ ခုႏွစ္ေလာက္ကပါ...။ ေတာင္ဗီယက္နမ္မွာ ကမၻာ့အင္အားအႀကီးဆံုး အေမရိကန္တပ္ေတြနဲ ့ေတာင္ဗီယက္နမ္ ရုပ္ေသးအစိုးရ ငုယင္ေကာင္ကီးရဲ့ တပ္ေတြ ဖရုိဖရဲ စစ္ရႈံးေနတုန္း။ ေျမာက္ဗီယက္နမ္နဲ ့ေတာင္ဗီယက္နမ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ေတြက ၿမိဳ ့ေတာ္ ဆိုင္ဂုံကို ဝိုင္းထားတဲ့အခ်ိန္...။
မနက္ခင္း လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကတဲ့အခါ သတင္းစာကို စားပြဲေပၚမွာျဖန္ ့ၿပီး က်ေနာ္တို ့က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲေျမပံုကို ဝိုင္းစုမွတ္သားေနခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ရႈံးသြားတဲ့ ေတာင္ဗီယက္နမ္ၿမိဳ ့ေတြ တၿမိဳ ့ၿပီးတၿမိဳ ့ကို က်ေနာ္တို ့လက္ထဲက မင္နီေခ်ာင္းနဲ ့ဝိုင္းပတ္မွတ္သားလိုက္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို ့ဟာ အဲဒီတုန္းက ဗီယက္နမ္မ်ိဳးခ်စ္တပ္ေတြဘက္ကရပ္တည္ၿပီး ေန ့စဥ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္နဲ ့ စစ္ပြဲႀကီးတပြဲကို ေစါင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္။
မွတ္မိပါေသးတယ္။ ကိုခါး( ငခါး-ကြမ္းျခံကုန္းမဟုတ္ပါ)က ဆံပင္ ေၾကာေထာက္နဲ ့။ ကိုဦး (ကဗ်ာဆရာ မင္းခိုင္ဦး) က ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီနဲ ့။ ကိုစန္းေမာင္( ယခု ပဲခူးၿမိဳ ့က ေရွ ့ေနႀကီး ဦးစန္းေမာင္) က လည္ကတံုးအက်ီနဲ ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္ပတ္ၾကယ္သီးျဖဳတ္အက်ီ ခ်က္ျပဳတ္ပုဆိုးနဲ ့။
ဒီတုန္းက ပဲခူးၿမိဳ ့က က်ေနာ္တုိ ့လူငယ္တသိုက္... ေမာ္စီတံုးရဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေခါင္းစီးကိုယူၿပီး “ဆီးပြင့္” ဆိုတဲ့ ဘာသာျပန္ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အရွိန္အဟုန္ႀကီးႀကီးနဲ ့တက္လာေနတဲ့ တကမၻာလံုးက အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ ့ “ဒီေရ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလည္း ထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အခု...ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္...ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက “ သူတို ့” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္မိတဲ့အခါ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ အလြမ္းျမစ္ထဲ ေမ်ာလိုက္မိတယ္။
သူတို ့
သူတို ့
တၿပိဳင္နက္ ဆံပင္ရွည္ထားၾက
ဘီးတယ္လ္သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ၾက
ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီေတြ ဝတ္ၾက
ဗီယက္နမ္စစ္ကို ဆန္ ့က်င္ၾက
သူတို ့
အသံသစ္ေတြနဲ ့ ဧည့္ဝတ္ေက်ျပြန္ခဲ့ၾကတယ္။
သူတို ့
တၿပိဳင္နက္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ရီေဝၾက
ပင့္ကူအိမ္ထဲက ပိုးေကာင္ေတြလို ဘဝ
ရုတ္တရက္ ေဂၚဘာေခ်ာ့ဗ္၊ ဘာလင္တံတိုင္းနဲ ့
အေရွ ့ဥေရာပကို အာရုံစိုက္မိၾက
သံကန္ ့လန္ ့ကာကို ဆြဲဖြင့္ၾက
သူတို ့
ကမၻာႀကီးကို လက္နဲ ့ဆြခဲ့ၾကတယ္။
သူတို ့
တၿပိဳင္နက္ ဆံပင္ေတြ အေရာင္ဆိုးၾက
ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ၾက
ကြန္ပ်ဴတာနဲ ့ထိေတြ ့ၾက
ဂိမ္းစ္ေတြ ကစားၾကရင္း
အႏိုင္ရတာကို အရသာေတြ ့ၾက
သူတို ့
ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆြဲဆန္ ့ႏိုင္ၾကပါ့မလား...။
(၂)
လြတ္လပ္မႈရဲ့ သေကၤတဟာ
ကမ္းေျခတစ္ခုလို ့ဆိုရင္
ဟိုမွာ
ကမ္းေျခတစ္ခု အဓြန္ ့ရွည္ဖို ့
မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့
အကာအကြယ္ေတြ ေပးေနသူေတြ...။
(ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ကဗ်ာမွ...)
က်ေနာ္တုိ ့ေခတ္တုန္းကေတာ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာ စိတ္ဓါတ္ရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။ ကၽြန္း အစာငတ္ခံတိုုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ကိုေလးေမာင္ ဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာ ရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကို ေရးသြားတဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။
က်ေနာ္တို ့ဟာ က်ေနာ္တို ့ေခတ္မွာ ေလးစားရမယ့္သူကို တေလးတစားရွာခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကို ဘယ္သူေတြ ကာကြယ္ဖို ့ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ သိခ်င္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။
အဲဒီ မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့လူေတြဟာ ေက်ာက္ေဆာင္ကို ကာကြယ္ရင္းနဲ ့က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကသလို က်ေနာ္တို ့ကေကာ က်ေနာ္တို ့ေခတ္ႀကီးအတြက္ ဘာေတြမ်ား သက္ျပင္းေတြ ေခၽြခဲ့ၾကသလဲ။ က်ေနာ္တို ့ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ ဧည့္ဝတ္ေက်ခဲ့ၾကပါရဲ့လား။
ႏွစ္ေတြလည္း ရူးသလို ေပါသလို ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ
ဒီလိုအေနအထားမွာ
ေသသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတယ္
မေသမရွင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့
ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ
တို ့ေနာက္က ဆံပင္ နီေၾကာင္ေၾကာင္ မ်ိုဳးဆက္ကို
တို ့ ဘာေတြ လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ။
(ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ သူငယ္ခ်င္း အျပင္းေျပဖတ္ဖို ့ ကဗ်ာ..မွ)
ဒီကဗ်ာပိုဒ္ကိုဖတ္ေတာ့ ကိုယ့္ အတၱ ပုဂၢလိက ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ကမၻာႀကီးကို မ်က္ကြယ္ျပဳသြားၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာတိုက္ေမာင္းကို သတိရတယ္။ ႏိုင္ဝင္းေဆြကို သတိရတယ္။ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာမ မိဆူးပြင့္ကို သတိရတယ္။ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိရတယ္။
တခ်ိန္ကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္...။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို က်ေနာ္တို ့ဟာ ဟစ္ပီေယာင္ေယာင္ ဂ်စ္ပစီေယာင္ေယာင္နဲ ့ စံနစ္တစ္ခုရဲ့ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္ၿပီး မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အခ်ဳပ္ခန္းေတြ ေထာင္ေတြ ရဲဘက္စခန္းေတြ ပိုုက္လံုးႀကီးေတြ ရထားသံလမ္းေတြ ဘူတာရုံေတြ ပလက္ေဖါင္းေတြ အရက္ဆိုင္ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း...က်ေနာ္တို ့ စစ္ေအးေခတ္ႀကီးကို ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ တစ္ပါတီစံနစ္ကို ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
တခ်ိဳ ့က ေက်နပ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်နပ္လိုုက္တာနဲ ့တၿပိဳင္နက္ လြတ္လပ္မႈဟာ က်ဆံုးသြားၿပီဆိုတာ မသိလိုက္ၾကဘူးေလ။
မီးတိုင္ေအာက္က မ်က္လံုးတစံုဟာ အခုေတာ့ ညကပြဲခန္းမထဲမွာ ေရာင္းအားျမွႈင့္ မ်က္လံုးတစံုအျဖစ္ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးဆန္လာတာ က်ေနာ္တို ့သတိျပဳမိပါရဲ့လား။
က်ေနာ္တို ့က တစ္စက္မွ မယိုဖိတ္ရေအာင္ ေနခ်င္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ တာက်ိဳးတဲ့အသံႀကီးကသာ ေခတ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို လႊမ္းသြားခဲ့တယ္။
အ ကာလစိန္ပန္းေတြ ေျမခ
ဆိတ္ဖလူးရနံ ့ေမႊးျမ
အသံမဲ့ ၾကယ္ေတြ ေၾကြက်
အ ကာလ။
ကေလးရယ္
မင္းကို ေမြးတဲ့အခါ
ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်
အ ကာလ။
ကေလးရယ္
မင္းအေမ အျပင္းအထန္ ခ်ီတက္ခဲ့ရ
မင္းအေဖ အသည္းအသန္ ထြန္ယက္ခဲ့ရ
အ ကာလ.
တကယ္ေတာ့ ကေလးရယ္
ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ
အ ကာလဆိုတာ
ညတညရဲ့ စ်ာပန ျဖစ္ေနရဲ့။ု
တခါတရံမွာ က်ေနာ္တို ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြထဲ ဆင္းခဲ့မိၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီေခတ္ရဲ့ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက ဥပဓိရုပ္မၿငိမ္ဘူးေလ။ အေရာင္စံုလြန္း ေထြေထြျပားျပားျဖစ္လြန္းေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက ဗို ့အားျမွင့္ဘို ့မလိုေလာက္ေအာင္ကိုပဲ အနံ ့ျပင္းတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ဆယ္ေယာက္ရွိရင္ ဆယ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေတြကြဲၾကရတယ္။ က်ေနာ္ဆုေတာင္းတယ္ေလ...။ လမ္းဆံုတေနရာမွာေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက လူတခ်ိဳ ့ ျပန္ဆံုႏိုင္ေကာင္းရဲ့လို ့ေပါ့။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္လြန္းတဲ့ ေခတ္ႀကီးတစ္ေခတ္ရဲ့ စ်ာပနကို အတူတူ လိုက္ပို ့လို ့ ရစေကာင္းရဲ့ေပါ့။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေသနတ္တစ္လက္နဲ ့ လက္တင္အေမရိကတိုက္က လူငယ္တစ္ေယာက္ကိို က်ေနာ္တို ့အားက်ခဲ့ဖူးတာ ေကာင္းပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက လွဲပစ္လိုက္တဲ့ သမိုင္းဝင္ ဆိတ္ဖလူးပင္ကို လြမ္းတတ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုဗဟိန္းက လေရာင္ေအာက္မွာထိုင္ၿပီး ခင္မႀကီးဆီ စာေရးခဲ့တာ ေကာင္းပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ကဗ်ာပုဒ္ေရ ၁၀၀ နဲ ့ ေလာကႀကီးကို ႀကိဳးပစ္ၿပီး ဖမ္းဖို ့ႀကိဳးစားသြားတာ ပိုၿပီးေကာင္းပါတယ္။
(၃)
ၾကည္ေမာင္သန္း ရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ ကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ကို ဖတ္ရႈခံစားၾကည့္ခဲ့တာပါ။
ဒီကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာ “ၾကည္ေမာင္သန္း” ရဲ့ စာေပေလာကအတြင္း စတင္ေျခခ်တဲ့ကဗ်ာ “ဆူးေလလမ္း၏ ရာဇဝင္ ကဗ်ာ”၊ ဟန္သစ္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအဖြဲ ့ရဲ့ ၁၉၉၄ တစ္ႏွစ္အတြင္း အႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာ “ေျဖာင့္ခ်က္”၊ မႏၱေလး စာဖတ္သူမ်ားရဲ့ အေကာင္းဆံုးကဗ်ာဆုရ ကဗ်ာ(၁၉၉၈) “လက္”၊ ၂၀၀၆ ပ်ဥ္းမနား အလယ္ရိုးမ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုရ “ေတာင္အေမရိကကို သြားခ်င္တယ္” ကဗ်ာ၊ ၂၀၀၆ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆု(ကဗ်ာ) အျဖစ္ “အာရွတိုက္ရဲ့ တစ္ေနရာ” ၊ ၂၀၀၆ ေရႊဘိုၿမိဳ ့ ပန္းကဗ်ာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုရ “ငါလည္းတစ္ေန ့” ကဗ်ာေတြကိုု ထည့္သြင္းေဖၚျပပါရွိတာေတြ ့ရလို ့ ပိုမို စိတ္ဝင္စား ခံစားခဲ့ရ။
(၄)
“ၾကည္ေမာင္သန္း” ရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ကို က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြလည္း ေမးမိသြားပါတယ္။
က်ေနာ္တို ့ရဲ့ တံပိုးတန္းေခတ္မွာ ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆန္ ့ေအာင္ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္ လူငယ္ေတြ တကယ္ႀကိဳးစားေနၾကမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ယံုၾကည္လ်က္...။
ရာဇဝင္ျမစ္ကေတာ့ တံတားေအာက္မွာ စီးဆင္းသြားေနလ်က္...။ ။
ၿငိမ္းေဝ
http://sandaywe.blogspot.com/ မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
(၁)
၁၉၆၄ ခုႏွစ္ေလာက္ကပါ...။ ေတာင္ဗီယက္နမ္မွာ ကမၻာ့အင္အားအႀကီးဆံုး အေမရိကန္တပ္ေတြနဲ ့ေတာင္ဗီယက္နမ္ ရုပ္ေသးအစိုးရ ငုယင္ေကာင္ကီးရဲ့ တပ္ေတြ ဖရုိဖရဲ စစ္ရႈံးေနတုန္း။ ေျမာက္ဗီယက္နမ္နဲ ့ေတာင္ဗီယက္နမ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ေတြက ၿမိဳ ့ေတာ္ ဆိုင္ဂုံကို ဝိုင္းထားတဲ့အခ်ိန္...။
မနက္ခင္း လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကတဲ့အခါ သတင္းစာကို စားပြဲေပၚမွာျဖန္ ့ၿပီး က်ေနာ္တို ့က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲေျမပံုကို ဝိုင္းစုမွတ္သားေနခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ရႈံးသြားတဲ့ ေတာင္ဗီယက္နမ္ၿမိဳ ့ေတြ တၿမိဳ ့ၿပီးတၿမိဳ ့ကို က်ေနာ္တို ့လက္ထဲက မင္နီေခ်ာင္းနဲ ့ဝိုင္းပတ္မွတ္သားလိုက္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို ့ဟာ အဲဒီတုန္းက ဗီယက္နမ္မ်ိဳးခ်စ္တပ္ေတြဘက္ကရပ္တည္ၿပီး ေန ့စဥ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္နဲ ့ စစ္ပြဲႀကီးတပြဲကို ေစါင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္။
မွတ္မိပါေသးတယ္။ ကိုခါး( ငခါး-ကြမ္းျခံကုန္းမဟုတ္ပါ)က ဆံပင္ ေၾကာေထာက္နဲ ့။ ကိုဦး (ကဗ်ာဆရာ မင္းခိုင္ဦး) က ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီနဲ ့။ ကိုစန္းေမာင္( ယခု ပဲခူးၿမိဳ ့က ေရွ ့ေနႀကီး ဦးစန္းေမာင္) က လည္ကတံုးအက်ီနဲ ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္ပတ္ၾကယ္သီးျဖဳတ္အက်ီ ခ်က္ျပဳတ္ပုဆိုးနဲ ့။
ဒီတုန္းက ပဲခူးၿမိဳ ့က က်ေနာ္တုိ ့လူငယ္တသိုက္... ေမာ္စီတံုးရဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေခါင္းစီးကိုယူၿပီး “ဆီးပြင့္” ဆိုတဲ့ ဘာသာျပန္ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အရွိန္အဟုန္ႀကီးႀကီးနဲ ့တက္လာေနတဲ့ တကမၻာလံုးက အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ ့ “ဒီေရ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလည္း ထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အခု...ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္...ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက “ သူတို ့” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္မိတဲ့အခါ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ အလြမ္းျမစ္ထဲ ေမ်ာလိုက္မိတယ္။
သူတို ့
သူတို ့
တၿပိဳင္နက္ ဆံပင္ရွည္ထားၾက
ဘီးတယ္လ္သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ၾက
ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီေတြ ဝတ္ၾက
ဗီယက္နမ္စစ္ကို ဆန္ ့က်င္ၾက
သူတို ့
အသံသစ္ေတြနဲ ့ ဧည့္ဝတ္ေက်ျပြန္ခဲ့ၾကတယ္။
သူတို ့
တၿပိဳင္နက္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ရီေဝၾက
ပင့္ကူအိမ္ထဲက ပိုးေကာင္ေတြလို ဘဝ
ရုတ္တရက္ ေဂၚဘာေခ်ာ့ဗ္၊ ဘာလင္တံတိုင္းနဲ ့
အေရွ ့ဥေရာပကို အာရုံစိုက္မိၾက
သံကန္ ့လန္ ့ကာကို ဆြဲဖြင့္ၾက
သူတို ့
ကမၻာႀကီးကို လက္နဲ ့ဆြခဲ့ၾကတယ္။
သူတို ့
တၿပိဳင္နက္ ဆံပင္ေတြ အေရာင္ဆိုးၾက
ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ၾက
ကြန္ပ်ဴတာနဲ ့ထိေတြ ့ၾက
ဂိမ္းစ္ေတြ ကစားၾကရင္း
အႏိုင္ရတာကို အရသာေတြ ့ၾက
သူတို ့
ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆြဲဆန္ ့ႏိုင္ၾကပါ့မလား...။
(၂)
လြတ္လပ္မႈရဲ့ သေကၤတဟာ
ကမ္းေျခတစ္ခုလို ့ဆိုရင္
ဟိုမွာ
ကမ္းေျခတစ္ခု အဓြန္ ့ရွည္ဖို ့
မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့
အကာအကြယ္ေတြ ေပးေနသူေတြ...။
(ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ကဗ်ာမွ...)
က်ေနာ္တုိ ့ေခတ္တုန္းကေတာ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာ စိတ္ဓါတ္ရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။ ကၽြန္း အစာငတ္ခံတိုုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ကိုေလးေမာင္ ဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာ ရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကို ေရးသြားတဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။
က်ေနာ္တို ့ဟာ က်ေနာ္တို ့ေခတ္မွာ ေလးစားရမယ့္သူကို တေလးတစားရွာခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကို ဘယ္သူေတြ ကာကြယ္ဖို ့ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ သိခ်င္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။
အဲဒီ မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့လူေတြဟာ ေက်ာက္ေဆာင္ကို ကာကြယ္ရင္းနဲ ့က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကသလို က်ေနာ္တို ့ကေကာ က်ေနာ္တို ့ေခတ္ႀကီးအတြက္ ဘာေတြမ်ား သက္ျပင္းေတြ ေခၽြခဲ့ၾကသလဲ။ က်ေနာ္တို ့ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ ဧည့္ဝတ္ေက်ခဲ့ၾကပါရဲ့လား။
ႏွစ္ေတြလည္း ရူးသလို ေပါသလို ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ
ဒီလိုအေနအထားမွာ
ေသသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတယ္
မေသမရွင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့
ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ
တို ့ေနာက္က ဆံပင္ နီေၾကာင္ေၾကာင္ မ်ိုဳးဆက္ကို
တို ့ ဘာေတြ လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ။
(ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ သူငယ္ခ်င္း အျပင္းေျပဖတ္ဖို ့ ကဗ်ာ..မွ)
ဒီကဗ်ာပိုဒ္ကိုဖတ္ေတာ့ ကိုယ့္ အတၱ ပုဂၢလိက ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ကမၻာႀကီးကို မ်က္ကြယ္ျပဳသြားၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာတိုက္ေမာင္းကို သတိရတယ္။ ႏိုင္ဝင္းေဆြကို သတိရတယ္။ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာမ မိဆူးပြင့္ကို သတိရတယ္။ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိရတယ္။
တခ်ိန္ကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္...။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို က်ေနာ္တို ့ဟာ ဟစ္ပီေယာင္ေယာင္ ဂ်စ္ပစီေယာင္ေယာင္နဲ ့ စံနစ္တစ္ခုရဲ့ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္ၿပီး မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အခ်ဳပ္ခန္းေတြ ေထာင္ေတြ ရဲဘက္စခန္းေတြ ပိုုက္လံုးႀကီးေတြ ရထားသံလမ္းေတြ ဘူတာရုံေတြ ပလက္ေဖါင္းေတြ အရက္ဆိုင္ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း...က်ေနာ္တို ့ စစ္ေအးေခတ္ႀကီးကို ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ တစ္ပါတီစံနစ္ကို ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
တခ်ိဳ ့က ေက်နပ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်နပ္လိုုက္တာနဲ ့တၿပိဳင္နက္ လြတ္လပ္မႈဟာ က်ဆံုးသြားၿပီဆိုတာ မသိလိုက္ၾကဘူးေလ။
မီးတိုင္ေအာက္က မ်က္လံုးတစံုဟာ အခုေတာ့ ညကပြဲခန္းမထဲမွာ ေရာင္းအားျမွႈင့္ မ်က္လံုးတစံုအျဖစ္ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးဆန္လာတာ က်ေနာ္တို ့သတိျပဳမိပါရဲ့လား။
က်ေနာ္တို ့က တစ္စက္မွ မယိုဖိတ္ရေအာင္ ေနခ်င္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ တာက်ိဳးတဲ့အသံႀကီးကသာ ေခတ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို လႊမ္းသြားခဲ့တယ္။
အ ကာလစိန္ပန္းေတြ ေျမခ
ဆိတ္ဖလူးရနံ ့ေမႊးျမ
အသံမဲ့ ၾကယ္ေတြ ေၾကြက်
အ ကာလ။
ကေလးရယ္
မင္းကို ေမြးတဲ့အခါ
ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်
အ ကာလ။
ကေလးရယ္
မင္းအေမ အျပင္းအထန္ ခ်ီတက္ခဲ့ရ
မင္းအေဖ အသည္းအသန္ ထြန္ယက္ခဲ့ရ
အ ကာလ.
တကယ္ေတာ့ ကေလးရယ္
ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ
အ ကာလဆိုတာ
ညတညရဲ့ စ်ာပန ျဖစ္ေနရဲ့။ု
တခါတရံမွာ က်ေနာ္တို ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြထဲ ဆင္းခဲ့မိၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီေခတ္ရဲ့ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက ဥပဓိရုပ္မၿငိမ္ဘူးေလ။ အေရာင္စံုလြန္း ေထြေထြျပားျပားျဖစ္လြန္းေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက ဗို ့အားျမွင့္ဘို ့မလိုေလာက္ေအာင္ကိုပဲ အနံ ့ျပင္းတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ဆယ္ေယာက္ရွိရင္ ဆယ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေတြကြဲၾကရတယ္။ က်ေနာ္ဆုေတာင္းတယ္ေလ...။ လမ္းဆံုတေနရာမွာေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက လူတခ်ိဳ ့ ျပန္ဆံုႏိုင္ေကာင္းရဲ့လို ့ေပါ့။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္လြန္းတဲ့ ေခတ္ႀကီးတစ္ေခတ္ရဲ့ စ်ာပနကို အတူတူ လိုက္ပို ့လို ့ ရစေကာင္းရဲ့ေပါ့။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေသနတ္တစ္လက္နဲ ့ လက္တင္အေမရိကတိုက္က လူငယ္တစ္ေယာက္ကိို က်ေနာ္တို ့အားက်ခဲ့ဖူးတာ ေကာင္းပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက လွဲပစ္လိုက္တဲ့ သမိုင္းဝင္ ဆိတ္ဖလူးပင္ကို လြမ္းတတ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုဗဟိန္းက လေရာင္ေအာက္မွာထိုင္ၿပီး ခင္မႀကီးဆီ စာေရးခဲ့တာ ေကာင္းပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ကဗ်ာပုဒ္ေရ ၁၀၀ နဲ ့ ေလာကႀကီးကို ႀကိဳးပစ္ၿပီး ဖမ္းဖို ့ႀကိဳးစားသြားတာ ပိုၿပီးေကာင္းပါတယ္။
(၃)
ၾကည္ေမာင္သန္း ရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ ကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ကို ဖတ္ရႈခံစားၾကည့္ခဲ့တာပါ။
ဒီကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာ “ၾကည္ေမာင္သန္း” ရဲ့ စာေပေလာကအတြင္း စတင္ေျခခ်တဲ့ကဗ်ာ “ဆူးေလလမ္း၏ ရာဇဝင္ ကဗ်ာ”၊ ဟန္သစ္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအဖြဲ ့ရဲ့ ၁၉၉၄ တစ္ႏွစ္အတြင္း အႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာ “ေျဖာင့္ခ်က္”၊ မႏၱေလး စာဖတ္သူမ်ားရဲ့ အေကာင္းဆံုးကဗ်ာဆုရ ကဗ်ာ(၁၉၉၈) “လက္”၊ ၂၀၀၆ ပ်ဥ္းမနား အလယ္ရိုးမ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုရ “ေတာင္အေမရိကကို သြားခ်င္တယ္” ကဗ်ာ၊ ၂၀၀၆ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆု(ကဗ်ာ) အျဖစ္ “အာရွတိုက္ရဲ့ တစ္ေနရာ” ၊ ၂၀၀၆ ေရႊဘိုၿမိဳ ့ ပန္းကဗ်ာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုရ “ငါလည္းတစ္ေန ့” ကဗ်ာေတြကိုု ထည့္သြင္းေဖၚျပပါရွိတာေတြ ့ရလို ့ ပိုမို စိတ္ဝင္စား ခံစားခဲ့ရ။
(၄)
“ၾကည္ေမာင္သန္း” ရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ကို က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြလည္း ေမးမိသြားပါတယ္။
က်ေနာ္တို ့ရဲ့ တံပိုးတန္းေခတ္မွာ ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆန္ ့ေအာင္ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္ လူငယ္ေတြ တကယ္ႀကိဳးစားေနၾကမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ယံုၾကည္လ်က္...။
ရာဇဝင္ျမစ္ကေတာ့ တံတားေအာက္မွာ စီးဆင္းသြားေနလ်က္...။ ။
ၿငိမ္းေဝ
http://sandaywe.blogspot.com/ မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
Monday, October 04, 2010
ကလိယုဂ္
ကလိယုဂ္တဲ့
ေခတ္ဆိုး ေခတ္ပုပ္
ေခတ္ယုတ္ႀကီးထဲမွာ
ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ ေကာင္း၏ လို ့
အမ်က္ေျဖ အလကၤာေတး တစနဲ ့
ငါတို ့ရဲ ့ ဘ၀ေတြကို
ေခ်ြးမသိပ္လို ။
နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီး
အသက္ရွင္ က်န္ရစ္သူ
အမယ္အို တဦးရဲ ့ုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုစကားလို
ကံဆိုးလို ့အသက္ရွင္ က်န္ခဲ့ရသူေတြပါ တဲ့
အဲဒီလို စကားမ်ိဳးနဲ ့
ေခတ္ႀကီးကို
စကားနာ မထိုးလို ။
ေတာမီးေတြေလာင္ေတာ့
ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းခတ္ၾက
ေနရာလိုသူေတြက အလုအယက္
ေနရာရွာၾက
ၾကာၾကာ၀ါးမယ့္ သြားမ်ား
ပူးၿပီး ေပါင္းၿပီး တိုက္မည့္
သူရဲေကာင္းေယာင္ေယာင္မ်ား
မွန္းခ်က္ နဲ ့ ႏွမ္းထြက္မကိုက္
ကိုယ့္ထိုက္ နဲ ့ ကိုယ့္ ကံ
ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ ့တံေတြးခြက္မွာ
ပက္လက္သာအေမ်ာခံၾကေပေတာ့
ျပည္သူတို ့ရဲ ့ေအာင္ပြဲဟာ
ကလိယုဂ္ေခတ္ႀကီးကို
ေဖါက္ခြဲျပစ္ခဲ့ေပါ့ ။
ရဲဲရင့္သက္ဇြဲ
(စက္တင္ဘာ၂၀၁၀)
ေခတ္ဆိုး ေခတ္ပုပ္
ေခတ္ယုတ္ႀကီးထဲမွာ
ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ ေကာင္း၏ လို ့
အမ်က္ေျဖ အလကၤာေတး တစနဲ ့
ငါတို ့ရဲ ့ ဘ၀ေတြကို
ေခ်ြးမသိပ္လို ။
နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီး
အသက္ရွင္ က်န္ရစ္သူ
အမယ္အို တဦးရဲ ့ုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုစကားလို
ကံဆိုးလို ့အသက္ရွင္ က်န္ခဲ့ရသူေတြပါ တဲ့
အဲဒီလို စကားမ်ိဳးနဲ ့
ေခတ္ႀကီးကို
စကားနာ မထိုးလို ။
ေတာမီးေတြေလာင္ေတာ့
ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းခတ္ၾက
ေနရာလိုသူေတြက အလုအယက္
ေနရာရွာၾက
ၾကာၾကာ၀ါးမယ့္ သြားမ်ား
ပူးၿပီး ေပါင္းၿပီး တိုက္မည့္
သူရဲေကာင္းေယာင္ေယာင္မ်ား
မွန္းခ်က္ နဲ ့ ႏွမ္းထြက္မကိုက္
ကိုယ့္ထိုက္ နဲ ့ ကိုယ့္ ကံ
ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ ့တံေတြးခြက္မွာ
ပက္လက္သာအေမ်ာခံၾကေပေတာ့
ျပည္သူတို ့ရဲ ့ေအာင္ပြဲဟာ
ကလိယုဂ္ေခတ္ႀကီးကို
ေဖါက္ခြဲျပစ္ခဲ့ေပါ့ ။
ရဲဲရင့္သက္ဇြဲ
(စက္တင္ဘာ၂၀၁၀)
Saturday, September 25, 2010
ႏွင္းရနံ႔ ကို မခံစားခဲ့ႀကရသူမ်ား
ႏွင္းရနံ႔ ကို မခံစားခဲ့ႀကရသူမ်ား
ေဆာင္းဝင္လာပံုက နည္းနည္းေစာေနသည္ထင္သည္။ ေကာ္ရစ္တာလက္တန္းမွာ ညေနခင္းႀကယ္ေတြကို ေငးႀကည့္ေနရင္း
တၿဖည္းၿဖည္းေဝးသြားသလို ခံစားရသည္။ က်ေနာ့ ခႏၶာကိုယ္က ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး စိမ့္ေအးေနသလိုခံစားရသည္။
“ေအာ္--ႏွင္းရနံ႔ကို မခံစားႏိုင္ခင္ ေက်ာခိုင္းသြားႀကသူမ်ား” တဲ့ေလ။
က်ေနာ့ၿမင္ကြင္းထဲမွာ ကန္စြန္းခင္းေလးေဘးက ယိုင္နဲ႔နဲ႔အိမ္ေလးကိုသတိယေနသည္။
လွည္းတန္းအနီးက ရပ္ကြက္မွာ ရိွသည့္ ထို္အိမ္ေလး ကို ခင္မင္သည့္မိတ္ေဆြမ်ားေရာက္လာတတ္သည္။ “အဆင္ေၿပလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ႀကံဖန္ေနရတာေပါ့” တဲ့ သူရဲ႕ရိုးသားမႈက ၿပံဳးလိုက္လ်င္ ပုိသိသာသည္။
ကမၻာေၿမမွာ ပြင့္ခဲ့ေသာ ၿဖဴစင္မႈမ်ား တဲ့ေလ။ အခုေတာ့ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲေတာ္တခုဆီ ကို ခဏအလည္သြားေရာက္ေနသည့္ ကဗ်ာဆရာ “နီမာ”
တေယာက္ ဗန္းေမာ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲက သူ႔သမီး ကို ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ၿပန္လာေနေရာ့မယ္။
(၁)
၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံအေႀကာင္းကိုေၿပာမည္ဆိုလ်င္ တရားမဝင္ဖ်က္သိမ္းခံရသည့္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစု ကို ခ်န္လွပ္ထားလို႔မရ။ မာမာဦး က ထိုအဖြဲ႔မွာ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္တေယာက္။
သို႔ေသာ္ သူမ ကား ပါတီရံုးခ်ဳပ္မွာ အခ်ိ္္န္ႀကာႀကာမေနလိုက္ရ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားအင္အားစုမ်ားအႀကားေဆြးေႏြးအၿပီး မတရားသည့္အမိန္႔အာဏာ ဟူသမွ် တာဝန္အရ ဖီဆန္ႀက
တိုက္ပြဲလမ္းေႀကာင္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရင္း ၁၉၈၉ ဂြ်န္ (၂၄) ရက္ေန႔မွာ မႏၱေလးေစ်းခ်ိဳထဲတြင္ အဖမ္းခံခဲ့ရသူ၊
သူမရဲ႕အေဖ စာေရးဆရာ နီမာ လည္း မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ။ ဦးနီမာ ကလည္း အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစု ( လယ္သမား၊ အလုပ္သမားအဖြဲ႔မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီကလို႔ ေၿပာသည္) ။
မမာမာဦးတေယာက္ ဗကသ ေက်ာင္းသူမ်ား၊ ABSDF လက္နက္ကိုင္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ေၿမေပၚမွာ လာေရာက္ဆက္သြယ္
ေနသည့္ မမူ၊ ေဒၚခင္ဝင္း ( ရန္ကုန္၊ အန္အယ္ဒီ) တို႔ႏွင့္အတူေနထိုင္ရသည္။ တေလာက လံုးမွာက သမီးႏွင့္အေဖ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ႀကည့္ အားေပးေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္ဘဝ၊
ႏိုင္ငံေရးလုပ္သၿဖင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္သိတ္အဆင္ေၿပပံုမေပၚ။ ေထာင္အတြင္းမွာ ရိွသည့္ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္မ်ားက မေနသာေတာ့ ေထာင္ဝါဒါ ကို အက်ိဳးအေႀကာင္းေၿပာရသည္။ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔မည့္သူမရိွသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို
တခုခုစီစဥ္ေပးလိုေႀကာင္းတင္ၿပႀကသည္။ မႏၱေလးေထာင္မွဴးကလည္း ကိုယ္ခ်င္စာသြားပံုရသည္။ အေဖကိုေတြ႔မည့္ေထာင္ဝင္စာအတြက္ ေထာင္တြင္းလုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက
စီစဥ္ေပးႀကသလို၊ စာေရးဆရာ ဦးနီမာ ကလည္း သူ႔သမီးအတြက္ စားစရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားမွ ေပးလိုက္သည့္ ေထာင္အက်ၤ ီအတြက္ခ်ဳပ္သည့္ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးၿဖင့္ယက္ထားေသာ အႏုပညာဖန္တီးမႈမ်ားကို လက္ေဆာင္ေပးရတတ္သည္။ သတင္းဖလွယ္ႀကသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕သကၠရာဇ္ေတြကို ေဝးကြာေစခဲ့သည္။
(၂)
၁၉၉၄ ကာလမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကိုၿပန္ေရာက္ေတာ့ “ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ လွည္းတမ္းလမ္းဆံုနားက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္။ မႏၱေလးဘက္ကေန ေၿပာင္းလာၿပီး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ
ေက်ာင္းဆက္တက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းကို ႀကားတယ္” ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ၿပန္ဆံုႀကၿပန္သည္။ နယ္ေၿမသစ္တခုမွာ သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ရုန္းကန္ႀကရအံုးမည္။ သူတို႔ ေနထိုင္သည့္ ကန္စြန္းခင္းေဘးက အိမ္ေလးကို က်ေနာ္လိုက္သြားမိသည္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္အႀကံေပးခဲ့ဘူးတာကိုသတိယေနမိသည္။ “ဦးေလးစာအုပ္ဆိုင္မွာ အေမရိကန္သံရံုးက ထုတ္တဲ့ အိုင္ယာေကာ့ကာ လို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ၊ ေဂၚဗာေခ်ာ့ဗ္ ရဲ႕ ပယ္ရီ စတိြဳက္ကာ လို စာအုပ္ေတြလည္းတင္ပါ့လား၊
သံရံုးမွာ သြားေတာင္းရင္ အလကားရတာပဲ။ သူတို႔မွာ ေပးခ်င္လြန္းလို႔။ အခုေပါက္ေစ်းက (၂၅) က်ပ္ေလာက္ရိွမယ္ ထင္တယ္” ဆုိေတာ့ သူက “ငါ့တူ ေၿပာတဲ့ စာအုပ္ေတြတင္ေရာင္းၿပန္ရင္လည္း မလြယ္ပါဘူးကြာ။
တခ်ိဳ႕က မႀကိဳက္ဘူး။ တိုက္ခိုက္မယ္” တဲ့။ ဦးနီမာ က အဲ့သလို ရိုးသည္။ ပိုက္ဆံမရခ်င္ေန၊ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အခင္အမင္မပ်က္ခ်င္ ၿငင္းခုန္မႈမရိွခ်င္သူ။
က်ေနာ္က “ ဘာဆိုင္လည္း စီးပြားေရးလုပ္တာပဲ။ ေနာက္တခုက က်ေနာ္တို႔တေတြအေနနဲ႔ ေၿပာင္းလဲမႈေတြကို
ဖတ္သင့္တယ္ လို႔ထင္တယ္။ ဒါေတြနဲ႔ခ်ည္းရပ္ေနရင္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္” လို႔ က်ေနာ့အၿမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ သူကလည္း စာအုပ္ဆိုင္တိုးခ်ဲ႕ေရးကို စိတ္ဝင္စားသည္။ ရုရွားသံရံုးကို ဝင္ထြက္သြားလာေနသည့္ ေမာင္လင္းယုန္( ရွမ္းၿပည္) ကလည္း ၿပန္လြတ္လာခ်ိန္၊ လွည္းတန္းလမ္းဆံုေလးက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေဘးမွာလူငယ္ေတြႏွင့္တရုန္းရုန္းထိုင္ေနခ်ိန္။
ဦးနီမာ က စာအုပ္ဆိုင္ ကို ထားခဲ့ၿပီး လူငယ္မ်ားဆီကို ကူးလာတတ္သည္။ တရုတ္ သံရံုးမွ စာအုပ္အၿပာၿဖင့္ထုတ္ေဝသည္
“ တီယင္မင္ရင္ၿပင္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအေပၚပါတီ ရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္၊ သေဘာထား” ( ေခါင္းစဥ္ ကို တိတိက်က်မမွတ္မိ) ကို က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းဆီမွ သူကယူဖတ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေမးဘူးသည္။ “ငါ့တူဘယ္လိုၿမင္လဲ” တဲ့။
“ေက်ာင္းသားကို သတ္တဲ့ကိစၥကို လူသတ္မႈလို႔ပဲၿမင္တာေပါ့ ဦးေလးရယ္၊ အဲ့ဒီ စာတမ္းေတြ က်ေနာ္ဖတ္ၿပီးၿပီ၊ အစိုးရက ေၿပာေတာ့လည္း အစိုးရစကားပဲေပါ့ ဦးေလးရယ္။ က်ေနာ္တို႔လိုပဲေနမွာေပါ့” ဆိုေတာ့
သူက ႏွစ္ႏွစ္ႀကိဳက္ႀကိဳက္ၿပံဳးသည္။ လက္ဘက္ရည္ခြက္ကိုတိုက္မိၿပီး ေမာက္က်သြားတာကို သတိယမိသည္။
ဘာရယ္လို႔မဟုတ္။ ေမွာက္က်သြားသည့္ လက္ဘက္ရည္စက္ေတြကို ေငးရင္း က်ေနာ့စိတ္ထဲထင့္ေနသည္။ လွည္းတန္းလမ္းဆံု လို ေနရာမွာ လာၿပီးစာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္တာကို က်ေနာ္သေဘာမက်ခဲ့ပါ။ ကိုယ္က ဘာမွမလုပ္ရင္လည္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ယူဂ်ီလုပ္ေနတယ္ထင္ေနတာမို႕လား။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ လူေတြကလည္း စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္းတဲ့အထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွေနတယ္ မသိ။
(၃)
၁၉၉၅ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာၿပီးစေန၊ တနဂၤေႏြ ၿခံေရွ႕တရားပြဲေတြလုပ္ေတာ့ တရားပြဲၿပီးတိုင္း ေက်ာင္းသား၊ လူငယ္အုပ္စုေတြက လွည္းတန္းလမ္းဆံုမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လာထိုင္သည္။ သူ႔ဆိုင္ေလးမွာ ဝင္ၿပီး
လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ႀကသည္။ ခင္မင္တာေတြကို ေက်းဇူးတင္သည္၊ ဝမ္းသာသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေလးနီးလာၿပီ လို႔
မာမာဦး ကို က်ေနာ္က ေၿပာခဲ့သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူဆိုင္ေလးမွာ က လူေတာ္ေတာ္ဆံုသည္။ ဦးနီမာ ကလည္း အၿမဲတမ္းၿပံဳးၿပီး လူငယ္ေတြကိုု အားပါးတရႏႈတ္ဆက္သည္။ တခါတေလ ဆိုင္ ကို ပစ္ၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာလာထို္င္သည္။ မမာမာဦး ကလည္း ဆယ္တန္းေတြကို က်ဴရွင္ၿပဖို႔ဝုိင္းရွာသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ တခ်ိဳ႕ဝိုင္းေတြမွာ အတူတူစာၿပႀကသည္။
ထုိေခတ္တုန္းကေတာ့ ဂိုက္ ( Guide) လုပ္သည္ဟုေခၚသည္။ က်ေနာ္က လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ သိတ္မပါဖို႔၊ လူတိုင္းကို လက္ခံၿပီး
မေတြ႔ဖို႔ေၿပာသည္။ က်ေနာ္က မာမာဦးကို သတိေပးေပမဲ့ တကယ္တမ္း ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈၿဖစ္ေသာအခါ မေနႏိုင္နထိုင္ႏိုင္ ဝင္ပါၿဖစ္သြားသည္။
မမာမာဦးကလည္း ကံမေကာင္း။ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာ သူမ်ားကို ဖမ္းဆီးစဥ္က သူအဖမ္းမခံရခဲ့။
သို႔ေသာ္ ခ်င္းမိုင္တြင္ အေၿခစိုက္ၿပီး ဗမာၿပည္သို႔အကူအညီေပးေနသည့္ အၿဖဴမတေယာက္က ၿပည္တြင္းကိုလာေရာက္ ၿပီး သူတို႔ေပးသည့္ ေငြမည္သို႔မည္ပံုသံုးသည္ကို လာေရာက္စစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕အဖမ္းခံလိုက္ရသည္။ မႀကာပါ။
၁၉၉၆ လႈပ္ရွားမႈကို ေနာက္ကြယ္မွ အားေပးအားေၿမွာက္ပါဝင္သူမ်ား ဟု စြပ္စြဲကာ မီးခိုးႀကြက္ေလွ်ာက္္ ဖမ္းေလေတာ့သည္။
မာမာဦးလည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ခဲ့ရသည္။ ထို ကိစၥက ၁၉၉၇ မွာ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ထင္သည္။
(၄)
ေထာင္က ၿပန္လြတ္လာေတာ့လည္း မာမာဦးတေယာက္ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္အုပ္စုေတြႏွင့္ဆက္လုပ္ေနတာကို
ေတြ႔ေနရသည္။စာေရးဆရာ နီမာရဲ႕စာအုပ္ဆိုင္ေလးမရိွေတာ့ဘူး တဲ့။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက တၿဖည္းၿဖည္းေခါင္ခိုက္လာသည္။
ကိုိကိုႀကီး က သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ေနဖို႔ အိမ္ေလးတလံုးရွာခိုင္းခဲ့သည္။
အိမ္ရွာခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ေတာ့။ ေထာင္ဒဏ္ ( ၇၀) ႏွစ္ ၿဖင့္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ၿပန္ေရာက္သြားၿပန္သည္။
ဦးနီမာ တေယာက္လည္း ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ရုန္းကန္ရၿပန္သည္။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ မ်ိဳးဆက္ေတြကို ေဝးလံတဲ့နယ္ေထာင္ေတြမွာ ေၿပာင္းပစ္လုိက္ၿပန္သည္။ “ ဘယ္လိုလုပ္လြယ္မလဲဗ်ာ။ နဂိုကမွ အဆင္မေၿပပါဘူး ဆိုကာမွ အခုလိုလုပ္လႊတ္လိုက္ေတာ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္မွာေတြ႔ဖို႔ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ” တဲ့။ မွတ္ခ်က္ခ်သံေတြ သိတ္မႀကာလိုက္၊
ဒီတခါ ေထာင္ဝင္စာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တာက ေသခ်ာသြားၿပီ။
ဦးနီမာ ကြယ္လြန္ေႀကာင္းႀကားေတာ့ မာမာဦး ႏွင့္ သူမအေဖအေႀကာင္းကို ကိုသားႀကီး ( ေအေအပီပီ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ ) က
သူ႔ရဲ႕အထီးက်န္ႏွစ္မ်ား၊ မြန္းက်ပ္ ႏွစ္မ်ားကို ထည့္သြင္းၿပီး အခုလို သတိယေၿပာၿဖစ္သည္။
“ညေန ေမွာင္ရီျပိဳးစဆုိ သူ႔ဆိုင္ေလးမွာ လူစုံတတ္တယ္ကြာ။ ၿပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီဝင္ေဟာင္းေတြ၊ေက်ာင္းသားေတြ။
ကမာရြတ္-စမ္းေခ်ာင္း-လႈိဳင္ NLD အဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ ေနာက္ပုိင္း ကုိျမင့္ေအးတုိ႔ HRDP က တခ်ဳိ႔ ဆုံတတ္တယ္။ တခါတေလ လဘၠက္ရည္။ တခါတေလ ေရေနြးၾကမ္းေသာက္ၿပီးေထာင္အေၾကာင္းေတြေျပာ၊ အေတြ႔အၾကဳံေတြေျပာ။သတင္းစကားလက္ဆင့္ကမ္း။စာအုပ္ငွားဖတ္လုိ႔လဲရတယ္။
လုိရင္မွာထားလုိ႔လဲရ။ဦးနွီမာ က ပန္းဆုိးတန္း စာအုပ္တန္းနဲ႔လဲအဆက္အသြယ္ရွိတယ္။
စကားေျပာရင္း လူေတြကုိေငး- အရသာတခုပါဘဲ။ည ၈ခြဲ ၉ ဆုိ ဆုိင္သိမ္းတယ္။
ဆုိင္ကေတာ့ ေန႔စဥ္ဖြင့္ရတယ္မရွိပါဘူး။ စည္ပင္ဖမ္းရင္ ဆုိင္ပိတ္ရၿပန္တယ္။ ဦးထြန္းလင္းျခံလမ္းၾကားထဲ၀င္ထုိင္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာဘဲစကားေျပာႀကတယ္။ နုိင္ငံေရး အသုိင္းအ၀ုိင္းကဆုိ အားလုံးကိုလက္ခံစကားေျပာတာေလ။
ဦးနီမာ ကစိတ္ျမန္လက္ျမန္။စကားေျပာလဲ အားရပါးရ။ မာမာဦးကေတာ့ ဆုိင္မွာသိပ္မရွိတတ္ဘူး
၉၃-၉၄ ကေန ၂၀၀၂-၃-၄ ေလာက္ထိစာအုပ္ဆုိင္ေလးရွိ။၉၆-၉၈ လႈပ္ရွားမႈအျပီး ၂၀၀၂ ပါတ္၀န္းက်င္ျပန္လြတ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႔လဲဦးနီမာအကူအညီနဲ႔ လွည္းတန္းထိပ္မွာဘဲ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ေလး ဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။
ဦးနီမာက သာေရးနာေရးပြဲ၊ နုိင္ငံေရးပြဲ ေတြလဲသြားလာတတ္တယ္။ မာမာဦး က ၈၈ အုပ္စုထဲပါေတာ့လဲ-ဦးနီမာက
စာအုပ္ေရာင္းမပ်က္။လမ္းထိပ္မွာ လူစုံလွွ်က္သတင္းစကားၾကားေနရတတ္တယ္။ အမွတ္တယ စာအုပ္ဆုိင္ေလးပါဘဲကြာ” တဲ့
(၅)
ေဆာင္းဦးအဝင္ေစာေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သီရိေဆာင္ေဘး ေရတမာတန္းေတြႀကားမွာ ေအးစက္စက္ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေနႀကသည့္ ပံုရိပ္ေတြကို အမွတ္ရမိသည္။ လွည္းတန္းလမ္းစံုရဲ႕ပလက္ေဖာင္းေတြကို ၿဖတ္ေက်ာ္လိုက္ေတာ့ က်ယ္က်ယ္ၿပန္႔ၿပန္႕ၿပံဳးေနသည့္ ေရြ႕ေၿပာင္း စာအုပ္ဆုိင္တဆိုင္ ကို ေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ် မရိွေတာ့။
ေမာင္လင္းယုန္ ( ရွမ္းၿပည္) လည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာလည္း မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့သလို၊
အန္အယ္ဒီ လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢအသီးသီး က ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အနံ႔ခံေကာင္းသည့္ ေထာက္လွမ္းေရး (၁၂) မ်က္လံုးေတြ------ေနာက္-- အႏၱရာယ္ေတြ၊ မေသခ်ာမႈေတြ-- သားသမီးေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ရုန္းကန္ေနရတဲ့
အဆင္မေၿပမႈေတြ၊-
------ညေနႀကယ္ေတြက တၿဖည္းၿဖည္းေဝးသြားသလို ခံစားေနရသည္။
သို႔ေသာ္ -မာမာဦးရဲ႕အေဖ ဦးအုန္းေမာင္ က နီသည္။ မာသည္။ ရိုးသားသည္။
ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနေသာ ေဖၚေရႊသည့္ အၿပံဳးမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ေမ့ေစႏိုင္မည္မဟုတ္။
ေအာင္မိုးဝင္း
ဦးအုန္းေမာင္ (ခ) စာေရးဆရာ နီမာ က သခင္အုန္းၿမင့္တို႔လို ထင္ရွားတဲ့ေခါင္းေဆာင္တေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕သမီး မာမာဦးတေယာက္ တိုက္ပြဲဝင္ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ဆြဲကိုင္ေနခ်ိန္မွာ ဖခင္တေယာက္ရဲ႕ေထာက္ပံ့ေပးမႈေတြကို တာဝန္ေက်ခဲ့တဲ့အၿပင္ သူ႔စာအုပ္ဆိုင္ေလးဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အလည္နားခိုရာေနရာေလးတခုၿဖစ္ခဲ့တယ္။ လွည္းတန္းလမ္းဆံု လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ မွာ ၁၉၉၄-၉၆ အတြင္း ဆံုဆည္းခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း သတိယေနပါတယ္။
ဓါတ္ပံုေတြကို မိုးမခ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက ယူသံုးပါတယ္။ သူတို႔လည္း ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ အားႀကိဳးမာန္တက္ပါဝင္ေနသူေတြၿဖစ္လို႔ ခြင့္မေတာင္းေတာ့ပါဘူး။ နားလည္ေပးလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။
ေဆာင္းဝင္လာပံုက နည္းနည္းေစာေနသည္ထင္သည္။ ေကာ္ရစ္တာလက္တန္းမွာ ညေနခင္းႀကယ္ေတြကို ေငးႀကည့္ေနရင္း
တၿဖည္းၿဖည္းေဝးသြားသလို ခံစားရသည္။ က်ေနာ့ ခႏၶာကိုယ္က ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး စိမ့္ေအးေနသလိုခံစားရသည္။
“ေအာ္--ႏွင္းရနံ႔ကို မခံစားႏိုင္ခင္ ေက်ာခိုင္းသြားႀကသူမ်ား” တဲ့ေလ။
က်ေနာ့ၿမင္ကြင္းထဲမွာ ကန္စြန္းခင္းေလးေဘးက ယိုင္နဲ႔နဲ႔အိမ္ေလးကိုသတိယေနသည္။
လွည္းတန္းအနီးက ရပ္ကြက္မွာ ရိွသည့္ ထို္အိမ္ေလး ကို ခင္မင္သည့္မိတ္ေဆြမ်ားေရာက္လာတတ္သည္။ “အဆင္ေၿပလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ႀကံဖန္ေနရတာေပါ့” တဲ့ သူရဲ႕ရိုးသားမႈက ၿပံဳးလိုက္လ်င္ ပုိသိသာသည္။
ကမၻာေၿမမွာ ပြင့္ခဲ့ေသာ ၿဖဴစင္မႈမ်ား တဲ့ေလ။ အခုေတာ့ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲေတာ္တခုဆီ ကို ခဏအလည္သြားေရာက္ေနသည့္ ကဗ်ာဆရာ “နီမာ”
တေယာက္ ဗန္းေမာ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲက သူ႔သမီး ကို ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ၿပန္လာေနေရာ့မယ္။
(၁)
၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံအေႀကာင္းကိုေၿပာမည္ဆိုလ်င္ တရားမဝင္ဖ်က္သိမ္းခံရသည့္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစု ကို ခ်န္လွပ္ထားလို႔မရ။ မာမာဦး က ထိုအဖြဲ႔မွာ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္တေယာက္။
သို႔ေသာ္ သူမ ကား ပါတီရံုးခ်ဳပ္မွာ အခ်ိ္္န္ႀကာႀကာမေနလိုက္ရ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားအင္အားစုမ်ားအႀကားေဆြးေႏြးအၿပီး မတရားသည့္အမိန္႔အာဏာ ဟူသမွ် တာဝန္အရ ဖီဆန္ႀက
တိုက္ပြဲလမ္းေႀကာင္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရင္း ၁၉၈၉ ဂြ်န္ (၂၄) ရက္ေန႔မွာ မႏၱေလးေစ်းခ်ိဳထဲတြင္ အဖမ္းခံခဲ့ရသူ၊
သူမရဲ႕အေဖ စာေရးဆရာ နီမာ လည္း မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ။ ဦးနီမာ ကလည္း အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစု ( လယ္သမား၊ အလုပ္သမားအဖြဲ႔မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီကလို႔ ေၿပာသည္) ။
မမာမာဦးတေယာက္ ဗကသ ေက်ာင္းသူမ်ား၊ ABSDF လက္နက္ကိုင္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ေၿမေပၚမွာ လာေရာက္ဆက္သြယ္
ေနသည့္ မမူ၊ ေဒၚခင္ဝင္း ( ရန္ကုန္၊ အန္အယ္ဒီ) တို႔ႏွင့္အတူေနထိုင္ရသည္။ တေလာက လံုးမွာက သမီးႏွင့္အေဖ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ႀကည့္ အားေပးေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္ဘဝ၊
ႏိုင္ငံေရးလုပ္သၿဖင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္သိတ္အဆင္ေၿပပံုမေပၚ။ ေထာင္အတြင္းမွာ ရိွသည့္ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္မ်ားက မေနသာေတာ့ ေထာင္ဝါဒါ ကို အက်ိဳးအေႀကာင္းေၿပာရသည္။ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔မည့္သူမရိွသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို
တခုခုစီစဥ္ေပးလိုေႀကာင္းတင္ၿပႀကသည္။ မႏၱေလးေထာင္မွဴးကလည္း ကိုယ္ခ်င္စာသြားပံုရသည္။ အေဖကိုေတြ႔မည့္ေထာင္ဝင္စာအတြက္ ေထာင္တြင္းလုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက
စီစဥ္ေပးႀကသလို၊ စာေရးဆရာ ဦးနီမာ ကလည္း သူ႔သမီးအတြက္ စားစရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားမွ ေပးလိုက္သည့္ ေထာင္အက်ၤ ီအတြက္ခ်ဳပ္သည့္ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးၿဖင့္ယက္ထားေသာ အႏုပညာဖန္တီးမႈမ်ားကို လက္ေဆာင္ေပးရတတ္သည္။ သတင္းဖလွယ္ႀကသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕သကၠရာဇ္ေတြကို ေဝးကြာေစခဲ့သည္။
(၂)
၁၉၉၄ ကာလမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကိုၿပန္ေရာက္ေတာ့ “ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ လွည္းတမ္းလမ္းဆံုနားက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္။ မႏၱေလးဘက္ကေန ေၿပာင္းလာၿပီး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ
ေက်ာင္းဆက္တက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းကို ႀကားတယ္” ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ၿပန္ဆံုႀကၿပန္သည္။ နယ္ေၿမသစ္တခုမွာ သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ရုန္းကန္ႀကရအံုးမည္။ သူတို႔ ေနထိုင္သည့္ ကန္စြန္းခင္းေဘးက အိမ္ေလးကို က်ေနာ္လိုက္သြားမိသည္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္အႀကံေပးခဲ့ဘူးတာကိုသတိယေနမိသည္။ “ဦးေလးစာအုပ္ဆိုင္မွာ အေမရိကန္သံရံုးက ထုတ္တဲ့ အိုင္ယာေကာ့ကာ လို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ၊ ေဂၚဗာေခ်ာ့ဗ္ ရဲ႕ ပယ္ရီ စတိြဳက္ကာ လို စာအုပ္ေတြလည္းတင္ပါ့လား၊
သံရံုးမွာ သြားေတာင္းရင္ အလကားရတာပဲ။ သူတို႔မွာ ေပးခ်င္လြန္းလို႔။ အခုေပါက္ေစ်းက (၂၅) က်ပ္ေလာက္ရိွမယ္ ထင္တယ္” ဆုိေတာ့ သူက “ငါ့တူ ေၿပာတဲ့ စာအုပ္ေတြတင္ေရာင္းၿပန္ရင္လည္း မလြယ္ပါဘူးကြာ။
တခ်ိဳ႕က မႀကိဳက္ဘူး။ တိုက္ခိုက္မယ္” တဲ့။ ဦးနီမာ က အဲ့သလို ရိုးသည္။ ပိုက္ဆံမရခ်င္ေန၊ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အခင္အမင္မပ်က္ခ်င္ ၿငင္းခုန္မႈမရိွခ်င္သူ။
က်ေနာ္က “ ဘာဆိုင္လည္း စီးပြားေရးလုပ္တာပဲ။ ေနာက္တခုက က်ေနာ္တို႔တေတြအေနနဲ႔ ေၿပာင္းလဲမႈေတြကို
ဖတ္သင့္တယ္ လို႔ထင္တယ္။ ဒါေတြနဲ႔ခ်ည္းရပ္ေနရင္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္” လို႔ က်ေနာ့အၿမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ သူကလည္း စာအုပ္ဆိုင္တိုးခ်ဲ႕ေရးကို စိတ္ဝင္စားသည္။ ရုရွားသံရံုးကို ဝင္ထြက္သြားလာေနသည့္ ေမာင္လင္းယုန္( ရွမ္းၿပည္) ကလည္း ၿပန္လြတ္လာခ်ိန္၊ လွည္းတန္းလမ္းဆံုေလးက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေဘးမွာလူငယ္ေတြႏွင့္တရုန္းရုန္းထိုင္ေနခ်ိန္။
ဦးနီမာ က စာအုပ္ဆိုင္ ကို ထားခဲ့ၿပီး လူငယ္မ်ားဆီကို ကူးလာတတ္သည္။ တရုတ္ သံရံုးမွ စာအုပ္အၿပာၿဖင့္ထုတ္ေဝသည္
“ တီယင္မင္ရင္ၿပင္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအေပၚပါတီ ရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္၊ သေဘာထား” ( ေခါင္းစဥ္ ကို တိတိက်က်မမွတ္မိ) ကို က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းဆီမွ သူကယူဖတ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေမးဘူးသည္။ “ငါ့တူဘယ္လိုၿမင္လဲ” တဲ့။
“ေက်ာင္းသားကို သတ္တဲ့ကိစၥကို လူသတ္မႈလို႔ပဲၿမင္တာေပါ့ ဦးေလးရယ္၊ အဲ့ဒီ စာတမ္းေတြ က်ေနာ္ဖတ္ၿပီးၿပီ၊ အစိုးရက ေၿပာေတာ့လည္း အစိုးရစကားပဲေပါ့ ဦးေလးရယ္။ က်ေနာ္တို႔လိုပဲေနမွာေပါ့” ဆိုေတာ့
သူက ႏွစ္ႏွစ္ႀကိဳက္ႀကိဳက္ၿပံဳးသည္။ လက္ဘက္ရည္ခြက္ကိုတိုက္မိၿပီး ေမာက္က်သြားတာကို သတိယမိသည္။
ဘာရယ္လို႔မဟုတ္။ ေမွာက္က်သြားသည့္ လက္ဘက္ရည္စက္ေတြကို ေငးရင္း က်ေနာ့စိတ္ထဲထင့္ေနသည္။ လွည္းတန္းလမ္းဆံု လို ေနရာမွာ လာၿပီးစာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္တာကို က်ေနာ္သေဘာမက်ခဲ့ပါ။ ကိုယ္က ဘာမွမလုပ္ရင္လည္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ယူဂ်ီလုပ္ေနတယ္ထင္ေနတာမို႕လား။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ လူေတြကလည္း စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္းတဲ့အထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွေနတယ္ မသိ။
(၃)
၁၉၉၅ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာၿပီးစေန၊ တနဂၤေႏြ ၿခံေရွ႕တရားပြဲေတြလုပ္ေတာ့ တရားပြဲၿပီးတိုင္း ေက်ာင္းသား၊ လူငယ္အုပ္စုေတြက လွည္းတန္းလမ္းဆံုမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လာထိုင္သည္။ သူ႔ဆိုင္ေလးမွာ ဝင္ၿပီး
လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ႀကသည္။ ခင္မင္တာေတြကို ေက်းဇူးတင္သည္၊ ဝမ္းသာသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေလးနီးလာၿပီ လို႔
မာမာဦး ကို က်ေနာ္က ေၿပာခဲ့သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူဆိုင္ေလးမွာ က လူေတာ္ေတာ္ဆံုသည္။ ဦးနီမာ ကလည္း အၿမဲတမ္းၿပံဳးၿပီး လူငယ္ေတြကိုု အားပါးတရႏႈတ္ဆက္သည္။ တခါတေလ ဆိုင္ ကို ပစ္ၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာလာထို္င္သည္။ မမာမာဦး ကလည္း ဆယ္တန္းေတြကို က်ဴရွင္ၿပဖို႔ဝုိင္းရွာသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ တခ်ိဳ႕ဝိုင္းေတြမွာ အတူတူစာၿပႀကသည္။
ထုိေခတ္တုန္းကေတာ့ ဂိုက္ ( Guide) လုပ္သည္ဟုေခၚသည္။ က်ေနာ္က လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ သိတ္မပါဖို႔၊ လူတိုင္းကို လက္ခံၿပီး
မေတြ႔ဖို႔ေၿပာသည္။ က်ေနာ္က မာမာဦးကို သတိေပးေပမဲ့ တကယ္တမ္း ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈၿဖစ္ေသာအခါ မေနႏိုင္နထိုင္ႏိုင္ ဝင္ပါၿဖစ္သြားသည္။
မမာမာဦးကလည္း ကံမေကာင္း။ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာ သူမ်ားကို ဖမ္းဆီးစဥ္က သူအဖမ္းမခံရခဲ့။
သို႔ေသာ္ ခ်င္းမိုင္တြင္ အေၿခစိုက္ၿပီး ဗမာၿပည္သို႔အကူအညီေပးေနသည့္ အၿဖဴမတေယာက္က ၿပည္တြင္းကိုလာေရာက္ ၿပီး သူတို႔ေပးသည့္ ေငြမည္သို႔မည္ပံုသံုးသည္ကို လာေရာက္စစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕အဖမ္းခံလိုက္ရသည္။ မႀကာပါ။
၁၉၉၆ လႈပ္ရွားမႈကို ေနာက္ကြယ္မွ အားေပးအားေၿမွာက္ပါဝင္သူမ်ား ဟု စြပ္စြဲကာ မီးခိုးႀကြက္ေလွ်ာက္္ ဖမ္းေလေတာ့သည္။
မာမာဦးလည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ခဲ့ရသည္။ ထို ကိစၥက ၁၉၉၇ မွာ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ထင္သည္။
(၄)
ေထာင္က ၿပန္လြတ္လာေတာ့လည္း မာမာဦးတေယာက္ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္အုပ္စုေတြႏွင့္ဆက္လုပ္ေနတာကို
ေတြ႔ေနရသည္။စာေရးဆရာ နီမာရဲ႕စာအုပ္ဆိုင္ေလးမရိွေတာ့ဘူး တဲ့။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက တၿဖည္းၿဖည္းေခါင္ခိုက္လာသည္။
ကိုိကိုႀကီး က သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ေနဖို႔ အိမ္ေလးတလံုးရွာခိုင္းခဲ့သည္။
အိမ္ရွာခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ေတာ့။ ေထာင္ဒဏ္ ( ၇၀) ႏွစ္ ၿဖင့္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ၿပန္ေရာက္သြားၿပန္သည္။
ဦးနီမာ တေယာက္လည္း ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ရုန္းကန္ရၿပန္သည္။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ မ်ိဳးဆက္ေတြကို ေဝးလံတဲ့နယ္ေထာင္ေတြမွာ ေၿပာင္းပစ္လုိက္ၿပန္သည္။ “ ဘယ္လိုလုပ္လြယ္မလဲဗ်ာ။ နဂိုကမွ အဆင္မေၿပပါဘူး ဆိုကာမွ အခုလိုလုပ္လႊတ္လိုက္ေတာ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္မွာေတြ႔ဖို႔ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ” တဲ့။ မွတ္ခ်က္ခ်သံေတြ သိတ္မႀကာလိုက္၊
ဒီတခါ ေထာင္ဝင္စာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တာက ေသခ်ာသြားၿပီ။
ဦးနီမာ ကြယ္လြန္ေႀကာင္းႀကားေတာ့ မာမာဦး ႏွင့္ သူမအေဖအေႀကာင္းကို ကိုသားႀကီး ( ေအေအပီပီ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ ) က
သူ႔ရဲ႕အထီးက်န္ႏွစ္မ်ား၊ မြန္းက်ပ္ ႏွစ္မ်ားကို ထည့္သြင္းၿပီး အခုလို သတိယေၿပာၿဖစ္သည္။
“ညေန ေမွာင္ရီျပိဳးစဆုိ သူ႔ဆိုင္ေလးမွာ လူစုံတတ္တယ္ကြာ။ ၿပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီဝင္ေဟာင္းေတြ၊ေက်ာင္းသားေတြ။
ကမာရြတ္-စမ္းေခ်ာင္း-လႈိဳင္ NLD အဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ ေနာက္ပုိင္း ကုိျမင့္ေအးတုိ႔ HRDP က တခ်ဳိ႔ ဆုံတတ္တယ္။ တခါတေလ လဘၠက္ရည္။ တခါတေလ ေရေနြးၾကမ္းေသာက္ၿပီးေထာင္အေၾကာင္းေတြေျပာ၊ အေတြ႔အၾကဳံေတြေျပာ။သတင္းစကားလက္ဆင့္ကမ္း။စာအုပ္ငွားဖတ္လုိ႔လဲရတယ္။
လုိရင္မွာထားလုိ႔လဲရ။ဦးနွီမာ က ပန္းဆုိးတန္း စာအုပ္တန္းနဲ႔လဲအဆက္အသြယ္ရွိတယ္။
စကားေျပာရင္း လူေတြကုိေငး- အရသာတခုပါဘဲ။ည ၈ခြဲ ၉ ဆုိ ဆုိင္သိမ္းတယ္။
ဆုိင္ကေတာ့ ေန႔စဥ္ဖြင့္ရတယ္မရွိပါဘူး။ စည္ပင္ဖမ္းရင္ ဆုိင္ပိတ္ရၿပန္တယ္။ ဦးထြန္းလင္းျခံလမ္းၾကားထဲ၀င္ထုိင္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာဘဲစကားေျပာႀကတယ္။ နုိင္ငံေရး အသုိင္းအ၀ုိင္းကဆုိ အားလုံးကိုလက္ခံစကားေျပာတာေလ။
ဦးနီမာ ကစိတ္ျမန္လက္ျမန္။စကားေျပာလဲ အားရပါးရ။ မာမာဦးကေတာ့ ဆုိင္မွာသိပ္မရွိတတ္ဘူး
၉၃-၉၄ ကေန ၂၀၀၂-၃-၄ ေလာက္ထိစာအုပ္ဆုိင္ေလးရွိ။၉၆-၉၈ လႈပ္ရွားမႈအျပီး ၂၀၀၂ ပါတ္၀န္းက်င္ျပန္လြတ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႔လဲဦးနီမာအကူအညီနဲ႔ လွည္းတန္းထိပ္မွာဘဲ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ေလး ဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။
ဦးနီမာက သာေရးနာေရးပြဲ၊ နုိင္ငံေရးပြဲ ေတြလဲသြားလာတတ္တယ္။ မာမာဦး က ၈၈ အုပ္စုထဲပါေတာ့လဲ-ဦးနီမာက
စာအုပ္ေရာင္းမပ်က္။လမ္းထိပ္မွာ လူစုံလွွ်က္သတင္းစကားၾကားေနရတတ္တယ္။ အမွတ္တယ စာအုပ္ဆုိင္ေလးပါဘဲကြာ” တဲ့
(၅)
ေဆာင္းဦးအဝင္ေစာေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သီရိေဆာင္ေဘး ေရတမာတန္းေတြႀကားမွာ ေအးစက္စက္ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေနႀကသည့္ ပံုရိပ္ေတြကို အမွတ္ရမိသည္။ လွည္းတန္းလမ္းစံုရဲ႕ပလက္ေဖာင္းေတြကို ၿဖတ္ေက်ာ္လိုက္ေတာ့ က်ယ္က်ယ္ၿပန္႔ၿပန္႕ၿပံဳးေနသည့္ ေရြ႕ေၿပာင္း စာအုပ္ဆုိင္တဆိုင္ ကို ေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ် မရိွေတာ့။
ေမာင္လင္းယုန္ ( ရွမ္းၿပည္) လည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာလည္း မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့သလို၊
အန္အယ္ဒီ လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢအသီးသီး က ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အနံ႔ခံေကာင္းသည့္ ေထာက္လွမ္းေရး (၁၂) မ်က္လံုးေတြ------ေနာက္-- အႏၱရာယ္ေတြ၊ မေသခ်ာမႈေတြ-- သားသမီးေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ရုန္းကန္ေနရတဲ့
အဆင္မေၿပမႈေတြ၊-
------ညေနႀကယ္ေတြက တၿဖည္းၿဖည္းေဝးသြားသလို ခံစားေနရသည္။
သို႔ေသာ္ -မာမာဦးရဲ႕အေဖ ဦးအုန္းေမာင္ က နီသည္။ မာသည္။ ရိုးသားသည္။
ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနေသာ ေဖၚေရႊသည့္ အၿပံဳးမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ေမ့ေစႏိုင္မည္မဟုတ္။
ေအာင္မိုးဝင္း
ဦးအုန္းေမာင္ (ခ) စာေရးဆရာ နီမာ က သခင္အုန္းၿမင့္တို႔လို ထင္ရွားတဲ့ေခါင္းေဆာင္တေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕သမီး မာမာဦးတေယာက္ တိုက္ပြဲဝင္ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ဆြဲကိုင္ေနခ်ိန္မွာ ဖခင္တေယာက္ရဲ႕ေထာက္ပံ့ေပးမႈေတြကို တာဝန္ေက်ခဲ့တဲ့အၿပင္ သူ႔စာအုပ္ဆိုင္ေလးဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အလည္နားခိုရာေနရာေလးတခုၿဖစ္ခဲ့တယ္။ လွည္းတန္းလမ္းဆံု လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ မွာ ၁၉၉၄-၉၆ အတြင္း ဆံုဆည္းခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း သတိယေနပါတယ္။
ဓါတ္ပံုေတြကို မိုးမခ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက ယူသံုးပါတယ္။ သူတို႔လည္း ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ အားႀကိဳးမာန္တက္ပါဝင္ေနသူေတြၿဖစ္လို႔ ခြင့္မေတာင္းေတာ့ပါဘူး။ နားလည္ေပးလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။
Sunday, September 19, 2010
ေမြးေန ့
သကၠရာဇ္ တခု တိုးလာခ်ိန္မွာ
ငါက မင္းအနားမွာ
မရွိေတာ့ဘူး ။
ရွိေနတာနဲ ့
မရွိေနတာ
အတူတူပဲလို ့
မင္း ေျပာဦးမွာလား
ကမၻာႀကီးရဲ ့
၀င္ရိုးစြန္းတခုအနားကေန
ငါ ၾကားခ်င္ေသးတယ္ ။
အခုေတာ့
သူစိမ္းတို ့အလယ္မွာ
ငါ့ရဲ ့ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ျဖန္ ့ခင္း
လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမႈ တမ္းခ်င္းနဲ ့
ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာတရား
ရွားရွားပါးပါး
စကားမမ်ားျဖစ္ေသာ ေန ့ရက္မ်ား
အတားအဆီးမဲ့စြာ ၀င္ေရာက္
ငါ့ရဲ ့ အိပ္စက္ခ်င္းေတြကိုေမာင္းထုတ္ျပစ္ေနၾကတယ္ ။
ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန ့
ၾကယ္မစံုဘူး လေရာင္မျဖာဘူး
ဒါေပမယ့္ေလ
အဲဒီ ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန ့ဟာ
မင္းအတြက္ ငါ့ရဲ ့ ေမတၱာတရားအေရာင္နဲ ့
ကမၻာႀကီးတခုလံုး
ထိန္ထိန္ေတာက္လိမ့့္ မကြဲ ့။
ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာ မိသားစု
အိပ္မက္တခုကို အသက္သြင္း
မင္းရဲ ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်င္းမ်ား ၿပီးျပည့္စံုေစဘို ့
ဘုရားသခင္ ့ရဲ ့ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာအျဖာျဖာ
မင္းအေပၚ သက္ေရာက္ပါေစေသာ္၀္ ။
သကၠရာဇ ္တခု တိုးလာခ်ိန္မွာ
ငါ က
မင္းအနားမွာ
မရွိေတာ့ဘူး ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀
ငါက မင္းအနားမွာ
မရွိေတာ့ဘူး ။
ရွိေနတာနဲ ့
မရွိေနတာ
အတူတူပဲလို ့
မင္း ေျပာဦးမွာလား
ကမၻာႀကီးရဲ ့
၀င္ရိုးစြန္းတခုအနားကေန
ငါ ၾကားခ်င္ေသးတယ္ ။
အခုေတာ့
သူစိမ္းတို ့အလယ္မွာ
ငါ့ရဲ ့ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ျဖန္ ့ခင္း
လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမႈ တမ္းခ်င္းနဲ ့
ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာတရား
ရွားရွားပါးပါး
စကားမမ်ားျဖစ္ေသာ ေန ့ရက္မ်ား
အတားအဆီးမဲ့စြာ ၀င္ေရာက္
ငါ့ရဲ ့ အိပ္စက္ခ်င္းေတြကိုေမာင္းထုတ္ျပစ္ေနၾကတယ္ ။
ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန ့
ၾကယ္မစံုဘူး လေရာင္မျဖာဘူး
ဒါေပမယ့္ေလ
အဲဒီ ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန ့ဟာ
မင္းအတြက္ ငါ့ရဲ ့ ေမတၱာတရားအေရာင္နဲ ့
ကမၻာႀကီးတခုလံုး
ထိန္ထိန္ေတာက္လိမ့့္ မကြဲ ့။
ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာ မိသားစု
အိပ္မက္တခုကို အသက္သြင္း
မင္းရဲ ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်င္းမ်ား ၿပီးျပည့္စံုေစဘို ့
ဘုရားသခင္ ့ရဲ ့ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာအျဖာျဖာ
မင္းအေပၚ သက္ေရာက္ပါေစေသာ္၀္ ။
သကၠရာဇ ္တခု တိုးလာခ်ိန္မွာ
ငါ က
မင္းအနားမွာ
မရွိေတာ့ဘူး ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀
ညီမေလး၀င္းေမာ္ဦးအတြက္ကဗ်ာ
၁။
ညီမေလး
ကမၻာေျမ၀သုန္
သိၾကားေစ သက္ေသညႊန္းေတာ့
ရာဇ၀င္ေတြလည္း
ရိုင္းခဲ့ရၿပီ အဖိုးေရ
ႏိုင္ငံေတာ္လည္း
ေသြးစြန္းခဲ့ၿပီ အဖေရ … လုိ ့
ကမၻာမေၾကေတးသာ
နာနာက်ည္းက်ည္း ဟစ္ေၾကြးေနခဲ့ရတာပါ ။
၂။
ညီမေလး
ဒဏ္ရာနဲ ့ေသြးအိုင္ထဲကရုန္းထ
ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို
လႊတ္မခ်ခဲ့ဘူး ။
ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေပမယ့္
စက္တင္ဘာ တဆယ့္ကိုးရက္ရဲ ့
မနက္ခင္းဟာ
ငါတို ့ရဲ ့ရင္ထဲမွာ သံမိႈဆြဲရိုက္ႏွက္ထားသလို
ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေၾက ။
၃။
ညီမေလးေရ
အခုခ်ိန္မွာ
နင္သာ သက္ရွိထင္ရွား
ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္
အကိုတို ့
ရန္ပြဲေတြရပ္
ျပည္သူလူထု အက်ိဳးကိုေမ်ွာ္
တိုက္ပြဲကိုေဖာ္
တိုက္ပြဲမွာေပ်ာ္ လို ့ေျပာမွာပဲ
ငါ … ယံုတယ္ ။
၄။
ညီမေလး ေအာင္ပြဲကို
ေကာင္းကင္ဘံုက ေစာင့္ၾကည့္ပါ ။
(အာမင္န္)
၁၉စက္တင္ဘာ၂၀၁၀ ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ညီမေလး
ကမၻာေျမ၀သုန္
သိၾကားေစ သက္ေသညႊန္းေတာ့
ရာဇ၀င္ေတြလည္း
ရိုင္းခဲ့ရၿပီ အဖိုးေရ
ႏိုင္ငံေတာ္လည္း
ေသြးစြန္းခဲ့ၿပီ အဖေရ … လုိ ့
ကမၻာမေၾကေတးသာ
နာနာက်ည္းက်ည္း ဟစ္ေၾကြးေနခဲ့ရတာပါ ။
၂။
ညီမေလး
ဒဏ္ရာနဲ ့ေသြးအိုင္ထဲကရုန္းထ
ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို
လႊတ္မခ်ခဲ့ဘူး ။
ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေပမယ့္
စက္တင္ဘာ တဆယ့္ကိုးရက္ရဲ ့
မနက္ခင္းဟာ
ငါတို ့ရဲ ့ရင္ထဲမွာ သံမိႈဆြဲရိုက္ႏွက္ထားသလို
ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေၾက ။
၃။
ညီမေလးေရ
အခုခ်ိန္မွာ
နင္သာ သက္ရွိထင္ရွား
ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္
အကိုတို ့
ရန္ပြဲေတြရပ္
ျပည္သူလူထု အက်ိဳးကိုေမ်ွာ္
တိုက္ပြဲကိုေဖာ္
တိုက္ပြဲမွာေပ်ာ္ လို ့ေျပာမွာပဲ
ငါ … ယံုတယ္ ။
၄။
ညီမေလး ေအာင္ပြဲကို
ေကာင္းကင္ဘံုက ေစာင့္ၾကည့္ပါ ။
(အာမင္န္)
၁၉စက္တင္ဘာ၂၀၁၀ ရဲရင့္သက္ဇြဲ
Thursday, September 16, 2010
သတင္း
သတင္း
ရုတ္ရုတ္သဲသဲ
ည ဟာ
ည ကိုဆြဲထူလို ့
ေန ့ က
ကသုတ္ကရက္နဲ ့
သူ ့အေခါင္း သူထမ္းလို ့
ငွက္ ပန္း စမ္းေရစီးသံ
တရံမလပ္ တိတ္ဆိတ္
အားလံုးဟာ ႏႈတ္ပိတ္
ကမၻာပ်က္ၿပီတဲ့ ။
မဟုတ္ဘူး
တရားကို
လက္လြတ္စပါယ္
အဆံုးစြန္ဆံုးတိုင္ေအာင္
အဓမၼက်င့္တဲ့အေၾကာင္း
ေရဒီယိုက ေၾကညာသြားတယ္ ။
၁၄ စက္တင္ဘာ၂၀၁၀
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ရုတ္ရုတ္သဲသဲ
ည ဟာ
ည ကိုဆြဲထူလို ့
ေန ့ က
ကသုတ္ကရက္နဲ ့
သူ ့အေခါင္း သူထမ္းလို ့
ငွက္ ပန္း စမ္းေရစီးသံ
တရံမလပ္ တိတ္ဆိတ္
အားလံုးဟာ ႏႈတ္ပိတ္
ကမၻာပ်က္ၿပီတဲ့ ။
မဟုတ္ဘူး
တရားကို
လက္လြတ္စပါယ္
အဆံုးစြန္ဆံုးတိုင္ေအာင္
အဓမၼက်င့္တဲ့အေၾကာင္း
ေရဒီယိုက ေၾကညာသြားတယ္ ။
၁၄ စက္တင္ဘာ၂၀၁၀
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ေအဒီ ၁၂ ၏ ေနာက္ဆုံးစစ္ပြဲ
(http://www.tyalife.com/ မွ ကူးယူပါသည္)
ေအဒီ ၁၂ ၏ ေနာက္ဆုံးစစ္ပြဲ
ေဘာင္းဘီ၀တ္ ၿမိဳ႕ျပဟာ
ကေနတယ္
ေတာင္စဥ္ ေရမရ စကားလုံးေတြနဲ႕
အစီအစဥ္က်က် ဖြဲ႕သလုိမ်ဳိး။
ေဟာဒီမွာ. . .
မီနီစကတ္နဲ႕ ဂ်င္းရွပ္ဟာ
လမ္းထြက္ေနတယ္။
ေဟာဒီမွာ . . .
နာရီစင္ဟာ
စိတ္ပ်က္ေနတယ္။
ဆံပင္အတုိ ျဖတ္ထားတဲ့
မႏၱေလး အပ်ဳိမဟာ
ေျခသလုံး မလွေတာ့ပါဘူးကြယ္။
ေျခက်င္းသံ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႕
ငါတုိ႕ “ေအာင္ပင္လယ္”မွာ
စပါးမစုိက္ေတာ့ပါဘူးကြယ္။
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးရယ္
ငါ ေရငတ္ပါရေစ။
ဧရာ၀တီျမစ္ထဲခုန္ဆင္းဖုိ႕ေတာ့
မစဥ္းစားပါနဲ႕။
ငါတုိ႕ မႏၱေလးမွာ
ဧရာ၀တီေသြးလဲ ျဖဴေဖြးေနၿပီမုိ႕
လာ . . .“နာရသီဟပေတ့”
သင္နဲ႕ငါ
ေျပးၾကစုိ႕။ ။
မုိရ္
၁၉၉၄
ေအဒီ ၁၂ ၏ ေနာက္ဆုံးစစ္ပြဲ
ေဘာင္းဘီ၀တ္ ၿမိဳ႕ျပဟာ
ကေနတယ္
ေတာင္စဥ္ ေရမရ စကားလုံးေတြနဲ႕
အစီအစဥ္က်က် ဖြဲ႕သလုိမ်ဳိး။
ေဟာဒီမွာ. . .
မီနီစကတ္နဲ႕ ဂ်င္းရွပ္ဟာ
လမ္းထြက္ေနတယ္။
ေဟာဒီမွာ . . .
နာရီစင္ဟာ
စိတ္ပ်က္ေနတယ္။
ဆံပင္အတုိ ျဖတ္ထားတဲ့
မႏၱေလး အပ်ဳိမဟာ
ေျခသလုံး မလွေတာ့ပါဘူးကြယ္။
ေျခက်င္းသံ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႕
ငါတုိ႕ “ေအာင္ပင္လယ္”မွာ
စပါးမစုိက္ေတာ့ပါဘူးကြယ္။
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးရယ္
ငါ ေရငတ္ပါရေစ။
ဧရာ၀တီျမစ္ထဲခုန္ဆင္းဖုိ႕ေတာ့
မစဥ္းစားပါနဲ႕။
ငါတုိ႕ မႏၱေလးမွာ
ဧရာ၀တီေသြးလဲ ျဖဴေဖြးေနၿပီမုိ႕
လာ . . .“နာရသီဟပေတ့”
သင္နဲ႕ငါ
ေျပးၾကစုိ႕။ ။
မုိရ္
၁၉၉၄
ငါ႔ကိုယ္ငါ သတ္ေသဖို႔ႀကိဳးစားတဲ႔ေန႔က
ငါ႔ကိုယ္ငါ သတ္ေသဖို႔ႀကိဳးစားတဲ႔ေန႔က
ကမာၻႀကီးထဲက အသံေတြ ကိုယ္႔ဆီျပန္ေရာက္လာတယ္
ငိုသံေတြ၊ ရယ္သံေတြ၊ သားေရ၊ အေမေရ
အေဖတစ္ေယာက္က သားေရ ပုပၸါးေတာင္ႀကီးၾကည္႔မလားဆိုၿပီး
ေခါင္းကိုလက္နဲ႔ညွပ္ ေလထဲေျမွာက္ခဲ႔တာေတြ
ကိုယ္ငိုၿပီး ေျပးထြက္လာမိတဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ။
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ရြံမုန္းလာတယ္
ဆရာရယ္ ခ်မ္းၿပီးေတာ႔ကို ဖ်ားေနလုိ႔ပါ
သြားကိုက္လို႔ ေဆးေသာက္လုိက္မွ ဗိုက္ကမနားတမ္း ေအာင္႔လာတယ္
အဆုပ္မွာ အလံုးေတြ႔တယ္တဲ႔ တက္တက္ေနတဲ႔ အေမ႔ကို သံလုိက္ဓာတ္မွန္ရိုက္ဖုိ႔ထိ လိုလားဟင္
ကိုယ္ ရယ္ေမာၿပီး မ်က္ရည္၀ဲရတဲ႔ အျဖစ္ေတြ။
ပုဂံေညာင္ဦးမွာ တိုးရာသီဆို ေဒၚလာသီးလုိ႔
ၿပီးေတာ႔ ပါးရိုက္ခံထားရတဲ႔ ေမ်ာက္လုိ ဆရာေရ
ေရာင္းစားရတဲ႔လူေတြနဲ႔ ေတာင္းစားရတဲ႔လူေတြ
တုိက္ပြဲ
ေလာကမွာ ေနာက္ဆံုး နာက်ဥ္ေၾကကြဲရတာ
ေအာက္ဆုံးက ျပည္သူေတြ။
ခြင္႔လႊတ္ႏုိင္သူမ်ား ကိုယ္႔ကို ခြင္႔လႊတ္ပါေစ
ခြင္႔မလႊတ္တတ္သူမ်ား ကိုယ္႔ေပၚနာက်ည္းပါေစ
ဆရာရယ္ သားေလးကို ထမင္းေကၽြးေနစရာေပးထားရင္
ေက်နပ္ပါၿပီ ထီေပါက္တာထက္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါၿပီ
ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ဟာမ်က္ရည္က်ရင္း ဟားတုိက္လုိ႔
အဆံုးစီရင္ဖုိ႔ ၾကံစည္မိတဲ႔ေန႔က
ေခ်ာက္ၿမိဳ ႔က ထထေျခာက္တတ္တဲ႔ ေရနံလုပ္သားေတြဆီ
ေရြ ႔လ်ားလို႔။ ။
ငိုေနသူေတြကို မုန္းမုန္းလာတယ္။
ေပ်ာ္ေနသူေတြကို မုန္းမုန္းလာတယ္။
ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း၊ ဆုိက္ယာႏုိက္အဆိပ္၊ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓား
ေငြစကၠဴတစ္ခ်ိဳ ႔နဲ႔ ထုိးစိုက္ထားေသာ ေဆးထိုးအပ္မ်ားနဲ႔
လက္ေကာက္၀တ္ေပၚက
ဆရာ၀န္သံုးဓားတစ္မ်ိဳး
ကိုယ္႔အသံေလး တုိးတုိး၀င္သြားတယ္။ ။
ျမတ္ေ၀
၉၊၂၀၁၀
https://sites.google.com/site/poetmyatwai/home/
ကမာၻႀကီးထဲက အသံေတြ ကိုယ္႔ဆီျပန္ေရာက္လာတယ္
ငိုသံေတြ၊ ရယ္သံေတြ၊ သားေရ၊ အေမေရ
အေဖတစ္ေယာက္က သားေရ ပုပၸါးေတာင္ႀကီးၾကည္႔မလားဆိုၿပီး
ေခါင္းကိုလက္နဲ႔ညွပ္ ေလထဲေျမွာက္ခဲ႔တာေတြ
ကိုယ္ငိုၿပီး ေျပးထြက္လာမိတဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ။
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ရြံမုန္းလာတယ္
ဆရာရယ္ ခ်မ္းၿပီးေတာ႔ကို ဖ်ားေနလုိ႔ပါ
သြားကိုက္လို႔ ေဆးေသာက္လုိက္မွ ဗိုက္ကမနားတမ္း ေအာင္႔လာတယ္
အဆုပ္မွာ အလံုးေတြ႔တယ္တဲ႔ တက္တက္ေနတဲ႔ အေမ႔ကို သံလုိက္ဓာတ္မွန္ရိုက္ဖုိ႔ထိ လိုလားဟင္
ကိုယ္ ရယ္ေမာၿပီး မ်က္ရည္၀ဲရတဲ႔ အျဖစ္ေတြ။
ပုဂံေညာင္ဦးမွာ တိုးရာသီဆို ေဒၚလာသီးလုိ႔
ၿပီးေတာ႔ ပါးရိုက္ခံထားရတဲ႔ ေမ်ာက္လုိ ဆရာေရ
ေရာင္းစားရတဲ႔လူေတြနဲ႔ ေတာင္းစားရတဲ႔လူေတြ
တုိက္ပြဲ
ေလာကမွာ ေနာက္ဆံုး နာက်ဥ္ေၾကကြဲရတာ
ေအာက္ဆုံးက ျပည္သူေတြ။
ခြင္႔လႊတ္ႏုိင္သူမ်ား ကိုယ္႔ကို ခြင္႔လႊတ္ပါေစ
ခြင္႔မလႊတ္တတ္သူမ်ား ကိုယ္႔ေပၚနာက်ည္းပါေစ
ဆရာရယ္ သားေလးကို ထမင္းေကၽြးေနစရာေပးထားရင္
ေက်နပ္ပါၿပီ ထီေပါက္တာထက္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါၿပီ
ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ဟာမ်က္ရည္က်ရင္း ဟားတုိက္လုိ႔
အဆံုးစီရင္ဖုိ႔ ၾကံစည္မိတဲ႔ေန႔က
ေခ်ာက္ၿမိဳ ႔က ထထေျခာက္တတ္တဲ႔ ေရနံလုပ္သားေတြဆီ
ေရြ ႔လ်ားလို႔။ ။
ငိုေနသူေတြကို မုန္းမုန္းလာတယ္။
ေပ်ာ္ေနသူေတြကို မုန္းမုန္းလာတယ္။
ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း၊ ဆုိက္ယာႏုိက္အဆိပ္၊ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓား
ေငြစကၠဴတစ္ခ်ိဳ ႔နဲ႔ ထုိးစိုက္ထားေသာ ေဆးထိုးအပ္မ်ားနဲ႔
လက္ေကာက္၀တ္ေပၚက
ဆရာ၀န္သံုးဓားတစ္မ်ိဳး
ကိုယ္႔အသံေလး တုိးတုိး၀င္သြားတယ္။ ။
ျမတ္ေ၀
၉၊၂၀၁၀
https://sites.google.com/site/poetmyatwai/home/
မိုးမ်ား ေႁမြမ်ား
မိုးမ်ား ေႁမြမ်ား
ညီပုေလး
(က) စာေရးသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္စာေရးသူဟာ ဒီအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းကို ၀တၳဳဖြဲ႔ဖို႔ေတာ့ ၀န္ေလးေနမိတယ္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ လွခ်င္ရက္စက္စက္ ယိုေနလို႔ ကေလာင္မလိုက္ႏိုင္တာလားဆိုျပန္ရင္လည္း အဲဒီလိုစာဖြဲ႔ေလာက္ေအာင္ တဖြဲ႔တႏြဲ႔လွတဲ့ အလွမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ သာမန္႐ုပ္ရည္ထက္ နည္းနည္းပိုၿပီ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ရွိတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး တေယာက္ေလာက္ပါပဲ။ ပ်ိဳပ်ိဳျမစ္ျမစ္ ေလးမို႔လို႔လား ေမးျပန္ရင္လည္း အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ပ်ိဳပ်ိဳျမစ္ျမစ္ထဲ စရင္းမ၀င္ျပန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ မေအးသီဟာ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးပါးသြားလို႔ ကေလးတေယာက္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့သူ တဦးျဖစ္တယ္။ စာေရးသူ ၀န္ေလးေနတာ စာအေရးအဖြဲ႔ မေတာ္လို႔ ကေလာင္တိမ္းသြားခဲ့ရင္ မေအးသီတို႔မိသားစု ေၾကကြဲမွာကို စိုးရိမ္မိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အညာသားေက်းလက္မွာေတာ့ မိန္းခေလးတေယာက္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းမွ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ရင္ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်တယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ မေအးသီ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့အသက္ အစိတ္ကိုသံုးႏွစ္စြန္းခဲ့ၿပီ။ မိအို ဖအိုကို တသက္လံုးလုပ္ေကၽြးမယ့္ သမီးအလိမၼာအျဖစ္နဲ႔ တသက္လံုးေနသြားမွာလို႔ ပိုးပန္း ကမ္းလွမ္းသူေတြၾကားမွာ ေျပာသံေတြ ၾကားခဲ့ရေပ မယ့္ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကပဲ ေအာင္သြယ္ေတာ္ေလလားမသိ။ သူတို႔ ၂ ေယာက္နဖူးစာရြာလည္ ေပါင္းဖက္မိၾကေတာ့ မုဒိတာ ရွိၾကသူေတြက ေနနဲ႔လလို႔ ထင္မွတ္ၾကတယ္။ ရြာခံကာလသား ေျခေအး၀မ္းေယာင္ေတြကေတာင္မွ ပါးစပ္ကသာထုတ္မေျပာ ၾကတာ စိတ္ထဲကေတာ ေရႊနဲ႔ျမတဲ့။
စာေရးသူဟာ အသက္အရြယ္ေလး ရလာလို႔လားမသိ၊ ေသေၾကာင္၊ အနိစၥေရာက္ ေရာက္ေၾကာင္းေတြကို စာသိပ္မဖြဲခ်င္ဘူး။ စာေရး သူကိုယ္တိုင္ တေန႔ဒီလမ္းသြားရမွာ သိေနေပမယ့္ ကိုထြန္းထြန္း ကြယ္လြန္ပံုကိုစာမဖြဲ႔ခ်င္ဘူး။ ဒီ၀တၳဳကို မေအးသီဖတ္မိရင္ သူခမ်ာ အေဟာင္ေတြအသစ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ခင္ပြန္းကိုျပန္လည္ သတိရမိၿပီ္ႏွစ္လြမ္းက သံုးလြမ္ျဖစ္ရရင္ ဒီ၀တၳဳေၾကာင့္ မုဆိုးမ တေယာက္ မ်က္ရည္ေတြထပ္မက်ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာေၾကာင္းတိုတိုပဲဖြဲ႔မယ္။
ဇနီးသည္နဲ႔ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေပါင္းလိုက္ရတယ္။ ကိုထြန္းထြန္းပိုးထိခဲ့တယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ဘာမွ်မၾကာလိုက္တဲ့ မေအးသီခမ်ာ ဘ၀ဇာတာေရးသူရဲ႕ မသနားမညႇာတာမႈေၾကာင့္ မုဆိုးမျဖစ္ခ်ိန္ေစာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာသားေလး ဖိုးလမင္းျဖစ္လာမယ့္ ကေလးက မေအးသီ၀မ္းၾကာတိုက္ထဲမွာ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီ္း။ မေအးသီတသက္မွာ အသည္းထန္ဆံုး ငိုေႂကြးခဲ့ရၿပီး။ ဖေအကို မျမင္ဖူးလိုက္တဲ့ ဖိုးလမင္းကိုမေအးသီက သူ႔ဘ၀တသက္တာမွာ သူပဲမိခင္၊ သူပဲဖခင္ေပါ့။ မုဆိုးမတေယာက္ရဲ႕တဦတည္းေသာသားအေပၚ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ ပမာခိုင္ဖို႔ခက္ၿပီ။ စာေရးသူတို႔၀န္းက်င္မွာ မုဆိုးမေတြအမ်ားႀကီး၊ မေအတခု၊ သားတခုေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီသူေတြ ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းရေတာ့မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မုဆိုးမက အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေလာက္၊ သားက အႏွီးထဲ ေထြးထားရမယ့္အရြယ္။ မေအကေတာင္သူ၊ ေတာင္သား။ ယာသူမ၊ လယ္သူမ။ ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ဒိုးတူ ေပါင္ဖက္လုပကိုင္ႏိုင္တဲ့ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္။ အရြယ္ေကာင္းေလးမို႔ ေနာက္တေယာက္ပင္ထူလိမ့္မယ္လို႔ အမ်ားကထင္ၾကတယ္။ နဂိုရွိရင္းစြဲ အငယ္ ကတည္းက ပိုးပန္းခဲ့သူေတြကလည္း မုဆိုးမ ကေလးတေယာက္ အေမေပမယ့္ မေအးသီကိုၾကည္ျဖဴၿမဲ ၾကည္ျဖဴသူေတြရွိတယ္။ မၾကည္ ျဖဴသူဘယ္ရွိမလဲ။ သူကလည္းလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေကာင္းသူ
အရြယ္ေလးရွိတဲ့သူေလ။ လသာည လဘက္ရည္၀ိုင္းေတြမွာပါးစပ္ကထုတ္ေျပာသူေျပာ၊ ၀မ္းထဲမွာ ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္သူသိပ္ၾကတယ္။ မေအးသီကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သားေလးဖိုးလမင္းေပၚမွာ စုပံုေအာၿပီ ခ်စ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုဆိုးမတေယာက္နဲ႔ တဦးတည္းေသာသားေလးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို စာေရးဖြဲ႔ဖို႔ပမာခိုင္ဖို႔ခက္တယ္လို႔ ေရးရတာေလ။ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက မြန္ျမတ္တဲ့ေစတနာနဲ႔ ဖိုးလမင္းရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ကေလးကိုသြားေလသူ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ ေျဖာင့္စင္းစင္းႏွာတံေလး၊ ထူထဲထဲမ်က္ခံုးေလး၊ ေမးေစ့ ခၽြန္ခၽြန္ေလးကို ဖန္တီးၾကတာဆိုရင္ေတာ့ သမၼာေဒ၀ေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ၾကေတာ့မွာပဲ။ ဖိုးလမင္းဟာ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ ကိုယ္ပြား ျဖစ္ေလ မေအးသီမွာ အခ်စ္သည္း အျဖစ္သည္းေလေပါ့။ လယ္ေတြယာေတြက သီးႏွံဆိုတာ မိုးေလ၀သမွန္ကန္ပါမွ။ လူ႔အလိုနတ္ မလိုက္ႏိႈင္ဆိုတဲ့စကား ဒီေနရာမွာလာမွန္ျပန္ေရာ။ မေအးသီ ကေလးခ်စ္တဲ့ေဇာနဲ႔ လယ္ေတြကို က်ားစီး ဖားစီးလုပ္တယ္။ ရသမွ် သားေလးဖိုးလမင္းဖို႔၊ ရွာသမွ် သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ စိုက္မိသမွ် သူ႔ဖို႔၊ သီးသမွ် သူ႔ဖို႔၊ ေခၽြတာသမွ် သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ဖြပ္သမွ်၊ ျပာသမွ် သူ႔ဖို႔။ က်ီထဲမွာရွိတာ သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ အိတ္ထဲရွိတာ သူ႔ဖို႔။ အားလံုး အားလံုးကို ဖိုးလမင္းဖို႔ခ်ည္း။ ကေလးခ်င္းအတူတူ သူ႔သားက ၀မ္းလွ်ားထိုး ေစာသတဲ့။ ကေလးခ်င္းအတူတူ သူ႔သားက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေစာသတဲ့။ မေအးသီ သဲေနကဲေနပံု။ မေအကဒီေလာက္ ျဖစ္ေနမွေတာ့ အဘိုး အဘြားက ဘယ္ေလာက္အခ်စ္ကဲလိုက္ၾကေလမလဲ။ သူတို႔ေျမးကို ရင္အုပ္မကြာ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ကေလး။ မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္မခဲတဲ့ ဖိုးလမင္း....
ဒီ၀တၳဳမွာ ဖိုးလမင္းတျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာၿပီး ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္မွာ စာအံပံု၊ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြက ေစာင့္ေရွာက္ၾကပံု၊ ခ်စ္ၾကပံု၊ ရွင္ေလာင္ဘ၀ စတာေတြ ေရးလိမ့္မယ္လို႔ တခ်ိဳ႕စာဖတ္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေရာ့မယ္။
လယ္ထဲယာထဲက မေအးသီတေယာက္ၿမိဳ႕ကို မျဖစ္မေနတက္ရတဲ့အခါေတြရွိတယ္။ သီးႏွံေရာင္းခ်ဖို႔၊ ေျမၾသဇာ၀ယ္ဖို႔ ပိုးသတ္ေဆး ၀ယ္ဖို႔။ ပိုးသတ္ေဆးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ေသနတ္ကိုသတိရၿပီး ဖိုးလမင္း ဒါမွမဟုတ္သူ႔မေအ မေအးသီတေယာက္ေတာ့ ပိုးသတ္ေဆး ေသာက္ေတာ့မွပဲလို႔ ကြက္ေက်ာ္ေတြးခ်င္သူ ေတြးတတ္သူေတြကို စာေရးရင္း အမွတ္တမဲ့ သတိရလိုက္ေသးတယ္။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အလွဴအတန္းတခုခုအတြက္ ၿမိဳ႕ကိုမေအးသီ တခါတရံ သြားရေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုသြားတဲ့အခါ ႏြားလွည္းတန္ရင္ ႏြားလွည္းကိုကိုယ္တိုင္ေမာင္းသြားတတ္တယ္။ ၀န္စည္စလယ္မပါရင္ေတာ့လွည္းနဲ႔ မသြားဘဲ စက္ဘီးနဲ႔သြားလိုက္တယ္။ ကိုထြန္းထြန္း ရဲ႕ေယာက္်ားစီးစက္ဘီးႀကီးကိုမမီမကမ္းနင္းသြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ပထမဆံုးစျမင္ဖူသူေတြကေတာ့ အျမင္မတင့္တယ္ဘူး ထင္ရေပမယ့္ နမ္းဖန္မ်ားေတာ့ျပယ္၊ ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့႐ိုး ဆိုသလို တခါတေလစက္ဘီးလက္ကိုင္ ရမ္းသြားတတ္တာကလြဲၿပီး ဘာမွ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေယာက်္ားစီးစက္ဘီးႀကီး တစီးေပၚမွာ ကိုယ္လံုးခပ္ျပည့္ျပည့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ စက္ဘီးကိုမမီ မကမ္းနင္းရင္း လိုရာဆက္ေနတာပါပဲ။ မေအးသီ ပိုက္ဆံစုတယ္။ ဖိုးမင္းရဲ႕အနာဂတ္ အတြက္ေပါ့။ ေက်ာင္းထားရဦးမယ္၊ ရွင္ျပဳရဦးမယ္၊ ရွင္ျပဳအလူေတာ္မွာငိုိဖို႔ မ်က္ရည္ေတြကို ႀကိဳစုထား ဆိုတာမ်ိဳးမေရးခ်င္ဘူး။ ေရာင္းရသမွ် သီးႏွံေလးေတြက မ်ိဳးဖိုးခ်န္ၿပီးေခၽြေခၽြတာတာ စားရင္း ရတတ္သမွ်စုတယ္။ တဦးတည္ေသာသားကို ခ်စ္တဲ့စိိတ္နဲ႔ ေတာသူမုဆိုးမ စုလို႔ဖြဲ႕ ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။
(ခ) ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုကရြာသတဲ့။ ကံဆိုးမက မုဆိုးမကံဆိုးမ။ မိုးက ပင္လယ္ျပင္မွာ မုန္တိုင္းရွိလို႔ရြာတဲ့မိုး။ ဘယ္အၿငိဳးနဲ႔ သည္း တယ္မသိ။ မုန္တိုင္းက ကပၸလီပင္လယ္ျပင္ေရာ တ႐ုတ္ပင္လယ္ျပင္မွာပါ ရွိေရာ့သလား။ ဖိုးလမင္းငုတ္တုတ္ သြားငုတ္တုတ္အရြယ္မွာ ႐ုတ္တရက္ေကာက္ခါငင္ခါ ေနမေကာင္ျဖစ္ပါေလေရာ။ မေအးသီပါတဲ့၊ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ ဆရာမ်ိဳးစံုနဲ႔ကုတယ္။ အနီးဆံုးၿမိဳ႕ငယ္ေလး မွာရွိတဲ့ ေတာ္ေပ့ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ျပတယ္။ ဆရာ၀န္စကား နားေထာင္မလား။ မေအးသီဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာမိသလား၊ ေခါင္ၿငိမ္မိသလား၊ ထူပူေနလို႔ သူမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စာနာစိတ္ ၾကင္နာစိတ္ရွိတဲ့ လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ ခံစားၾကည္ၾကပါေတာ့။ မိုးေရရႊဲရႊဲ စိုေနတဲ့ ေကာက္႐ိုးပံုမွာ မီးစြဲေလာင္ဖို႔မလြယ္ေပမယ့္ ကံဆိုးမကိုမိုးေတြ လိုက္လို႔ ရြာထားတဲ့ေခါင္းမွာေတာ့ မီးေတာက္ေလာင္ေနၿပီ္။
မေအးသီ တေခါက္မွမေရာက္ဖူးတဲ့ မႏၱေလးကို အရဲစြန္႔ၿပီးတက္လာခဲ့တယ္။ သားအတြက္ဆိုရင္သူ ဘယ္လိုအခက္အခဲမဆို ရင္ဆိုင္ ရဲတယ္။ ရြာမွာေနၿပီး စာသင္သြားတဲ့ ဦးဇင္းဦးဇ၀နကိုလည္း ေတြ႔ေအာင္ရွာတယ္။ ေနမေကာင္းေနတဲ့ ကေလးကိုေပြ႔ခ်ီလာတဲ့ မ်က္ႏွာ ညႇိဳးညႇိဳးႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေဒသခံေတြက မိုးတားေက်ာင္းတိုက္ထဲက ဦးဇင္းဦးဇ၀နနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးၾကတယ္။ စီးလာခဲ့တဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာလည္း သူ႔ကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံၾကတယ္။ သနားစိတ္နဲ႔ ကူညီၾကတယ္။ ကားႀကီး ကြင္းထဲေရာက္တဲ့အခါလည္း စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာနဲ႔ ႀကံဳေတြရၿပီး မိုးတားေက်ာင္းတိုက္ကို ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားတယ္ေလ။ ဦးဇ၀နရဲ႕အကူအညီနဲ႔မေအးသီတို႔ သားအမိ ဆရာ၀န္ဆီေရာက္ေတာ့ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္တိုက္မိတဲ့ လူနာတေယာက္ကို ေဆးခန္းထဲမွာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆရာ၀န္ကတဆင့္ သမားေတာ္ႀကီးကို သြာျပခဲ့ၾကတယ္။ သမားေတာ္ႀကီးက ဦးဇင္းဇ၀နနဲ႔ လူနာရွင္မိသားစု အေျခအေနကို အကဲခတ္ၿပီး ေဆး႐ံုႀကီးကို တင္ဖို႔ စာေရးေပးလိုက္တယ္။ ဖိုးလမင္း ကုသိုလ္ကံပဲ။ ေဆး႐ံုတက္ရမယ့္ မနက္မွာပဲ ကြယ္လြန္တယ္။ ဦးဇင္းဇ၀နတင္မကပါဘူး၊ ဒိျပင္ ဘုန္ႀကီးေတြကပါ တရားခ်ၾကတယ္။ သားေလးဆံုးရွာေတာ့ မေအးသီ ၿမိဳ႕မွာၾကာၾကာ မေနခ်င္ဘူး။ ျမန္ျမန္သၿဂႋဳလ္ၿပီး ျပန္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ဘုန္ႀကီး ဦးဇ၀နကပဲ နာမႈ ကူညီေရးအသင္းတခုကိုအကူအညီေတာင္းေတာ့ ယာယီကားကသူတို႔သၿဂႋဳလ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ရမယ္တဲ့။ ေန႔လည္ ၁ နာရီ နာမႈကူညီေရး ကားလာမယ္တဲ့။ ဦးဇင္းတို႔ေက်ာင္းမွာ ေတာက ေက်ာင္းလာတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပိုင္ အလုပ္သမားတပိုင္း ေ၀ၿဖိဳး ဆိုတဲ့လူငယ္ေလးေျပာေတာ့မွ မေအးသီေရာ၊ ဦးဇင္းဇ၀နတို႔ပါ သတိထားမိၾကတယ္။ နာမႈကူညီေရးကားက အသူဘရွင္ စီးခြင့္မရွိ ဘူးတဲ့။
(ဂ) အဲဒီေန႔က ခါတိုင္းထက္ေနပူတယ္။ သူ႔ဘ၀ကစားကြက္မွာ အံစာက တစ္နဲ႔ႏွစ္ခ်ည္းက်ၿပီး ေလွကားကနည္းနည္းနဲ႔ ေႁမြေတြက မ်ားေနေရာ့သလား။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကားက ယာယီကားကလည္း တခါမွမႀကံဳစဖူးအေတြအႀကံဳထူးနဲ႔ ႀကံဳလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က ေ၀ၿဖိဳး ေက်ာင္းလည္း ပိတ္တယ္။ အလုပ္လည္းနားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔စက္ဘီက အားေနတယ္။
(ဃ) ပုဆိုးတထည္ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ စက္ဘီးတစီးကိုနင္းလို႔၊ လမ္းနေဘးက ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ၊ ဆိုက္ကား ဆရာေတြကို ေမးေနတယ္။ `ေတာင္ျမင့္ သုႆန္ကို ဘယ္လမ္းက သြားရသလဲ´ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ ပုဆိုးကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ ကိုထြန္းထြန္းႏွစ္သက္တဲ့ပုဆိုးနက္ျပာေလး။ အဲဒီပုဆိုးနက္ျပာေလးထဲမွာေတာ့............
ညီပုေလး
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ စာေပအႏုပညာမဂၢဇင္း အမွတ္ (၈)၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၆
ညီပုေလး
(က) စာေရးသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္စာေရးသူဟာ ဒီအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းကို ၀တၳဳဖြဲ႔ဖို႔ေတာ့ ၀န္ေလးေနမိတယ္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ လွခ်င္ရက္စက္စက္ ယိုေနလို႔ ကေလာင္မလိုက္ႏိုင္တာလားဆိုျပန္ရင္လည္း အဲဒီလိုစာဖြဲ႔ေလာက္ေအာင္ တဖြဲ႔တႏြဲ႔လွတဲ့ အလွမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ သာမန္႐ုပ္ရည္ထက္ နည္းနည္းပိုၿပီ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ရွိတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး တေယာက္ေလာက္ပါပဲ။ ပ်ိဳပ်ိဳျမစ္ျမစ္ ေလးမို႔လို႔လား ေမးျပန္ရင္လည္း အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ပ်ိဳပ်ိဳျမစ္ျမစ္ထဲ စရင္းမ၀င္ျပန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ မေအးသီဟာ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးပါးသြားလို႔ ကေလးတေယာက္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့သူ တဦးျဖစ္တယ္။ စာေရးသူ ၀န္ေလးေနတာ စာအေရးအဖြဲ႔ မေတာ္လို႔ ကေလာင္တိမ္းသြားခဲ့ရင္ မေအးသီတို႔မိသားစု ေၾကကြဲမွာကို စိုးရိမ္မိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အညာသားေက်းလက္မွာေတာ့ မိန္းခေလးတေယာက္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းမွ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ရင္ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်တယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ မေအးသီ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့အသက္ အစိတ္ကိုသံုးႏွစ္စြန္းခဲ့ၿပီ။ မိအို ဖအိုကို တသက္လံုးလုပ္ေကၽြးမယ့္ သမီးအလိမၼာအျဖစ္နဲ႔ တသက္လံုးေနသြားမွာလို႔ ပိုးပန္း ကမ္းလွမ္းသူေတြၾကားမွာ ေျပာသံေတြ ၾကားခဲ့ရေပ မယ့္ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကပဲ ေအာင္သြယ္ေတာ္ေလလားမသိ။ သူတို႔ ၂ ေယာက္နဖူးစာရြာလည္ ေပါင္းဖက္မိၾကေတာ့ မုဒိတာ ရွိၾကသူေတြက ေနနဲ႔လလို႔ ထင္မွတ္ၾကတယ္။ ရြာခံကာလသား ေျခေအး၀မ္းေယာင္ေတြကေတာင္မွ ပါးစပ္ကသာထုတ္မေျပာ ၾကတာ စိတ္ထဲကေတာ ေရႊနဲ႔ျမတဲ့။
စာေရးသူဟာ အသက္အရြယ္ေလး ရလာလို႔လားမသိ၊ ေသေၾကာင္၊ အနိစၥေရာက္ ေရာက္ေၾကာင္းေတြကို စာသိပ္မဖြဲခ်င္ဘူး။ စာေရး သူကိုယ္တိုင္ တေန႔ဒီလမ္းသြားရမွာ သိေနေပမယ့္ ကိုထြန္းထြန္း ကြယ္လြန္ပံုကိုစာမဖြဲ႔ခ်င္ဘူး။ ဒီ၀တၳဳကို မေအးသီဖတ္မိရင္ သူခမ်ာ အေဟာင္ေတြအသစ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ခင္ပြန္းကိုျပန္လည္ သတိရမိၿပီ္ႏွစ္လြမ္းက သံုးလြမ္ျဖစ္ရရင္ ဒီ၀တၳဳေၾကာင့္ မုဆိုးမ တေယာက္ မ်က္ရည္ေတြထပ္မက်ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာေၾကာင္းတိုတိုပဲဖြဲ႔မယ္။
ဇနီးသည္နဲ႔ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေပါင္းလိုက္ရတယ္။ ကိုထြန္းထြန္းပိုးထိခဲ့တယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ဘာမွ်မၾကာလိုက္တဲ့ မေအးသီခမ်ာ ဘ၀ဇာတာေရးသူရဲ႕ မသနားမညႇာတာမႈေၾကာင့္ မုဆိုးမျဖစ္ခ်ိန္ေစာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာသားေလး ဖိုးလမင္းျဖစ္လာမယ့္ ကေလးက မေအးသီ၀မ္းၾကာတိုက္ထဲမွာ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီ္း။ မေအးသီတသက္မွာ အသည္းထန္ဆံုး ငိုေႂကြးခဲ့ရၿပီး။ ဖေအကို မျမင္ဖူးလိုက္တဲ့ ဖိုးလမင္းကိုမေအးသီက သူ႔ဘ၀တသက္တာမွာ သူပဲမိခင္၊ သူပဲဖခင္ေပါ့။ မုဆိုးမတေယာက္ရဲ႕တဦတည္းေသာသားအေပၚ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ ပမာခိုင္ဖို႔ခက္ၿပီ။ စာေရးသူတို႔၀န္းက်င္မွာ မုဆိုးမေတြအမ်ားႀကီး၊ မေအတခု၊ သားတခုေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီသူေတြ ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းရေတာ့မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မုဆိုးမက အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေလာက္၊ သားက အႏွီးထဲ ေထြးထားရမယ့္အရြယ္။ မေအကေတာင္သူ၊ ေတာင္သား။ ယာသူမ၊ လယ္သူမ။ ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ဒိုးတူ ေပါင္ဖက္လုပကိုင္ႏိုင္တဲ့ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္။ အရြယ္ေကာင္းေလးမို႔ ေနာက္တေယာက္ပင္ထူလိမ့္မယ္လို႔ အမ်ားကထင္ၾကတယ္။ နဂိုရွိရင္းစြဲ အငယ္ ကတည္းက ပိုးပန္းခဲ့သူေတြကလည္း မုဆိုးမ ကေလးတေယာက္ အေမေပမယ့္ မေအးသီကိုၾကည္ျဖဴၿမဲ ၾကည္ျဖဴသူေတြရွိတယ္။ မၾကည္ ျဖဴသူဘယ္ရွိမလဲ။ သူကလည္းလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေကာင္းသူ
အရြယ္ေလးရွိတဲ့သူေလ။ လသာည လဘက္ရည္၀ိုင္းေတြမွာပါးစပ္ကထုတ္ေျပာသူေျပာ၊ ၀မ္းထဲမွာ ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္သူသိပ္ၾကတယ္။ မေအးသီကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သားေလးဖိုးလမင္းေပၚမွာ စုပံုေအာၿပီ ခ်စ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုဆိုးမတေယာက္နဲ႔ တဦးတည္းေသာသားေလးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို စာေရးဖြဲ႔ဖို႔ပမာခိုင္ဖို႔ခက္တယ္လို႔ ေရးရတာေလ။ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက မြန္ျမတ္တဲ့ေစတနာနဲ႔ ဖိုးလမင္းရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ကေလးကိုသြားေလသူ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ ေျဖာင့္စင္းစင္းႏွာတံေလး၊ ထူထဲထဲမ်က္ခံုးေလး၊ ေမးေစ့ ခၽြန္ခၽြန္ေလးကို ဖန္တီးၾကတာဆိုရင္ေတာ့ သမၼာေဒ၀ေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ၾကေတာ့မွာပဲ။ ဖိုးလမင္းဟာ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ ကိုယ္ပြား ျဖစ္ေလ မေအးသီမွာ အခ်စ္သည္း အျဖစ္သည္းေလေပါ့။ လယ္ေတြယာေတြက သီးႏွံဆိုတာ မိုးေလ၀သမွန္ကန္ပါမွ။ လူ႔အလိုနတ္ မလိုက္ႏိႈင္ဆိုတဲ့စကား ဒီေနရာမွာလာမွန္ျပန္ေရာ။ မေအးသီ ကေလးခ်စ္တဲ့ေဇာနဲ႔ လယ္ေတြကို က်ားစီး ဖားစီးလုပ္တယ္။ ရသမွ် သားေလးဖိုးလမင္းဖို႔၊ ရွာသမွ် သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ စိုက္မိသမွ် သူ႔ဖို႔၊ သီးသမွ် သူ႔ဖို႔၊ ေခၽြတာသမွ် သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ဖြပ္သမွ်၊ ျပာသမွ် သူ႔ဖို႔။ က်ီထဲမွာရွိတာ သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ အိတ္ထဲရွိတာ သူ႔ဖို႔။ အားလံုး အားလံုးကို ဖိုးလမင္းဖို႔ခ်ည္း။ ကေလးခ်င္းအတူတူ သူ႔သားက ၀မ္းလွ်ားထိုး ေစာသတဲ့။ ကေလးခ်င္းအတူတူ သူ႔သားက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေစာသတဲ့။ မေအးသီ သဲေနကဲေနပံု။ မေအကဒီေလာက္ ျဖစ္ေနမွေတာ့ အဘိုး အဘြားက ဘယ္ေလာက္အခ်စ္ကဲလိုက္ၾကေလမလဲ။ သူတို႔ေျမးကို ရင္အုပ္မကြာ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ကေလး။ မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္မခဲတဲ့ ဖိုးလမင္း....
ဒီ၀တၳဳမွာ ဖိုးလမင္းတျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာၿပီး ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္မွာ စာအံပံု၊ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြက ေစာင့္ေရွာက္ၾကပံု၊ ခ်စ္ၾကပံု၊ ရွင္ေလာင္ဘ၀ စတာေတြ ေရးလိမ့္မယ္လို႔ တခ်ိဳ႕စာဖတ္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေရာ့မယ္။
လယ္ထဲယာထဲက မေအးသီတေယာက္ၿမိဳ႕ကို မျဖစ္မေနတက္ရတဲ့အခါေတြရွိတယ္။ သီးႏွံေရာင္းခ်ဖို႔၊ ေျမၾသဇာ၀ယ္ဖို႔ ပိုးသတ္ေဆး ၀ယ္ဖို႔။ ပိုးသတ္ေဆးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ေသနတ္ကိုသတိရၿပီး ဖိုးလမင္း ဒါမွမဟုတ္သူ႔မေအ မေအးသီတေယာက္ေတာ့ ပိုးသတ္ေဆး ေသာက္ေတာ့မွပဲလို႔ ကြက္ေက်ာ္ေတြးခ်င္သူ ေတြးတတ္သူေတြကို စာေရးရင္း အမွတ္တမဲ့ သတိရလိုက္ေသးတယ္။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အလွဴအတန္းတခုခုအတြက္ ၿမိဳ႕ကိုမေအးသီ တခါတရံ သြားရေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုသြားတဲ့အခါ ႏြားလွည္းတန္ရင္ ႏြားလွည္းကိုကိုယ္တိုင္ေမာင္းသြားတတ္တယ္။ ၀န္စည္စလယ္မပါရင္ေတာ့လွည္းနဲ႔ မသြားဘဲ စက္ဘီးနဲ႔သြားလိုက္တယ္။ ကိုထြန္းထြန္း ရဲ႕ေယာက္်ားစီးစက္ဘီးႀကီးကိုမမီမကမ္းနင္းသြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ပထမဆံုးစျမင္ဖူသူေတြကေတာ့ အျမင္မတင့္တယ္ဘူး ထင္ရေပမယ့္ နမ္းဖန္မ်ားေတာ့ျပယ္၊ ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့႐ိုး ဆိုသလို တခါတေလစက္ဘီးလက္ကိုင္ ရမ္းသြားတတ္တာကလြဲၿပီး ဘာမွ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေယာက်္ားစီးစက္ဘီးႀကီး တစီးေပၚမွာ ကိုယ္လံုးခပ္ျပည့္ျပည့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ စက္ဘီးကိုမမီ မကမ္းနင္းရင္း လိုရာဆက္ေနတာပါပဲ။ မေအးသီ ပိုက္ဆံစုတယ္။ ဖိုးမင္းရဲ႕အနာဂတ္ အတြက္ေပါ့။ ေက်ာင္းထားရဦးမယ္၊ ရွင္ျပဳရဦးမယ္၊ ရွင္ျပဳအလူေတာ္မွာငိုိဖို႔ မ်က္ရည္ေတြကို ႀကိဳစုထား ဆိုတာမ်ိဳးမေရးခ်င္ဘူး။ ေရာင္းရသမွ် သီးႏွံေလးေတြက မ်ိဳးဖိုးခ်န္ၿပီးေခၽြေခၽြတာတာ စားရင္း ရတတ္သမွ်စုတယ္။ တဦးတည္ေသာသားကို ခ်စ္တဲ့စိိတ္နဲ႔ ေတာသူမုဆိုးမ စုလို႔ဖြဲ႕ ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။
(ခ) ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုကရြာသတဲ့။ ကံဆိုးမက မုဆိုးမကံဆိုးမ။ မိုးက ပင္လယ္ျပင္မွာ မုန္တိုင္းရွိလို႔ရြာတဲ့မိုး။ ဘယ္အၿငိဳးနဲ႔ သည္း တယ္မသိ။ မုန္တိုင္းက ကပၸလီပင္လယ္ျပင္ေရာ တ႐ုတ္ပင္လယ္ျပင္မွာပါ ရွိေရာ့သလား။ ဖိုးလမင္းငုတ္တုတ္ သြားငုတ္တုတ္အရြယ္မွာ ႐ုတ္တရက္ေကာက္ခါငင္ခါ ေနမေကာင္ျဖစ္ပါေလေရာ။ မေအးသီပါတဲ့၊ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ ဆရာမ်ိဳးစံုနဲ႔ကုတယ္။ အနီးဆံုးၿမိဳ႕ငယ္ေလး မွာရွိတဲ့ ေတာ္ေပ့ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ျပတယ္။ ဆရာ၀န္စကား နားေထာင္မလား။ မေအးသီဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာမိသလား၊ ေခါင္ၿငိမ္မိသလား၊ ထူပူေနလို႔ သူမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စာနာစိတ္ ၾကင္နာစိတ္ရွိတဲ့ လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ ခံစားၾကည္ၾကပါေတာ့။ မိုးေရရႊဲရႊဲ စိုေနတဲ့ ေကာက္႐ိုးပံုမွာ မီးစြဲေလာင္ဖို႔မလြယ္ေပမယ့္ ကံဆိုးမကိုမိုးေတြ လိုက္လို႔ ရြာထားတဲ့ေခါင္းမွာေတာ့ မီးေတာက္ေလာင္ေနၿပီ္။
မေအးသီ တေခါက္မွမေရာက္ဖူးတဲ့ မႏၱေလးကို အရဲစြန္႔ၿပီးတက္လာခဲ့တယ္။ သားအတြက္ဆိုရင္သူ ဘယ္လိုအခက္အခဲမဆို ရင္ဆိုင္ ရဲတယ္။ ရြာမွာေနၿပီး စာသင္သြားတဲ့ ဦးဇင္းဦးဇ၀နကိုလည္း ေတြ႔ေအာင္ရွာတယ္။ ေနမေကာင္းေနတဲ့ ကေလးကိုေပြ႔ခ်ီလာတဲ့ မ်က္ႏွာ ညႇိဳးညႇိဳးႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေဒသခံေတြက မိုးတားေက်ာင္းတိုက္ထဲက ဦးဇင္းဦးဇ၀နနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးၾကတယ္။ စီးလာခဲ့တဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာလည္း သူ႔ကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံၾကတယ္။ သနားစိတ္နဲ႔ ကူညီၾကတယ္။ ကားႀကီး ကြင္းထဲေရာက္တဲ့အခါလည္း စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာနဲ႔ ႀကံဳေတြရၿပီး မိုးတားေက်ာင္းတိုက္ကို ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားတယ္ေလ။ ဦးဇ၀နရဲ႕အကူအညီနဲ႔မေအးသီတို႔ သားအမိ ဆရာ၀န္ဆီေရာက္ေတာ့ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္တိုက္မိတဲ့ လူနာတေယာက္ကို ေဆးခန္းထဲမွာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆရာ၀န္ကတဆင့္ သမားေတာ္ႀကီးကို သြာျပခဲ့ၾကတယ္။ သမားေတာ္ႀကီးက ဦးဇင္းဇ၀နနဲ႔ လူနာရွင္မိသားစု အေျခအေနကို အကဲခတ္ၿပီး ေဆး႐ံုႀကီးကို တင္ဖို႔ စာေရးေပးလိုက္တယ္။ ဖိုးလမင္း ကုသိုလ္ကံပဲ။ ေဆး႐ံုတက္ရမယ့္ မနက္မွာပဲ ကြယ္လြန္တယ္။ ဦးဇင္းဇ၀နတင္မကပါဘူး၊ ဒိျပင္ ဘုန္ႀကီးေတြကပါ တရားခ်ၾကတယ္။ သားေလးဆံုးရွာေတာ့ မေအးသီ ၿမိဳ႕မွာၾကာၾကာ မေနခ်င္ဘူး။ ျမန္ျမန္သၿဂႋဳလ္ၿပီး ျပန္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ဘုန္ႀကီး ဦးဇ၀နကပဲ နာမႈ ကူညီေရးအသင္းတခုကိုအကူအညီေတာင္းေတာ့ ယာယီကားကသူတို႔သၿဂႋဳလ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ရမယ္တဲ့။ ေန႔လည္ ၁ နာရီ နာမႈကူညီေရး ကားလာမယ္တဲ့။ ဦးဇင္းတို႔ေက်ာင္းမွာ ေတာက ေက်ာင္းလာတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပိုင္ အလုပ္သမားတပိုင္း ေ၀ၿဖိဳး ဆိုတဲ့လူငယ္ေလးေျပာေတာ့မွ မေအးသီေရာ၊ ဦးဇင္းဇ၀နတို႔ပါ သတိထားမိၾကတယ္။ နာမႈကူညီေရးကားက အသူဘရွင္ စီးခြင့္မရွိ ဘူးတဲ့။
(ဂ) အဲဒီေန႔က ခါတိုင္းထက္ေနပူတယ္။ သူ႔ဘ၀ကစားကြက္မွာ အံစာက တစ္နဲ႔ႏွစ္ခ်ည္းက်ၿပီး ေလွကားကနည္းနည္းနဲ႔ ေႁမြေတြက မ်ားေနေရာ့သလား။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကားက ယာယီကားကလည္း တခါမွမႀကံဳစဖူးအေတြအႀကံဳထူးနဲ႔ ႀကံဳလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က ေ၀ၿဖိဳး ေက်ာင္းလည္း ပိတ္တယ္။ အလုပ္လည္းနားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔စက္ဘီက အားေနတယ္။
(ဃ) ပုဆိုးတထည္ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ စက္ဘီးတစီးကိုနင္းလို႔၊ လမ္းနေဘးက ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ၊ ဆိုက္ကား ဆရာေတြကို ေမးေနတယ္။ `ေတာင္ျမင့္ သုႆန္ကို ဘယ္လမ္းက သြားရသလဲ´ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ ပုဆိုးကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ ကိုထြန္းထြန္းႏွစ္သက္တဲ့ပုဆိုးနက္ျပာေလး။ အဲဒီပုဆိုးနက္ျပာေလးထဲမွာေတာ့............
ညီပုေလး
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ စာေပအႏုပညာမဂၢဇင္း အမွတ္ (၈)၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၆
Sunday, September 12, 2010
ဝိုးတဝါးလမ္းမွာ စမ္းတဝါးဝါး
ဝိုးတဝါးလမ္းမွာ စမ္းတဝါးဝါး
ခုတေလာ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မ့ဲ အုပ္စုေတြဆီက အသံတခ်ိဳ႕ႀကားေနရတယ္။ အထူးသၿဖင့္ စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာတတ္တဲ့
NDF ပါတီက ဦးခင္ေမာင္ေဆြ နဲ႔ ENC က ဆလိုင္ လွ်ံမုန္း။ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ က ခ်ီလီ နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယား လို တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းယူရမယ္ လို႔ ဆိုသလို၊
ဗြီအိုေအ တိုက္ရိုက္ေလလိႈင္းမွာခ်င္းအမ်ိဳးသားေလး ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ကလည္း ေတာင္ကိုရီးယားမွာလည္း ဒီလိုပဲတၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲယူခဲ့တာ
ၿဖစ္တယ္ လို႔ ဆုိၿပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးက “ဘယ္လို တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းခဲ့တာလဲဆိုတဲ့အခ်က္”ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမေၿပာခဲ့ပါ။
ဝိုးတဝါးလမ္းမွာ စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္သြားေနသလိုမ်ိဳး----------------
(၁) ေနာက္ခံကားခ်ပ္ကြာၿခားမႈ
ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္း က ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးအေနအထားဟာ အာဖရိကႏိုင္ငံေတြမွာ ၿဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားနဲ႔သိတ္မကြာလွဘူး ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေနတယ္။ လူမ်ိဳးစုေတြမ်ားတယ္။ သေဘာထားမတူညီမႈေတြမ်ားတယ္။ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး နဲ႔ အန္စီယူဘီ လို တပ္ေပါင္းစုက
ေရြးေကာက္ပြဲကို အသိအမွတ္မၿပဳဖို႔ ဆံုးၿဖတ္တိုက္တြန္းေနခ်ိန္မွာ၊ ဗမာလူမ်ိဳးစု ကို ေဘးဖယ္ထားတဲ့ ENC ( Ethnics National Council) မွ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲရမယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ဝ ေဒသစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူ႔ရဲ႕နယ္ေၿမမွာ ေရြးေကာက္ပြဲမက်င္းပဖို႔ သတိေပးတားၿမစ္ထားတယ္။ ဒါကလည္း အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးၿဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ
ေတာခိုလာခ်ိန္မွာ ကရင္နဲ႔မြန္ က ဘုရားသံုးဆူစခန္းကိုရဖို႔ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းခ်ေနတဲ့ဘဝ။ ထို႔အတူပဲ ဗမာတိုင္းရင္းသားကို ႀကည့္လိုက္ၿပန္
ေတာ့လည္း ၿပည္ပမွာထြက္ေၿပးလာတဲ့ က်ားသားမိုးႀကိဳးပစ္ ၁၉၉၀ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား အသက္ေရာရိွေသးႀကရဲ႕လား လို႔ ေမးယူေနႀကတဲ့အၿဖစ္၊
ဗမာၿပည္ေလာက္ တေယာက္တေပါက္ၿဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ မရိွပါဘူး။
ဒါေႀကာင့္ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ယွဥ္မေၿပာခင္ ကိုယ့္အေနအထားကို ပထမဆံုးစဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ တန္ရာတန္ရာႏိႈင္းသင့္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာအေနအထားေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ႀကည့္မယ္ဆိုရင္
ခ်ီလီအာဏာရွင္ ပီႏိုေခ်း နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားစစ္အာဏာရွင္ေတြကို ေထာက္ခံခဲ့သူက အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုၿဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စု က သူေထာက္ခံတဲ့အာဏာရွင္ေတြနာမည္ပ်က္လာၿပီဆိုရင္၊ ၿပန္လည္ၿဖဳတ္ခ်ဖို႔ ဖိအားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
လူထုလႈပ္ရွားမႈကိုေထာက္ခံအားေပးခဲ့တယ္။ ပီႏီုေခ်း ( ခ်ီလီ)၊ ဖာဒီနန္မားကို႔စ္ ( ဖိလစ္ပိုင္)၊ ဆူဟာတို ( အင္ဒုိနီးရွား)၊ ရွားဘုရင္ ( အီရန္) နဲ႔
ကိုရီးယားစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ၿပန္လည္နားခ်ၿပီး ႏႈတ္ထြက္ေပးဖို႔ ဖိအားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီႏိုင္ငံေတြဟာ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုရဲ႕စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေမာ္ဒယ္ေတြနဲ႔နီးစပ္ခဲ့တာေႀကာင့္ လူထုအဖြဲ႔အစည္းေတြ ( Civil Societies) အတြက္ လႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး၊ ေနရာတခ်ိိဳ႕ရိွခဲ့တယ္။
ဗမာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဗမာႏိုင္ငံေရးသမားေတြေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့စစ္အုပ္စုၿဖစ္တယ္။ တရုတ္လည္းထိန္းမရသလို၊ အာဆီယံ ကလည္း
ေခ်ာ့ေမာ့ေပါင္းေနရတဲ့အၿဖစ္။ ပိုဆိုးတာက ကြန္ၿမဴနစ္ဇာတ္ပ်က္ တရုတ္ႏိုင္ငံက လူထုလႈပ္ရွားမႈကို မေထာက္ခံတဲ့အၿပင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို
ႏိုင္ငံတကာကေထာက္ခံဖို႔ တိုက္တြန္းေနခ်ိန္ၿဖစ္တယ္။ ဖိႏွိပ္သူဘက္ကေထာက္ခံအားေပးၿပီး သူမ်ားၿပည္တြင္းေရးကိုဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တဲ့
တရုတ္ရဲ႕ေႀကာင္သူေတာ္ႀကြက္သူခိုးႏိုင္ငံၿခားေရးမူဝါဒ ကိုစစ္အစိုးရအေနနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းအၿမတ္ရေနခ်ိန္ၿဖစ္တယ္။
(၂) ခ်ီလီ ပံုသ႑န္ေၿပာင္းလဲမႈ
စစ္အာဏာသိ္မ္းေခါင္းေဆာင္ ပီႏိုေခ်းက ၁၉၈၀ မွာ လူထုဆႏၵခံယူပြဲကို မဲလိမ္ၿပီးသူ႔ရဲ႕စိတ္တိုင္းက်အေၿခခံဥပေဒကို အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ အစိုးရစိတ္တိုင္းက်ခန္႔ထားတဲ့ ေကာ္မရွင္လက္ေအာက္မွာ ၿပည္သူေတြဆန္႔က်င္ခဲ့ႀကေပမဲ့ ပီႏိုေခ်းအစိုးရဟာ ၆၇ ရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္နဲ႔အႏိုင္ရခဲ့တယ္
ဆိုၿပီး ဇြတ္အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၈၀ မွ ၁၉၈၈ အထိ၊ ပီႏိုေခ်းအစိုးရဟာ ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲေတြ၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြ၊ လက္ဝဲသူပုန္ေတြရဲ႕
ၿမိဳ႕ေပၚအထိလုပ္ႀကံသတ္ၿဖတ္မႈေတြ ကုိ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ ( Pinochet File ပီႏိုေခ်း ဖိုင္ နဲ႔ A Force more Powerful စာအုပ္ကို ႀကည့္ပါ)။
ပီႏိုေခ်းကလည္း ရက္ရက္စက္စက္တုန္႔ၿပန္ခဲ့တယ္။ ပီႏိုေခ်းရဲ႕လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြက အေမရိကန္အစိုးရအတြက္လည္း အရွက္ရစရာၿဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေႀကာင့္ ၁၉၈၀ ကာလတေလွ်ာက္လံုး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဖိအားေပးခဲ့တယ္။ မရဘူး။ ပီႏိုေခ်း က ရက္စက္မႈေတြ ကို ပိုၿပီးလက္ရဲဇက္ရဲလုပ္လာတယ္။ မိုင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕သပိတ္ေတြစတင္လာၿပီ။ ပီႏိုေခ်းကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ တၿဖည္းၿဖည္းအားေကာင္းလာၿပီး တပ္ေပါင္းစုတခုကိုဖြဲ႔ဖို႔ၿပင္ဆင္ခဲ့ႀကတယ္။
၁၉၈၈ မွာ ပီႏိုေခ်း က သူ႔ရဲ႕သမၼတသက္တမ္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ထက္ပိုလုပ္ခ်င္တယ္။ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္တယ္။ ၁၉၈၈ လူထုဆႏၵခံယူပြဲမွာ ၿပည္သူလူထု က ၅၇ ရာခိုင္ႏႈန္းနီးပါးမဲအေရအတြက္ နဲ႔ ပီႏိုေခ်းရဲ႕အေၿခခံဥပေဒကိုၿငင္းဆန္လိုက္ႀကတယ္။ မဲေပးတဲ့သူအေရအတြက္ဟာ ၉၇ ရာခိုင္ႏႈန္းရိွတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ပီႏိုေခ်းက လူထုဆႏၵခံယူပြဲရလဒ္ကိုၿငင္းဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ခ်ီလီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အေမရိကန္ေထာက္လွမ္းေရးဗဟို က နီးစပ္ေအာင္ႀကိဳးစားထားတယ္။ ပီႏိုေခ်းအေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ကို လက္ခံရမယ္ လို႔
သူ႔ရဲ႕ဆရာ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ညႊန္ႀကားထားၿပီးသား။ တကယ္ေတာ့ ခ်ီလီ လႈပ္ရွားမႈေအာင္ၿမင္ခဲ့တာက ပီႏိုေခ်းဆန္႔က်င္တဲ့
လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြေႀကာင့္ပါ။ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ေတြႀကည့္ရင္ ခ်ီလီလူထုလႈပ္ရွားမႈကို အားတက္ဖြယ္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ရင္ ( A Force More Powerful) ကို ဖတ္ပါ။
ဗမာၿပည္မွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ အေၿခခံဥပေဒေရးဆြဲတဲ့ညီလာခံမွာ ဘာေတြတင္ၿပခြင့္ရခဲ့ပါသလဲ။
စစ္အုပ္စုက တေလးတစားနားေထာင္ထည့္သြင္းခဲ့ပါသလား။ ညီလာခံကို သပိတ္ေမွာက္ထြက္ခဲ့တ့ဲ ဖက္ဒရယ္ေရးရာဝန္ႀကီး ခြန္မားကိုဖန္းကိုေမးႀကည့္ပါ။
ရွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ရခိုင္အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဇိုမီးခ်င္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ေတြ
အပါအဝင္ အေရြးခ်ယ္ခံလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတယ္ မို႔လား။ ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္အဆင့္ဟာ
ခ်ီလီႏိုင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ၁၉၈၈ လူထုဆႏၵခံယူပြဲထက္ေက်ာ္တဲ့အဆင့္ ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အစိုးရက ဘယ္အင္အားႀကီးႏိုင္ငံကမွ ေၿပာလို႔မရတဲ့ ဖက္ဆစ္အစိုးရ။
ေႀကာင္သူေတာ္ႀကြက္သူခိုး ႏိုင္ငံၿခားေရးမူဝါဒေတြဆြဲကိုင္ေနတဲ့ တရုတ္အပါအဝင္ အိမ္နီးခ်င္း အာဆီယံႏိုင္ငံေတြႀကားမွာ ေနေနရတဲ့ ႏိုင္ငံ။
ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေၿခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးညီလာခံ အဆင့္မွာ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့ဘဝကေန ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဝင္ေရာက္ေၿပာဆိုႀကမယ္ ဆိုေတာ့ ----
မ်က္စိလည္ေနတဲ့ မိန္းမႀကီး ဘုရားနားမွာ တဝဲလည္လည္ေလွ်ာက္ပတ္ေနတဲ့အၿဖစ္ကိုပဲ သြားသတိယမိေတာ့မယ္။
(၃) ကိုရီးယား ပံုသ႑န္
ႏိႈင္းယွဥ္ရဲတဲ့ စိတ္ေတြကို အံ့ႀသမိတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ေဆြလို စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာတဲ့သူေတြ နဲ႔ တပ္ေပါင္းစုရဲ႕မူဝါဒနဲ႔ေသြဖီေနတဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း လို
လူေတြက ကိုရီးယားၿပည္သူေတြလို သတၲိတကယ္ရိွပါရဲ႕လား။ “ပတ္ခ်ံဳဟီးအာဏာသိမ္းတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲလာခဲ့တယ္” လို႔ ဆိုခဲ့ၿပီး လူထုကဘယ္လိုေၿပာင္းလဲေအာင္လုပ္ခဲ့တာလဲဆိုတာကို မေၿပာခဲ့တဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ကို
ကိုရီးယား သမၼတ (၄) ေယာက္ကာလ က ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြကို အတိုခ်ဳပ္ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။
( ကိုရီးယားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေႀကာင္းအရာကို “အသြင္ကူးေၿပာင္းမႈကာလ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ားႏွင့္ ကစားဝိုင္းကိုေၿပာင္းလဲေစေသာ ဝိညာဥ္မ်ား” ေဆာင္းပါးအၿဖစ္ အတိုခ်ဳပ္တင္ၿပခဲ့ပါတယ္)
(က) Syngman Rhee
ကိုရီးယားစစ္ပြဲေႀကာင့္နာမည္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားသမၼတ ဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားေႀကာင့္ၿပဳတ္က်ခဲ့တယ္။
၁၉၆၀ ဧၿပီ (၁၉) လႈပ္ရွားမႈအၿဖစ္နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။ စစ္တပ္က ေက်ာင္းသား (၁၂၅) ေယာက္ကို သတ္ခဲ့ေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက တဟုန္ထိုးခ်ီတက္သြားတယ္။ စစ္တပ္အေနနဲ႔ဆက္မပစ္ရဲေတာ့ဘူး။ လူထုနဲ႔ပူးေပါင္းရတယ္။
(ခ)ပတ္ခ်ံဳဟီး
၁၉၇၁ မွာ ရာထူးက ႏႈတ္ထြက္ေပးရမယ္ ဆိုတာသိေနေပမဲ့ ပတ္ခ်ံဳဟီး က ပါလီမန္ကိုဖ်က္သိမ္းတယ္။အေၿခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းတယ္။
၁၉၇၃ မွာ ယူရွင္အေၿခခံဥပေဒကိုေရးဆြဲတယ္။ ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲေနေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး ပတ္ခ်ံဳဟီး ကို အာခံႀကတယ္။
၁၉၇၉ မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈၿပန္အားေကာင္းလာခဲ့တယ္။ ဘူဆန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး အင္အား (၅) ေသာင္းရိွတဲ့ လူထုဟာ အစိုးရအေဆာက္အဦေတြကိုဝိုင္းရံတိုက္ခိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၄၀၀) ေက်ာ္အဖမ္းခံရတယ္။ ၿမိဳ႔ေပါင္းမ်ားစြာမွာ အလုပ္သမားသမဂၢရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြေပၚေပါက္လာတယ္။ ပူးမလူထုအံုႀကြမႈအၿဖစ္နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။
ပတ္ခ်ံဳဟီးက စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေရးေပၚဥပေဒၿပ႒ာန္းခဲ့တယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ပတ္ခ်ံဳဟီး တို႔ ႀကားမွာ သေဘာထားစကြဲေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေခါင္းေဆာင္ ကင္ေဂ်ႀကဴ က ပတ္ခ်ံဳဟီး ကို ညေနစာထမင္းစားဖိတ္ၿပီး ပစ္သတ္ပစ္လိုက္တယ္။
(ဂ) ခ်န္ဒူးဝမ္
ခ်န္ဒူးဝမ္လက္ထက္မွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ရုတ္သိမ္းေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားႀကတဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားၿပည္သူေတြရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြမရပ္တန္႔ေသးပါ။
ဆိုးလ္ဘူတာရံုမွာ လူတသိန္းေက်ာ္စုေဝးႀကၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုဆန္႔က်င္ခဲ့ႀကတယ္။ ခ်န္ဒူးဝမ္ ကလည္း ေက်ာင္းသားညီလာခံေတြကို ဝင္ေရာက္စီးနင္းၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ (၅၅) ေယာက္အပါအဝင္ ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္ (၂၆) ေယာက္ကို
ဖမ္းဆီးခဲ့တယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကို ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့တယ္။ ကင္ေဒးဂ်ံဳလည္း အဖမ္းခံခဲ့ရတယ္။
၁၉၈၀ ေမလ (၁၈) ရက္ေန႔မွာ ၿဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဂြမ္ဂ်ဴးလူသတ္ပြဲကို ခ်န္ဒူးဝမ္ရဲ႕အစိုးရက ေထာင္ခ်ီၿပီးပစ္ခပ္သတ္ၿဖတ္ခဲ့တယ္။
( ဒီလို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္လူသတ္မႈေႀကာင့္ ခ်န္ဒူးဝမ္နဲ႔ႏိုေတးဝူး ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖမ္းဆီးအေရးယူခဲ့တယ္)။
၁၉၈၇ မွာ လူတသန္းေက်ာ္ပါဝင္တဲ့ ၿငိ္မ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕မွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ ကင္ေဒဂ်ံဳ ကို လႊတ္ေပးရေတာ့တယ္။
ဂြမ္ဂ်ဴးလူသတ္ပြဲၿဖစ္ေပၚၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြဟာ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈဗဟို ကို အႀကိမ္ႀကိမ္မီးတင္ရိႈ႕ခဲ့ႀကတယ္။ ကိုရီးယားစစ္အာဏာရွင္ေတြကို အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ေထာက္ခံေပးေနတယ္ လို႔ ယံုႀကည္တာေႀကာင့္ ေထာက္ပံ့တဲ့သူေတြကိုပါ တိုက္ခိုက္ႀကၿခင္းၿဖစ္တယ္။အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စု ဟာ သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံၿခားေရးရာမူဝါဒေတြကို ၿပန္စဥ္းစားလာရေတာ့တယ္။
ဦးခင္ေမာင္ေဆြ နဲ႔ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ခင္ဗ်ား
ေတာင္ကိုရီးယားၿပည္သူေတြ စစ္အာဏာရွင္ကိုဘယ္လိုဆက္တိုက္ခဲ့ႀကသလဲ၊ ႏိုေတးဝူး နဲ႔ ခ်န္ဒူးဝမ္ ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ခဲ့သလဲ သိခ်င္ရင္
Asian Study က ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံအေႀကာင္းေလ့လာထားတဲ့ ၿပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြသာ ဆက္ဖတ္ပါေတာ့။
အေသးစိတ္ေတြကို ေရးမၿပေတာ့ပါဘူး။ ကိုရီးယား လို ေၿပာင္းလဲရေအာင္၊ ေတာင္ကိုရီးယားသားေတြလို
က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြ ညီညြတ္မႈရိွႀကပါရဲ႕လား။ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္းရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ေရးမူဝါဒဟာ ENC ရဲ႕တရားဝင္မူဝါဒၿဖစ္ပါသလား။
ဒါဆို--ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုးနဲ႔ က်န္တဲ့အင္အားစုေတြက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကိုထားတဲ့သေဘာထားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ၿဖစ္ေနပါတယ္။
ENC က ခ်င္းအမ်ိဳးသားေလးရဲ႕သေဘာထား ဟာ ဦးေအးသာေအာင္ရဲ႕စီအာပီပီနဲ႔ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနသလို၊
ဝ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ ေဒါသၿဖစ္စရာၿဖစ္ေနပါတယ္။ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ENC ကို ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္သလား၊
ENC က တိုင္းရင္းသားေတြကို တကယ္ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္သလား ဆိုတာ အရွင္းဆံုးအေၿဖတခုကိုၿပေနသလိုမ်ိဳးပါပဲ။
ဦးကံေအးရဲ႕ေမးခြန္းကုိ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ေၿဖတဲ့အခါ
“မတရားတဲ့အေၿခခံဥပေဒ ေတြကို ေရးဆြဲတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုသာ အၿပစ္တင္ပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြကို အၿပစ္လာမတင္ပါနဲ႔” လို႔ ဆိုၿပန္တယ္။ အေၿခခံဥပေဒကိုေရးဆြဲတဲ့သူသာ မဟုတ္ သြယ္ဝိုက္ေထာက္ခံမိရင္၊ တရားဝင္လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးမိရင္ လည္း သမိုင္းတရားခံၿဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း တေယာက္ သေဘာေပါက္သင့္ပါတယ္။
ဒါ့ေႀကာင့္လည္း ၂၀၀၈ အေၿခခံဥပေဒကို ဆန္႔က်င္ၿခင္းဟာ သမိုင္းတရားခံမၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနႀကၿခင္းၿဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့
အခ်က္တခ်က္ ပါဝင္ေနတယ္ လို႔ ယံုႀကည္ပါတယ္။
“လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵၿပတာဟာ အဆင့္နိမ့္တဲ့ႏိုင္ငံေရးၿဖစ္တယ္”လို႔ ဦးခင္ေမာင္ေဆြက အင္တာဗ်ဳးခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵၿပတဲ့ေတာင္ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြက အဆင့္နိမ့္ခဲ့တယ္ ဆိုရင္ ဘာလို႔ ကိုရီးယားပံုစံလိုေၿပာင္းလဲရမယ္လို႔ ဆိုခဲ့ပါသလဲ။
ဘာၿဖစ္လို႔ ခ်ီလီႏိုင္ငံလို ေၿပာင္းလဲခ်င္ရပါသလဲ။
အဆင့္ၿမင့္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ၿပည္ပက ရတဲ့ ေဒၚလာ (၂) သိန္း ကို ယူ၊ ပါတီေထာင္၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ႀသဇာအနည္းငယ္ရိွတဲ့
သူေတြကို က်ေနာ္တို႔ပါတီမွာ လုပ္ရင္ လစဥ္ (၅) သိန္းေလာက္ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့မက္လံုးေပးတာကိုေခၚပါသလား။ (ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကာယကံရွင္နဲ႔ဘုရားသခင္သာသိပါလမ့္မယ္)။
ကိုယ့္စကားကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့လူေတြလုပ္တဲ့ႏိုင္ငံေရးကို အဆင့္ၿမင့္ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေခၚပါသလား။
ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ဂတိမတည္သူေတြနဲ႔လူလိမ္ေတြအတြက္လည္း ေၿပာပိုင္ခြင့္ေပးထားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခု ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီ က်င့္စဥ္ကို လိုက္နာဖို႔ ဆိုတာ လူလိမ္ေတြအတြက္ မၿဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘာသာရပ္တခုပါ။
လူလိမ္ေတြေခါင္းေဆာင္တဲ့ပါတီေတြဟာ ၿပည္သူလူထုကို ဘယ္ေလာက္ထိ သတၱိရိွရိွ ဦးေဆာင္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာ ကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
မထားေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ဆက္လက္ႀကည့္ရႈႀကရအံုးမွာပါ။
ေရြးေကာက္ပြဲသပိတ္ေမွာက္ရင္ အက်ိဳးရိွတာဘာလုပ္မွာလဲ
ဒီေမးခြန္းကို တခ်ိဳ႕က အားမလုိအားမရေမးသလို၊ တခ်ိဳ႕က စပ္စုခ်င္လို႔ေမးႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ရဲ႕စကားမတည္ႀကည္မႈကို ဖံုးကြယ္ခ်င္လို႔ သူမ်ားကိုအၿပစ္ေၿပာဖို႔ ၿပင္ဆင္ႀကတယ္။ အက်ိဳးမရိွတဲ့အလုပ္ ( ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ) ကိုလုပ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို လုပ္ႀကပါလိမ့္မယ္ လို႔ ပဲ ယံုႀကည္ပါတယ္။ သပိတ္ေမွာက္မဲ့သူေတြဘက္ က အေသးစိတ္ေၿဖေနရေအာင္ စစ္ေႀကာေရးစခန္းမွာ ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့လူေတြမဟုတ္သလို၊ အားအားရိွ ႏိုင္ငံေရး ေဝဖန္ေရးဆရာလိုလို၊ သံုးသပ္သူေတြလိုလို သရုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ဇာတ္ရူးေတြအတြက္ ကုန္ႀကမ္းေပးဖို႔ မလိုအပ္ဘူးလို႔ပဲ
ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ၿပည္သူ႔ေရခ်ိန္မွာ ႀကည့္ၿပီး အရွိန္ယူေၿပးခုန္ရတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲတခုပါ။
ရဲရဲေတာက္လႈံ႕ေဆာ္ေနသူေတြေႀကာင့္လည္း လူထုလႈပ္ရွားမႈမၿဖစ္ႏိုင္သလို၊ မထင္မွတ္တ့ဲ ၿပႆနာေလးေတြကစၿပီး မီးထေလာင္တတ္ပါတယ္။
စံနစ္တက် ၿပင္ဆင္ထားႏိုင္တဲ့သူေတြသာ အခြင့္အေရးေပၚလာတိုင္း အက်ိဳးရိွရိွ အသံုးခ်ႏိုင္မွာပါ။
ေအာင္မိုးဝင္း
ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ဒီမိုကေရစီလမ္းေႀကာင္းဆီ သို႔ အေႀကာင္းစာအုပ္ဖတ္ခ်င္ရင္
Christian W. Haerpfer, Patrick Bernhagen, Ronald F. Inglehart, and Christian Welzel တို႔ေရးတဲ့ Democratization မွာ အခ်က္အလက္ေတြရႏိုင္ပါတယ္။
ခ်ီလီႏိုင္ငံလႈပ္ရွားမႈအတြက္ အေကာင္းဆံုးစာအုပ္ကေတာ့ Kurt Schock ရဲ႕ People Power Movement in Nondemocracy စာအုပ္နဲ႔ Peter Ackerman နဲ႔ Jack Duvall တို႔ေရးသားတ့ဲ A Force More Powerful တို႔မွာအေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
က်န္တဲ့သူေတြဆီကလည္း ေလ့လာသင္ႀကား ဖတ္ရႈခ်င္ပါေသးတယ္။ မွ်ေဝႀကပါအံုး။
ခုတေလာ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မ့ဲ အုပ္စုေတြဆီက အသံတခ်ိဳ႕ႀကားေနရတယ္။ အထူးသၿဖင့္ စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာတတ္တဲ့
NDF ပါတီက ဦးခင္ေမာင္ေဆြ နဲ႔ ENC က ဆလိုင္ လွ်ံမုန္း။ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ က ခ်ီလီ နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယား လို တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းယူရမယ္ လို႔ ဆိုသလို၊
ဗြီအိုေအ တိုက္ရိုက္ေလလိႈင္းမွာခ်င္းအမ်ိဳးသားေလး ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ကလည္း ေတာင္ကိုရီးယားမွာလည္း ဒီလိုပဲတၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲယူခဲ့တာ
ၿဖစ္တယ္ လို႔ ဆုိၿပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးက “ဘယ္လို တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းခဲ့တာလဲဆိုတဲ့အခ်က္”ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမေၿပာခဲ့ပါ။
ဝိုးတဝါးလမ္းမွာ စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္သြားေနသလိုမ်ိဳး----------------
(၁) ေနာက္ခံကားခ်ပ္ကြာၿခားမႈ
ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္း က ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးအေနအထားဟာ အာဖရိကႏိုင္ငံေတြမွာ ၿဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားနဲ႔သိတ္မကြာလွဘူး ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေနတယ္။ လူမ်ိဳးစုေတြမ်ားတယ္။ သေဘာထားမတူညီမႈေတြမ်ားတယ္။ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး နဲ႔ အန္စီယူဘီ လို တပ္ေပါင္းစုက
ေရြးေကာက္ပြဲကို အသိအမွတ္မၿပဳဖို႔ ဆံုးၿဖတ္တိုက္တြန္းေနခ်ိန္မွာ၊ ဗမာလူမ်ိဳးစု ကို ေဘးဖယ္ထားတဲ့ ENC ( Ethnics National Council) မွ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲရမယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ဝ ေဒသစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူ႔ရဲ႕နယ္ေၿမမွာ ေရြးေကာက္ပြဲမက်င္းပဖို႔ သတိေပးတားၿမစ္ထားတယ္။ ဒါကလည္း အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးၿဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ
ေတာခိုလာခ်ိန္မွာ ကရင္နဲ႔မြန္ က ဘုရားသံုးဆူစခန္းကိုရဖို႔ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းခ်ေနတဲ့ဘဝ။ ထို႔အတူပဲ ဗမာတိုင္းရင္းသားကို ႀကည့္လိုက္ၿပန္
ေတာ့လည္း ၿပည္ပမွာထြက္ေၿပးလာတဲ့ က်ားသားမိုးႀကိဳးပစ္ ၁၉၉၀ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား အသက္ေရာရိွေသးႀကရဲ႕လား လို႔ ေမးယူေနႀကတဲ့အၿဖစ္၊
ဗမာၿပည္ေလာက္ တေယာက္တေပါက္ၿဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ မရိွပါဘူး။
ဒါေႀကာင့္ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ယွဥ္မေၿပာခင္ ကိုယ့္အေနအထားကို ပထမဆံုးစဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ တန္ရာတန္ရာႏိႈင္းသင့္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာအေနအထားေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ႀကည့္မယ္ဆိုရင္
ခ်ီလီအာဏာရွင္ ပီႏိုေခ်း နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားစစ္အာဏာရွင္ေတြကို ေထာက္ခံခဲ့သူက အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုၿဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စု က သူေထာက္ခံတဲ့အာဏာရွင္ေတြနာမည္ပ်က္လာၿပီဆိုရင္၊ ၿပန္လည္ၿဖဳတ္ခ်ဖို႔ ဖိအားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
လူထုလႈပ္ရွားမႈကိုေထာက္ခံအားေပးခဲ့တယ္။ ပီႏီုေခ်း ( ခ်ီလီ)၊ ဖာဒီနန္မားကို႔စ္ ( ဖိလစ္ပိုင္)၊ ဆူဟာတို ( အင္ဒုိနီးရွား)၊ ရွားဘုရင္ ( အီရန္) နဲ႔
ကိုရီးယားစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ၿပန္လည္နားခ်ၿပီး ႏႈတ္ထြက္ေပးဖို႔ ဖိအားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီႏိုင္ငံေတြဟာ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုရဲ႕စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေမာ္ဒယ္ေတြနဲ႔နီးစပ္ခဲ့တာေႀကာင့္ လူထုအဖြဲ႔အစည္းေတြ ( Civil Societies) အတြက္ လႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး၊ ေနရာတခ်ိိဳ႕ရိွခဲ့တယ္။
ဗမာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဗမာႏိုင္ငံေရးသမားေတြေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့စစ္အုပ္စုၿဖစ္တယ္။ တရုတ္လည္းထိန္းမရသလို၊ အာဆီယံ ကလည္း
ေခ်ာ့ေမာ့ေပါင္းေနရတဲ့အၿဖစ္။ ပိုဆိုးတာက ကြန္ၿမဴနစ္ဇာတ္ပ်က္ တရုတ္ႏိုင္ငံက လူထုလႈပ္ရွားမႈကို မေထာက္ခံတဲ့အၿပင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို
ႏိုင္ငံတကာကေထာက္ခံဖို႔ တိုက္တြန္းေနခ်ိန္ၿဖစ္တယ္။ ဖိႏွိပ္သူဘက္ကေထာက္ခံအားေပးၿပီး သူမ်ားၿပည္တြင္းေရးကိုဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တဲ့
တရုတ္ရဲ႕ေႀကာင္သူေတာ္ႀကြက္သူခိုးႏိုင္ငံၿခားေရးမူဝါဒ ကိုစစ္အစိုးရအေနနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းအၿမတ္ရေနခ်ိန္ၿဖစ္တယ္။
(၂) ခ်ီလီ ပံုသ႑န္ေၿပာင္းလဲမႈ
စစ္အာဏာသိ္မ္းေခါင္းေဆာင္ ပီႏိုေခ်းက ၁၉၈၀ မွာ လူထုဆႏၵခံယူပြဲကို မဲလိမ္ၿပီးသူ႔ရဲ႕စိတ္တိုင္းက်အေၿခခံဥပေဒကို အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ အစိုးရစိတ္တိုင္းက်ခန္႔ထားတဲ့ ေကာ္မရွင္လက္ေအာက္မွာ ၿပည္သူေတြဆန္႔က်င္ခဲ့ႀကေပမဲ့ ပီႏိုေခ်းအစိုးရဟာ ၆၇ ရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္နဲ႔အႏိုင္ရခဲ့တယ္
ဆိုၿပီး ဇြတ္အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၈၀ မွ ၁၉၈၈ အထိ၊ ပီႏိုေခ်းအစိုးရဟာ ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲေတြ၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြ၊ လက္ဝဲသူပုန္ေတြရဲ႕
ၿမိဳ႕ေပၚအထိလုပ္ႀကံသတ္ၿဖတ္မႈေတြ ကုိ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ ( Pinochet File ပီႏိုေခ်း ဖိုင္ နဲ႔ A Force more Powerful စာအုပ္ကို ႀကည့္ပါ)။
ပီႏိုေခ်းကလည္း ရက္ရက္စက္စက္တုန္႔ၿပန္ခဲ့တယ္။ ပီႏိုေခ်းရဲ႕လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြက အေမရိကန္အစိုးရအတြက္လည္း အရွက္ရစရာၿဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေႀကာင့္ ၁၉၈၀ ကာလတေလွ်ာက္လံုး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဖိအားေပးခဲ့တယ္။ မရဘူး။ ပီႏိုေခ်း က ရက္စက္မႈေတြ ကို ပိုၿပီးလက္ရဲဇက္ရဲလုပ္လာတယ္။ မိုင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕သပိတ္ေတြစတင္လာၿပီ။ ပီႏိုေခ်းကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ တၿဖည္းၿဖည္းအားေကာင္းလာၿပီး တပ္ေပါင္းစုတခုကိုဖြဲ႔ဖို႔ၿပင္ဆင္ခဲ့ႀကတယ္။
၁၉၈၈ မွာ ပီႏိုေခ်း က သူ႔ရဲ႕သမၼတသက္တမ္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ထက္ပိုလုပ္ခ်င္တယ္။ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္တယ္။ ၁၉၈၈ လူထုဆႏၵခံယူပြဲမွာ ၿပည္သူလူထု က ၅၇ ရာခိုင္ႏႈန္းနီးပါးမဲအေရအတြက္ နဲ႔ ပီႏိုေခ်းရဲ႕အေၿခခံဥပေဒကိုၿငင္းဆန္လိုက္ႀကတယ္။ မဲေပးတဲ့သူအေရအတြက္ဟာ ၉၇ ရာခိုင္ႏႈန္းရိွတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ပီႏိုေခ်းက လူထုဆႏၵခံယူပြဲရလဒ္ကိုၿငင္းဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ခ်ီလီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အေမရိကန္ေထာက္လွမ္းေရးဗဟို က နီးစပ္ေအာင္ႀကိဳးစားထားတယ္။ ပီႏိုေခ်းအေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ကို လက္ခံရမယ္ လို႔
သူ႔ရဲ႕ဆရာ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ညႊန္ႀကားထားၿပီးသား။ တကယ္ေတာ့ ခ်ီလီ လႈပ္ရွားမႈေအာင္ၿမင္ခဲ့တာက ပီႏိုေခ်းဆန္႔က်င္တဲ့
လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြေႀကာင့္ပါ။ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ေတြႀကည့္ရင္ ခ်ီလီလူထုလႈပ္ရွားမႈကို အားတက္ဖြယ္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ရင္ ( A Force More Powerful) ကို ဖတ္ပါ။
ဗမာၿပည္မွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ အေၿခခံဥပေဒေရးဆြဲတဲ့ညီလာခံမွာ ဘာေတြတင္ၿပခြင့္ရခဲ့ပါသလဲ။
စစ္အုပ္စုက တေလးတစားနားေထာင္ထည့္သြင္းခဲ့ပါသလား။ ညီလာခံကို သပိတ္ေမွာက္ထြက္ခဲ့တ့ဲ ဖက္ဒရယ္ေရးရာဝန္ႀကီး ခြန္မားကိုဖန္းကိုေမးႀကည့္ပါ။
ရွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ရခိုင္အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဇိုမီးခ်င္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ေတြ
အပါအဝင္ အေရြးခ်ယ္ခံလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတယ္ မို႔လား။ ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္အဆင့္ဟာ
ခ်ီလီႏိုင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ၁၉၈၈ လူထုဆႏၵခံယူပြဲထက္ေက်ာ္တဲ့အဆင့္ ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အစိုးရက ဘယ္အင္အားႀကီးႏိုင္ငံကမွ ေၿပာလို႔မရတဲ့ ဖက္ဆစ္အစိုးရ။
ေႀကာင္သူေတာ္ႀကြက္သူခိုး ႏိုင္ငံၿခားေရးမူဝါဒေတြဆြဲကိုင္ေနတဲ့ တရုတ္အပါအဝင္ အိမ္နီးခ်င္း အာဆီယံႏိုင္ငံေတြႀကားမွာ ေနေနရတဲ့ ႏိုင္ငံ။
ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေၿခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးညီလာခံ အဆင့္မွာ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့ဘဝကေန ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဝင္ေရာက္ေၿပာဆိုႀကမယ္ ဆိုေတာ့ ----
မ်က္စိလည္ေနတဲ့ မိန္းမႀကီး ဘုရားနားမွာ တဝဲလည္လည္ေလွ်ာက္ပတ္ေနတဲ့အၿဖစ္ကိုပဲ သြားသတိယမိေတာ့မယ္။
(၃) ကိုရီးယား ပံုသ႑န္
ႏိႈင္းယွဥ္ရဲတဲ့ စိတ္ေတြကို အံ့ႀသမိတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ေဆြလို စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာတဲ့သူေတြ နဲ႔ တပ္ေပါင္းစုရဲ႕မူဝါဒနဲ႔ေသြဖီေနတဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း လို
လူေတြက ကိုရီးယားၿပည္သူေတြလို သတၲိတကယ္ရိွပါရဲ႕လား။ “ပတ္ခ်ံဳဟီးအာဏာသိမ္းတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲလာခဲ့တယ္” လို႔ ဆိုခဲ့ၿပီး လူထုကဘယ္လိုေၿပာင္းလဲေအာင္လုပ္ခဲ့တာလဲဆိုတာကို မေၿပာခဲ့တဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ကို
ကိုရီးယား သမၼတ (၄) ေယာက္ကာလ က ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြကို အတိုခ်ဳပ္ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။
( ကိုရီးယားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေႀကာင္းအရာကို “အသြင္ကူးေၿပာင္းမႈကာလ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ားႏွင့္ ကစားဝိုင္းကိုေၿပာင္းလဲေစေသာ ဝိညာဥ္မ်ား” ေဆာင္းပါးအၿဖစ္ အတိုခ်ဳပ္တင္ၿပခဲ့ပါတယ္)
(က) Syngman Rhee
ကိုရီးယားစစ္ပြဲေႀကာင့္နာမည္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားသမၼတ ဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားေႀကာင့္ၿပဳတ္က်ခဲ့တယ္။
၁၉၆၀ ဧၿပီ (၁၉) လႈပ္ရွားမႈအၿဖစ္နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။ စစ္တပ္က ေက်ာင္းသား (၁၂၅) ေယာက္ကို သတ္ခဲ့ေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက တဟုန္ထိုးခ်ီတက္သြားတယ္။ စစ္တပ္အေနနဲ႔ဆက္မပစ္ရဲေတာ့ဘူး။ လူထုနဲ႔ပူးေပါင္းရတယ္။
(ခ)ပတ္ခ်ံဳဟီး
၁၉၇၁ မွာ ရာထူးက ႏႈတ္ထြက္ေပးရမယ္ ဆိုတာသိေနေပမဲ့ ပတ္ခ်ံဳဟီး က ပါလီမန္ကိုဖ်က္သိမ္းတယ္။အေၿခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းတယ္။
၁၉၇၃ မွာ ယူရွင္အေၿခခံဥပေဒကိုေရးဆြဲတယ္။ ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲေနေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး ပတ္ခ်ံဳဟီး ကို အာခံႀကတယ္။
၁၉၇၉ မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈၿပန္အားေကာင္းလာခဲ့တယ္။ ဘူဆန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး အင္အား (၅) ေသာင္းရိွတဲ့ လူထုဟာ အစိုးရအေဆာက္အဦေတြကိုဝိုင္းရံတိုက္ခိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၄၀၀) ေက်ာ္အဖမ္းခံရတယ္။ ၿမိဳ႔ေပါင္းမ်ားစြာမွာ အလုပ္သမားသမဂၢရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြေပၚေပါက္လာတယ္။ ပူးမလူထုအံုႀကြမႈအၿဖစ္နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။
ပတ္ခ်ံဳဟီးက စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေရးေပၚဥပေဒၿပ႒ာန္းခဲ့တယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ပတ္ခ်ံဳဟီး တို႔ ႀကားမွာ သေဘာထားစကြဲေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေခါင္းေဆာင္ ကင္ေဂ်ႀကဴ က ပတ္ခ်ံဳဟီး ကို ညေနစာထမင္းစားဖိတ္ၿပီး ပစ္သတ္ပစ္လိုက္တယ္။
(ဂ) ခ်န္ဒူးဝမ္
ခ်န္ဒူးဝမ္လက္ထက္မွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ရုတ္သိမ္းေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားႀကတဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားၿပည္သူေတြရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြမရပ္တန္႔ေသးပါ။
ဆိုးလ္ဘူတာရံုမွာ လူတသိန္းေက်ာ္စုေဝးႀကၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုဆန္႔က်င္ခဲ့ႀကတယ္။ ခ်န္ဒူးဝမ္ ကလည္း ေက်ာင္းသားညီလာခံေတြကို ဝင္ေရာက္စီးနင္းၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ (၅၅) ေယာက္အပါအဝင္ ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္ (၂၆) ေယာက္ကို
ဖမ္းဆီးခဲ့တယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကို ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့တယ္။ ကင္ေဒးဂ်ံဳလည္း အဖမ္းခံခဲ့ရတယ္။
၁၉၈၀ ေမလ (၁၈) ရက္ေန႔မွာ ၿဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဂြမ္ဂ်ဴးလူသတ္ပြဲကို ခ်န္ဒူးဝမ္ရဲ႕အစိုးရက ေထာင္ခ်ီၿပီးပစ္ခပ္သတ္ၿဖတ္ခဲ့တယ္။
( ဒီလို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္လူသတ္မႈေႀကာင့္ ခ်န္ဒူးဝမ္နဲ႔ႏိုေတးဝူး ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖမ္းဆီးအေရးယူခဲ့တယ္)။
၁၉၈၇ မွာ လူတသန္းေက်ာ္ပါဝင္တဲ့ ၿငိ္မ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕မွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ ကင္ေဒဂ်ံဳ ကို လႊတ္ေပးရေတာ့တယ္။
ဂြမ္ဂ်ဴးလူသတ္ပြဲၿဖစ္ေပၚၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြဟာ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈဗဟို ကို အႀကိမ္ႀကိမ္မီးတင္ရိႈ႕ခဲ့ႀကတယ္။ ကိုရီးယားစစ္အာဏာရွင္ေတြကို အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ေထာက္ခံေပးေနတယ္ လို႔ ယံုႀကည္တာေႀကာင့္ ေထာက္ပံ့တဲ့သူေတြကိုပါ တိုက္ခိုက္ႀကၿခင္းၿဖစ္တယ္။အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စု ဟာ သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံၿခားေရးရာမူဝါဒေတြကို ၿပန္စဥ္းစားလာရေတာ့တယ္။
ဦးခင္ေမာင္ေဆြ နဲ႔ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ခင္ဗ်ား
ေတာင္ကိုရီးယားၿပည္သူေတြ စစ္အာဏာရွင္ကိုဘယ္လိုဆက္တိုက္ခဲ့ႀကသလဲ၊ ႏိုေတးဝူး နဲ႔ ခ်န္ဒူးဝမ္ ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ခဲ့သလဲ သိခ်င္ရင္
Asian Study က ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံအေႀကာင္းေလ့လာထားတဲ့ ၿပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြသာ ဆက္ဖတ္ပါေတာ့။
အေသးစိတ္ေတြကို ေရးမၿပေတာ့ပါဘူး။ ကိုရီးယား လို ေၿပာင္းလဲရေအာင္၊ ေတာင္ကိုရီးယားသားေတြလို
က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြ ညီညြတ္မႈရိွႀကပါရဲ႕လား။ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္းရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ေရးမူဝါဒဟာ ENC ရဲ႕တရားဝင္မူဝါဒၿဖစ္ပါသလား။
ဒါဆို--ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုးနဲ႔ က်န္တဲ့အင္အားစုေတြက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကိုထားတဲ့သေဘာထားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ၿဖစ္ေနပါတယ္။
ENC က ခ်င္းအမ်ိဳးသားေလးရဲ႕သေဘာထား ဟာ ဦးေအးသာေအာင္ရဲ႕စီအာပီပီနဲ႔ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနသလို၊
ဝ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ ေဒါသၿဖစ္စရာၿဖစ္ေနပါတယ္။ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ENC ကို ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္သလား၊
ENC က တိုင္းရင္းသားေတြကို တကယ္ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္သလား ဆိုတာ အရွင္းဆံုးအေၿဖတခုကိုၿပေနသလိုမ်ိဳးပါပဲ။
ဦးကံေအးရဲ႕ေမးခြန္းကုိ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ေၿဖတဲ့အခါ
“မတရားတဲ့အေၿခခံဥပေဒ ေတြကို ေရးဆြဲတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုသာ အၿပစ္တင္ပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြကို အၿပစ္လာမတင္ပါနဲ႔” လို႔ ဆိုၿပန္တယ္။ အေၿခခံဥပေဒကိုေရးဆြဲတဲ့သူသာ မဟုတ္ သြယ္ဝိုက္ေထာက္ခံမိရင္၊ တရားဝင္လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးမိရင္ လည္း သမိုင္းတရားခံၿဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း တေယာက္ သေဘာေပါက္သင့္ပါတယ္။
ဒါ့ေႀကာင့္လည္း ၂၀၀၈ အေၿခခံဥပေဒကို ဆန္႔က်င္ၿခင္းဟာ သမိုင္းတရားခံမၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနႀကၿခင္းၿဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့
အခ်က္တခ်က္ ပါဝင္ေနတယ္ လို႔ ယံုႀကည္ပါတယ္။
“လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵၿပတာဟာ အဆင့္နိမ့္တဲ့ႏိုင္ငံေရးၿဖစ္တယ္”လို႔ ဦးခင္ေမာင္ေဆြက အင္တာဗ်ဳးခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵၿပတဲ့ေတာင္ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြက အဆင့္နိမ့္ခဲ့တယ္ ဆိုရင္ ဘာလို႔ ကိုရီးယားပံုစံလိုေၿပာင္းလဲရမယ္လို႔ ဆိုခဲ့ပါသလဲ။
ဘာၿဖစ္လို႔ ခ်ီလီႏိုင္ငံလို ေၿပာင္းလဲခ်င္ရပါသလဲ။
အဆင့္ၿမင့္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ၿပည္ပက ရတဲ့ ေဒၚလာ (၂) သိန္း ကို ယူ၊ ပါတီေထာင္၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ႀသဇာအနည္းငယ္ရိွတဲ့
သူေတြကို က်ေနာ္တို႔ပါတီမွာ လုပ္ရင္ လစဥ္ (၅) သိန္းေလာက္ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့မက္လံုးေပးတာကိုေခၚပါသလား။ (ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကာယကံရွင္နဲ႔ဘုရားသခင္သာသိပါလမ့္မယ္)။
ကိုယ့္စကားကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့လူေတြလုပ္တဲ့ႏိုင္ငံေရးကို အဆင့္ၿမင့္ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေခၚပါသလား။
ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ဂတိမတည္သူေတြနဲ႔လူလိမ္ေတြအတြက္လည္း ေၿပာပိုင္ခြင့္ေပးထားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခု ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီ က်င့္စဥ္ကို လိုက္နာဖို႔ ဆိုတာ လူလိမ္ေတြအတြက္ မၿဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘာသာရပ္တခုပါ။
လူလိမ္ေတြေခါင္းေဆာင္တဲ့ပါတီေတြဟာ ၿပည္သူလူထုကို ဘယ္ေလာက္ထိ သတၱိရိွရိွ ဦးေဆာင္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာ ကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
မထားေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ဆက္လက္ႀကည့္ရႈႀကရအံုးမွာပါ။
ေရြးေကာက္ပြဲသပိတ္ေမွာက္ရင္ အက်ိဳးရိွတာဘာလုပ္မွာလဲ
ဒီေမးခြန္းကို တခ်ိဳ႕က အားမလုိအားမရေမးသလို၊ တခ်ိဳ႕က စပ္စုခ်င္လို႔ေမးႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ရဲ႕စကားမတည္ႀကည္မႈကို ဖံုးကြယ္ခ်င္လို႔ သူမ်ားကိုအၿပစ္ေၿပာဖို႔ ၿပင္ဆင္ႀကတယ္။ အက်ိဳးမရိွတဲ့အလုပ္ ( ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ) ကိုလုပ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို လုပ္ႀကပါလိမ့္မယ္ လို႔ ပဲ ယံုႀကည္ပါတယ္။ သပိတ္ေမွာက္မဲ့သူေတြဘက္ က အေသးစိတ္ေၿဖေနရေအာင္ စစ္ေႀကာေရးစခန္းမွာ ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့လူေတြမဟုတ္သလို၊ အားအားရိွ ႏိုင္ငံေရး ေဝဖန္ေရးဆရာလိုလို၊ သံုးသပ္သူေတြလိုလို သရုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ဇာတ္ရူးေတြအတြက္ ကုန္ႀကမ္းေပးဖို႔ မလိုအပ္ဘူးလို႔ပဲ
ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ၿပည္သူ႔ေရခ်ိန္မွာ ႀကည့္ၿပီး အရွိန္ယူေၿပးခုန္ရတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲတခုပါ။
ရဲရဲေတာက္လႈံ႕ေဆာ္ေနသူေတြေႀကာင့္လည္း လူထုလႈပ္ရွားမႈမၿဖစ္ႏိုင္သလို၊ မထင္မွတ္တ့ဲ ၿပႆနာေလးေတြကစၿပီး မီးထေလာင္တတ္ပါတယ္။
စံနစ္တက် ၿပင္ဆင္ထားႏိုင္တဲ့သူေတြသာ အခြင့္အေရးေပၚလာတိုင္း အက်ိဳးရိွရိွ အသံုးခ်ႏိုင္မွာပါ။
ေအာင္မိုးဝင္း
ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ဒီမိုကေရစီလမ္းေႀကာင္းဆီ သို႔ အေႀကာင္းစာအုပ္ဖတ္ခ်င္ရင္
Christian W. Haerpfer, Patrick Bernhagen, Ronald F. Inglehart, and Christian Welzel တို႔ေရးတဲ့ Democratization မွာ အခ်က္အလက္ေတြရႏိုင္ပါတယ္။
ခ်ီလီႏိုင္ငံလႈပ္ရွားမႈအတြက္ အေကာင္းဆံုးစာအုပ္ကေတာ့ Kurt Schock ရဲ႕ People Power Movement in Nondemocracy စာအုပ္နဲ႔ Peter Ackerman နဲ႔ Jack Duvall တို႔ေရးသားတ့ဲ A Force More Powerful တို႔မွာအေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
က်န္တဲ့သူေတြဆီကလည္း ေလ့လာသင္ႀကား ဖတ္ရႈခ်င္ပါေသးတယ္။ မွ်ေဝႀကပါအံုး။
ေမေမ သားရွာေနတာၾကာလွၿပီ
http://mompoem.blogspot.com မွ ကူးယူပါသည္။)
Friday, March 5, 2010
ေမေမ... သားရွာေနတာၾကာလွၿပီ!
(၁၉၉၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ Koblenzၿမိဳ႕ေလးက ေရခဲေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းထားဆဲျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းက Rhineျမစ္ေဘးမွာ တည္ရွိတာေၾကာင့္ ျမင့္မားတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ကို အေဝးကေန ထီးထီးလွမ္းျမင္ေနရတယ္။
အဲဒီေန႔မနက္က အသက္(၅ဝ)ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ စစၥတာထရီယာတစ္ေယာက္ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔စီစဥ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတံခါးဝအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ကေလးငိုသံကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။ အသံၾကားရာဖက္ကို သူလွည့္ၾကည့္ေတာ့ တံခါးဝနဲ႔မလွမ္းမကမ္း ၿခံဳပုတ္တစ္ခုမွာ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ စစၥတာက ကေလးကို ေက်ာင္းထဲေခၚယူေမြးစားၿပီး Derbyလို႔ အမည္ေပးခဲ့တယ္။
(၇)ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ Derbyတစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကေန က်န္းက်န္းမာမာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ Derbyဟာ စိတ္သေဘာထားေကာင္းေပမယ့္ စိတ္က် ႏြမ္းလ်တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။
ေနသာတဲ့ေန႔ေတြမွာ စစၥတာေတြက ကေလးေတြေခၚၿပီး ေတာအုပ္အလြန္ ျမစ္ေဘးကျမက္ခင္းျပင္ဆီ သြားေရာက္ ေဆာ့ကစားတတ္ၾကတယ္။ ေတာအုပ္မနီးမေဝးမွာရွိတဲ့ ရြာလူေတြက မိဘမဲ့ကေလးေတြကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး သူတို႔ကေလးကို "အဲဒီကေလးေတြက မိဘအစြန္႔ပစ္ခံထားရတဲ့ ကေလးေတြ... နင္တို႔လည္း မလိမၼာရင္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကို ပို႔ပစ္မယ္" လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။
အဲဒီလိုစကားၾကားတိုင္း Derby အရမ္းဝမ္းနည္းမိတယ္။ စိတ္ထိခိုက္လြန္းၿပီး စစၥတာကို "စစၥတာ... ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို မလိုခ်င္တာလဲ? ကြၽန္ေတာ္ကို သူတို႔မခ်စ္လို႔လား?"လို႔ ေမးတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕အသံထဲမွာ သူ႔အသက္နဲ႔မလိုက္တဲ့ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြပါေနခဲ့တယ္။ သူ႔အေမးကို စစၥတာက တအံ့တၾသနဲ႔ "ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေတြးရသလဲ?"လို႔ဆိုတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က မိဘေတြစြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ကေလးေတြလို႔ လူေတြေျပာၾကတယ္" ဝမ္းနည္းေၾကကဲြတဲ့အသံနဲ႔ ဒယ္ဘီဆိုတယ္။
"သားရဲ႕ေမေမကို စစၥတာမေတြ႔ဖူးေပမယ့္ သားကို သူခ်စ္တယ္ဆိုတာ စစၥတာယံုတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္သားသမီးကို မခ်စ္တဲ့မိခင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ သားေမေမ သားကိုစြန္႔ပစ္ခဲ့ရတာက သူ႔မွာအခက္အခဲရွိလို႔၊ အကူအညီမဲ့ခဲ့လို႔ျဖစ္မယ္"
စစၥတာရဲ႕ႏွစ္သိမ့္စကားကို ဒယ္ဘီဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီကစ ဒယ္ဘီ ပုိႀကီးျပင္းခဲ့တယ္လို ထင္ရတယ္။ သူဟာ ျပတင္းေပါက္မွာ အၿမဲရပ္ေနၿပီး Rhineျမစ္ဘက္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနတတ္တယ္။ အေမကိုလြမ္းဆြတ္တဲ့ ဒယ္ဘီရဲ႕အလြမ္းေတြက ျမစ္ေရေတြနဲ႔အတူ စီးေမ်ာသြားခဲ့တယ္။
(၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္ မိခင္မ်ားေန႔ .... မိခင္မ်ားေန႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းေတြက အေမကို ပိုေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေစေအာင္ ဒယ္ဘီရဲ႕စိတ္ကို ထိုးဆြခဲ့တယ္။ တီဗီလိုင္းတိုင္းမွာ မိခင္မ်ားေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အစီအစဥ္ေတြ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ အစီအစဥ္မွာ အေမအတြက္ သားသမီးေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈကို ေဖာ္ညႊန္းျပသခဲ့တယ္။ (၆)ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္က ေခြၽးတလံုးလံုးနဲ႔ အေမကိုျမက္ရိတ္ကူခဲ့တယ္။ အေမက ေဘးကေနၿပီး သားကို မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ရိုက္ကြက္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါကို ဒယ္ဘီၾကည့္ၿပီး "ကြၽန္ေတာ္လည္း မိဘေတြကို ကူညီခ်င္လိုက္တာ သူတို႔ဘယ္မွာလဲ?" လို႔ စစၥတာကိုေမးခဲ့တယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕အေမးကို စစၥတာျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့သည့္တိုင္ ဒယ္ဘီမိဘရဲ႕သတင္းအစအန ဘာမွမရခဲ့ဘူး။ ဝမ္းနည္းအားငယ္စိတ္နဲ႔ လမ္းမေပၚ ဒယ္ဘီေျပးထြက္ခဲ့မိတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ အေမေတြကအမ်ားႀကီး ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီအတြက္ အေမတစ္ေယာက္ေတာင္ မပါခဲ့ပါဘူး။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဒယ္ဘီ ခ်ံဳးပဲြခ်ငိုခဲ့မိတယ္။
လအတန္ငယ္အၾကာမွာ အသက္(၉)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဒယ္ဘီတစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကခြါၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔မနီးမေဝးက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါက အတန္းခ်ိန္တစ္ခ်ိန္မွာ ဆရာမက သူတို႔ကို ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပခဲ့တယ္။
"ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိခဲ့တယ္။ ဘုရင္ႀကီးက Go (ခ်က္ထိုး)ကစားတာကို အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး ကစားနည္းထီထြင္ခဲ့သူကို ဆုေၾကးေတြခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ထီထြင္ခဲ့သူက သူ႔ကို ဆန္ေစ့အနည္းငယ္ခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ဘုရင္ထံေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီလူက ဆန္ေစ့ေတြကို ခ်က္ပ်ဥ္ပထမအကြက္မွာ တစ္ေစ့တင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဒုတိယအကြက္မွာ ဆန္ႏွစ္ေစ့၊ တတိယအကြက္မွာ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ဆန္ေစ့ေလးေစ့တင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဆတိုးၿပီး ခ်က္ပ်ဥ္တစ္ခုလံုးကို ဆန္အျပည့္တင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆန္အေစ့ေပါင္းစြာရခဲ့တယ္။ အဲဒီဆန္ေစ့ေပါင္းေတြက ကမာၻဆန္ေစ့ေပါင္းရဲ႕ ၁ဝဆျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအဆေပါင္းေတြကို သူခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရတယ္"
ဆရာမေျပာတဲ့ပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီး ဒယ္ဘီရဲ႕မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ကို သူကူညီၿပီး အဲဒီလူကို ေနာက္ထပ္လူ(၁ဝ)ေယာက္ ထပ္ကူညီခိုင္းမယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေမတၱာေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္မိဘပါ အကူအညီခံရမယ္လို႔ ဒယ္ဘီေတြးမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူတစ္ေယာက္ကိုကူညီၿပီးတိုင္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခံရခ်ိန္မွာ ဒယ္ဘီက "တစ္ျခားလူ(၁ဝ)ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားကူညီတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရာေရာက္တယ္"လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။
အကူအညီခံရသူေတြက ဒယ္ဘီရဲ႕စိတ္ရင္းေစတနာကို ခံစားခဲ့ရသလို ဒယ္ဘီရဲ႕ဒီလိုနည္းနဲ႔ ျဖန္႔ေဝလက္ဆင့္ကမ္းတဲ့ေမတၱာေတြက သူတို႔ရင္ကို ရိုက္ခတ္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕နည္းအတိုင္း လူ(၁ဝ)ေယာက္ကိုကူညီၿပီး အကူအညီခံရသူတိုင္းကို ေနာက္ထပ္လူ(၁ဝ)ေယာက္စီ ထပ္ကူညီဖို႔ သူတို႔ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမတၱာစက္ဝိုင္းတစ္ခုက ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ေနရာအႏွံ႔မွာ ျပန္႔ႏွံ႔ခဲ့တယ္။
ဂ်ာမဏီက နာမည္ႀကီး အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ Rickကို ကူညီခဲ့မိမယ္လို႔ ဒယ္ဘီ လံုးဝထင္မထားခဲ့မိဘူး။
Rickက အသက္(၅ဝ)အရြယ္ရွိတဲ့ ဂ်ာမဏီတီဗီလိုင္းက အစီအစဥ္တင္ဆက္သူျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ျပည့္ဝတဲ့ စင္ေပၚအေတြ႔အႀကံဳ၊ ဟာသဥာဏ္ေၾကာင့္ ဂ်ာမန္တို႔ႏွစ္သက္တဲ့ တင္ဆက္သူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူဟာနာမည္ႀကီးသူေတြရဲ႕ အျပင္ပန္းဟန္ေဆာင္မႈ၊ ကြယ္ဝွက္မႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ၿပီး သူ႔အစီအစဥ္မွာ တင္ဆက္ခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ႕သရုပ္အမွန္ကုိ ျမင္ေပါင္းမ်ားခဲ့လို႔ပဲလား! တီဗီလိုင္းေတြရဲ႕ အၿပိဳင္အဆိုင္နဲ႔ စိတ္ဖိအားေၾကာင့္လား! (၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္မွာ Rickတစ္ေယာက္ စိတ္က်ေရာဂါခံစားခဲ့ရၿပီး အလုပ္မွ ခဏရပ္နားခဲ့ရတယ္။ ေအာက္တိုဘာလမွာ Rickဟာ ခြင့္တစ္ႏွစ္ယူၿပီး ကိုယ္လက္လန္းဆန္း ျပန္က်န္းမာလာေအာင္ ခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ Rickတစ္ေယာက္ ဒယ္ဘီေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လွပတဲ့ Rhineျမစ္အလွက သူ႔ကို ညိႇ႔ငင္ဖမ္းစားထားခဲ့တယ္။ တစ္ညေနေစာင္းမွာ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ Rick လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးေရာဂါေဖာက္ၿပီး အိတ္ထဲက ေဆးမထုတ္ႏိုင္ခင္မွာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ သူလဲက်သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚ ငါးမွ်ားေနတဲ့ဒယ္ဘီက မူးလဲသြားတဲ့ Rickကိုျမင္ၿပီး ေဆးရံုကိုဖုန္းဆက္ အခ်ိန္မီကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေရာဂါသက္သာလာတဲ့ Rickက သူ႔ကိုကယ္ခဲ့တဲ့ ဒယ္ဘီလက္ကို ကိုင္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာတယ္။
"လူေလး... မင္းကို ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမွန္း မသိဘူးကြာ။ တကယ္လို႔ မင္းေငြလိုရင္ မင္းကိုငါ ေငြေတြအမ်ားႀကီးေပးႏိုင္တယ္"
Rickအေျပာကို ဒယ္ဘီေခါင္းခါၿပီး "တကယ္လို႔ အကူအညီလိုအပ္တဲ့ လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို အန္ကယ္ကူညီႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်းဇူးဆပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
"မင္းတကယ္ ဘာမွမလိုဘူးလား?" Rick အေမးကို ဒယ္ဘီၿပံဳးၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္ျပန္တယ္။
ထူးဆန္းတဲ့ဒယ္ဘီေၾကာင့္ Rick အံ့ၾသသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကမခြါခင္ ဒယ္ဘီကိုကားနဲ႔ ေက်ာင္းအထိလိုက္ပို႔ၿပီး အဆက္အသြယ္ကို သူခ်န္ခဲ့တယ္။ Rickထြက္ခြါခါနီး ဒယ္ဘီက "လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္" လို႔ ထပ္မွာျပန္တယ္။ Rickတစ္ေယာက္ ဒယ္ဘီကို ေသခ်ာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ စိတ္ရင္းေစတနာေတြက သူ႔ဆီကူးစက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ ဒယ္ဘီကို သူတေလးတစား ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့တယ္။
ဒီကာလအေတာအတြင္းမွာ Rickဟာ သူ႔ဘဝေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ျပန္ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီေၾကာင့္ သူ႔ဘဝပိုလွပခဲ့တယ္။ ေပးခဲ့တဲ့ဂတိအတိုင္း လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို ေစတနာရွိရွိ သူကူညီခဲ့တယ္။ လူေတြကိုကူညီၿပီးတိုင္း သူ႔စိတ္ေတြ လန္းဆန္းတက္ၾကြလာတယ္လို႔ သူခံစားမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူေတြဆီကေန "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းၾကားရခ်ိန္မွာ သူ႔ဘဝ ပိုတန္ဖိုးကိုရွိလာတယ္လို႔ သူခံစားမိခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဝက္ေလာက္က်န္ေသးတဲ့ သူ႔ခြင့္ရက္ေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး သူအလုပ္ျပန္ဝင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက လူေတြကိုကူညီရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ေျပာင္းလဲလာခဲ့တဲ့ Rickကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသခဲ့ၾကတယ္။
လူေတြကိုေပးလိုက္တဲ့ အကူအညီ(၁ဝ)ခုက Rickကို ထူးဆန္းမႈေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ သူရဲ႕စိတ္က်ေရာဂါလည္း တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကင္းလာခဲ့တယ္။ (၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔ညမွာ Rickရဲ႕ အစီအစဥ္ကိုစလႊင့္ခဲ့တယ္။ Rickတစ္ေယာက္ ကင္မရာေရွ႕မွာရပ္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့တာေတြ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။
"အရင္တုန္းက တျခားလူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီးေျပာခဲ့တယ္။ ဒီညမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါမယ္....... "
Rickဟာ မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေကာင္း(၁ဝ)ခုကို နာရီဝက္အတြင္းမွာ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ Rickဟာ ဆို႔နင့္တဲ့အသံနဲ႔ "ဒါေတြဟာ တကယ္ဆိုတာ မယံုတဲ့လူေတြလည္းရွိၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြကို တစ္ဘက္သားအတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ရလာတဲ့အေပ်ာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုးထဲ လွည့္ပတ္စီးဆင္းေစခဲ့တယ္။ လူဆယ္ေယာက္ကို ကူညီတာနဲ႔ သင့္ဘဝက ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြနဲ႔ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲလာႏိုင္ပါတယ္" လို႔ေျပာခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ Rickရဲ႕အစီအစဥ္က ဂ်ာမဏီတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့ၿပီး လူေတြရဲ႕စိတ္ကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လူတခ်ဳိ႕က Rickဆီဖုန္းဆက္ၿပီး လူဆယ္ေယာက္ကိုကူညီၿပီး လုပ္ရပ္ေကာင္းဆယ္ခုကို သူတို႔လုပ္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕က သူ႔အစီအစဥ္မွာ ဒယ္ဘီကိုေခၚခဲ့ဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ စိတ္ေစတနာေကာင္းတဲ့ ဒယ္ဘီကို သူတို႔ေတြ႔ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလမွာ ဒယ္ဘီကို Rickရဲ႕ အစီအစဥ္မွာ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ပရိသတ္ေတြက ဒယ္ဘီကို တအံ့တၾသနဲ႔ "မင္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုအေတြးေတြရွိခဲ့တာလဲ"လို႔ ေမးေတာ့ ဒယ္ဘီက မ်က္ႏွာနီေလးနဲ႔ ႏုတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္ကိုက္ၿပီး သူ႔အေတြးေတြကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္တစ္ဦးမွာ မိခင္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ ဒီေလာက္နက္နဲလိမ့္မယ္လို႔ လူေတြမထင္ခဲ့ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕လူႀကီးပိုင္းအရြယ္ေတြက တစ္ေန႔ကုန္တစ္ေန႔ခမ္း အလုပ္ေတြရႈပ္ၿပီး ကိုယ့္မိခင္ကို ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕အေတြးေတြက လူေတြရဲ႕အႏူးညံ့ဆံုး၊ အေပ်ာ့ေပ်ာင္းဆံုး စိတ္တစ္ေနရာကို ကုိင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ပရိသတ္အမ်ားရဲ႕မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေဝသီခဲ့ရတယ္။
Rickက ပိန္လွီလွတဲ့ ဒယ္ဘီရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ၿပီး "မင္းအေမေတာ့ မင္းကိုအရမ္းခ်စ္မွာပဲ၊ မင္းအေမကို မင္းတစ္ေန႔ေတြ႔မွာပါ" လို႔ အားေပးစကားဆိုခဲ့တယ္။
ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံတစ္ခုလံုးကို "လုပ္ရပ္ေကာင္း(၁ဝ)ခု"ဆိုတဲ့လိႈင္းတစ္ခု ရိုက္ခတ္သြားခဲ့တယ္။ အရင္က ခက္ထန္တဲ့လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာင္ ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးေတြ ေတြ႔ျမင္ၾကၿပီျဖစ္တယ္။ လူေတြက သူတို႔ကူညီခ့ဲတဲ့လူေတြမွာ ဒယ္ဘီမိခင္ပါဝင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕ရုပ္ပံုနဲ႔အသံကို ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းတိုင္းမွာေတြ႔ျမင္ရတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ပံုျပင္ကို လူတိုင္းေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။ တီဗီလိုင္းေတြကလည္း ဒယ္ဘီမိခင္ရွာပံုေတာ္မွာ ကူညီခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီမိခင္က လူထင္ထြက္မျပခဲ့ပါဘူး။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းတဲ့ ဒယ္ဘီအေပၚ အေၾကာင္းမလွတဲ့ ကံတရားတစ္ခုက်ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီေနတဲ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားအမ်ားဟာ ဆင္းရဲတဲ့မိသားစု၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ႀကီးျပင္းလာသူေတြျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒုစရိုက္အဖဲြ႔ေတြထဲ ပါဝင္ခဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။ ဒယ္ဘီကိုလူသိမ်ားလာၿပီးေနာက္ ဒယ္ဘီမွာ ေငြေၾကးေတြရွိလာႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ၿပီး ဒယ္ဘီကို သူတို႔ရဲ႕ပစ္မွတ္အျဖစ္ထားခဲ့တယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၆)ရက္ေန႔ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အျပန္လမ္းမွာ ဒယ္ဘီကို ေက်ာင္းသားဆိုးတခ်ဳိ႕ ဝိုင္းလုယွက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒယ္ဘီကိုယ္ေပၚမွာ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ေငြကိုမေတြ႔ေတာ့ ေဒါသႀကီးတဲ့ လူငယ္ေတြက ဒယ္ဘီကို ဓားနဲ႔ထိုးခဲ့ၾကတယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕ဗိုက္နဲ႔ ႏွလံုးအိမ္မွာ ဓားထိုးတြင္းခံရၿပီး အႀကီးအက်ယ္ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္။ ေသြးအိုင္ထဲမွာ ၂နာရီေက်ာ္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရတဲ့ ဒယ္ဘီကို ကင္းလွည့္ယာဥ္ေတြ႔မွ ေဆးရံုကိုပို႔ခဲ့ရတယ္။ ေမ့ေျမာေနတဲ့ ဒယ္ဘီဆီကေန "ေမေမ... ေမေမ..."ဆိုတဲ့ ညည္းသံကို လူေတြၾကားခဲ့ရတယ္။
တီဗီလိုင္းေတြက ဒယ္ဘီရဲ႕အေျခအေနကို ၂၄နာရီလံုး ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီကို ဂရုစိုက္စိုးရိမ္ၾကသူေတြက ဒယ္ဘီက်န္းမာဖို႔ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး အလက္ဆႏၵားရင္ျပင္မွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး အသဲပံုျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ပါးစပ္မွာလည္း "ေမေမ... ေမေမ..." လို႔ ရြတ္ေအာ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ရြတ္ေအာ္သံကိုၾကားတဲ့ လူေတြက မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ဒီ"အသဲပံု" ထဲပါဝင္လာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူေတြတေျဖးေျဖး မ်ားျပားလာခဲ့ၿပီး အသဲပံုလည္း တေျဖးေျဖးႀကီးမားလာခဲ့တယ္။
လူေတြကို ပိုထိခိုက္ဝမ္းနည္းေစခဲ့တာက ဒယ္ဘီဓားထိုးခံရၿပီး နာရီပိုင္းေနာက္မွာ အမ်ဳိးသမီးရာေပါင္းမ်ားစြာက တီဗီလိုင္းဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သူတို႔ဟာ ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္းေျပာခဲ့တယ္။ Rita က Munichတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ရီတာက ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္နဲ႔ "ဒယ္ဘီဆိုတဲ့ လူလိမၼာေလးရဲ႕ မိခင္လုပ္ရမွာ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္"လို႔ဆိုတယ္။
အသက္(၃၅)ႏွစ္ရွိတဲ့ Talinaက ဖုန္းအႀကိမ္ႀကိမ္ဆက္ၿပီး "ကြၽန္မက မိခင္မဲ့ကေလးတစ္ဦးပါ။ အေမရဲ႕ေမတၱာကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကြၽန္မေတာင့္တခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒယ္ဘီရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္မနားလည္ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ဆိုခဲ့တယ္။
Koblenzၿမိဳ႕က Judyဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ သူ႔သားေလးေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရၿပီး သားေလးကိုရွာေဖြေနဆဲသူက "ကြၽန္မသားေလးသာ ဒယ္ဘီလိုမ်ဳိး အေမကိုလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရင္ ကြၽန္မအရမ္းေပ်ာ္မိမွာပဲ၊ ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္ျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒယ္ဘီကို မိခင္ေမတၱာအစစ္အမွန္နဲ႔ ကြၽန္မတစ္သက္လံုးခ်စ္ပါ့မယ္" လို႔ဆိုတယ္။
ေထာင္ေသာင္းမကတဲ့ ဖုန္းေတြမွာ မိခင္အမ်ားက သူတို႔ရဲ႕စစ္မွန္တဲ့အတြင္းစိတ္နဲ႔ "ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္"လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီမွာ မိခင္တစ္ဦးပဲရွိႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကိုပဲေရြးၿပီး ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ ဒယ္ဘီကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေစခဲ့တယ္။ အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူအမ်ားစိစစ္ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ဒယ္ဘီနဲ႔တစ္ၿမိဳ႕ထဲေနတဲ့ Judyကို ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၇)ရက္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာ ေမ့ေျမာေနရာက ဒယ္ဘီႏိုးလာခဲ့တယ္။ မ်က္လံုးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ Lily ပန္းတစ္စည္းကိုင္ထားတဲ့ Judyကို ကုတင္ေဘးမွာ ရပ္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ Judyက ဒယ္ဘီရဲ႕လက္ကိုကိုင္ၿပီး "ဒယ္ဘီ... ေမေမ.. ေမေမဒီမွာပါ" လို႔ဆိုတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ကို ေတြ႔သလိုမ်ဳိး ဒယ္ဘီမ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္လာခဲ့တယ္။ အံ့ၾသသြားတဲ့ပံုစံနဲ႔ "တကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေမလားဟင္!" လို႔ေမးတယ္။
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ Judyေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့လူေတြကလည္း ဒယ္ဘီကို ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အၿပံဳးနဲ႔ေခါင္းညိတ္ျပၾကတယ္။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းက ဒယ္ဘီပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာခဲ့တယ္။
"ေမေမ... သားရွာေနတာၾကာလွၿပီေမေမ.. သားကို ထပ္ခဲြမသြားပါနဲ႔ေနာ္ ေမေမ.. ထပ္ခဲြမသြားပါနဲ႔ေတာ့"
"စိတ္ခ်ပါသားရယ္.. သားကို ေမေမ ဘယ္ေတာ့မွ ခဲြမသြားေတာ့ပါဘူး"
Judy ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ရႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႔ေျပာတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ျဖဴေရာ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးေတြ ဖူးပြင့္သြားခဲ့တယ္။ စကားေတြအမ်ားႀကီး သူထပ္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူမွာေျပာဖို႔ အင္အားမရွိခဲ့ဘူး။
အဲဒီေန႔က ဒယ္ဘီရဲ႕ လူ႔ဘဝေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္တယ္။ Judyရဲ႕လက္ကို လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ဖို႔ သူမ်က္လံုးေတြ တစ္ခ်က္မွမမွိတ္ခဲ့ဘူး။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ မေျခာက္ခမ္းခဲ့ဘူး။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၈ရက္ေန႔ မနက္၂နာရီမွာ ဒယ္ဘီတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး လူ႔ဘဝထဲကေန ထာဝရထြက္ခြါသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Judy လက္ကို သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပါပဲ.....
မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
Friday, March 5, 2010
ေမေမ... သားရွာေနတာၾကာလွၿပီ!
(၁၉၉၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ Koblenzၿမိဳ႕ေလးက ေရခဲေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းထားဆဲျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းက Rhineျမစ္ေဘးမွာ တည္ရွိတာေၾကာင့္ ျမင့္မားတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ကို အေဝးကေန ထီးထီးလွမ္းျမင္ေနရတယ္။
အဲဒီေန႔မနက္က အသက္(၅ဝ)ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ စစၥတာထရီယာတစ္ေယာက္ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔စီစဥ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတံခါးဝအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ကေလးငိုသံကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။ အသံၾကားရာဖက္ကို သူလွည့္ၾကည့္ေတာ့ တံခါးဝနဲ႔မလွမ္းမကမ္း ၿခံဳပုတ္တစ္ခုမွာ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ စစၥတာက ကေလးကို ေက်ာင္းထဲေခၚယူေမြးစားၿပီး Derbyလို႔ အမည္ေပးခဲ့တယ္။
(၇)ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ Derbyတစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကေန က်န္းက်န္းမာမာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ Derbyဟာ စိတ္သေဘာထားေကာင္းေပမယ့္ စိတ္က် ႏြမ္းလ်တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။
ေနသာတဲ့ေန႔ေတြမွာ စစၥတာေတြက ကေလးေတြေခၚၿပီး ေတာအုပ္အလြန္ ျမစ္ေဘးကျမက္ခင္းျပင္ဆီ သြားေရာက္ ေဆာ့ကစားတတ္ၾကတယ္။ ေတာအုပ္မနီးမေဝးမွာရွိတဲ့ ရြာလူေတြက မိဘမဲ့ကေလးေတြကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး သူတို႔ကေလးကို "အဲဒီကေလးေတြက မိဘအစြန္႔ပစ္ခံထားရတဲ့ ကေလးေတြ... နင္တို႔လည္း မလိမၼာရင္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကို ပို႔ပစ္မယ္" လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။
အဲဒီလိုစကားၾကားတိုင္း Derby အရမ္းဝမ္းနည္းမိတယ္။ စိတ္ထိခိုက္လြန္းၿပီး စစၥတာကို "စစၥတာ... ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို မလိုခ်င္တာလဲ? ကြၽန္ေတာ္ကို သူတို႔မခ်စ္လို႔လား?"လို႔ ေမးတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕အသံထဲမွာ သူ႔အသက္နဲ႔မလိုက္တဲ့ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြပါေနခဲ့တယ္။ သူ႔အေမးကို စစၥတာက တအံ့တၾသနဲ႔ "ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေတြးရသလဲ?"လို႔ဆိုတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က မိဘေတြစြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ကေလးေတြလို႔ လူေတြေျပာၾကတယ္" ဝမ္းနည္းေၾကကဲြတဲ့အသံနဲ႔ ဒယ္ဘီဆိုတယ္။
"သားရဲ႕ေမေမကို စစၥတာမေတြ႔ဖူးေပမယ့္ သားကို သူခ်စ္တယ္ဆိုတာ စစၥတာယံုတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္သားသမီးကို မခ်စ္တဲ့မိခင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ သားေမေမ သားကိုစြန္႔ပစ္ခဲ့ရတာက သူ႔မွာအခက္အခဲရွိလို႔၊ အကူအညီမဲ့ခဲ့လို႔ျဖစ္မယ္"
စစၥတာရဲ႕ႏွစ္သိမ့္စကားကို ဒယ္ဘီဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီကစ ဒယ္ဘီ ပုိႀကီးျပင္းခဲ့တယ္လို ထင္ရတယ္။ သူဟာ ျပတင္းေပါက္မွာ အၿမဲရပ္ေနၿပီး Rhineျမစ္ဘက္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနတတ္တယ္။ အေမကိုလြမ္းဆြတ္တဲ့ ဒယ္ဘီရဲ႕အလြမ္းေတြက ျမစ္ေရေတြနဲ႔အတူ စီးေမ်ာသြားခဲ့တယ္။
(၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္ မိခင္မ်ားေန႔ .... မိခင္မ်ားေန႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းေတြက အေမကို ပိုေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေစေအာင္ ဒယ္ဘီရဲ႕စိတ္ကို ထိုးဆြခဲ့တယ္။ တီဗီလိုင္းတိုင္းမွာ မိခင္မ်ားေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အစီအစဥ္ေတြ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ အစီအစဥ္မွာ အေမအတြက္ သားသမီးေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈကို ေဖာ္ညႊန္းျပသခဲ့တယ္။ (၆)ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္က ေခြၽးတလံုးလံုးနဲ႔ အေမကိုျမက္ရိတ္ကူခဲ့တယ္။ အေမက ေဘးကေနၿပီး သားကို မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ရိုက္ကြက္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါကို ဒယ္ဘီၾကည့္ၿပီး "ကြၽန္ေတာ္လည္း မိဘေတြကို ကူညီခ်င္လိုက္တာ သူတို႔ဘယ္မွာလဲ?" လို႔ စစၥတာကိုေမးခဲ့တယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕အေမးကို စစၥတာျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့သည့္တိုင္ ဒယ္ဘီမိဘရဲ႕သတင္းအစအန ဘာမွမရခဲ့ဘူး။ ဝမ္းနည္းအားငယ္စိတ္နဲ႔ လမ္းမေပၚ ဒယ္ဘီေျပးထြက္ခဲ့မိတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ အေမေတြကအမ်ားႀကီး ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီအတြက္ အေမတစ္ေယာက္ေတာင္ မပါခဲ့ပါဘူး။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဒယ္ဘီ ခ်ံဳးပဲြခ်ငိုခဲ့မိတယ္။
လအတန္ငယ္အၾကာမွာ အသက္(၉)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဒယ္ဘီတစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကခြါၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔မနီးမေဝးက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါက အတန္းခ်ိန္တစ္ခ်ိန္မွာ ဆရာမက သူတို႔ကို ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပခဲ့တယ္။
"ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိခဲ့တယ္။ ဘုရင္ႀကီးက Go (ခ်က္ထိုး)ကစားတာကို အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး ကစားနည္းထီထြင္ခဲ့သူကို ဆုေၾကးေတြခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ထီထြင္ခဲ့သူက သူ႔ကို ဆန္ေစ့အနည္းငယ္ခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ဘုရင္ထံေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီလူက ဆန္ေစ့ေတြကို ခ်က္ပ်ဥ္ပထမအကြက္မွာ တစ္ေစ့တင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဒုတိယအကြက္မွာ ဆန္ႏွစ္ေစ့၊ တတိယအကြက္မွာ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ဆန္ေစ့ေလးေစ့တင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဆတိုးၿပီး ခ်က္ပ်ဥ္တစ္ခုလံုးကို ဆန္အျပည့္တင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆန္အေစ့ေပါင္းစြာရခဲ့တယ္။ အဲဒီဆန္ေစ့ေပါင္းေတြက ကမာၻဆန္ေစ့ေပါင္းရဲ႕ ၁ဝဆျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအဆေပါင္းေတြကို သူခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရတယ္"
ဆရာမေျပာတဲ့ပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီး ဒယ္ဘီရဲ႕မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ကို သူကူညီၿပီး အဲဒီလူကို ေနာက္ထပ္လူ(၁ဝ)ေယာက္ ထပ္ကူညီခိုင္းမယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေမတၱာေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္မိဘပါ အကူအညီခံရမယ္လို႔ ဒယ္ဘီေတြးမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူတစ္ေယာက္ကိုကူညီၿပီးတိုင္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခံရခ်ိန္မွာ ဒယ္ဘီက "တစ္ျခားလူ(၁ဝ)ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားကူညီတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရာေရာက္တယ္"လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။
အကူအညီခံရသူေတြက ဒယ္ဘီရဲ႕စိတ္ရင္းေစတနာကို ခံစားခဲ့ရသလို ဒယ္ဘီရဲ႕ဒီလိုနည္းနဲ႔ ျဖန္႔ေဝလက္ဆင့္ကမ္းတဲ့ေမတၱာေတြက သူတို႔ရင္ကို ရိုက္ခတ္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕နည္းအတိုင္း လူ(၁ဝ)ေယာက္ကိုကူညီၿပီး အကူအညီခံရသူတိုင္းကို ေနာက္ထပ္လူ(၁ဝ)ေယာက္စီ ထပ္ကူညီဖို႔ သူတို႔ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမတၱာစက္ဝိုင္းတစ္ခုက ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ေနရာအႏွံ႔မွာ ျပန္႔ႏွံ႔ခဲ့တယ္။
ဂ်ာမဏီက နာမည္ႀကီး အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ Rickကို ကူညီခဲ့မိမယ္လို႔ ဒယ္ဘီ လံုးဝထင္မထားခဲ့မိဘူး။
Rickက အသက္(၅ဝ)အရြယ္ရွိတဲ့ ဂ်ာမဏီတီဗီလိုင္းက အစီအစဥ္တင္ဆက္သူျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ျပည့္ဝတဲ့ စင္ေပၚအေတြ႔အႀကံဳ၊ ဟာသဥာဏ္ေၾကာင့္ ဂ်ာမန္တို႔ႏွစ္သက္တဲ့ တင္ဆက္သူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူဟာနာမည္ႀကီးသူေတြရဲ႕ အျပင္ပန္းဟန္ေဆာင္မႈ၊ ကြယ္ဝွက္မႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ၿပီး သူ႔အစီအစဥ္မွာ တင္ဆက္ခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ႕သရုပ္အမွန္ကုိ ျမင္ေပါင္းမ်ားခဲ့လို႔ပဲလား! တီဗီလိုင္းေတြရဲ႕ အၿပိဳင္အဆိုင္နဲ႔ စိတ္ဖိအားေၾကာင့္လား! (၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္မွာ Rickတစ္ေယာက္ စိတ္က်ေရာဂါခံစားခဲ့ရၿပီး အလုပ္မွ ခဏရပ္နားခဲ့ရတယ္။ ေအာက္တိုဘာလမွာ Rickဟာ ခြင့္တစ္ႏွစ္ယူၿပီး ကိုယ္လက္လန္းဆန္း ျပန္က်န္းမာလာေအာင္ ခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ Rickတစ္ေယာက္ ဒယ္ဘီေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လွပတဲ့ Rhineျမစ္အလွက သူ႔ကို ညိႇ႔ငင္ဖမ္းစားထားခဲ့တယ္။ တစ္ညေနေစာင္းမွာ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ Rick လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးေရာဂါေဖာက္ၿပီး အိတ္ထဲက ေဆးမထုတ္ႏိုင္ခင္မွာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ သူလဲက်သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚ ငါးမွ်ားေနတဲ့ဒယ္ဘီက မူးလဲသြားတဲ့ Rickကိုျမင္ၿပီး ေဆးရံုကိုဖုန္းဆက္ အခ်ိန္မီကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေရာဂါသက္သာလာတဲ့ Rickက သူ႔ကိုကယ္ခဲ့တဲ့ ဒယ္ဘီလက္ကို ကိုင္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာတယ္။
"လူေလး... မင္းကို ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမွန္း မသိဘူးကြာ။ တကယ္လို႔ မင္းေငြလိုရင္ မင္းကိုငါ ေငြေတြအမ်ားႀကီးေပးႏိုင္တယ္"
Rickအေျပာကို ဒယ္ဘီေခါင္းခါၿပီး "တကယ္လို႔ အကူအညီလိုအပ္တဲ့ လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို အန္ကယ္ကူညီႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်းဇူးဆပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
"မင္းတကယ္ ဘာမွမလိုဘူးလား?" Rick အေမးကို ဒယ္ဘီၿပံဳးၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္ျပန္တယ္။
ထူးဆန္းတဲ့ဒယ္ဘီေၾကာင့္ Rick အံ့ၾသသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကမခြါခင္ ဒယ္ဘီကိုကားနဲ႔ ေက်ာင္းအထိလိုက္ပို႔ၿပီး အဆက္အသြယ္ကို သူခ်န္ခဲ့တယ္။ Rickထြက္ခြါခါနီး ဒယ္ဘီက "လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္" လို႔ ထပ္မွာျပန္တယ္။ Rickတစ္ေယာက္ ဒယ္ဘီကို ေသခ်ာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ စိတ္ရင္းေစတနာေတြက သူ႔ဆီကူးစက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ ဒယ္ဘီကို သူတေလးတစား ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့တယ္။
ဒီကာလအေတာအတြင္းမွာ Rickဟာ သူ႔ဘဝေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ျပန္ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီေၾကာင့္ သူ႔ဘဝပိုလွပခဲ့တယ္။ ေပးခဲ့တဲ့ဂတိအတိုင္း လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို ေစတနာရွိရွိ သူကူညီခဲ့တယ္။ လူေတြကိုကူညီၿပီးတိုင္း သူ႔စိတ္ေတြ လန္းဆန္းတက္ၾကြလာတယ္လို႔ သူခံစားမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူေတြဆီကေန "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းၾကားရခ်ိန္မွာ သူ႔ဘဝ ပိုတန္ဖိုးကိုရွိလာတယ္လို႔ သူခံစားမိခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဝက္ေလာက္က်န္ေသးတဲ့ သူ႔ခြင့္ရက္ေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး သူအလုပ္ျပန္ဝင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက လူေတြကိုကူညီရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ေျပာင္းလဲလာခဲ့တဲ့ Rickကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသခဲ့ၾကတယ္။
လူေတြကိုေပးလိုက္တဲ့ အကူအညီ(၁ဝ)ခုက Rickကို ထူးဆန္းမႈေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ သူရဲ႕စိတ္က်ေရာဂါလည္း တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကင္းလာခဲ့တယ္။ (၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔ညမွာ Rickရဲ႕ အစီအစဥ္ကိုစလႊင့္ခဲ့တယ္။ Rickတစ္ေယာက္ ကင္မရာေရွ႕မွာရပ္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့တာေတြ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။
"အရင္တုန္းက တျခားလူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီးေျပာခဲ့တယ္။ ဒီညမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါမယ္....... "
Rickဟာ မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေကာင္း(၁ဝ)ခုကို နာရီဝက္အတြင္းမွာ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ Rickဟာ ဆို႔နင့္တဲ့အသံနဲ႔ "ဒါေတြဟာ တကယ္ဆိုတာ မယံုတဲ့လူေတြလည္းရွိၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြကို တစ္ဘက္သားအတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ရလာတဲ့အေပ်ာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုးထဲ လွည့္ပတ္စီးဆင္းေစခဲ့တယ္။ လူဆယ္ေယာက္ကို ကူညီတာနဲ႔ သင့္ဘဝက ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြနဲ႔ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲလာႏိုင္ပါတယ္" လို႔ေျပာခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ Rickရဲ႕အစီအစဥ္က ဂ်ာမဏီတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့ၿပီး လူေတြရဲ႕စိတ္ကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လူတခ်ဳိ႕က Rickဆီဖုန္းဆက္ၿပီး လူဆယ္ေယာက္ကိုကူညီၿပီး လုပ္ရပ္ေကာင္းဆယ္ခုကို သူတို႔လုပ္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕က သူ႔အစီအစဥ္မွာ ဒယ္ဘီကိုေခၚခဲ့ဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ စိတ္ေစတနာေကာင္းတဲ့ ဒယ္ဘီကို သူတို႔ေတြ႔ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလမွာ ဒယ္ဘီကို Rickရဲ႕ အစီအစဥ္မွာ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ပရိသတ္ေတြက ဒယ္ဘီကို တအံ့တၾသနဲ႔ "မင္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုအေတြးေတြရွိခဲ့တာလဲ"လို႔ ေမးေတာ့ ဒယ္ဘီက မ်က္ႏွာနီေလးနဲ႔ ႏုတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္ကိုက္ၿပီး သူ႔အေတြးေတြကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္တစ္ဦးမွာ မိခင္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ ဒီေလာက္နက္နဲလိမ့္မယ္လို႔ လူေတြမထင္ခဲ့ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕လူႀကီးပိုင္းအရြယ္ေတြက တစ္ေန႔ကုန္တစ္ေန႔ခမ္း အလုပ္ေတြရႈပ္ၿပီး ကိုယ့္မိခင္ကို ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕အေတြးေတြက လူေတြရဲ႕အႏူးညံ့ဆံုး၊ အေပ်ာ့ေပ်ာင္းဆံုး စိတ္တစ္ေနရာကို ကုိင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ပရိသတ္အမ်ားရဲ႕မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေဝသီခဲ့ရတယ္။
Rickက ပိန္လွီလွတဲ့ ဒယ္ဘီရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ၿပီး "မင္းအေမေတာ့ မင္းကိုအရမ္းခ်စ္မွာပဲ၊ မင္းအေမကို မင္းတစ္ေန႔ေတြ႔မွာပါ" လို႔ အားေပးစကားဆိုခဲ့တယ္။
ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံတစ္ခုလံုးကို "လုပ္ရပ္ေကာင္း(၁ဝ)ခု"ဆိုတဲ့လိႈင္းတစ္ခု ရိုက္ခတ္သြားခဲ့တယ္။ အရင္က ခက္ထန္တဲ့လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာင္ ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးေတြ ေတြ႔ျမင္ၾကၿပီျဖစ္တယ္။ လူေတြက သူတို႔ကူညီခ့ဲတဲ့လူေတြမွာ ဒယ္ဘီမိခင္ပါဝင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕ရုပ္ပံုနဲ႔အသံကို ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းတိုင္းမွာေတြ႔ျမင္ရတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ပံုျပင္ကို လူတိုင္းေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။ တီဗီလိုင္းေတြကလည္း ဒယ္ဘီမိခင္ရွာပံုေတာ္မွာ ကူညီခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီမိခင္က လူထင္ထြက္မျပခဲ့ပါဘူး။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းတဲ့ ဒယ္ဘီအေပၚ အေၾကာင္းမလွတဲ့ ကံတရားတစ္ခုက်ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီေနတဲ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားအမ်ားဟာ ဆင္းရဲတဲ့မိသားစု၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ႀကီးျပင္းလာသူေတြျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒုစရိုက္အဖဲြ႔ေတြထဲ ပါဝင္ခဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။ ဒယ္ဘီကိုလူသိမ်ားလာၿပီးေနာက္ ဒယ္ဘီမွာ ေငြေၾကးေတြရွိလာႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ၿပီး ဒယ္ဘီကို သူတို႔ရဲ႕ပစ္မွတ္အျဖစ္ထားခဲ့တယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၆)ရက္ေန႔ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အျပန္လမ္းမွာ ဒယ္ဘီကို ေက်ာင္းသားဆိုးတခ်ဳိ႕ ဝိုင္းလုယွက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒယ္ဘီကိုယ္ေပၚမွာ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ေငြကိုမေတြ႔ေတာ့ ေဒါသႀကီးတဲ့ လူငယ္ေတြက ဒယ္ဘီကို ဓားနဲ႔ထိုးခဲ့ၾကတယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕ဗိုက္နဲ႔ ႏွလံုးအိမ္မွာ ဓားထိုးတြင္းခံရၿပီး အႀကီးအက်ယ္ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္။ ေသြးအိုင္ထဲမွာ ၂နာရီေက်ာ္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရတဲ့ ဒယ္ဘီကို ကင္းလွည့္ယာဥ္ေတြ႔မွ ေဆးရံုကိုပို႔ခဲ့ရတယ္။ ေမ့ေျမာေနတဲ့ ဒယ္ဘီဆီကေန "ေမေမ... ေမေမ..."ဆိုတဲ့ ညည္းသံကို လူေတြၾကားခဲ့ရတယ္။
တီဗီလိုင္းေတြက ဒယ္ဘီရဲ႕အေျခအေနကို ၂၄နာရီလံုး ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီကို ဂရုစိုက္စိုးရိမ္ၾကသူေတြက ဒယ္ဘီက်န္းမာဖို႔ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး အလက္ဆႏၵားရင္ျပင္မွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး အသဲပံုျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ပါးစပ္မွာလည္း "ေမေမ... ေမေမ..." လို႔ ရြတ္ေအာ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ရြတ္ေအာ္သံကိုၾကားတဲ့ လူေတြက မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ဒီ"အသဲပံု" ထဲပါဝင္လာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူေတြတေျဖးေျဖး မ်ားျပားလာခဲ့ၿပီး အသဲပံုလည္း တေျဖးေျဖးႀကီးမားလာခဲ့တယ္။
လူေတြကို ပိုထိခိုက္ဝမ္းနည္းေစခဲ့တာက ဒယ္ဘီဓားထိုးခံရၿပီး နာရီပိုင္းေနာက္မွာ အမ်ဳိးသမီးရာေပါင္းမ်ားစြာက တီဗီလိုင္းဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သူတို႔ဟာ ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္းေျပာခဲ့တယ္။ Rita က Munichတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ရီတာက ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္နဲ႔ "ဒယ္ဘီဆိုတဲ့ လူလိမၼာေလးရဲ႕ မိခင္လုပ္ရမွာ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္"လို႔ဆိုတယ္။
အသက္(၃၅)ႏွစ္ရွိတဲ့ Talinaက ဖုန္းအႀကိမ္ႀကိမ္ဆက္ၿပီး "ကြၽန္မက မိခင္မဲ့ကေလးတစ္ဦးပါ။ အေမရဲ႕ေမတၱာကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကြၽန္မေတာင့္တခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒယ္ဘီရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္မနားလည္ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ဆိုခဲ့တယ္။
Koblenzၿမိဳ႕က Judyဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ သူ႔သားေလးေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရၿပီး သားေလးကိုရွာေဖြေနဆဲသူက "ကြၽန္မသားေလးသာ ဒယ္ဘီလိုမ်ဳိး အေမကိုလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရင္ ကြၽန္မအရမ္းေပ်ာ္မိမွာပဲ၊ ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္ျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒယ္ဘီကို မိခင္ေမတၱာအစစ္အမွန္နဲ႔ ကြၽန္မတစ္သက္လံုးခ်စ္ပါ့မယ္" လို႔ဆိုတယ္။
ေထာင္ေသာင္းမကတဲ့ ဖုန္းေတြမွာ မိခင္အမ်ားက သူတို႔ရဲ႕စစ္မွန္တဲ့အတြင္းစိတ္နဲ႔ "ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္"လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီမွာ မိခင္တစ္ဦးပဲရွိႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကိုပဲေရြးၿပီး ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ ဒယ္ဘီကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေစခဲ့တယ္။ အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူအမ်ားစိစစ္ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ဒယ္ဘီနဲ႔တစ္ၿမိဳ႕ထဲေနတဲ့ Judyကို ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၇)ရက္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာ ေမ့ေျမာေနရာက ဒယ္ဘီႏိုးလာခဲ့တယ္။ မ်က္လံုးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ Lily ပန္းတစ္စည္းကိုင္ထားတဲ့ Judyကို ကုတင္ေဘးမွာ ရပ္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ Judyက ဒယ္ဘီရဲ႕လက္ကိုကိုင္ၿပီး "ဒယ္ဘီ... ေမေမ.. ေမေမဒီမွာပါ" လို႔ဆိုတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ကို ေတြ႔သလိုမ်ဳိး ဒယ္ဘီမ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္လာခဲ့တယ္။ အံ့ၾသသြားတဲ့ပံုစံနဲ႔ "တကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေမလားဟင္!" လို႔ေမးတယ္။
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ Judyေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့လူေတြကလည္း ဒယ္ဘီကို ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အၿပံဳးနဲ႔ေခါင္းညိတ္ျပၾကတယ္။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းက ဒယ္ဘီပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာခဲ့တယ္။
"ေမေမ... သားရွာေနတာၾကာလွၿပီေမေမ.. သားကို ထပ္ခဲြမသြားပါနဲ႔ေနာ္ ေမေမ.. ထပ္ခဲြမသြားပါနဲ႔ေတာ့"
"စိတ္ခ်ပါသားရယ္.. သားကို ေမေမ ဘယ္ေတာ့မွ ခဲြမသြားေတာ့ပါဘူး"
Judy ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ရႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႔ေျပာတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ျဖဴေရာ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးေတြ ဖူးပြင့္သြားခဲ့တယ္။ စကားေတြအမ်ားႀကီး သူထပ္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူမွာေျပာဖို႔ အင္အားမရွိခဲ့ဘူး။
အဲဒီေန႔က ဒယ္ဘီရဲ႕ လူ႔ဘဝေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္တယ္။ Judyရဲ႕လက္ကို လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ဖို႔ သူမ်က္လံုးေတြ တစ္ခ်က္မွမမွိတ္ခဲ့ဘူး။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ မေျခာက္ခမ္းခဲ့ဘူး။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၈ရက္ေန႔ မနက္၂နာရီမွာ ဒယ္ဘီတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး လူ႔ဘဝထဲကေန ထာဝရထြက္ခြါသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Judy လက္ကို သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပါပဲ.....
မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
Sunday, September 05, 2010
သမိုင္းေကြးသူမ်ား
ေရရွည္ စစ္တဲ့
ဓါးထုတ္ လွံထုတ္
ေတြ ့သမ်ွ ရန္သူ
အကုန္ခုတ္ရမယ္ဆိုဘဲ
အမိန္ ့ေတြက
အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာက လာတယ္
အရပ္ ရွစ္မ်က္ႏွာက လာတယ္
ေကာငး္ကင္ ေပၚက လာတယ္
ေျမႀကီးထဲက လာတယ္ ……..
ဟိတ္ေတြ ဟန္ေတြဆီက လာတယ္…..။
မလာတာဆိုလို ့
အမိန္ ့ေပးတဲ့ သူေတြပဲ ရွိတယ္ …..။
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမယ္
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမယ္
အသံျပာ အားကုန္
ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား အေနေခ်ာင္လိုသူမ်ားကေတာ့
နဲနဲေလးမွမျဖဳန္
ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ျပီးဆံုသြားမွာကိုေတာင္
ရင္တုန္ေနၾကတယ္ ……။
ရန္ ….. ငါ စည္းမျပတ္ေတာ့
သံ ဃာ အသတ္ခံရတာ
ေက်ာင္းသား လူငယ္ အသတ္ခံရတာ
ျပည္သူလူထုႀကီး အသတ္ခံရတာ
ပံုျပင္လည္းမဟုတ္ ရာဇ၀င္ထဲက အမိႈက္ထုပ္လည္းမဟုတ္တဲ့
သမိုင္းစစ္စစ္ရဲ ့ မွတ္တိုင္မ်ား
ေခတ္ႀကီးက သက္ေသျပခဲ့ၿပီးသား မဟုတ္လား …။
အခုမ်ားေတာ့
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမွာလဲ မသိေတာ့ဘူး
ဒို ့ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့ေနၾကျပီဆိုတာလည္း မသိေတာ့
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အျမစ္ျပတ္ရမယ္ဆိုတာလည္း မသိေတာ့ဘူး
မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ
တိုင္းျပည္အေရး မိုးထဲေလထဲဲဲဲဲဲမွာ
ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းေနၾကသည့္ကိစၥမ်ား
ရပ္တန္းက မရပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား
အဆံုးသတ္မွာ သမိုင္းတရားခံအျဖစ္
ဒီမိုး ဒီေရ ဒီေလ ဒီလူေတြနဲ ့
ေရႊျပည္ေတာ္ ေမ်ွာ္တိုင္းေ၀းေပါ့ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀
ဓါးထုတ္ လွံထုတ္
ေတြ ့သမ်ွ ရန္သူ
အကုန္ခုတ္ရမယ္ဆိုဘဲ
အမိန္ ့ေတြက
အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာက လာတယ္
အရပ္ ရွစ္မ်က္ႏွာက လာတယ္
ေကာငး္ကင္ ေပၚက လာတယ္
ေျမႀကီးထဲက လာတယ္ ……..
ဟိတ္ေတြ ဟန္ေတြဆီက လာတယ္…..။
မလာတာဆိုလို ့
အမိန္ ့ေပးတဲ့ သူေတြပဲ ရွိတယ္ …..။
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမယ္
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမယ္
အသံျပာ အားကုန္
ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား အေနေခ်ာင္လိုသူမ်ားကေတာ့
နဲနဲေလးမွမျဖဳန္
ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ျပီးဆံုသြားမွာကိုေတာင္
ရင္တုန္ေနၾကတယ္ ……။
ရန္ ….. ငါ စည္းမျပတ္ေတာ့
သံ ဃာ အသတ္ခံရတာ
ေက်ာင္းသား လူငယ္ အသတ္ခံရတာ
ျပည္သူလူထုႀကီး အသတ္ခံရတာ
ပံုျပင္လည္းမဟုတ္ ရာဇ၀င္ထဲက အမိႈက္ထုပ္လည္းမဟုတ္တဲ့
သမိုင္းစစ္စစ္ရဲ ့ မွတ္တိုင္မ်ား
ေခတ္ႀကီးက သက္ေသျပခဲ့ၿပီးသား မဟုတ္လား …။
အခုမ်ားေတာ့
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမွာလဲ မသိေတာ့ဘူး
ဒို ့ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့ေနၾကျပီဆိုတာလည္း မသိေတာ့
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အျမစ္ျပတ္ရမယ္ဆိုတာလည္း မသိေတာ့ဘူး
မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ
တိုင္းျပည္အေရး မိုးထဲေလထဲဲဲဲဲဲမွာ
ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းေနၾကသည့္ကိစၥမ်ား
ရပ္တန္းက မရပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား
အဆံုးသတ္မွာ သမိုင္းတရားခံအျဖစ္
ဒီမိုး ဒီေရ ဒီေလ ဒီလူေတြနဲ ့
ေရႊျပည္ေတာ္ ေမ်ွာ္တိုင္းေ၀းေပါ့ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀
Sunday, August 22, 2010
အဲဒီတံခါး တစ္ခ်ပ္ေနာက္မွာ
အမွားေတြက
ပဲ့ပဲ့က်လာၿပီး
ကမၻာႀကီးျဖစ္လာသလား. . .
လူ႕ရြာဟာ ေလလြင့္လြန္းပါတယ္။
သတ္မွတ္လုိက္ၾက၊ ခ်ဳိးေဖာက္လုိက္ၾက
က်င့္၀တ္ေတြ မ်ားၿပီ
ခ်က္ခ်င္းေန႕ ခ်က္ခ်င္းညေတြ မ်ားၿပီ
အစီအစဥ္က်မႈေတြနဲ႕ ေ၀းဖုိ႕
ေတာ္လည္းနိမိတ္ေတြ မျမည္ခဲ့ဖူး
မသိဘူး
ေနာက္. . .
အစီအစဥ္မက်ဖူး
တစ္ခန္းရပ္ျပန္ေရာ။
ေႏြရာသီတစ္ခုကုိ သတိရတယ္။
ယာသစ္ေျမသစ္နံေတြက သင္းသင္း
ေတာမီးကုိ ေတာမီးနဲ႕ တားၾကရင္း
ခ်စ္ျခင္းေတြ ႀကီးျပင္းၾကပုံ။
ဒီအစီအစဥ္ပဲ ရွိခဲ့တာပါ
ေနာက္ထပ္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ေနာက္မွာ
ဘယ္သူေနထုိင္မွန္း မသိဘူး။
ဘယ္အခ်ိန္ဟာ အခ်ိန္မေတာ္မွန္း မသိဘူး။
အခ်ိန္ဆုိတာ ရွိသလား ေသခ်ာမသိဘူး။
အစီအစဥ္ေတြ အရည္ေပ်ာ္တဲ့အထိ. . .
ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။
လုိခ်င္ ငတ္မြတ္တာေတြကုိ
သူ႕ဟာသူ သဘာ၀မွာ ေရြးခ်ယ္။
“အမွားမကင္းတဲ့” ဆုိကတည္းက
လူသားခ်င္း မေရြးခ်ယ္ခဲ့ဘူး။
ဒါပဲ၊ ၿပီး
ေပ်ာက္ဆုံးသြားရွာတယ္။ ။
ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္
(ပ်ံ႕ လြင့္ ေန ေသာ ေတး ႏွင့္ က ဗ်ာ ၀ိ ညာ ဥ္ ဘေလာဂ္မွ ကူးယူပါသည္။)
အမွားေတြက
ပဲ့ပဲ့က်လာၿပီး
ကမၻာႀကီးျဖစ္လာသလား. . .
လူ႕ရြာဟာ ေလလြင့္လြန္းပါတယ္။
သတ္မွတ္လုိက္ၾက၊ ခ်ဳိးေဖာက္လုိက္ၾက
က်င့္၀တ္ေတြ မ်ားၿပီ
ခ်က္ခ်င္းေန႕ ခ်က္ခ်င္းညေတြ မ်ားၿပီ
အစီအစဥ္က်မႈေတြနဲ႕ ေ၀းဖုိ႕
ေတာ္လည္းနိမိတ္ေတြ မျမည္ခဲ့ဖူး
မသိဘူး
ေနာက္. . .
အစီအစဥ္မက်ဖူး
တစ္ခန္းရပ္ျပန္ေရာ။
ေႏြရာသီတစ္ခုကုိ သတိရတယ္။
ယာသစ္ေျမသစ္နံေတြက သင္းသင္း
ေတာမီးကုိ ေတာမီးနဲ႕ တားၾကရင္း
ခ်စ္ျခင္းေတြ ႀကီးျပင္းၾကပုံ။
ဒီအစီအစဥ္ပဲ ရွိခဲ့တာပါ
ေနာက္ထပ္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ေနာက္မွာ
ဘယ္သူေနထုိင္မွန္း မသိဘူး။
ဘယ္အခ်ိန္ဟာ အခ်ိန္မေတာ္မွန္း မသိဘူး။
အခ်ိန္ဆုိတာ ရွိသလား ေသခ်ာမသိဘူး။
အစီအစဥ္ေတြ အရည္ေပ်ာ္တဲ့အထိ. . .
ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။
လုိခ်င္ ငတ္မြတ္တာေတြကုိ
သူ႕ဟာသူ သဘာ၀မွာ ေရြးခ်ယ္။
“အမွားမကင္းတဲ့” ဆုိကတည္းက
လူသားခ်င္း မေရြးခ်ယ္ခဲ့ဘူး။
ဒါပဲ၊ ၿပီး
ေပ်ာက္ဆုံးသြားရွာတယ္။ ။
ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္
(ပ်ံ႕ လြင့္ ေန ေသာ ေတး ႏွင့္ က ဗ်ာ ၀ိ ညာ ဥ္ ဘေလာဂ္မွ ကူးယူပါသည္။)
မ်ဳိသိပ္ထားရတဲ့ကိစၥ(၂)
မ်ဳိသိပ္ထားရတဲ့ကိစၥ(၂)
ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ေသဆုံးခဲ့တဲ့ ေလထုပဲ။
အခါခါ ေသဆုံးခဲ့တဲ့ ေလထုပဲ။
အဏုျမဴေဆာင္း ေအးေအးႀကီးထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ တစ္နံတလ်ားကုိ ၀ါးမ်ဳိမတဲ့
မဟာအမုိက္တုိက္ တိမ္လိပ္ႀကီးေတြနဲ႕
“ေန၀င္ရီတေရာ”လုိ႕ အိပ္မက္တယ္။
ရွိစုမဲ့စု ၾကယ္တစ္ပြင့္ကုိ ခတ္ႏွိပ္ၿပီး
မုိက္မဲရဲရင့္တဲ့ စိတ္ကူးေကာင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
တစ္ခါက ဗာရာဏသီမွာ ငုိက္မ်ည္းေနခဲ့ဖူးတာ
ဟယ္လင္မင္သမီးရဲ႕
နိမိတ္ဖတ္ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ
ပုဂံျပည္ရဲ႕ အုတ္ဖုတ္သမား တစ္ေယာက္
ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ. . .
ေရွ႕ေခတ္ ေရာမအင္ပါယာက
ရထားေမာင္းသမား ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ. . .
မန္ခ်က္စတာ ယူႏုိက္တက္
ေဘာသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ
ဖာ႐ုိဘုရင္ရဲ႕ သမားေတာ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ
ဘာဆုိဘာမွ်
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖ၀ါးေပၚမွာ ပါမလာခဲ့ဘူး။
မ်က္ႏွာသစ္ထားတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခ်ပ္ ရွိတယ္။
ဘာမဆုိ လုိတရတဲ့ ေလႏုေအးေတြ ရယ္ေမာလုိ႕
ေလးနာရီျခားတစ္ခါ
ကၽြန္ေတာ္ မြတ္သိပ္တယ္။
အိပ္မက္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
အိပ္မက္က ႏႈိးၿပီး
အိပ္မက္ ျပန္ျဖစ္သြားေစခဲ့ေပါင္းမ်ားၿပီ။
အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။
(၃၁) ဘုံမွာ အခံစားတတ္ဆုံးေကာင္အျဖစ္
သူမနဲ႕ ေတြ႕ဆုံခဲ့ပုံကုိေတာ့
မ်ိဳသိပ္ထားရဦးမယ္။ ။
ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္
( ပ်ံ႕ လြင့္ ေန ေသာ ေတး ႏွင့္ က ဗ်ာ ၀ိ ညာ ဥ္ , ဘေလာဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပသည္)
ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ေသဆုံးခဲ့တဲ့ ေလထုပဲ။
အခါခါ ေသဆုံးခဲ့တဲ့ ေလထုပဲ။
အဏုျမဴေဆာင္း ေအးေအးႀကီးထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ တစ္နံတလ်ားကုိ ၀ါးမ်ဳိမတဲ့
မဟာအမုိက္တုိက္ တိမ္လိပ္ႀကီးေတြနဲ႕
“ေန၀င္ရီတေရာ”လုိ႕ အိပ္မက္တယ္။
ရွိစုမဲ့စု ၾကယ္တစ္ပြင့္ကုိ ခတ္ႏွိပ္ၿပီး
မုိက္မဲရဲရင့္တဲ့ စိတ္ကူးေကာင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
တစ္ခါက ဗာရာဏသီမွာ ငုိက္မ်ည္းေနခဲ့ဖူးတာ
ဟယ္လင္မင္သမီးရဲ႕
နိမိတ္ဖတ္ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ
ပုဂံျပည္ရဲ႕ အုတ္ဖုတ္သမား တစ္ေယာက္
ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ. . .
ေရွ႕ေခတ္ ေရာမအင္ပါယာက
ရထားေမာင္းသမား ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ. . .
မန္ခ်က္စတာ ယူႏုိက္တက္
ေဘာသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ
ဖာ႐ုိဘုရင္ရဲ႕ သမားေတာ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ
ဘာဆုိဘာမွ်
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖ၀ါးေပၚမွာ ပါမလာခဲ့ဘူး။
မ်က္ႏွာသစ္ထားတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခ်ပ္ ရွိတယ္။
ဘာမဆုိ လုိတရတဲ့ ေလႏုေအးေတြ ရယ္ေမာလုိ႕
ေလးနာရီျခားတစ္ခါ
ကၽြန္ေတာ္ မြတ္သိပ္တယ္။
အိပ္မက္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
အိပ္မက္က ႏႈိးၿပီး
အိပ္မက္ ျပန္ျဖစ္သြားေစခဲ့ေပါင္းမ်ားၿပီ။
အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။
(၃၁) ဘုံမွာ အခံစားတတ္ဆုံးေကာင္အျဖစ္
သူမနဲ႕ ေတြ႕ဆုံခဲ့ပုံကုိေတာ့
မ်ိဳသိပ္ထားရဦးမယ္။ ။
ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္
( ပ်ံ႕ လြင့္ ေန ေသာ ေတး ႏွင့္ က ဗ်ာ ၀ိ ညာ ဥ္ , ဘေလာဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပသည္)
မိတ္ေဆြမုန္တုိင္း
မိတ္ေဆြမုန္တုိင္း
မုန္တုိင္းကေတာ့
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းရယ္ မရွိဘူး။
ခက္တာက
ကၽြန္ေတာ္ စိန္ပန္းနီေတြခ်ည္း
အိပ္မက္တယ္။
ရွင္းၿပီးသား
သူ
စိတ္ကူးယဥ္ သိပၸံ၀တၳဳမရွိ
ေႏြေန႕ခင္း ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕မႈ မရွိ
ဟန္လုပ္နားဆင္မယ့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ မရွိ
ႀကိဳးမဲ့ တယ္လီဖုန္းမရွိ
ေနာက္. . .
အေၾကာက္အလန္႕ မရွိ
ခန္းဆီးစကြယ္လုိ႕ မသူေတာ္ကိစၥျဖစ္မွာ
မႀကိဳက္ဘူး
ေလာကပါလထက္
ေတာသားအထာ မက်သူေတြကုိ ယုံၾကည္
နည္းနည္းဟန္ေဆာင္ၿပီး
မ်ားမ်ားအားမနာပနဲ႕ တုန္ရီလြန္းလုိ႕
စိတ္အက်င့္နဲ႕ လုိက္ေအာင္
အုိႀကီး အုိမ ဆံရွည္ထားတတ္သူ
ကၽြန္ေတာ္. . .
တစ္ေန႕က. . .
စာႏွစ္ေစာင္လာတယ္
၁။ ဗာဂ်ီးနီးယားက မိတ္ေဆြ ယာဥ္တုိက္မႈနဲ႕ ေသဆုံးတဲ့နာေရး
၂။ တစ္ပင္ထူတဲ့ ညီေလး သားဦးေမြးတဲ့ သာေရး
မုန္တုိင္းကေတာ့
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းရယ္ မရွိပါဘူး။ ။
၁၂ ဇြန္ ၂၀၀၂
ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္
( ပ်ံ႕ လြင့္ ေန ေသာ ေတး ႏွင့္ က ဗ်ာ ၀ိ ညာ ဥ္ , ဘေလာဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္.)
မုန္တုိင္းကေတာ့
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းရယ္ မရွိဘူး။
ခက္တာက
ကၽြန္ေတာ္ စိန္ပန္းနီေတြခ်ည္း
အိပ္မက္တယ္။
ရွင္းၿပီးသား
သူ
စိတ္ကူးယဥ္ သိပၸံ၀တၳဳမရွိ
ေႏြေန႕ခင္း ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕မႈ မရွိ
ဟန္လုပ္နားဆင္မယ့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ မရွိ
ႀကိဳးမဲ့ တယ္လီဖုန္းမရွိ
ေနာက္. . .
အေၾကာက္အလန္႕ မရွိ
ခန္းဆီးစကြယ္လုိ႕ မသူေတာ္ကိစၥျဖစ္မွာ
မႀကိဳက္ဘူး
ေလာကပါလထက္
ေတာသားအထာ မက်သူေတြကုိ ယုံၾကည္
နည္းနည္းဟန္ေဆာင္ၿပီး
မ်ားမ်ားအားမနာပနဲ႕ တုန္ရီလြန္းလုိ႕
စိတ္အက်င့္နဲ႕ လုိက္ေအာင္
အုိႀကီး အုိမ ဆံရွည္ထားတတ္သူ
ကၽြန္ေတာ္. . .
တစ္ေန႕က. . .
စာႏွစ္ေစာင္လာတယ္
၁။ ဗာဂ်ီးနီးယားက မိတ္ေဆြ ယာဥ္တုိက္မႈနဲ႕ ေသဆုံးတဲ့နာေရး
၂။ တစ္ပင္ထူတဲ့ ညီေလး သားဦးေမြးတဲ့ သာေရး
မုန္တုိင္းကေတာ့
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းရယ္ မရွိပါဘူး။ ။
၁၂ ဇြန္ ၂၀၀၂
ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္
( ပ်ံ႕ လြင့္ ေန ေသာ ေတး ႏွင့္ က ဗ်ာ ၀ိ ညာ ဥ္ , ဘေလာဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္.)
Friday, August 20, 2010
ေ၀ဒနာေတြကို ငါ ေၾကာက္တယ္
ဘယ္အရာမွ
မတည္ၿမဲဘူး
မီးခိုး တိမ္ခိုးမ်ားလို
ေလႏွင္ရာ ေရြ ့လ်ား
ေသာကမ်ားနဲ ့ထြက္ခြါ
ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာ ။
မြန္းတည့္ခ်ိန္ ေနရဲဲ ့
ေတာက္ေလာင္မႈလိုမ်ိဳး
အလိုရမၼက္တို ့
တဖ်င္းဖ်င္းေတာက္ေလာင္
ဒုကၡတရားမ်ားက
အာသာငမ္းငမ္း
ဟိန္းေဟာက္ ၿခိမ္းေခ်ာက္
ေ၀ဒနာေတြကို ငါ ေၾကာက္တယ္ ။
သူစိမ္းတို ့ရဲ ့ ေျမေပၚမွာ
မစိမ္းသူတို ့ရဲ ့
၀င္ကစြပ္ ဘ၀မ်ား
ၿပိဳလြယ္ ပ်က္လြယ္
ကိုယ္ခံအားနည္းသူေတြအတြက္
သမာဓိ အားေကာင္းဘို ့ေတာ့ လိုမယ္ ။
ေ၀ဒနာေတြကို ငါေၾကာက္တယ္ ။
အားတင္းထားေဟ့
ငါက ငါ့ကို ျပန္အားေပး
ငါက ငါ့ကို ျပန္ဆြဲထူ
ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ
အဲဒါမွ ဘ၀က လွမယ္
ေ၀ဒနာေတြ ေတာ့ ငါေၾကာက္တယ္ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၀ ၈ ၂၀၁၀
မတည္ၿမဲဘူး
မီးခိုး တိမ္ခိုးမ်ားလို
ေလႏွင္ရာ ေရြ ့လ်ား
ေသာကမ်ားနဲ ့ထြက္ခြါ
ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာ ။
မြန္းတည့္ခ်ိန္ ေနရဲဲ ့
ေတာက္ေလာင္မႈလိုမ်ိဳး
အလိုရမၼက္တို ့
တဖ်င္းဖ်င္းေတာက္ေလာင္
ဒုကၡတရားမ်ားက
အာသာငမ္းငမ္း
ဟိန္းေဟာက္ ၿခိမ္းေခ်ာက္
ေ၀ဒနာေတြကို ငါ ေၾကာက္တယ္ ။
သူစိမ္းတို ့ရဲ ့ ေျမေပၚမွာ
မစိမ္းသူတို ့ရဲ ့
၀င္ကစြပ္ ဘ၀မ်ား
ၿပိဳလြယ္ ပ်က္လြယ္
ကိုယ္ခံအားနည္းသူေတြအတြက္
သမာဓိ အားေကာင္းဘို ့ေတာ့ လိုမယ္ ။
ေ၀ဒနာေတြကို ငါေၾကာက္တယ္ ။
အားတင္းထားေဟ့
ငါက ငါ့ကို ျပန္အားေပး
ငါက ငါ့ကို ျပန္ဆြဲထူ
ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ
အဲဒါမွ ဘ၀က လွမယ္
ေ၀ဒနာေတြ ေတာ့ ငါေၾကာက္တယ္ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၀ ၈ ၂၀၁၀
ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ မညာေသာႏွလံုးသားၿဖင့္ ေတြ႕ရွိခ်က္
ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ မညာေသာႏွလံုးသားၿဖင့္ ေတြ႕ရွိခ်က္
(၁)
ခုလိုကာလ
ခဏေတာ့ေနပါေစ
ေနအလာအလင္းၿဖန္းရင္
နန္းဇာတိရုပ္ေပၚလိမ့္မယ္။
က်င္လံု လို
အလုိေတာ္ရိဇာတ္ေကာင္ကမွ
ၾကည့္ရေကာင္းပါေသးတယ္ ။
(၂)
အခုတေလာ
ေခတ္အစားဆံုး
ဧရာမလႈပ္ရွားမႈဟာ
အစည္းအေဝးပါပဲ ။
ဒါလဲ
ေရာဂါပဲ လို႔
ငါ့ရဲေဘာ္ကေၿပာဖူးတယ္။
(၃)
ဒီေကာင္က
ေၾကာင္တယ္
ေဖာက္ၿပန္တယ္...တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ေတာ္လွန္တယ္
မွန္ကန္တယ္တဲ့
သတင္းေပး..နဲ႔
မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့သူက
သူရသတၱိၾကီးမားစြာ
အခန္းမွာမရွိသူအား
စြဲခ်က္မ်ား တင္ရဲ႕။
စာစဖတ္ခါစ
အစည္းအေဝးတက္ေလ့က်င့္သူ
စကားေၿပာေလ့က်င့္သူ
လူမမယ္တစ္စုဟာလည္း
ဟုတ္ပါတယ္... တဲ့။
ေထာက္ခံပါတယ္တဲ့ ..
ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ ထေအာ္တယ္။
(၄)
ေၾသာ္
ဇလုပ္ၿပသံ
အပုတ္ခ်သံ
ပုတ္ခတ္သံ ခုတ္ၿဖတ္သံမ်ား
ရန္ကုန္မွာ
သံစံုၿမည္ဟည္း
ေတာ္လွန္ေရးၾကီးတစ္ခုေပါေလ။
(၅)
(၆)
ပါလီမန္ေခတ္
အသံခ်ဲ႕ဓါတ္ခြက္နဲ႔
ဆက္သြယ္တဲ့အလုပ္
လုပ္ေနသူေတြလဲ
လုပ္ေနတာပါပဲ။
သူရဲေကာင္းမ်ား
စကားႏႈတ္ဆိတ္
အလုပ္ၾကိတ္လုပ္သြားခဲ့တယ္။
ငါဦးခိုက္ရွိခိုးမယ္။
(၇)
အို ..သူရဲေကာင္းတုိ႔
ေၿခအစံုမွ
ေၿမတစ္မႈန္က်န္ရစ္
ေအာင္ခ်ိမ့္ ၿဖစ္တယ္။
တစ္ေလာကလံုး
အက်ည္းတန္ဆံုးအရာဟာ
သစၥာေဖာက္မ်က္ခြက္ၿဖစ္တယ္။ ။
ေအာင္ခ်ိမ့္
(ပန္းႏုေရာင္အိပ္မက္ ကဗ်ာစုမွ)
(ဆရာမ မေနာ္ဟရီ ဘေလာဂ္မွ ကူးယူပါသည္။)
(၁)
ခုလိုကာလ
ခဏေတာ့ေနပါေစ
ေနအလာအလင္းၿဖန္းရင္
နန္းဇာတိရုပ္ေပၚလိမ့္မယ္။
က်င္လံု လို
အလုိေတာ္ရိဇာတ္ေကာင္ကမွ
ၾကည့္ရေကာင္းပါေသးတယ္ ။
(၂)
အခုတေလာ
ေခတ္အစားဆံုး
ဧရာမလႈပ္ရွားမႈဟာ
အစည္းအေဝးပါပဲ ။
ဒါလဲ
ေရာဂါပဲ လို႔
ငါ့ရဲေဘာ္ကေၿပာဖူးတယ္။
(၃)
ဒီေကာင္က
ေၾကာင္တယ္
ေဖာက္ၿပန္တယ္...တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ေတာ္လွန္တယ္
မွန္ကန္တယ္တဲ့
သတင္းေပး..နဲ႔
မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့သူက
သူရသတၱိၾကီးမားစြာ
အခန္းမွာမရွိသူအား
စြဲခ်က္မ်ား တင္ရဲ႕။
စာစဖတ္ခါစ
အစည္းအေဝးတက္ေလ့က်င့္သူ
စကားေၿပာေလ့က်င့္သူ
လူမမယ္တစ္စုဟာလည္း
ဟုတ္ပါတယ္... တဲ့။
ေထာက္ခံပါတယ္တဲ့ ..
ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ ထေအာ္တယ္။
(၄)
ေၾသာ္
ဇလုပ္ၿပသံ
အပုတ္ခ်သံ
ပုတ္ခတ္သံ ခုတ္ၿဖတ္သံမ်ား
ရန္ကုန္မွာ
သံစံုၿမည္ဟည္း
ေတာ္လွန္ေရးၾကီးတစ္ခုေပါေလ။
(၅)
(၆)
ပါလီမန္ေခတ္
အသံခ်ဲ႕ဓါတ္ခြက္နဲ႔
ဆက္သြယ္တဲ့အလုပ္
လုပ္ေနသူေတြလဲ
လုပ္ေနတာပါပဲ။
သူရဲေကာင္းမ်ား
စကားႏႈတ္ဆိတ္
အလုပ္ၾကိတ္လုပ္သြားခဲ့တယ္။
ငါဦးခိုက္ရွိခိုးမယ္။
(၇)
အို ..သူရဲေကာင္းတုိ႔
ေၿခအစံုမွ
ေၿမတစ္မႈန္က်န္ရစ္
ေအာင္ခ်ိမ့္ ၿဖစ္တယ္။
တစ္ေလာကလံုး
အက်ည္းတန္ဆံုးအရာဟာ
သစၥာေဖာက္မ်က္ခြက္ၿဖစ္တယ္။ ။
ေအာင္ခ်ိမ့္
(ပန္းႏုေရာင္အိပ္မက္ ကဗ်ာစုမွ)
(ဆရာမ မေနာ္ဟရီ ဘေလာဂ္မွ ကူးယူပါသည္။)
Tuesday, August 17, 2010
မုိးဆုိရင္လည္းရြာ အေမေရ. . .ရြာ. . .ရြာ
မုိးဆုိရင္လည္းရြာ အေမေရ. . .ရြာ. . .ရြာ
သံသရာေမႊးမယ့္ ရနံ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္ေသၿပီးေတာ့ ၂ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ထုတ္၀ခဲ့ပါတယ္ …။သူ႕ရဲ႕ ကုိယ္ေရးအက်ဥ္းေလးပါ ပူးတြဲေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္ဗ်ာ။
အမည္ရင္းမွာ ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၀ရက္ေန႕၊ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕၊ ရန္ေအာင္ ရပ္၊ ရွမ္းကန္အေရွ႕ဘက္တြင္ အဖ ဦးခင္ေမာင္ေထြး(ပ်ဥ္းမနား)၊ အမိ ေဒၚခင္ျမရင္တုိ႕မွ ေမြးဖြားသည္။ ၁၉၉၃၊ ၉၄ တြင္ စာေပေလာကသုိ႕ ၀င္ေရာက္ကာ ဇြဲသတၱိဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာ အမႈေဆာင္အျဖစ္ လုပ္ကုိင္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္တြင္ Sport Light ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာ အျဖစ္ လုပ္ကုိင္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၀ မွ ၂၀၀၃ soccer ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ၂၀၀၄ မွ ၂၀၀၅ Four Four Two ဂ်ာနယ္တြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ထမ္းေဆာင္ရင္း ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၉ရက္ေန႕တြင္ ကြယ္လြန္သည္။
ဇနီး ေဒၚေအးေအးၾကဴ (ခ) ေဒၚေမသူခင္ ႏွင့္ သမီး မခင္ျမတ္ႏုိးတုိ႕ က်န္ရစ္သည္။
အႀကိဳက္ဆုံးကဗ်ာေလးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ပါရေစ…။
မုိးဆုိရင္လည္းရြာ အေမေရ. . .ရြာ. . .ရြာ
လူဆုိးသက္သက္ေတြခ်ည္း
ဆက္တုိက္လြယ္ခဲ့ရတာ. . .
အေမ. . .ေပါ့။
သားေရ. . .သားေလးေရလုိ႕
ခ်ဳိမျပဘဲ ေမြးျမဴခဲ့ရတာကုိလည္း
အေမ. . .ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္ ဒုကၡေတာင္ကုန္းေပၚ
သုခေတြ ရြက္ရြက္ၿပီး တက္လာရတာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္
အစ္ကုိ႕ ဒုကၡအလုံပိတ္ေလးထဲ
သုခေတြ ထြန္းညႇိခဲ့ရတာက ၇ ႏွစ္ေက်ာ္
ဟုိေကာင္နဲ႕ အသံပဲဆုံခဲ့ရတာက ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္
ေခါင္းကုိက္ၿပီ အေမ
အေမ့ကုိ ဘယ္ကစၿပီး ခ်စ္ရတယ္ ေျပာရမွန္းမသိ
တစ္ခုေတာ့ရွိရဲ႕
အၿငိမ့္ၾကည့္ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေတြ႕တုိင္း
အေမ့ကုိ သတိရ. . .။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နဲ႕ အေမဟာ တစ္သင္းတည္းမွ ကစားသူလည္းျဖစ္ခဲ့။
အေမဟာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ အေမျဖစ္ေအာင္ မေရြ႕
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ အေမကျဖစ္ေအာင္ ေရြ႕ခဲ့။
နီရင္ နီလုိက္
ဆန္႕က်င္ရင္ ဆန္႕က်င္လုိက္
ေႂကြးေၾကာ္ရင္ ေႂကြးေၾကာ္လုိက္
တကယ့္လူေတြရွိရာ စီးဆင္းသူ အေမ. . .။
အမွန္တရားမွာ ထုိက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာရွိေၾကာင္း
ယုံရဲသူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ အေမ။
ကဗ်ာမေရးေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာကုိ ေမြးသူအေမ
အေမ့ ေျခသလုံးေလာက္ ႏႈးညံ့တဲ့ေျခသလုံးမ်ဳိး
စၾက၀ဠာမွာ မႏွိပ္နင္းဖူးခဲ့. . .
ဒါ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမတၱာဘြဲ႕ေပ့ါ . . .။
ကၽြန္ေတာ္က လီဗာပူးဆုိ အေမက ပူးၿပီးသား
ကၽြန္ေတာ္က အာဆင္နယ္ဆုိ အေမက နယ္ၿပီးသား
ကၽြန္ေတာ္က ရီးယဲလ္ဆုိ အေမက ရဲၿပီးသား
ဗဲရီးဂြတ္ပါပဲ အေမ။
နည္းနည္းပါးပါး လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ေသးရင္ျဖင့္
အေမ့ဇာတိရြာကေလးမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္က ၿခံဳေစာင္ေတြကုိ
တစ္ခါကလုိပဲ ရြက္ေရာင္းခ်င္ေသးေပါ့။
အေမေဈ းထြက္ မနက္ေစာေလးထဲ. . .
ေနမင္းေမွ်ာ္သလုိ အေမ့ကုိေမွ်ာ္ၿပီး
ေတာင္းရမ္းခ်င္ေသးသပါ့။
တစ္လစာ ေမွာင္ေနတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြကုိ
တစ္ထုိင္တည္း ျမည္းစမ္းလုိေသးသပါ့
ကံမေကာင္းဘူး အေမရယ္. . .
ခု အေမ့ကုိ စြန္႕ခြာရေတာ့မယ္ ေသခ်ာသတဲ့. . .။
သူေတာ္ေကာင္းအေမက က်န္ရစ္ၿပီး
သူယုတ္မာ ကၽြန္ေတာ္က ေလာင္ၿမိဳက္ရမယ္တဲ့. . .။
သံသရာမွာ ကဗ်ာေရးတဲ့ ခပ္ဆုိးဆုိးေကာင္ေတြ ေတြ႕တုိင္း . . .
အေမ့သားျဖစ္မလား နည္းနည္းေတာ့ သတိထားလုိက္ပါ အေမ. . . ။
တစ္ခါေလာက္ေတာ့ အေမ့ကုိ ေပြ႕ဖက္ခြင့္ ရခ်င္ပါေသး. . .။
ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္
(ကိုတည္ရ ဘေလာဂ္မွ ကူးယူပါသည္။)
သံသရာေမႊးမယ့္ ရနံ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္ေသၿပီးေတာ့ ၂ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ထုတ္၀ခဲ့ပါတယ္ …။သူ႕ရဲ႕ ကုိယ္ေရးအက်ဥ္းေလးပါ ပူးတြဲေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္ဗ်ာ။
အမည္ရင္းမွာ ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၀ရက္ေန႕၊ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕၊ ရန္ေအာင္ ရပ္၊ ရွမ္းကန္အေရွ႕ဘက္တြင္ အဖ ဦးခင္ေမာင္ေထြး(ပ်ဥ္းမနား)၊ အမိ ေဒၚခင္ျမရင္တုိ႕မွ ေမြးဖြားသည္။ ၁၉၉၃၊ ၉၄ တြင္ စာေပေလာကသုိ႕ ၀င္ေရာက္ကာ ဇြဲသတၱိဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာ အမႈေဆာင္အျဖစ္ လုပ္ကုိင္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္တြင္ Sport Light ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာ အျဖစ္ လုပ္ကုိင္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၀ မွ ၂၀၀၃ soccer ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ၂၀၀၄ မွ ၂၀၀၅ Four Four Two ဂ်ာနယ္တြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ထမ္းေဆာင္ရင္း ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၉ရက္ေန႕တြင္ ကြယ္လြန္သည္။
ဇနီး ေဒၚေအးေအးၾကဴ (ခ) ေဒၚေမသူခင္ ႏွင့္ သမီး မခင္ျမတ္ႏုိးတုိ႕ က်န္ရစ္သည္။
အႀကိဳက္ဆုံးကဗ်ာေလးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ပါရေစ…။
မုိးဆုိရင္လည္းရြာ အေမေရ. . .ရြာ. . .ရြာ
လူဆုိးသက္သက္ေတြခ်ည္း
ဆက္တုိက္လြယ္ခဲ့ရတာ. . .
အေမ. . .ေပါ့။
သားေရ. . .သားေလးေရလုိ႕
ခ်ဳိမျပဘဲ ေမြးျမဴခဲ့ရတာကုိလည္း
အေမ. . .ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္ ဒုကၡေတာင္ကုန္းေပၚ
သုခေတြ ရြက္ရြက္ၿပီး တက္လာရတာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္
အစ္ကုိ႕ ဒုကၡအလုံပိတ္ေလးထဲ
သုခေတြ ထြန္းညႇိခဲ့ရတာက ၇ ႏွစ္ေက်ာ္
ဟုိေကာင္နဲ႕ အသံပဲဆုံခဲ့ရတာက ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္
ေခါင္းကုိက္ၿပီ အေမ
အေမ့ကုိ ဘယ္ကစၿပီး ခ်စ္ရတယ္ ေျပာရမွန္းမသိ
တစ္ခုေတာ့ရွိရဲ႕
အၿငိမ့္ၾကည့္ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေတြ႕တုိင္း
အေမ့ကုိ သတိရ. . .။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နဲ႕ အေမဟာ တစ္သင္းတည္းမွ ကစားသူလည္းျဖစ္ခဲ့။
အေမဟာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ အေမျဖစ္ေအာင္ မေရြ႕
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ အေမကျဖစ္ေအာင္ ေရြ႕ခဲ့။
နီရင္ နီလုိက္
ဆန္႕က်င္ရင္ ဆန္႕က်င္လုိက္
ေႂကြးေၾကာ္ရင္ ေႂကြးေၾကာ္လုိက္
တကယ့္လူေတြရွိရာ စီးဆင္းသူ အေမ. . .။
အမွန္တရားမွာ ထုိက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာရွိေၾကာင္း
ယုံရဲသူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ အေမ။
ကဗ်ာမေရးေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာကုိ ေမြးသူအေမ
အေမ့ ေျခသလုံးေလာက္ ႏႈးညံ့တဲ့ေျခသလုံးမ်ဳိး
စၾက၀ဠာမွာ မႏွိပ္နင္းဖူးခဲ့. . .
ဒါ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမတၱာဘြဲ႕ေပ့ါ . . .။
ကၽြန္ေတာ္က လီဗာပူးဆုိ အေမက ပူးၿပီးသား
ကၽြန္ေတာ္က အာဆင္နယ္ဆုိ အေမက နယ္ၿပီးသား
ကၽြန္ေတာ္က ရီးယဲလ္ဆုိ အေမက ရဲၿပီးသား
ဗဲရီးဂြတ္ပါပဲ အေမ။
နည္းနည္းပါးပါး လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ေသးရင္ျဖင့္
အေမ့ဇာတိရြာကေလးမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္က ၿခံဳေစာင္ေတြကုိ
တစ္ခါကလုိပဲ ရြက္ေရာင္းခ်င္ေသးေပါ့။
အေမေဈ းထြက္ မနက္ေစာေလးထဲ. . .
ေနမင္းေမွ်ာ္သလုိ အေမ့ကုိေမွ်ာ္ၿပီး
ေတာင္းရမ္းခ်င္ေသးသပါ့။
တစ္လစာ ေမွာင္ေနတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြကုိ
တစ္ထုိင္တည္း ျမည္းစမ္းလုိေသးသပါ့
ကံမေကာင္းဘူး အေမရယ္. . .
ခု အေမ့ကုိ စြန္႕ခြာရေတာ့မယ္ ေသခ်ာသတဲ့. . .။
သူေတာ္ေကာင္းအေမက က်န္ရစ္ၿပီး
သူယုတ္မာ ကၽြန္ေတာ္က ေလာင္ၿမိဳက္ရမယ္တဲ့. . .။
သံသရာမွာ ကဗ်ာေရးတဲ့ ခပ္ဆုိးဆုိးေကာင္ေတြ ေတြ႕တုိင္း . . .
အေမ့သားျဖစ္မလား နည္းနည္းေတာ့ သတိထားလုိက္ပါ အေမ. . . ။
တစ္ခါေလာက္ေတာ့ အေမ့ကုိ ေပြ႕ဖက္ခြင့္ ရခ်င္ပါေသး. . .။
ေဇာ္ထြဋ္ႏုိင္
(ကိုတည္ရ ဘေလာဂ္မွ ကူးယူပါသည္။)
Thursday, August 05, 2010
မၿငိမ္းေသာမီး
ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္တဲ့လား
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ ့
ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း တရားမ်ား
တေရြ ့ေရြ ့ … ခရီးရွည္ …။
ေပးဆပ္ျခင္းမ်ား
ဘ၀ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖုံ
ေဟာဒီ … လူ ့ဘံုႀကီးမွာ
တခ်ိဳ ့ … ေကာက္ရိုးမီး
တခ်ိဳ ့ … မၿငိမ္းေသာမီး
တခ်ိဳ ့ … မီးခဲျပာဖံုး
တခ်ိဳ ့ … ေတာက္မယ့္မီးခဲ တရဲရဲ
စသည္ျဖင့္ …
ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ ့ ကိုယ္
ေခတ္ေတြကို ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ၾက …..။
နာရီေတြ ရာသီေတြ
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ
အသက္ေတြ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ
လူ ့ေဘာင္ႀကီးတခုလံုး
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ
ကမၻာမေၾကေတးသံ ေ၀တဲ့ေျမေပၚမွာ …။
သတိတယ ရွိၾကေဟ့
အေမွာင္ေခတ္ႀကီးရဲ ့အေၾကာင္းကို
ျပန္ေျပာင္းေျပာျပ
အရိုးပံုထဲက တြန္သံမ်ား
ကုန္းရုန္းထၾက
အနာဂတ္ဟာ အမွန္တရားနဲ ့ ၀င္းလက္ေတာက္ပလို ့ …။
(ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး ၂၂ ႏွစ္ျပည့္သို ့)
၂၄ ဂ်ဴလိုင္ ၂၀၁၀
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ ့
ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း တရားမ်ား
တေရြ ့ေရြ ့ … ခရီးရွည္ …။
ေပးဆပ္ျခင္းမ်ား
ဘ၀ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖုံ
ေဟာဒီ … လူ ့ဘံုႀကီးမွာ
တခ်ိဳ ့ … ေကာက္ရိုးမီး
တခ်ိဳ ့ … မၿငိမ္းေသာမီး
တခ်ိဳ ့ … မီးခဲျပာဖံုး
တခ်ိဳ ့ … ေတာက္မယ့္မီးခဲ တရဲရဲ
စသည္ျဖင့္ …
ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ ့ ကိုယ္
ေခတ္ေတြကို ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ၾက …..။
နာရီေတြ ရာသီေတြ
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ
အသက္ေတြ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ
လူ ့ေဘာင္ႀကီးတခုလံုး
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ
ကမၻာမေၾကေတးသံ ေ၀တဲ့ေျမေပၚမွာ …။
သတိတယ ရွိၾကေဟ့
အေမွာင္ေခတ္ႀကီးရဲ ့အေၾကာင္းကို
ျပန္ေျပာင္းေျပာျပ
အရိုးပံုထဲက တြန္သံမ်ား
ကုန္းရုန္းထၾက
အနာဂတ္ဟာ အမွန္တရားနဲ ့ ၀င္းလက္ေတာက္ပလို ့ …။
(ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး ၂၂ ႏွစ္ျပည့္သို ့)
၂၄ ဂ်ဴလိုင္ ၂၀၁၀
ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ညံ႕ခဲ့ပါတယ္
Wednesday, August 4, 2010 / စာေရးဆရာမဂ်ဴး
ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပါေမာကၡမ်ား၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ စာေပ၀ါသနာ႐ွင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားကို အခုလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးစြာ စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္တယ္ဆိုတာ ပထမဦးစြာ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ (ၾသဘာသံမ်ား)
ဒီကေန႔ည က်မ ေဟာေျပာဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ေခါင္းစဥ္က 'က်မ ေတာ္ေတာ္ညံ့ခဲ့ပါတယ္' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္ကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါမွာ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကို တကူးတကန္႔ လာေရာက္နားေထာင္လိုတဲ့ ပရိသတ္အေနနဲ႔ အံ့ၾသခ်င္ အံ့ၾသမိမယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရီမိခ်င္ ရီမိလိမ့္မယ္။ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကို လာၿပီးေတာ့ နားေထာင္တာဟာ နင္တို႔ေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြဆီက ေတာ္တာေတြမ်ား ၾကားရမလား၊ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ လာၿပီးနားေထာင္တာ၊ ညံ့တာေတြေတာ့ ငါတို႔ မၾကားခ်င္ဘူး၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရီမိခ်င္ ရီမိလိမ့္မယ္။ က်မကလဲ က်မ သိတ္ေတာ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ က်မဟာ ဘ၀မွာ တခါမွ မေတာ္ခဲ့ဘူးေသးပါဘူး။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား)
ဒီေတာ့ က်မ ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့ေနတာပဲေတြ႔ေတာ့ က်မရဲ႔ ပရိသတ္ေ႐ွ႔မွာ က်မညံ့တဲ့အေၾကာင္းကိုပဲ ၀န္ခံတာဟာ ႐ိုးသားမႈ အ႐ွိဆံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ က်မ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခုလို စင္ျမင့္ေပၚ တက္လာၿပီး ေတာ့ က်မညံ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာရတာ က်မ အမ်ားႀကီး ၀မ္းလဲနည္းမိပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ က်မ ည့ံတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။
က်မကေတာ့ ည့ံတဲ့အေၾကာင္းတခုပဲ ေျပာစရာ ႐ွိလို႔ပါ။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို စိတ္ပ်က္ေနတဲ့သူ၊ ေဒါသထြက္ ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ က်မ အၾကံေကာင္းေလးတခုေတာ့ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေတာ္တာေတြကို ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္ရင္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲကို လာစရာမလိုပါဘူး။ ေတာ္တာေတြကို ျမင္ခ်င္ၾကားခ်င္ ဂုဏ္ယူခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို ၾကည့္ၾကပါ။ (ေအာ္ဟစ္ လက္ခုပ္သံမ်ား) အခုအခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ 'ဂ်ဴး' ရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို ၀န္ခံပါေတာ့မယ္႐ွင္။
က်မဟာ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား) ႂကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္အလုပ္လဲ တၿပိဳင္နက္လုပ္တယ္။ စာေရးတဲ့အလုပ္ လဲ တၿပိဳင္နက္လုပ္တယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္အလုပ္မွာမ်ား က်မ ညံ့ပါသလဲလို႔ ေမးခဲ့ရင္ က်မ ေျဖခ်င္လို႔ပါ။ က်မဟာ အလုပ္ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမွာ ညံ့ဖ်င္းပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မ ညံ့ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပပါမယ္။ က်မဟာ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ညံ့ပါတယ္။ က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း ပထ၀ီ၀င္ဘာသာမွာ သင္ရေသာ္လဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ စီးပြါးေရးအျမင္ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) က်မ တတိယတန္းအ႐ြယ္ ေလာက္မွာ ျမန္မာ့ ပထ၀ီ၀င္ဘာာသာကို သင္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ သံယံဇာတေတြအေၾကာင္း စာသင္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သယံဇာတ အလြန္ေပါမ်ားႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္စပါးေတြ ထြက္တယ္။ ကၽြန္းသစ္ေတြ ထြက္တယ္။ ေရနံေတြလဲ ထြက္ပါတယ္။ ေရနံထြက္တာလဲ က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ပါပဲ။ က်မက ေရနံေခ်ာင္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။
ေရနံေခ်ာင္းသူဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေရနံေျမကေန ျဖတ္သြားတဲ့အခါမွာ ေရနံတူးစင္ႀကီးနဲ႔ ေရနံတူးေနတာ ေတြ၊ တူးၿပီးသား ေရနံတြင္းေတြကေန ပိုက္လံုးေတြနဲ႔ ေမာင္းတံေတြနဲ႔ စုပ္ယူၿပီးေတာ့ ေရနံေလွာင္ကန္ထဲ ထည့္ေနတာေတြ က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြပါပဲ။ အဲ့ဒီ ေရနံေလွာင္ကန္ေတြထဲက မ်ားျပားလွတဲ့ ေရနံေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုတာေတာ့ က်မက မျမင္ရဘူးေပါ့။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) က်မ ျမင္ရတာက ေရနံေလွာင္ကန္ပဲ ျမင္ရတာကိုး။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒါ ေရနံနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ အပိုင္းပါ။ ေနာက္ထပ္ သံယံဇာတေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဥပမာ တြင္းထြက္ပစၥည္းေတြ၊ ေက်ာက္မီးေသြးလဲ ထြက္ပါတယ္။ ပတၱျမား၊ နီလာ၊ ေ႐ႊ၊ ေ႐ႊေၾကာႀကီးေတြလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီ ေ႐ႊ၊ ေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ အျပင္ ေက်ာက္မီးေသြး၊ ခဲမျဖဴတို႔၊ အၿဖိဳက္နက္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မထြက္တဲ့ တြင္းထြက္ဆိုတာ မ႐ွိသေလာက္ အမ်ားႀကီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ပိုင္နက္ ပင္လယ္ေရျပင္ဆိုတာ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ကထြက္တဲ့ ငါးပုစြန္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္သူလူထု စားသံုးလို႔ေတာင္ မကုန္တဲ့အတြက္ စည္သြတ္ဗူး ေတြနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ေရခဲ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကိုေတာင္ တင္ပို႔ေရာင္းခ်လို႔ ရပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ တတိယတန္း ေက်ာင္းသူ က်မဟာ က်မႏိုင္ငံကို က်မ ေတာ္ေတာ္ ဂုဏ္ယူခဲ့ပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) သယံဇာတေတြ သိပ္မ်ားတာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တေန႔က်ေတာ့ က်မက ေက်ာင္းစာအျပင္ တျခားျပင္ပမဂၢဇင္းတခုကို သြားဖတ္မိပါတယ္။ သြားဖတ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ စာေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိ မဖတ္ဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းပါးတို႔ ပံုျပင္တို႔ဆိုရင္ တေၾကာင္းစ ႏွစ္ေၾကာင္းစ ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။ အဲ့ဒီမွာ ကံဆိုးစြာနဲ႔ စာေၾကာင္းေလးတေၾကာင္း သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲ့ဒီ စာေၾကာင္းေလးကို က်မ အခုထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။'ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တတိယေျမာက္ လိုက္ပါသည္တဲ့'။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပထ၀ီ သင္ခါစ တတိယတန္းေက်ာင္းသူ အျမင္နဲ႔ဆိုေတာ့ က်မ ဒီလိုပဲ ျမင္တာေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံတခု တိုးတက္ႀကီးပြါးဖို႔ သယံဇာတ ထြက္႐ံုနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါ က်မရဲ႔ အေျပာမဟုတ္ ပါဘူး။ ကမၻာ့စီးပြါးေရး ပညာ႐ွင္ေတြေျပာတဲ့ အေျပာပါ။ သူတို႔က ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတခု တိုးတက္ႀကီးပြါးဖို႔ အခ်က္ႀကီး (၄)ခ်က္ လိုပါတယ္တဲ့။ သယံဇာတ၊ သဘာ၀သယံဇာတ (Natural Resource) လို႔ေခၚတဲ့ သဘာ၀သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားဖို႔တဲ့။ နံပါတ္ (၂)ကေတာ့ အစဥ္အဆက္က ႀကီးပြါးခဲ့တဲ့၊ အစဥ္အဆက္က ႐ွိခဲ့တဲ့ အရင္းအႏွီး၊ နံပါတ္ (၃) က Technology လို႔ေခၚတဲ့ နည္းပညာအသစ္အဆန္းေတြ၊ နံပါတ္ (၄) ကေတာ့ အဲ့ဒီနည္းပညာကို ကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ အဲဒီ ေလးမ်ိဳးလံုး ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ (သို႔မဟုတ္) ေလးမ်ိဳးမွာ သံုးမ်ိဳးေလာက္ ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံဟာ အဲ့ဒီ ႏိုင္ငံဟာ ခ်မ္းသာပါတယ္တဲ့။
အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက (၁) သယံဇာတေတြေတာ့ ေပါမ်ားႂကြယ္၀ပါတယ္။ ေနာက္ နံပါတ္ (၂) (၃) (၄) ႐ွိ မ႐ွိေတာ့ က်မ မသိပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းက အဲ့ဒီက စ ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ က်မ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မ ညံ့တာပါ။ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္အေၾကာင္း က်မ ျပန္ေျပာပါမယ္။ စတုတၳတန္း (ဒါမွမဟုတ္) ပဥၥမတန္း အ႐ြယ္ ေလာက္ ကေလးဘ၀မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ အေရးအခင္းတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအခင္းမွာ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြ၊ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးေတြကေန ၿပီးေတာ့ စတင္ ျဖစ္ပြါးခဲ့ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ဆီကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပ်ံ႔ႏွ႔ံလာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအခင္းကေတာ့ တ႐ုတ္-ဗမာ အေရးအခင္းပါ။ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြ ခ်ကုန္ၿပီးလို႔ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ၾကားရပါတယ္။
က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြေတာ့ မခ်ၾကပါဘူး။ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ အတန္းထဲမွာ က်မတို႔နဲ႔ စာၿပိဳင္ဖက္ တ႐ုတ္မေလး ၃ - ၄ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ က်မတို႔လဲ စာေမးေဖာ္ ေမးဖက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ တရုတ္-ဗမာ အေရးအခင္း ျဖစ္ေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔လဲ လက္ခံလိုက္႐ံုပဲေပါ့။ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြ ခ်ကုန္ၿပီ၊ ဒီေလာက္ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ တရက္ေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမက က်မတို႔ကို ေျပာပါတယ္။ တို႔တေတြ မနက္ဖန္ ေရာက္လို႔႐ွိရင္ ဒီၿမိဳ႔ရဲ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးတန္းစီ လမ္းတေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ရမယ္တဲ့ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲဒီေတာ့ က်မက ေက်ာင္းစာသင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္ထြက္ ရမယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ပဲ လိုက္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဆရာမက ေျပာတယ္။ နင္တို႔အားလံုး စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ ခ်ီတက္ရမယ္ေနာ္တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ တြဲလို႔ရတယ္။ နင္တို႔ ႀကိဳက္တဲ့လူနဲ႔ နင္တို႔ တြဲၾကပါတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မကလဲ က်မရဲ႔ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ တ႐ုတ္မေလးကို ေ႐ြးလိုက္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ က်မသူငယ္ခ်င္း တ႐ုတ္မေလးဟာ တ႐ုတ္ဗမာအေရးအခင္း မွန္ကန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံဖို႔ ၿမိဳ႔ထဲမွာ ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔က ၂ ေယာက္တတြဲ လမ္းေလွ်ာက္ လမ္းေတြေပၚမွာ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ခ်ီတက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေ႐ွ႔က တေယာက္က စာ႐ြက္ေတြနဲ႔ တိုင္ေပးတယ္။ က်မတို႔က ေနာက္ကေနၿပီး လိုက္ေအာ္ရတယ္။ လိုက္ေအာ္ေတာ့လဲ တို႔အေရး၊ တို႔အေရး ေပါ့။ ေ႐ွ႔က ဘာေအာသလဲေတာ့ က်မတို႔ ေကာင္းေကာင္း မၾကားရဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ေ႐ွ႔ကတေယာက္က တိုင္ေပးလိုက္၊ ဘာမွမသိပဲ ေနာက္က တို႔အေရး ေအာ္လိုက္၊ ေအာ္ရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းတကာကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ရတာ၊ ေအာ္ရတာ ေမာရင္ ေရေသာက္ရေအာင္၊ အေအးေသာက္ရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြကေနၿပီး အိမ္ေ႐ွ႔မွာ စာပြဲေလးေတြ ခင္းၿပီးေတာ့ က်မတို႔ကို အစားအစာေတြ ေကၽြးေမြးပါတယ္။ က်မတို႔လဲ အလကားရတာမွန္သမွ် အကုန္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အက်င့္က ပါေနတာကိုး (ရီသံမ်ား)
ဗမာက ေကၽြးေကၽြး၊ တ႐ုတ္က ေကၽြးေကၽြး အကုန္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) ဒီလိုနဲ႔ပဲ နည္းနည္း ေနျမင့္လာတဲ့အခါမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းေ႐ွ႔မွာ အင္မတန္ က်ယ္၀န္းတဲ့ ေျမတလင္းျပင္ႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အားလံုးစု႐ံုးၿပီးေတာ့ အတန္းလိုက္ အတန္းလိုက္ ကိုယ့္လူစုနဲ႔ကိုယ္ စု႐ံုးၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်မတို႔ ဆရာမက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့၊ ေအာ္... က်မ ေမ့ေနလို႔၊ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါမွာ ဒီအတိုင္း လက္လြတ္ေလွ်ာက္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ 'ေခါင္း' ႀကီးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲၿပီးေတာ့ ဒီ ေခါင္းႀကီးေတြကေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆြဲႏိုင္ေအာင္ပါ။ စကၠဴေတြနဲ႔လဲ ေခါင္းပံုစံ ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာလဲ က်မတို႔ မ်က္စိေ႐ွ႔မွာ စကၠဴစုတ္ေတြ ထည့္ထားတာ ျမင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ စကၠဴစုတ္ေတြကို က်မတို႔က စကၠဴစုတ္ေတြလို႔ မမွတ္ရဘူးတဲ့။ အဲဒီအထဲမွာ အေလာင္းေတြ ပါတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမွာမွ က်မ ပထမဦးဆံုး နံမည္တခုကို ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲ့ဒီနာမည္ကေတာ့ ေမာ္စီတုန္းတဲ့။ ေမာ္စီတုန္းဆိုတဲ့နာမည္ကို အဲဒီအခိ်န္မွာမွ ပထမဦးဆံုး ၾကားဖူးတာပါ။ ေမာ္စီတုန္း က်ဆံုးပါေစ ေပါ့။ အဲ့ဒီလို ဆိုတယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေ႐ွ႔ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ ဆရာမက အဲဒီ ေခါင္းႀကီးကို မီး႐ိႈ႔ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ က်မက သူမ်ားေအာ္ရင္သာ ေနာက္ကေန တို႔အေရး လိုက္ေအာ္ရဲတာ။ က်မကေတာ့ မီး႐ိႈ႔ဖိုေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ ေၾကာက္ေတာ့ က်မက ေနာက္ဆုတ္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမက က်မကို ေ႐ွ႔ထြက္ခိုင္းတယ္။ က်မက အတန္းရဲ႔ ေမာ္နီတာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)
"တင္တင္၀င္း နင္ေ႐ွ႔ထြက္ နင္မီး႐ိႈ႔ ရမယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက မ႐ိႈ႔ရဲဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ကို ကပ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို မၾကည့္ရက္တဲ့ နည္းနည္းအသက္ႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္က က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္စား ေျဖ႐ွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ သူပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ မီး႐ိႈ႔တယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မဟာ ဒီလို ႏိုင္ငံေရးမ႐ွိေအာင္ ည့ံတယ္ဆိုတာ က်မ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါ က်မရဲ႔ စီးပြါးေရး ညံ့ဖ်င္မႈ၊ ႏိုင္ငံေရး ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုသာ ညံ့တယ္။ က်မက ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုေတာ့ က်မဘ၀မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵတခုက စာေရးဆရာ ဘ၀တခုပါပဲ။ စတုတၳတန္းအ႐ြယ္ ကတည္းက က်မဟာ စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ က်မကို တြန္းအားေပးတဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြပါပဲ။ က်မဟာ ေက်ာင္းစာက လြဲၿပီးေတာ့ အျပင္ဘက္စာေပေတြကို မဂၢဇင္းေတြကို အမ်ား ဖတ္ခဲ့ ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့၊ က်မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ စာေရးဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ စာေရးဆရာႀကီး ဓူ၀ံ၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယု၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ သူတို႔ စာအုပ္ေတြကို က်မ ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်မဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို အခုထိ မွတ္မိပါတယ္။ ဒါဟာ က်မအတြက္ ပထမဦးဆံုး ၀တၳဳပါ။ အဲ့ဒါကေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးဓူ၀ံရဲ႔ 'မာလာ' လို႔ အမည္ရတဲ့ ၀တၳဳ ျဖစ္ပါတယ္။ 'မာလာ' ဟာ လက္သံုးလံုးေလာက္ ထူတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတအုပ္ပါ။ သူ႔ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မရဲ႔ က်မကိုယ္ပိုင္အျမင္နဲ႔ ဖတ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မက ကာတြန္းေတြပဲ ဖတ္ပါတယ္။ ကာတြန္းေတာင္မွ ထူရင္ မဖတ္ပါဘူး။ ခပ္ပါးပါးပဲ ဖတ္ပါတယ္။ တရက္က်ေတာ့ က်မ စတုတၳတန္း စာေမးပြဲအၿပီး ေက်ာင္းအားတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ ေမေမက စာအုပ္တအုပ္ ယူလာေပးပါတယ္။
"သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္စမ္း" လို႔ က်မကို ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီ၀တၳဳက 'မာလာ' ၀တၳဳပါ။ က်မက စာအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ "အား စာအုပ္ႀကီးက အထူႀကီးပါလားေမေမ" လို႔ ေျပာေတာ့ "ေအး ထူေတာ့ ထူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီး စိတ္၀င္စားမွာပါ" တဲ့။ သမီးတို႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ စကားေျပာရင္ အင္မတန္ ႐ိုင္းတယ္တဲ့။ ကိုကိုရယ္၊ ညီမေလးရယ္ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာဘူး၊ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း အႀကီးနဲ႔အငယ္ကို နင္, ငါ သံုးတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါ မေကာင္းဘူးတဲ့၊ ဒီေတာ့ သမီး ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ ဖတ္ၿပီးသြားရင္ သမီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လာလိမ့္မယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ လူေတြဟာ စကားေျပာရင္ သိပ္ယဥ္ေက်းတာပဲတဲ့။ ဖတ္ၾကည့္ပါတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မကလဲ ေမေမက ဖတ္ခိုင္းတယ္ဆိုရင္ ငါဖတ္ဖို႔ သင့္တာေပါ့။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေတြးၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ေ႐ွ႔မွာပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ ဖြင့္ဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ စ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ သူက အခန္း(၁) အဖြင့္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တခုရဲ႔ ျမင္ကြင္းနဲ႔ စထားပါတယ္။ အဲ့ဒီ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ၊ သံတိုင္ေတြေနာက္မွာ အက်ဥ္းသား ၁၀ ေယာက္ အက်ဥ္းက် ေနပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္လို႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အက်ဥ္းသား ေတြပါ။ တေယာက္က ေခါင္းေဆာင္၊ အဲ့ဒီေခါင္းေဆာင္နာမည္က ဗိုလ္နႏၵလို႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေနာက္ပါက ၉ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ ၁၀ ေယာက္ကို ဒီကေန႔ ညေန ေနကြယ္လို႔ ႐ွိရင္ လည္ပင္းကို ႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး၊ မေသမခ်င္း ႀကိဳးေပးသတ္ခံရဖို႔ ဘုရင္က အမိန္႔ ခ်ၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ အားလံုးဟာ ဒီကေန႔ ညေနမွာ ေသမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္႐ြ႔ံတုန္လႈပ္ေနပါတယ္။ တပည့္ေတြဟာ ငိုတဲ့သူက ငိုေနၾကတယ္။ နံရံကို လက္သီးနဲ႔ထိုးၿပီး ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ ေဒါသတႀကီး စကားေျပာတဲ့သူက ေျပာေနၾကတယ္။ အဲ့ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္နႏၵက ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္။ "သူတို႔ခမ်ာ ငါ့ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကို လိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတို႔ဟာ ႀကိဳးေပးၿပီး အသတ္ခံရေတာ့မွာပါလား၊ သူတို႔ေတြ အေသေျဖာင့္ေအာင္၊ ေသျခင္းတရားကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ ေအာင္ ငါ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပမွ ျဖစ္မယ္" လို႔ သူ႔ဖာသာသူ ေတြးၿပီးေတာ့ သူ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပပါတယ္။ အဲ့ဒီကဗ်ာကေတာ့ အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ အမ်က္ေျဖ အလကၤာလို႔ အမည္ရတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါ။ "သူတည္းတေယာက္၊ ေကာင္းဖိ္ု႔ေရာက္မူ၊ သူတေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း" အဲ့ဒီကဗ်ာပါ။ သူက အဲ့ဒီကဗ်ာကို ႐ြတ္တဲ့အခါမွာ စာေရးဆရာက ဘယ္လိုဖြဲ႔ထားသလဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္နႏၵသည္ သူ၏ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ထိုကဗ်ာကို ႐ြတ္ဆို၏တဲ့။ အဲ့ဒီမွာ က်မက နည္းနည္း ကေလး နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ဗိုလ္နႏၵကို က်မသိတာက သူပုန္ဗိုလ္လို႔ က်မသိပါတယ္။ သူပုန္ဗိုလ္ တေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီလို ဖြဲ႔သလဲ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးဆိုတာ သူပုန္ဗိုလ္ကို ဖြဲ႔ရမယ့္ စကားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ သူရဲေကာင္းေတြ ဟီး႐ိုးေတြကိုသာ သံုးရမယ့္ စကားပါ။ ဒီေတာ့ က်မအျမင္မွာ သူပုန္ဗိုလ္ဆိုတာ လူဆိုးပဲ၊ လူဆိုးတေယာက္ကို ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔လို႔ ဖြဲ႔တာဟာ နည္းလမ္း မက်ဘူးလို႔ က်မရဲ႔ စတုတၳတန္း အျမင္နဲ႔ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေမေမ့ကို ေမးမိတယ္။ ေမေမလို႔ ဗိုလ္နႏၵဟာ ဘာလဲလို႔၊ အဲ့ဒီလို ေမးေတာ့ ေမေမက ဇာတ္လိုက္တဲ့၊ (ရီသံမ်ား) က်မပိုၿပီးေတာ့ နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ (ရီသံမ်ား) သူပုန္ဗိုလ္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ ဇာတ္လိုက္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ က်မ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပီး နားမလည္ဘူးေပါ့။ က်မ အျပင္မွာ သူခိုးေတြ၊ ဓါးျပေတြ၊ သူပုန္ေတြ၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြ၊ အဲ့ဒါေတြ အကုန္လံုးက လူဆိုးေတြ စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလူဆိုးတေယာက္က ဘာျဖစ္လို႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္သလဲ က်မက ေမေမ့ကို ျပန္ေမးတယ္။ ေမေမလို႔ ေမေမ့ဥစၥာက ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ သူပုန္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္မလဲ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္လို႔ က်မကေျပာေတာ့ ေမေမက ျဖစ္ႏိုင္တာေပ့ါ သမီးရယ္တဲ့၊ တခါတခါက်ေတာ့ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ့ ႐ွင္ဘုရင္က ဆိုးေနရင္၊ ယုတ္မာေနရင္၊ ေကာက္က်စ္ေနရင္ သူပုန္ဆိုတာလဲ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့မွ က်မ ေရးေရးေလး သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ က်မ ဒီ၀တၳဳကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေမးေသးတယ္၊ ဟုတ္ပါၿပီလို႔ အဲ့ဒါဆိုလို႔႐ွိရင္ ဒီသူပုန္ဗိုလ္က ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနရတာ သူက ဘာျဖစ္လို႔ သူပုန္ဘ၀ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေရာက္သလဲ ေမေမလို႔ က်မက ျပန္ေမးတယ္။ ျပန္ေမးေတာ့ ေမေမကလည္း သူ႔သမီးကို စာဖတ္ေစခ်င္ေတာ့ ႐ွင္းျပတယ္၊ သူ႔ဘ၀တဲ့၊ သူကေတာ့ သူပုန္ဘယ္ဟုတ္မလဲ သမီးရယ္တဲ့၊ သူက ဘုရင့္သားေတာ္ တပါးပါ၊ သူတကၠသိုလ္ျပည္မွာ ပညာသြားသင္ေနတုန္းက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို သူ႔အေဖလက္ေအာက္က စစ္သူႀကီးတပါးက တိုက္ခိုက္ၿပီးေတာ့ သိမ္းယူထားတဲ့အတြက္ သူဟာ ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူပုန္ဘ၀ကို ေရာက္ရတာပါတဲ့။ (လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္၊။ ဟုတ္ပါၿပီေမေမ အဲ့ဒါဆိုရင္ သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီး ဒီဇာတ္လမ္းအဆံုးကို သိပ္သိခ်င္တာလို႔၊ အဲ့ဒီ ဇာတ္လမ္းအဆံုးကိုေတာ့ သမီးကို ႀကိဳၿပီးေတာ့ ေျပာပါအုန္းလို႔။ သူက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရရဲ႔လားလို႔ က်မ ေမးလိုက္တယ္။ က်မေမးလိုက္ေတာ့ ေမေမက ရတယ္ သမီးတဲ့။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူရသင့္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ စည္းစိမ္ကို သူျပန္ရသြားပါတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီလို က်မကို ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ဒီဇာတ္လမ္းကို ႀကိဳက္လို႔ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါတယ္။ တကယ္လဲ ေမေမေျပာသလိုပဲ သူပုန္ဗိုလ္နႏၵဟာ သူရသင့္ရထိုက္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ ဒီနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားပါတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ သူထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားလဲ၊ အဲ့ဒါကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဓူ၀ံရဲ႔ 'မာလာ' စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မရဲ႔ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္အစပါပဲ။
က်မဟာ လူေတြကို စ႐ိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးဖြဲ႔ခ်င္တယ္။ လူဆိုးဆိုလဲ လူဆိုးစ႐ိုက္၊ လူေကာင္းဆိုရင္လဲ လူေကာင္းစ႐ိုက္ အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ဆင္ခ်င္တယ္။ အမွန္တရားဟာ ေ႐ွ႔မွာ ေရာက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေ႐ွ႔မွာ ေရာက္ဖို႔ က်မက ထည့္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒီလို စိတ္ေလးေတြဟာ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းကေနၿပီး က်မကို ပိုပို ပိုပို တြန္းအားေပးလာေတာ့ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္တခုထဲနဲ႔ က်မဟာ ႀကီးျပင္းခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခါ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူး ၅ ခု ရသြားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲဒီဂုဏ္ထူး ၅ ခုေလးကို က်မက ႏွေမ်ာၿပီးေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ေခတ္တုန္းက ဂုဏ္ထူး ၆ ခုေတြ၊ ၅ ခုေတြ၊ ၄ ခုေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ေတြ အားလံုးဟာ ေဆးတကၠသိုလ္ကို၀င္ဖို႔ပဲ အာ႐ံု႐ွိၾကပါတယ္။ ႐ူပေဗဒ၊ ဓါတုေဗဒေတြကို မ၀င္ၾကပါဘူး။ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ေစခ်င္တယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ကလဲ က်မရဲ႔ မိဘေတြက ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ဖို႔ ေျပာလို႔ က်မကလဲ ဂုဏ္ထူးေလးကို အားနာလို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၀င္ခဲ့ေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို လံုး၀၀ါသနာ မပါပဲ ေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေဆးပညာကလြဲရင္ အားလံုးကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)
က်မ တေန႔တေန႔ ဖတ္တဲ့ စာေတြဟာ ေဆးပညာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ ေကာင္းေကာင္း မ႐ွိဘူး၊ ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးတခု က်မသြားေတြ႔တယ္။ အဲ့ဒီ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွာ က်မ မဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ၾကားဖူးၿပီးေတာ့ မဖတ္ဖူးတာ၊ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးတာ၊ ျမန္မာလို အဂၤလိပ္လို အစံုပါပဲ။ အဲ့ဒါႀကီးကို က်မ ျမင္ၿပီးေတာ့ ငါေတာ့ ဒီ ေဆးတကၠသိုလ္ ၇ ႏွစ္ အတြင္း ဒီစာအုပ္ေတြ ၿပီးေအာင္ဖတ္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ အျပင္စာေတြ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အတန္းထဲမွာ စာသင္တဲ့အခါမွာ က်မက ေနာက္ဆံုးကေန မတ္တတ္ရပ္ပါတယ္။ ဆရာ စာေမးလြတ္ေအာင္လို႔ပါ။ ေ႐ွ႔မွာ ရပ္လို႔႐ွိရင္ ဆရာက လွမ္းလွမ္းၿပီး စာေမးလို႔ပါ။ စာသင္ရတဲ့အခါမွာလဲ က်မ အားက်စိတ္ လံုး၀မေပၚပါဘူး။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေရာဂါနံမည္ေတြ၊ ကုထံုးနာမည္ေတြ အဲ့ဒါေတြ အားလံုးဟာ လူနံမည္ေတြနဲ႔ ခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ ေရာဂါတခုခုကို တေယာက္ေယာက္က ႐ွာေတြ႔သြားၿပီဆိုရင္ အဲ့ဒီလူရဲ႔ နာမည္ကို ေ႐ွ႔မွာတပ္ၿပီးေတာ့ နံမည္နဲ႔ ေရာဂါနံမည္ ေပးပါတယ္။ ဥပမာ ေကာ့ ဆိုတဲ့သူက ေရာဂါတခုကို ႐ွာေဖြေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ေကာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အဆုပ္ေရာဂါကို ေကာ့ Lung ေကာ့ဒစိေပါ့။ ေကာ့ရဲ႔ေရာဂါလို႔ နံမည္ တပ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပဲေလာ့ လို႔ေခၚတဲ့ ျပင္သစ္သမားေတာ္ႀကီး တေယာက္က ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေရာဂါ၊ ေမြးရာပါ ႏွလံုးေရာဂါ၊ အဲ့ဒါဆိုလို႔ ႐ွိရင္ ပဲေလာ့တက္ထြာေလာ္ဂ်ီလို႔ သူတို႔က နံမည္ေပးပါတယ္။ ပဲေလာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့ေသာ ေရာဂါ၊ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေထာင္ေပါင္း၊ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ က်မတို႔ စာက်က္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလို က်က္ေနတဲ့အခါမွာ ဒီနံမည္ေတြကို က်က္ၿပီးေတာ့ ငါသူတို႔ ဘ၀ကို အားက်လိုက္တာ ဆိုတဲ့စိတ္မ်ား ၀င္ခဲ့မိသလားလို႔ အခုေန က်မျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ နည္းနည္းမွ အားက်စိတ္ မ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ တခါတခါ သူတို႔ကို ၿငိဳေတာင္ၿငိဳျငင္ မိပါတယ္။ သူတို႔ဟယ္ ႐ွာလိုက္ ေဖြလိုက္ၾကတာ၊ ေတြ႔ပဲ ေတြ႔ႏိုင္လြန္းတယ္၊ သူတို႔ ႐ွာၿပီးေတာ့ ေတြ႔ေတာ့ ငါတို႔မွာ စာေတြ က်က္လို႔ကို မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေလာက္ထိေအာင္ က်မ ေမတၱာပို႔ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါ က်မ ေဆးေက်ာင္းသူဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။
ဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ စာေမးပြဲေတြ နီးေတာ့ စာေလးက်က္လိုက္၊ ေအာင္လိုက္၊ တခါတေလ တခါတည္းနဲ႔ မေအာင္လို႔ ႏွစ္ခါျပန္ ေျဖရပါတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆပ္ပလီမန္ထရီဆိုတာ ႐ွိပါတယ္။ ဆပ္ပလီမန္ထရီက စာေမးပြဲ က်ၿပီးေတာ့ က်တဲ့ဘာသာကိုပဲ ျပန္ေျဖရတာပါ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ဆပ္ပလီမန္ထရီသာ မ႐ွိခဲ့ရင္ က်မ တတန္းႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ေနရဖို႔ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာေတာ့ ဒီလို ခပ္ညံ့ညံ့ ေဆးေက်ာင္းသူတေယာက္က ဘယ္လိုဆရာ၀န္မ်ိဳးျဖစ္မလဲ။ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ သေဘာေပါက္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ပိုၿပီးေတာ့ ပံုေပၚသြားေအာင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္သြားေအာင္ က်မ ကာတြန္းေလးတပုဒ္နဲ႔ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာတြန္းေလးကို ေရးဆြဲတဲ့သူ ဘယ္သူလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မည့ံတဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒါလဲ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကို ေတာင္ ေမးၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကာတြန္းဟာ က်မ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္ဆရာလို႔ ဆရာမ်ား ဆြဲခဲ့ သလားလို႔ က်ေနာ္ မဆြဲခဲ့ ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်မရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ ကာတြန္းေလးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲတင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္ ငါနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း၊ အဲ့ဒီ ကာတြန္းအေတြးေလးကို က်မ ေျပာျပမယ္။ သူက တမ်က္ႏွာ ကာတြန္းပါ။ မဂၢဇင္းရဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပံု၊ မဂၢဇင္းမွာ တမ်က္ႏွာ ၄ ခု ေလာက္ပါတယ္။ တခါတေလ ၆ ခုေလာက္ပါတယ္။ အခု က်မကာတြန္း အကြက္ ၆ ကြက္ပါတဲ့ ကာတြန္းပါ။ သူက ပထမဦးဆံုး အကြက္မွာ လူမမာတေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီး စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတယ္၊ လူနာရဲ႔ ေဘးနားေလးမွာ လူနာရဲ႔ ဇနီးလို႔ ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက တေယာက္၊ သူက က်ံဳ႔က်႔ံဳေလးထိုင္ၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူနာကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေဘးနားမွာေတာ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္က လူနာကို နားၾကပ္ကေလး နားမွာေထာက္ၿပီး စမ္းသပ္ေနပါတယ္၊ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအကြက္။ ဒုတိယအကြက္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္ကို ကာတြန္းဆရာက ပံုႀကီးခ်ဲ႔ၿပီး ဆြဲပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို အဓိက ထားတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးက ဘာမွမသိတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ိဳးပါ။ မ်က္လံုးေလးက လည္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ကြက္႐ွင္မတ္ေပါ့ ေမးခြန္းလကၡဏာေလးနဲ႔၊ သူ႔ရဲ႔ေဘးနားမွာ ႐ႈပ္ေနတဲ့ သပြတ္အူလို ပံုစံေလးနဲ႔။ ဘာေရာဂါပါလိမ့္ သူေတာ္ေတာ္ဦးေဏွာက္ေျခာက္ ေနၿပီလို႔ ကာတြန္းၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ သိေအာင္ ကာတြန္းဆရာက ဆြဲထားပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဒုတိယအကြက္။ ေနာက္ တတိယအကြက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုပဲ အသားေပးၿပီး ဆြဲထားတယ္၊ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာ ေစာေစာက ျမင္ေနရတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ႐ွိေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ေတာက္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ေစာေစာက ကြက္႐ွင္မတ္ေတြ၊ သပြတ္အူေတြ မ႐ွိေတာ့ပဲနဲ႔ လင္းေနတဲ့ ဖန္သီးေလးတလံုးကို ေခါင္းေပၚမွာ ဆြဲထားပါတယ္။ ဖန္သီးေလးေဘးမွာ အေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ သူဘာေရာဂါလဲဆိုတာ ႐ွာလို႔ ရၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ က်မတို႔ သိေစပါတယ္။ ေနာက္ စတုတၳကြက္မွာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က သူတပ္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ လူမမာဟာ အသက္မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါက စတုတၳအကြက္ေပါ့။ ေနာက္ ပဥၥမအကြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူမမာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေယာက်္ားဘက္ကို လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးေတာ့ '႐ွင္ ဆရာ၀န္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္နဲ႔' အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ ကာတြန္းထဲက ဆရာ၀န္လို က်မဟာ၊ ကာတြန္းထဲက လူနာ႐ွင္မိန္းမလို အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔တဲ့အခါ က်မရဲ႔ေဆးခန္းဟာ လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေဒါက္တာ တင္တင္၀င္း ဆိုတာ နံမည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ေစာေစာက ေဒါက္တာ တင္ေမာင္သန္းေျပာသြားတဲ့ ပူေဖာင္းေလးေတြလဲ ပါတာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ကာတြန္းေလးနဲ႔ ဥပမာ ေပးတာပါ။ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို က်မ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခု က်မေျပာျပရင္ ပိုၿပီးေတာ့ သေဘာေပါက္ သြားမယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်မလို ခပ္ညံ့ညံ့ဆရာ၀န္ေတြသာႀကံဳရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ဒါမ်ိဳး လံုး၀ ႀကံဳရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်မဟာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၃ လ ေလာက္အခ်ိန္မွာ ႀကံဳရတဲ့ အျဖစ္ကေလးပါ။ ၃ လ ဆိုေတာ့ ဘာအေတြ႔အႀကံဳမွ မ႐ွိေသးပါဘူး။ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေဆးကုေနဆဲ၊ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ျပင္ပေလာကနဲ႔ကို ထင္ဟပ္ၾကည့္ေနဆဲ အခ်ိန္ပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ တညေန က်မ ေဆးခန္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႔ ေဆးခန္းထဲ လူနာႏွစ္ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ တေယာက္က က်မ ကုလက္စ၊ တေယာက္က သူ႔အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္ကေန အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေဆးခန္းထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဆရာမ ဆရာမ လူနာအေရးႀကီးေနလို႔ အိမ္ပင့္ခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မက လူနာတေယာက္ကို ေဆးကုလက္စဆိုေတာ့ ခဏေစာင့္ပါဦး၊ ဒီက လူနာၿပီးရင္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ေျပာေတာ့၊ ဟာ ဘယ္ေစာင္လို႔ ျဖစ္မလဲဆရာမတဲ့၊ ဟိုမွာက အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ လူမမာက သတိ လစ္ေနတာပါတဲ့။ သတိလစ္တယ္ဆိုေတာ့ အေရးႀကီးၿပီေပါ့၊ က်မက ကုလက္စလူနာကို ေဆးေတြ ဘာေတြ ေပးၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ လူနာကို ေစာင့္မ်ားေစာင့္ႏိုင္မလားလို႔ က်မအေရးႀကီးတဲ့ လူနာေနာက္ကို လိုက္ခ်င္လို႔ပါလို႔ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီ လူနာကလဲ သေဘာေကာင္းပါတယ္၊ လိုက္သြားပါဆရာမ က်မ ေစာင့္ပါမယ္တဲ့။
အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ ေဆးအိတ္ကို ေပးၿပီးေတာ့ လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးေနာက္ လိုက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ေႏြရာသီပါ။ ေႏြရာသီမွာ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေတာ္ေတာ္ ပူပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ပူသလဲဆိုရင္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီၾကားမွာ ေရလံုး၀ မခ်ိဳးရဘူးလို႔ အာဏာပိုင္ေတြက တားျမစ္ထားတဲ့အထိ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက ပူပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ၿဗဳန္းကနဲ လဲက်ၿပီး ေသဆံုးသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အာဏာနဲ႔ တားျမစ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေစတနာနဲ႔ အာဏာသံုးတာပါ။ တခါတခါ အာဏာဟာ ေစတနာနဲ႔လဲ သံုးတတ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ က်မက လူနာအိမ္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာလဲ က်မ စဥ္းစားေနတာေပါ့။ ေရခ်ိဳးရင္ အႏၱရာယ္႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ေမးၾကည့္တယ္ ဘာျဖစ္တာလဲေျပာ ဆိုေတာ့၊ က်မ အမႀကီးပါတဲ့၊ ေစ်းကေန မၾကာေသးခင္က ျပန္လာပါတယ္တဲ့။ ပူပူအိုက္အိုက္နဲ႔ ေစ်းက ျပန္ျပန္ခ်င္း ေရတန္းခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ကတည္းက သတိလစ္သြားတာ အခုခ်ိန္ထိ သတိျပန္လည္ မလာပါဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ ေရခ်ိဳးမွားလို႔ အပူ႐ွပ္တယ္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ သာမိုမီတာ တိုင္းရမယ္။ စိတ္ထဲမွာ စြဲသြားတယ္။ လူနာအိမ္ေရာက္ေတာ့ လူနာက အမ်ိဳးသမီးပါ။ ခပ္၀၀၊ ထြားထြား၊ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကို က်မက ေဘးကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ပံုစံက မလႈပ္မ႐ွက္ ပံုစံပါ။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ သာမိုမီတာေလးကို ယူၿပီးေတာ့ သူ႔ပါးစပ္ကို တိုင္းဖို႔ သူ႔ပါးစပ္ကို ဖြင့္ပါတယ္။ သူ႔ပါးစပ္က ဖြင့္လို႔ မရဘူး။ သြားစိေနတယ္။ က်မကလဲ ဘယ္ရမလဲ သြားစိေနေတာ့ သူ႔ခ်ိဳင္းထဲ တိုင္းလိုက္တာေပါ့။ သာမိုမီတာနဲ႔ ခ်ိဳင္းထဲတိုင္းေတာ့ အဖ်ား ႐ွိ မ႐ွိေပါ့။ က်မထင္သေလာက္ မဖ်ားဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ေတြ ဘာေတြ တိုင္းၾကည့္ေသးတယ္။ ေသြးဖိအားက သိတ္ၿပီေတာ့ မ်ားဘူး။ ေနာက္အဆုတ္ကို နားေထာင္ၾကည့္ ေတာ့ အဆုပ္မွာ အသက္႐ွဴသံ လံုး၀ မၾကားရပါဘူး။ အဲ့ဒါလဲ က်မက အားမေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ႏွလံုးကို ေထာက္စမ္းၾကည့္ ပါတယ္။ ႏွလံုးကလဲ တခ်က္မွ မခုန္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ နားၾကပ္ေလးကိုခ် လူမမာ႐ွင္ဘက္ လွည့္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေျပာေတာ့မလို႔ မေျပာရေသးဘူး၊ ေျပာမလို႔ ႐ွိေသးတယ္။ က်မရဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတခ်က္ ၀င္လာပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ရဲ႔ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြက က်မတို႔ကို သင္ထားတာ ႐ွိပါတယ္။ လူမမာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ၿပီးတဲ့အခါ သူေသၿပီလို႔ မေျပာမီ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ရမယ္။ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးနည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ၿပီးမွ လူနာေသၿပီလို႔ ခိုင္လံုမွသာ လူနာ႐ွင္ကို အတည္ျပဳေပးရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့၊ ဟုတ္ၿပီ အဲ့ဒါဆိုရင္ လူနာတေယာက္ အသက္မ႐ွဴ႐ံု၊ ႏွလံုးမခုန္႐ံုနဲ႔၊ ေသၿပီလို႔ ေျပာလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းနဲ႔ စမ္းသပ္ရဦးမယ္၊ အဲ့ဒီနည္းကို ႐ွာပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးစမ္းသပ္နည္းဟာ ဘာလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မစဥ္းစားတယ္။ ငါ့ကို ဆရာႀကီးေတြက သင္ေပးလိုက္တယ္၊ ဘာလဲ မသိဘူး၊ ေနာက္ဆံုးနည္း ႐ွိတယ္တဲ့။ စဥ္းစားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေဘးကလူေတြကလဲ က်မကို ေငးၾကည့္လို႔၊ က်မလဲ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း အေျဖမေပၚေတာ့ လူနာေဆးထိုးဖို႔ လာခ်တဲ့ ေရေႏြးဇလံုထဲကို က်မ အပ္ေတြထည့္၊ ပိုက္ေတြထည့္ ပိုက္ကေလးကို ေရေႏြးစုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္၊ စုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္နဲ႔ ေခါင္းထဲကေတာ့ သပြတ္အူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ငါဘာလုပ္မလဲလို႔။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်မ သတိရသြားပါတယ္။ ဇေ၀ဇ၀ါ မ်က္လံုးေတြ အကုန္ေဖ်ာက္ၿပီး မ်က္ႏွာထား ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး ဆီကေန က်မကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတခုေပးပါလို႔ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ကဗ်ာကယာပဲ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထိုးေပးတယ္။ သူ႔ဆီက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ယူၿပီးေတာ့ လူမမာရဲ႔ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၿပီးေတာ့ က်မ မီးထိုးၾကည့္ပါတယ္။ သာမန္လူေတြဟာ မ်က္လံုးကို မီးေရာင္နဲ႔ လွ်ပ္တျပက္ ထိုးလိုက္လို႔ ႐ွိရင္ အဲ့ဒီ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္က မီးေရာင္ကို တံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ သူငယ္အိမ္ က်ယ္ရာကေန က်ဥ္းသြားရပါတယ္။ က်ဳ႔ံ၀င္သြားရပါတယ္။ အခု က်မရဲ႔ လူနာက လက္ႏွီပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ထိုးလိုက္ေပမယ့္ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ က်ယ္ျမဲက်ယ္လ်က္ပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီတဖက္ မေသခ်ာေသးဘူး၊ ေနာက္တဖက္ ထပ္ထိုးၾကည့္ပါတယ္။ ထပ္ထိုးၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တဖက္ကလဲ က်ယ္ျမဲ က်ယ္လ်က္ နည္းနည္းမွကို မလႈပ္ပါဘူး။ ေသခ်ာၿပီ ဆိုေတာ့မွ က်မက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ခ်၊ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူမမာနားေတာ့ မေနရဲဘူး၊ ၀ုန္းဆို ထထိုင္ၿပီး ဖက္လိုက္မွာစိုးလို႔၊ လူနာ႐ွင္ဘက္ကို ကပ္သြားၿပီးေတာ့ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အမႀကီးလို႔ ေျပာရမွာေတာ့ က်မ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ အမႀကီးရဲ႔ လူမမာက အသက္မ႐ွိေတာ့ ပါဘူးလို႔၊ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ လူနာ႐ွင္ မိန္းမက က်မ ထင္သားပဲ ဆရာမတဲ့။ အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မ ေတာ္ေတာ္ ႐ွက္သြားတယ္။ ငါ့မွာေတာ့ ဒီလူနာ ေသ မေသ စဥ္းစားလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ႀကိဳၿပီးေတာ့ သိေနခဲ့ပါလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မဟာ ထိုင္ရာကေန ထၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႐ွက္ပါတယ္။ ႐ွက္တာနဲ႔အမွ် ေဒါသလဲထြက္။ ငါ့ကို ဒီလူနာ ေသမွန္း သိလ်က္နဲ႔ ေသေနတယ္လို႔ ထင္ေနလ်က္သားနဲ႔၊ ငါ့ေဆးခန္းကို ပိတ္ၿပီး လာခဲ့ရေအာင္ ငါ့ကို ေခၚတယ္။ က်မဟာ ေဒါသနဲ႔ ေဟာက္ထည့္လိုက္တယ္။ လူနာေသတယ္လို႔ ထင္လ်က္သားနဲ႔ က်မကို ဘာျဖစ္လို႔ လာေခၚတာလဲ၊ က်မမွာျဖင့္ ေဆးခန္းလူနာေတြ ပစ္ထားခဲ့ရတာ၊ ႐ွင္အဓိပၸါယ္မ႐ွိဘူး။ ဘာလို႔ လာပင့္တာလဲ ေဟာက္လိုက္ေတာ့၊ လူနာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ႏွာေလး ခ်ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဆရာမရယ္ ေသတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာမဆီက အတည္ျပဳခ်က္ေလး ယူခ်င္လို႔ပါတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မဘ၀ရဲ႔ အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုပါ။ ဒီေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀မွာလဲ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ ဆရာ၀န္ပါ။
ဘယ္ေလာက္ ညံ့ဖ်င္းသလဲဆိုရင္ က်မ လူမမာေတြ အိမ္ေတြ လိုက္သြားတယ္၊ ခေလးေမြးေပးရတယ္၊ ညႇပ္နဲ႔ ဆြဲေမြးေပးရတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မဟာ သားဖြါးမီးယပ္ပညာ႐ွင္ေတြလို ခံစားရပါတယ္။ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ အလံုး အႀကိတ္ေလးေတြ၊ အဆီလံုးေလးေတြ ခြဲစိတ္ရတာကိုပဲ က်မဟာ ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ႀကီးလို က်မ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပင္ဘက္မွာ ေဆးပညာနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ဘာေတြ ေတြးထင္ေနသလဲ၊ ဘာေတြ စီစဥ္ေနၾကသလဲ က်မ မသိပါဘူး။
ဒိထက္ပိုညံ့တာတခုက က်မတို႔ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့ေနာက္မွာ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံု ေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔က ဘြဲ႔ရ႐ံုနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္႐ွိရင္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရေအာင္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖရပါတယ္။ အဲ့ဒီက စာေမးပြဲေတြကေတာ့ ၀န္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေရးအဖြဲ႔က က်င္းပေပးတဲ့ စာေမးပြဲေတြပါ။ အဲ့ဒီ စာေမးပြဲေတြက ေျဖၿပီးေအာင္မွသာ က်မတို႔ဟာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခြင့္ ႐ွိပါတယ္။ က်မဟာ ဘြဲ႔ရရျခင္း တိုင္းျပည္ကို အင္မတန္ အက်ိဳးျပဳခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကိုလဲ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ စာေမးပြဲေတြ ေျဖပါတယ္။ ေျဖတိုင္း ေျဖတိုင္း က်ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတႀကိမ္မွာေတာ့ ေရးေျဖစာေမးပြဲ ေအာင္သြားတယ္။ ေအာင္သြားေတာ့ က်မတို႔ က်က္ရတဲ့ စာေတြကလဲ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ပါပါတယ္။ ျမန္မာစာ ပါပါတယ္။ ဗဟုသုတ ပါပါတယ္။ ေဆးပညာေတာ့ မပါပါဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ေရးေျဖေအာင္သြားတဲ့အခါ က်မ ရန္ကုန္ကို လာၿပီး ႏႈတ္ေျဖ ေျဖရပါတယ္။ ႏႈတ္ေျဖေျဖေတာ့ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေလးေယာက္ စုၿပီး တအိမ္မွာ တည္းတယ္။ တည္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ က်မတို႔ အကုန္ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက (အိတ္စ္) ေရာဂါ ကမၻာမွာ လူသိခါစ၊ ေရာ့ဟဒ္ဆန္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီေရာဂါကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သိကုန္ၾကပါၿပီ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ဒီေရာဂါဟာ မထင္႐ွားေသးတဲ့အတြက္ က်မတို႔ သိပ္စာမက်က္ရပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အိတ္စ္ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚနည္းေတြ၊ ျဖစ္ပြါးတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ၊ ဆက္သြယ္မႈေတြ အားလံုးကို က်မတို႔ တညလံုး ဖတ္ရတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တေန႔ က်မတို႔ အဆင္သင့္ပဲေပါ့။ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေမးေမး အားလံုးရၿပီလို႔ ဆိုၿပီး ရင္ေကာ့ၿပီး စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ ၀င္သြားေတာ့ က်မတို႔ကို ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြက က်မထင္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဘာတခုမွ မေမးပါဘူး။ က်မ မထင္မွတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြပဲ ေမးပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေမးခြန္းေတြဟာလဲ က်မတခါမွ မၾကားဘူးတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ ဘာေမးခြန္းေတြလဲ ဆိုတာေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ မမွတ္မိလို႔ပါ။ အဲ့ဒီေမးခြန္းေတြကို ေမးၿပီးေတာ့ က်မကလဲ မေျဖႏိုင္ပါဘူး။ က်မကို ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့တာ ေမးပါ။ က်မ အကုန္ရပါတယ္ ေျပာေတာ့ အဲ့ဒါေတြ မေမးဘူးတဲ့၊ ငါတို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကိုပဲ ေျဖရမယ္တဲ့။ က်မ စာေမးပြဲ က်ခဲ့ပါတယ္။ က်မ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို မထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါ။ အဲ့ဒါ က်မတို႔ ဘြဲ႔ရခါစ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္ကေပါ့။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေျခအေန တမ်ိဳးေျပာင္းသြားပါၿပီ။
တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလ်က္ ႐ွိပါတယ္။ ၿမိဳ႔နယ္ေဆး႐ံုေတြ၊ ေက်းလက္က်န္းမာေရးဌာနေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ လိုေနပါတယ္တဲ့။ အရင္တုန္းက တႏွစ္တႏွစ္ ေအာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ငါးရာ ခုႏွစ္ရာေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ေခၚတဲ့ဆရာ၀န္က ၁၅၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိပါတယ္။ အခုေတာ့ တႏွစ္တႏွစ္ ဘယ္ေလာက္ေအာင္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေခၚတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေျဖတဲ့သူတိုင္းကို အေအာင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျဖတဲ့သူ တေျဖးေျဖး နည္းသြားပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ အရင္တုန္းက တိုင္းျပည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ က်မဟာ အခုအေျခအေနမွာ သြားၿပီးေတာ့ ေျဖရင္ ေအာင္မယ္ဆိုတာ က်မ သိပါတယ္။ အခုေတာ့ က်မ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္ မ႐ွိတာလား၊ အသက္ကပဲ ႀကီးသြားတာလား မသိပါဘူး။ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ က်မဟာ ခပ္ညံ့ညံ့ ျပင္ပေဆးကု ဆရာ၀န္ဘ၀နဲ႔ပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေနထိုင္လ်က္ ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒါက က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။
ဆရာ၀န္ဘ၀ ေျပာၿပီးေတာ့ စာေရးဆရာဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို ၀န္ခံလိုပါတယ္။ က်မ စာေရးဆရာအျဖစ္ ဘာေတြညံ့သလဲ ဆိုတာကေတာ့ က်မရဲ႔ ၀တၳဳေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္တဲ့ ပရိသတ္ေတြအေနနဲ႔ ထူးၿပီးေတာ့ ၀န္ခံစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ သေဘာေပါက္ၿပီးသားလို႔ က်မ ယူဆပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မစာေရးတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မရဲ႔ အေရးအသားေတြ၊ ဇာတ္လမ္းတည္ေဆာက္ပံုေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ ညံ့ဖ်င္းတာကိုေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ညံ့ဖ်င္းတာကိုေတာ့ က်မ ေျပာလိုပါတယ္။ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္လို႔သာ ျဖစ္လာရတယ္၊ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါဘူး။ စာေရးဆရာ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္သလဲလို႔ တေယာက္ေယာက္က ေမးလိုက္တဲ့အခါမွာ က်မ အိုးနင္းခြက္နင္း အျမဲျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာေျဖလို႔ ေျဖရမွန္း မသိပါဘူး။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ အခုအခ်ိန္က်မွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရတယ္။ အရင္တုန္းက က်မ မသိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္လဲ က်မ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္စဥ္းစားမိသလဲဆိုေတာ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရလို႔ပါ။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကို အားလံုးသိၾကမွာပါ။ အဲ့ဒီဆရာမႀကီးက စာေရးတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ သူက ဘာကို ဥပမာျပသလဲဆိုေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္အမ်ိဳးသား အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာ ဟိုေဆးရီေဇာ္နဲ႔ ဥပမာ ျပပါတယ္။ ေဒါက္တာ ရီေဇာ္ဟာ သူစာေရးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက သူႏိုင္ငံဟာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံပါ။ သူ႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး မရေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူဟာ သူ႔တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ က်ေနာ္ စာ(၃)အုပ္ ေရးပါမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီစာ (၃) အုပ္ေရးၿပီးတဲ့ အထိ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရး မရေသးဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသ ပစ္လိုက္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေက်ညာၿပီး စာေရးတဲ့ သူတေယာက္ပါ။ တကယ္လဲ သူစာအုပ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ေရးၿပီးတဲ့အခါမွာပဲ သူ႔တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရး ရသြားပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရက သူပုန္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ကြပ္မ်က္တာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ က်ဆံုးသြားပါတယ္။ အဲဒီ ေဒါက္တာရီေဇာ္ရဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ေရးျပလိုက္တဲ့အခါ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္႐ွက္သြားပါတယ္။ ငါ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ စာေရးတာလဲ။ သူမ်ားေတြမ်ား ရည္႐ြယ္ခ်က္က မြန္ျမတ္လိုက္တာ။ ျမင့္ျမတ္လိုက္တာ၊ ငါ့မွာေတာ့ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါလား၊ က်မေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေတြ ေလးငါးပုဒ္၊ လံုးခ်င္းစာအုပ္နဲ႔ ၀တၳဳေတြ ၃၀ ေက်ာ္၊ ငါဘာကို ေရးတာလဲ၊ အဲ့ဒီတခါ က်မ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ က်မဟာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတာ့ ႐ွိခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္ လဲ ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ၀တၳဳေတြထဲက က်မ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ က်မဟာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ျဖစ္တာနဲ႔အမွ် အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားေရး၊ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေရး၊ ကိုယ္က်င့္တရား ျမင့္ျမတ္ေရး အဲ့ဒါေတြကို က်မ ဦးတည္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ၿပီးေတာ့ ဆင္ျခင္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဒါေတြေၾကာင့္ ေရးမိခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ဒါေတာင္ အခုခ်ိန္ထိ မေသခ်ာေသးပါဘူး။ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္တုန္းပါပဲ။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ က်မကိုယ္က်မ မေသခ်ာေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါ ထင္ျမင္ခ်က္တခုပါ။ က်မ အဲ့ဒီလို ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ့မိတယ္လို႔ က်မ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ရပါတယ္။
ဒါက ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ က်မ ညံ့တာ၊ ေနာက္တခုက က်မတို႔ဟာ ၀တၳဳတပုဒ္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႔စာကို စာဖတ္ပရိသတ္ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႐ွိပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ဆီကို ပို႔ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးေတြ အျမဲ႐ွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔ စာေတြ ေရးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖတ္ဖို႔ ေရးတာထက္ သူတပါးဖတ္ဖို႔ ေရးတာက ပိုၿပီးေတာ့ မ်ားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မဟာ ပရိသတ္အတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီးေတာ့ ၀တၳဳေတြ အမ်ားႀကီး ေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပရိသတ္ဆီကို ရည္႐ြယ္ေသာ္လည္း ပရိသတ္ဆီကို မေရာက္ပဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ ႐ွိပါတယ္။ အယ္ဒီတာစာပြဲက ဆုတ္ျဖဲၿပီးေတာ့ ေရာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အယ္ဒီတာ စာပြဲကေန ေက်ာ္သြားၿပီးမွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်မရဲ႔ ၀တၳဳေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတာ က်မ ခဏခဏ ႀကံဳရပါတယ္။ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ဟာ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြဆီကို ပို႔တဲ့အခါမွာ ပရိသတ္ဆီေရာက္ေအာင္ က်မတို႔ ေရးႏိုင္ရပါမယ္။ ဘယ္လို အတားအဆီးပဲ႐ွိ႐ွိ ဘယ္လို အျဖတ္အေတာက္ပဲ ႐ွိ႐ွိ ဒါကို လွည့္ပတ္ၿပီး ပို႔ႏိုင္ရပါမယ္။ အေရးႀကီးတာက ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔က အဲ့ဒီလို မပို႔တတ္ဘူး။ က်မက ပိုၿပီးေတာ့ မပို႔တတ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပရိသတ္ဆီကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးလိုက္ေပမယ့္ တခါတခါက်ေတာ့ ကံအေၾကာင္း မသင့္လို႔ ပရိသတ္ဆီကို မေရာက္ေတာ့ပဲ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတာ ႀကံဳရပါတယ္။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ကဗ်ာေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက က်မ ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးက တိုတိုေလးပါ။
ကဗ်ာေလးေခါင္းစဥ္က 'ေလလြင့္သူရဲ႔တိမ္' လို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၈) ႏွစ္ေလာက္က ေရးထားတာပါ။ က်မ အဲ့ဒီကဗ်ာကို ပရိသတ္ဆီပို႔ဖို႔ အခုအခ်ိန္ထိ ၃ ႀကိမ္တိတိ ပို႔ၿပီးပါၿပီ။ ၃ ႀကိမ္လံုးလံုး ေရေျမာင္းထဲပဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလး ဘာေၾကာင့္ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သလဲဆိုတာ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ဆန္းစစ္ေပးပါလို႔ က်မ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ က်မ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို ႐ြတ္ျပပါမယ္။ နဲနဲၾကာၿပီဆိုေတာ့ အလြတ္မရလို႔ စာ႐ြက္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ႐ြတ္ပါမယ္။
မုန္းတီးသူမ်ား
ေန႔စဥ္စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
မုန္းတီးမႈေတြ စားရတယ္ဆိုတာ တျခား စားစရာ မ႐ွိလို႔ စားရတာပါ။ က်မမွာက ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မုန္းတီးမႈကို စားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ တခ်ိဳ႔ေသာ သူေတြ၊ ကံေကာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာေပါ့။ အဟာရ႐ွိတဲ့ အစားအစာေတြ အမ်ားႀကီး စားတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ႔ ဗိုက္ေတြကလဲ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ပိုပိုၿပီး ပူလာပါတယ္။ (ရီသံ၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ ဒီပရိသတ္ထဲမွာ ဗိုက္ပူသူ ႐ွိရင္ (ရီသံမ်ား) တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဘီယာေသာက္လို႔ ဗိုက္ပူတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြက တမ်ိဳးေပါ့။ က်မမွာေတာ့ သူမ်ားလို စားစရာ အဟာရလဲ သိတ္မ႐ွိ၊ လူပံုကို ၾကည့္လိုက္ပါ၊ လူပံုကလဲ ပိန္ပိန္ ပုပု ေသးေသးေလး၊ ဒါ အဟာရ မ႐ွိေလာက္ဖူးဆိုတာ သိေလာက္ပါတယ္ေနာ္။ က်မတို႔မွာက ဆန္စပါး။ ၀၀လင္လင္ မစားရ။ တခ်ိဳ႔ေတာ့ ဆန္စပါးတင္မကဘူး၊ ဘိလပ္ေျမေတြ ဘာေတြလဲ စားတတ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက စားစရာ မ႐ွိေတာ့ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ကိုယ့္ရဲ႔ မုန္းတီးမႈကို ကိုယ့္အမုန္းေတြကို ျပန္ၿပီး စားရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြန္အားျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ က်မဟာ ကဗ်ာေလးကို အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။
မုန္းတီးမႈမ်ား
ေန႔စဥ္စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ႏွစ္သံုးဆယ္ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ား
ေလတိုက္စားလို႔ ၿငိမ္းခဲ့ၿပီ။
အဲ့ဒါကလဲ အဲ့ဒီကဗ်ာေရးေတာ့ က်မက အသက္ ၃၀ မို႔လို႔ ႏွစ္ ၃၀ ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ားလို႔ ေရးတာပါ။ (ရီသံမ်ား)
လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ နာရီမ်ားအတြက္
အိပ္မက္ေတြကို ႐ွက္တိုင္း
အနက္႐ိႈင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေသာကမ်ား
ဘုရားတရင္း စိန္ေခၚ
email ကေန ရလို ့ၿပန္ share တာပါ ..
ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပါေမာကၡမ်ား၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ စာေပ၀ါသနာ႐ွင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားကို အခုလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးစြာ စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္တယ္ဆိုတာ ပထမဦးစြာ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ (ၾသဘာသံမ်ား)
ဒီကေန႔ည က်မ ေဟာေျပာဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ေခါင္းစဥ္က 'က်မ ေတာ္ေတာ္ညံ့ခဲ့ပါတယ္' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္ကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါမွာ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကို တကူးတကန္႔ လာေရာက္နားေထာင္လိုတဲ့ ပရိသတ္အေနနဲ႔ အံ့ၾသခ်င္ အံ့ၾသမိမယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရီမိခ်င္ ရီမိလိမ့္မယ္။ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကို လာၿပီးေတာ့ နားေထာင္တာဟာ နင္တို႔ေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြဆီက ေတာ္တာေတြမ်ား ၾကားရမလား၊ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ လာၿပီးနားေထာင္တာ၊ ညံ့တာေတြေတာ့ ငါတို႔ မၾကားခ်င္ဘူး၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရီမိခ်င္ ရီမိလိမ့္မယ္။ က်မကလဲ က်မ သိတ္ေတာ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ က်မဟာ ဘ၀မွာ တခါမွ မေတာ္ခဲ့ဘူးေသးပါဘူး။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား)
ဒီေတာ့ က်မ ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့ေနတာပဲေတြ႔ေတာ့ က်မရဲ႔ ပရိသတ္ေ႐ွ႔မွာ က်မညံ့တဲ့အေၾကာင္းကိုပဲ ၀န္ခံတာဟာ ႐ိုးသားမႈ အ႐ွိဆံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ က်မ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခုလို စင္ျမင့္ေပၚ တက္လာၿပီး ေတာ့ က်မညံ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာရတာ က်မ အမ်ားႀကီး ၀မ္းလဲနည္းမိပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ က်မ ည့ံတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။
က်မကေတာ့ ည့ံတဲ့အေၾကာင္းတခုပဲ ေျပာစရာ ႐ွိလို႔ပါ။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို စိတ္ပ်က္ေနတဲ့သူ၊ ေဒါသထြက္ ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ က်မ အၾကံေကာင္းေလးတခုေတာ့ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေတာ္တာေတြကို ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္ရင္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲကို လာစရာမလိုပါဘူး။ ေတာ္တာေတြကို ျမင္ခ်င္ၾကားခ်င္ ဂုဏ္ယူခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို ၾကည့္ၾကပါ။ (ေအာ္ဟစ္ လက္ခုပ္သံမ်ား) အခုအခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ 'ဂ်ဴး' ရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို ၀န္ခံပါေတာ့မယ္႐ွင္။
က်မဟာ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား) ႂကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္အလုပ္လဲ တၿပိဳင္နက္လုပ္တယ္။ စာေရးတဲ့အလုပ္ လဲ တၿပိဳင္နက္လုပ္တယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္အလုပ္မွာမ်ား က်မ ညံ့ပါသလဲလို႔ ေမးခဲ့ရင္ က်မ ေျဖခ်င္လို႔ပါ။ က်မဟာ အလုပ္ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမွာ ညံ့ဖ်င္းပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မ ညံ့ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပပါမယ္။ က်မဟာ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ညံ့ပါတယ္။ က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း ပထ၀ီ၀င္ဘာသာမွာ သင္ရေသာ္လဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ စီးပြါးေရးအျမင္ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) က်မ တတိယတန္းအ႐ြယ္ ေလာက္မွာ ျမန္မာ့ ပထ၀ီ၀င္ဘာာသာကို သင္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ သံယံဇာတေတြအေၾကာင္း စာသင္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သယံဇာတ အလြန္ေပါမ်ားႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္စပါးေတြ ထြက္တယ္။ ကၽြန္းသစ္ေတြ ထြက္တယ္။ ေရနံေတြလဲ ထြက္ပါတယ္။ ေရနံထြက္တာလဲ က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ပါပဲ။ က်မက ေရနံေခ်ာင္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။
ေရနံေခ်ာင္းသူဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေရနံေျမကေန ျဖတ္သြားတဲ့အခါမွာ ေရနံတူးစင္ႀကီးနဲ႔ ေရနံတူးေနတာ ေတြ၊ တူးၿပီးသား ေရနံတြင္းေတြကေန ပိုက္လံုးေတြနဲ႔ ေမာင္းတံေတြနဲ႔ စုပ္ယူၿပီးေတာ့ ေရနံေလွာင္ကန္ထဲ ထည့္ေနတာေတြ က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြပါပဲ။ အဲ့ဒီ ေရနံေလွာင္ကန္ေတြထဲက မ်ားျပားလွတဲ့ ေရနံေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုတာေတာ့ က်မက မျမင္ရဘူးေပါ့။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) က်မ ျမင္ရတာက ေရနံေလွာင္ကန္ပဲ ျမင္ရတာကိုး။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒါ ေရနံနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ အပိုင္းပါ။ ေနာက္ထပ္ သံယံဇာတေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဥပမာ တြင္းထြက္ပစၥည္းေတြ၊ ေက်ာက္မီးေသြးလဲ ထြက္ပါတယ္။ ပတၱျမား၊ နီလာ၊ ေ႐ႊ၊ ေ႐ႊေၾကာႀကီးေတြလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီ ေ႐ႊ၊ ေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ အျပင္ ေက်ာက္မီးေသြး၊ ခဲမျဖဴတို႔၊ အၿဖိဳက္နက္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မထြက္တဲ့ တြင္းထြက္ဆိုတာ မ႐ွိသေလာက္ အမ်ားႀကီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ပိုင္နက္ ပင္လယ္ေရျပင္ဆိုတာ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ကထြက္တဲ့ ငါးပုစြန္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္သူလူထု စားသံုးလို႔ေတာင္ မကုန္တဲ့အတြက္ စည္သြတ္ဗူး ေတြနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ေရခဲ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကိုေတာင္ တင္ပို႔ေရာင္းခ်လို႔ ရပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ တတိယတန္း ေက်ာင္းသူ က်မဟာ က်မႏိုင္ငံကို က်မ ေတာ္ေတာ္ ဂုဏ္ယူခဲ့ပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) သယံဇာတေတြ သိပ္မ်ားတာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တေန႔က်ေတာ့ က်မက ေက်ာင္းစာအျပင္ တျခားျပင္ပမဂၢဇင္းတခုကို သြားဖတ္မိပါတယ္။ သြားဖတ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ စာေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိ မဖတ္ဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းပါးတို႔ ပံုျပင္တို႔ဆိုရင္ တေၾကာင္းစ ႏွစ္ေၾကာင္းစ ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။ အဲ့ဒီမွာ ကံဆိုးစြာနဲ႔ စာေၾကာင္းေလးတေၾကာင္း သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲ့ဒီ စာေၾကာင္းေလးကို က်မ အခုထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။'ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တတိယေျမာက္ လိုက္ပါသည္တဲ့'။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပထ၀ီ သင္ခါစ တတိယတန္းေက်ာင္းသူ အျမင္နဲ႔ဆိုေတာ့ က်မ ဒီလိုပဲ ျမင္တာေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံတခု တိုးတက္ႀကီးပြါးဖို႔ သယံဇာတ ထြက္႐ံုနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါ က်မရဲ႔ အေျပာမဟုတ္ ပါဘူး။ ကမၻာ့စီးပြါးေရး ပညာ႐ွင္ေတြေျပာတဲ့ အေျပာပါ။ သူတို႔က ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတခု တိုးတက္ႀကီးပြါးဖို႔ အခ်က္ႀကီး (၄)ခ်က္ လိုပါတယ္တဲ့။ သယံဇာတ၊ သဘာ၀သယံဇာတ (Natural Resource) လို႔ေခၚတဲ့ သဘာ၀သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားဖို႔တဲ့။ နံပါတ္ (၂)ကေတာ့ အစဥ္အဆက္က ႀကီးပြါးခဲ့တဲ့၊ အစဥ္အဆက္က ႐ွိခဲ့တဲ့ အရင္းအႏွီး၊ နံပါတ္ (၃) က Technology လို႔ေခၚတဲ့ နည္းပညာအသစ္အဆန္းေတြ၊ နံပါတ္ (၄) ကေတာ့ အဲ့ဒီနည္းပညာကို ကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ အဲဒီ ေလးမ်ိဳးလံုး ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ (သို႔မဟုတ္) ေလးမ်ိဳးမွာ သံုးမ်ိဳးေလာက္ ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံဟာ အဲ့ဒီ ႏိုင္ငံဟာ ခ်မ္းသာပါတယ္တဲ့။
အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက (၁) သယံဇာတေတြေတာ့ ေပါမ်ားႂကြယ္၀ပါတယ္။ ေနာက္ နံပါတ္ (၂) (၃) (၄) ႐ွိ မ႐ွိေတာ့ က်မ မသိပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းက အဲ့ဒီက စ ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ က်မ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မ ညံ့တာပါ။ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္အေၾကာင္း က်မ ျပန္ေျပာပါမယ္။ စတုတၳတန္း (ဒါမွမဟုတ္) ပဥၥမတန္း အ႐ြယ္ ေလာက္ ကေလးဘ၀မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ အေရးအခင္းတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအခင္းမွာ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြ၊ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးေတြကေန ၿပီးေတာ့ စတင္ ျဖစ္ပြါးခဲ့ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ဆီကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပ်ံ႔ႏွ႔ံလာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအခင္းကေတာ့ တ႐ုတ္-ဗမာ အေရးအခင္းပါ။ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြ ခ်ကုန္ၿပီးလို႔ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ၾကားရပါတယ္။
က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြေတာ့ မခ်ၾကပါဘူး။ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ အတန္းထဲမွာ က်မတို႔နဲ႔ စာၿပိဳင္ဖက္ တ႐ုတ္မေလး ၃ - ၄ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ က်မတို႔လဲ စာေမးေဖာ္ ေမးဖက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ တရုတ္-ဗမာ အေရးအခင္း ျဖစ္ေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔လဲ လက္ခံလိုက္႐ံုပဲေပါ့။ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြ ခ်ကုန္ၿပီ၊ ဒီေလာက္ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ တရက္ေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမက က်မတို႔ကို ေျပာပါတယ္။ တို႔တေတြ မနက္ဖန္ ေရာက္လို႔႐ွိရင္ ဒီၿမိဳ႔ရဲ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးတန္းစီ လမ္းတေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ရမယ္တဲ့ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲဒီေတာ့ က်မက ေက်ာင္းစာသင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္ထြက္ ရမယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ပဲ လိုက္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဆရာမက ေျပာတယ္။ နင္တို႔အားလံုး စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ ခ်ီတက္ရမယ္ေနာ္တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ တြဲလို႔ရတယ္။ နင္တို႔ ႀကိဳက္တဲ့လူနဲ႔ နင္တို႔ တြဲၾကပါတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မကလဲ က်မရဲ႔ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ တ႐ုတ္မေလးကို ေ႐ြးလိုက္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ က်မသူငယ္ခ်င္း တ႐ုတ္မေလးဟာ တ႐ုတ္ဗမာအေရးအခင္း မွန္ကန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံဖို႔ ၿမိဳ႔ထဲမွာ ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔က ၂ ေယာက္တတြဲ လမ္းေလွ်ာက္ လမ္းေတြေပၚမွာ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ခ်ီတက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေ႐ွ႔က တေယာက္က စာ႐ြက္ေတြနဲ႔ တိုင္ေပးတယ္။ က်မတို႔က ေနာက္ကေနၿပီး လိုက္ေအာ္ရတယ္။ လိုက္ေအာ္ေတာ့လဲ တို႔အေရး၊ တို႔အေရး ေပါ့။ ေ႐ွ႔က ဘာေအာသလဲေတာ့ က်မတို႔ ေကာင္းေကာင္း မၾကားရဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ေ႐ွ႔ကတေယာက္က တိုင္ေပးလိုက္၊ ဘာမွမသိပဲ ေနာက္က တို႔အေရး ေအာ္လိုက္၊ ေအာ္ရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းတကာကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ရတာ၊ ေအာ္ရတာ ေမာရင္ ေရေသာက္ရေအာင္၊ အေအးေသာက္ရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြကေနၿပီး အိမ္ေ႐ွ႔မွာ စာပြဲေလးေတြ ခင္းၿပီးေတာ့ က်မတို႔ကို အစားအစာေတြ ေကၽြးေမြးပါတယ္။ က်မတို႔လဲ အလကားရတာမွန္သမွ် အကုန္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အက်င့္က ပါေနတာကိုး (ရီသံမ်ား)
ဗမာက ေကၽြးေကၽြး၊ တ႐ုတ္က ေကၽြးေကၽြး အကုန္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) ဒီလိုနဲ႔ပဲ နည္းနည္း ေနျမင့္လာတဲ့အခါမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းေ႐ွ႔မွာ အင္မတန္ က်ယ္၀န္းတဲ့ ေျမတလင္းျပင္ႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အားလံုးစု႐ံုးၿပီးေတာ့ အတန္းလိုက္ အတန္းလိုက္ ကိုယ့္လူစုနဲ႔ကိုယ္ စု႐ံုးၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်မတို႔ ဆရာမက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့၊ ေအာ္... က်မ ေမ့ေနလို႔၊ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါမွာ ဒီအတိုင္း လက္လြတ္ေလွ်ာက္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ 'ေခါင္း' ႀကီးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲၿပီးေတာ့ ဒီ ေခါင္းႀကီးေတြကေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆြဲႏိုင္ေအာင္ပါ။ စကၠဴေတြနဲ႔လဲ ေခါင္းပံုစံ ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာလဲ က်မတို႔ မ်က္စိေ႐ွ႔မွာ စကၠဴစုတ္ေတြ ထည့္ထားတာ ျမင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ စကၠဴစုတ္ေတြကို က်မတို႔က စကၠဴစုတ္ေတြလို႔ မမွတ္ရဘူးတဲ့။ အဲဒီအထဲမွာ အေလာင္းေတြ ပါတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမွာမွ က်မ ပထမဦးဆံုး နံမည္တခုကို ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲ့ဒီနာမည္ကေတာ့ ေမာ္စီတုန္းတဲ့။ ေမာ္စီတုန္းဆိုတဲ့နာမည္ကို အဲဒီအခိ်န္မွာမွ ပထမဦးဆံုး ၾကားဖူးတာပါ။ ေမာ္စီတုန္း က်ဆံုးပါေစ ေပါ့။ အဲ့ဒီလို ဆိုတယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေ႐ွ႔ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ ဆရာမက အဲဒီ ေခါင္းႀကီးကို မီး႐ိႈ႔ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ က်မက သူမ်ားေအာ္ရင္သာ ေနာက္ကေန တို႔အေရး လိုက္ေအာ္ရဲတာ။ က်မကေတာ့ မီး႐ိႈ႔ဖိုေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ ေၾကာက္ေတာ့ က်မက ေနာက္ဆုတ္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမက က်မကို ေ႐ွ႔ထြက္ခိုင္းတယ္။ က်မက အတန္းရဲ႔ ေမာ္နီတာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)
"တင္တင္၀င္း နင္ေ႐ွ႔ထြက္ နင္မီး႐ိႈ႔ ရမယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက မ႐ိႈ႔ရဲဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ကို ကပ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို မၾကည့္ရက္တဲ့ နည္းနည္းအသက္ႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္က က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္စား ေျဖ႐ွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ သူပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ မီး႐ိႈ႔တယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မဟာ ဒီလို ႏိုင္ငံေရးမ႐ွိေအာင္ ည့ံတယ္ဆိုတာ က်မ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါ က်မရဲ႔ စီးပြါးေရး ညံ့ဖ်င္မႈ၊ ႏိုင္ငံေရး ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုသာ ညံ့တယ္။ က်မက ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုေတာ့ က်မဘ၀မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵတခုက စာေရးဆရာ ဘ၀တခုပါပဲ။ စတုတၳတန္းအ႐ြယ္ ကတည္းက က်မဟာ စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ က်မကို တြန္းအားေပးတဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြပါပဲ။ က်မဟာ ေက်ာင္းစာက လြဲၿပီးေတာ့ အျပင္ဘက္စာေပေတြကို မဂၢဇင္းေတြကို အမ်ား ဖတ္ခဲ့ ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့၊ က်မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ စာေရးဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ စာေရးဆရာႀကီး ဓူ၀ံ၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယု၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ သူတို႔ စာအုပ္ေတြကို က်မ ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်မဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို အခုထိ မွတ္မိပါတယ္။ ဒါဟာ က်မအတြက္ ပထမဦးဆံုး ၀တၳဳပါ။ အဲ့ဒါကေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးဓူ၀ံရဲ႔ 'မာလာ' လို႔ အမည္ရတဲ့ ၀တၳဳ ျဖစ္ပါတယ္။ 'မာလာ' ဟာ လက္သံုးလံုးေလာက္ ထူတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတအုပ္ပါ။ သူ႔ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မရဲ႔ က်မကိုယ္ပိုင္အျမင္နဲ႔ ဖတ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မက ကာတြန္းေတြပဲ ဖတ္ပါတယ္။ ကာတြန္းေတာင္မွ ထူရင္ မဖတ္ပါဘူး။ ခပ္ပါးပါးပဲ ဖတ္ပါတယ္။ တရက္က်ေတာ့ က်မ စတုတၳတန္း စာေမးပြဲအၿပီး ေက်ာင္းအားတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ ေမေမက စာအုပ္တအုပ္ ယူလာေပးပါတယ္။
"သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္စမ္း" လို႔ က်မကို ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီ၀တၳဳက 'မာလာ' ၀တၳဳပါ။ က်မက စာအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ "အား စာအုပ္ႀကီးက အထူႀကီးပါလားေမေမ" လို႔ ေျပာေတာ့ "ေအး ထူေတာ့ ထူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီး စိတ္၀င္စားမွာပါ" တဲ့။ သမီးတို႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ စကားေျပာရင္ အင္မတန္ ႐ိုင္းတယ္တဲ့။ ကိုကိုရယ္၊ ညီမေလးရယ္ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာဘူး၊ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း အႀကီးနဲ႔အငယ္ကို နင္, ငါ သံုးတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါ မေကာင္းဘူးတဲ့၊ ဒီေတာ့ သမီး ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ ဖတ္ၿပီးသြားရင္ သမီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လာလိမ့္မယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ လူေတြဟာ စကားေျပာရင္ သိပ္ယဥ္ေက်းတာပဲတဲ့။ ဖတ္ၾကည့္ပါတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မကလဲ ေမေမက ဖတ္ခိုင္းတယ္ဆိုရင္ ငါဖတ္ဖို႔ သင့္တာေပါ့။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေတြးၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ေ႐ွ႔မွာပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ ဖြင့္ဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ စ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ သူက အခန္း(၁) အဖြင့္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တခုရဲ႔ ျမင္ကြင္းနဲ႔ စထားပါတယ္။ အဲ့ဒီ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ၊ သံတိုင္ေတြေနာက္မွာ အက်ဥ္းသား ၁၀ ေယာက္ အက်ဥ္းက် ေနပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္လို႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အက်ဥ္းသား ေတြပါ။ တေယာက္က ေခါင္းေဆာင္၊ အဲ့ဒီေခါင္းေဆာင္နာမည္က ဗိုလ္နႏၵလို႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေနာက္ပါက ၉ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ ၁၀ ေယာက္ကို ဒီကေန႔ ညေန ေနကြယ္လို႔ ႐ွိရင္ လည္ပင္းကို ႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး၊ မေသမခ်င္း ႀကိဳးေပးသတ္ခံရဖို႔ ဘုရင္က အမိန္႔ ခ်ၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ အားလံုးဟာ ဒီကေန႔ ညေနမွာ ေသမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္႐ြ႔ံတုန္လႈပ္ေနပါတယ္။ တပည့္ေတြဟာ ငိုတဲ့သူက ငိုေနၾကတယ္။ နံရံကို လက္သီးနဲ႔ထိုးၿပီး ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ ေဒါသတႀကီး စကားေျပာတဲ့သူက ေျပာေနၾကတယ္။ အဲ့ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္နႏၵက ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္။ "သူတို႔ခမ်ာ ငါ့ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကို လိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတို႔ဟာ ႀကိဳးေပးၿပီး အသတ္ခံရေတာ့မွာပါလား၊ သူတို႔ေတြ အေသေျဖာင့္ေအာင္၊ ေသျခင္းတရားကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ ေအာင္ ငါ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပမွ ျဖစ္မယ္" လို႔ သူ႔ဖာသာသူ ေတြးၿပီးေတာ့ သူ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပပါတယ္။ အဲ့ဒီကဗ်ာကေတာ့ အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ အမ်က္ေျဖ အလကၤာလို႔ အမည္ရတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါ။ "သူတည္းတေယာက္၊ ေကာင္းဖိ္ု႔ေရာက္မူ၊ သူတေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း" အဲ့ဒီကဗ်ာပါ။ သူက အဲ့ဒီကဗ်ာကို ႐ြတ္တဲ့အခါမွာ စာေရးဆရာက ဘယ္လိုဖြဲ႔ထားသလဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္နႏၵသည္ သူ၏ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ထိုကဗ်ာကို ႐ြတ္ဆို၏တဲ့။ အဲ့ဒီမွာ က်မက နည္းနည္း ကေလး နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ဗိုလ္နႏၵကို က်မသိတာက သူပုန္ဗိုလ္လို႔ က်မသိပါတယ္။ သူပုန္ဗိုလ္ တေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီလို ဖြဲ႔သလဲ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးဆိုတာ သူပုန္ဗိုလ္ကို ဖြဲ႔ရမယ့္ စကားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ သူရဲေကာင္းေတြ ဟီး႐ိုးေတြကိုသာ သံုးရမယ့္ စကားပါ။ ဒီေတာ့ က်မအျမင္မွာ သူပုန္ဗိုလ္ဆိုတာ လူဆိုးပဲ၊ လူဆိုးတေယာက္ကို ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔လို႔ ဖြဲ႔တာဟာ နည္းလမ္း မက်ဘူးလို႔ က်မရဲ႔ စတုတၳတန္း အျမင္နဲ႔ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေမေမ့ကို ေမးမိတယ္။ ေမေမလို႔ ဗိုလ္နႏၵဟာ ဘာလဲလို႔၊ အဲ့ဒီလို ေမးေတာ့ ေမေမက ဇာတ္လိုက္တဲ့၊ (ရီသံမ်ား) က်မပိုၿပီးေတာ့ နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ (ရီသံမ်ား) သူပုန္ဗိုလ္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ ဇာတ္လိုက္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ က်မ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပီး နားမလည္ဘူးေပါ့။ က်မ အျပင္မွာ သူခိုးေတြ၊ ဓါးျပေတြ၊ သူပုန္ေတြ၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြ၊ အဲ့ဒါေတြ အကုန္လံုးက လူဆိုးေတြ စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလူဆိုးတေယာက္က ဘာျဖစ္လို႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္သလဲ က်မက ေမေမ့ကို ျပန္ေမးတယ္။ ေမေမလို႔ ေမေမ့ဥစၥာက ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ သူပုန္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္မလဲ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္လို႔ က်မကေျပာေတာ့ ေမေမက ျဖစ္ႏိုင္တာေပ့ါ သမီးရယ္တဲ့၊ တခါတခါက်ေတာ့ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ့ ႐ွင္ဘုရင္က ဆိုးေနရင္၊ ယုတ္မာေနရင္၊ ေကာက္က်စ္ေနရင္ သူပုန္ဆိုတာလဲ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့မွ က်မ ေရးေရးေလး သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ က်မ ဒီ၀တၳဳကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေမးေသးတယ္၊ ဟုတ္ပါၿပီလို႔ အဲ့ဒါဆိုလို႔႐ွိရင္ ဒီသူပုန္ဗိုလ္က ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနရတာ သူက ဘာျဖစ္လို႔ သူပုန္ဘ၀ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေရာက္သလဲ ေမေမလို႔ က်မက ျပန္ေမးတယ္။ ျပန္ေမးေတာ့ ေမေမကလည္း သူ႔သမီးကို စာဖတ္ေစခ်င္ေတာ့ ႐ွင္းျပတယ္၊ သူ႔ဘ၀တဲ့၊ သူကေတာ့ သူပုန္ဘယ္ဟုတ္မလဲ သမီးရယ္တဲ့၊ သူက ဘုရင့္သားေတာ္ တပါးပါ၊ သူတကၠသိုလ္ျပည္မွာ ပညာသြားသင္ေနတုန္းက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို သူ႔အေဖလက္ေအာက္က စစ္သူႀကီးတပါးက တိုက္ခိုက္ၿပီးေတာ့ သိမ္းယူထားတဲ့အတြက္ သူဟာ ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူပုန္ဘ၀ကို ေရာက္ရတာပါတဲ့။ (လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္၊။ ဟုတ္ပါၿပီေမေမ အဲ့ဒါဆိုရင္ သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီး ဒီဇာတ္လမ္းအဆံုးကို သိပ္သိခ်င္တာလို႔၊ အဲ့ဒီ ဇာတ္လမ္းအဆံုးကိုေတာ့ သမီးကို ႀကိဳၿပီးေတာ့ ေျပာပါအုန္းလို႔။ သူက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရရဲ႔လားလို႔ က်မ ေမးလိုက္တယ္။ က်မေမးလိုက္ေတာ့ ေမေမက ရတယ္ သမီးတဲ့။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူရသင့္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ စည္းစိမ္ကို သူျပန္ရသြားပါတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီလို က်မကို ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ဒီဇာတ္လမ္းကို ႀကိဳက္လို႔ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါတယ္။ တကယ္လဲ ေမေမေျပာသလိုပဲ သူပုန္ဗိုလ္နႏၵဟာ သူရသင့္ရထိုက္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ ဒီနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားပါတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ သူထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားလဲ၊ အဲ့ဒါကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဓူ၀ံရဲ႔ 'မာလာ' စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မရဲ႔ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္အစပါပဲ။
က်မဟာ လူေတြကို စ႐ိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးဖြဲ႔ခ်င္တယ္။ လူဆိုးဆိုလဲ လူဆိုးစ႐ိုက္၊ လူေကာင္းဆိုရင္လဲ လူေကာင္းစ႐ိုက္ အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ဆင္ခ်င္တယ္။ အမွန္တရားဟာ ေ႐ွ႔မွာ ေရာက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေ႐ွ႔မွာ ေရာက္ဖို႔ က်မက ထည့္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒီလို စိတ္ေလးေတြဟာ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းကေနၿပီး က်မကို ပိုပို ပိုပို တြန္းအားေပးလာေတာ့ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္တခုထဲနဲ႔ က်မဟာ ႀကီးျပင္းခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခါ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူး ၅ ခု ရသြားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲဒီဂုဏ္ထူး ၅ ခုေလးကို က်မက ႏွေမ်ာၿပီးေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ေခတ္တုန္းက ဂုဏ္ထူး ၆ ခုေတြ၊ ၅ ခုေတြ၊ ၄ ခုေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ေတြ အားလံုးဟာ ေဆးတကၠသိုလ္ကို၀င္ဖို႔ပဲ အာ႐ံု႐ွိၾကပါတယ္။ ႐ူပေဗဒ၊ ဓါတုေဗဒေတြကို မ၀င္ၾကပါဘူး။ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ေစခ်င္တယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ကလဲ က်မရဲ႔ မိဘေတြက ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ဖို႔ ေျပာလို႔ က်မကလဲ ဂုဏ္ထူးေလးကို အားနာလို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၀င္ခဲ့ေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို လံုး၀၀ါသနာ မပါပဲ ေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေဆးပညာကလြဲရင္ အားလံုးကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)
က်မ တေန႔တေန႔ ဖတ္တဲ့ စာေတြဟာ ေဆးပညာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ ေကာင္းေကာင္း မ႐ွိဘူး၊ ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးတခု က်မသြားေတြ႔တယ္။ အဲ့ဒီ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွာ က်မ မဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ၾကားဖူးၿပီးေတာ့ မဖတ္ဖူးတာ၊ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးတာ၊ ျမန္မာလို အဂၤလိပ္လို အစံုပါပဲ။ အဲ့ဒါႀကီးကို က်မ ျမင္ၿပီးေတာ့ ငါေတာ့ ဒီ ေဆးတကၠသိုလ္ ၇ ႏွစ္ အတြင္း ဒီစာအုပ္ေတြ ၿပီးေအာင္ဖတ္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ အျပင္စာေတြ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အတန္းထဲမွာ စာသင္တဲ့အခါမွာ က်မက ေနာက္ဆံုးကေန မတ္တတ္ရပ္ပါတယ္။ ဆရာ စာေမးလြတ္ေအာင္လို႔ပါ။ ေ႐ွ႔မွာ ရပ္လို႔႐ွိရင္ ဆရာက လွမ္းလွမ္းၿပီး စာေမးလို႔ပါ။ စာသင္ရတဲ့အခါမွာလဲ က်မ အားက်စိတ္ လံုး၀မေပၚပါဘူး။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေရာဂါနံမည္ေတြ၊ ကုထံုးနာမည္ေတြ အဲ့ဒါေတြ အားလံုးဟာ လူနံမည္ေတြနဲ႔ ခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ ေရာဂါတခုခုကို တေယာက္ေယာက္က ႐ွာေတြ႔သြားၿပီဆိုရင္ အဲ့ဒီလူရဲ႔ နာမည္ကို ေ႐ွ႔မွာတပ္ၿပီးေတာ့ နံမည္နဲ႔ ေရာဂါနံမည္ ေပးပါတယ္။ ဥပမာ ေကာ့ ဆိုတဲ့သူက ေရာဂါတခုကို ႐ွာေဖြေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ေကာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အဆုပ္ေရာဂါကို ေကာ့ Lung ေကာ့ဒစိေပါ့။ ေကာ့ရဲ႔ေရာဂါလို႔ နံမည္ တပ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပဲေလာ့ လို႔ေခၚတဲ့ ျပင္သစ္သမားေတာ္ႀကီး တေယာက္က ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေရာဂါ၊ ေမြးရာပါ ႏွလံုးေရာဂါ၊ အဲ့ဒါဆိုလို႔ ႐ွိရင္ ပဲေလာ့တက္ထြာေလာ္ဂ်ီလို႔ သူတို႔က နံမည္ေပးပါတယ္။ ပဲေလာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့ေသာ ေရာဂါ၊ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေထာင္ေပါင္း၊ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ က်မတို႔ စာက်က္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလို က်က္ေနတဲ့အခါမွာ ဒီနံမည္ေတြကို က်က္ၿပီးေတာ့ ငါသူတို႔ ဘ၀ကို အားက်လိုက္တာ ဆိုတဲ့စိတ္မ်ား ၀င္ခဲ့မိသလားလို႔ အခုေန က်မျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ နည္းနည္းမွ အားက်စိတ္ မ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ တခါတခါ သူတို႔ကို ၿငိဳေတာင္ၿငိဳျငင္ မိပါတယ္။ သူတို႔ဟယ္ ႐ွာလိုက္ ေဖြလိုက္ၾကတာ၊ ေတြ႔ပဲ ေတြ႔ႏိုင္လြန္းတယ္၊ သူတို႔ ႐ွာၿပီးေတာ့ ေတြ႔ေတာ့ ငါတို႔မွာ စာေတြ က်က္လို႔ကို မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေလာက္ထိေအာင္ က်မ ေမတၱာပို႔ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါ က်မ ေဆးေက်ာင္းသူဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။
ဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ စာေမးပြဲေတြ နီးေတာ့ စာေလးက်က္လိုက္၊ ေအာင္လိုက္၊ တခါတေလ တခါတည္းနဲ႔ မေအာင္လို႔ ႏွစ္ခါျပန္ ေျဖရပါတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆပ္ပလီမန္ထရီဆိုတာ ႐ွိပါတယ္။ ဆပ္ပလီမန္ထရီက စာေမးပြဲ က်ၿပီးေတာ့ က်တဲ့ဘာသာကိုပဲ ျပန္ေျဖရတာပါ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ဆပ္ပလီမန္ထရီသာ မ႐ွိခဲ့ရင္ က်မ တတန္းႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ေနရဖို႔ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာေတာ့ ဒီလို ခပ္ညံ့ညံ့ ေဆးေက်ာင္းသူတေယာက္က ဘယ္လိုဆရာ၀န္မ်ိဳးျဖစ္မလဲ။ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ သေဘာေပါက္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ပိုၿပီးေတာ့ ပံုေပၚသြားေအာင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္သြားေအာင္ က်မ ကာတြန္းေလးတပုဒ္နဲ႔ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာတြန္းေလးကို ေရးဆြဲတဲ့သူ ဘယ္သူလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မည့ံတဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒါလဲ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကို ေတာင္ ေမးၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကာတြန္းဟာ က်မ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္ဆရာလို႔ ဆရာမ်ား ဆြဲခဲ့ သလားလို႔ က်ေနာ္ မဆြဲခဲ့ ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်မရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ ကာတြန္းေလးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲတင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္ ငါနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း၊ အဲ့ဒီ ကာတြန္းအေတြးေလးကို က်မ ေျပာျပမယ္။ သူက တမ်က္ႏွာ ကာတြန္းပါ။ မဂၢဇင္းရဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပံု၊ မဂၢဇင္းမွာ တမ်က္ႏွာ ၄ ခု ေလာက္ပါတယ္။ တခါတေလ ၆ ခုေလာက္ပါတယ္။ အခု က်မကာတြန္း အကြက္ ၆ ကြက္ပါတဲ့ ကာတြန္းပါ။ သူက ပထမဦးဆံုး အကြက္မွာ လူမမာတေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီး စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတယ္၊ လူနာရဲ႔ ေဘးနားေလးမွာ လူနာရဲ႔ ဇနီးလို႔ ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက တေယာက္၊ သူက က်ံဳ႔က်႔ံဳေလးထိုင္ၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူနာကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေဘးနားမွာေတာ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္က လူနာကို နားၾကပ္ကေလး နားမွာေထာက္ၿပီး စမ္းသပ္ေနပါတယ္၊ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအကြက္။ ဒုတိယအကြက္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္ကို ကာတြန္းဆရာက ပံုႀကီးခ်ဲ႔ၿပီး ဆြဲပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို အဓိက ထားတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးက ဘာမွမသိတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ိဳးပါ။ မ်က္လံုးေလးက လည္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ကြက္႐ွင္မတ္ေပါ့ ေမးခြန္းလကၡဏာေလးနဲ႔၊ သူ႔ရဲ႔ေဘးနားမွာ ႐ႈပ္ေနတဲ့ သပြတ္အူလို ပံုစံေလးနဲ႔။ ဘာေရာဂါပါလိမ့္ သူေတာ္ေတာ္ဦးေဏွာက္ေျခာက္ ေနၿပီလို႔ ကာတြန္းၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ သိေအာင္ ကာတြန္းဆရာက ဆြဲထားပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဒုတိယအကြက္။ ေနာက္ တတိယအကြက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုပဲ အသားေပးၿပီး ဆြဲထားတယ္၊ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာ ေစာေစာက ျမင္ေနရတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ႐ွိေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ေတာက္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ေစာေစာက ကြက္႐ွင္မတ္ေတြ၊ သပြတ္အူေတြ မ႐ွိေတာ့ပဲနဲ႔ လင္းေနတဲ့ ဖန္သီးေလးတလံုးကို ေခါင္းေပၚမွာ ဆြဲထားပါတယ္။ ဖန္သီးေလးေဘးမွာ အေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ သူဘာေရာဂါလဲဆိုတာ ႐ွာလို႔ ရၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ က်မတို႔ သိေစပါတယ္။ ေနာက္ စတုတၳကြက္မွာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က သူတပ္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ လူမမာဟာ အသက္မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါက စတုတၳအကြက္ေပါ့။ ေနာက္ ပဥၥမအကြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူမမာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေယာက်္ားဘက္ကို လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးေတာ့ '႐ွင္ ဆရာ၀န္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္နဲ႔' အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ ကာတြန္းထဲက ဆရာ၀န္လို က်မဟာ၊ ကာတြန္းထဲက လူနာ႐ွင္မိန္းမလို အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔တဲ့အခါ က်မရဲ႔ေဆးခန္းဟာ လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေဒါက္တာ တင္တင္၀င္း ဆိုတာ နံမည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ေစာေစာက ေဒါက္တာ တင္ေမာင္သန္းေျပာသြားတဲ့ ပူေဖာင္းေလးေတြလဲ ပါတာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ကာတြန္းေလးနဲ႔ ဥပမာ ေပးတာပါ။ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို က်မ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခု က်မေျပာျပရင္ ပိုၿပီးေတာ့ သေဘာေပါက္ သြားမယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်မလို ခပ္ညံ့ညံ့ဆရာ၀န္ေတြသာႀကံဳရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ဒါမ်ိဳး လံုး၀ ႀကံဳရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်မဟာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၃ လ ေလာက္အခ်ိန္မွာ ႀကံဳရတဲ့ အျဖစ္ကေလးပါ။ ၃ လ ဆိုေတာ့ ဘာအေတြ႔အႀကံဳမွ မ႐ွိေသးပါဘူး။ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေဆးကုေနဆဲ၊ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ျပင္ပေလာကနဲ႔ကို ထင္ဟပ္ၾကည့္ေနဆဲ အခ်ိန္ပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ တညေန က်မ ေဆးခန္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႔ ေဆးခန္းထဲ လူနာႏွစ္ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ တေယာက္က က်မ ကုလက္စ၊ တေယာက္က သူ႔အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္ကေန အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေဆးခန္းထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဆရာမ ဆရာမ လူနာအေရးႀကီးေနလို႔ အိမ္ပင့္ခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မက လူနာတေယာက္ကို ေဆးကုလက္စဆိုေတာ့ ခဏေစာင့္ပါဦး၊ ဒီက လူနာၿပီးရင္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ေျပာေတာ့၊ ဟာ ဘယ္ေစာင္လို႔ ျဖစ္မလဲဆရာမတဲ့၊ ဟိုမွာက အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ လူမမာက သတိ လစ္ေနတာပါတဲ့။ သတိလစ္တယ္ဆိုေတာ့ အေရးႀကီးၿပီေပါ့၊ က်မက ကုလက္စလူနာကို ေဆးေတြ ဘာေတြ ေပးၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ လူနာကို ေစာင့္မ်ားေစာင့္ႏိုင္မလားလို႔ က်မအေရးႀကီးတဲ့ လူနာေနာက္ကို လိုက္ခ်င္လို႔ပါလို႔ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီ လူနာကလဲ သေဘာေကာင္းပါတယ္၊ လိုက္သြားပါဆရာမ က်မ ေစာင့္ပါမယ္တဲ့။
အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ ေဆးအိတ္ကို ေပးၿပီးေတာ့ လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးေနာက္ လိုက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ေႏြရာသီပါ။ ေႏြရာသီမွာ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေတာ္ေတာ္ ပူပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ပူသလဲဆိုရင္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီၾကားမွာ ေရလံုး၀ မခ်ိဳးရဘူးလို႔ အာဏာပိုင္ေတြက တားျမစ္ထားတဲ့အထိ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက ပူပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ၿဗဳန္းကနဲ လဲက်ၿပီး ေသဆံုးသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အာဏာနဲ႔ တားျမစ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေစတနာနဲ႔ အာဏာသံုးတာပါ။ တခါတခါ အာဏာဟာ ေစတနာနဲ႔လဲ သံုးတတ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ က်မက လူနာအိမ္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာလဲ က်မ စဥ္းစားေနတာေပါ့။ ေရခ်ိဳးရင္ အႏၱရာယ္႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ေမးၾကည့္တယ္ ဘာျဖစ္တာလဲေျပာ ဆိုေတာ့၊ က်မ အမႀကီးပါတဲ့၊ ေစ်းကေန မၾကာေသးခင္က ျပန္လာပါတယ္တဲ့။ ပူပူအိုက္အိုက္နဲ႔ ေစ်းက ျပန္ျပန္ခ်င္း ေရတန္းခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ကတည္းက သတိလစ္သြားတာ အခုခ်ိန္ထိ သတိျပန္လည္ မလာပါဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ ေရခ်ိဳးမွားလို႔ အပူ႐ွပ္တယ္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ သာမိုမီတာ တိုင္းရမယ္။ စိတ္ထဲမွာ စြဲသြားတယ္။ လူနာအိမ္ေရာက္ေတာ့ လူနာက အမ်ိဳးသမီးပါ။ ခပ္၀၀၊ ထြားထြား၊ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကို က်မက ေဘးကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ပံုစံက မလႈပ္မ႐ွက္ ပံုစံပါ။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ သာမိုမီတာေလးကို ယူၿပီးေတာ့ သူ႔ပါးစပ္ကို တိုင္းဖို႔ သူ႔ပါးစပ္ကို ဖြင့္ပါတယ္။ သူ႔ပါးစပ္က ဖြင့္လို႔ မရဘူး။ သြားစိေနတယ္။ က်မကလဲ ဘယ္ရမလဲ သြားစိေနေတာ့ သူ႔ခ်ိဳင္းထဲ တိုင္းလိုက္တာေပါ့။ သာမိုမီတာနဲ႔ ခ်ိဳင္းထဲတိုင္းေတာ့ အဖ်ား ႐ွိ မ႐ွိေပါ့။ က်မထင္သေလာက္ မဖ်ားဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ေတြ ဘာေတြ တိုင္းၾကည့္ေသးတယ္။ ေသြးဖိအားက သိတ္ၿပီေတာ့ မ်ားဘူး။ ေနာက္အဆုတ္ကို နားေထာင္ၾကည့္ ေတာ့ အဆုပ္မွာ အသက္႐ွဴသံ လံုး၀ မၾကားရပါဘူး။ အဲ့ဒါလဲ က်မက အားမေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ႏွလံုးကို ေထာက္စမ္းၾကည့္ ပါတယ္။ ႏွလံုးကလဲ တခ်က္မွ မခုန္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ နားၾကပ္ေလးကိုခ် လူမမာ႐ွင္ဘက္ လွည့္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေျပာေတာ့မလို႔ မေျပာရေသးဘူး၊ ေျပာမလို႔ ႐ွိေသးတယ္။ က်မရဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတခ်က္ ၀င္လာပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ရဲ႔ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြက က်မတို႔ကို သင္ထားတာ ႐ွိပါတယ္။ လူမမာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ၿပီးတဲ့အခါ သူေသၿပီလို႔ မေျပာမီ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ရမယ္။ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးနည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ၿပီးမွ လူနာေသၿပီလို႔ ခိုင္လံုမွသာ လူနာ႐ွင္ကို အတည္ျပဳေပးရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့၊ ဟုတ္ၿပီ အဲ့ဒါဆိုရင္ လူနာတေယာက္ အသက္မ႐ွဴ႐ံု၊ ႏွလံုးမခုန္႐ံုနဲ႔၊ ေသၿပီလို႔ ေျပာလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းနဲ႔ စမ္းသပ္ရဦးမယ္၊ အဲ့ဒီနည္းကို ႐ွာပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးစမ္းသပ္နည္းဟာ ဘာလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မစဥ္းစားတယ္။ ငါ့ကို ဆရာႀကီးေတြက သင္ေပးလိုက္တယ္၊ ဘာလဲ မသိဘူး၊ ေနာက္ဆံုးနည္း ႐ွိတယ္တဲ့။ စဥ္းစားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေဘးကလူေတြကလဲ က်မကို ေငးၾကည့္လို႔၊ က်မလဲ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း အေျဖမေပၚေတာ့ လူနာေဆးထိုးဖို႔ လာခ်တဲ့ ေရေႏြးဇလံုထဲကို က်မ အပ္ေတြထည့္၊ ပိုက္ေတြထည့္ ပိုက္ကေလးကို ေရေႏြးစုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္၊ စုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္နဲ႔ ေခါင္းထဲကေတာ့ သပြတ္အူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ငါဘာလုပ္မလဲလို႔။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်မ သတိရသြားပါတယ္။ ဇေ၀ဇ၀ါ မ်က္လံုးေတြ အကုန္ေဖ်ာက္ၿပီး မ်က္ႏွာထား ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး ဆီကေန က်မကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတခုေပးပါလို႔ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ကဗ်ာကယာပဲ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထိုးေပးတယ္။ သူ႔ဆီက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ယူၿပီးေတာ့ လူမမာရဲ႔ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၿပီးေတာ့ က်မ မီးထိုးၾကည့္ပါတယ္။ သာမန္လူေတြဟာ မ်က္လံုးကို မီးေရာင္နဲ႔ လွ်ပ္တျပက္ ထိုးလိုက္လို႔ ႐ွိရင္ အဲ့ဒီ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္က မီးေရာင္ကို တံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ သူငယ္အိမ္ က်ယ္ရာကေန က်ဥ္းသြားရပါတယ္။ က်ဳ႔ံ၀င္သြားရပါတယ္။ အခု က်မရဲ႔ လူနာက လက္ႏွီပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ထိုးလိုက္ေပမယ့္ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ က်ယ္ျမဲက်ယ္လ်က္ပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီတဖက္ မေသခ်ာေသးဘူး၊ ေနာက္တဖက္ ထပ္ထိုးၾကည့္ပါတယ္။ ထပ္ထိုးၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တဖက္ကလဲ က်ယ္ျမဲ က်ယ္လ်က္ နည္းနည္းမွကို မလႈပ္ပါဘူး။ ေသခ်ာၿပီ ဆိုေတာ့မွ က်မက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ခ်၊ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူမမာနားေတာ့ မေနရဲဘူး၊ ၀ုန္းဆို ထထိုင္ၿပီး ဖက္လိုက္မွာစိုးလို႔၊ လူနာ႐ွင္ဘက္ကို ကပ္သြားၿပီးေတာ့ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အမႀကီးလို႔ ေျပာရမွာေတာ့ က်မ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ အမႀကီးရဲ႔ လူမမာက အသက္မ႐ွိေတာ့ ပါဘူးလို႔၊ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ လူနာ႐ွင္ မိန္းမက က်မ ထင္သားပဲ ဆရာမတဲ့။ အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မ ေတာ္ေတာ္ ႐ွက္သြားတယ္။ ငါ့မွာေတာ့ ဒီလူနာ ေသ မေသ စဥ္းစားလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ႀကိဳၿပီးေတာ့ သိေနခဲ့ပါလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မဟာ ထိုင္ရာကေန ထၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႐ွက္ပါတယ္။ ႐ွက္တာနဲ႔အမွ် ေဒါသလဲထြက္။ ငါ့ကို ဒီလူနာ ေသမွန္း သိလ်က္နဲ႔ ေသေနတယ္လို႔ ထင္ေနလ်က္သားနဲ႔၊ ငါ့ေဆးခန္းကို ပိတ္ၿပီး လာခဲ့ရေအာင္ ငါ့ကို ေခၚတယ္။ က်မဟာ ေဒါသနဲ႔ ေဟာက္ထည့္လိုက္တယ္။ လူနာေသတယ္လို႔ ထင္လ်က္သားနဲ႔ က်မကို ဘာျဖစ္လို႔ လာေခၚတာလဲ၊ က်မမွာျဖင့္ ေဆးခန္းလူနာေတြ ပစ္ထားခဲ့ရတာ၊ ႐ွင္အဓိပၸါယ္မ႐ွိဘူး။ ဘာလို႔ လာပင့္တာလဲ ေဟာက္လိုက္ေတာ့၊ လူနာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ႏွာေလး ခ်ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဆရာမရယ္ ေသတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာမဆီက အတည္ျပဳခ်က္ေလး ယူခ်င္လို႔ပါတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မဘ၀ရဲ႔ အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုပါ။ ဒီေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀မွာလဲ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ ဆရာ၀န္ပါ။
ဘယ္ေလာက္ ညံ့ဖ်င္းသလဲဆိုရင္ က်မ လူမမာေတြ အိမ္ေတြ လိုက္သြားတယ္၊ ခေလးေမြးေပးရတယ္၊ ညႇပ္နဲ႔ ဆြဲေမြးေပးရတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မဟာ သားဖြါးမီးယပ္ပညာ႐ွင္ေတြလို ခံစားရပါတယ္။ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ အလံုး အႀကိတ္ေလးေတြ၊ အဆီလံုးေလးေတြ ခြဲစိတ္ရတာကိုပဲ က်မဟာ ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ႀကီးလို က်မ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပင္ဘက္မွာ ေဆးပညာနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ဘာေတြ ေတြးထင္ေနသလဲ၊ ဘာေတြ စီစဥ္ေနၾကသလဲ က်မ မသိပါဘူး။
ဒိထက္ပိုညံ့တာတခုက က်မတို႔ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့ေနာက္မွာ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံု ေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔က ဘြဲ႔ရ႐ံုနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္႐ွိရင္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရေအာင္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖရပါတယ္။ အဲ့ဒီက စာေမးပြဲေတြကေတာ့ ၀န္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေရးအဖြဲ႔က က်င္းပေပးတဲ့ စာေမးပြဲေတြပါ။ အဲ့ဒီ စာေမးပြဲေတြက ေျဖၿပီးေအာင္မွသာ က်မတို႔ဟာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခြင့္ ႐ွိပါတယ္။ က်မဟာ ဘြဲ႔ရရျခင္း တိုင္းျပည္ကို အင္မတန္ အက်ိဳးျပဳခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကိုလဲ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ စာေမးပြဲေတြ ေျဖပါတယ္။ ေျဖတိုင္း ေျဖတိုင္း က်ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတႀကိမ္မွာေတာ့ ေရးေျဖစာေမးပြဲ ေအာင္သြားတယ္။ ေအာင္သြားေတာ့ က်မတို႔ က်က္ရတဲ့ စာေတြကလဲ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ပါပါတယ္။ ျမန္မာစာ ပါပါတယ္။ ဗဟုသုတ ပါပါတယ္။ ေဆးပညာေတာ့ မပါပါဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ေရးေျဖေအာင္သြားတဲ့အခါ က်မ ရန္ကုန္ကို လာၿပီး ႏႈတ္ေျဖ ေျဖရပါတယ္။ ႏႈတ္ေျဖေျဖေတာ့ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေလးေယာက္ စုၿပီး တအိမ္မွာ တည္းတယ္။ တည္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ က်မတို႔ အကုန္ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက (အိတ္စ္) ေရာဂါ ကမၻာမွာ လူသိခါစ၊ ေရာ့ဟဒ္ဆန္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီေရာဂါကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သိကုန္ၾကပါၿပီ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ဒီေရာဂါဟာ မထင္႐ွားေသးတဲ့အတြက္ က်မတို႔ သိပ္စာမက်က္ရပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အိတ္စ္ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚနည္းေတြ၊ ျဖစ္ပြါးတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ၊ ဆက္သြယ္မႈေတြ အားလံုးကို က်မတို႔ တညလံုး ဖတ္ရတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တေန႔ က်မတို႔ အဆင္သင့္ပဲေပါ့။ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေမးေမး အားလံုးရၿပီလို႔ ဆိုၿပီး ရင္ေကာ့ၿပီး စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ ၀င္သြားေတာ့ က်မတို႔ကို ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြက က်မထင္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဘာတခုမွ မေမးပါဘူး။ က်မ မထင္မွတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြပဲ ေမးပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေမးခြန္းေတြဟာလဲ က်မတခါမွ မၾကားဘူးတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ ဘာေမးခြန္းေတြလဲ ဆိုတာေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ မမွတ္မိလို႔ပါ။ အဲ့ဒီေမးခြန္းေတြကို ေမးၿပီးေတာ့ က်မကလဲ မေျဖႏိုင္ပါဘူး။ က်မကို ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့တာ ေမးပါ။ က်မ အကုန္ရပါတယ္ ေျပာေတာ့ အဲ့ဒါေတြ မေမးဘူးတဲ့၊ ငါတို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကိုပဲ ေျဖရမယ္တဲ့။ က်မ စာေမးပြဲ က်ခဲ့ပါတယ္။ က်မ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို မထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါ။ အဲ့ဒါ က်မတို႔ ဘြဲ႔ရခါစ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္ကေပါ့။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေျခအေန တမ်ိဳးေျပာင္းသြားပါၿပီ။
တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလ်က္ ႐ွိပါတယ္။ ၿမိဳ႔နယ္ေဆး႐ံုေတြ၊ ေက်းလက္က်န္းမာေရးဌာနေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ လိုေနပါတယ္တဲ့။ အရင္တုန္းက တႏွစ္တႏွစ္ ေအာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ငါးရာ ခုႏွစ္ရာေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ေခၚတဲ့ဆရာ၀န္က ၁၅၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိပါတယ္။ အခုေတာ့ တႏွစ္တႏွစ္ ဘယ္ေလာက္ေအာင္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေခၚတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေျဖတဲ့သူတိုင္းကို အေအာင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျဖတဲ့သူ တေျဖးေျဖး နည္းသြားပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ အရင္တုန္းက တိုင္းျပည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ က်မဟာ အခုအေျခအေနမွာ သြားၿပီးေတာ့ ေျဖရင္ ေအာင္မယ္ဆိုတာ က်မ သိပါတယ္။ အခုေတာ့ က်မ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္ မ႐ွိတာလား၊ အသက္ကပဲ ႀကီးသြားတာလား မသိပါဘူး။ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ က်မဟာ ခပ္ညံ့ညံ့ ျပင္ပေဆးကု ဆရာ၀န္ဘ၀နဲ႔ပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေနထိုင္လ်က္ ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒါက က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။
ဆရာ၀န္ဘ၀ ေျပာၿပီးေတာ့ စာေရးဆရာဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို ၀န္ခံလိုပါတယ္။ က်မ စာေရးဆရာအျဖစ္ ဘာေတြညံ့သလဲ ဆိုတာကေတာ့ က်မရဲ႔ ၀တၳဳေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္တဲ့ ပရိသတ္ေတြအေနနဲ႔ ထူးၿပီးေတာ့ ၀န္ခံစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ သေဘာေပါက္ၿပီးသားလို႔ က်မ ယူဆပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မစာေရးတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မရဲ႔ အေရးအသားေတြ၊ ဇာတ္လမ္းတည္ေဆာက္ပံုေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ ညံ့ဖ်င္းတာကိုေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ညံ့ဖ်င္းတာကိုေတာ့ က်မ ေျပာလိုပါတယ္။ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္လို႔သာ ျဖစ္လာရတယ္၊ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါဘူး။ စာေရးဆရာ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္သလဲလို႔ တေယာက္ေယာက္က ေမးလိုက္တဲ့အခါမွာ က်မ အိုးနင္းခြက္နင္း အျမဲျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာေျဖလို႔ ေျဖရမွန္း မသိပါဘူး။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ အခုအခ်ိန္က်မွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရတယ္။ အရင္တုန္းက က်မ မသိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္လဲ က်မ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္စဥ္းစားမိသလဲဆိုေတာ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရလို႔ပါ။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကို အားလံုးသိၾကမွာပါ။ အဲ့ဒီဆရာမႀကီးက စာေရးတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ သူက ဘာကို ဥပမာျပသလဲဆိုေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္အမ်ိဳးသား အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာ ဟိုေဆးရီေဇာ္နဲ႔ ဥပမာ ျပပါတယ္။ ေဒါက္တာ ရီေဇာ္ဟာ သူစာေရးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက သူႏိုင္ငံဟာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံပါ။ သူ႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး မရေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူဟာ သူ႔တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ က်ေနာ္ စာ(၃)အုပ္ ေရးပါမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီစာ (၃) အုပ္ေရးၿပီးတဲ့ အထိ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရး မရေသးဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသ ပစ္လိုက္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေက်ညာၿပီး စာေရးတဲ့ သူတေယာက္ပါ။ တကယ္လဲ သူစာအုပ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ေရးၿပီးတဲ့အခါမွာပဲ သူ႔တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရး ရသြားပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရက သူပုန္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ကြပ္မ်က္တာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ က်ဆံုးသြားပါတယ္။ အဲဒီ ေဒါက္တာရီေဇာ္ရဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ေရးျပလိုက္တဲ့အခါ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္႐ွက္သြားပါတယ္။ ငါ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ စာေရးတာလဲ။ သူမ်ားေတြမ်ား ရည္႐ြယ္ခ်က္က မြန္ျမတ္လိုက္တာ။ ျမင့္ျမတ္လိုက္တာ၊ ငါ့မွာေတာ့ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါလား၊ က်မေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေတြ ေလးငါးပုဒ္၊ လံုးခ်င္းစာအုပ္နဲ႔ ၀တၳဳေတြ ၃၀ ေက်ာ္၊ ငါဘာကို ေရးတာလဲ၊ အဲ့ဒီတခါ က်မ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ က်မဟာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတာ့ ႐ွိခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္ လဲ ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ၀တၳဳေတြထဲက က်မ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ က်မဟာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ျဖစ္တာနဲ႔အမွ် အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားေရး၊ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေရး၊ ကိုယ္က်င့္တရား ျမင့္ျမတ္ေရး အဲ့ဒါေတြကို က်မ ဦးတည္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ၿပီးေတာ့ ဆင္ျခင္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဒါေတြေၾကာင့္ ေရးမိခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ဒါေတာင္ အခုခ်ိန္ထိ မေသခ်ာေသးပါဘူး။ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္တုန္းပါပဲ။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ က်မကိုယ္က်မ မေသခ်ာေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါ ထင္ျမင္ခ်က္တခုပါ။ က်မ အဲ့ဒီလို ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ့မိတယ္လို႔ က်မ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ရပါတယ္။
ဒါက ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ က်မ ညံ့တာ၊ ေနာက္တခုက က်မတို႔ဟာ ၀တၳဳတပုဒ္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႔စာကို စာဖတ္ပရိသတ္ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႐ွိပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ဆီကို ပို႔ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးေတြ အျမဲ႐ွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔ စာေတြ ေရးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖတ္ဖို႔ ေရးတာထက္ သူတပါးဖတ္ဖို႔ ေရးတာက ပိုၿပီးေတာ့ မ်ားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မဟာ ပရိသတ္အတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီးေတာ့ ၀တၳဳေတြ အမ်ားႀကီး ေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပရိသတ္ဆီကို ရည္႐ြယ္ေသာ္လည္း ပရိသတ္ဆီကို မေရာက္ပဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ ႐ွိပါတယ္။ အယ္ဒီတာစာပြဲက ဆုတ္ျဖဲၿပီးေတာ့ ေရာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အယ္ဒီတာ စာပြဲကေန ေက်ာ္သြားၿပီးမွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်မရဲ႔ ၀တၳဳေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတာ က်မ ခဏခဏ ႀကံဳရပါတယ္။ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ဟာ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြဆီကို ပို႔တဲ့အခါမွာ ပရိသတ္ဆီေရာက္ေအာင္ က်မတို႔ ေရးႏိုင္ရပါမယ္။ ဘယ္လို အတားအဆီးပဲ႐ွိ႐ွိ ဘယ္လို အျဖတ္အေတာက္ပဲ ႐ွိ႐ွိ ဒါကို လွည့္ပတ္ၿပီး ပို႔ႏိုင္ရပါမယ္။ အေရးႀကီးတာက ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔က အဲ့ဒီလို မပို႔တတ္ဘူး။ က်မက ပိုၿပီးေတာ့ မပို႔တတ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပရိသတ္ဆီကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးလိုက္ေပမယ့္ တခါတခါက်ေတာ့ ကံအေၾကာင္း မသင့္လို႔ ပရိသတ္ဆီကို မေရာက္ေတာ့ပဲ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတာ ႀကံဳရပါတယ္။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ကဗ်ာေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက က်မ ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးက တိုတိုေလးပါ။
ကဗ်ာေလးေခါင္းစဥ္က 'ေလလြင့္သူရဲ႔တိမ္' လို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၈) ႏွစ္ေလာက္က ေရးထားတာပါ။ က်မ အဲ့ဒီကဗ်ာကို ပရိသတ္ဆီပို႔ဖို႔ အခုအခ်ိန္ထိ ၃ ႀကိမ္တိတိ ပို႔ၿပီးပါၿပီ။ ၃ ႀကိမ္လံုးလံုး ေရေျမာင္းထဲပဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလး ဘာေၾကာင့္ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သလဲဆိုတာ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ဆန္းစစ္ေပးပါလို႔ က်မ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ က်မ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို ႐ြတ္ျပပါမယ္။ နဲနဲၾကာၿပီဆိုေတာ့ အလြတ္မရလို႔ စာ႐ြက္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ႐ြတ္ပါမယ္။
မုန္းတီးသူမ်ား
ေန႔စဥ္စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
မုန္းတီးမႈေတြ စားရတယ္ဆိုတာ တျခား စားစရာ မ႐ွိလို႔ စားရတာပါ။ က်မမွာက ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မုန္းတီးမႈကို စားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ တခ်ိဳ႔ေသာ သူေတြ၊ ကံေကာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာေပါ့။ အဟာရ႐ွိတဲ့ အစားအစာေတြ အမ်ားႀကီး စားတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ႔ ဗိုက္ေတြကလဲ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ပိုပိုၿပီး ပူလာပါတယ္။ (ရီသံ၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ ဒီပရိသတ္ထဲမွာ ဗိုက္ပူသူ ႐ွိရင္ (ရီသံမ်ား) တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဘီယာေသာက္လို႔ ဗိုက္ပူတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြက တမ်ိဳးေပါ့။ က်မမွာေတာ့ သူမ်ားလို စားစရာ အဟာရလဲ သိတ္မ႐ွိ၊ လူပံုကို ၾကည့္လိုက္ပါ၊ လူပံုကလဲ ပိန္ပိန္ ပုပု ေသးေသးေလး၊ ဒါ အဟာရ မ႐ွိေလာက္ဖူးဆိုတာ သိေလာက္ပါတယ္ေနာ္။ က်မတို႔မွာက ဆန္စပါး။ ၀၀လင္လင္ မစားရ။ တခ်ိဳ႔ေတာ့ ဆန္စပါးတင္မကဘူး၊ ဘိလပ္ေျမေတြ ဘာေတြလဲ စားတတ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက စားစရာ မ႐ွိေတာ့ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ကိုယ့္ရဲ႔ မုန္းတီးမႈကို ကိုယ့္အမုန္းေတြကို ျပန္ၿပီး စားရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြန္အားျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ က်မဟာ ကဗ်ာေလးကို အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။
မုန္းတီးမႈမ်ား
ေန႔စဥ္စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ႏွစ္သံုးဆယ္ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ား
ေလတိုက္စားလို႔ ၿငိမ္းခဲ့ၿပီ။
အဲ့ဒါကလဲ အဲ့ဒီကဗ်ာေရးေတာ့ က်မက အသက္ ၃၀ မို႔လို႔ ႏွစ္ ၃၀ ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ားလို႔ ေရးတာပါ။ (ရီသံမ်ား)
လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ နာရီမ်ားအတြက္
အိပ္မက္ေတြကို ႐ွက္တိုင္း
အနက္႐ိႈင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေသာကမ်ား
ဘုရားတရင္း စိန္ေခၚ
email ကေန ရလို ့ၿပန္ share တာပါ ..
Subscribe to:
Posts (Atom)