မိုးမ်ား ေႁမြမ်ား
ညီပုေလး
(က) စာေရးသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္စာေရးသူဟာ ဒီအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းကို ၀တၳဳဖြဲ႔ဖို႔ေတာ့ ၀န္ေလးေနမိတယ္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ လွခ်င္ရက္စက္စက္ ယိုေနလို႔ ကေလာင္မလိုက္ႏိုင္တာလားဆိုျပန္ရင္လည္း အဲဒီလိုစာဖြဲ႔ေလာက္ေအာင္ တဖြဲ႔တႏြဲ႔လွတဲ့ အလွမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ သာမန္႐ုပ္ရည္ထက္ နည္းနည္းပိုၿပီ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ရွိတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး တေယာက္ေလာက္ပါပဲ။ ပ်ိဳပ်ိဳျမစ္ျမစ္ ေလးမို႔လို႔လား ေမးျပန္ရင္လည္း အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ပ်ိဳပ်ိဳျမစ္ျမစ္ထဲ စရင္းမ၀င္ျပန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ မေအးသီဟာ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးပါးသြားလို႔ ကေလးတေယာက္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့သူ တဦးျဖစ္တယ္။ စာေရးသူ ၀န္ေလးေနတာ စာအေရးအဖြဲ႔ မေတာ္လို႔ ကေလာင္တိမ္းသြားခဲ့ရင္ မေအးသီတို႔မိသားစု ေၾကကြဲမွာကို စိုးရိမ္မိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အညာသားေက်းလက္မွာေတာ့ မိန္းခေလးတေယာက္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းမွ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ရင္ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်တယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ မေအးသီ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့အသက္ အစိတ္ကိုသံုးႏွစ္စြန္းခဲ့ၿပီ။ မိအို ဖအိုကို တသက္လံုးလုပ္ေကၽြးမယ့္ သမီးအလိမၼာအျဖစ္နဲ႔ တသက္လံုးေနသြားမွာလို႔ ပိုးပန္း ကမ္းလွမ္းသူေတြၾကားမွာ ေျပာသံေတြ ၾကားခဲ့ရေပ မယ့္ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကပဲ ေအာင္သြယ္ေတာ္ေလလားမသိ။ သူတို႔ ၂ ေယာက္နဖူးစာရြာလည္ ေပါင္းဖက္မိၾကေတာ့ မုဒိတာ ရွိၾကသူေတြက ေနနဲ႔လလို႔ ထင္မွတ္ၾကတယ္။ ရြာခံကာလသား ေျခေအး၀မ္းေယာင္ေတြကေတာင္မွ ပါးစပ္ကသာထုတ္မေျပာ ၾကတာ စိတ္ထဲကေတာ ေရႊနဲ႔ျမတဲ့။
စာေရးသူဟာ အသက္အရြယ္ေလး ရလာလို႔လားမသိ၊ ေသေၾကာင္၊ အနိစၥေရာက္ ေရာက္ေၾကာင္းေတြကို စာသိပ္မဖြဲခ်င္ဘူး။ စာေရး သူကိုယ္တိုင္ တေန႔ဒီလမ္းသြားရမွာ သိေနေပမယ့္ ကိုထြန္းထြန္း ကြယ္လြန္ပံုကိုစာမဖြဲ႔ခ်င္ဘူး။ ဒီ၀တၳဳကို မေအးသီဖတ္မိရင္ သူခမ်ာ အေဟာင္ေတြအသစ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ခင္ပြန္းကိုျပန္လည္ သတိရမိၿပီ္ႏွစ္လြမ္းက သံုးလြမ္ျဖစ္ရရင္ ဒီ၀တၳဳေၾကာင့္ မုဆိုးမ တေယာက္ မ်က္ရည္ေတြထပ္မက်ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာေၾကာင္းတိုတိုပဲဖြဲ႔မယ္။
ဇနီးသည္နဲ႔ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေပါင္းလိုက္ရတယ္။ ကိုထြန္းထြန္းပိုးထိခဲ့တယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ဘာမွ်မၾကာလိုက္တဲ့ မေအးသီခမ်ာ ဘ၀ဇာတာေရးသူရဲ႕ မသနားမညႇာတာမႈေၾကာင့္ မုဆိုးမျဖစ္ခ်ိန္ေစာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာသားေလး ဖိုးလမင္းျဖစ္လာမယ့္ ကေလးက မေအးသီ၀မ္းၾကာတိုက္ထဲမွာ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီ္း။ မေအးသီတသက္မွာ အသည္းထန္ဆံုး ငိုေႂကြးခဲ့ရၿပီး။ ဖေအကို မျမင္ဖူးလိုက္တဲ့ ဖိုးလမင္းကိုမေအးသီက သူ႔ဘ၀တသက္တာမွာ သူပဲမိခင္၊ သူပဲဖခင္ေပါ့။ မုဆိုးမတေယာက္ရဲ႕တဦတည္းေသာသားအေပၚ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ ပမာခိုင္ဖို႔ခက္ၿပီ။ စာေရးသူတို႔၀န္းက်င္မွာ မုဆိုးမေတြအမ်ားႀကီး၊ မေအတခု၊ သားတခုေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီသူေတြ ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းရေတာ့မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မုဆိုးမက အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေလာက္၊ သားက အႏွီးထဲ ေထြးထားရမယ့္အရြယ္။ မေအကေတာင္သူ၊ ေတာင္သား။ ယာသူမ၊ လယ္သူမ။ ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ဒိုးတူ ေပါင္ဖက္လုပကိုင္ႏိုင္တဲ့ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္။ အရြယ္ေကာင္းေလးမို႔ ေနာက္တေယာက္ပင္ထူလိမ့္မယ္လို႔ အမ်ားကထင္ၾကတယ္။ နဂိုရွိရင္းစြဲ အငယ္ ကတည္းက ပိုးပန္းခဲ့သူေတြကလည္း မုဆိုးမ ကေလးတေယာက္ အေမေပမယ့္ မေအးသီကိုၾကည္ျဖဴၿမဲ ၾကည္ျဖဴသူေတြရွိတယ္။ မၾကည္ ျဖဴသူဘယ္ရွိမလဲ။ သူကလည္းလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေကာင္းသူ
အရြယ္ေလးရွိတဲ့သူေလ။ လသာည လဘက္ရည္၀ိုင္းေတြမွာပါးစပ္ကထုတ္ေျပာသူေျပာ၊ ၀မ္းထဲမွာ ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္သူသိပ္ၾကတယ္။ မေအးသီကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သားေလးဖိုးလမင္းေပၚမွာ စုပံုေအာၿပီ ခ်စ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုဆိုးမတေယာက္နဲ႔ တဦးတည္းေသာသားေလးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို စာေရးဖြဲ႔ဖို႔ပမာခိုင္ဖို႔ခက္တယ္လို႔ ေရးရတာေလ။ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက မြန္ျမတ္တဲ့ေစတနာနဲ႔ ဖိုးလမင္းရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ကေလးကိုသြားေလသူ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ ေျဖာင့္စင္းစင္းႏွာတံေလး၊ ထူထဲထဲမ်က္ခံုးေလး၊ ေမးေစ့ ခၽြန္ခၽြန္ေလးကို ဖန္တီးၾကတာဆိုရင္ေတာ့ သမၼာေဒ၀ေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ၾကေတာ့မွာပဲ။ ဖိုးလမင္းဟာ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ ကိုယ္ပြား ျဖစ္ေလ မေအးသီမွာ အခ်စ္သည္း အျဖစ္သည္းေလေပါ့။ လယ္ေတြယာေတြက သီးႏွံဆိုတာ မိုးေလ၀သမွန္ကန္ပါမွ။ လူ႔အလိုနတ္ မလိုက္ႏိႈင္ဆိုတဲ့စကား ဒီေနရာမွာလာမွန္ျပန္ေရာ။ မေအးသီ ကေလးခ်စ္တဲ့ေဇာနဲ႔ လယ္ေတြကို က်ားစီး ဖားစီးလုပ္တယ္။ ရသမွ် သားေလးဖိုးလမင္းဖို႔၊ ရွာသမွ် သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ စိုက္မိသမွ် သူ႔ဖို႔၊ သီးသမွ် သူ႔ဖို႔၊ ေခၽြတာသမွ် သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ဖြပ္သမွ်၊ ျပာသမွ် သူ႔ဖို႔။ က်ီထဲမွာရွိတာ သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ အိတ္ထဲရွိတာ သူ႔ဖို႔။ အားလံုး အားလံုးကို ဖိုးလမင္းဖို႔ခ်ည္း။ ကေလးခ်င္းအတူတူ သူ႔သားက ၀မ္းလွ်ားထိုး ေစာသတဲ့။ ကေလးခ်င္းအတူတူ သူ႔သားက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေစာသတဲ့။ မေအးသီ သဲေနကဲေနပံု။ မေအကဒီေလာက္ ျဖစ္ေနမွေတာ့ အဘိုး အဘြားက ဘယ္ေလာက္အခ်စ္ကဲလိုက္ၾကေလမလဲ။ သူတို႔ေျမးကို ရင္အုပ္မကြာ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ကေလး။ မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္မခဲတဲ့ ဖိုးလမင္း....
ဒီ၀တၳဳမွာ ဖိုးလမင္းတျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာၿပီး ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္မွာ စာအံပံု၊ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြက ေစာင့္ေရွာက္ၾကပံု၊ ခ်စ္ၾကပံု၊ ရွင္ေလာင္ဘ၀ စတာေတြ ေရးလိမ့္မယ္လို႔ တခ်ိဳ႕စာဖတ္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေရာ့မယ္။
လယ္ထဲယာထဲက မေအးသီတေယာက္ၿမိဳ႕ကို မျဖစ္မေနတက္ရတဲ့အခါေတြရွိတယ္။ သီးႏွံေရာင္းခ်ဖို႔၊ ေျမၾသဇာ၀ယ္ဖို႔ ပိုးသတ္ေဆး ၀ယ္ဖို႔။ ပိုးသတ္ေဆးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ေသနတ္ကိုသတိရၿပီး ဖိုးလမင္း ဒါမွမဟုတ္သူ႔မေအ မေအးသီတေယာက္ေတာ့ ပိုးသတ္ေဆး ေသာက္ေတာ့မွပဲလို႔ ကြက္ေက်ာ္ေတြးခ်င္သူ ေတြးတတ္သူေတြကို စာေရးရင္း အမွတ္တမဲ့ သတိရလိုက္ေသးတယ္။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အလွဴအတန္းတခုခုအတြက္ ၿမိဳ႕ကိုမေအးသီ တခါတရံ သြားရေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုသြားတဲ့အခါ ႏြားလွည္းတန္ရင္ ႏြားလွည္းကိုကိုယ္တိုင္ေမာင္းသြားတတ္တယ္။ ၀န္စည္စလယ္မပါရင္ေတာ့လွည္းနဲ႔ မသြားဘဲ စက္ဘီးနဲ႔သြားလိုက္တယ္။ ကိုထြန္းထြန္း ရဲ႕ေယာက္်ားစီးစက္ဘီးႀကီးကိုမမီမကမ္းနင္းသြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ပထမဆံုးစျမင္ဖူသူေတြကေတာ့ အျမင္မတင့္တယ္ဘူး ထင္ရေပမယ့္ နမ္းဖန္မ်ားေတာ့ျပယ္၊ ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့႐ိုး ဆိုသလို တခါတေလစက္ဘီးလက္ကိုင္ ရမ္းသြားတတ္တာကလြဲၿပီး ဘာမွ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေယာက်္ားစီးစက္ဘီးႀကီး တစီးေပၚမွာ ကိုယ္လံုးခပ္ျပည့္ျပည့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ စက္ဘီးကိုမမီ မကမ္းနင္းရင္း လိုရာဆက္ေနတာပါပဲ။ မေအးသီ ပိုက္ဆံစုတယ္။ ဖိုးမင္းရဲ႕အနာဂတ္ အတြက္ေပါ့။ ေက်ာင္းထားရဦးမယ္၊ ရွင္ျပဳရဦးမယ္၊ ရွင္ျပဳအလူေတာ္မွာငိုိဖို႔ မ်က္ရည္ေတြကို ႀကိဳစုထား ဆိုတာမ်ိဳးမေရးခ်င္ဘူး။ ေရာင္းရသမွ် သီးႏွံေလးေတြက မ်ိဳးဖိုးခ်န္ၿပီးေခၽြေခၽြတာတာ စားရင္း ရတတ္သမွ်စုတယ္။ တဦးတည္ေသာသားကို ခ်စ္တဲ့စိိတ္နဲ႔ ေတာသူမုဆိုးမ စုလို႔ဖြဲ႕ ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။
(ခ) ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုကရြာသတဲ့။ ကံဆိုးမက မုဆိုးမကံဆိုးမ။ မိုးက ပင္လယ္ျပင္မွာ မုန္တိုင္းရွိလို႔ရြာတဲ့မိုး။ ဘယ္အၿငိဳးနဲ႔ သည္း တယ္မသိ။ မုန္တိုင္းက ကပၸလီပင္လယ္ျပင္ေရာ တ႐ုတ္ပင္လယ္ျပင္မွာပါ ရွိေရာ့သလား။ ဖိုးလမင္းငုတ္တုတ္ သြားငုတ္တုတ္အရြယ္မွာ ႐ုတ္တရက္ေကာက္ခါငင္ခါ ေနမေကာင္ျဖစ္ပါေလေရာ။ မေအးသီပါတဲ့၊ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ ဆရာမ်ိဳးစံုနဲ႔ကုတယ္။ အနီးဆံုးၿမိဳ႕ငယ္ေလး မွာရွိတဲ့ ေတာ္ေပ့ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ျပတယ္။ ဆရာ၀န္စကား နားေထာင္မလား။ မေအးသီဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာမိသလား၊ ေခါင္ၿငိမ္မိသလား၊ ထူပူေနလို႔ သူမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စာနာစိတ္ ၾကင္နာစိတ္ရွိတဲ့ လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ ခံစားၾကည္ၾကပါေတာ့။ မိုးေရရႊဲရႊဲ စိုေနတဲ့ ေကာက္႐ိုးပံုမွာ မီးစြဲေလာင္ဖို႔မလြယ္ေပမယ့္ ကံဆိုးမကိုမိုးေတြ လိုက္လို႔ ရြာထားတဲ့ေခါင္းမွာေတာ့ မီးေတာက္ေလာင္ေနၿပီ္။
မေအးသီ တေခါက္မွမေရာက္ဖူးတဲ့ မႏၱေလးကို အရဲစြန္႔ၿပီးတက္လာခဲ့တယ္။ သားအတြက္ဆိုရင္သူ ဘယ္လိုအခက္အခဲမဆို ရင္ဆိုင္ ရဲတယ္။ ရြာမွာေနၿပီး စာသင္သြားတဲ့ ဦးဇင္းဦးဇ၀နကိုလည္း ေတြ႔ေအာင္ရွာတယ္။ ေနမေကာင္းေနတဲ့ ကေလးကိုေပြ႔ခ်ီလာတဲ့ မ်က္ႏွာ ညႇိဳးညႇိဳးႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေဒသခံေတြက မိုးတားေက်ာင္းတိုက္ထဲက ဦးဇင္းဦးဇ၀နနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးၾကတယ္။ စီးလာခဲ့တဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာလည္း သူ႔ကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံၾကတယ္။ သနားစိတ္နဲ႔ ကူညီၾကတယ္။ ကားႀကီး ကြင္းထဲေရာက္တဲ့အခါလည္း စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာနဲ႔ ႀကံဳေတြရၿပီး မိုးတားေက်ာင္းတိုက္ကို ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားတယ္ေလ။ ဦးဇ၀နရဲ႕အကူအညီနဲ႔မေအးသီတို႔ သားအမိ ဆရာ၀န္ဆီေရာက္ေတာ့ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္တိုက္မိတဲ့ လူနာတေယာက္ကို ေဆးခန္းထဲမွာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆရာ၀န္ကတဆင့္ သမားေတာ္ႀကီးကို သြာျပခဲ့ၾကတယ္။ သမားေတာ္ႀကီးက ဦးဇင္းဇ၀နနဲ႔ လူနာရွင္မိသားစု အေျခအေနကို အကဲခတ္ၿပီး ေဆး႐ံုႀကီးကို တင္ဖို႔ စာေရးေပးလိုက္တယ္။ ဖိုးလမင္း ကုသိုလ္ကံပဲ။ ေဆး႐ံုတက္ရမယ့္ မနက္မွာပဲ ကြယ္လြန္တယ္။ ဦးဇင္းဇ၀နတင္မကပါဘူး၊ ဒိျပင္ ဘုန္ႀကီးေတြကပါ တရားခ်ၾကတယ္။ သားေလးဆံုးရွာေတာ့ မေအးသီ ၿမိဳ႕မွာၾကာၾကာ မေနခ်င္ဘူး။ ျမန္ျမန္သၿဂႋဳလ္ၿပီး ျပန္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ဘုန္ႀကီး ဦးဇ၀နကပဲ နာမႈ ကူညီေရးအသင္းတခုကိုအကူအညီေတာင္းေတာ့ ယာယီကားကသူတို႔သၿဂႋဳလ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ရမယ္တဲ့။ ေန႔လည္ ၁ နာရီ နာမႈကူညီေရး ကားလာမယ္တဲ့။ ဦးဇင္းတို႔ေက်ာင္းမွာ ေတာက ေက်ာင္းလာတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပိုင္ အလုပ္သမားတပိုင္း ေ၀ၿဖိဳး ဆိုတဲ့လူငယ္ေလးေျပာေတာ့မွ မေအးသီေရာ၊ ဦးဇင္းဇ၀နတို႔ပါ သတိထားမိၾကတယ္။ နာမႈကူညီေရးကားက အသူဘရွင္ စီးခြင့္မရွိ ဘူးတဲ့။
(ဂ) အဲဒီေန႔က ခါတိုင္းထက္ေနပူတယ္။ သူ႔ဘ၀ကစားကြက္မွာ အံစာက တစ္နဲ႔ႏွစ္ခ်ည္းက်ၿပီး ေလွကားကနည္းနည္းနဲ႔ ေႁမြေတြက မ်ားေနေရာ့သလား။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကားက ယာယီကားကလည္း တခါမွမႀကံဳစဖူးအေတြအႀကံဳထူးနဲ႔ ႀကံဳလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က ေ၀ၿဖိဳး ေက်ာင္းလည္း ပိတ္တယ္။ အလုပ္လည္းနားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔စက္ဘီက အားေနတယ္။
(ဃ) ပုဆိုးတထည္ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ စက္ဘီးတစီးကိုနင္းလို႔၊ လမ္းနေဘးက ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ၊ ဆိုက္ကား ဆရာေတြကို ေမးေနတယ္။ `ေတာင္ျမင့္ သုႆန္ကို ဘယ္လမ္းက သြားရသလဲ´ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ ပုဆိုးကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ ကိုထြန္းထြန္းႏွစ္သက္တဲ့ပုဆိုးနက္ျပာေလး။ အဲဒီပုဆိုးနက္ျပာေလးထဲမွာေတာ့............
ညီပုေလး
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ စာေပအႏုပညာမဂၢဇင္း အမွတ္ (၈)၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၆
No comments:
Post a Comment