ႏွင္းရနံ႔ ကို မခံစားခဲ့ႀကရသူမ်ား

ႏွင္းရနံ႔ ကို မခံစားခဲ့ႀကရသူမ်ား

ေဆာင္းဝင္လာပံုက နည္းနည္းေစာေနသည္ထင္သည္။ ေကာ္ရစ္တာလက္တန္းမွာ ညေနခင္းႀကယ္ေတြကို ေငးႀကည့္ေနရင္း
တၿဖည္းၿဖည္းေဝးသြားသလို ခံစားရသည္။ က်ေနာ့ ခႏၶာကိုယ္က ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး စိမ့္ေအးေနသလိုခံစားရသည္။
“ေအာ္--ႏွင္းရနံ႔ကို မခံစားႏိုင္ခင္ ေက်ာခိုင္းသြားႀကသူမ်ား” တဲ့ေလ။
က်ေနာ့ၿမင္ကြင္းထဲမွာ ကန္စြန္းခင္းေလးေဘးက ယိုင္နဲ႔နဲ႔အိမ္ေလးကိုသတိယေနသည္။
လွည္းတန္းအနီးက ရပ္ကြက္မွာ ရိွသည့္ ထို္အိမ္ေလး ကို ခင္မင္သည့္မိတ္ေဆြမ်ားေရာက္လာတတ္သည္။ “အဆင္ေၿပလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ႀကံဖန္ေနရတာေပါ့” တဲ့ သူရဲ႕ရိုးသားမႈက ၿပံဳးလိုက္လ်င္ ပုိသိသာသည္။
ကမၻာေၿမမွာ ပြင့္ခဲ့ေသာ ၿဖဴစင္မႈမ်ား တဲ့ေလ။ အခုေတာ့ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲေတာ္တခုဆီ ကို ခဏအလည္သြားေရာက္ေနသည့္ ကဗ်ာဆရာ “နီမာ”
တေယာက္ ဗန္းေမာ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲက သူ႔သမီး ကို ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ၿပန္လာေနေရာ့မယ္။

(၁)

၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံအေႀကာင္းကိုေၿပာမည္ဆိုလ်င္ တရားမဝင္ဖ်က္သိမ္းခံရသည့္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစု ကို ခ်န္လွပ္ထားလို႔မရ။ မာမာဦး က ထိုအဖြဲ႔မွာ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္တေယာက္။
သို႔ေသာ္ သူမ ကား ပါတီရံုးခ်ဳပ္မွာ အခ်ိ္္န္ႀကာႀကာမေနလိုက္ရ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားအင္အားစုမ်ားအႀကားေဆြးေႏြးအၿပီး မတရားသည့္အမိန္႔အာဏာ ဟူသမွ် တာဝန္အရ ဖီဆန္ႀက
တိုက္ပြဲလမ္းေႀကာင္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရင္း ၁၉၈၉ ဂြ်န္ (၂၄) ရက္ေန႔မွာ မႏၱေလးေစ်းခ်ိဳထဲတြင္ အဖမ္းခံခဲ့ရသူ၊
သူမရဲ႕အေဖ စာေရးဆရာ နီမာ လည္း မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ။ ဦးနီမာ ကလည္း အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစု ( လယ္သမား၊ အလုပ္သမားအဖြဲ႔မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီကလို႔ ေၿပာသည္) ။
မမာမာဦးတေယာက္ ဗကသ ေက်ာင္းသူမ်ား၊ ABSDF လက္နက္ကိုင္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ေၿမေပၚမွာ လာေရာက္ဆက္သြယ္
ေနသည့္ မမူ၊ ေဒၚခင္ဝင္း ( ရန္ကုန္၊ အန္အယ္ဒီ) တို႔ႏွင့္အတူေနထိုင္ရသည္။ တေလာက လံုးမွာက သမီးႏွင့္အေဖ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ႀကည့္ အားေပးေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္ဘဝ၊
ႏိုင္ငံေရးလုပ္သၿဖင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္သိတ္အဆင္ေၿပပံုမေပၚ။ ေထာင္အတြင္းမွာ ရိွသည့္ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္မ်ားက မေနသာေတာ့ ေထာင္ဝါဒါ ကို အက်ိဳးအေႀကာင္းေၿပာရသည္။ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔မည့္သူမရိွသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို
တခုခုစီစဥ္ေပးလိုေႀကာင္းတင္ၿပႀကသည္။ မႏၱေလးေထာင္မွဴးကလည္း ကိုယ္ခ်င္စာသြားပံုရသည္။ အေဖကိုေတြ႔မည့္ေထာင္ဝင္စာအတြက္ ေထာင္တြင္းလုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက
စီစဥ္ေပးႀကသလို၊ စာေရးဆရာ ဦးနီမာ ကလည္း သူ႔သမီးအတြက္ စားစရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားမွ ေပးလိုက္သည့္ ေထာင္အက်ၤ ီအတြက္ခ်ဳပ္သည့္ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးၿဖင့္ယက္ထားေသာ အႏုပညာဖန္တီးမႈမ်ားကို လက္ေဆာင္ေပးရတတ္သည္။ သတင္းဖလွယ္ႀကသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕သကၠရာဇ္ေတြကို ေဝးကြာေစခဲ့သည္။

(၂)

၁၉၉၄ ကာလမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကိုၿပန္ေရာက္ေတာ့ “ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ လွည္းတမ္းလမ္းဆံုနားက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္။ မႏၱေလးဘက္ကေန ေၿပာင္းလာၿပီး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ
ေက်ာင္းဆက္တက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းကို ႀကားတယ္” ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ၿပန္ဆံုႀကၿပန္သည္။ နယ္ေၿမသစ္တခုမွာ သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ရုန္းကန္ႀကရအံုးမည္။ သူတို႔ ေနထိုင္သည့္ ကန္စြန္းခင္းေဘးက အိမ္ေလးကို က်ေနာ္လိုက္သြားမိသည္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္အႀကံေပးခဲ့ဘူးတာကိုသတိယေနမိသည္။ “ဦးေလးစာအုပ္ဆိုင္မွာ အေမရိကန္သံရံုးက ထုတ္တဲ့ အိုင္ယာေကာ့ကာ လို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ၊ ေဂၚဗာေခ်ာ့ဗ္ ရဲ႕ ပယ္ရီ စတိြဳက္ကာ လို စာအုပ္ေတြလည္းတင္ပါ့လား၊
သံရံုးမွာ သြားေတာင္းရင္ အလကားရတာပဲ။ သူတို႔မွာ ေပးခ်င္လြန္းလို႔။ အခုေပါက္ေစ်းက (၂၅) က်ပ္ေလာက္ရိွမယ္ ထင္တယ္” ဆုိေတာ့ သူက “ငါ့တူ ေၿပာတဲ့ စာအုပ္ေတြတင္ေရာင္းၿပန္ရင္လည္း မလြယ္ပါဘူးကြာ။
တခ်ိဳ႕က မႀကိဳက္ဘူး။ တိုက္ခိုက္မယ္” တဲ့။ ဦးနီမာ က အဲ့သလို ရိုးသည္။ ပိုက္ဆံမရခ်င္ေန၊ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အခင္အမင္မပ်က္ခ်င္ ၿငင္းခုန္မႈမရိွခ်င္သူ။
က်ေနာ္က “ ဘာဆိုင္လည္း စီးပြားေရးလုပ္တာပဲ။ ေနာက္တခုက က်ေနာ္တို႔တေတြအေနနဲ႔ ေၿပာင္းလဲမႈေတြကို
ဖတ္သင့္တယ္ လို႔ထင္တယ္။ ဒါေတြနဲ႔ခ်ည္းရပ္ေနရင္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္” လို႔ က်ေနာ့အၿမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ သူကလည္း စာအုပ္ဆိုင္တိုးခ်ဲ႕ေရးကို စိတ္ဝင္စားသည္။ ရုရွားသံရံုးကို ဝင္ထြက္သြားလာေနသည့္ ေမာင္လင္းယုန္( ရွမ္းၿပည္) ကလည္း ၿပန္လြတ္လာခ်ိန္၊ လွည္းတန္းလမ္းဆံုေလးက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေဘးမွာလူငယ္ေတြႏွင့္တရုန္းရုန္းထိုင္ေနခ်ိန္။

ဦးနီမာ က စာအုပ္ဆိုင္ ကို ထားခဲ့ၿပီး လူငယ္မ်ားဆီကို ကူးလာတတ္သည္။ တရုတ္ သံရံုးမွ စာအုပ္အၿပာၿဖင့္ထုတ္ေဝသည္
“ တီယင္မင္ရင္ၿပင္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအေပၚပါတီ ရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္၊ သေဘာထား” ( ေခါင္းစဥ္ ကို တိတိက်က်မမွတ္မိ) ကို က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းဆီမွ သူကယူဖတ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေမးဘူးသည္။ “ငါ့တူဘယ္လိုၿမင္လဲ” တဲ့။
“ေက်ာင္းသားကို သတ္တဲ့ကိစၥကို လူသတ္မႈလို႔ပဲၿမင္တာေပါ့ ဦးေလးရယ္၊ အဲ့ဒီ စာတမ္းေတြ က်ေနာ္ဖတ္ၿပီးၿပီ၊ အစိုးရက ေၿပာေတာ့လည္း အစိုးရစကားပဲေပါ့ ဦးေလးရယ္။ က်ေနာ္တို႔လိုပဲေနမွာေပါ့” ဆိုေတာ့
သူက ႏွစ္ႏွစ္ႀကိဳက္ႀကိဳက္ၿပံဳးသည္။ လက္ဘက္ရည္ခြက္ကိုတိုက္မိၿပီး ေမာက္က်သြားတာကို သတိယမိသည္။
ဘာရယ္လို႔မဟုတ္။ ေမွာက္က်သြားသည့္ လက္ဘက္ရည္စက္ေတြကို ေငးရင္း က်ေနာ့စိတ္ထဲထင့္ေနသည္။ လွည္းတန္းလမ္းဆံု လို ေနရာမွာ လာၿပီးစာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္တာကို က်ေနာ္သေဘာမက်ခဲ့ပါ။ ကိုယ္က ဘာမွမလုပ္ရင္လည္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ယူဂ်ီလုပ္ေနတယ္ထင္ေနတာမို႕လား။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ လူေတြကလည္း စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္းတဲ့အထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွေနတယ္ မသိ။

(၃)

၁၉၉၅ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာၿပီးစေန၊ တနဂၤေႏြ ၿခံေရွ႕တရားပြဲေတြလုပ္ေတာ့ တရားပြဲၿပီးတိုင္း ေက်ာင္းသား၊ လူငယ္အုပ္စုေတြက လွည္းတန္းလမ္းဆံုမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လာထိုင္သည္။ သူ႔ဆိုင္ေလးမွာ ဝင္ၿပီး
လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ႀကသည္။ ခင္မင္တာေတြကို ေက်းဇူးတင္သည္၊ ဝမ္းသာသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေလးနီးလာၿပီ လို႔
မာမာဦး ကို က်ေနာ္က ေၿပာခဲ့သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူဆိုင္ေလးမွာ က လူေတာ္ေတာ္ဆံုသည္။ ဦးနီမာ ကလည္း အၿမဲတမ္းၿပံဳးၿပီး လူငယ္ေတြကိုု အားပါးတရႏႈတ္ဆက္သည္။ တခါတေလ ဆိုင္ ကို ပစ္ၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာလာထို္င္သည္။ မမာမာဦး ကလည္း ဆယ္တန္းေတြကို က်ဴရွင္ၿပဖို႔ဝုိင္းရွာသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ တခ်ိဳ႕ဝိုင္းေတြမွာ အတူတူစာၿပႀကသည္။
ထုိေခတ္တုန္းကေတာ့ ဂိုက္ ( Guide) လုပ္သည္ဟုေခၚသည္။ က်ေနာ္က လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ သိတ္မပါဖို႔၊ လူတိုင္းကို လက္ခံၿပီး
မေတြ႔ဖို႔ေၿပာသည္။ က်ေနာ္က မာမာဦးကို သတိေပးေပမဲ့ တကယ္တမ္း ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈၿဖစ္ေသာအခါ မေနႏိုင္နထိုင္ႏိုင္ ဝင္ပါၿဖစ္သြားသည္။

မမာမာဦးကလည္း ကံမေကာင္း။ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာ သူမ်ားကို ဖမ္းဆီးစဥ္က သူအဖမ္းမခံရခဲ့။
သို႔ေသာ္ ခ်င္းမိုင္တြင္ အေၿခစိုက္ၿပီး ဗမာၿပည္သို႔အကူအညီေပးေနသည့္ အၿဖဴမတေယာက္က ၿပည္တြင္းကိုလာေရာက္ ၿပီး သူတို႔ေပးသည့္ ေငြမည္သို႔မည္ပံုသံုးသည္ကို လာေရာက္စစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕အဖမ္းခံလိုက္ရသည္။ မႀကာပါ။
၁၉၉၆ လႈပ္ရွားမႈကို ေနာက္ကြယ္မွ အားေပးအားေၿမွာက္ပါဝင္သူမ်ား ဟု စြပ္စြဲကာ မီးခိုးႀကြက္ေလွ်ာက္္ ဖမ္းေလေတာ့သည္။
မာမာဦးလည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ခဲ့ရသည္။ ထို ကိစၥက ၁၉၉၇ မွာ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ထင္သည္။

(၄)
ေထာင္က ၿပန္လြတ္လာေတာ့လည္း မာမာဦးတေယာက္ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္အုပ္စုေတြႏွင့္ဆက္လုပ္ေနတာကို
ေတြ႔ေနရသည္။စာေရးဆရာ နီမာရဲ႕စာအုပ္ဆိုင္ေလးမရိွေတာ့ဘူး တဲ့။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက တၿဖည္းၿဖည္းေခါင္ခိုက္လာသည္။
ကိုိကိုႀကီး က သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ေနဖို႔ အိမ္ေလးတလံုးရွာခိုင္းခဲ့သည္။
အိမ္ရွာခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ေတာ့။ ေထာင္ဒဏ္ ( ၇၀) ႏွစ္ ၿဖင့္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ၿပန္ေရာက္သြားၿပန္သည္။
ဦးနီမာ တေယာက္လည္း ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ရုန္းကန္ရၿပန္သည္။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ မ်ိဳးဆက္ေတြကို ေဝးလံတဲ့နယ္ေထာင္ေတြမွာ ေၿပာင္းပစ္လုိက္ၿပန္သည္။ “ ဘယ္လိုလုပ္လြယ္မလဲဗ်ာ။ နဂိုကမွ အဆင္မေၿပပါဘူး ဆိုကာမွ အခုလိုလုပ္လႊတ္လိုက္ေတာ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္မွာေတြ႔ဖို႔ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ” တဲ့။ မွတ္ခ်က္ခ်သံေတြ သိတ္မႀကာလိုက္၊
ဒီတခါ ေထာင္ဝင္စာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တာက ေသခ်ာသြားၿပီ။

ဦးနီမာ ကြယ္လြန္ေႀကာင္းႀကားေတာ့ မာမာဦး ႏွင့္ သူမအေဖအေႀကာင္းကို ကိုသားႀကီး ( ေအေအပီပီ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ ) က
သူ႔ရဲ႕အထီးက်န္ႏွစ္မ်ား၊ မြန္းက်ပ္ ႏွစ္မ်ားကို ထည့္သြင္းၿပီး အခုလို သတိယေၿပာၿဖစ္သည္။

“ညေန ေမွာင္ရီျပိဳးစဆုိ သူ႔ဆိုင္ေလးမွာ လူစုံတတ္တယ္ကြာ။ ၿပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီဝင္ေဟာင္းေတြ၊ေက်ာင္းသားေတြ။
ကမာရြတ္-စမ္းေခ်ာင္း-လႈိဳင္ NLD အဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ ေနာက္ပုိင္း ကုိျမင့္ေအးတုိ႔ HRDP က တခ်ဳိ႔ ဆုံတတ္တယ္။ တခါတေလ လဘၠက္ရည္။ တခါတေလ ေရေနြးၾကမ္းေသာက္ၿပီးေထာင္အေၾကာင္းေတြေျပာ၊ အေတြ႔အၾကဳံေတြေျပာ။သတင္းစကားလက္ဆင့္ကမ္း။စာအုပ္ငွားဖတ္လုိ႔လဲရတယ္။
လုိရင္မွာထားလုိ႔လဲရ။ဦးနွီမာ က ပန္းဆုိးတန္း စာအုပ္တန္းနဲ႔လဲအဆက္အသြယ္ရွိတယ္။
စကားေျပာရင္း လူေတြကုိေငး- အရသာတခုပါဘဲ။ည ၈ခြဲ ၉ ဆုိ ဆုိင္သိမ္းတယ္။
ဆုိင္ကေတာ့ ေန႔စဥ္ဖြင့္ရတယ္မရွိပါဘူး။ စည္ပင္ဖမ္းရင္ ဆုိင္ပိတ္ရၿပန္တယ္။ ဦးထြန္းလင္းျခံလမ္းၾကားထဲ၀င္ထုိင္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာဘဲစကားေျပာႀကတယ္။ နုိင္ငံေရး အသုိင္းအ၀ုိင္းကဆုိ အားလုံးကိုလက္ခံစကားေျပာတာေလ။
ဦးနီမာ ကစိတ္ျမန္လက္ျမန္။စကားေျပာလဲ အားရပါးရ။ မာမာဦးကေတာ့ ဆုိင္မွာသိပ္မရွိတတ္ဘူး
၉၃-၉၄ ကေန ၂၀၀၂-၃-၄ ေလာက္ထိစာအုပ္ဆုိင္ေလးရွိ။၉၆-၉၈ လႈပ္ရွားမႈအျပီး ၂၀၀၂ ပါတ္၀န္းက်င္ျပန္လြတ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႔လဲဦးနီမာအကူအညီနဲ႔ လွည္းတန္းထိပ္မွာဘဲ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ေလး ဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။
ဦးနီမာက သာေရးနာေရးပြဲ၊ နုိင္ငံေရးပြဲ ေတြလဲသြားလာတတ္တယ္။ မာမာဦး က ၈၈ အုပ္စုထဲပါေတာ့လဲ-ဦးနီမာက
စာအုပ္ေရာင္းမပ်က္။လမ္းထိပ္မွာ လူစုံလွွ်က္သတင္းစကားၾကားေနရတတ္တယ္။ အမွတ္တယ စာအုပ္ဆုိင္ေလးပါဘဲကြာ” တဲ့
(၅)
ေဆာင္းဦးအဝင္ေစာေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သီရိေဆာင္ေဘး ေရတမာတန္းေတြႀကားမွာ ေအးစက္စက္ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေနႀကသည့္ ပံုရိပ္ေတြကို အမွတ္ရမိသည္။ လွည္းတန္းလမ္းစံုရဲ႕ပလက္ေဖာင္းေတြကို ၿဖတ္ေက်ာ္လိုက္ေတာ့ က်ယ္က်ယ္ၿပန္႔ၿပန္႕ၿပံဳးေနသည့္ ေရြ႕ေၿပာင္း စာအုပ္ဆုိင္တဆိုင္ ကို ေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ် မရိွေတာ့။
ေမာင္လင္းယုန္ ( ရွမ္းၿပည္) လည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာလည္း မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့သလို၊
အန္အယ္ဒီ လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢအသီးသီး က ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အနံ႔ခံေကာင္းသည့္ ေထာက္လွမ္းေရး (၁၂) မ်က္လံုးေတြ------ေနာက္-- အႏၱရာယ္ေတြ၊ မေသခ်ာမႈေတြ-- သားသမီးေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ရုန္းကန္ေနရတဲ့
အဆင္မေၿပမႈေတြ၊-
------ညေနႀကယ္ေတြက တၿဖည္းၿဖည္းေဝးသြားသလို ခံစားေနရသည္။
သို႔ေသာ္ -မာမာဦးရဲ႕အေဖ ဦးအုန္းေမာင္ က နီသည္။ မာသည္။ ရိုးသားသည္။
ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနေသာ ေဖၚေရႊသည့္ အၿပံဳးမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ေမ့ေစႏိုင္မည္မဟုတ္။

ေအာင္မိုးဝင္း

ဦးအုန္းေမာင္ (ခ) စာေရးဆရာ နီမာ က သခင္အုန္းၿမင့္တို႔လို ထင္ရွားတဲ့ေခါင္းေဆာင္တေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕သမီး မာမာဦးတေယာက္ တိုက္ပြဲဝင္ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ဆြဲကိုင္ေနခ်ိန္မွာ ဖခင္တေယာက္ရဲ႕ေထာက္ပံ့ေပးမႈေတြကို တာဝန္ေက်ခဲ့တဲ့အၿပင္ သူ႔စာအုပ္ဆိုင္ေလးဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အလည္နားခိုရာေနရာေလးတခုၿဖစ္ခဲ့တယ္။ လွည္းတန္းလမ္းဆံု လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ မွာ ၁၉၉၄-၉၆ အတြင္း ဆံုဆည္းခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း သတိယေနပါတယ္။

ဓါတ္ပံုေတြကို မိုးမခ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက ယူသံုးပါတယ္။ သူတို႔လည္း ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ အားႀကိဳးမာန္တက္ပါဝင္ေနသူေတြၿဖစ္လို႔ ခြင့္မေတာင္းေတာ့ပါဘူး။ နားလည္ေပးလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။