သက္ျပင္းခ်လိုက္ရမွာလား
ငိုခ်င္းခ်လိုက္ရမွာလား
ဇာတ္သိမ္းကို မေက်ညက္ခဲ့ေတာ့
ဘ၀နဲ ့ကိုယ္နဲ ့
ဟာမိုနီ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ၊
“ဘာမွမေပးခဲ့ပဲနဲ ့
အကုန္လိုခ်င္လို ့ရမလား”
စကားတခြန္းဟာ
ရင္ကိုရိုက္ခ်ိဳးလိုက္သလိုမ်ိဳး
ပိုးစိုးပက္စက္ အသဲေတြဟက္တက္ကြဲခဲ့ေပါ့ ၊
ငါကိုယ္တိုင္ထက္
ငါ့ကို ပိုသိသူႀကီးေရ
ငါတို ့ဘ၀ဟာ
ေရြးစရာလမ္းမရွိခဲ့ဘူးဆိုတာ
မင္းသိရက္သားနဲ ့
အခုမ်ားေတာ့
လေရာင္ေအာက္မွာ
တရားခံတေယာက္လို
ေၾကေၾကကြဲကြဲ၊
အဆံုးမသတ္လို ့ မျဖစ္ဘူး
ငါ့အတၱနဲ ့ ငါ
စီးခ်င္းထိုးဘို ့ ႀကိဳး၀ိုင္းထဲမွာ
ယံုၾကည္တာေတြစြန္ ့လႊတ္လိုက္ဘို ့
တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္အေပါင္းတို ့ေရ
ႀကိဳက္သလိုသာစြဲခ်က္တင္ၾကပါေတာ့
သမီးသာ ငါ့ရဲ ့ ကမၻာျဖစ္တယ္ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
(ငါ့ ကိုယ္ႏွင့္ ငါ အစဥ္မေျပေသာေန ့ရက္မ်ားသို ့)
No comments:
Post a Comment