စက္တင္ဘာရဲ႕ ညေနခင္းတခု
ပက္ပက္စက္စက္ ေမွာက္က်သြားပံုမ်ား
ေရဒီယိုထဲက မိစာၦတို႔ရဲ႕ နတ္ဆိုးထိုးသံေတြ
လမ္းမ်ားေပၚကို
ႏွလံုးသားေတြထဲကို
ဖိတ္စင္လြင့္က်လာသည္အထိ .....။
ကမာၻမေၾက ေတးသံဟာ
ေမွာက္က်သြားတဲ့ ညေနခင္းထဲမွာ
ေတာက္ေတာက္ပပနဲ႔ အလွ်ံတညီးညီး
“လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားၾက”
“ေၾကာခ်င္းကပ္ထားၾက”
“အရံႈးမေပးဘူးကြ”
“လမ္းေတြပိတ္ထားၾက”
“သစ္ပင္ေတြ လွဲထားၾက”
“သပိတ္စခန္းေတြကို အခိုင္အမာ ကာကြယ္ၾက”
“ရရင္ရ မရရင္ခ်”
ဒါဟာ..... ငရဲပြက္သံ ေသြးပ်က္သံမဟုတ္
ေက်ာင္းသား ျပည္သူ ရဟန္းရွင္လူတို႔ရဲ႕
ရဲရင့္တဲ့ တိုက္ပြဲေခၚသံျဖစ္တယ္ .....။
ေမွာက္က်သြားခဲ့တဲ့
စက္တင္ဘာရဲ႕ညေနခင္းတခုဟာ
ေအာ္ဂလီဆန္စရာ
ငါတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြအေပၚမွာ
ငါတို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ေတြအေပၚမွာ
ငါတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚမွာ
ကပ္ေရာဂါဆိုးတခုလို အျမစ္တြယ္ေနခ်ိန္မွာ
ငါတို႔တေတြရဲ႕ ညီၫြတ္ေရးဆိုတာကလည္း
မ်က္မျမင္ပုဏၰားေျခာက္ေယာက္ ဆင္စမ္းသလိုမ်ဳိး
*အိပ္ေရးမဝေသးတဲ့ ဝက္ဝဝႀကီးလို
ဒီယိုင္ ဟိုထိုး ကိုယ္က်ဳိးနည္းစရာခ်ည္းသာပ .....။
ရဲေဘာ္တို႔ေရ .....
အဆံုးသတ္တိုက္ပြဲထဲမွာ
ဂမ္ဘာရီကို ေမ့ထားလိုက္
ဘန္းကီမြန္းကို ေမ့ထားလိုက္
ျပည္ပအကူအညီေတြ ေမ့ထားလိုက္
သင္တို႔ရဲ႕ ျပင္းျပတဲ့ စိတ္ဆႏၵကိုသာ
ယံုၾကည္ခ်က္ေလးေပၚတင္ၿပီး ပစ္လိုက္စမ္းပါ၊
ေမွာက္က်သြားတဲ့ စက္တင္ဘာညေနခင္းထဲမွာ
လြတ္ေျမာက္ျခင္းေတးသံနဲ႔ သမိုင္းသစ္ကိုဖြင့္လွစ္ၾကမယ္.....။ ။
(* ကဗ်ာဆရာတိုက္ေမာင္း၏ ‘ကုလားထိုင္စိုက္ပ်ဳိးေရး’ ကဗ်ာမွ စာသား)
No comments:
Post a Comment