အလြမ္းပြင့္ေန ့ရက္မ်ား

ရက္ရက္စက္စက္
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့
အခန္းငယ္ေလးထဲကေန
ေၾကကြဲမွု အစုစုကို
ထမ္းပိုးေပြ ့ပိုက္ ေခါင္းငိုက္ဆိုက္နဲ ့
လူတေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္၊

အဲဒီသူဟာ
မဟာပထ၀ီေျမျပင္ ၿပိဳကြဲမတတ္
အလြမ္းပြင့္ေတြ
တပြင့္ၿပီး တပြင့္ ေျခြလို ့။



အဲဒီသူဟာ
အထီးက်န္ လြမ္းဆြတ္မွုေတြကို
ရင္ဘတ္နဲ ့ေက်ာမွာကပ္
ေက်ာင္းအျပန္လမ္းမွာ ရပ္တန္ ့လို ့။

အဲဒီသူဟာ
ဦးေႏွာက္ထက္ႀကီးတဲ့
ႏွလံုးသားနဲ ့ စိတ္အာရံုကို
ေျမမွာခ်နင္းလို ့။

အဲဒီသူဟာ
ေအာင္ေ၀းရဲ ့
“ဘယ္သူေျပာလဲ
တေတာလံုးေႁကြ ”ကဗ်ာတပိုင္းတစကို
အဖန္ဖန္ အခါခါ
တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္လို ့။

အဲဒီသူဟာ
သူ ့စိတ္သူမႏိုင္တဲ့အခါ
တယ္လီဖုန္းေတြကို
ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲလို ့။

အဲဒီသူဟာ
မိသားစုတကြဲတျပား ျဖစ္စဥ္ကို
ျပန္လွည့္ႀကည့္တဲ့အခါ
ကုန္းေပၚျပစ္တင္ခံရတဲ့ ငါးဟာ
သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနတာကို
ေတြ ့ရွိလို ့သြားေလရဲ ့။

အဲဒီေန ့မွာပဲ
သူ ့ရဲ ့ ေမြးေန ့ကို
သားသမီးေတြမပါပဲနဲ ့
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ ့ဘဲ
ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္ႀကတယ္၊