ကေလးႏွင့္ စြန္႔စားခ်င္စိတ္
က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက က်မႏွင့္အစ္ကို႔ ကို ေဖေဖက ကေလးစီးေသာဗိုလ္အုန္းသီး ဂ်စ္ကားေလး၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ ဂ်စ္ကားကတကယ့္ လူႀကီးစီးဂ်စ္ကားအတိုင္းပါပဲ။ အစိမ္းေရာင္၊ ေရွ႕ေလကာမွန္ေနရာမွာ မွန္မပါေသာ သံျပားေဘာင္ခတ္ျပတင္းေလး။ လီဗာမပါ၊ ဘရိတ္ မပါ၊ ေျခနင္းကြင္းႏွစ္ခုသာ၊ ကြင္းတခုစီေပၚ ေျခတဖက္စီနင္းလ်က္ ေရွ႕သို႔ကားေရြ႕ေအာင္ ေမာင္းရသည္။ တေယာက္တည္းစီးလွ်င္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္နင္းရၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္စီးလွ်င္ အစ္ကိုကေရွ႕ကထိုင္ စတီရာရင္ကိုကိုင္ ကားေျခနင္းကိုနင္း၊ က်မကေနာက္ခန္း မွာထိုင္လိုက္သည္။
အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ စီးနင္းကစားရာကေန တရက္ေတာ့ ေျခရွည္ကာထိုကားေလးကို ရပ္ကြက္ေက်ာ္ၿပီး ေမာင္းၾကသည္။ ကုန္းဆင္း တခုတြင္ ကားေလးတိမ္းေမွာက္သြားခဲ့ၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုး လက္ေတြေျခေတြ ပြန္းပဲ ေသြးစို႔သြားခဲ့သည္။ က်မမွတ္မိ၏။ က်မ ၏လက္ဖမိုးမွ လက္ဆစ္ေတြေသြးစို႔ၿပီး ပြန္းပဲ့ေနခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္ေက်ာ္ၿပီး သြားရေကာင္းလားဟု ေမေမကဆူေသး၏။ ေဖေဖကေတာ့ ကားကဘရိတ္မပါသျဖင့္ ကုန္းဆင္းတို႔ဘာတို႔တြင္ တေယာက္ကေနာက္ ကေနဆြဲၿပီးထိန္းေပးရမည္ဟု မွာသည္။ လက္ေတြနာက်ဥ္ ေသာ္လည္း က်မတို႔ေမာင္ႏွမ စိတ္လႈပ္ရွားစြာရယ္ေမာ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ က်မ ၏ ကေလးဘ၀သည္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ၏ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးမႈေၾကာင့္ ရင္ခုန္စရာ စြန္႔စားမႈအတိျဖင့္ ေက်နပ္စရာျဖစ္ခဲ့ရသည္။
သူငယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေျပာင္းေရြ႕သြားရသည့္ ကုန္းေစာင္းေရာက္ေတာ့လည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ျပန္႔ ေသာ ေရကန္ေဟာင္းႀကီးတခုရွိသည္။ မိုးတြင္းဆိုလွ်င္ေရအေတာ္အတန္ ျပည့္လွ်ံၿပီး ၾကာပင္ေတြေဗဒါပင္ေတြ ေပါက္ေရာက္သည္။ ေဆာင္းတြင္းကာလႏွင့္ ေႏြဦးကာလတို႔တြင္ ေရစပ္စပ္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ထုိကန္ႀကီး ပတ္လည္တြင္ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ား၊ ပုန္းညက္ပင္မ်ား၊ စိန္ပန္ပင္မ်ားျဖင့္ ေ၀ဆာၿမိဳင္ဆုိင္ေနသည္။ ထိုကန္ႀကီးသည္ က်မတို႔ကေလးတသိုက္အတြက္ စြန္႔စားခန္းျပဇတ္မ်ား ကျပရာေနရာ တခု ျဖစ္ပါသည္။
စစ္တိုက္တမ္းကစား ၾကသည့္အခါ က်မတို႔အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ ခြဲၿပီးတိုက္ၾကသည္။ ငွက္ေပ်ာလက္ ေက်ာ႐ိုးမ်ား၊ အုန္းလက္မ်ား သစ္တို သစ္စ မ်ားကို ေသနတ္လက္နက္အျဖစ္ သံုးၾကသည္။ မာလကာသီးစိမ္းေသးေသးမ်ားကို လက္ပစ္ဗံုးအျဖစ္ သံုးၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ က်မတို႔ ကစားၾကေသာ တုိက္ပြဲမွာ ဂ်ပန္ႏွင့္ ျမန္မာတပ္မေတာ္တိုက္ပြဲျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္သား လုပ္ခ်င္သူေတြကမ်ားၿပီးဂ်ပန္ လုပ္ခ်င္သူက နည္းသျဖင့္ အျမဲတမ္းမဲႏႈိက္ၿပီး ခြဲရသည္။ ဂ်ပန္က ႐ႈံးသူျဖစ္သည့္အျပင္ နာမည္ဆိုးသူမဟုတ္လား။ က်မတို႔က သူရဲ ေကာင္းသာျဖစ္ခ်င္သူေတြကိုး။
က်မတို႔ကုန္းေစာင္းတြင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုဟူ၍ တခုတည္းသာရွိၿပီး ထို႐ံုတြင္က်မတို႔ ၾကည့္ရသမွ် ဇာတ္ကားေတြမွာ စြန္႔စားခန္းေတြသာျဖစ္၏။ ဥပမာ ေဇာ္လြင္ႏွင့္ တင္တင္လွ ပါ၀င္ေသာ ဥဒါန္းမေၾက ဟူသည့္ဇာတ္ကား။ က်မတို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ ေန႔လည္ပိုင္း ကစားခ်ိန္မုန္႔ စားဆင္းခ်ိန္ တို႔တြင္ ေယာက္်ားေလးေတြႏွင့္ တန္းတူေသနတ္ပစ္တမ္း၊ တိုက္ပြဲတုိက္တမ္း ကစားခဲ့ၾကသည္။ ရန္သူဂ်ပန္ ေတြေရာ ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္ ဘီအိုင္ေအ စစ္သားေတြေရာ ေရကန္ႀကီးကုိ ပတ္ၿပီး ေျပးၾက လႊားၾက၊ ပုန္းၾကရသည္မွာ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည္။
ထိုအေၾကာင္းကို က်မတို႔သမိုင္းသင္ခန္းစာ ထဲမွာလည္း ေလ့လာခဲ့ၾကသည္။ တခါတုန္းက က်မတို႔ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္တြင္ တကယ္ ပဲ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ စခန္းခ်ခဲ့ၾကသည္။ သည္ေနရာမွာ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္သားေတြက ဂ်ပန္ေတြကို တိုက္ဖို႔စည္း႐ံုးခဲ့ၾက ေဆြး ေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ေရကန္ႀကီးသာမက ေက်ာင္းေဘးက ေရနံရည္၀ေနေသာ ညိဳေမွာင္သည့္ ေျခတံရွည္သစ္သား အိမ္ႀကီးကလည္း ေတာ္လွန္ေရး ရာဇ၀င္ႏွင့္ဆက္စပ္ေနသည္။ အဲသည္မွာက ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္မ်ား စတည္းခ်ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကုန္းေစာင္းၿမိဳ႕သည္ က်မကို ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္မမ်ား ၀တၳဳေရးျဖစ္ဖို႔ အဓိကတြန္းအားေပးေသာ စြန္႔စားသည့္မိန္မမ်ား ရွင္သန္ႀကီးျပင္းရာ ၀န္းက်င္ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္တဲႀကီးအနား ေရေျမာင္းႀကီး၏ေဘးမွာ တန္းစီေနေသာ လူတဖက္မက ပင္စည္ႀကီးမားသည့္ ကုကၠိဳလ္ပင္အိုႀကီးမ်ား၊ မန္က်ည္းပင္အိုႀကီးမ်ားသည္ က်မတို႔အား တကယ့္အျဖစ္ပံုျပင္မ်ားကို ေျပာျပေနသည့္ ႂကြင္းက်န္ရစ္ေသာ သမိုင္း၀င္အရာမ်ားျဖစ္ သည္။
သို႔ေသာ္ ကေလးဘ၀၏ အ႐ိုင္းဆန္ေသာစြန္႔စားမႈမွာ သဘာ၀ကေပးသည့္ ေတာင္ကုန္းေတြ၊ သစ္ေတာေတြ ေရကန္ေတြႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ၿမိဳ႕မွာလည္း စြန္႔စားလိုသူ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ရွာေတြ႔စရာေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ေရနံ ေခ်ာင္းမွာ ကေလးေတြေက်ာင္းတက္ၾကသည့္အခါ ဘယ္မိဘကမွ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ လုိက္ပို႔ေပးစရာမလုိ။ အေ၀းေျပးကား ေတြ ေမာင္းေသာကားလမ္းမတေလွ်ာက္ လမ္းေဘးကပ္ၿပီး ကေလးေတြေက်ာင္းသြားရတာျဖစ္ေပမဲ့ ဘာမွစိုးရိမ္တႀကီး ပူပန္စရာ မလိုခဲ့။ မိုးသည္းထန္သည့္ တေန႔ခင္းတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းအသြား ျဖတ္ရသည့္ၿမိဳ႕လယ္ေခ်ာင္းမွာ ေရေတြလွ်ံလို႔ အနီးအနားက အိမ္ေတြေမ်ာ၊ အိမ္တိုင္ေတြကၽြတ္ ျဖစ္ကုန္လုိ႔ ကေလးမိဘေတြ ေက်ာင္းသို႔လိုက္ေခၚရသည္အထိ စိုးရိမ္စရာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအ ျဖစ္မ်ိဳးကေတာ္ ေတာ္ရွားပါသည္။ မိဘတို႔သည္ ကေလးေတြကို အေတာ္အတန္လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ကိုယ္ရွာေဖြစူးစမ္းခြင့္ ေပးထားခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ က်မတို႔အိမ္နီးခ်င္းေတြကို က်မတို႔သိသည္။ အတန္းေဖၚကစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းမွာ ေမာင္ႏွမဘယ္ႏွေယာက္ရွိမွန္း သိ သည္။ သူ႔အေမက ေစ်းထဲတြင္ ငါးေရာင္းသလား၊ စက္ခ်ဳပ္တာလား၊ နတ္ကေတာ္လုပ္တာလား၊ သူ႔အေဖက ခ်မ္းသာေသာ ေဆး လိပ္ခံုပိုင္ရွင္လား အကုန္သိသည္။ ေရနံဆီမီးခြက္ထြန္းဖို႔ ေရနံဆီသြား၀ယ္ေတာ့လည္း ညေနခ်မ္းေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္။ ၿမိဳ႕မေတာင္ ရပ္ကြက္ စလင္းတန္းအထိ သြား၀ယ္ဖို႔ က်မတေယာက္တည္းကိုပဲ ေမေမက ခိုင္းခဲ့တာပါပဲ။ ေရနံဆီေရာင္းေသာ အိမ္ကေန ျပန္ လာရသည့္လမ္းသည္ ကေလးတေယာက္အတြက္ေတာ့ လံုေလာက္သည့္စြန္႔စားမႈ ျဖစ္သည္။ သည့္ထက္ပိုတာက စလင္းတန္းမွ ေစ်း ဘက္သို႔ျပန္အတက္မွာ ႀကီးမားေသာေညာင္ပင္ႀကီး၏ ပင္စည္တြင္ ထိုးစိုက္ထားေသာ ထီးျဖဴ ထီးနီေလးေတြ၊ တြဲလြဲခ်ိတ္ထားေသာ ျမင္း႐ုပ္ ဆင္႐ုပ္ နတ္႐ုပ္ေတြ၊ ေခါစာပစ္ေသာ ႀကိမ္ျခင္း ၀ါးျခင္းအခြံေတြက နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ နတ္ကိုင္ျခင္း၊ ဖ်ားနာျခင္းဆိုေသာ ၾကားဖူးနား၀ဇာတ္လမ္းေတြကို လက္ေတြ႔ျပေနသလုိရွိသည္။ တခါမွ မျမင္ဖူးေသာ နတ္စိမ္းဆိုတာႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ ထိုအရာမ်ား သည္ ကေလးတေယာက္ အတြက္ေၾကာက္စရာလည္း ေကာင္းၿပီး စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္းသည္။
က်မတို႔၏ ကေလးဘ၀သည္ တနည္းအားျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြႏွင့္ ႂကြယ္၀ျပည္စံုခဲ့သည္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕၏ ေရနံေငြ႔လြႊမ္း ေနေသာ ေျခာက္ေသြ႔သည့္ ေတာင္ကုန္းလမ္ေတြမွာေရနံေျမသပိတ္၏ အေငြ႔အသက္မ်ားကိုျမင္ေတြ႔ရွဴ႐ိႈက္ရသည္။ စတုတၳတန္းမွာ ေရနံေျမသပိတ္သမိုင္းကုိ က်က္မွတ္စဥ္က သိခဲ့သည့္သခင္ ဖိုးလွႀကီးဆိုတာသည္ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ကမာၻကုန္က်ယ္သေရြ႕ ၀ယ္၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ေတာ္ေတာ္ ႐ုပ္လံုးႂကြလာ၏။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕မွာရွိသည့္ သခင္ဖိုးလွႀကီးလမ္းသည္ က်မတို႔အိမ္ႏွင့္ ေတာ္ ေတာ္ေ၀းေသာ္ လည္းထိုလမ္းကို က်မတို႔ညီအမ စူးစမ္းရွာေဖြ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကသည္။ ေဟာဒီလမ္းဟာ ေရနံေျမသပိတ္တပ္သားေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ တဲ့လမ္းေပါ့။ က်မတို႔ေျခဖ၀ါးေအာက္က ေက်ာက္စရစ္လႊမ္းေသာ ကတၱရာလမ္းေဟာင္းသည္ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို က်မတို႔အား ပံုျပင္အျဖစ္ ေျပာျပေနခဲ့သည္။
စြန္႔စားခန္းပံုျပင္ ၀တၳဳေတြကုိ ကေလးေတြႏွစ္သက္သည္။ ပတ္၀န္က်င္မွာ လူႀကီးထိန္ကြပ္မႈ ေစာင့္ၾကည့္မႈမပါဘဲ ကိုယ္ခ်ည္းပဲ လႈပ္ ရွား ေဆာင္ရြက္ရသည္ကို ကေလးေတြရင္ခုန္မက္ေမာ၏။ နယ္က ကေလးေတြ၊ သဘာ၀ႏွင့္ထိစပ္ေသာ ကေလးေတြက သဘာ ၀ေတာအုပ္ေတြဆီ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းျခား ကၽြန္းေတြဆီ သြားခ်င္သည္။ လိပ္ျပာေလးေတြ ခူေကာင္ေလးေတြကို ျမင္ခ်င္သည္။ ပုဇင္းေတြ ကို ဖမ္းခ်င္သည္။ က်မ၏တူေလး တူမေလးေတြသည္ ၿမိဳ႕ျပမွာေနတာမို႔ သဘာ၀ေတာအုပ္ႏွင့္ ေ၀းသည့္အခါ သူတို႔အတြက္ စြန္႔ စားခန္းက တမ်ိဳးတဖံုရွိ၏။ သူတို႔ကို မိဘက၀ယ္ေပးသည့္ စက္ဘီးႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ တခုကဖိုက္ဘာခံုေတြႏွင့္ သံုးဘီးစက္ဘီး လွလွ ေလး။ ေနာက္တ ခုက ခပ္ျမင့္ျမင့္ ႏွစ္ဘီး စက္ဘီးေလး။ အစ္မက ထိုႏွစ္ဘီးေလးျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေလွ်ာက္နင္းရတာေပ်ာ္ရႊင္သည္။ ေမာင္ေလးက သံုးဘီးစက္ဘီးေလးျဖင့္ အိမ္ေရွ႕လမ္းတလွ်ာက္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္နင္းရသည္ကို ေပ်ာ္ရြင္သည္။ ရာသီဥတုသာယာ သည့္ ညေန တိုင္းသူတို႔စက္ဘီးေလး ေတြျဖင့္ ရက္ကြက္ကို ပတ္ၾကသည္။ ျပန္လာသည့္အခါ သူတို႔လမ္းမွာႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ေခြးေတြ၊ ဘဲငန္းေတြ၊ အျခားလူေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။
"သားသားေရွ႕မွာ ေခြးအႀကီးႀကီးက သားသားကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာ၊ သားသားစက္ဘီးကို မရပ္ဘဲတအားနင္းၿပီး သူ႔ေရွ႕ကေန ေျပးလာ ခဲ့ရတာေပါ့ ေမာလိုက္တာ" ရင္တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနဆဲ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေရအိုးမွေရကို အေမာတေကာ ေသာက္ေနသည့္ ကေလးငယ္ သည္ တက္ႂကြရႊင္လန္းမႈအျပည့္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ထိုလမ္းသို႔ ထပ္သြားရန္အဆင္သင့္။
သူတို႔ကို စြန္႔စားမႈအတြက္လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးသည့္အခါ ကေလးေတြ၏ အသက္အႏၱရယ္ကို က်မတို႔ထည့္မစဥ္းစားသင့္ဘူးလား။ စဥ္းစားေပးသင့္တာေပါ့။ က်မတို႔ ခဏခဏၾကံဖူးေနသည့္ ေၾကကြဲစရာ၊ ထိန္႔လန္႔စရာ ဇာတ္လမ္းမွန္ေတြရွိသည္။ ကေလးေတြကို ဖမ္းဆီးေခၚသြားၿပီး လွ်ာကိုျဖတ္ပစ္တာတို႔ သူေတာင္းစားလုပ္ခုိင္းတာတုိ႔က ဆိုတုန္းကတည္းက ျဖစ္ရပ္ေတြ။ ယခုအခါ ကေလးငယ္ ေတြသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအျမတ္ထုတ္ခံေနရသည္။ သူတုိ႔၏ လုပ္အားသာမက လိင္ဆက္ဆံျခင္းျဖင့္ပါ အျမတ္ထုတ္ခံရသည္။ ကံဆိုးမိုး ေမွာင္က်ၿပီး အသတ္ခံရသည့္ ကေလးေတြလည္းရွိခဲ့ၾက၏။
ထိုအထိတ္တလန္႔ ေၾကကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းမွန္တို႔သည္ ဟိုတုန္းကထက္ ယခုေခတ္မွာအေရအတြက္ ပိုလာသလား။ အေမရိကန္ျပည္ ေထာင္စုမွာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တုန္းက ကေလးေတြကို ဖမ္းဆီးသြားသည့္အမႈေပါင္း ၁၁၅ ခုရွိခဲ့သည္၊ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလည္း ထိုအေရအ တြက္သည္ သိသိသာသာတိုးလာသည္ဟု မဟုတ္ဘဲ ထိုအေရအတြက္ ပတ္၀န္က်င္မွာေတာ့ ရွိေနတာပဲတဲ့။ ဆိုလိုတာက ကေလးတ ေယာက္အတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်အႏၱရာယ္သည္ ပိုလာျခင္းေလ်ာ့လာျခင္းမရွိ။ လိုအပ္သည္ထက္ပိုၿပီး ကာကြယ္ေပးထားသည့္တုိင္ေအာင္ ကေလးတုိ႔၏ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္ေခ်က ေလ်ာ့နည္းမသြားခဲ့။ ကေလးတို႔မွာသာ ပိုပိုသာသာတင္းက်ပ္ ကာကြယ္ထားခံရသည့္ အတြက္ ကေလးဘ၀ စြန္႔စားမႈေတြ ရင္ခုန္မႈေတြႏွင့္ေ၀းရသည္။
ယခုေခတ္မွ ကေလးေတြကိုအိမ္မွ ေက်ာင္းအထိလူႀကီးက လိုက္ပို႔ေပး၊ ထမင္းကို ေက်ာင္းအထိလိုက္ၿပီးေကၽြး၊ အျပန္တြင္ လူႀကီးက ေက်ာင္းအျပင္ကေန ေစာင့္ႀကိဳ၊ အိမ္ျပန္။ ဒါက ကေလးကိုအႏၱရာယ္ အေပါင္းမွႀကိဳတင္ကာကြယ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးကို ေရႊ ေပး မဆင္ရဟူေသာ ကာကြယ္တားျမစ္မႈသည္ ထုိေၾကကြဲစရာဇာတ္လမ္းေတြမွ ကာကြယ္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ေရႊသည္ လူတို႔အတြက္ မက္ ေမာစ ရာမို႔ ေရႊကိုလိုခ်င္ၿပီး ကေလးကို တခုခုအႏၱရာယ္ျပဳမွာ စိုးရိမ္လို႔ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ေရႊမပါဘဲလည္း ကေလးတို႔သည္ အႏၱ ရာယ္ေတာ့ရွိ ေနတာေတာ့အမွန္ပါ။ အႏၱရာယ္ရွိလို႔ထိန္ခ်ဳပ္ ကာကြယ္ေပးတာက လမ္းမွန္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ တဖက္မွာက ကေလး တို႔အတြက္ကိုယ္တိုင္ စူးစမ္းရွာေဖြထုတ္ေဖာ္မည့္ ေျမပံုေတြ၊ ရတနာသိုက္ေတြ၊ ခရီးစဥ္ေသးေသးေလးေတြ၊ လမ္းခရီးမွာေတြ႔ရမည့္ သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ရသည္။
ကေလးတုိ႔သည္ ပထ၀ီကို စိတ္၀င္စားဖို႔လိုအပ္၏။ ကိုယ့္ေဒသပတ္၀န္က်င္ကို ေျပာျပေသာ ေဒသႏၱရ ပထ၀ီထိုမွစၿပီး ပထ၀ီကိုစိတ္ပါ ၀င္စားၾကသည္။ ကိုယ့္ေဘးမွာ ေတာင္ကုန္းရွိသလား၊ ကိုယ့္ေဘးမွာျမစ္ႀကီးတစင္းရွိသလား၊ သဲေသာင္ေတြရွိသလား၊ ျမစ္ထဲမွာ ငါးေတြ ရွိသလား၊ တံငါသည္ေတြ ငါးဖမ္းၾကသလား၊ ထုိျမစ္က ဘယ္ၿမိဳ႕ကေနလာၿပီး ဘယ္ၿမိဳ႕ဆီသို႔ ဆက္သြားသလဲ။ ကေလးေတြ သည္တိရစၧာန္ေလး ေတြကိုစိတ္၀င္စား၏။ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာ တိုက္ခန္းအလံုပိတ္၊ ျခံတံတိုင္းအလံုပိတ္ထဲတြင္ ေနထိုင္ၾကရေသာ ကေလးတုိ႔သည္ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္သို႔ သြားလ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ အေသးဆံုးပူးေလးေတြ၊ ၾကက္တူေရြးေလးေတြ၊ ယုန္ေလးေတြကအ စ ဆင္ႀကီးေတြအထိ သူတို႔ရင္ခုန္လုိ႔မၿပီးေတာ့ေပ။ တေန႔တေန႔ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ကားေပၚကမဆင္းရေသာ သူတို႔ေလးေတြ သည္ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ေတာင္ကုန္းေတြလည္း တက္ႂကြစြာ ေျပးတက္ေျပးဆင္း၏။ သူတုိ႔အတြက္စြန္႔စားခန္းသည္ လူႀကီးေတြ ေတာ့ပါေနေသးတာမို႔ ပံုျပင္ေတြထဲကလို အျပည့္အ၀ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကေလးေတြခ်ည္း အုပ္စုဖြဲ႕ကစားရ၊ စြန္႔စားရသည့္ အရသာကို မသိႏိုင္သည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အဲသည္ေလာက္ကကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ေနပါသည္။
စာဖတ္တတ္သည့္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့စာထဲကေန စူးစမ္းရွာေဖြမႈႏွင့္ စြန္႕စားမႈကိုဖတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ၾကရသည္။ ကဗ်ာေတြပံုျပင္ေတြ မင္းသု၀ဏ္၏ ကဗ်ာေတြက အသံလည္းခ်ိဳၿပီး သဘာ၀ ၀န္းက်င္ကိုလည္း ကေလးတုိ႔ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ တခါ တုန္က ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈဌာန အႀကီးအကဲအရာရွိတေယာက္၏ ညစာစားပြဲတြင္ မိမိအတြက္ ပထမဆံုးစြဲမက္ရသည့္ ကေလးဘ၀ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ႏိုင္ငံစံု ေျပာျဖစ္ၾကသည့္ အခါက်မရြတ္ျပခဲ့သည့္ ကဗ်ာကလယ္ေစာင့္တဲ ကဗ်ာျဖစ္သည္။
မိုးေရတက္ေရ တေဖြးေဖြး
ကြင္းက်ယ္ အေ၀းေ၀း
လယ္ေစာင့္တဲေလး ေျခတံရွည္
မိုးကုတ္ေအာက္မွာတည္
ၾကာနီတပြင့္ ျဖဴတပြင့္
တဲႏွင့္ ပနံတင့္။
မိုးထဲေလတဲတြင္ ေရလႊမ္းေနသည့္ ေျခတံရွည္ရွည္ ခ်စ္စရာလယ္ေစာင့္တဲ ေလးတခု၊ သူ႔ေဘးက ေရထဲမွာၾကာပြင့္ေတြက အနီႏွင့္ အျဖဴ။
ကေလးတေယာက္ကို သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည့္ကဗ်ာ။ ထိုကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ကေလး၏အေတြးထဲတြင္ ပံုေဖာ္ ၾကည့္လိမ့္မည္။ ဘာမ်ားကြာျခားမလဲ။ က်မတို႔ငပုေတာ ၿမိဳ႕နယ္ၾကာကြင္းေက်းရြာရွိ ကန္သံုးဆယ္ ၾကာကြင္းမူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ကေလးမ်ားအတြက္ ျပပြဲ၊ ၿပိဳင္ပြဲႏွင့္ စာဖတ္ပြဲမ်ားလုပ္ေပးစဥ္က မင္းသု၀ဏ္၏ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ ေရးဆြဲသည့္ၿပိဳင္ပြဲ ထည့္ သြင္းခဲ့သည္။ ပထမရက္မွာ လယ္ေစာင့္တဲ၊ ေနာက္တရက္မွာ ၀ကၤပါျဖစ္သည္။ အံ့ၾသစရာပင္ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္း ကေလးတုိ႔သည္ ထိုကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို တထိုင္တည္းႏွင့္ပန္းခ်ီေရးဆြဲ သ႐ုပ္ေဖာ္ၾကသည္။ ဒုတိယတပုဒ္က ပိုခက္သည္။
ေအးရပ္သာတဲ့ ပေညာင္ညိဳ
ဥၾသတြန္သံခ်ိဳ
ဒိုးယိုစီးတဲ့ နဒီတြင္း
သမင္ေရေသာက္ဆင္း၊
ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ
ကံ့ေကာ္၀တ္မႈံစီ
ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္း
လူေလး သြားခ်င္စမ္း။
သူတုိ႔ကို ရွင္းျပေပးရတာက ဒိုးယိုစီးတဲ့ ဆိုသည့္စကားပဲ ျဖစ္သည္။ နဒီဆိုတာျမစ္ဟု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိေနခဲ့ၾကသည္။ ကံေကာ္ပင္ ကိုမျမင္ဖူးဘူးဆိုသည့္ ထိုျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကေလးတခ်ိဳ႕အတြက္ ကံေကာင္းတာက သူတုိ႔ေက်ာင္းမွာ သူတို႔ပန္းခ်ီေရးဆြဲ ဖို႔ခ်ထားသည့္ ထိုင္ခံုေတြကို အရိပ္ေပးေနသည့္ အပင္ႀကီးသည္ ကံေကာ္ပင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေဟာဒါ ကံေကာ္ပင္ေပါ့ဟု သူတို႔ဆရာမက ေျပာျပလုိ႔ သူတို႔သိရေတာ့ ရယ္ေမာၾကပါသည္။ ကံေကာ္ပြင့္ေတြကိုေတာ့ အ၀ါေရာင္၀တ္မႈံေလးေတြ ႏွင့္ ေရးဆြဲတတ္ၾက၏။ သူတို႔ကို ပန္းခ်ီဆု ေပးဖို႔ က်မတို႔အုပ္စုတြင္ ပန္ခ်ီဆရာတေယက္မွ မပါ။ ဆုေရြးခ်ယ္ဖို႔ အတြက္ အခြင့္မရွိ။ အတန္းလိုက္သူတုိ႔ယွဥ္ၿပိဳင္ စဥ္က ဆုေရြးခ်ယ္ ေပးခဲ့သည့္ ပန္းခ်ီဆရာ ကာတြန္းဆရာ ကိုေဇာ္ေမာင္၏ ဆုေရြးခ်ယ္ျခင္းဆုိင္ရာ လမ္းညႊန္မႈကို လိုက္နာၿပီး ဆုေပးခဲ့ရပါသည္။
အဲလစ္စ္ႏွင့္ အံဖြယ္ကမာၻ စသည့္ႏိုင္ငံျခားမူရင္း စာအုပ္ေတြကို လက္လွမ္းမမီႏိုင္ေသးသည့္ ကေလးတို႔အတြက္ ကာတြန္႔ေအာင္ရွိန္၏ ကေလးဇာတ္လိုက္ေတြပါ၀င္သည့္ ကာတြန္႔ေတြရွိသည္။ အဲသည္မွာ တဆင့္တက္ေတာ့ ဂရင္းညီေနာင္၏ ပံုျပင္ေတြရွိသည္။ ၀တၳဳဖတ္ ႏိုင္သည့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေရႊဥေဒါင္း၏ ၀တၳဳေတြရွိသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္သို႔ေျပာင္းကာစ ကေလးတို႔ မိန္းခေလးေရာ၊ ေယာက္်ား ေလးပါအလြန္ႏွစ္သက္သည္။ ေယာက္်ားေလးေတြအဖို႔ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။ ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၏ ဘာသာျပန္စြန္႔စားခန္း၀တၳဳ ေတြကိုလည္း ကေလးေတြႏွစ္သက္ၾက၏။ က်မဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးေတြကိုေတြ႔သည့္အခါ ဘာစာအုပ္ေတြႀကိဳက္လဲဟု ေမးတိုင္း ေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ဒဂုန္ေရႊမွ်ား ပါ၀င္တတ္သည္ကို သတိထားမိသည္။ က်မကိုယ္တိုင္ ေရႊဥေဒါင္း၏ ႐ႈပနႏၵီ ကိုစြဲစြဲမက္မက္ ဖတ္ခဲ့ရ သည္ကို သတိရမိပါသည္။ ကေလးတို႔၏ စူးစမ္းရွာေဖြစြန္႔စားခ်င္သည့္ သဘာ၀စိတ္ဆႏၵကို ထုိစာအုပ္မ်ား၏ ရသက ျဖည့္စြမ္းေပး သည္။ စာအုပ္တုိ႔သည္ သူတုိ႔အတြက္စိတ္ျဖင့္ ခရီးႏွင္စရာယာဥ္ေတြျဖစ္သည္။
က်မဘ၀တြင္ ပထမဆံုးဖတ္ခဲ့ရသည့္ ဓူ၀ံ၏မာလာ၀တၳဳတိုကို က်မအခုခ်ိန္အထိ မေမ့ေတာ့ပါ။ အဲသည္အထဲကဖိုခေနာက္ဆိုင္ တိုင္း ျပည္သံုးခု ၾကားကေတာအုပ္ႀကီးသည္ ေတာ္လွန္ေရးသမား သူရဲေကာင္း ဗိုလ္နႏၵ အေျခစိုက္ရာနယ္ေျမျဖစ္သည္။ မတရားတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘဲ အသက္ႏွင့္ရင္းၿပီး ကူညီေျဖရွင္းေပးေသာ သူရဲေကာင္းသည္ က်မအတြက္ ေလးစားအထင္ႀကီးစရာေပါ့။ ည သန္းေခါင္တြင္ ဘီလူးစားခံရတတ္လို႔ မသြားရဲၾကသည့္ ေတာင္ေျခတခုဆီက လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္သည့္ ထိုသူရဲေကာင္း၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား၊ သူဖမ္းဆီးရမည့္ ဘုရင္မကို မဖမ္းဆီး႐ံုတြင္မကႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေအာင္ စစ္အင္အားႀကီးမားေအာင္ပင္ သူက ကူညီလုိက္ေသးသည္။ ထိုဘုရင္မႏွင့္ သူရဲေကာင္းၾကားက ဖြင့္မေျပာလဲ သိေနသည့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ေနာက္ဆံုးသူ႔ကတိကို ထိန္းခ်ဳပ္ ၿပီး သူ႔အသက္ကို ဓားစာခံသူ႔တပည့္ ေနာက္လိုက္ လူကိုးေယာက္အသက္ႏွင့္ လဲယူဖို႔သာယာေရႊျပည္ ဘုရင္ႀကီးဆီသို႔ တဦးတည္း တိတ္တဆိတ္ျပန္အသြား၊ ဘုရင္မကလဲ သူရဲေကာင္းမရွိသည္ကို သိသည့္အခါထိုႏိုင္ငံသို႔ လိုက္သြားၿပီး၊ သူ႔ကိုယ္သူအပ္ႏွင္းလ်က္ ဗိုလ္နႏၵအတြက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မး္သာခြင့္ေတာင္းသည့္အခ်ိန္၊ ထိုဇာတ္သိမ္းခန္းသည္ ဇာတ္၏အထြဋ္အထိပ္ ျဖစ္သည္။
သူတို႔ဆီက ဟယ္ရီေပၚတာ ၀တၳဳေတြအရွိန္အဟုန္ျဖင့္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္မွာ ကေလးတို႔ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ လႈပ္ရွားသည့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္း ၾကယ္စြန္႔စားမႈ အေျခခံ ဇာတ္လမ္းမ်ားျဖစ္လုိ႔ ေနမွာပါ။ ကေလးေတြခ်ည္းလူႀကီး အကူအညီသိပ္မပါဘဲ အႏၱရယ္ဆိုးေတြႏွင့္ၾကံဳ၊ ကေလးတို႔၏ ၾကံရည္ဖန္ရည္ စြမ္းရည္ေတြႏွင့္ပဲ အဲသည္ကေနလြတ္ေျမာက္၊ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္အားရစရာ ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။
အခုေခတ္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ေတြ႔ရသည့္ ကေလးတို႔၏စြန္႔စားမႈက ဂိမ္းေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ဂိမ္းထဲမွာ ေသနတ္ပစ္သည္။ ဂိမ္းထဲမွာဗံုး ေဖာက္ခြဲသည္။ ဂိမ္းထဲမွာေျမလွ်ိဳးမိုးပ်ံသည္။ က်မတူအငယ္ေလးတေယာက္ ေဆာ့သည့္ ဂိမ္းမွာေတာ့ ဇာတ္လိုက္က သူ႔လိုအရြယ္ ေကာင္ေလး။ ႏြားျခံထဲမွာ ႏြားႏို႔ညႇစ္တာလည္းပါ၏။ က်မသေဘာက်စြာ ျပံဳးရယ္မိသည္။ သူ႔ဘ၀မွာႏြားကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္မ ၾကည့္ဖူးတာက်မသိသည္။ ႏြားႏို႔ညႇစ္ဖို႔ေတာ့ ေ၀းေလစြ။ ဒါေပမယ့္ ဂိမ္းထဲမွာႏြားႏို႔ညႇစ္သည္ဆုိေတာ့ ဒါလည္းတမ်ိဳးေတာ့ စိတ္ေျဖရာ ရတာေပါ့ေလ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔တကယ္ၾကံဳေတြ႔ရသည္က အလင္းေရာင္ေတြ ပံုရိပ္ေတြပါ။ ဘယ္မွာလဲ ႏြား၊ ဘယ္မွာလဲ ႏြား၏ အေမႊးႏု ႏုေလးေတြ၊ ဘယ္မွာလဲ ႏြားစာခြက္၏ ေကာက္႐ိုးရနံ၊ ဘယ္မွာလဲ ႏြားေခ်းနံ။
ကေလးေတြ သြားရင္းလာရင္း သစ္ပင္ေတြကိုၾကည့္ရျမင္ရသည္ ဆုိလွ်င္လည္းဒါက ကားမွန္ျပတင္းမွ တဆင့္ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္း ေတြ၊ သစ္ရြက္စိမ္းစိမ္း ပန္းေမႊးေမႊးကုိ လက္ျဖင့္ထိတို႔ၾကည့္ရတာမဟုတ္။ လိပ္ျပာေလးေတြ ပုဇဥ္းေလးေတြ တီေကာင္ေတြကို လက္ ျဖင့္ထိ ကိုင္ၾကည့္ရတာမဟုတ္။ သူတို႔လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ ေျမက သူတုိ႔အိမ္ေရွ႕တိုက္ခန္းေရွ႕က ေျမသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ စက္ဘီးေလး ေသာ္မွ စီးခြင့္မရွိ။ ကံေကာင္းလို႔ ျခံ၀င္းက်ယ္က်ယ္ ရွိသူကေတာ့ စက္ဘီးစီးခြင့္ ရွိတာေပါ့။ သာမန္က်မတို႔လို ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြမွာ ေနရသည့္ကေလးေတြ ဘယ္ေနရာသြားၿပီး စက္ဘီးစီးမလဲ။ ေဘာလံုးကန္သည့္ ကြင္းမရွိ၊ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္သည့္ ကြင္းမရွိ၊ ပန္းျခံ ေတာင္ က်မတို႔နားမွာမရွိေတာ့ပါဘူး။ စိမ္းလန္းသည့္ေနရာ လိုအပ္သည္။ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈ လိုအပ္သည္။ စြန္႔စားရင္ ခုန္မႈကို ကေလးေတြသိဖိုလုိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသာမက နာက်င္မႈကိုလည္း ကေလးေတြသိသင့္ သည္ဟုဆုိလွ်င္ လက္ခံႏိုင္ၾကပါ့မလား။
လိုအပ္သည္ထက္ပိုၿပီး အတင္းကာေရာအကာအကြယ္ေတြ ေပးခံေနရသည့္ ကေလးတို႔သည္ ဘ၀အတြက္ လုိအပ္သည့္သတၱိေတြ ဘယ္ကရမလဲ၊ ေျဖာင့္မွန္ၿပီး အားနည္းသူကို ဖိႏွိပ္ခံလူကို ကူညီကယ္တင္ေပးဖို႔ အမွန္တရားအတြက္ စြန္႔စားလိုစိတ္ေတြ၊ တြန္းအား ေတြကိုဘယ္က ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ အနည္းဆံုးသူတို႔၏ မ်ိဳးဆက္အနာဂတ္ကေလးေတြ စြန္႔စားမႈ၏ အရသာကိုသိေအာင္ ေျပာျပဖို႔ ပံုျပင္ေတြ ဖန္တီးေပးဖို႔ အႏုပညာကိုေရာ သူတို႔ဘယ္က ရႏိုင္ေလမလဲ။
ဂ်ဴး
ကလ်ာ မဂၢဇင္း ေအာက္တုိဘာ ၂၀၀၉
Saturday, December 26, 2009
Friday, December 18, 2009
မဟူရာေကာင္းကင္အတြက္ ေရႊေရာင္ခၽည္တမ္းခၽင္း
မဟူရာေကာင္းကင္အတြက္
ေရႊေရာင္ခၽည္တမ္းခၽင္း
သန္းေကာင္ထက္ေတာ့
ညၪ့္မနက္ပါဘူးတဲ့
ဆိုရိုးစကားထားခဲ့ႁငားလည္း
ဒို ့တိုင္းေရႊႁပည္ေတာ္မွာေတာ့
သန္းေခါင္ထက္နက္တဲ့ ညၪ့္ေရာင္က
ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္လို႔
ႂကယ္ေရာင္လဲမရွိ
လေရာင္နတၲိနဲ႔ေပါ့ ၊။
တခါ တခါ
လင္းကနဲ လက္ကနဲ
အလင္းမြဲမြဲေလးႁမင္မိလို႔
ေမွ်ာ္လင့္တႄကီး
အနားတိုးႂကည့္မိေတာ့
ေတြ ႔ဆံုေဆြးေႏြုးေရးအတြက္
ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေပးမယ့္
ပိုးစုန္းႂကဴးေလးေတြပဲ ။
အဲဒါကလည္း
မွိတ္တခါ ေပၽာက္တလွည့္
ဖမ္းရခက္ ဆုပ္ရခက္ပါဘိနဲ႔
၀မ္းနည္းရမလို ၀မ္းသာရမလို
အမၽိဳဳးမၽိဳး အမူပိုလို ့ ။
တိုင္းေ၀းႁပည္ႁခားက
ဒုကၡသည္ ဒို႔ႁပည္သားေတြမွာေတာ့
ဆူးႂကားထဲက ဘူးခါးမၽားလို
ေရွ႔တိုးလို႔လဲ ေနရဘို႔မေမွ်ာ္ရဲ
ေနာက္ဆုတ္လို႔လဲ ႁပန္ရမွာ မ၀ံ့မရဲနဲ႔မို႔
သန္းေကာင္ထက္နက္တဲ့ ညၪ့္ယံေတြမွာ
အာရုဏ္ၪီးရဲ႔ေရွ႔ေႁပး
ေရာင္ခၽည္မွ်င္ ခပ္ေရးေရးပဲႁဖစ္ႁဖစ္
ေတာင့္ေတာင့္တတ
ႁမင္ခြင့္ရခၽင္ပါရဲ႔
ခၽစ္စြာေသာ အို ... ေကာင္းကင္ ။
သီတာေအာင္
၉ - ၁၂ - ၂၀၀၉
ေရႊေရာင္ခၽည္တမ္းခၽင္း
သန္းေကာင္ထက္ေတာ့
ညၪ့္မနက္ပါဘူးတဲ့
ဆိုရိုးစကားထားခဲ့ႁငားလည္း
ဒို ့တိုင္းေရႊႁပည္ေတာ္မွာေတာ့
သန္းေခါင္ထက္နက္တဲ့ ညၪ့္ေရာင္က
ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္လို႔
ႂကယ္ေရာင္လဲမရွိ
လေရာင္နတၲိနဲ႔ေပါ့ ၊။
တခါ တခါ
လင္းကနဲ လက္ကနဲ
အလင္းမြဲမြဲေလးႁမင္မိလို႔
ေမွ်ာ္လင့္တႄကီး
အနားတိုးႂကည့္မိေတာ့
ေတြ ႔ဆံုေဆြးေႏြုးေရးအတြက္
ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေပးမယ့္
ပိုးစုန္းႂကဴးေလးေတြပဲ ။
အဲဒါကလည္း
မွိတ္တခါ ေပၽာက္တလွည့္
ဖမ္းရခက္ ဆုပ္ရခက္ပါဘိနဲ႔
၀မ္းနည္းရမလို ၀မ္းသာရမလို
အမၽိဳဳးမၽိဳး အမူပိုလို ့ ။
တိုင္းေ၀းႁပည္ႁခားက
ဒုကၡသည္ ဒို႔ႁပည္သားေတြမွာေတာ့
ဆူးႂကားထဲက ဘူးခါးမၽားလို
ေရွ႔တိုးလို႔လဲ ေနရဘို႔မေမွ်ာ္ရဲ
ေနာက္ဆုတ္လို႔လဲ ႁပန္ရမွာ မ၀ံ့မရဲနဲ႔မို႔
သန္းေကာင္ထက္နက္တဲ့ ညၪ့္ယံေတြမွာ
အာရုဏ္ၪီးရဲ႔ေရွ႔ေႁပး
ေရာင္ခၽည္မွ်င္ ခပ္ေရးေရးပဲႁဖစ္ႁဖစ္
ေတာင့္ေတာင့္တတ
ႁမင္ခြင့္ရခၽင္ပါရဲ႔
ခၽစ္စြာေသာ အို ... ေကာင္းကင္ ။
သီတာေအာင္
၉ - ၁၂ - ၂၀၀၉
Monday, December 14, 2009
က်န္စစ္သား … ငါ့ကို ခိုးၿပီ
၁။
ေန ့ေတြ ညေတြ
ေနေတြ လေတြ
တေရြ ့ေရြ ့တိုက္စား
လိႈက္စားလာတဲ့ ေ၀ဒနာမွာ
ဘာကို ယံုလို ့
ဘာေတြ ပံုအပ္ရမွာတဲ့လဲ ။
၂။
ဘယ္လိုေခတ္ဆိုးႀကီးပါလိမ့္
ေဟာဒီ အေမွာင္ထုထဲမွာပဲ
အေၾကာက္တရားနဲ ့ေခ်ာက္ခ်ားေနၾကေတာ့မွာလား
အေၾကာက္တရားနဲ ့ ေဖာက္ျပားသြားေတာ့မွာလား ။
ဇာတ္တူသားစားတဲ ့ လူတန္းစားတရပ္
အျမစ္ျဖတ္ဖို ့လိုၿပီ ။
မာယာမ်ားတဲ့ ကစားပြဲထဲ
ကံစမ္းမဲမ်ား ပါေလမလား
အေရာင္ေျပာင္းလြယ္တဲ့
ဦးေဆြးဆံေျမ ့ အမႈထမ္းလိုသူမ်ားရဲ ့
အလိုရမၼက္ဟာ
ၿပိဳကြဲပ်က္စီးျခင္းနဲ ့ အဆံုးသတ္ရလိမ့္မယ္ ။
၃။
ကံကိုယံုၿပီး ဆူးပံုမနင္းနဲ ့
ဆူးစူးတာပဲ ခံရမယ္ ။
အသက္ကို ဉာဏ္ေစာင့္တယ္
ေအာင္ပြဲနဲ ့အနာဂတ္ကို အမွန္တရားေစာင့္တယ္
အဲဒီၾကားက မင္းေစာလူးရဲ ့
က်န္စစ္သား ငါ ့ကို ခိုးၿပီ ဆိုစကား
မင္းတို ့ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္က်လာရင္
မင္းတို ့ထိုက္နဲ ့ မင္းတို ့ကံ
ေခြးေသ ၀က္ေသ က်န္ခဲ့ေပေတာ့
အဖန္ဖန္အခါခါ ကၽြန္ျပဳ ခံၾကေပေတာ့ ။
၄။
အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ မေရြး
သမိုင္းေပးတာ၀န္အေရးကို
ကိုယ့္အေရးလိုေတြး
ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ ဖြဲ ့စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို
ဖ်က္သိမ္းေပး
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို
ဖ်က္သိမ္းေပး
ဇ်က္သိမ္းေပး ဖ်က္သိမ္းေပး အရာမ်ားစြာ
ေရႊဂံုတိုင္ ေၾကညာစာတမ္းသာ
တတိုင္းျပည္လံုးရဲ ့ အသက္ျဖစ္တယ္။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာ ၁၄
ေန ့ေတြ ညေတြ
ေနေတြ လေတြ
တေရြ ့ေရြ ့တိုက္စား
လိႈက္စားလာတဲ့ ေ၀ဒနာမွာ
ဘာကို ယံုလို ့
ဘာေတြ ပံုအပ္ရမွာတဲ့လဲ ။
၂။
ဘယ္လိုေခတ္ဆိုးႀကီးပါလိမ့္
ေဟာဒီ အေမွာင္ထုထဲမွာပဲ
အေၾကာက္တရားနဲ ့ေခ်ာက္ခ်ားေနၾကေတာ့မွာလား
အေၾကာက္တရားနဲ ့ ေဖာက္ျပားသြားေတာ့မွာလား ။
ဇာတ္တူသားစားတဲ ့ လူတန္းစားတရပ္
အျမစ္ျဖတ္ဖို ့လိုၿပီ ။
မာယာမ်ားတဲ့ ကစားပြဲထဲ
ကံစမ္းမဲမ်ား ပါေလမလား
အေရာင္ေျပာင္းလြယ္တဲ့
ဦးေဆြးဆံေျမ ့ အမႈထမ္းလိုသူမ်ားရဲ ့
အလိုရမၼက္ဟာ
ၿပိဳကြဲပ်က္စီးျခင္းနဲ ့ အဆံုးသတ္ရလိမ့္မယ္ ။
၃။
ကံကိုယံုၿပီး ဆူးပံုမနင္းနဲ ့
ဆူးစူးတာပဲ ခံရမယ္ ။
အသက္ကို ဉာဏ္ေစာင့္တယ္
ေအာင္ပြဲနဲ ့အနာဂတ္ကို အမွန္တရားေစာင့္တယ္
အဲဒီၾကားက မင္းေစာလူးရဲ ့
က်န္စစ္သား ငါ ့ကို ခိုးၿပီ ဆိုစကား
မင္းတို ့ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္က်လာရင္
မင္းတို ့ထိုက္နဲ ့ မင္းတို ့ကံ
ေခြးေသ ၀က္ေသ က်န္ခဲ့ေပေတာ့
အဖန္ဖန္အခါခါ ကၽြန္ျပဳ ခံၾကေပေတာ့ ။
၄။
အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ မေရြး
သမိုင္းေပးတာ၀န္အေရးကို
ကိုယ့္အေရးလိုေတြး
ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ ဖြဲ ့စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို
ဖ်က္သိမ္းေပး
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို
ဖ်က္သိမ္းေပး
ဇ်က္သိမ္းေပး ဖ်က္သိမ္းေပး အရာမ်ားစြာ
ေရႊဂံုတိုင္ ေၾကညာစာတမ္းသာ
တတိုင္းျပည္လံုးရဲ ့ အသက္ျဖစ္တယ္။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာ ၁၄
Friday, December 11, 2009
၄ ေက်ာင္းထြက္
၄ ေက်ာင္းထြက္
ရဲရင့္ေအာင္ (နယူးေဒလီ)
'ဂ်ိန္း' ဆိုတဲ့ တံခါးပိတ္သံၾကီးဟာ ဘဝကုိ ထက္ပိုင္းခ်ဳိးခ်လိုက္သလား ထင္ရတယ္။ တကယ့္ကုိ သူစိမ္းဆံတယ္။ လူမွာ သိမ္ငယ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ေထာင္ဘူးဝကေန ပံုစံခန္းထဲ မဝံ့မရဲ ေလွ်ာက္လာရတယ္။ ရွိႏွင့္ေနၿပီးသူေတြရဲ႕ စူးရဲလွတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ရင္ဆုိင္ႏိုင္စြမ္းမရွိ။ အနားကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ ဝုိင္းအံုလာတဲ့အခါ အားငယ္စိတ္နဲ႔ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းဟာ အျမင့္ဆံုးဆီ ခုန္တက္သြားတာ။ ရင္ထဲမွာ ကတုန္ကရင္ျဖစ္လာလို႔ တကိုယ္လံုး နတ္ပူးသလိုလို တုန္ရင္လိႈက္ေမာလာတယ္။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲက ငရဲသားေတြက စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္။ ဒီလိုအျဖစ္ မၾကံဳဖူးခဲ့။
'ဟဲ့ေကာင္ … ေလးဖက္ကုန္းေလွ်ာက္' ။ ၾကမ္းျပင္ထက္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဒူးေထာက္ရတယ္။ အလ်ား ေပ ၃ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းနံရံႏွစ္ဖက္ကို ဦးေခါင္းနဲ႔ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္တိုက္ၿပီးတဲ့အခါ အခန္းထဲမွာ ပါဝါအာဏာ အရွိဆံုး တန္းစီးနဲ႔ စည္းကမ္းထိန္းဆီ ျပားျပားဝပ္ အခစားဝင္ရတယ္။ ေက်းေတာ္မ်ဳိး ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး ျဖစ္ကေရာ့ပဲ။ 'ပံုစံထိုင္' ဆုိတဲ့ အသံၾကီး ထြက္လာတယ္။ အေနအထိုင္ မတတ္ေတာ့ ထြားက်ဳိင္းတုတ္ခိုင္တဲ့ မိုက္ခဲေတြရဲ႕ ေျခဖေနာင့္နဲ႔ လက္သီးလက္ဝါးေတြက ျပင္းအားေကာင္း မိုးသီးေတြပမာ ဆင္းခ်လာတယ္။ နားအံုထဲ မိုးၾကိဳးေတြ ပစ္၊ ရင္ဝမွာ မိုးၾကိဳးသြားေတြ စူးနစ္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေထာင္းေထာင္းညက္ေျခ ခံရေလၿပီ။
ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းဆိုသလို ဦးခ်ဳိး၊ ခ်ဳိခ်ဳိးလုပ္ၿပီးမွ ပံုစံျပတန္းစီးက ပံုစံေတြ ျပေပးတာပါ။ အထိုင္အထ ပံုစံက်ရမယ္၊ ဆက္ဆံပံု ဆက္ဆံနည္း မွန္ကန္ရမယ္။ ဒီ့ေနာက္ ပါဝါရွင္ႏွစ္ေယာက္ဆီ ေမာ္ပင္မၾကည့္ရဲတဲ့ သိုးသူငယ္လို ခယရတယ္။ ေမးသမွ် ေျဖေပေတာ့ … ေျပာသမွ် နာခံေပေတာ့။
'အျပင္မွာ မင္းဟာ ဝန္ၾကီးသားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီထဲကို ဝင္လာကတည္းက ဘူးဝဆိုတဲ့ အဝင္ေပါက္မွာ အားလံုးထားခဲ့ရမယ္' တဲ့။ (ဒီစကားက အာပလာဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွ သိရတာပါ။ လူတုိင္းအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုစံၾကည့္ၿပီး ဟိန္းေဟာက္ၿခိမ္းေျခာက္တာပါ။) ကိုယ္ကလည္း အေကာင္ၾကီးၾကီး အၿမီးရွည္ရွည္ မဟုတ္။ သာမန္လူလို႔ ဆိုလိုက္ရင္ကုိ လံုေလာက္ပါရဲ႕။ အထူးအျခား မရွိ။ စားဝတ္ေနေရး မေလာက္င၊ ၾကံရာ မရရာမွ မူးယစ္ေဆးဝါး အေရာင္းအဝယ္နဲ႔ ၿငိၿပီး ဝင္ရတာ။ ေထာင္အဝင္မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ စစ္ေဆးခံရ၊ အမည္ ေနရပ္လိပ္စာ အမႈ ေရးမွတ္၊ ေထာင္ဝင္နံပါတ္ေပးၿပီး အက်ဥ္းေဆာင္ထဲ မဝင္ရခင္ ပံုစံခန္းမွာ ပံုစံေပးလိုက္တာပါပဲ။ ပဲြဦးထြက္ ၾကိဳဆိုဧည့္ခံပံုက အေတာ္ယဥ္လွသကိုး။
စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီး အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ တရားဆုိင္ အခ်ဳပ္သားေတြ အေဆာင္ထဲမွာ ရွိတယ္။ အေဆာင္ေတြထဲ ဝင္ဖို႔အေရး ဝင္ေၾကးက စလာတယ္။ ေနရာေတြက ခဲြျခားထားလို႔ စိတ္ၾကိဳက္ေနရာရဖို႔ ေငြထိုးႏိုင္တယ္။ ညကင္းမေစာင့္ခ်င္ရင္၊ ၾကမ္းမတိုက္ခ်င္ရင္၊ မိလႅာမထမ္းခ်င္ရင္၊ စိုက္ခင္းမွာ လုပ္ခ်င္ရင္၊ စားဖိုမွာ က်ခ်င္ရင္ … ခ်င္ရင္၊ မခ်င္ရင္ေတြ အမ်ားသား။ ဘာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ ေစ်းႏႈန္းရွိၿပီးသား။ ေစ်းဆစ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔၊ မရေရးခ် မရ။ အျပတ္ ေစ်းကိုင္တာ။ အဲလိုဆက္ေၾကးေတြကို အခ်ဳပ္ကင္းက် ကင္းမႉးေတြကို ခဲြတမ္းေပးရတယ္။ မေပးလို႔ကေတာ့ ေနာက္ထပ္အခ်ဳပ္သားေတြကို တျခားအခန္းထဲ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ သူ႔ေနရာမွာ သူ႔ၾသဇာနဲ႔သူ ရွိေနတာ။ သူ႔ခဲြတမ္းနဲ႔ သူ။ တန္းစီးေတြနဲ႔ ကင္းမႉးေတြရဲ႕ၾကားက အေပးအယူ။
ဝန္ေဆာင္ခကို ေပးမယ့္အေၾကာင္း ကတိေပး႐ံုနဲ႔ သူတို႔ဂြင္ထဲမွာ အသားမက်ေသးဘူး။ အခန္းထဲရွိတဲ့ မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ မေပးေသးဘူး။ တံျမက္စည္း၊ ေရအိုး၊ ေရခြက္၊ စာအုပ္မွတ္တမ္းေၾကးေတြနဲ႔ ေထာင္ဝင္စာလာရင္ ေကာ္ဖီမစ္၊ စားေသာက္စရာ၊ သၾကားနဲ႔ ေဆးလိပ္ေတြပါ အခ်ဳိးက် ေပးရမွာကုိ သေဘာတူရတယ္။ ေရွ႕ေရးအထိပါ ၾကိဳးကိုင္လိုက္တာ။ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ အခန္းေထာင့္မွာ ဆီးရြက္ေလာက္မ်က္ႏွာနဲ႔ ထုိင္ေနေပေရာ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရလာမွ ဆီလာမွာမို႔ ႏႈတ္ကတိေပးခဲ့ရတာ။ သဒၶါတရားထက္ ၾကီးမားတဲ့ ခႏၶာ၊ ရက္စက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ လက္ရဲဇက္ရဲ အျပဳအမူ၊ သုန္မႈန္ မ်က္ႏွာထား၊ အုပ္စုၾကီးၾကားမွာ အေၾကာက္တရား ၾကီးစိုးေနလို႔ပါ။ ကုိယ့္မွာ လြန္ဆန္ႏုိင္စြမ္းမွ မရွိတာ။ ေထာင္ထဲကို ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ ပထမဆံုး စက်တုန္းကေပါ့။
ေထာင္သက္တမ္း ရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ေထာင္ေၾကာနပ္လာၿပီ။ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း ရွာေဖြလာဘ္ထိုး ရာထူးတိုးဖို႔ အေၾကာင္းဖန္တတ္ၿပီ။
''မိန္းေဂ်း'' ။ မိန္းေဂ်းဆိုတာက အထူးတာဝန္ယူရတဲ့၊ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ ခုိင္းေစခံရတဲ့ ေက်းကြ်န္ေတြလို႔ပဲ အဓိပၸာယ္ေပါက္တယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကြ်န္က အေနေခ်ာင္ အစားေခ်ာင္။ ေထာင္ပါးဝလာလို႔ ေထာင္ပိုင္၊ ေထာင္မႉးကို ခ်ဥ္းကပ္လာဘ္ထိုးၿပီး မိန္းေဂ်းေနရာကို အရယူတယ္။ အေဆာင္တုိင္းနဲ႔ ေထာင္တြင္း ေနရာတကာ သြားလာႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး ရတယ္။ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲမွာမို႔ အေတာ္ပဲ လြတ္လပ္လွပါ့။ ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ၊ မ်ဳိးမ်ဳိးမ်က္မ်က္ေလးေတြလည္း ရွိမွ ရွိ။
အက်ဥ္းသားေတြကို ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔ရင္ အဝင္အထြက္စစ္၊ ေတြ႔ဆံုခ်ိန္ တင္းက်ပ္ထားတာ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပး၊ ပစၥည္းသြင္းတာေတြ ၾကီးၾကပ္၊ အေဆာင္တြင္း ေဖာက္ခဲြမႈ မရွိေစဖို႔ လွည့္ပတ္စံုစမ္း၊ ျပင္ပက ဝယ္ခ်င္တာရွိရင္ အက်ဳိးေဆာင္နဲ႔၊ အလုပ္ကို ျဖစ္လို႔။ သိတယ္မလား၊ ေရမလာရင္ေတာ့ ဆီဘယ္ေပးမလဲ။
ေထာင္ရဲက ေခၚရင္ 'ရွိ' ခနဲ ခ်က္ခ်င္းေျဖဖုိ႔၊ အသံက်ယ္ဖို႔၊ ေလသံမွန္ဖို႔၊ မ်က္ႏွာေပးေကာင္းဖို႔၊ အေျပးေလးသြားဖို႔၊ အၾကိဳက္ေဆာင္ဖို႔ အသားက်လာတယ္။ အမည္၊ အေဆာင္၊ အခန္း၊ ေထာင္ဝင္နံပါတ္ပါ ေထာင္ဝင္စာ ေျပစာ ျဖတ္ပိုင္းေတြယူၿပီး အက်ဥ္းသားေတြကုိ သတင္းပို႔၊ ေထာင္ဝတ္စံု ဝတ္ခုိင္း၊ ပံုစံ ထိုင္ခုိင္း၊ စစ္ေဆး၊ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ဆံုခန္း ေခၚသြား၊ ေနရာယူခိုင္း။ ေတြ႔ရတာ အခ်ိန္နည္းလို႔ အားမရေသးရင္ ရဲနဲ႔ ညိႇေပး၊ သေဘာတူရင္ ေငြယူၿပီး အခ်ိန္တိုးေပးေပါ့။
ေထာင္ေဆးခန္းက ေပးေလ့ရွိတဲ့ Peracetamol နဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးလား။ ယားနာေပ်ာက္ေဆး လိုခ်င္သလား၊ ေကာင္းရာမြန္ရာ ေဆးမ်ဳိးေတြ လိုခ်င္သလား၊ စာပါ ဖတ္ခ်င္သလား။ ရေစရမယ္။ အျပင္က မိသားစုဝင္ေတြဆီ သတင္းေရာက္ေစရမယ္။ လာပို႔ရင္ အလြယ္တကူ ေပးသြင္းႏုိင္တယ္။ ရဲနဲ႔ စစ္ေဆးခန္းက ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အခ်ဳိးက်ေလး ကသြားလိမ့္မယ္။ သိတဲ့အတုိင္း ေရစီးဖို႔ပဲ။
ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ။ အစားအေသာက္ဆိုတာ အေရးၾကီးမွၾကီး။ အမဲသားေၾကာ္၊ ငပိေၾကာ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ေဂၚဖီ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေပးသာေပးလွည့္။ တခန္းဝင္ တခန္းထြက္နဲ႔ စစ္ရင္းေဆးရင္း အက်ဥ္းသားဆီ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖတ္စားလာဘ္စားကုိ ၾကည္ျဖဴဖို႔ လိုတယ္။ မေက်မခ်မ္းပံုစံ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ မျပေလနဲ႔။ ေနာက္တခါ အခြင့္အေရး ေဝလာေဝး။
မိန္းေဂ်းတာဝန္ယူခ်ိန္ ေထာင္ထဲကို ကမၻာ့ၾကက္ေျခနီအဖဲြ႔ ICRC ဝင္တာနဲ႔ ၾကံဳရပါေသးရဲ႕။ သူတို႔လာမယ္ဆိုလို႔ အခန္းတုိင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ေဟာင္းႏြမ္းအဝတ္အစားေတြကုိ အသစ္နဲ႔ အစားထိုး၊ ၿပီးေတာ့ ပံုစံထုိင္ေပါ့ေလ။ ICRC က ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔အတူ သန္႔ရွင္းေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အစားအေသာက္ စစ္သေပါ့။ ေမးခ်င္တဲ့ အက်ဥ္းသားကို ေကာက္သာေမး။ အားလံုး ေအာ္ဟစ္ေျပာရေလ့ရွိတဲ့ 'အားလံုး … ေကာင္းပါသည္ ခင္ဗ်ား' ခ်ည္းပဲ။ တခ်ဳိ႕က မွန္တာေျပာရင္ ေထာင္ဆရာဝန္က စိတ္ေဖာက္ျပန္သူအျဖစ္ ဆင္ေျခေပးၿပီး ေလွ်ာ္ပစ္မလား၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ႈံးမလား၊ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ။ ဒီ့ထက္ ဆိုးမယ္ဆုိရင္ အလုပ္ၾကမ္းတမ္း ရဲဘက္စခန္းနဲ႔ ဒုကၡဆိုးရွာ စစ္ေပၚတာ ျဖစ္ကေရာ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ခပ္မဆိတ္ ေနရတယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ၆-၇ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ICRC က ႏွစ္စဥ္ လာဖူးတာ။ အခု မလာေတာ့ဘူး။
အစားအေသာက္ေရာ ဘာထူးလဲ။ စိုက္ခင္းက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သန္ေပ့ေကာင္းေပ့ဆို ေထာင္ပိုင္ေထာင္မႉး အမႉးျပဳၿပီး၊ အဆင့္အလိုက္ ခဲြတမ္းေပးဖို႔ လက္မေႏွးေစနဲ႔။ က်န္တာေတြကိုမွ ဧရာမ ဒန္အိုးၾကီးထဲထည့္ၿပီး တာလေဘာဟင္း ခ်က္ေပေတာ့။ ဆီမပါျပားမပါ မည္ကာမတၱ အသားဟင္းက တပတ္ ၂ ခါ စားရတယ္။ ဓားခုတ္ မညီတဲ့ အသားေတာင္ တေယာက္ကို ၅ က်ပ္သားထက္ မပိုေစဘူး။ (အခု ဘူးသီးေတာင္ေထာင္မွာ ၂ က်ပ္သားပဲ ရေတာ့မယ္လို႔ ၾကားရလို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး။) ဆိုေတာ့ တပိႆာ၊ လူ ၂ဝ ခဲြတမ္း။ ထမင္း တပန္းကန္မွာ စပါးလံုးက လက္တဆုပ္စာ။ အဝင္ဆိုးသလား မေမးနဲ႔။ ေရြးခ်င္သူ ေရြးစား၊ ဒါက အလုပ္ၾကီးတလုပ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ေတြ ခ်က္ၿပီး တာဝန္က် ေထာင္မႉးဆီ အစစ္ခံရတယ္။ အစားအေသာက္ ေကာင္းေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ရတယ္။ လာတာက အဲသလို။
က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ဝန္ထမ္းရဲေဘာ္နဲ႔ ေထာင္မႉးကို အာေပါက္မတတ္ တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္ၿပီးမွ ေထာင္ေဆးခန္းဆီ လွမ္းေတာ္မူရတယ္။ အဆံုးမွာေတာ့ Peracetamol ပဲ။ ဒါေတြေၾကာင့္ ေထာင္ဝင္စာ၊ ေထာင္ျပင္ပက ေဆးဝါး၊ အစားအေသာက္နဲ႔ ေငြေၾကးက အေတာ္တန္ဖိုးရွိတယ္။ ခိုးဆိုးလုယက္ ေသာင္းက်န္းရက္စက္သူလည္း လူပါပဲ။ ဒီအလုပ္ေလာက္ပဲ အားကိုးခဲ့သူမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ေငြကို ရရာရေၾကာင္း ေခ်ာင္းေျမာင္းေတာ့တာပဲ။ ဆိုးသြမ္းပါေပ့၊ နည္းစံုလမ္းစံု ကမ္းကုန္ပါပဲ။ လႈပ္သာလွည့္သာဖို႔ ရတဲ့နည္းနဲ႔ လာဘ္ထိုးလား ထိုးရရဲ႕၊ ေဖာ္လံဖားလား ဖားရရဲ႕။ အပိဆံုး အျပားဆံုး အက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ေထာင္ဟာ ငရဲတကာ့ ငရဲအၾကီးစား။
အခြင့္ထူးခံေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ သူတို႔ကို ေထာင္ထဲမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ထားရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာပါ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာခံရတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ဒါမ်ဳိးမေနရဘူး။ ရာဇဝတ္သားလိုပဲ ေနရတာ။ အခုေတာ့ ငါးဖယ္က ေျပာင္းျပန္။ ကိုယ္လိုသူလို ရာဇဝတ္သားကုိ အထက္အာဏာပိုင္ေတြက ပစားေပးထားတာ။ တကယ့္ကို 'ဘုရားက ေအာက္၊ ေမ်ာက္က အထက္'။ စစ္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ေပါက္ေရာက္ဝင္ဆံ့ရင္၊ ခ်မ္းသာရင္၊ ေပးကမ္းႏုိင္ရင္ အဆင္ကို ေျပလို႔။ အက်ဥ္းသားခ်င္း မတူေရးခ် မတူ။ ရဲတို႔၊ တန္းစီးတို႔ေတာင္ မတို႔ရဲ မထိရဲဘူး။ ေထာင္စည္းဝုိင္းရဲ႕ အတြင္းနဲ႔ အျပင္ကို ဖန္ခုန္တမ္းကစားသလို တံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္။
'အေရးပါ အရာေရာက္ၿပီေဟ့' ဆိုရင္ လက္ထဲက ေငြပေဒသာပင္ဟာ လွိမ့္သီးလာတာ။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္လြတ္မွာ စိုးရိမ္သူ၊ ေထာင္မွာ ေငြရွာၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔သူ၊ ရာဇဝတ္မႈေလးေတြ ထပ္လုပ္ၿပီး ေထာင္ထဲ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ဝင္သူ၊ အဲသလို ေထာင္ေပ်ာ္ေတြ မ်ဳိးစံုရွိတယ္။ ဝင္ေငြေကာင္းမယ့္ ေနရာရဖို႔ ၾကံရဖန္ရ၊ ညစ္ပတ္ရ၊ ရက္စက္ရနဲ႔မို႔ ေထာင္ဆိုတာ လူဆိုးကို လူေကာင္းျဖစ္ဖို႔ သေဘာတရားနဲ႔ လက္ေတြ႔ မပါတဲ့ ေနရာ။ မလြတ္မလပ္နဲ႔၊ က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းတာ မႏွစ္သက္လို႔ အမ်ားက ေနာက္တခါ ေထာင္မလာခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာ ဆုိးသြမ္းဖို႔အေရး ဝန္မေလးဘူး။ လူနည္းစုကို ေျပာပါတယ္။ အမ်ားစုက ေထာင္အတတ္ေတြကို အျပင္မွာ မက်င့္သံုးဘူးလို႔ ယံုပါရဲ႕။
အခြင့္အေရးနဲ႔ ေငြေၾကး ရတက္မေအးတဲ့ ေထာင္ျပင္ပ ဘဝဥခြံေလးမွာပါ အသာစီး ရေရး၊ အထက္စီး ေရာက္ေရး အေတြးေတြ ေပါက္လာတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆႏၵအားၾကီးလာတယ္။ ႐ိုး႐ုိးေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားဖို႔က လက္လွမ္းမမီ။ မေကာင္းလိုက္တဲ့ မေကာင္း။ ေထာင္ထဲက သင္လာတဲ့ ပညာေတြကို မက်င့္သံုးမိဖို႔ သတိသာ ထားေပေတာ့။ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေကာင္းမြန္သန္႔စင္ဖို႔အေရး ဖာေထးရွင္းလင္းေပးလိုတဲ့ ေစတနာ ပရပြသာ ေထာင္ထဲမွာ စနစ္တက် ရွိေနမယ္ဆိုရင္ လူသာဓုေခၚ၊ နတ္သာဓုေခၚေပါ့။ တကယ့္ကို ေခၚခ်င္စမ္းပါရဲ႕ သာဓု သံုးခြန္း …။
(ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခြင့္ႏွင့္ စာမူေရးသားခြင့္ ေပးသျဖင့္ ကာယကံရွင္ ကိုေယာဟန္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားေၾကာင့္ ေထာင္ႏွစ္ခါ ထပ္က်ခဲ့သလို၊ စကၤာပူတြင္ ရက္လြန္ေနထိုင္သျဖင့္ အက်ဥ္းက်ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို တင္စားေခၚေဝၚသည့္အေနျဖင့္ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကို '၄ ေက်ာင္းထြက္' ဟု အမည္ေပးပါသည္။ အက်ဥ္းမွ် တင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။)
(အင္းစိန္ေထာင္၌ အက်ဥ္းသားမ်ားအေပၚ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ခဲြျခားဖိႏွိပ္မႈမ်ား ရွိေနသျဖင့္ အက်ဥ္းသား အခြင့္အေရးႏွင့္ တရားမွ်တေရးအတြက္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ကိုညီညီေအာင္ လက္တေလာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနခ်ိန္ႏွင့္ ယေန႔ က်ေရာက္သည့္ ၆၁ ႏွစ္ေျမာက္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ယခု ေဆာင္းပါးကို ေရးသားရပါသည္။ - ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ -)
ရဲရင့္ေအာင္ (နယူးေဒလီ)
'ဂ်ိန္း' ဆိုတဲ့ တံခါးပိတ္သံၾကီးဟာ ဘဝကုိ ထက္ပိုင္းခ်ဳိးခ်လိုက္သလား ထင္ရတယ္။ တကယ့္ကုိ သူစိမ္းဆံတယ္။ လူမွာ သိမ္ငယ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ေထာင္ဘူးဝကေန ပံုစံခန္းထဲ မဝံ့မရဲ ေလွ်ာက္လာရတယ္။ ရွိႏွင့္ေနၿပီးသူေတြရဲ႕ စူးရဲလွတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ရင္ဆုိင္ႏိုင္စြမ္းမရွိ။ အနားကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ ဝုိင္းအံုလာတဲ့အခါ အားငယ္စိတ္နဲ႔ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းဟာ အျမင့္ဆံုးဆီ ခုန္တက္သြားတာ။ ရင္ထဲမွာ ကတုန္ကရင္ျဖစ္လာလို႔ တကိုယ္လံုး နတ္ပူးသလိုလို တုန္ရင္လိႈက္ေမာလာတယ္။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲက ငရဲသားေတြက စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္။ ဒီလိုအျဖစ္ မၾကံဳဖူးခဲ့။
'ဟဲ့ေကာင္ … ေလးဖက္ကုန္းေလွ်ာက္' ။ ၾကမ္းျပင္ထက္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဒူးေထာက္ရတယ္။ အလ်ား ေပ ၃ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းနံရံႏွစ္ဖက္ကို ဦးေခါင္းနဲ႔ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္တိုက္ၿပီးတဲ့အခါ အခန္းထဲမွာ ပါဝါအာဏာ အရွိဆံုး တန္းစီးနဲ႔ စည္းကမ္းထိန္းဆီ ျပားျပားဝပ္ အခစားဝင္ရတယ္။ ေက်းေတာ္မ်ဳိး ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး ျဖစ္ကေရာ့ပဲ။ 'ပံုစံထိုင္' ဆုိတဲ့ အသံၾကီး ထြက္လာတယ္။ အေနအထိုင္ မတတ္ေတာ့ ထြားက်ဳိင္းတုတ္ခိုင္တဲ့ မိုက္ခဲေတြရဲ႕ ေျခဖေနာင့္နဲ႔ လက္သီးလက္ဝါးေတြက ျပင္းအားေကာင္း မိုးသီးေတြပမာ ဆင္းခ်လာတယ္။ နားအံုထဲ မိုးၾကိဳးေတြ ပစ္၊ ရင္ဝမွာ မိုးၾကိဳးသြားေတြ စူးနစ္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေထာင္းေထာင္းညက္ေျခ ခံရေလၿပီ။
ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းဆိုသလို ဦးခ်ဳိး၊ ခ်ဳိခ်ဳိးလုပ္ၿပီးမွ ပံုစံျပတန္းစီးက ပံုစံေတြ ျပေပးတာပါ။ အထိုင္အထ ပံုစံက်ရမယ္၊ ဆက္ဆံပံု ဆက္ဆံနည္း မွန္ကန္ရမယ္။ ဒီ့ေနာက္ ပါဝါရွင္ႏွစ္ေယာက္ဆီ ေမာ္ပင္မၾကည့္ရဲတဲ့ သိုးသူငယ္လို ခယရတယ္။ ေမးသမွ် ေျဖေပေတာ့ … ေျပာသမွ် နာခံေပေတာ့။
'အျပင္မွာ မင္းဟာ ဝန္ၾကီးသားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီထဲကို ဝင္လာကတည္းက ဘူးဝဆိုတဲ့ အဝင္ေပါက္မွာ အားလံုးထားခဲ့ရမယ္' တဲ့။ (ဒီစကားက အာပလာဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွ သိရတာပါ။ လူတုိင္းအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုစံၾကည့္ၿပီး ဟိန္းေဟာက္ၿခိမ္းေျခာက္တာပါ။) ကိုယ္ကလည္း အေကာင္ၾကီးၾကီး အၿမီးရွည္ရွည္ မဟုတ္။ သာမန္လူလို႔ ဆိုလိုက္ရင္ကုိ လံုေလာက္ပါရဲ႕။ အထူးအျခား မရွိ။ စားဝတ္ေနေရး မေလာက္င၊ ၾကံရာ မရရာမွ မူးယစ္ေဆးဝါး အေရာင္းအဝယ္နဲ႔ ၿငိၿပီး ဝင္ရတာ။ ေထာင္အဝင္မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ စစ္ေဆးခံရ၊ အမည္ ေနရပ္လိပ္စာ အမႈ ေရးမွတ္၊ ေထာင္ဝင္နံပါတ္ေပးၿပီး အက်ဥ္းေဆာင္ထဲ မဝင္ရခင္ ပံုစံခန္းမွာ ပံုစံေပးလိုက္တာပါပဲ။ ပဲြဦးထြက္ ၾကိဳဆိုဧည့္ခံပံုက အေတာ္ယဥ္လွသကိုး။
စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီး အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ တရားဆုိင္ အခ်ဳပ္သားေတြ အေဆာင္ထဲမွာ ရွိတယ္။ အေဆာင္ေတြထဲ ဝင္ဖို႔အေရး ဝင္ေၾကးက စလာတယ္။ ေနရာေတြက ခဲြျခားထားလို႔ စိတ္ၾကိဳက္ေနရာရဖို႔ ေငြထိုးႏိုင္တယ္။ ညကင္းမေစာင့္ခ်င္ရင္၊ ၾကမ္းမတိုက္ခ်င္ရင္၊ မိလႅာမထမ္းခ်င္ရင္၊ စိုက္ခင္းမွာ လုပ္ခ်င္ရင္၊ စားဖိုမွာ က်ခ်င္ရင္ … ခ်င္ရင္၊ မခ်င္ရင္ေတြ အမ်ားသား။ ဘာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ ေစ်းႏႈန္းရွိၿပီးသား။ ေစ်းဆစ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔၊ မရေရးခ် မရ။ အျပတ္ ေစ်းကိုင္တာ။ အဲလိုဆက္ေၾကးေတြကို အခ်ဳပ္ကင္းက် ကင္းမႉးေတြကို ခဲြတမ္းေပးရတယ္။ မေပးလို႔ကေတာ့ ေနာက္ထပ္အခ်ဳပ္သားေတြကို တျခားအခန္းထဲ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ သူ႔ေနရာမွာ သူ႔ၾသဇာနဲ႔သူ ရွိေနတာ။ သူ႔ခဲြတမ္းနဲ႔ သူ။ တန္းစီးေတြနဲ႔ ကင္းမႉးေတြရဲ႕ၾကားက အေပးအယူ။
ဝန္ေဆာင္ခကို ေပးမယ့္အေၾကာင္း ကတိေပး႐ံုနဲ႔ သူတို႔ဂြင္ထဲမွာ အသားမက်ေသးဘူး။ အခန္းထဲရွိတဲ့ မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ မေပးေသးဘူး။ တံျမက္စည္း၊ ေရအိုး၊ ေရခြက္၊ စာအုပ္မွတ္တမ္းေၾကးေတြနဲ႔ ေထာင္ဝင္စာလာရင္ ေကာ္ဖီမစ္၊ စားေသာက္စရာ၊ သၾကားနဲ႔ ေဆးလိပ္ေတြပါ အခ်ဳိးက် ေပးရမွာကုိ သေဘာတူရတယ္။ ေရွ႕ေရးအထိပါ ၾကိဳးကိုင္လိုက္တာ။ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ အခန္းေထာင့္မွာ ဆီးရြက္ေလာက္မ်က္ႏွာနဲ႔ ထုိင္ေနေပေရာ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရလာမွ ဆီလာမွာမို႔ ႏႈတ္ကတိေပးခဲ့ရတာ။ သဒၶါတရားထက္ ၾကီးမားတဲ့ ခႏၶာ၊ ရက္စက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ လက္ရဲဇက္ရဲ အျပဳအမူ၊ သုန္မႈန္ မ်က္ႏွာထား၊ အုပ္စုၾကီးၾကားမွာ အေၾကာက္တရား ၾကီးစိုးေနလို႔ပါ။ ကုိယ့္မွာ လြန္ဆန္ႏုိင္စြမ္းမွ မရွိတာ။ ေထာင္ထဲကို ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ ပထမဆံုး စက်တုန္းကေပါ့။
ေထာင္သက္တမ္း ရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ေထာင္ေၾကာနပ္လာၿပီ။ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း ရွာေဖြလာဘ္ထိုး ရာထူးတိုးဖို႔ အေၾကာင္းဖန္တတ္ၿပီ။
''မိန္းေဂ်း'' ။ မိန္းေဂ်းဆိုတာက အထူးတာဝန္ယူရတဲ့၊ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ ခုိင္းေစခံရတဲ့ ေက်းကြ်န္ေတြလို႔ပဲ အဓိပၸာယ္ေပါက္တယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကြ်န္က အေနေခ်ာင္ အစားေခ်ာင္။ ေထာင္ပါးဝလာလို႔ ေထာင္ပိုင္၊ ေထာင္မႉးကို ခ်ဥ္းကပ္လာဘ္ထိုးၿပီး မိန္းေဂ်းေနရာကို အရယူတယ္။ အေဆာင္တုိင္းနဲ႔ ေထာင္တြင္း ေနရာတကာ သြားလာႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး ရတယ္။ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲမွာမို႔ အေတာ္ပဲ လြတ္လပ္လွပါ့။ ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ၊ မ်ဳိးမ်ဳိးမ်က္မ်က္ေလးေတြလည္း ရွိမွ ရွိ။
အက်ဥ္းသားေတြကို ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔ရင္ အဝင္အထြက္စစ္၊ ေတြ႔ဆံုခ်ိန္ တင္းက်ပ္ထားတာ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပး၊ ပစၥည္းသြင္းတာေတြ ၾကီးၾကပ္၊ အေဆာင္တြင္း ေဖာက္ခဲြမႈ မရွိေစဖို႔ လွည့္ပတ္စံုစမ္း၊ ျပင္ပက ဝယ္ခ်င္တာရွိရင္ အက်ဳိးေဆာင္နဲ႔၊ အလုပ္ကို ျဖစ္လို႔။ သိတယ္မလား၊ ေရမလာရင္ေတာ့ ဆီဘယ္ေပးမလဲ။
ေထာင္ရဲက ေခၚရင္ 'ရွိ' ခနဲ ခ်က္ခ်င္းေျဖဖုိ႔၊ အသံက်ယ္ဖို႔၊ ေလသံမွန္ဖို႔၊ မ်က္ႏွာေပးေကာင္းဖို႔၊ အေျပးေလးသြားဖို႔၊ အၾကိဳက္ေဆာင္ဖို႔ အသားက်လာတယ္။ အမည္၊ အေဆာင္၊ အခန္း၊ ေထာင္ဝင္နံပါတ္ပါ ေထာင္ဝင္စာ ေျပစာ ျဖတ္ပိုင္းေတြယူၿပီး အက်ဥ္းသားေတြကုိ သတင္းပို႔၊ ေထာင္ဝတ္စံု ဝတ္ခုိင္း၊ ပံုစံ ထိုင္ခုိင္း၊ စစ္ေဆး၊ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ဆံုခန္း ေခၚသြား၊ ေနရာယူခိုင္း။ ေတြ႔ရတာ အခ်ိန္နည္းလို႔ အားမရေသးရင္ ရဲနဲ႔ ညိႇေပး၊ သေဘာတူရင္ ေငြယူၿပီး အခ်ိန္တိုးေပးေပါ့။
ေထာင္ေဆးခန္းက ေပးေလ့ရွိတဲ့ Peracetamol နဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးလား။ ယားနာေပ်ာက္ေဆး လိုခ်င္သလား၊ ေကာင္းရာမြန္ရာ ေဆးမ်ဳိးေတြ လိုခ်င္သလား၊ စာပါ ဖတ္ခ်င္သလား။ ရေစရမယ္။ အျပင္က မိသားစုဝင္ေတြဆီ သတင္းေရာက္ေစရမယ္။ လာပို႔ရင္ အလြယ္တကူ ေပးသြင္းႏုိင္တယ္။ ရဲနဲ႔ စစ္ေဆးခန္းက ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အခ်ဳိးက်ေလး ကသြားလိမ့္မယ္။ သိတဲ့အတုိင္း ေရစီးဖို႔ပဲ။
ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ။ အစားအေသာက္ဆိုတာ အေရးၾကီးမွၾကီး။ အမဲသားေၾကာ္၊ ငပိေၾကာ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ေဂၚဖီ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေပးသာေပးလွည့္။ တခန္းဝင္ တခန္းထြက္နဲ႔ စစ္ရင္းေဆးရင္း အက်ဥ္းသားဆီ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖတ္စားလာဘ္စားကုိ ၾကည္ျဖဴဖို႔ လိုတယ္။ မေက်မခ်မ္းပံုစံ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ မျပေလနဲ႔။ ေနာက္တခါ အခြင့္အေရး ေဝလာေဝး။
မိန္းေဂ်းတာဝန္ယူခ်ိန္ ေထာင္ထဲကို ကမၻာ့ၾကက္ေျခနီအဖဲြ႔ ICRC ဝင္တာနဲ႔ ၾကံဳရပါေသးရဲ႕။ သူတို႔လာမယ္ဆိုလို႔ အခန္းတုိင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ေဟာင္းႏြမ္းအဝတ္အစားေတြကုိ အသစ္နဲ႔ အစားထိုး၊ ၿပီးေတာ့ ပံုစံထုိင္ေပါ့ေလ။ ICRC က ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔အတူ သန္႔ရွင္းေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အစားအေသာက္ စစ္သေပါ့။ ေမးခ်င္တဲ့ အက်ဥ္းသားကို ေကာက္သာေမး။ အားလံုး ေအာ္ဟစ္ေျပာရေလ့ရွိတဲ့ 'အားလံုး … ေကာင္းပါသည္ ခင္ဗ်ား' ခ်ည္းပဲ။ တခ်ဳိ႕က မွန္တာေျပာရင္ ေထာင္ဆရာဝန္က စိတ္ေဖာက္ျပန္သူအျဖစ္ ဆင္ေျခေပးၿပီး ေလွ်ာ္ပစ္မလား၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ႈံးမလား၊ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ။ ဒီ့ထက္ ဆိုးမယ္ဆုိရင္ အလုပ္ၾကမ္းတမ္း ရဲဘက္စခန္းနဲ႔ ဒုကၡဆိုးရွာ စစ္ေပၚတာ ျဖစ္ကေရာ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ခပ္မဆိတ္ ေနရတယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ၆-၇ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ICRC က ႏွစ္စဥ္ လာဖူးတာ။ အခု မလာေတာ့ဘူး။
အစားအေသာက္ေရာ ဘာထူးလဲ။ စိုက္ခင္းက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သန္ေပ့ေကာင္းေပ့ဆို ေထာင္ပိုင္ေထာင္မႉး အမႉးျပဳၿပီး၊ အဆင့္အလိုက္ ခဲြတမ္းေပးဖို႔ လက္မေႏွးေစနဲ႔။ က်န္တာေတြကိုမွ ဧရာမ ဒန္အိုးၾကီးထဲထည့္ၿပီး တာလေဘာဟင္း ခ်က္ေပေတာ့။ ဆီမပါျပားမပါ မည္ကာမတၱ အသားဟင္းက တပတ္ ၂ ခါ စားရတယ္။ ဓားခုတ္ မညီတဲ့ အသားေတာင္ တေယာက္ကို ၅ က်ပ္သားထက္ မပိုေစဘူး။ (အခု ဘူးသီးေတာင္ေထာင္မွာ ၂ က်ပ္သားပဲ ရေတာ့မယ္လို႔ ၾကားရလို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး။) ဆိုေတာ့ တပိႆာ၊ လူ ၂ဝ ခဲြတမ္း။ ထမင္း တပန္းကန္မွာ စပါးလံုးက လက္တဆုပ္စာ။ အဝင္ဆိုးသလား မေမးနဲ႔။ ေရြးခ်င္သူ ေရြးစား၊ ဒါက အလုပ္ၾကီးတလုပ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ေတြ ခ်က္ၿပီး တာဝန္က် ေထာင္မႉးဆီ အစစ္ခံရတယ္။ အစားအေသာက္ ေကာင္းေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ရတယ္။ လာတာက အဲသလို။
က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ဝန္ထမ္းရဲေဘာ္နဲ႔ ေထာင္မႉးကို အာေပါက္မတတ္ တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္ၿပီးမွ ေထာင္ေဆးခန္းဆီ လွမ္းေတာ္မူရတယ္။ အဆံုးမွာေတာ့ Peracetamol ပဲ။ ဒါေတြေၾကာင့္ ေထာင္ဝင္စာ၊ ေထာင္ျပင္ပက ေဆးဝါး၊ အစားအေသာက္နဲ႔ ေငြေၾကးက အေတာ္တန္ဖိုးရွိတယ္။ ခိုးဆိုးလုယက္ ေသာင္းက်န္းရက္စက္သူလည္း လူပါပဲ။ ဒီအလုပ္ေလာက္ပဲ အားကိုးခဲ့သူမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ေငြကို ရရာရေၾကာင္း ေခ်ာင္းေျမာင္းေတာ့တာပဲ။ ဆိုးသြမ္းပါေပ့၊ နည္းစံုလမ္းစံု ကမ္းကုန္ပါပဲ။ လႈပ္သာလွည့္သာဖို႔ ရတဲ့နည္းနဲ႔ လာဘ္ထိုးလား ထိုးရရဲ႕၊ ေဖာ္လံဖားလား ဖားရရဲ႕။ အပိဆံုး အျပားဆံုး အက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ေထာင္ဟာ ငရဲတကာ့ ငရဲအၾကီးစား။
အခြင့္ထူးခံေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ သူတို႔ကို ေထာင္ထဲမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ထားရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာပါ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာခံရတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ဒါမ်ဳိးမေနရဘူး။ ရာဇဝတ္သားလိုပဲ ေနရတာ။ အခုေတာ့ ငါးဖယ္က ေျပာင္းျပန္။ ကိုယ္လိုသူလို ရာဇဝတ္သားကုိ အထက္အာဏာပိုင္ေတြက ပစားေပးထားတာ။ တကယ့္ကို 'ဘုရားက ေအာက္၊ ေမ်ာက္က အထက္'။ စစ္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ေပါက္ေရာက္ဝင္ဆံ့ရင္၊ ခ်မ္းသာရင္၊ ေပးကမ္းႏုိင္ရင္ အဆင္ကို ေျပလို႔။ အက်ဥ္းသားခ်င္း မတူေရးခ် မတူ။ ရဲတို႔၊ တန္းစီးတို႔ေတာင္ မတို႔ရဲ မထိရဲဘူး။ ေထာင္စည္းဝုိင္းရဲ႕ အတြင္းနဲ႔ အျပင္ကို ဖန္ခုန္တမ္းကစားသလို တံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္။
'အေရးပါ အရာေရာက္ၿပီေဟ့' ဆိုရင္ လက္ထဲက ေငြပေဒသာပင္ဟာ လွိမ့္သီးလာတာ။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္လြတ္မွာ စိုးရိမ္သူ၊ ေထာင္မွာ ေငြရွာၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔သူ၊ ရာဇဝတ္မႈေလးေတြ ထပ္လုပ္ၿပီး ေထာင္ထဲ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ဝင္သူ၊ အဲသလို ေထာင္ေပ်ာ္ေတြ မ်ဳိးစံုရွိတယ္။ ဝင္ေငြေကာင္းမယ့္ ေနရာရဖို႔ ၾကံရဖန္ရ၊ ညစ္ပတ္ရ၊ ရက္စက္ရနဲ႔မို႔ ေထာင္ဆိုတာ လူဆိုးကို လူေကာင္းျဖစ္ဖို႔ သေဘာတရားနဲ႔ လက္ေတြ႔ မပါတဲ့ ေနရာ။ မလြတ္မလပ္နဲ႔၊ က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းတာ မႏွစ္သက္လို႔ အမ်ားက ေနာက္တခါ ေထာင္မလာခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာ ဆုိးသြမ္းဖို႔အေရး ဝန္မေလးဘူး။ လူနည္းစုကို ေျပာပါတယ္။ အမ်ားစုက ေထာင္အတတ္ေတြကို အျပင္မွာ မက်င့္သံုးဘူးလို႔ ယံုပါရဲ႕။
အခြင့္အေရးနဲ႔ ေငြေၾကး ရတက္မေအးတဲ့ ေထာင္ျပင္ပ ဘဝဥခြံေလးမွာပါ အသာစီး ရေရး၊ အထက္စီး ေရာက္ေရး အေတြးေတြ ေပါက္လာတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆႏၵအားၾကီးလာတယ္။ ႐ိုး႐ုိးေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားဖို႔က လက္လွမ္းမမီ။ မေကာင္းလိုက္တဲ့ မေကာင္း။ ေထာင္ထဲက သင္လာတဲ့ ပညာေတြကို မက်င့္သံုးမိဖို႔ သတိသာ ထားေပေတာ့။ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေကာင္းမြန္သန္႔စင္ဖို႔အေရး ဖာေထးရွင္းလင္းေပးလိုတဲ့ ေစတနာ ပရပြသာ ေထာင္ထဲမွာ စနစ္တက် ရွိေနမယ္ဆိုရင္ လူသာဓုေခၚ၊ နတ္သာဓုေခၚေပါ့။ တကယ့္ကို ေခၚခ်င္စမ္းပါရဲ႕ သာဓု သံုးခြန္း …။
(ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခြင့္ႏွင့္ စာမူေရးသားခြင့္ ေပးသျဖင့္ ကာယကံရွင္ ကိုေယာဟန္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားေၾကာင့္ ေထာင္ႏွစ္ခါ ထပ္က်ခဲ့သလို၊ စကၤာပူတြင္ ရက္လြန္ေနထိုင္သျဖင့္ အက်ဥ္းက်ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို တင္စားေခၚေဝၚသည့္အေနျဖင့္ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကို '၄ ေက်ာင္းထြက္' ဟု အမည္ေပးပါသည္။ အက်ဥ္းမွ် တင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။)
(အင္းစိန္ေထာင္၌ အက်ဥ္းသားမ်ားအေပၚ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ခဲြျခားဖိႏွိပ္မႈမ်ား ရွိေနသျဖင့္ အက်ဥ္းသား အခြင့္အေရးႏွင့္ တရားမွ်တေရးအတြက္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ကိုညီညီေအာင္ လက္တေလာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနခ်ိန္ႏွင့္ ယေန႔ က်ေရာက္သည့္ ၆၁ ႏွစ္ေျမာက္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ယခု ေဆာင္းပါးကို ေရးသားရပါသည္။ - ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ -)
Monday, December 07, 2009
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ (သို႔မဟုတ္) ဗ.က.သ ၏ အာဇာနည္ (Bo Aung Kyaw of Burma)
(http://bazanlin.wordpress.com မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။)
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ (သို႔မဟုတ္) ဗ.က.သ ၏ အာဇာနည္ (Bo Aung Kyaw of Burma)
ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို ၁၉၁၅ ခုနွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၇) ရက္ေန႔ မွာ အဖ ဦးေက်ာ္ထင္ နွင့္ အမိ ေဒၚေ႐ႊေက်ာ့ တုိ႔မွ အဂၤပူ ၿမိဳ႕နယ္၊ ႐ံုးဇင္႐ြာတြင္ ဖြားျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အလယ္တန္း ပညာကို မယ္ဇလီကုန္း အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး၊ အထက္တန္းကို ဟသၤာတၿမိဳ႕၌ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္ တြင္ ဥပစာတန္း ဆက္လက္ တက္ေရာက္ ခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ကိုေအာင္ေက်ာ္ဟာ ျမန္မာစာေပကုိ အလြန္တန္ဖိုးထားၿပီး၊ ျမန္မာစာ အေရးအသားလည္း အလြန္ေကာင္းမြန္တယ္ လို္႔လူသိမ်ားခဲ့သူပါ။ စိတ္ေနဓါတ္ခံ ျပင္းထန္ၿပီး၊ အမ်ိဳးသားေရးလည္း သူမတူေအာင္ နိဳးၾကားသူျဖစ္လို႔ မိမိရဲ႕ စာေပအစြမ္း နွင့္ အမ်ိဳးသားေရးလွဳံ႕ေဆာ္မွဳေတြမွာ ေ႐ွ႕တန္းကပါ၀င္ခဲ့လုိ႔္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမၼဂၢတြင္ သာမက၊ ဗမာနိဳင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမၼဂၢတြင္၌ပါ အလုပ္အမွဳေဆာင္အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခ်င္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္၁ကုိ ေျခခ်လိုက္တာနွင့္ ခုံဖိနပ္စီးကာ ပင္နီတိုက္ပံုကို၀တ္ၿပီး ကတုံးဆံေထာက္နွင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ “ဒို႔ဗမာ” အဘိဓမၼာကို ၾကားရမွာပါ။
ကုိေအာင္ေက်ာ္၌ အျခားေခတ္ၿပိဳင္ သခင္ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္သည့္ သခင္ေအာင္ဆန္း၂၊ သခင္နဳ၃၊ သခင္လွေဖ၄၊ ကိုထြန္း႐ွိန္၅ အစ႐ွိသူတို႔နွင့္ မတူ ကြဲျပား ခ်က္ေလးေတြလည္း ႐ွိပါေသးတယ္။ ထုိအခါက တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုဟာ လက္၀ဲယိမ္း ၾကေသာ္လည္း ကိုေအာင္ေက်ာ္ကေတာ့ ပါေတာ္မူ မင္းနွစ္ပါး ကို သတိရေနပါေသးတယ္။ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၀၀ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (၈) ရက္ ပါေတာ္မူေန႔ မွာ၊ ဗ.က.သ နွင့္ တ.က.သ တို႔မွ မည္သည့္အထိန္းအမွတ္ပြဲမ်ား မလုပ္ေသာ္လည္း၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တဦးတည္း မိမိရဲ႕ အခန္းတြင္းမွေန၍ အစာမစား၊ စကားမေျပာပဲ ပါေတာ္မူေန႔ အထိမ္းအမွတ္ပြဲက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အခန္း၀ မွာလည္း “ဤေန႔ ဤရက္ကား ငါတို႔ အ႐ွင္နွစ္ပါး ပါေတာ္မူေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ သတိရၾကပါ။” ဟုလည္း ခ်ိတ္ဆြဲ အသိေပးခဲ့ပါတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္၏ သ႐ုပ္ျပမွဳေၾကာင့္ ၎နွစ္ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သမၼဂၢက ခ်ိမ့္ခ်မ့္သဲ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ၁၃၀၀ျပည့္ ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းမ်ားအတြင္းကလည္း ကုလားမ်ားနွင့္ တေယာက္ခ်င္း ထြက္ခ်မည္လုပ္၍ ဗ.က.သ မွ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားကပင္ ၀ိုင္းဆြဲထားရေလာက္ေအာင္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ႀကီးေသာ ကိုေအာင္ေက်ာ္ပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ဗမာမွဳကို ေလးစားသလုိ၊ အျခားေသာ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးမ်ား လက္ပြန္းတတည္း ဆက္ဆံျခင္း ကိုလည္းမႀကိဳက္ခဲ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးမ်ား နွင့္ မိန္းကေလးမ်ား အတူတြဲကေသာ ဧည့္ခံပြဲမ်ား ကို သပိတ္ေမွာက္႐ုံသာမက၊ ေကာလိပ္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားက်င္းပေသာ Ball Dance Parties မ်ားကိုပါ ခဲနွင့္ေပါက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာစမွတ္ ႐ွိပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရယူေရး၌လည္း ၎က ရန္သူတို႔နွင့္ တေယာက္ခ်င္း အသက္အေသခံ တိုက္ပြဲ၀င္ရမည္လုိ႔လည္း အယူဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္မွ ကိုဘဟိန္း၆၊ ကိုလွေ႐ႊ၇တို႔က နားခ်၍ လက္ေလွ်ာ့သြားခဲ့ ရပါတယ္။ ဤကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ေမာ္ကြန္း၀င္ နိဂုံးကိုေတာ့ ၁၃၀၀ျပည့္ ေရနံေျမသပိတ္ႀကီးက ဖန္တီးေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
၁၉၃၈ခုနွစ္၊ နို၀င္ဘာလ (၃၀) ရက္ေန႔တြင္ ေခ်ာက္ေရနံေျမမွ သပိတ္တပ္ႀကီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ သခင္ဘုိးလွႀကီး၏ဦးေဆာင္မွဳျဖင့္ စတင္ ခ်ီတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုခ်ီတက္လာတာကို ေဒါက္တာဘေမာ္၈ရဲ႕ ဘုရင္ခံအလုပ္အမွဳေဆာင္အဖြဲ႔က ႐ွံဳခ်လိုက္ၿပီး ၿဗိတိသွ် အာဏာပိုင္ ေတြက ၿဖိဳခြင္းမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းရလို႔ ဗ.က.သ က သပိတ္တပ္ႀကီး နွင့္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ရန္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ကိုဘဟိန္း နွင့္ ကိုဗေဆြတို႔ကို မေကြးၿမိဳ႕သို႔ေစလႊတ္ ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၁၁) ရက္ေန႔မွာ ကိုဘဟိန္း နွင့္ ကိုဗေဆြတို႔ မေကြးမွာ အဖမ္းခံရတယ္ ဆုိသည့္သတင္း ဗ.က.သ ဌာနခ်ဳပ္ကိုေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဤသို႔နွင့္၊ သမၼဂၢမွ အာဏာဖီဆန္ပြဲလုပ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ဒီဇင္ဘာ (၁၅) ရက္ေန႔ မွာ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘေမာ္အစိုးရက ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို မလိုက္ေလွ်ာသည့္အတြက္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက အာဏာဖီဆန္ပြဲထက္ ျပင္းထန္သည့္ အစီအစည္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။
၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၁၆) ရက္ ည ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ဗ.က.သ စာၾကည့္တိုက္၌ ဗဟိုအလုပ္အမွဳေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္အခ်ိဳ႕နွင့္ “ဗိုလ္” စာရင္း၀င္ ေက်ာင္းသားတစု ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပင္မ ျဖစ္ေသာ အတြင္း၀န္႐ံုးကို (၂၀) ရက္ေန႔၌ ၀ိုင္းရံဆႏၵျပရန္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္နွင့္ သံမဏိတပ္၉မွဳး ကိုထြန္း႐ိွန္တို႔ မွာ စိတ္လွဳပ္႐ွားလြန္း၍ စကားပင္းမေျပာနိဳင္ခဲ့ၾက။
၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၀) ရက္ မနက္ ၈ နာရီတြင္ သမၼဂၢအေဆာက္အဦးထဲမွ ကိုလွေ႐ႊ၏ “ဒီေန႔ဗမာ့ရာဇ၀င္မွာတြင္မည့္ေျခလွမ္းကိုစမယ္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ဥပေဒကိုဆန္႔က်င္မယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ကို အစိုးရက ပစ္ရင္လည္းပစ္မယ္။ အဲဒါလိုက္မလား” ဟူေသာ အသံက ဟိန္း၍ထြက္လာပါတယ္။ ကိုလွေ႐ႊက ဥကၠ႒ေနရာမွာ၊ ေရွ႕တန္းမွာ ကိုထြန္း႐ွိန္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုေအးေက်ာ္ နွင့္ သံမဏိတပ္ဗိုလ္မ်ား။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း “လိုက္မယ္။ လိုက္မယ္။” ဟုေၾကြးေၾကာ္ကာ စီတန္းထားေသာကားမ်ားဆီ ဦးတည္ေနၾကၿပီ။
စပတ္လမ္းမွာ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၇၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္ စုမိၾကကာ အတြင္း၀န္႐ုံး အ၀မ်ားအားလုံးကို စတင္ပိတ္ဆို႔လိုက္က်ပါေတာ့တယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ က စပတ္လမ္းနွင့္ ဖေရဇာလမ္း ေထာင့္မွေနကာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစတင္ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ထို႔ေနာက္၊ ေက်ာင္းသားအေရး၊ ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမားအေရးတို႔ကို စတင္ ေၾကြးေၾကာ္ ပါေတာ့တယ္။ ရဟန္း႐ွင္လူတို႔ကလည္း ၀ိုင္းအားေပးၾကပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္မွာ ကိုလွေ႐ႊ က “ေအာင္ၿပီ” ေၾကြးေၾကာ္ကာ ဆႏၵျပပြဲ႐ုပ္သိမ္းၿပီး ဖေရဇာလမ္း၁၀၊ ဂ်ဳဒါအီဇကယ္လမ္း၁၁၊ ဒါလဟိုဇီလမ္း၁၂တို႔မွ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစုေ၀းကာ စပတ္လမ္း၁၃အတုိင္း ခ်ီတက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ေဂၚရာျမင္းစီး စစ္ပုလိပ္မ်ား၁၄ ခ်ီတက္လာကာ ေက်ာင္းသားထုကို ၀င္ေရာက္႐ိုက္နွက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုလွေ႐ႊ ႏွင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔ နွစ္ေယာက္မွာ အနီးကပ္ဆုံး ႐ွိေနခဲ့ၾကၿပီး အျခားေက်ာင္းသားမ်ား ဖ႐ုိဖရဲ မျဖစ္ရန္ ႀကိဳးပန္းေနပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေက်ာင္းသားမ်ား ကလည္း “အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ပါေစ”၊ “သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ” စသည့္ တုိ႔ကို ဆက္လက္ ေၾကြးေၾကာ္လွ်က္ ေ႐ွ႕သို႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ခဲ့က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဂၚရာျမင္းစီး စစ္ပုလိပ္မ်ားက ပိုမုိျပင္းထန္စြာ ၿဖိဳခြဲခဲ့လုိ႔ ေနာက္ဆုံး ေက်ာင္းသားတပ္ႀကီး လဲၿပိဳခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဥကၠ႒ ကိုလွေ႐ႊလည္း အကန္ ခံထားရလုိ႔ လမ္းေပၚမွာလဲေနပါတယ္။ ကိုလွေ႐ႊ ရဲ႕ ေဘးမွာ လဲေနတာကေတာ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ဦေခါင္းမွေသြးေတြ ဆက္တိုက္ယိုစီးေနရင္းမွပင္၊ ကုန္း ထကာ “ကိုလွေ႐ႊ၊ ကိုလွေ႐ႊ။ က်ဳပ္တို႔ေခါင္းေဆာင္းႀကီး ဘယ္လိုေနေသးလဲ။ အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ရမည္။” ဟု ေသြး႐ူးေသြးတန္းနွင့္၊ အသံကြဲႀကီးနင့္ ေအာ္ရင္း ျပန္လဲက်သြားပါတယ္္။ ေဘးမွေက်ာင္းသားမ်ား သူ႔ကို ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးသို႔ အားခ်င္း ပို႔ေသာ္လည္း ေနရမရ၍ ဆင္နီတိုးရီးယမ္း၁၅ သို႔ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲ့ရပါတယ္။
ထိုေန႔ညက၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္း႐ွင္လူတို႔လည္း မလွံဳ႕ေဆာ္ရပဲ အသံတိတ္ သပိတ္ေမွာက္ၾကပါတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္ ဆင္နီတိုးရီးယမ္းက ခုတင္ေပၚမွာ သတိလစ္လွ်က္။ ကိုလွေ႐ႊလည္း ပုန္းေ႐ွာင္ေနရသည့္ၾကားမွ သူ႔ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္အတြက္ ရင္တဖုိဖုိနွင့္။
၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၂) ရက္ေန႔ ညေနတြင္မွာေတာ့ ကိုလွေ႐ႊဆီသုိ႔ သတင္းတပုဒ္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ “ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေသၿပီတဲ့”။
ဤသတင္း ဗမာျပည္ရွိေက်ာင္းမ်ားအားလုံးသို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္႔သြားၿပီး ႐ြာငယ္မ်ားမွ ေက်ာင္းမ်ားပါ မက်န္ အားလုံးတညီတညာတည္း သပိတ္ေမွာက္ၾကပါတယ္္။ ကိုလွေ႐ႊကိုယ္တိုင္လည္း ၀ရမ္း ထုတ္ခံထားရသည္ကိုပင္ ဂရုမစိုက္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္စ်ာပနပြဲ၌ ေ႐ွ႕ဆုံးမွ ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ စ်ာပနပြဲႀကီးမွာ လည္း လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔နွင့္ ဆႏၵျပပြဲႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၾကံေတာသုႆန္ အေရာက္မွာေတာ့ ကိုလွေ႐ႊက “ဟယ္…ဘေမာ္အစိုးရ၊ နင့္တုိ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ က်ဆုံးရတယ္။” အစခ်ီသည့္ ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းကို ေဟာေျပာပါေတာ့တယ္။ ကိုထြန္း႐ွိန္ တေယာက္လည္း ေခါင္းမွာပတ္တီးစည္းျဖင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္၏ အေလာင္းေဘးမွ ေနကာ အံက်ိတ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ တေတြေတြနွင့္။
ကိုေအာင္ေက်ာ္အတြက္၀မ္းနည္းခ်င္းအထိန္းအမွတ္ျဖင့္ ဗမာတျပည္လုံး အစည္းအေ၀းမ်ား က်င္းပၾကပါတယ္။ လူအမ်ား၏ ေထာင္ခံမွဳျဖင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္စ်ာပန ေကာ္မတီ မွ ကိုေအာင္ေက်ာ္အား “ေနမ်ိဳး သီဟသူရ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္” ဟူေသာ္ဘြဲ႔ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ သည္ကား ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ပထမဦးဆုံး အသက္စေတးခဲ့ေသာ ဗ.က.သ ၏ အာဇာနည္ပင္။ ဤသို႔ ရဲရင့္စြာ အသက္ေပးခဲ့ေသာ၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး၏ ေမာ္ကြန္းတဆူ၊ ရဲေဘာ္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ကို ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ဒီဇင္ဘာလ (၂၀) ရက္ေန႔၌ က်ေရာက္ခဲ့ေသာ “ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေန႔” အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါတယ္။
ကိုေအာင္ေက်ာ္…ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။
ဘဇံလင္း (Dec 22, 2007.)
မွတ္စု။
၁) ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္ - ယုဒသန္ေကာလိပ္။
၂) သခင္ေအာင္ဆန္း – ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ေခါင္းေဆာင္။ ျပည္ေထာင္စု ပိသုကာ နွင့္ တပ္မေတာ္၏ ဖခင္။
၃) သခင္နဳ – လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စု ဗမာနိဳင္ငံေတာ္၏ ပထမဦးဆုံး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္။
၄) သခင္လွေဖ - ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္၊ ဗုိလ္လက္်ာ။ ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ ပထမဦးဆုံး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္။
၅) ကိုထြန္း႐ွိန္ – ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္၊ ဗုိလ္ရန္နိုင္။ ဗ.က.သ သံမဏိလက္႐ံုးတပ္မွဴး။
၆) ကိုဘဟိန္း – ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံအတြင္း၊ ဗ.က.သ ဥကၠ႒။ “ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္လွ်င္၊ မီးဟုန္ဟုန္းေတာက္ေစရမည္” ဟုေဟာေျပာခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္။
၇) ကိုလွေ႐ႊ – ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံအတြင္း၊ ဗ.က.သ ဒုဥကၠ႒ (ေနာင္ယာယီ ဥကၠ႒)။ အာဏာ႐ွင္ ကိုလွေ႐ႊဟု လူသိမ်ားလာသူ။
၈) ေဒါက္တာဘေမာ္ – ဘုရင္ခံအမွဳေဆာင္ေကာင္စီ နန္းရင္း၀န္။ ဂ်ပန္ေခတ္ ဗမာနိဳင္ငံ၏ အဓိပတိ။
၉) သံမဏိတပ္ – ဗမာနိဳင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမၼဂၢ သံမဏိလက္႐ုံးတပ္။ (ညီေစေနာ္၊ စစ္ရဲေမာ္…ခ်ီတက္ၾကဆုိ႔တူေပ်ာ္ေပ်ာ္…)
၁၀) ဖေရဇာလမ္း – အေနာ္ရထာလမ္း။
၁၁) ဂ်ဳဒါအီဇကယ္လမ္း – သိမ္ျဖဴလမ္း။
၁၂) ဒါလဟိုဇီလမ္း – မဟာဗႏၵဳလလမ္း။
၁၃) စပတ္လမ္း – ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း (ကိုေအာင္ေက်ာ္အား ဂုဏ္ျပဳခ်င္းအားျဖင့္)။
၁၄) ေဂၚရာ ျမင္းစီး စစ္ပုလိပ္ – အိႏၵိယ ေတာ္၀င္ ပုလိပ္တပ္ေတာ္ (Indian Imperial Police)။
၁၅) ဆင္နီတိုးရီးယမ္း – ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေဆး႐ုံ။
က်မ္းကိုး။
ျမဟန္။ ။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ (၁၉၁၅-၁၉၃၈)၊ ကိုလုိနီေခတ္ ျမန္မာ့သမိုင္းအဘိဓာန္။ တကၠသိုလ္မ်ား သမုိင္းသုေတသန႒ာန။ ၂၀၀၀။
သိန္းေဖျမင့္။ ။ အေ႐ွ႕ကေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ (ပ+ဒု)။
သိန္းေအာင္။ ။ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့တဲ့ေအာင္ေက်ာ္၊ အိုးေ၀မဂၢဇင္း အတြဲ (၈)၊ အမွတ္ (၁)။ ၁၉၄၀။
ဦးနု။ ။ တာေတစေနသား။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ (သို႔မဟုတ္) ဗ.က.သ ၏ အာဇာနည္ (Bo Aung Kyaw of Burma)
ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို ၁၉၁၅ ခုနွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၇) ရက္ေန႔ မွာ အဖ ဦးေက်ာ္ထင္ နွင့္ အမိ ေဒၚေ႐ႊေက်ာ့ တုိ႔မွ အဂၤပူ ၿမိဳ႕နယ္၊ ႐ံုးဇင္႐ြာတြင္ ဖြားျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အလယ္တန္း ပညာကို မယ္ဇလီကုန္း အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး၊ အထက္တန္းကို ဟသၤာတၿမိဳ႕၌ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္ တြင္ ဥပစာတန္း ဆက္လက္ တက္ေရာက္ ခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ကိုေအာင္ေက်ာ္ဟာ ျမန္မာစာေပကုိ အလြန္တန္ဖိုးထားၿပီး၊ ျမန္မာစာ အေရးအသားလည္း အလြန္ေကာင္းမြန္တယ္ လို္႔လူသိမ်ားခဲ့သူပါ။ စိတ္ေနဓါတ္ခံ ျပင္းထန္ၿပီး၊ အမ်ိဳးသားေရးလည္း သူမတူေအာင္ နိဳးၾကားသူျဖစ္လို႔ မိမိရဲ႕ စာေပအစြမ္း နွင့္ အမ်ိဳးသားေရးလွဳံ႕ေဆာ္မွဳေတြမွာ ေ႐ွ႕တန္းကပါ၀င္ခဲ့လုိ႔္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမၼဂၢတြင္ သာမက၊ ဗမာနိဳင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမၼဂၢတြင္၌ပါ အလုပ္အမွဳေဆာင္အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခ်င္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္၁ကုိ ေျခခ်လိုက္တာနွင့္ ခုံဖိနပ္စီးကာ ပင္နီတိုက္ပံုကို၀တ္ၿပီး ကတုံးဆံေထာက္နွင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ “ဒို႔ဗမာ” အဘိဓမၼာကို ၾကားရမွာပါ။
ကုိေအာင္ေက်ာ္၌ အျခားေခတ္ၿပိဳင္ သခင္ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္သည့္ သခင္ေအာင္ဆန္း၂၊ သခင္နဳ၃၊ သခင္လွေဖ၄၊ ကိုထြန္း႐ွိန္၅ အစ႐ွိသူတို႔နွင့္ မတူ ကြဲျပား ခ်က္ေလးေတြလည္း ႐ွိပါေသးတယ္။ ထုိအခါက တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုဟာ လက္၀ဲယိမ္း ၾကေသာ္လည္း ကိုေအာင္ေက်ာ္ကေတာ့ ပါေတာ္မူ မင္းနွစ္ပါး ကို သတိရေနပါေသးတယ္။ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၀၀ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (၈) ရက္ ပါေတာ္မူေန႔ မွာ၊ ဗ.က.သ နွင့္ တ.က.သ တို႔မွ မည္သည့္အထိန္းအမွတ္ပြဲမ်ား မလုပ္ေသာ္လည္း၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တဦးတည္း မိမိရဲ႕ အခန္းတြင္းမွေန၍ အစာမစား၊ စကားမေျပာပဲ ပါေတာ္မူေန႔ အထိမ္းအမွတ္ပြဲက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အခန္း၀ မွာလည္း “ဤေန႔ ဤရက္ကား ငါတို႔ အ႐ွင္နွစ္ပါး ပါေတာ္မူေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ သတိရၾကပါ။” ဟုလည္း ခ်ိတ္ဆြဲ အသိေပးခဲ့ပါတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္၏ သ႐ုပ္ျပမွဳေၾကာင့္ ၎နွစ္ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သမၼဂၢက ခ်ိမ့္ခ်မ့္သဲ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ၁၃၀၀ျပည့္ ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းမ်ားအတြင္းကလည္း ကုလားမ်ားနွင့္ တေယာက္ခ်င္း ထြက္ခ်မည္လုပ္၍ ဗ.က.သ မွ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားကပင္ ၀ိုင္းဆြဲထားရေလာက္ေအာင္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ႀကီးေသာ ကိုေအာင္ေက်ာ္ပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ဗမာမွဳကို ေလးစားသလုိ၊ အျခားေသာ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးမ်ား လက္ပြန္းတတည္း ဆက္ဆံျခင္း ကိုလည္းမႀကိဳက္ခဲ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးမ်ား နွင့္ မိန္းကေလးမ်ား အတူတြဲကေသာ ဧည့္ခံပြဲမ်ား ကို သပိတ္ေမွာက္႐ုံသာမက၊ ေကာလိပ္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားက်င္းပေသာ Ball Dance Parties မ်ားကိုပါ ခဲနွင့္ေပါက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာစမွတ္ ႐ွိပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရယူေရး၌လည္း ၎က ရန္သူတို႔နွင့္ တေယာက္ခ်င္း အသက္အေသခံ တိုက္ပြဲ၀င္ရမည္လုိ႔လည္း အယူဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္မွ ကိုဘဟိန္း၆၊ ကိုလွေ႐ႊ၇တို႔က နားခ်၍ လက္ေလွ်ာ့သြားခဲ့ ရပါတယ္။ ဤကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ေမာ္ကြန္း၀င္ နိဂုံးကိုေတာ့ ၁၃၀၀ျပည့္ ေရနံေျမသပိတ္ႀကီးက ဖန္တီးေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
၁၉၃၈ခုနွစ္၊ နို၀င္ဘာလ (၃၀) ရက္ေန႔တြင္ ေခ်ာက္ေရနံေျမမွ သပိတ္တပ္ႀကီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ သခင္ဘုိးလွႀကီး၏ဦးေဆာင္မွဳျဖင့္ စတင္ ခ်ီတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုခ်ီတက္လာတာကို ေဒါက္တာဘေမာ္၈ရဲ႕ ဘုရင္ခံအလုပ္အမွဳေဆာင္အဖြဲ႔က ႐ွံဳခ်လိုက္ၿပီး ၿဗိတိသွ် အာဏာပိုင္ ေတြက ၿဖိဳခြင္းမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းရလို႔ ဗ.က.သ က သပိတ္တပ္ႀကီး နွင့္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ရန္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ကိုဘဟိန္း နွင့္ ကိုဗေဆြတို႔ကို မေကြးၿမိဳ႕သို႔ေစလႊတ္ ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၁၁) ရက္ေန႔မွာ ကိုဘဟိန္း နွင့္ ကိုဗေဆြတို႔ မေကြးမွာ အဖမ္းခံရတယ္ ဆုိသည့္သတင္း ဗ.က.သ ဌာနခ်ဳပ္ကိုေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဤသို႔နွင့္၊ သမၼဂၢမွ အာဏာဖီဆန္ပြဲလုပ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ဒီဇင္ဘာ (၁၅) ရက္ေန႔ မွာ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘေမာ္အစိုးရက ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို မလိုက္ေလွ်ာသည့္အတြက္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက အာဏာဖီဆန္ပြဲထက္ ျပင္းထန္သည့္ အစီအစည္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။
၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၁၆) ရက္ ည ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ဗ.က.သ စာၾကည့္တိုက္၌ ဗဟိုအလုပ္အမွဳေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္အခ်ိဳ႕နွင့္ “ဗိုလ္” စာရင္း၀င္ ေက်ာင္းသားတစု ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပင္မ ျဖစ္ေသာ အတြင္း၀န္႐ံုးကို (၂၀) ရက္ေန႔၌ ၀ိုင္းရံဆႏၵျပရန္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္နွင့္ သံမဏိတပ္၉မွဳး ကိုထြန္း႐ိွန္တို႔ မွာ စိတ္လွဳပ္႐ွားလြန္း၍ စကားပင္းမေျပာနိဳင္ခဲ့ၾက။
၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၀) ရက္ မနက္ ၈ နာရီတြင္ သမၼဂၢအေဆာက္အဦးထဲမွ ကိုလွေ႐ႊ၏ “ဒီေန႔ဗမာ့ရာဇ၀င္မွာတြင္မည့္ေျခလွမ္းကိုစမယ္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ဥပေဒကိုဆန္႔က်င္မယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ကို အစိုးရက ပစ္ရင္လည္းပစ္မယ္။ အဲဒါလိုက္မလား” ဟူေသာ အသံက ဟိန္း၍ထြက္လာပါတယ္။ ကိုလွေ႐ႊက ဥကၠ႒ေနရာမွာ၊ ေရွ႕တန္းမွာ ကိုထြန္း႐ွိန္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုေအးေက်ာ္ နွင့္ သံမဏိတပ္ဗိုလ္မ်ား။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း “လိုက္မယ္။ လိုက္မယ္။” ဟုေၾကြးေၾကာ္ကာ စီတန္းထားေသာကားမ်ားဆီ ဦးတည္ေနၾကၿပီ။
စပတ္လမ္းမွာ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၇၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္ စုမိၾကကာ အတြင္း၀န္႐ုံး အ၀မ်ားအားလုံးကို စတင္ပိတ္ဆို႔လိုက္က်ပါေတာ့တယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ က စပတ္လမ္းနွင့္ ဖေရဇာလမ္း ေထာင့္မွေနကာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစတင္ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ထို႔ေနာက္၊ ေက်ာင္းသားအေရး၊ ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမားအေရးတို႔ကို စတင္ ေၾကြးေၾကာ္ ပါေတာ့တယ္။ ရဟန္း႐ွင္လူတို႔ကလည္း ၀ိုင္းအားေပးၾကပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္မွာ ကိုလွေ႐ႊ က “ေအာင္ၿပီ” ေၾကြးေၾကာ္ကာ ဆႏၵျပပြဲ႐ုပ္သိမ္းၿပီး ဖေရဇာလမ္း၁၀၊ ဂ်ဳဒါအီဇကယ္လမ္း၁၁၊ ဒါလဟိုဇီလမ္း၁၂တို႔မွ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစုေ၀းကာ စပတ္လမ္း၁၃အတုိင္း ခ်ီတက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ေဂၚရာျမင္းစီး စစ္ပုလိပ္မ်ား၁၄ ခ်ီတက္လာကာ ေက်ာင္းသားထုကို ၀င္ေရာက္႐ိုက္နွက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုလွေ႐ႊ ႏွင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔ နွစ္ေယာက္မွာ အနီးကပ္ဆုံး ႐ွိေနခဲ့ၾကၿပီး အျခားေက်ာင္းသားမ်ား ဖ႐ုိဖရဲ မျဖစ္ရန္ ႀကိဳးပန္းေနပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေက်ာင္းသားမ်ား ကလည္း “အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ပါေစ”၊ “သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ” စသည့္ တုိ႔ကို ဆက္လက္ ေၾကြးေၾကာ္လွ်က္ ေ႐ွ႕သို႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ခဲ့က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဂၚရာျမင္းစီး စစ္ပုလိပ္မ်ားက ပိုမုိျပင္းထန္စြာ ၿဖိဳခြဲခဲ့လုိ႔ ေနာက္ဆုံး ေက်ာင္းသားတပ္ႀကီး လဲၿပိဳခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဥကၠ႒ ကိုလွေ႐ႊလည္း အကန္ ခံထားရလုိ႔ လမ္းေပၚမွာလဲေနပါတယ္။ ကိုလွေ႐ႊ ရဲ႕ ေဘးမွာ လဲေနတာကေတာ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ဦေခါင္းမွေသြးေတြ ဆက္တိုက္ယိုစီးေနရင္းမွပင္၊ ကုန္း ထကာ “ကိုလွေ႐ႊ၊ ကိုလွေ႐ႊ။ က်ဳပ္တို႔ေခါင္းေဆာင္းႀကီး ဘယ္လိုေနေသးလဲ။ အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ရမည္။” ဟု ေသြး႐ူးေသြးတန္းနွင့္၊ အသံကြဲႀကီးနင့္ ေအာ္ရင္း ျပန္လဲက်သြားပါတယ္္။ ေဘးမွေက်ာင္းသားမ်ား သူ႔ကို ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးသို႔ အားခ်င္း ပို႔ေသာ္လည္း ေနရမရ၍ ဆင္နီတိုးရီးယမ္း၁၅ သို႔ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲ့ရပါတယ္။
ထိုေန႔ညက၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္း႐ွင္လူတို႔လည္း မလွံဳ႕ေဆာ္ရပဲ အသံတိတ္ သပိတ္ေမွာက္ၾကပါတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္ ဆင္နီတိုးရီးယမ္းက ခုတင္ေပၚမွာ သတိလစ္လွ်က္။ ကိုလွေ႐ႊလည္း ပုန္းေ႐ွာင္ေနရသည့္ၾကားမွ သူ႔ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္အတြက္ ရင္တဖုိဖုိနွင့္။
၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၂) ရက္ေန႔ ညေနတြင္မွာေတာ့ ကိုလွေ႐ႊဆီသုိ႔ သတင္းတပုဒ္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ “ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေသၿပီတဲ့”။
ဤသတင္း ဗမာျပည္ရွိေက်ာင္းမ်ားအားလုံးသို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္႔သြားၿပီး ႐ြာငယ္မ်ားမွ ေက်ာင္းမ်ားပါ မက်န္ အားလုံးတညီတညာတည္း သပိတ္ေမွာက္ၾကပါတယ္္။ ကိုလွေ႐ႊကိုယ္တိုင္လည္း ၀ရမ္း ထုတ္ခံထားရသည္ကိုပင္ ဂရုမစိုက္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္စ်ာပနပြဲ၌ ေ႐ွ႕ဆုံးမွ ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ စ်ာပနပြဲႀကီးမွာ လည္း လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔နွင့္ ဆႏၵျပပြဲႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၾကံေတာသုႆန္ အေရာက္မွာေတာ့ ကိုလွေ႐ႊက “ဟယ္…ဘေမာ္အစိုးရ၊ နင့္တုိ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ က်ဆုံးရတယ္။” အစခ်ီသည့္ ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းကို ေဟာေျပာပါေတာ့တယ္။ ကိုထြန္း႐ွိန္ တေယာက္လည္း ေခါင္းမွာပတ္တီးစည္းျဖင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္၏ အေလာင္းေဘးမွ ေနကာ အံက်ိတ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ တေတြေတြနွင့္။
ကိုေအာင္ေက်ာ္အတြက္၀မ္းနည္းခ်င္းအထိန္းအမွတ္ျဖင့္ ဗမာတျပည္လုံး အစည္းအေ၀းမ်ား က်င္းပၾကပါတယ္။ လူအမ်ား၏ ေထာင္ခံမွဳျဖင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္စ်ာပန ေကာ္မတီ မွ ကိုေအာင္ေက်ာ္အား “ေနမ်ိဳး သီဟသူရ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္” ဟူေသာ္ဘြဲ႔ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ သည္ကား ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ပထမဦးဆုံး အသက္စေတးခဲ့ေသာ ဗ.က.သ ၏ အာဇာနည္ပင္။ ဤသို႔ ရဲရင့္စြာ အသက္ေပးခဲ့ေသာ၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး၏ ေမာ္ကြန္းတဆူ၊ ရဲေဘာ္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ကို ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ဒီဇင္ဘာလ (၂၀) ရက္ေန႔၌ က်ေရာက္ခဲ့ေသာ “ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေန႔” အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါတယ္။
ကိုေအာင္ေက်ာ္…ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။
ဘဇံလင္း (Dec 22, 2007.)
မွတ္စု။
၁) ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္ - ယုဒသန္ေကာလိပ္။
၂) သခင္ေအာင္ဆန္း – ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ေခါင္းေဆာင္။ ျပည္ေထာင္စု ပိသုကာ နွင့္ တပ္မေတာ္၏ ဖခင္။
၃) သခင္နဳ – လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စု ဗမာနိဳင္ငံေတာ္၏ ပထမဦးဆုံး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္။
၄) သခင္လွေဖ - ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္၊ ဗုိလ္လက္်ာ။ ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ ပထမဦးဆုံး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္။
၅) ကိုထြန္း႐ွိန္ – ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္၊ ဗုိလ္ရန္နိုင္။ ဗ.က.သ သံမဏိလက္႐ံုးတပ္မွဴး။
၆) ကိုဘဟိန္း – ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံအတြင္း၊ ဗ.က.သ ဥကၠ႒။ “ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္လွ်င္၊ မီးဟုန္ဟုန္းေတာက္ေစရမည္” ဟုေဟာေျပာခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္။
၇) ကိုလွေ႐ႊ – ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံအတြင္း၊ ဗ.က.သ ဒုဥကၠ႒ (ေနာင္ယာယီ ဥကၠ႒)။ အာဏာ႐ွင္ ကိုလွေ႐ႊဟု လူသိမ်ားလာသူ။
၈) ေဒါက္တာဘေမာ္ – ဘုရင္ခံအမွဳေဆာင္ေကာင္စီ နန္းရင္း၀န္။ ဂ်ပန္ေခတ္ ဗမာနိဳင္ငံ၏ အဓိပတိ။
၉) သံမဏိတပ္ – ဗမာနိဳင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမၼဂၢ သံမဏိလက္႐ုံးတပ္။ (ညီေစေနာ္၊ စစ္ရဲေမာ္…ခ်ီတက္ၾကဆုိ႔တူေပ်ာ္ေပ်ာ္…)
၁၀) ဖေရဇာလမ္း – အေနာ္ရထာလမ္း။
၁၁) ဂ်ဳဒါအီဇကယ္လမ္း – သိမ္ျဖဴလမ္း။
၁၂) ဒါလဟိုဇီလမ္း – မဟာဗႏၵဳလလမ္း။
၁၃) စပတ္လမ္း – ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း (ကိုေအာင္ေက်ာ္အား ဂုဏ္ျပဳခ်င္းအားျဖင့္)။
၁၄) ေဂၚရာ ျမင္းစီး စစ္ပုလိပ္ – အိႏၵိယ ေတာ္၀င္ ပုလိပ္တပ္ေတာ္ (Indian Imperial Police)။
၁၅) ဆင္နီတိုးရီးယမ္း – ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေဆး႐ုံ။
က်မ္းကိုး။
ျမဟန္။ ။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ (၁၉၁၅-၁၉၃၈)၊ ကိုလုိနီေခတ္ ျမန္မာ့သမိုင္းအဘိဓာန္။ တကၠသိုလ္မ်ား သမုိင္းသုေတသန႒ာန။ ၂၀၀၀။
သိန္းေဖျမင့္။ ။ အေ႐ွ႕ကေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ (ပ+ဒု)။
သိန္းေအာင္။ ။ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့တဲ့ေအာင္ေက်ာ္၊ အိုးေ၀မဂၢဇင္း အတြဲ (၈)၊ အမွတ္ (၁)။ ၁၉၄၀။
ဦးနု။ ။ တာေတစေနသား။
Saturday, November 28, 2009
စြန္႕၀့ံသူမ်ားနဲ႕ မိူင္းမိသူေတြရဲ့ ၾကား
(မဆုမြန္ ဘေလာက္ဂ္မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။)
စြန္႕၀့ံသူမ်ားနဲ႕ မိူင္းမိသူေတြရဲ့ ၾကား
အျဖဴေရာင္ ပိတ္သားထက္မွာ..အေျမွာက္ေတြကို အသင့္ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ တင့္ကားေတြ တန္းစီျပီး တေရြ႕ေရြ႕လာေနတယ္ ေနာက္ခံမွာက မီးခိုးလံုးေတြ .ကၽြန္မတို႕ တစ္တန္းလံုး သိသိသာသာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္ ေျခာက္ျခားမူေတြ တုန္လူပ္မူေတြ နဲ႕အတူ ေရွ႕ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရၾကတဲ့အခ်ိန္ တင့္ကားေတြရဲ့ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ီ၀တ္ထားတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ဦးေပၚလာတယ္ သူတင့္ကားေတြရဲ့ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ပိတ္ရပ္လိုက္တယ္ သူတစ္ေယာက္တည္း ထီးထီးၾကီး တင့္ကားေတြေရွ႕မွာ မားမားရပ္ေနတယ္ ထုိင္းေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အံ့ၾသေရရြတ္သံ သဲ့သဲ့ၾကားလုိက္ရတယ္ ေနာက္ တင့္ကားၾကီး လူပ္လာတယ္ အားလံုး အလန္႕တၾကား ထေအာ္လိုက္တယ္.
အျဖဴေရာင္၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တင့္ကားရဲ့ ဦးတည္ရာဘက္ကို လိုက္ေရြ႕လိုက္တယ္ ကၽြန္မ တကိုယ္လံုး ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထမိတယ္ ေလေအးခန္းထဲမွာေနရေပမယ့္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ပူေလာင္လာသလိုလို လက္ဖ၀ါးတစ္ခုလံုးက ေခၽြးစီးေတြနဲ႕ ေအးစက္ တင္းက်ပ္ေနတယ္။ မေၾကာက္မရြ႕ံ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြကို လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးျပီး ေျပာေနတဲ့ ရဲရင့္မူအျပည့္နဲ႕ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကင္မရာေတြ ေရွ႕မွာေတာင္ ေဆာက္တည္ရာမရ ဖင္တၾကြၾကြနဲ႕ မ်က္မာန္ၾကီးစြာ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ..ေနာက္ျပကြက္က..အၾကမ္းဖက္ နွိမ္နင္းဖို႕အသင့္ျပင္ေနတဲ့ တရုတ္စစ္သားေတြ..ေနာက္ တန္းစီခ်ီတက္လာတဲ့ သံခ်ပ္ကားကားေတြ...သူတို႕အေရွ႕မွာမွ တစ္ဦးတည္း ရပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္..
မ်က္နွာျခင္းဆိုင္ရပ္လိုက္တဲ့အခါ တင့္ကားၾကီး ျငိမ္သြားတယ္ ေနာက္ သူ အျခားတစ္ဘက္ကို ျပန္ေျပာင္းဦးတည္ျပန္တယ္ အျဖဴေရာင္ေက်ာင္းသားေလး က တင့္ကားရဲ့ ဦးထိပ္ဘက္ကုိ လိုက္ျပီး အလ်င္အျမန္ေျပာင္းရပ္လိုက္ျပန္တယ္ တင့္ကားနဲ႕ေက်ာင္းသားေလး ထုတ္ဆီးတိုးတန္းကစားေနသလို ဒါဟာ ကစားေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူး အသက္ကို ထပ္ျပီး ယံုၾကည္ရာအတြက္ အသက္ကိုေတာင္ စြန္႕လႊတ္ဖို႕ အသင့္ရွိေနတဲ့ဆိုတဲ့ ျပရုပ္ကို သူက တကမၻာလံုး သိေအာင္ အာဇာနည္စိတ္ဓာတ္ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္ကို ျပလိုက္တာပါပဲ။
ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ မီးလ်ံေတြၾကား ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႕ အလူးအလူးအလိမ့္လိမ့္ ေက်ာင္းသားေတြ..ကၽြန္မတို႕အားလံုးရဲ့ မ်က္နွာျပင္မွာ အံ့ၾသတုန္လူပ္ျခင္းနဲ႕အတူ ..ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္နာက်င္မူေတြနဲ႕...တင့္ကားရဲ့ေရွ႕မွာ မေၾကာက္မရြံ႕ မားမားရပ္ျပီး တားဖို႕ၾကိဳးစားေနတဲ့ တရုတ္ ေက်ာင္းသားေလးအေပၚ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက ကၽြန္မရင္တစ္ခုလံုးကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။ သူလိုလူစားမ်ိဳး..သူလို အာဇာနည္စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး သူလို ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး.. အမည္မသိ စြန္႕လႊတ္သြားတဲ့ တကယ့္ ေက်ာင္းသားအာဇာနည္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိျပီး ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ထိထိခုိက္ခုိက္ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
၁၉၈၉ခုနွစ္က တရုတ္နုိင္ငံ တီအန္မင္ရင္ျပင္ေရွ႕မွာ တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏျပတဲ့ေနရာကို တရုတ္အစိုးရက တင့္ကားေတြနဲ႕တက္ၾကိတ္ျပီး အၾကမ္းဖက္နွိမ္နင္းခဲ့တဲ့ ျပကြက္ေလးကို အေမရိကန္ပါေမာကၡက Freedom of Expression နဲ႕ပတ္သတ္ျပီး လူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ငတ္မြတ္တယ္ ေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္လိုတိုက္ယူခဲ့ရလဲဆိုတာကို တရုတ္အေျခအေနကို ယွဥ္ျပီး သိနိုင္ဖို႕ ဗီဒီယိုကလစ္ေလးတစ္ခုကို ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ ဖြင့္ျပေနတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြဆီ မသြားခင္ အမည္မသိ တရုတ္ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္တည္း တင့္ကားေတြကို မသြားဖို႕ တားေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးက ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စိတ္နွလံုးကို ေတာ္ေတာ္ေလး ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားေစပါတယ္။ အားလံုးျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ နာက်င္မူေတြက အခန္းတစ္ခုလံုးမွာ လႊမ္းျခံဳထားသလိုမ်ိဳး..
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေဘးနားက အသံ ခပ္သဲ့သဲ့ ထြက္လာတယ္။။ He is so stupid..stupid he should die there should die.. ..အဂၤလိပ္စကားကို အျမဲတမ္းအထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ သို႕မဟုတ္ အျမဲတမ္း အမွားမွားအယြင္း အသံထြက္ေလ့ရွိတဲ့ ျပည္မၾကီးက ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း တရုတ္မေလးက လက္နွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းပိုက္ျပီး တစ္စက္ေလးမွ စိတ္ထိခိုက္မူမျပပဲ အဆိုပါျပကြက္က သူ႕အတြက္ စိတ္အေနွာင့္အယွက္ၾကီးစြာျဖစ္ရသလိုမ်ိဳး မ်က္နွာထားနဲ႕ သူေရရြတ္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ အျပစ္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏျပေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္အင္အားသံုး တင့္ကားနဲ႕ပါ တက္ၾကိတ္ပစ္လို႕ လူေတြ ေထာင္နဲ႕ခ်ီျပီ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ တီအမ္မင္ရင္ျပင္ျပကြက္ေလးကို ၾကည့္ျပီး နာက်င္မူေတြနဲ႕တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ စာသင္ခန္းေလးထဲက ရုတ္တရက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေရရြတ္လိုက္တဲ့ သူ႕အသံေၾကာင့္ အားလံုး သူ႕ကို အံ့ၾသတၾကီး လွည့္ၾကည့္ၾကပါတယ္။
ဆရာကိုယ္တိုင္ေတာင္ မ်က္ခံုးပင့္ျပီး သူ႕ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ သူဆီက ေအးစက္စက္ေလသံနဲ႕ ဆရာကို တစ္လံုးခ်င္း သူက ေျပာပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႕ပတ္သတ္ျပီး သူ ျပည္ပေရာက္ကတည္းက ေဆြးေႏြးၾကတာ ေျပာၾကတာေတြကို သူၾကားခဲ့ရတယ္ေပါ့။ သူ႕အေနနဲ႕ကေတာ့ ဒီကိစၥမွာ အစိုးရလြန္တယ္လို႕ မယူဆပါဘူးတဲ့။ ကၽြန္မ သူ႕ကို ၾကည့္ေနရင္းကေန အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာျပီး ေရငတ္သလို ခံစားလာရပါတယ္။ သူတုိ႕အစိုးရအေနနဲ႕ တုိင္းျပည္ လံုျခံဳေရးအတြက္ လုပ္ခဲ့တာသာျဖစ္တယ္။ တုိင္းျပည္ကို မျငိမ္မသက္ေအာင္ လုပ္တဲ့ သူေတြကို အစိုးရက ျငိမ္သက္ေအာင္ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ သိပ္ျပီးေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ နဂိုကတည္းက အၾကိမ္ၾကိမ္သတိေပးခဲ့တဲ့ အေပၚ ေက်ာင္းသားေတြက မနာခံခဲ့အတြက္ အဲ့လိုျဖစ္တာ သူတုိ႕ၾကိဳသိဖို႕ေကာင္းတယ္ ျဖစ္ေတာ့မွ သိပ္ေတာ့ သနားစရာ စိတ္မေကာင္းစရာမရွိဘူး ဆိုတာကို မ်က္နွာထားခပ္တင္းတင္းနဲ႕ေျပာေနတဲ့ တရုတ္မေလးကို ၾကည့္ျပီး သူ ဘယ္လိုခံယူခ်က္မ်ိဳး ဘယ္လိုနွလံုးသားမ်ိုး ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳးနဲ႕ ေျပာထြက္ေနသလဲဆိုတာ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႕ ၾကည့္ေနရင္း သူကို ေျပာခ်င္တဲ့ စကားလံုးေတြ ကၽြန္မ ပါးစပ္ဖ်ားကို အလုအယက္တိုးေ၀ွ႕လာပါတယ္။
သူ႕ကို ၾကည့္ရင္း ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးက ဆုပ္ကိုင္ညွစ္ခံရသလို နွလံုးခုန္သံေတြလဲ တဒိန္းဒိန္းျဖစ္လာတယ္။ နုတ္က ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေစးကပ္ေနတယ္။ သူတို႕တုိင္းျပည္အေရး သူတို႕တုိင္းျပည္ကိစၥကို ေျပာေနတာ ငါ၀င္ေျပာရင္ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မလဲ...ပါးစပ္က မထိန္းနိုင္ပဲ ေျပာဖို႕ဟန္ျပင္ခ်ိန္မွာပဲ ဆရာစကားသံ က ထြက္လာတယ္။
ဆရာက မင္း အဲ့ဒီ့အျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္လို နားလည္လက္ခံထားတယ္ဆိုတာေတာ့ ငါမသိဘူးတဲ့ ဒါေပမယ့္ မင္းအခုျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ လက္နတ္ကိုင္ထားတာ ျမင္လား ေက်ာင္းသားေတြ အၾကမ္းဖက္ေနတာျမင္လားတဲ့ ငါက မင္းတို႕ကို ဒီျပကြက္ကို ျပတယ္ဆိုတာ Freedom of Expression ကို ျပခ်င္တာပဲတဲ့။ မင္းထက္ငယ္တဲ့ မင္းတို႕လူမ်ိဳးေက်ာင္းသားေလးတြဟာ အာဏာအတြက္ ရာထူးဂုဏ္သိမ္ေတြအတြက္ သူတို႕အတြက္ အခြင့္ထူးခံေတြရဖို႕ တိုက္ခဲ့တယ္ ဒီလိုေတာင္းဆိုခဲ့တယ္လို႕ မင္းထင္လားတဲ့။
သူက ခပ္မဲ့မဲ့ျပံဳးတယ္။ဒါဆို ဘာအတြက္ သူတုိ႕တိုက္သလဲတဲ့ ငါတို႕အခု ေက်ာင္းတက္ရတယ္ စီးပြားေရးေတြ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္ ငါသိသေလာက္ေတာ့ တရုတ္ျပည္မၾကီးမွာ ဘာမွ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ခဲ့တာ ငါ့သက္တမ္းတေလ်ာက္ မၾကားဖူးဘူးတဲ့။ ေအပက္တကၠသိုလ္က Mass Com ကို ဘြဲ႕ရခဲ့ျပီး ရမ္ဂမ္ဟမ္တကၠသိုလ္မွာ Mass Comကိုပဲ မာစတာ လာတက္ေနတဲ့ ျပည္မၾကီးက ေက်ာင္းသူေလးရဲ့ နုတ္ဖ်ားက ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာေနတဲ့ စကားလံုးေတြက ဓားသြားတစ္ခုလို စူးရွလြန္းတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္လိုက္တယ္။
ဆရာက ဒါဆို မင္းတို႕တရုတ္ျပည္က မင္းတို႕ေျပာသလို တကယ္ပဲ ျငိမ္းခ်မ္းတယ္ဆိုရင္ တကယ္ပဲ အခြင့္အေရးေတြ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ သူတို႕ဘာေၾကာင့္ အခုလို အသက္စြန္႕ျပီး ျငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႕တုိက္ရမလဲတဲ့ မင္းထက္ငယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ လမ္းေပၚထြက္ျပီး သူတို႕ဘာေၾကာင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ရတယ္ ေတာင္းဆိုရတယ္ ဆိုတာ မင္းသိလားတဲ့။ ဒီလို ေတာင္းဆိုရင္ သူတုိ႕ေသမယ္ သူတုိ႕ကို သတ္မယ္ သူတို႕ပညာေရးကိုထိခိုက္မယ္ ဆိုတာ သိသိခ်ည္းနဲ႕ သူတို႕ရဲ့လြတ္လပ္ျခင္းေတြကို ငတ္မြတ္လြန္းလို႕ အခုလို သူတုိ႕ ေတာင္းဆိုေနတာ ..သူတို႕အတြက္သပ္သပ္ပဲလို႕ မင္းထင္သလားတဲ့ ဆရာက ရုတ္တရက္စကားစျဖတ္လိုက္ျပီး ေနာက္ဆံုးသူတို႕ေသသြားတာေတာင္ မင္းတို႕အစိုးရက..သူတို႕ကိုယ္ထဲကို ၀င္သြားတဲ့ က်ည္ဆံေတာင့္ေတြအေရအတြက္အတိုင္း အစိုးရကို ေလ်ာ္ေၾကးျပန္ေပးရတယ္ဆိုတာ မင္းသိလားလို႕ ဆရာက ဆိုေတာ့..သူက ခ်က္ျခင္းပဲ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ျပန္ေအာ္ပါတယ္။
ok now you see တဲ့ သူတို႕ရဲ့ အဓိပါယ္မဲ့လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ မိဘေတြပါ ထိခိုက္နစ္နာရတာ သူတုိ႕မွာ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ မရွိဘူး သူမ်ားက ေသြးထိုးတာေတြ လူံေဆာ္တာေတြကို နားေယာင္ျပီး အစိုးရကို ေတာ္လွန္ဖို႕လုပ္တာ သူမ်ားလက္ေ၀ခံေနျပီး တုိင္းျပည္ကို ေတာ္လွန္ေနတဲ့ တဲ့ ဒလိုင္းလာမားလိုပဲတဲ့..စကားသံေတြကို မခံနိုင္လြန္းလို႕ ကၽြန္မ ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူလာတယ္ လက္နွစ္ဘက္က ထိုင္ခံုလက္တမ္းကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားရင္းက ေပါက္ထြက္ေတာ့မလိုပဲ နာက်င္လာမိတယ္။ ဆရာနဲ႕သူမနဲ႕ နွစ္ေယာက္တည္ အျပန္အလွန္ ေျပာေနတဲ့ စကားလံုးေတြၾကားမွာ တတန္းလံုးက တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လို႕ အသက္ရူရက်ပ္လြန္းလို႕ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုးမြန္းက်ပ္လာလို႕ ကၽြန္မ ၀ုန္းကနဲ ထရပ္လိုက္တယ္။
ကၽြန္မ လံုး၀ မခံစားနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ ၀င္ေျပာလိုက္ရင္ေရာ..တစ္ခုခုေျပာလိုက္ရင္ေရာ.. အားလံုးက အလန္႕တၾကား ကၽြန္မကို ေမာ့ၾကည့္တယ္ ထိုင္ခံုကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြန္းျပီး ကၽြန္မ အခန္းအျပင္ကို အေျပးတပိုင္း ထြက္သြားလိုက္မိတယ္။ အျပင္ေရာက္မွ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရူိက္ရူလိုက္ရင္း မ်က္စိကို တင္းတင္းမွိတ္ထားလိုက္မိတယ္။
အရာရာဟာ တစ္ထပ္တည္းပါလားး အေျခအေနေတြ လူေတြ အားလံုးဟာ နိုင္ငံသာကြဲတယ္ လူမ်ိဳးသာကြဲတယ္ အားလံုးထပ္တူညီေနၾကပါလား။ သူတို႕ေတြ ေျပာေနတဲ့ ေျပာေနက်စကားလံုးေတြဟာ တစ္ထပ္တည္းက်ေနပါလား။ ေတာ္လွန္သူနဲ႕ေထာက္ခံသူေတြၾကား ဘယ္သူက မ်က္စိမွိတ္ထားသလဲ ဘယ္သူက နားေတြ ပိတ္ထားသလဲ ဘယ္သူက မိူင္းေတြမိေနသလဲ အျပန္အလွန္ စြတ္စြဲခ်က္ေတြၾကား ဘယ္အရာေတြက အမွန္တရားေတြလဲ ဘယ္သူက ဆံုးျဖတ္ေပးနုိင္မလဲ။ ပံုရိပ္ေတြ စကားသံေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြ သမုိင္းေတြဟာ လူသားေတြရဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ ယံုၾကည္ခ်က္ ခံယူခ်က္ေတြကို ေျပာင္းလဲေပးနိုင္ပါ့မလား။
စြန္႕လႊတ္သြားသူေတြရဲ့ အတိတ္ပံုရိပ္သမိုင္းေတြဟာ ဒီလို ၀ါဒမိုင္းမိေနသူေတြအၾကားမွာ ဖ်က္မ်ဥ္းေတြ ျဖစ္ ေနသလား သမုိင္းမွားေတြ ၀ါဒအမွားေတြ ခံယူခ်က္အမွားေတြကို ေက်ာင္းသခၤန္းစာေတြ..ဆရာေတြ ပါေမာကၡေတြ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြကေရာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးနိုင္ပါ့မလား။ ေမးခြန္းေတြ တန္းစီျပီး ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ ၀င္လာမိတယ္။
ေခါင္းကိုပဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းခါျပီး သန္႕စင္ခန္းထဲက မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့. မ်က္ရည္စေတြ စြန္းထင္းေနတဲ့ နီရဲေနတဲ့မ်က္၀န္းအစံုနဲ႕ စူးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုယ့္ပံုရိပ္ကိုျမင္လိုက္ရတယ္။ ေရေခါင္းကို အဆံုးအထိဖြင့္ခ်ရင္း မ်က္နွာကို ေရနဲ႕ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပက္လိုက္မိတယ္။
8888အေရးေတာ္ပံုမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ပံုရိပ္ေတြ ေသြးေတြ စြန္းထင္းေနတဲ့ ရုပ္အေလာင္းေတြေရွ႕မွာ ရင္ဘတ္ကို စံုထုျပီး ငိုေၾကြးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ရင္း ေတြေတြၾကီးေတြရပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ။ အတုန္းအရုန္းလဲျပိဳက်ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားရဟန္းရွင္လူေတြကို က်ည္ဆံေတြၾကားက ဆြဲေျပးၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေသနတ္က်ည္ဆံေတြၾကား သူတုိ႕ ရင္ခြင္ေတြကို ျဖန္႕က်က္ျပီး ကာေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးအလိမ္းလိမ္း ေပက်ံေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးကို ဆြဲေပြ႕ေျပးေနတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားေတြ။
မၾကာေသးမွီကာလက စက္တင္ဘာေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို မိုးေဖြးေဖြး ေရေဖြးေဖြးၾကားမွာ တြဲလက္ေတြ ျမဲျမံေနေအာင္ယွက္တြဲျပီး တစ္သားတည္း လိုက္ပါေတာင္းဆို ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြ ေသြးအလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းမၾကီးထက္က ပိုင္ရွင္မဲ့ေနတဲ့ ဖိနပ္ေလးေတြ. အဖမ္းခံရလို႕ ငုတ္တုတ္ေလးေတြထုိင္ေနရတာကို စစ္ဖိနပ္နဲ႕ကန္ရံု အားမရလို႕ နံပတ္တုတ္နဲ႕ခုန္ခုန္ရိုက္ေနတဲ့ စစ္ေခြးေတြ။ အတံုးအရုံး လဲျပိဳက်ခဲ့ရတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြ အဖိုးအရြယ္ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ .................................................
ကၽြန္မ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုးေပါက္ကြဲသြားမတတ္ နာက်င္မူေတြကို ခံစားလာတယ္။ ၀မ္းနည္းမူ နာက်င္မူေတြက တစ္ကိုယ္လံုး ဆူးနဲ႕ထိုးေနသလိုလို တဆစ္ဆစ္ျဖစ္လာတယ္. ကၽြန္မေရွ႕က ေဘစင္မွာ ရုတ္တရက္ ေသြးေတြ ခ်င္းခ်င္းနီလာတယ္..ကမမ္းကတမ္း မ်က္နွာကို လက္နဲ႕အုပ္ကာလုိက္တယ္..
ကၽြန္မ နွာေခါင္းထဲကေန ေသြးေတြ တေပါက္ေပါက္က်လာပါတယ္။ကၽြန္မ စိတ္အရမ္းလူပ္ရွားရင္ျဖစ္ေစ စိတ္အရမ္းထိခိုက္ရင္ျဖစ္ေစ နွာေခါင္းကေန ေသြးက အဆက္မျပတ္က်လာတတ္တယ္။ ေသြးေတြကို ဖိသုတ္ရင္းက အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရူိက္ရူလိုက္တယ္။ သန္႕စင္ခန္းထဲကို ၀င္လာတဲ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ထုိင္းမေလးက ေသြးေတြနဲ႕ ခ်င္းခ်င္းနီေနတဲ့ ကၽြန္မ မ်က္နွာကို ျမင္လိုက္ေတာ့ သူအရမ္းလန္႕သြားျပီး.Suu Are you ok are u ok လို႕ အဆက္မျပတ္ေအာ္ရင္း အတင္း ကၽြန္မ မ်က္နွာကို ေမာ့ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္မ လက္ကို အသာကာျပိး ငါခနေနရင္ သက္သာမွာပါလို႕ ေျပာတာကို လက္မခံပဲ ကၽြန္မ နွေခါင္းကို တစ္ရူုးစနဲ႕ပိတ္ျပီး ေနာက္၀င္လာတဲ့ ထုိင္းမေလးကို ေရခဲေျပးယူခိုင္းပါတယ္။
ေခါင္းထဲ မိုက္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ လက္ေမာင္းကို အသာအယာထိန္းကိုင္လိုက္တဲ့ သူကို ေက်းဇူးတင္စိတ္နဲ႕ ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ သူ....ကၽြန္မ နဲ႕သူနဲ႕ မ်က္၀န္းခ်င္း ခပ္ၾကာၾကာဆံုျဖစ္တယ္. နာက်င္မူေတြနဲ႕စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္မ မ်က္၀န္းကို သူရင္မဆိုင္နိုင္လို႕လားေတာ့မသိ မ်က္နွာလႊဲလိုက္တယ္။ သူရဲ့လက္ကို ဖတ္ကနဲပုတ္ခ်လိုက္ျပီး ကၽြန္မ အျပင္ကို တေရာေသာပါး ေျပးထြက္သြားလိုက္တယ္။ က်ိန္းေသတာ တစ္ခုကေတာ့ သူနဲ႕ကၽြန္မနဲ႕ၾကား ေနာင္ကို အေျပာင္အပ်က္သေဘာနဲ႕ေတာင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးလိုစိတ္ ကၽြန္မစိတ္က မရွိေတာ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္။အရင္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အင္မတန္ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္။။ အဲ့ဒီ့ေန႕က ဘန္ေကာက္မွာ မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို မိုးေရထဲမွာ ေမ်ာခ်လိုက္တယ္။ သူကို ကၽြန္မရင္ထဲကေန အျပီး စြန္ ့ခြာလိုက္တယ္ ။
္Labels: ရင္ကြဲနာ အပိုင္းအစမ်ား
စြန္႕၀့ံသူမ်ားနဲ႕ မိူင္းမိသူေတြရဲ့ ၾကား
အျဖဴေရာင္ ပိတ္သားထက္မွာ..အေျမွာက္ေတြကို အသင့္ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ တင့္ကားေတြ တန္းစီျပီး တေရြ႕ေရြ႕လာေနတယ္ ေနာက္ခံမွာက မီးခိုးလံုးေတြ .ကၽြန္မတို႕ တစ္တန္းလံုး သိသိသာသာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္ ေျခာက္ျခားမူေတြ တုန္လူပ္မူေတြ နဲ႕အတူ ေရွ႕ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရၾကတဲ့အခ်ိန္ တင့္ကားေတြရဲ့ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ီ၀တ္ထားတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ဦးေပၚလာတယ္ သူတင့္ကားေတြရဲ့ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ပိတ္ရပ္လိုက္တယ္ သူတစ္ေယာက္တည္း ထီးထီးၾကီး တင့္ကားေတြေရွ႕မွာ မားမားရပ္ေနတယ္ ထုိင္းေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အံ့ၾသေရရြတ္သံ သဲ့သဲ့ၾကားလုိက္ရတယ္ ေနာက္ တင့္ကားၾကီး လူပ္လာတယ္ အားလံုး အလန္႕တၾကား ထေအာ္လိုက္တယ္.
အျဖဴေရာင္၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တင့္ကားရဲ့ ဦးတည္ရာဘက္ကို လိုက္ေရြ႕လိုက္တယ္ ကၽြန္မ တကိုယ္လံုး ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထမိတယ္ ေလေအးခန္းထဲမွာေနရေပမယ့္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ပူေလာင္လာသလိုလို လက္ဖ၀ါးတစ္ခုလံုးက ေခၽြးစီးေတြနဲ႕ ေအးစက္ တင္းက်ပ္ေနတယ္။ မေၾကာက္မရြ႕ံ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြကို လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးျပီး ေျပာေနတဲ့ ရဲရင့္မူအျပည့္နဲ႕ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကင္မရာေတြ ေရွ႕မွာေတာင္ ေဆာက္တည္ရာမရ ဖင္တၾကြၾကြနဲ႕ မ်က္မာန္ၾကီးစြာ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ..ေနာက္ျပကြက္က..အၾကမ္းဖက္ နွိမ္နင္းဖို႕အသင့္ျပင္ေနတဲ့ တရုတ္စစ္သားေတြ..ေနာက္ တန္းစီခ်ီတက္လာတဲ့ သံခ်ပ္ကားကားေတြ...သူတို႕အေရွ႕မွာမွ တစ္ဦးတည္း ရပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္..
မ်က္နွာျခင္းဆိုင္ရပ္လိုက္တဲ့အခါ တင့္ကားၾကီး ျငိမ္သြားတယ္ ေနာက္ သူ အျခားတစ္ဘက္ကို ျပန္ေျပာင္းဦးတည္ျပန္တယ္ အျဖဴေရာင္ေက်ာင္းသားေလး က တင့္ကားရဲ့ ဦးထိပ္ဘက္ကုိ လိုက္ျပီး အလ်င္အျမန္ေျပာင္းရပ္လိုက္ျပန္တယ္ တင့္ကားနဲ႕ေက်ာင္းသားေလး ထုတ္ဆီးတိုးတန္းကစားေနသလို ဒါဟာ ကစားေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူး အသက္ကို ထပ္ျပီး ယံုၾကည္ရာအတြက္ အသက္ကိုေတာင္ စြန္႕လႊတ္ဖို႕ အသင့္ရွိေနတဲ့ဆိုတဲ့ ျပရုပ္ကို သူက တကမၻာလံုး သိေအာင္ အာဇာနည္စိတ္ဓာတ္ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္ကို ျပလိုက္တာပါပဲ။
ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ မီးလ်ံေတြၾကား ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႕ အလူးအလူးအလိမ့္လိမ့္ ေက်ာင္းသားေတြ..ကၽြန္မတို႕အားလံုးရဲ့ မ်က္နွာျပင္မွာ အံ့ၾသတုန္လူပ္ျခင္းနဲ႕အတူ ..ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္နာက်င္မူေတြနဲ႕...တင့္ကားရဲ့ေရွ႕မွာ မေၾကာက္မရြံ႕ မားမားရပ္ျပီး တားဖို႕ၾကိဳးစားေနတဲ့ တရုတ္ ေက်ာင္းသားေလးအေပၚ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက ကၽြန္မရင္တစ္ခုလံုးကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။ သူလိုလူစားမ်ိဳး..သူလို အာဇာနည္စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး သူလို ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး.. အမည္မသိ စြန္႕လႊတ္သြားတဲ့ တကယ့္ ေက်ာင္းသားအာဇာနည္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိျပီး ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ထိထိခုိက္ခုိက္ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
၁၉၈၉ခုနွစ္က တရုတ္နုိင္ငံ တီအန္မင္ရင္ျပင္ေရွ႕မွာ တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏျပတဲ့ေနရာကို တရုတ္အစိုးရက တင့္ကားေတြနဲ႕တက္ၾကိတ္ျပီး အၾကမ္းဖက္နွိမ္နင္းခဲ့တဲ့ ျပကြက္ေလးကို အေမရိကန္ပါေမာကၡက Freedom of Expression နဲ႕ပတ္သတ္ျပီး လူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ငတ္မြတ္တယ္ ေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္လိုတိုက္ယူခဲ့ရလဲဆိုတာကို တရုတ္အေျခအေနကို ယွဥ္ျပီး သိနိုင္ဖို႕ ဗီဒီယိုကလစ္ေလးတစ္ခုကို ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ ဖြင့္ျပေနတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြဆီ မသြားခင္ အမည္မသိ တရုတ္ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္တည္း တင့္ကားေတြကို မသြားဖို႕ တားေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးက ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စိတ္နွလံုးကို ေတာ္ေတာ္ေလး ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားေစပါတယ္။ အားလံုးျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ နာက်င္မူေတြက အခန္းတစ္ခုလံုးမွာ လႊမ္းျခံဳထားသလိုမ်ိဳး..
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေဘးနားက အသံ ခပ္သဲ့သဲ့ ထြက္လာတယ္။။ He is so stupid..stupid he should die there should die.. ..အဂၤလိပ္စကားကို အျမဲတမ္းအထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ သို႕မဟုတ္ အျမဲတမ္း အမွားမွားအယြင္း အသံထြက္ေလ့ရွိတဲ့ ျပည္မၾကီးက ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း တရုတ္မေလးက လက္နွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းပိုက္ျပီး တစ္စက္ေလးမွ စိတ္ထိခိုက္မူမျပပဲ အဆိုပါျပကြက္က သူ႕အတြက္ စိတ္အေနွာင့္အယွက္ၾကီးစြာျဖစ္ရသလိုမ်ိဳး မ်က္နွာထားနဲ႕ သူေရရြတ္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ အျပစ္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏျပေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္အင္အားသံုး တင့္ကားနဲ႕ပါ တက္ၾကိတ္ပစ္လို႕ လူေတြ ေထာင္နဲ႕ခ်ီျပီ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ တီအမ္မင္ရင္ျပင္ျပကြက္ေလးကို ၾကည့္ျပီး နာက်င္မူေတြနဲ႕တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ စာသင္ခန္းေလးထဲက ရုတ္တရက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေရရြတ္လိုက္တဲ့ သူ႕အသံေၾကာင့္ အားလံုး သူ႕ကို အံ့ၾသတၾကီး လွည့္ၾကည့္ၾကပါတယ္။
ဆရာကိုယ္တိုင္ေတာင္ မ်က္ခံုးပင့္ျပီး သူ႕ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ သူဆီက ေအးစက္စက္ေလသံနဲ႕ ဆရာကို တစ္လံုးခ်င္း သူက ေျပာပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႕ပတ္သတ္ျပီး သူ ျပည္ပေရာက္ကတည္းက ေဆြးေႏြးၾကတာ ေျပာၾကတာေတြကို သူၾကားခဲ့ရတယ္ေပါ့။ သူ႕အေနနဲ႕ကေတာ့ ဒီကိစၥမွာ အစိုးရလြန္တယ္လို႕ မယူဆပါဘူးတဲ့။ ကၽြန္မ သူ႕ကို ၾကည့္ေနရင္းကေန အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာျပီး ေရငတ္သလို ခံစားလာရပါတယ္။ သူတုိ႕အစိုးရအေနနဲ႕ တုိင္းျပည္ လံုျခံဳေရးအတြက္ လုပ္ခဲ့တာသာျဖစ္တယ္။ တုိင္းျပည္ကို မျငိမ္မသက္ေအာင္ လုပ္တဲ့ သူေတြကို အစိုးရက ျငိမ္သက္ေအာင္ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ သိပ္ျပီးေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ နဂိုကတည္းက အၾကိမ္ၾကိမ္သတိေပးခဲ့တဲ့ အေပၚ ေက်ာင္းသားေတြက မနာခံခဲ့အတြက္ အဲ့လိုျဖစ္တာ သူတုိ႕ၾကိဳသိဖို႕ေကာင္းတယ္ ျဖစ္ေတာ့မွ သိပ္ေတာ့ သနားစရာ စိတ္မေကာင္းစရာမရွိဘူး ဆိုတာကို မ်က္နွာထားခပ္တင္းတင္းနဲ႕ေျပာေနတဲ့ တရုတ္မေလးကို ၾကည့္ျပီး သူ ဘယ္လိုခံယူခ်က္မ်ိဳး ဘယ္လိုနွလံုးသားမ်ိုး ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳးနဲ႕ ေျပာထြက္ေနသလဲဆိုတာ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႕ ၾကည့္ေနရင္း သူကို ေျပာခ်င္တဲ့ စကားလံုးေတြ ကၽြန္မ ပါးစပ္ဖ်ားကို အလုအယက္တိုးေ၀ွ႕လာပါတယ္။
သူ႕ကို ၾကည့္ရင္း ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးက ဆုပ္ကိုင္ညွစ္ခံရသလို နွလံုးခုန္သံေတြလဲ တဒိန္းဒိန္းျဖစ္လာတယ္။ နုတ္က ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေစးကပ္ေနတယ္။ သူတို႕တုိင္းျပည္အေရး သူတို႕တုိင္းျပည္ကိစၥကို ေျပာေနတာ ငါ၀င္ေျပာရင္ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မလဲ...ပါးစပ္က မထိန္းနိုင္ပဲ ေျပာဖို႕ဟန္ျပင္ခ်ိန္မွာပဲ ဆရာစကားသံ က ထြက္လာတယ္။
ဆရာက မင္း အဲ့ဒီ့အျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္လို နားလည္လက္ခံထားတယ္ဆိုတာေတာ့ ငါမသိဘူးတဲ့ ဒါေပမယ့္ မင္းအခုျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ လက္နတ္ကိုင္ထားတာ ျမင္လား ေက်ာင္းသားေတြ အၾကမ္းဖက္ေနတာျမင္လားတဲ့ ငါက မင္းတို႕ကို ဒီျပကြက္ကို ျပတယ္ဆိုတာ Freedom of Expression ကို ျပခ်င္တာပဲတဲ့။ မင္းထက္ငယ္တဲ့ မင္းတို႕လူမ်ိဳးေက်ာင္းသားေလးတြဟာ အာဏာအတြက္ ရာထူးဂုဏ္သိမ္ေတြအတြက္ သူတို႕အတြက္ အခြင့္ထူးခံေတြရဖို႕ တိုက္ခဲ့တယ္ ဒီလိုေတာင္းဆိုခဲ့တယ္လို႕ မင္းထင္လားတဲ့။
သူက ခပ္မဲ့မဲ့ျပံဳးတယ္။ဒါဆို ဘာအတြက္ သူတုိ႕တိုက္သလဲတဲ့ ငါတို႕အခု ေက်ာင္းတက္ရတယ္ စီးပြားေရးေတြ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္ ငါသိသေလာက္ေတာ့ တရုတ္ျပည္မၾကီးမွာ ဘာမွ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ခဲ့တာ ငါ့သက္တမ္းတေလ်ာက္ မၾကားဖူးဘူးတဲ့။ ေအပက္တကၠသိုလ္က Mass Com ကို ဘြဲ႕ရခဲ့ျပီး ရမ္ဂမ္ဟမ္တကၠသိုလ္မွာ Mass Comကိုပဲ မာစတာ လာတက္ေနတဲ့ ျပည္မၾကီးက ေက်ာင္းသူေလးရဲ့ နုတ္ဖ်ားက ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာေနတဲ့ စကားလံုးေတြက ဓားသြားတစ္ခုလို စူးရွလြန္းတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္လိုက္တယ္။
ဆရာက ဒါဆို မင္းတို႕တရုတ္ျပည္က မင္းတို႕ေျပာသလို တကယ္ပဲ ျငိမ္းခ်မ္းတယ္ဆိုရင္ တကယ္ပဲ အခြင့္အေရးေတြ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ သူတို႕ဘာေၾကာင့္ အခုလို အသက္စြန္႕ျပီး ျငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႕တုိက္ရမလဲတဲ့ မင္းထက္ငယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ လမ္းေပၚထြက္ျပီး သူတို႕ဘာေၾကာင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ရတယ္ ေတာင္းဆိုရတယ္ ဆိုတာ မင္းသိလားတဲ့။ ဒီလို ေတာင္းဆိုရင္ သူတုိ႕ေသမယ္ သူတုိ႕ကို သတ္မယ္ သူတို႕ပညာေရးကိုထိခိုက္မယ္ ဆိုတာ သိသိခ်ည္းနဲ႕ သူတို႕ရဲ့လြတ္လပ္ျခင္းေတြကို ငတ္မြတ္လြန္းလို႕ အခုလို သူတုိ႕ ေတာင္းဆိုေနတာ ..သူတို႕အတြက္သပ္သပ္ပဲလို႕ မင္းထင္သလားတဲ့ ဆရာက ရုတ္တရက္စကားစျဖတ္လိုက္ျပီး ေနာက္ဆံုးသူတို႕ေသသြားတာေတာင္ မင္းတို႕အစိုးရက..သူတို႕ကိုယ္ထဲကို ၀င္သြားတဲ့ က်ည္ဆံေတာင့္ေတြအေရအတြက္အတိုင္း အစိုးရကို ေလ်ာ္ေၾကးျပန္ေပးရတယ္ဆိုတာ မင္းသိလားလို႕ ဆရာက ဆိုေတာ့..သူက ခ်က္ျခင္းပဲ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ျပန္ေအာ္ပါတယ္။
ok now you see တဲ့ သူတို႕ရဲ့ အဓိပါယ္မဲ့လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ မိဘေတြပါ ထိခိုက္နစ္နာရတာ သူတုိ႕မွာ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ မရွိဘူး သူမ်ားက ေသြးထိုးတာေတြ လူံေဆာ္တာေတြကို နားေယာင္ျပီး အစိုးရကို ေတာ္လွန္ဖို႕လုပ္တာ သူမ်ားလက္ေ၀ခံေနျပီး တုိင္းျပည္ကို ေတာ္လွန္ေနတဲ့ တဲ့ ဒလိုင္းလာမားလိုပဲတဲ့..စကားသံေတြကို မခံနိုင္လြန္းလို႕ ကၽြန္မ ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူလာတယ္ လက္နွစ္ဘက္က ထိုင္ခံုလက္တမ္းကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားရင္းက ေပါက္ထြက္ေတာ့မလိုပဲ နာက်င္လာမိတယ္။ ဆရာနဲ႕သူမနဲ႕ နွစ္ေယာက္တည္ အျပန္အလွန္ ေျပာေနတဲ့ စကားလံုးေတြၾကားမွာ တတန္းလံုးက တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လို႕ အသက္ရူရက်ပ္လြန္းလို႕ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုးမြန္းက်ပ္လာလို႕ ကၽြန္မ ၀ုန္းကနဲ ထရပ္လိုက္တယ္။
ကၽြန္မ လံုး၀ မခံစားနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ ၀င္ေျပာလိုက္ရင္ေရာ..တစ္ခုခုေျပာလိုက္ရင္ေရာ.. အားလံုးက အလန္႕တၾကား ကၽြန္မကို ေမာ့ၾကည့္တယ္ ထိုင္ခံုကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြန္းျပီး ကၽြန္မ အခန္းအျပင္ကို အေျပးတပိုင္း ထြက္သြားလိုက္မိတယ္။ အျပင္ေရာက္မွ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရူိက္ရူလိုက္ရင္း မ်က္စိကို တင္းတင္းမွိတ္ထားလိုက္မိတယ္။
အရာရာဟာ တစ္ထပ္တည္းပါလားး အေျခအေနေတြ လူေတြ အားလံုးဟာ နိုင္ငံသာကြဲတယ္ လူမ်ိဳးသာကြဲတယ္ အားလံုးထပ္တူညီေနၾကပါလား။ သူတို႕ေတြ ေျပာေနတဲ့ ေျပာေနက်စကားလံုးေတြဟာ တစ္ထပ္တည္းက်ေနပါလား။ ေတာ္လွန္သူနဲ႕ေထာက္ခံသူေတြၾကား ဘယ္သူက မ်က္စိမွိတ္ထားသလဲ ဘယ္သူက နားေတြ ပိတ္ထားသလဲ ဘယ္သူက မိူင္းေတြမိေနသလဲ အျပန္အလွန္ စြတ္စြဲခ်က္ေတြၾကား ဘယ္အရာေတြက အမွန္တရားေတြလဲ ဘယ္သူက ဆံုးျဖတ္ေပးနုိင္မလဲ။ ပံုရိပ္ေတြ စကားသံေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြ သမုိင္းေတြဟာ လူသားေတြရဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ ယံုၾကည္ခ်က္ ခံယူခ်က္ေတြကို ေျပာင္းလဲေပးနိုင္ပါ့မလား။
စြန္႕လႊတ္သြားသူေတြရဲ့ အတိတ္ပံုရိပ္သမိုင္းေတြဟာ ဒီလို ၀ါဒမိုင္းမိေနသူေတြအၾကားမွာ ဖ်က္မ်ဥ္းေတြ ျဖစ္ ေနသလား သမုိင္းမွားေတြ ၀ါဒအမွားေတြ ခံယူခ်က္အမွားေတြကို ေက်ာင္းသခၤန္းစာေတြ..ဆရာေတြ ပါေမာကၡေတြ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြကေရာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးနိုင္ပါ့မလား။ ေမးခြန္းေတြ တန္းစီျပီး ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ ၀င္လာမိတယ္။
ေခါင္းကိုပဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းခါျပီး သန္႕စင္ခန္းထဲက မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့. မ်က္ရည္စေတြ စြန္းထင္းေနတဲ့ နီရဲေနတဲ့မ်က္၀န္းအစံုနဲ႕ စူးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုယ့္ပံုရိပ္ကိုျမင္လိုက္ရတယ္။ ေရေခါင္းကို အဆံုးအထိဖြင့္ခ်ရင္း မ်က္နွာကို ေရနဲ႕ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပက္လိုက္မိတယ္။
8888အေရးေတာ္ပံုမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ပံုရိပ္ေတြ ေသြးေတြ စြန္းထင္းေနတဲ့ ရုပ္အေလာင္းေတြေရွ႕မွာ ရင္ဘတ္ကို စံုထုျပီး ငိုေၾကြးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ရင္း ေတြေတြၾကီးေတြရပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ။ အတုန္းအရုန္းလဲျပိဳက်ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားရဟန္းရွင္လူေတြကို က်ည္ဆံေတြၾကားက ဆြဲေျပးၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေသနတ္က်ည္ဆံေတြၾကား သူတုိ႕ ရင္ခြင္ေတြကို ျဖန္႕က်က္ျပီး ကာေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးအလိမ္းလိမ္း ေပက်ံေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးကို ဆြဲေပြ႕ေျပးေနတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားေတြ။
မၾကာေသးမွီကာလက စက္တင္ဘာေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို မိုးေဖြးေဖြး ေရေဖြးေဖြးၾကားမွာ တြဲလက္ေတြ ျမဲျမံေနေအာင္ယွက္တြဲျပီး တစ္သားတည္း လိုက္ပါေတာင္းဆို ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြ ေသြးအလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းမၾကီးထက္က ပိုင္ရွင္မဲ့ေနတဲ့ ဖိနပ္ေလးေတြ. အဖမ္းခံရလို႕ ငုတ္တုတ္ေလးေတြထုိင္ေနရတာကို စစ္ဖိနပ္နဲ႕ကန္ရံု အားမရလို႕ နံပတ္တုတ္နဲ႕ခုန္ခုန္ရိုက္ေနတဲ့ စစ္ေခြးေတြ။ အတံုးအရုံး လဲျပိဳက်ခဲ့ရတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြ အဖိုးအရြယ္ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ .................................................
ကၽြန္မ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုးေပါက္ကြဲသြားမတတ္ နာက်င္မူေတြကို ခံစားလာတယ္။ ၀မ္းနည္းမူ နာက်င္မူေတြက တစ္ကိုယ္လံုး ဆူးနဲ႕ထိုးေနသလိုလို တဆစ္ဆစ္ျဖစ္လာတယ္. ကၽြန္မေရွ႕က ေဘစင္မွာ ရုတ္တရက္ ေသြးေတြ ခ်င္းခ်င္းနီလာတယ္..ကမမ္းကတမ္း မ်က္နွာကို လက္နဲ႕အုပ္ကာလုိက္တယ္..
ကၽြန္မ နွာေခါင္းထဲကေန ေသြးေတြ တေပါက္ေပါက္က်လာပါတယ္။ကၽြန္မ စိတ္အရမ္းလူပ္ရွားရင္ျဖစ္ေစ စိတ္အရမ္းထိခိုက္ရင္ျဖစ္ေစ နွာေခါင္းကေန ေသြးက အဆက္မျပတ္က်လာတတ္တယ္။ ေသြးေတြကို ဖိသုတ္ရင္းက အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရူိက္ရူလိုက္တယ္။ သန္႕စင္ခန္းထဲကို ၀င္လာတဲ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ထုိင္းမေလးက ေသြးေတြနဲ႕ ခ်င္းခ်င္းနီေနတဲ့ ကၽြန္မ မ်က္နွာကို ျမင္လိုက္ေတာ့ သူအရမ္းလန္႕သြားျပီး.Suu Are you ok are u ok လို႕ အဆက္မျပတ္ေအာ္ရင္း အတင္း ကၽြန္မ မ်က္နွာကို ေမာ့ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္မ လက္ကို အသာကာျပိး ငါခနေနရင္ သက္သာမွာပါလို႕ ေျပာတာကို လက္မခံပဲ ကၽြန္မ နွေခါင္းကို တစ္ရူုးစနဲ႕ပိတ္ျပီး ေနာက္၀င္လာတဲ့ ထုိင္းမေလးကို ေရခဲေျပးယူခိုင္းပါတယ္။
ေခါင္းထဲ မိုက္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ လက္ေမာင္းကို အသာအယာထိန္းကိုင္လိုက္တဲ့ သူကို ေက်းဇူးတင္စိတ္နဲ႕ ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ သူ....ကၽြန္မ နဲ႕သူနဲ႕ မ်က္၀န္းခ်င္း ခပ္ၾကာၾကာဆံုျဖစ္တယ္. နာက်င္မူေတြနဲ႕စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္မ မ်က္၀န္းကို သူရင္မဆိုင္နိုင္လို႕လားေတာ့မသိ မ်က္နွာလႊဲလိုက္တယ္။ သူရဲ့လက္ကို ဖတ္ကနဲပုတ္ခ်လိုက္ျပီး ကၽြန္မ အျပင္ကို တေရာေသာပါး ေျပးထြက္သြားလိုက္တယ္။ က်ိန္းေသတာ တစ္ခုကေတာ့ သူနဲ႕ကၽြန္မနဲ႕ၾကား ေနာင္ကို အေျပာင္အပ်က္သေဘာနဲ႕ေတာင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးလိုစိတ္ ကၽြန္မစိတ္က မရွိေတာ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္။အရင္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အင္မတန္ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္။။ အဲ့ဒီ့ေန႕က ဘန္ေကာက္မွာ မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို မိုးေရထဲမွာ ေမ်ာခ်လိုက္တယ္။ သူကို ကၽြန္မရင္ထဲကေန အျပီး စြန္ ့ခြာလိုက္တယ္ ။
္Labels: ရင္ကြဲနာ အပိုင္းအစမ်ား
Thursday, November 26, 2009
စုန္လိုက္ ဒႆန၏ အႏာၱရယ္
[8888peoplepower] အီးေမးလ္အုပ္စုမွ ကူးယူရရွိေဖၚျပပါသည္။
The voice 6-2, November 16.22, 2009 မွာပါတဲ့ ဆရာေမာင္စူးစမ္းရဲ ့ ေဆာင္းပါးတို ေလးကိုဖတ္ရပါတယ္၊ ဆရာ့ကိုစိတ္ဝင္စားသူတေယာက္လညး္ ျဖစ္ေနလို႔ပါ၊ မ.ဆ.လ ေခတ္မွာ ေဘာဂေဗဒ ဘာသာရပ္ကို စၿပီးသင္ယူခဲ့စဥ္ကပင္ ဆရာေမာင္စူးစမ္း ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီး သားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ အစြန္းထြက္တန္ဘိုးတုိ႔၊ ကုန္ထုတ္စြမ္းအား ကုန္ထုတ္ဆက္ ဆံေရး ဆိုတဲ့ ေဝဟာရေတြကို ၾကားလိုက္ရင္ပဲ ေမာင္စူးစမ္းဆိုတဲ့ အမည္နာမကို ေျပးၿပီး ျမင္မိပါေတာ့တယ္။ ဆရာသည္ ဆိုရွယ္လစ္ေဘာဂေဗဒဘာသာရပ္မွာေတာ့ ပါရဂူတဦးပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း မ.ဆ.လ ေခတ္တေခတ္လံုးဆရာရဲ ့စာေတြ ဆရာ့ ရဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြါးေရး သေဘာတရားေတြကို ေက်ာင္း သားေတြ ေလ့လာမွတ္သားခဲ့ၾကရပါတယ္။
ဆရာသည္ တခ်ိန္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဗဟိုလ္ေကာ္မတီတဦး ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္လို႔ လည္းသိခဲ့ရပါတယ္၊ ဗ.က.ပ ရဲ႔ မူဝါဒလမ္းစဥ္အေပၚမွာ သေဘာထားကြဲလြဲလို႔လား၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ အေပၚမွာ အျမင္မၾကည္လင္လို႔လား ဆိုတာေတာ့ မသိပါ။ ဗ.က.ပ က ထြက္ၿပီး မ.ဆ.လ ကို ကူးေျပာင္း လိုက္တာကိုေတာ့ သိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗ.က.ပ ၊ မ.ဆ.လ တို႔နဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီး သေဘာတရားေရာ လက္ေတြ႔ပါ ကြ်မး္က်င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဝါရင့္ ဆရာ ႀကီး ျဖစ္လို႔လည္း ေလးစားမိပါ တယ္။
ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆရာသည္ နိုင္ငံေရးကို အစြဲအလမ္းႀကီးတဲ့ နိုင္ငံေရး သမားႀကီးတေယာက္ျဖစ္ေနသလား ေတာ့ မေျပာတက္ပါ၊ အင္အယ္ဒီမွာ လူႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေန တာကိုလည္း ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္၊ အခု ဆရာသည္ အင္အယ္ဒီနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံေရးမ်ဳိး ရွိမရွိဆို တာ မသိပါ၊ န.အ.ဖ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ တရားဝင္ထုတ္ေဝေနတဲ့ စာေစာင္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ ေတြ ထဲမွာေတာ့ ဆရာ့စာေတြကို ဆက္လက္ၿပီးေတြ႔ေနရျပန္ပါၿပီ၊ ကမၻာ့စီးပြါးေရး ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚမႈ႔ ေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး အေတြးအေခၚရႈ႔ေဒါင့္၊ ေဘာဂေဗဒရႈ႔ေဒါင့္တို႔မွ ဆရာ့ေရးသားတင္ျပခ်က္ ေတြကိုလည္း ယေန႔ အထိ က်ေနာ္တို႔ တန္ဖိုးထား ေလ့လာေနရတုံးပါ၊ ဆရာ့ကို ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြါးေရး ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ႀကီးတဦး အေနနဲ႔ ေလးစားလွ်က္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္လို သာမန္စာ ဖတ္တတ္သူတဦးအေနနဲ႔ ဆရာ့စာေရးပံုေရးနည္းေတြ၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔၊ ျမန္မာမႈ႔ျပဳ ထားတဲ့ ေဝါဟာရေတြက ခက္ လြန္း နက္လြန္းလို႔ နားမလည္တာေတြမ်ားတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႔ ၫ့ံဖ်င္းမႈကိုပဲ အျပစ္တင္မိေနပါ ေတာ့ တယ္၊ ဆရာသည္ ျမန္မာစာေရးတဲ့ ေနရာမွာ ဆရာေတာ္ သွ်င္ဥကၠဌ ကဲ့သို႔ပင္ ပညာရွင္ပီပီသသ နက္ရိႈင္းစြာေရးႏိႈင္တဲ့အတြက္ ေလးစားရပါေသးတယ္၊ နားမလည္တာကေတာ့ စာဖတ္သူေတြရဲ႔ ၫံ့ဖ်င္းမႈပါပဲ။
ဆရာရဲ႔ နိုင္ငံေရးသမားခံယူမႈ႔ မခံယူမႈ႔နဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီး ဆရာ့စာကိုလည္း ဖတ္မိဘူးပါတယ္၊ဒါက ဆရာ့အပိုင္းပါ၊ သို႔ေသာ္ ဆရာ ေရးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ သည္ အထက္ကလာမည္ ဆိုတာမ်ဳိး၊ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ ရုပ္ေျပာင္းပြိဳင့္ဆိုတဲ့ စာေတြ ကိုဖတ္ရျပန္ေတာ့လည္း ဆရာ သည္ နုိင္ငံ ေရးနယ္ထဲမွ နိမိတ္ပံုေဆာင္ ဆရာႀကီးတဦးျဖစ္ေနပါေသးလားလို႔ နားလည္မိျပန္ပါ တယ္။ ဒီမိုကေရစီသည္ အထက္ကပဲလာမည္လို႔ ဆရာေရး တံုးက လည္း က်ေနာ္က ဒီမိုကေရစီ သည္ ဒီမိုကေရစီရွိတဲ့ ေနရာ ကပဲလာႏႈိုင္တယ္လို႔ ျပန္ၿပီးေရးခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခုလည္း ေရြးေကာက္ ပြဲႏွင့္ မဟာဗ်ဴဟာ ေျမာက္ရုပ္ေျပာင္းပြိဳင့္ဆိုတဲ့ စာတမ္း ကို ဖတ္ရျပန္ပါၿပီ၊ အဲဒီ့အထဲက နုိင္ငံေရးႏွင့္ ဒီပလိုေမစီ ”ေခါင္းတြဲႏွင့္ေနာက္တြဲ” ဆိုတာေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ဘဝင္မက်တာ က ”ျမန္မာ့နုိင္ငံေရး အနာဂတ္တြင္ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီက႑၊ သမိုင္းက႑၊ မဟာေခါင္းေဆာင္တို႔၏ က႑သည္ ကုန္ဆံုးၿပီ၊ ေပၚ မည့္ ျမန္မာ့ နိုင္ငံေရး ပံုသ႑န္သည္ (လမ္းၫြန္ဒီမိုကေရစီ)တြင္ အင္စတီက်ဴးရွင္း (တပ္မေတာ္ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္) တို႔က အဆံုးအျဖတ္ေပးေသာ က႑ျဖစ္ တည္ လာ မည္” ဆိုသည့္ ဆရာ့ေဟာကိန္းျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေမာင္စူးစမ္းက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အနာဂတ္တြင္ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီက႑၊ သမိုင္းက႑၊ မဟာေခါင္းေဆာင္တို႔၏ က႑သည္ ကုန္ဆံုးၿပီလို႔ဆိုလိုက္ ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုနားလည္ ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ ကမၻာႀကီးမွာ မည္သည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ မဆို အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီက႑ ကုန္ဆံုးတယ္လို႔ ရွိဘူးပါသလား၊ ဆရာေျပာသလိုဆိုရင္ ဗမာျပည္မွာေတြးေခၚပညာရွင္ေတြ မေပၚ ေပါက္ႏႈိင္ေတာ့ဘူးလား၊ မိမိကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ နုိင္ငံနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တိုးတက္ ျဖစ္ထြန္းေရး အတြက္ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္စဥ္း စားဖို႔ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလား၊ လူတိုင္းမွာ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚ ခြင့္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေဖၚထုတ္ ခြင့္ဆိုတာ မရွိရေတာ့ဘူးလား၊ ကမၻာ့ဒႆန ပညာသမိုင္းမွာ ေဆာ့ခရစ္တီး၊ ပေလတို၊ အရစၥတိုတယ္၊ ေဟဂယ္ တို႔မွအစ ဒါဝင္၊ ေဖါရီးယား၊ စိန္႔ဆိုင္ မြန္၊ ကား(လ္)မာ့က္(စ္)၊ နစ္ေရွးတို႔အပါအဝင္ ယၡဳေခတ္ေအာ္စကာ အီကာစိုတို႔အထိ လြတ္လပ္စြာ ေပၚထြန္း လာခဲ့ၾကတဲ့ အိုင္ဒီ လို ဂ်စ္ႀကီး ေတြပင္ မဟုတ္ပါလား၊ ဆရာ့အေျပာအရဆိုရင္ အနာဂတ္ ျမန္မာ့ နိုင္ငံေရးမွာ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီက႑သည္ န.အ.ဖ က စိတ္တုိင္းက်ေရြးေကာက္ပြဲမွ ျဖစ္ေပၚလာ မည့္ (တပ္မေတာ္ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္)ကသာ ေပၚေပါက္လာရမည္၊ အျခားမည္သည့္ ေနရာကမွ ျဖစ္ထြန္းခြင့္ မရွိလို႔ျဖစ္ ေနပါေရာ့လား၊ ဆရာက ဦးေႏွာက္ မဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အျဖစ္ပံုေဖၚခ်င္ ဟန္ ရွိေန ပါေပါ့လား။
ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးအနာဂတ္မွာ သမိုင္းက႑လည္းကုန္ဆံုးၿပီလို႔ ဆရာကဆိုျပန္ပါတယ္၊ ဘယ္သမိုင္းက႑ကို ဆရာကဆို လို တာလဲ၊ ကြန္ျမဴနစ္သမိုင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ဆိုတာ နဲ႔ေတာ့ ေရာၿပီး မေျပာသင့္ပါဘူး၊ လူ႔သမိုင္းက႑ဆိုတာ လူေတြနဲ႔မကိုက္ညီ ေတာ့လို႔ ခ်ဳပ္ဆံုးမႈ႔ေတြရွိၾကေပမယ့္ လူေတြနဲ႔ ကိုက္ ညီမယ့္ သမုိင္းက႑သစ္ေတြက ေပၚလာရစၿမဲပါ၊ အေဟာင္းအေဟာင္း ေတြကို ျပဳျပင္ရင္း အသစ္အသစ္ေတြကို ဖန္တီးေနၾကတဲ့ ျဖစ္စဥ္သည္ပင္လွ်င္ သမိုင္းမဟုတ္ပါလား။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာလည္း ျမန္မာ့လူအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ သမိုင္းကိုျမန္မာေတြ ဖန္တီးေနၾကမွာပါ၊ စစ္တပ္ကဦးစီးထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကသာ ျမန္မာ့သမိုင္းကို ဖန္တီးခြင့္ရွိတယ္ လို႔ေတာ့ ျမန္မာ့ သမိုင္းကို စစ္တပ္ထံ ”ဝ” ကြက္မအပ္သင့္ပါဘူး။
ေနာက္တခ်က္က မဟာေခါင္းေဆာင္တို႔ရဲ႔ က႑လည္း ကုန္ဆံုးသြားၿပီလား၊ေခတ္ေဟာင္းက အယူအဆအတိုင္း နိုင္သူက သမိုင္းဝင္၊ရႈံးသူက သမုိင္း က်ဥ္ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး၊ လူ႔သမုိင္းမွာရႈံးသည္ျဖစ္ေစ နိုင္သည္ျဖစ္ေစ လူသားအက်ဳိး အတြက္ အမွန္တရားဘက္မွ ရပ္တန္႔ ခဲ့သူေတြရဲ႔ သမိုင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမည္ မဟုတ္ပါဘူး၊ တို႔ေတာင္းတဲ့ ကာလေလး တခုကို ၾကည့္ၿပီး မဟာေခါင္းေဆာင္တို႔ရဲ႔ က႑သည္ ကုန္ ဆံုးသြားၿပီ ဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ ကေတာ့ ရိုင္းလြန္း တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႔ က႑သည္ အေၾကာင္းမမည္ အရာမ ေရာက္ ဘဲ ရပ္တန္းက ရပ္သြားၿပီ၊ စစ္တပ္က ဖန္တီးမယ့္ လမ္းစဥ္အတိုင္းလိုက္ဖို႔သာ ျဖစ္ေတာ့သည္လို႔ ဆရာက မွတ္ခ်က္ခ် လိုက္တာပဲ၊ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ လည္း လူေတြပါပဲ၊ လူေတြ႔သည္ ကိုယ့္သမိုင္းကို ကိုယ္ေရး ေနၾကတာပါ၊ အေတြးအေခၚ၊ အယူ အဆ၊ လမ္းစဥ္ေတြ နဲ႔ အတူ သမိုင္းမွတ္ခ်က္ေတြ အေပးခံ ေနၾကရတာပါ။ အခန္းက႑သည္ ၿပီးဆံုးသြားသည္ဟု မရွိ ခဲ့ပါဘူး။
ဆရာေမာင္စူးစမ္းသည္ပင္လွ်င္ ဗ.က.ပ ဗဟိုလ္ေကာ္မီတီအခန္းက႑မွ မ.ဆ.လ ပါတီကို အလုပ္အေကြ်းျပဳခဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အင္အယ္ဒီ ဗဟိုလ္မွာ ဆရာ့ကိုေတြ႔ရျပန္တယ္၊ ေဟာအခု န.အ.ဖ ေခတ္ စာေရးဆရာႀကီး ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္၊ ဆရာ့က႑ေတြက အေျပာင္းအလဲ ေတြပဲမဟုတ္ ပါလား ၿပီးဆုံးသြားးျခင္း၊ ကုန္ဆံုးသြားျခင္းမ်ဳိးေတာ့ ဆရာ မေသမျခင္း မျဖစ္တန္ရာပါ ဘူး၊ ထို႔နည္းအတူပဲေပါ့ မဟာေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႔ က႑ သည္ သူတို႔လႈပ္ရွားေနသ၍ ၿပီးဆံုး မသြားပါဘူး။
ေပၚမည့္ျမန္မာ့နုိင္ငံေရး ပံုသ႑ာန္သည္ (တပ္မေတာ္ႏွင့္လႊတ္ေတာ္) တို႔က အဆံုးအျဖတ္ ေပးေသာ က႑ျဖစ္တည္လာ မည္လို႔ ဆရာကေဟာကိန္း ထုတ္လုိက္တယ္၊ ဒါေတြကေတာ့ ဆရာေျပာမွခ်ည္းမဟုတ္ပါဘူး၊
အရပ္ထဲမွာလည္းေျပာေနၾကတာပါပဲ၊ ျပည္တြင္းေရာျပည္ပမွာပါ အတုိက္အခံေတြရဲ႔ လႈပ္ရွားမႈ႔ေတြက န.အ.ဖ ကိုထိထိေရာက္ ေရာက္ မသက္ေရာက္ခဲ့ေသးဘူး ဆိုတာ လူတိုင္းသိေနၾကတာပါပဲ၊ ၉၀ ခုႏွစ္က တရားဝင္ေရြးေကာက္ပြဲ (ကမၻာကလည္း အသိ အမွတ္ျပဳ) မွာ တရားဝင္အနုိင္ရရွိခဲ့တဲ့ အင္အယ္ဒီပါတီကို အာဏာမလႊဲ၊ အသိမအမွတ္ေတာင္ မျပဳပဲ ႏွိပ္ကြတ္ေနခဲ့တာ ဘယ္ သူ က ဘာမ်ားတက္ႏိႈင္ၾကလို႔လဲ၊ ျပည္တြင္းကလည္း မတက္ႏႈိင္ ျပည္ပကလည္း မကူညီနဲ႔ ေရစံုေမ်ာခဲ့ရတဲ့အေျခအေနကို အတုိက္အခံေတြဘက္က လည္း ဘာမွ မလုပ္နိုင္ဘူးဆိုေတာ့ န.အ.ဖ ကခင္းတဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ဖို႔မွ အပ အျခားမရွိဘူးဆိုတဲ့ အေျဖကို ဆိုက္ေနၿပီဆိုတာကေတာ့ လူတိုင္း ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ အခ်က္ပါ၊ ဆရာကေဟာကိန္းထုတ္မွ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ျမန္မာ့အေျခအေနသည္ အင္ဒိုနီးရွားတို႔လို ထိုင္းတို႔လို စစ္အာဏာရွင္စံနစ္မွ ဒီမိုကေရစီသို႔ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္း သြားေအာင္ ပင္ မနည္းလုပ္ယူၾကရအံုးမွာပါ။
ျမန္မာ့အေရးနဲ႔ အၿမဲလိုလိုပတ္သက္ေနသၫ့္ အေမရိကန္ပင္လွ်င္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ဆက္စပ္ခဲ့အၿပီးမွာ စစ္အစိုးရ ကိုပဲ ျပန္လည္အာရုံက် လာတယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္၊ စစ္ေအးတိုက္ပြဲက ကမၻာမွာၿပီးသြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာက မၿပီးေသးပါ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမလဲဆိုတာလည္း မသိႏႈိင္ေသးပါ၊ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ အေမရိကန္အေနနဲ႔ သူနဲ႔ အက်ိဳးတူ ရပ္တည္မယ့္ အစိုးရမ်ဳိးျဖစ္ေစခ်င္မွာပဲ ဆိုတာလည္း ထၫ့္တြက္ၾကရမွာပါ၊ အက်ဳိးဆက္ေတြ အေနနဲ႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲသည္လည္း ေလွ်ာေလွ်ာလ်ဴလ်ဴ ျဖစ္သြား ႏိႈင္ပါတယ္၊ ဆရာေျပာတဲ့ စစ္အစိုးရဦးစီး တဲ့ လႊတ္ေတာ္သည္လည္း ရုပ္ေျပာင္းပြိဳင့္တခုျဖစ္မယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ဒီလိုမ်ဳိးအေျခအေနေတြ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ေတြးေခၚမႈ႔သေဘာတရားေတြက ဦးေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီအေတြး အေခၚေတြသည္ အၿမဲ ထာ ဝရ တရားေသက် မေနနႈိင္ပါဘူး၊ အေတြးအေခၚအသစ္ေတြ ရွိေနၾကၿပီ၊ ေပၚေပါက္ဆဲ၊ ေပၚေပါက္ လာၾကဦးမည္ဆိုတာ ဓမၼတာပါ၊ ဆရာေျပာသလို အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီသည္ ဘယ္ေတာ့မွမၿပီးဆံုးပါ။ မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔ရဲ႔ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီ လမ္းသစ္ ေတြကို ေဖါက္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းသင့္ပါတယ္၊ လမ္းၫႊန္သင့္ပါတယ္၊ ျဖစ္တည္မႈ႔ေရစီး ေၾကာင္း အတိုင္း စုန္လိုက္ခိုင္း ၿပီး ေရမနစ္ေအာင္ ေရကူးေနၾကဖို႔ ေျပာနိုင္တာေလာက္ေတာ့ လူတိုင္းေပါ့လို႔ ေျပာၾကားရင္း။…။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာေမာင္စူးစမ္းခင္ဗ်ား။…။
ဦးဖိုးသာေအာင္--၂၃၊ ၁၁၊ ၀၉။
The voice 6-2, November 16.22, 2009 မွာပါတဲ့ ဆရာေမာင္စူးစမ္းရဲ ့ ေဆာင္းပါးတို ေလးကိုဖတ္ရပါတယ္၊ ဆရာ့ကိုစိတ္ဝင္စားသူတေယာက္လညး္ ျဖစ္ေနလို႔ပါ၊ မ.ဆ.လ ေခတ္မွာ ေဘာဂေဗဒ ဘာသာရပ္ကို စၿပီးသင္ယူခဲ့စဥ္ကပင္ ဆရာေမာင္စူးစမ္း ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီး သားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ အစြန္းထြက္တန္ဘိုးတုိ႔၊ ကုန္ထုတ္စြမ္းအား ကုန္ထုတ္ဆက္ ဆံေရး ဆိုတဲ့ ေဝဟာရေတြကို ၾကားလိုက္ရင္ပဲ ေမာင္စူးစမ္းဆိုတဲ့ အမည္နာမကို ေျပးၿပီး ျမင္မိပါေတာ့တယ္။ ဆရာသည္ ဆိုရွယ္လစ္ေဘာဂေဗဒဘာသာရပ္မွာေတာ့ ပါရဂူတဦးပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း မ.ဆ.လ ေခတ္တေခတ္လံုးဆရာရဲ ့စာေတြ ဆရာ့ ရဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြါးေရး သေဘာတရားေတြကို ေက်ာင္း သားေတြ ေလ့လာမွတ္သားခဲ့ၾကရပါတယ္။
ဆရာသည္ တခ်ိန္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဗဟိုလ္ေကာ္မတီတဦး ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္လို႔ လည္းသိခဲ့ရပါတယ္၊ ဗ.က.ပ ရဲ႔ မူဝါဒလမ္းစဥ္အေပၚမွာ သေဘာထားကြဲလြဲလို႔လား၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ အေပၚမွာ အျမင္မၾကည္လင္လို႔လား ဆိုတာေတာ့ မသိပါ။ ဗ.က.ပ က ထြက္ၿပီး မ.ဆ.လ ကို ကူးေျပာင္း လိုက္တာကိုေတာ့ သိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗ.က.ပ ၊ မ.ဆ.လ တို႔နဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီး သေဘာတရားေရာ လက္ေတြ႔ပါ ကြ်မး္က်င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဝါရင့္ ဆရာ ႀကီး ျဖစ္လို႔လည္း ေလးစားမိပါ တယ္။
ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆရာသည္ နိုင္ငံေရးကို အစြဲအလမ္းႀကီးတဲ့ နိုင္ငံေရး သမားႀကီးတေယာက္ျဖစ္ေနသလား ေတာ့ မေျပာတက္ပါ၊ အင္အယ္ဒီမွာ လူႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေန တာကိုလည္း ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္၊ အခု ဆရာသည္ အင္အယ္ဒီနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံေရးမ်ဳိး ရွိမရွိဆို တာ မသိပါ၊ န.အ.ဖ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ တရားဝင္ထုတ္ေဝေနတဲ့ စာေစာင္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ ေတြ ထဲမွာေတာ့ ဆရာ့စာေတြကို ဆက္လက္ၿပီးေတြ႔ေနရျပန္ပါၿပီ၊ ကမၻာ့စီးပြါးေရး ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚမႈ႔ ေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး အေတြးအေခၚရႈ႔ေဒါင့္၊ ေဘာဂေဗဒရႈ႔ေဒါင့္တို႔မွ ဆရာ့ေရးသားတင္ျပခ်က္ ေတြကိုလည္း ယေန႔ အထိ က်ေနာ္တို႔ တန္ဖိုးထား ေလ့လာေနရတုံးပါ၊ ဆရာ့ကို ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြါးေရး ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ႀကီးတဦး အေနနဲ႔ ေလးစားလွ်က္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္လို သာမန္စာ ဖတ္တတ္သူတဦးအေနနဲ႔ ဆရာ့စာေရးပံုေရးနည္းေတြ၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔၊ ျမန္မာမႈ႔ျပဳ ထားတဲ့ ေဝါဟာရေတြက ခက္ လြန္း နက္လြန္းလို႔ နားမလည္တာေတြမ်ားတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႔ ၫ့ံဖ်င္းမႈကိုပဲ အျပစ္တင္မိေနပါ ေတာ့ တယ္၊ ဆရာသည္ ျမန္မာစာေရးတဲ့ ေနရာမွာ ဆရာေတာ္ သွ်င္ဥကၠဌ ကဲ့သို႔ပင္ ပညာရွင္ပီပီသသ နက္ရိႈင္းစြာေရးႏိႈင္တဲ့အတြက္ ေလးစားရပါေသးတယ္၊ နားမလည္တာကေတာ့ စာဖတ္သူေတြရဲ႔ ၫံ့ဖ်င္းမႈပါပဲ။
ဆရာရဲ႔ နိုင္ငံေရးသမားခံယူမႈ႔ မခံယူမႈ႔နဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီး ဆရာ့စာကိုလည္း ဖတ္မိဘူးပါတယ္၊ဒါက ဆရာ့အပိုင္းပါ၊ သို႔ေသာ္ ဆရာ ေရးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ သည္ အထက္ကလာမည္ ဆိုတာမ်ဳိး၊ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ ရုပ္ေျပာင္းပြိဳင့္ဆိုတဲ့ စာေတြ ကိုဖတ္ရျပန္ေတာ့လည္း ဆရာ သည္ နုိင္ငံ ေရးနယ္ထဲမွ နိမိတ္ပံုေဆာင္ ဆရာႀကီးတဦးျဖစ္ေနပါေသးလားလို႔ နားလည္မိျပန္ပါ တယ္။ ဒီမိုကေရစီသည္ အထက္ကပဲလာမည္လို႔ ဆရာေရး တံုးက လည္း က်ေနာ္က ဒီမိုကေရစီ သည္ ဒီမိုကေရစီရွိတဲ့ ေနရာ ကပဲလာႏႈိုင္တယ္လို႔ ျပန္ၿပီးေရးခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခုလည္း ေရြးေကာက္ ပြဲႏွင့္ မဟာဗ်ဴဟာ ေျမာက္ရုပ္ေျပာင္းပြိဳင့္ဆိုတဲ့ စာတမ္း ကို ဖတ္ရျပန္ပါၿပီ၊ အဲဒီ့အထဲက နုိင္ငံေရးႏွင့္ ဒီပလိုေမစီ ”ေခါင္းတြဲႏွင့္ေနာက္တြဲ” ဆိုတာေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ဘဝင္မက်တာ က ”ျမန္မာ့နုိင္ငံေရး အနာဂတ္တြင္ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီက႑၊ သမိုင္းက႑၊ မဟာေခါင္းေဆာင္တို႔၏ က႑သည္ ကုန္ဆံုးၿပီ၊ ေပၚ မည့္ ျမန္မာ့ နိုင္ငံေရး ပံုသ႑န္သည္ (လမ္းၫြန္ဒီမိုကေရစီ)တြင္ အင္စတီက်ဴးရွင္း (တပ္မေတာ္ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္) တို႔က အဆံုးအျဖတ္ေပးေသာ က႑ျဖစ္ တည္ လာ မည္” ဆိုသည့္ ဆရာ့ေဟာကိန္းျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေမာင္စူးစမ္းက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အနာဂတ္တြင္ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီက႑၊ သမိုင္းက႑၊ မဟာေခါင္းေဆာင္တို႔၏ က႑သည္ ကုန္ဆံုးၿပီလို႔ဆိုလိုက္ ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုနားလည္ ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ ကမၻာႀကီးမွာ မည္သည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ မဆို အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီက႑ ကုန္ဆံုးတယ္လို႔ ရွိဘူးပါသလား၊ ဆရာေျပာသလိုဆိုရင္ ဗမာျပည္မွာေတြးေခၚပညာရွင္ေတြ မေပၚ ေပါက္ႏႈိင္ေတာ့ဘူးလား၊ မိမိကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ နုိင္ငံနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တိုးတက္ ျဖစ္ထြန္းေရး အတြက္ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္စဥ္း စားဖို႔ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလား၊ လူတိုင္းမွာ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚ ခြင့္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေဖၚထုတ္ ခြင့္ဆိုတာ မရွိရေတာ့ဘူးလား၊ ကမၻာ့ဒႆန ပညာသမိုင္းမွာ ေဆာ့ခရစ္တီး၊ ပေလတို၊ အရစၥတိုတယ္၊ ေဟဂယ္ တို႔မွအစ ဒါဝင္၊ ေဖါရီးယား၊ စိန္႔ဆိုင္ မြန္၊ ကား(လ္)မာ့က္(စ္)၊ နစ္ေရွးတို႔အပါအဝင္ ယၡဳေခတ္ေအာ္စကာ အီကာစိုတို႔အထိ လြတ္လပ္စြာ ေပၚထြန္း လာခဲ့ၾကတဲ့ အိုင္ဒီ လို ဂ်စ္ႀကီး ေတြပင္ မဟုတ္ပါလား၊ ဆရာ့အေျပာအရဆိုရင္ အနာဂတ္ ျမန္မာ့ နိုင္ငံေရးမွာ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီက႑သည္ န.အ.ဖ က စိတ္တုိင္းက်ေရြးေကာက္ပြဲမွ ျဖစ္ေပၚလာ မည့္ (တပ္မေတာ္ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္)ကသာ ေပၚေပါက္လာရမည္၊ အျခားမည္သည့္ ေနရာကမွ ျဖစ္ထြန္းခြင့္ မရွိလို႔ျဖစ္ ေနပါေရာ့လား၊ ဆရာက ဦးေႏွာက္ မဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အျဖစ္ပံုေဖၚခ်င္ ဟန္ ရွိေန ပါေပါ့လား။
ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးအနာဂတ္မွာ သမိုင္းက႑လည္းကုန္ဆံုးၿပီလို႔ ဆရာကဆိုျပန္ပါတယ္၊ ဘယ္သမိုင္းက႑ကို ဆရာကဆို လို တာလဲ၊ ကြန္ျမဴနစ္သမိုင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ဆိုတာ နဲ႔ေတာ့ ေရာၿပီး မေျပာသင့္ပါဘူး၊ လူ႔သမိုင္းက႑ဆိုတာ လူေတြနဲ႔မကိုက္ညီ ေတာ့လို႔ ခ်ဳပ္ဆံုးမႈ႔ေတြရွိၾကေပမယ့္ လူေတြနဲ႔ ကိုက္ ညီမယ့္ သမုိင္းက႑သစ္ေတြက ေပၚလာရစၿမဲပါ၊ အေဟာင္းအေဟာင္း ေတြကို ျပဳျပင္ရင္း အသစ္အသစ္ေတြကို ဖန္တီးေနၾကတဲ့ ျဖစ္စဥ္သည္ပင္လွ်င္ သမိုင္းမဟုတ္ပါလား။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာလည္း ျမန္မာ့လူအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ သမိုင္းကိုျမန္မာေတြ ဖန္တီးေနၾကမွာပါ၊ စစ္တပ္ကဦးစီးထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကသာ ျမန္မာ့သမိုင္းကို ဖန္တီးခြင့္ရွိတယ္ လို႔ေတာ့ ျမန္မာ့ သမိုင္းကို စစ္တပ္ထံ ”ဝ” ကြက္မအပ္သင့္ပါဘူး။
ေနာက္တခ်က္က မဟာေခါင္းေဆာင္တို႔ရဲ႔ က႑လည္း ကုန္ဆံုးသြားၿပီလား၊ေခတ္ေဟာင္းက အယူအဆအတိုင္း နိုင္သူက သမိုင္းဝင္၊ရႈံးသူက သမုိင္း က်ဥ္ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး၊ လူ႔သမုိင္းမွာရႈံးသည္ျဖစ္ေစ နိုင္သည္ျဖစ္ေစ လူသားအက်ဳိး အတြက္ အမွန္တရားဘက္မွ ရပ္တန္႔ ခဲ့သူေတြရဲ႔ သမိုင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမည္ မဟုတ္ပါဘူး၊ တို႔ေတာင္းတဲ့ ကာလေလး တခုကို ၾကည့္ၿပီး မဟာေခါင္းေဆာင္တို႔ရဲ႔ က႑သည္ ကုန္ ဆံုးသြားၿပီ ဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ ကေတာ့ ရိုင္းလြန္း တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႔ က႑သည္ အေၾကာင္းမမည္ အရာမ ေရာက္ ဘဲ ရပ္တန္းက ရပ္သြားၿပီ၊ စစ္တပ္က ဖန္တီးမယ့္ လမ္းစဥ္အတိုင္းလိုက္ဖို႔သာ ျဖစ္ေတာ့သည္လို႔ ဆရာက မွတ္ခ်က္ခ် လိုက္တာပဲ၊ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ လည္း လူေတြပါပဲ၊ လူေတြ႔သည္ ကိုယ့္သမိုင္းကို ကိုယ္ေရး ေနၾကတာပါ၊ အေတြးအေခၚ၊ အယူ အဆ၊ လမ္းစဥ္ေတြ နဲ႔ အတူ သမိုင္းမွတ္ခ်က္ေတြ အေပးခံ ေနၾကရတာပါ။ အခန္းက႑သည္ ၿပီးဆံုးသြားသည္ဟု မရွိ ခဲ့ပါဘူး။
ဆရာေမာင္စူးစမ္းသည္ပင္လွ်င္ ဗ.က.ပ ဗဟိုလ္ေကာ္မီတီအခန္းက႑မွ မ.ဆ.လ ပါတီကို အလုပ္အေကြ်းျပဳခဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အင္အယ္ဒီ ဗဟိုလ္မွာ ဆရာ့ကိုေတြ႔ရျပန္တယ္၊ ေဟာအခု န.အ.ဖ ေခတ္ စာေရးဆရာႀကီး ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္၊ ဆရာ့က႑ေတြက အေျပာင္းအလဲ ေတြပဲမဟုတ္ ပါလား ၿပီးဆုံးသြားးျခင္း၊ ကုန္ဆံုးသြားျခင္းမ်ဳိးေတာ့ ဆရာ မေသမျခင္း မျဖစ္တန္ရာပါ ဘူး၊ ထို႔နည္းအတူပဲေပါ့ မဟာေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႔ က႑ သည္ သူတို႔လႈပ္ရွားေနသ၍ ၿပီးဆံုး မသြားပါဘူး။
ေပၚမည့္ျမန္မာ့နုိင္ငံေရး ပံုသ႑ာန္သည္ (တပ္မေတာ္ႏွင့္လႊတ္ေတာ္) တို႔က အဆံုးအျဖတ္ ေပးေသာ က႑ျဖစ္တည္လာ မည္လို႔ ဆရာကေဟာကိန္း ထုတ္လုိက္တယ္၊ ဒါေတြကေတာ့ ဆရာေျပာမွခ်ည္းမဟုတ္ပါဘူး၊
အရပ္ထဲမွာလည္းေျပာေနၾကတာပါပဲ၊ ျပည္တြင္းေရာျပည္ပမွာပါ အတုိက္အခံေတြရဲ႔ လႈပ္ရွားမႈ႔ေတြက န.အ.ဖ ကိုထိထိေရာက္ ေရာက္ မသက္ေရာက္ခဲ့ေသးဘူး ဆိုတာ လူတိုင္းသိေနၾကတာပါပဲ၊ ၉၀ ခုႏွစ္က တရားဝင္ေရြးေကာက္ပြဲ (ကမၻာကလည္း အသိ အမွတ္ျပဳ) မွာ တရားဝင္အနုိင္ရရွိခဲ့တဲ့ အင္အယ္ဒီပါတီကို အာဏာမလႊဲ၊ အသိမအမွတ္ေတာင္ မျပဳပဲ ႏွိပ္ကြတ္ေနခဲ့တာ ဘယ္ သူ က ဘာမ်ားတက္ႏိႈင္ၾကလို႔လဲ၊ ျပည္တြင္းကလည္း မတက္ႏႈိင္ ျပည္ပကလည္း မကူညီနဲ႔ ေရစံုေမ်ာခဲ့ရတဲ့အေျခအေနကို အတုိက္အခံေတြဘက္က လည္း ဘာမွ မလုပ္နိုင္ဘူးဆိုေတာ့ န.အ.ဖ ကခင္းတဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ဖို႔မွ အပ အျခားမရွိဘူးဆိုတဲ့ အေျဖကို ဆိုက္ေနၿပီဆိုတာကေတာ့ လူတိုင္း ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ အခ်က္ပါ၊ ဆရာကေဟာကိန္းထုတ္မွ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ျမန္မာ့အေျခအေနသည္ အင္ဒိုနီးရွားတို႔လို ထိုင္းတို႔လို စစ္အာဏာရွင္စံနစ္မွ ဒီမိုကေရစီသို႔ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္း သြားေအာင္ ပင္ မနည္းလုပ္ယူၾကရအံုးမွာပါ။
ျမန္မာ့အေရးနဲ႔ အၿမဲလိုလိုပတ္သက္ေနသၫ့္ အေမရိကန္ပင္လွ်င္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ဆက္စပ္ခဲ့အၿပီးမွာ စစ္အစိုးရ ကိုပဲ ျပန္လည္အာရုံက် လာတယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္၊ စစ္ေအးတိုက္ပြဲက ကမၻာမွာၿပီးသြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာက မၿပီးေသးပါ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမလဲဆိုတာလည္း မသိႏႈိင္ေသးပါ၊ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ အေမရိကန္အေနနဲ႔ သူနဲ႔ အက်ိဳးတူ ရပ္တည္မယ့္ အစိုးရမ်ဳိးျဖစ္ေစခ်င္မွာပဲ ဆိုတာလည္း ထၫ့္တြက္ၾကရမွာပါ၊ အက်ဳိးဆက္ေတြ အေနနဲ႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲသည္လည္း ေလွ်ာေလွ်ာလ်ဴလ်ဴ ျဖစ္သြား ႏိႈင္ပါတယ္၊ ဆရာေျပာတဲ့ စစ္အစိုးရဦးစီး တဲ့ လႊတ္ေတာ္သည္လည္း ရုပ္ေျပာင္းပြိဳင့္တခုျဖစ္မယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ဒီလိုမ်ဳိးအေျခအေနေတြ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ေတြးေခၚမႈ႔သေဘာတရားေတြက ဦးေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီအေတြး အေခၚေတြသည္ အၿမဲ ထာ ဝရ တရားေသက် မေနနႈိင္ပါဘူး၊ အေတြးအေခၚအသစ္ေတြ ရွိေနၾကၿပီ၊ ေပၚေပါက္ဆဲ၊ ေပၚေပါက္ လာၾကဦးမည္ဆိုတာ ဓမၼတာပါ၊ ဆရာေျပာသလို အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီသည္ ဘယ္ေတာ့မွမၿပီးဆံုးပါ။ မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔ရဲ႔ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီ လမ္းသစ္ ေတြကို ေဖါက္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းသင့္ပါတယ္၊ လမ္းၫႊန္သင့္ပါတယ္၊ ျဖစ္တည္မႈ႔ေရစီး ေၾကာင္း အတိုင္း စုန္လိုက္ခိုင္း ၿပီး ေရမနစ္ေအာင္ ေရကူးေနၾကဖို႔ ေျပာနိုင္တာေလာက္ေတာ့ လူတိုင္းေပါ့လို႔ ေျပာၾကားရင္း။…။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာေမာင္စူးစမ္းခင္ဗ်ား။…။
ဦးဖိုးသာေအာင္--၂၃၊ ၁၁၊ ၀၉။
Tuesday, November 24, 2009
ေရႊဂုံတိုင္ ေၾကညာစာတမ္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ ဂ်ပန္တြင္က်င္းပ
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ(၂၉-၄-၂၀၀၉)ရက္ေန႕တြင္ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခဲ့ေသာ ေရႊဂံုတိုင္ ေၾကျငာစာတမ္းအား အေကာင္အထည္ေပၚလာႏူိင္ေရးအတြက္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံအတြင္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးကို ၂၃-၁၁-၂၀၀၉ ရက္ေန႕တြင္ Rengo အေဆာက္အဦး၌ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ)ဂ်ပန္ဌာနခြဲႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ား ဂ်ပန္အဖြဲ ့အစည္းမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းက်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ရာလူေပါင္း ၄၅၀ေက်ာ္တက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
အလုပ္သမားေရးရာ၀န္ႀကီး ခြန္ျမင့္ထြန္းႏွင့္ ေတြ ့ဆံုပြဲ
NCGUB ၏ အလုပ္သမားေရးရာ၀န္ႀကီး ခြန္ျမင့္ထြန္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအလုပ္သမားသမဂၢအဖြဲ ့ခ်ဳပ္(ဂ်ပန္ျပည္)တို ့ေတြ ့ဆံုပြဲကို ၂၀၀၉ ႏို၀င္ဘာ ၂၂ ရက္ေန ့က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ တိုက်ိဳၿမိဳ ့ တာကာဒါႏိုဘာဘာ အရပ္ရွိ ရီဆိုင္ကယ္စင္တာတြင္ ေန ့လည္ ၁ နာရီမွ ညေန ၅ နာရီအထိ က်င္းပခဲ့ပါသည္။
Sunday, November 22, 2009
Monday, November 16, 2009
ရာစုသစ္ဆႏၵ
(ငယ္ႏုစဥ္တုန္းကအေတြးေလးေတြပါ။ မွ်ေ၀ခံစားၾကည့္ၾကဖို ့ပါ)
ညီမေလးသိရဲ ့လား
ေပၽာ္ရႊင္ဖြယ္ရာညေနခင္းကို
ကိုယ့္လြယ္အိတ္ထဲကထုတ္ခင္းလို႔
ကုိယ္ကိုယ္တုိင္ကေတာ့
အေပၽာ္ေတြေပၽာက္ဆံုးလုိ႔ေပါ့။
ညီမေလးသိရဲ့လား
အတိတ္ရဲ ့ထိုးႏွက္ခၽက္ေတြက
ပစၥဳပၸန္မွာ ဒဏ္ရာမၽားစြာ
အနာဂတ္မွာေတာ့
ဖၽက္မရတဲ့အမာရြတ္ေတြနဲ႔
ကြဲအက္ေႂကမြ တစ္ဘ၀စာ
ညီမေလး သိရဲ ့လား
ကိုယ့္ရဲ ့ညေတြကမဲေမွာင္
ကိုယ့္ရဲ ့မနက္ခင္းအလင္းေရာင္ကေပၽာက္ဆံုး
ဘ၀တစ္ေလၽာက္လံုးမွာ
ေကာက္စရာပန္းေတြကလဲေႁခာက္
ေသာက္စရာစမ္းေရကလည္းေနာက္
ေလွ်ာက္စရာလမ္းေတြကလဲေပၽာက္နဲ႔ေပါ့။
ညီမေလးသိရဲ ့လား
ကုိယ့္ရဲ ့ေကာင္းကင္ လေရာင္ႁပင္မွာ
အပူစေတြကူမွ်ေ၀သူ
လမ္းႁပႂကယ္ေလး ညီမေလးပဲေလ။
ညီမေလးသိရဲ ့လား
ႏွစ္ဆယ္တစ္-ရာစုႏွစ္သစ္ကို
အခၽစ္မၽားစြာနဲ႔ႄကိဳဆို ကို္ယ့္တို႔အခၽစ္
သစ္ႃပီးရင္းသစ္၊ ခၽစ္ႃပီးရင္း ခၽစ္ႂကမယ္။
၂၀၀၁ ၊ ဇန္န၀ါရီ
ညီမေလးသိရဲ ့လား
ေပၽာ္ရႊင္ဖြယ္ရာညေနခင္းကို
ကိုယ့္လြယ္အိတ္ထဲကထုတ္ခင္းလို႔
ကုိယ္ကိုယ္တုိင္ကေတာ့
အေပၽာ္ေတြေပၽာက္ဆံုးလုိ႔ေပါ့။
ညီမေလးသိရဲ့လား
အတိတ္ရဲ ့ထိုးႏွက္ခၽက္ေတြက
ပစၥဳပၸန္မွာ ဒဏ္ရာမၽားစြာ
အနာဂတ္မွာေတာ့
ဖၽက္မရတဲ့အမာရြတ္ေတြနဲ႔
ကြဲအက္ေႂကမြ တစ္ဘ၀စာ
ညီမေလး သိရဲ ့လား
ကိုယ့္ရဲ ့ညေတြကမဲေမွာင္
ကိုယ့္ရဲ ့မနက္ခင္းအလင္းေရာင္ကေပၽာက္ဆံုး
ဘ၀တစ္ေလၽာက္လံုးမွာ
ေကာက္စရာပန္းေတြကလဲေႁခာက္
ေသာက္စရာစမ္းေရကလည္းေနာက္
ေလွ်ာက္စရာလမ္းေတြကလဲေပၽာက္နဲ႔ေပါ့။
ညီမေလးသိရဲ ့လား
ကုိယ့္ရဲ ့ေကာင္းကင္ လေရာင္ႁပင္မွာ
အပူစေတြကူမွ်ေ၀သူ
လမ္းႁပႂကယ္ေလး ညီမေလးပဲေလ။
ညီမေလးသိရဲ ့လား
ႏွစ္ဆယ္တစ္-ရာစုႏွစ္သစ္ကို
အခၽစ္မၽားစြာနဲ႔ႄကိဳဆို ကို္ယ့္တို႔အခၽစ္
သစ္ႃပီးရင္းသစ္၊ ခၽစ္ႃပီးရင္း ခၽစ္ႂကမယ္။
၂၀၀၁ ၊ ဇန္န၀ါရီ
“အသဲကြဲတိုးရစ္(စ္)ႄကီး”
(လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ခံစား
ေရးဖြဲ ့ထားတဲ့ ကဗ်ာေလး ျပန္ေတြ ့လို ့ မွ်ေ၀လိုက္တယ္)
ဘ၀အေမာေတြကို တင္ေဆာင္
သံသရာရထားႄကီး ေခၚေဆာင္ရာလိုက္
အခၽစ္္အတြက္နဲ႔ အလူးအလဲထိခိုက္ခဲ့သူ
ငါ ... အသဲကြဲတိုးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
အမုန္းေတာ့မပါ
အရံႈးေတြနဲ႔ဘ၀ဟာ
ေႂကမြေနတဲ့အသဲနဲ႔
ရင္ဘတ္ႄကီး ဟင္းလင္းဗလာ
ဒဏ္ရာေ၀ဒနာ မၽားလာတဲ့အခါ
သူရာရည္နဲ႔
ေသာကေတြကို ေဆးေႂကာခၽေနရသူ
ငါ ... အသဲကြဲတိုးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
ဘယ္ေသာအခါမွ
ႁပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး
အခၽစ္ဆံုးေပးခဲ့တဲ့ ဆူး
ႏွလံုးသားမွာစူး
ဘ၀တခုလံုးေပါက္ေအာင္စူးေပမယ့္
မမုန္းရက္ဘူး ခၽစ္ၪီးသူေရ
ရူးရူးမိုက္မိုက္ ခၽစ္ေနခဲ့သူ
ငါ ... အသဲကြဲတိုးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
ေ၀းသြားတဲ့အခါ ေမ့မၽားသြားမလား
ဒဏ္ရာရႏွလံုးသားက
တရံမလပ္သတိရႃမဲ တမ္းတဆဲပါ
ေတေလငွက္တေကာင္လို
သမုဒၵရာကိုအိမ္လုပ္
အလြမ္းတထုပ္နဲ႔ ရြက္လႊင့္ထြက္ေႁပး
(တဘ၀စာ)
မိုးမဆံုးေႁမမဆံုး
အခၽစ္ၪီးနဲ႔အေ၀းဆံုး
ကမာၻေႁမအႏွွွွံ႔ ေႁပးပုန္းေနခဲ့ရသူ
ငါ ... အသဲကဲြတုိးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
အခၽစ္ၪီးေရ
အခုမၽားေတာ့
အနာဂတ္ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခၽက္ဟူသမွ်
ဘ၀နဲ႔ေရာေႏွာေမွ်ာႁပစ္
ေသာကစစ္စစ္ေတြနဲ႔
အလြမ္းႏြံနစ္ေနႃမဲသူ
လြမ္းကၽန္ရစ္ေနခဲ့သူ
ငါ ... အသဲကြဲတုိးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
ေမာင္လြမ္းမိႈင္း
၂၀၀၁ ၊ ေမ
( ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ရင္တစံုသို႔)
ေရးဖြဲ ့ထားတဲ့ ကဗ်ာေလး ျပန္ေတြ ့လို ့ မွ်ေ၀လိုက္တယ္)
ဘ၀အေမာေတြကို တင္ေဆာင္
သံသရာရထားႄကီး ေခၚေဆာင္ရာလိုက္
အခၽစ္္အတြက္နဲ႔ အလူးအလဲထိခိုက္ခဲ့သူ
ငါ ... အသဲကြဲတိုးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
အမုန္းေတာ့မပါ
အရံႈးေတြနဲ႔ဘ၀ဟာ
ေႂကမြေနတဲ့အသဲနဲ႔
ရင္ဘတ္ႄကီး ဟင္းလင္းဗလာ
ဒဏ္ရာေ၀ဒနာ မၽားလာတဲ့အခါ
သူရာရည္နဲ႔
ေသာကေတြကို ေဆးေႂကာခၽေနရသူ
ငါ ... အသဲကြဲတိုးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
ဘယ္ေသာအခါမွ
ႁပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး
အခၽစ္ဆံုးေပးခဲ့တဲ့ ဆူး
ႏွလံုးသားမွာစူး
ဘ၀တခုလံုးေပါက္ေအာင္စူးေပမယ့္
မမုန္းရက္ဘူး ခၽစ္ၪီးသူေရ
ရူးရူးမိုက္မိုက္ ခၽစ္ေနခဲ့သူ
ငါ ... အသဲကြဲတိုးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
ေ၀းသြားတဲ့အခါ ေမ့မၽားသြားမလား
ဒဏ္ရာရႏွလံုးသားက
တရံမလပ္သတိရႃမဲ တမ္းတဆဲပါ
ေတေလငွက္တေကာင္လို
သမုဒၵရာကိုအိမ္လုပ္
အလြမ္းတထုပ္နဲ႔ ရြက္လႊင့္ထြက္ေႁပး
(တဘ၀စာ)
မိုးမဆံုးေႁမမဆံုး
အခၽစ္ၪီးနဲ႔အေ၀းဆံုး
ကမာၻေႁမအႏွွွွံ႔ ေႁပးပုန္းေနခဲ့ရသူ
ငါ ... အသဲကဲြတုိးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
အခၽစ္ၪီးေရ
အခုမၽားေတာ့
အနာဂတ္ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခၽက္ဟူသမွ်
ဘ၀နဲ႔ေရာေႏွာေမွ်ာႁပစ္
ေသာကစစ္စစ္ေတြနဲ႔
အလြမ္းႏြံနစ္ေနႃမဲသူ
လြမ္းကၽန္ရစ္ေနခဲ့သူ
ငါ ... အသဲကြဲတုိးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
ေမာင္လြမ္းမိႈင္း
၂၀၀၁ ၊ ေမ
( ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ရင္တစံုသို႔)
Thursday, November 12, 2009
ေခတ္တေခတ္ကို ထုဆစ္သူမ်ား
ေဟာဒီ .. ဘဒၵကမ ၻာ မွာ
အေျပာင္းအလဲေတြက ျမန္ဆန္လြန္းတယ္
တဖက္သတ္ေရးစြဲခဲ့တဲ့ အေျခခံဥပေဒထဲက
အခြင့္အေရးကို ေခ်ာင္းေနတဲ့
သတၱ၀ါတို ့ရဲ ့စိတ္အေျပာင္းအလဲက
ပိုျမန္လြန္းတယ္
ပိုၿပီးရြံစရာေကာင္းတယ္…..။
ေတာမီးေလာင္တာ
ၾကာခဲ့ပါၿပီ
ေတာေၾကာင္ေတြမွာေတာ့
ျမင္ျမင္သမွ် ဖ်က္ဆီးဖို ့
ေယာက္ယက္ခတ္ေနပံုမ်ား
အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ေနရွာတဲ့
သူတို ့ကို
ဖ်က္ဆီးမယ့္ ေဘးဟာ
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္နဲ ့အတူေရာက္လာမယ္ဆိုတာ
မသိရွာၾကဘူး …..။
ကမ ၻာလံုးဆိုင္ရာ
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြထဲ
ေမ်ာပါမေနခ်င္
ငါ တို ့ ရဲ ့လိုအင္ဆႏၵ
ငါတို ့ တိုင္းျပည္ စစ္ကၽြန္ဘ၀က
လြတ္ေျမာက္ေရးသာ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ …..။
ေသျခင္းတရားရဲ ့
အေငြ ့အသက္ေတြလႊမ္းၿခံဳေနတဲ့
အခန္းငယ္ေတြထဲက
ငါတို ့ရဲ ့သူရဲေကာင္းမ်ား
ေခတ္တေခတ္ကို
ထုဆစ္သူမ်ားျဖစ္တယ္ …..။
တပ္ဦးက ငါတို ့ရဲ ့ သူရဲေကာင္း ရဲေဘာ္မ်ား
ေခတ္တေခတ္ကို
ထုဆစ္သူမ်ားျဖစ္တယ္။
ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ရဲ ့
စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းထဲမွာ
ကမ ၻာမေၾကတဲ့ တမ္းခ်င္းေတြနဲ ့
ကမ ၻာမေၾကတဲ့ လြမ္းခ်င္းေတြနဲ ့
ေခတ္တေခတ္ကို ထုဆစ္ေနဦးမယ့္သူေတြဟာ
ငါတို ့ခ်စ္တဲ့ ျပည္သူေတြသာျဖစ္တယ္ ……။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၀၀၉ - ၁၁ - ၁၁
အေျပာင္းအလဲေတြက ျမန္ဆန္လြန္းတယ္
တဖက္သတ္ေရးစြဲခဲ့တဲ့ အေျခခံဥပေဒထဲက
အခြင့္အေရးကို ေခ်ာင္းေနတဲ့
သတၱ၀ါတို ့ရဲ ့စိတ္အေျပာင္းအလဲက
ပိုျမန္လြန္းတယ္
ပိုၿပီးရြံစရာေကာင္းတယ္…..။
ေတာမီးေလာင္တာ
ၾကာခဲ့ပါၿပီ
ေတာေၾကာင္ေတြမွာေတာ့
ျမင္ျမင္သမွ် ဖ်က္ဆီးဖို ့
ေယာက္ယက္ခတ္ေနပံုမ်ား
အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ေနရွာတဲ့
သူတို ့ကို
ဖ်က္ဆီးမယ့္ ေဘးဟာ
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္နဲ ့အတူေရာက္လာမယ္ဆိုတာ
မသိရွာၾကဘူး …..။
ကမ ၻာလံုးဆိုင္ရာ
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြထဲ
ေမ်ာပါမေနခ်င္
ငါ တို ့ ရဲ ့လိုအင္ဆႏၵ
ငါတို ့ တိုင္းျပည္ စစ္ကၽြန္ဘ၀က
လြတ္ေျမာက္ေရးသာ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ …..။
ေသျခင္းတရားရဲ ့
အေငြ ့အသက္ေတြလႊမ္းၿခံဳေနတဲ့
အခန္းငယ္ေတြထဲက
ငါတို ့ရဲ ့သူရဲေကာင္းမ်ား
ေခတ္တေခတ္ကို
ထုဆစ္သူမ်ားျဖစ္တယ္ …..။
တပ္ဦးက ငါတို ့ရဲ ့ သူရဲေကာင္း ရဲေဘာ္မ်ား
ေခတ္တေခတ္ကို
ထုဆစ္သူမ်ားျဖစ္တယ္။
ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ရဲ ့
စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းထဲမွာ
ကမ ၻာမေၾကတဲ့ တမ္းခ်င္းေတြနဲ ့
ကမ ၻာမေၾကတဲ့ လြမ္းခ်င္းေတြနဲ ့
ေခတ္တေခတ္ကို ထုဆစ္ေနဦးမယ့္သူေတြဟာ
ငါတို ့ခ်စ္တဲ့ ျပည္သူေတြသာျဖစ္တယ္ ……။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၀၀၉ - ၁၁ - ၁၁
Saturday, November 07, 2009
စစ္အုပ္စု၏ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုသူ သိန္းစိန္အား ေတာေခ်ာက္ပြဲ ( လႊတ္ေတာ္ေရွ ့- တိုက်ိဳ)
 |
| My Photos>စစ္အုပ္စု၏ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုသူ သိန္းစိန္အား ေတာေခ်ာက္ပြဲ ( လႊတ္ေတာ္ေရွ ့- တိုက်ိဳ) |
“Mekong-Japan Exchange Year of 2009” for the exchange between Japan and the Mekong Region countries including Burma to promote political dialogues, economic events, cultural exchanges, promotion of tourism, youth exchanges, etc. ေဖၚျပပါအစီအစဥ္အတိုင္း ျပဳလုပ္သညါ့အစည္းအေ၀သို ့ တက္ေရာက္ရန္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို ့ေရာက္ရွိေနေသာ စစ္အုပ္စု၏ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုသူ သိန္းစိန္ တက္ေရာက္ေသာ အစည္းအေ၀းရွိရာ လႊတ္ေတာ္ေရွ ့တြင္ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရာက္ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားမွ ဆႏၵျပေနစဥ္။
Friday, November 06, 2009
ၿမိဳ ့ျပေ၀ဒနာ
ကမၻာဦးရဲ ့ ေန ့လိုပဲ
အရိုင္းဆန္ အရိုးခံ ဖြဲ ့ေတးသီ
ေ၀းကြာမႈရဲ ့ အတြင္းဆီမွာ
တေယာက္ရဲ ့ဒဏ္ရာ
အျပစ္အနာအဆာမ်ားကို
တေယာက္က
ခ်စ္ျခင္းနဲ ့ လႊမ္းၿခံဳ
ဒီကမၻာမွာ လံုၿခံဳမယ္ထင္ခဲ့ၾက ………။
တယ္လီဖုန္းခြက္ထဲက
လွ်ံထြက္လာတဲ့ အသံဟာ
ဗံုးတလံုးလို ၀ုန္းကနဲေပါက္ကြဲ
စိမ္းကားေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားၾကားထဲ
စိမ္းလန္းေသာစကားမ်ား ေလာင္ကၽြမ္းပ်က္သုဥ္း
ေၾကကြဲျခင္းရာသီေတြရဲ ့အခင္းအက်င္းအဆံုးမွာ
တမ္းတျခင္းက အာသာငမ္းငမ္း ……။
အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ အနာဂတ္
ဘယ္အရပ္မွာ ငါရပ္ရမလဲ
ကာလယႏၱရားႀကီးရဲ ့ ၀ါးၿမိဳမႈထဲ
ဘ၀က တစ … တစ
က်ိဳးပဲ့ ေၾကမြ
ကံဇာတ္ဆရာ အလိုက်ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ဘူး …..။
တေရြ ့ေရြ ့ဆုတ္ခြါသြားတဲ့
ေႏြေႏွာင္းရက္မ်ားရဲ ့ ေနရာမွာ
ေဆာင္းေမွ်ာ္ရက္မ်ား အစားထိုး၀င္လာၾကၿပီ
ၿမိဳ ့့ျပရဲဲ ့ေဆာင္းခိုငွက္ေတြမွာေတာ့
အသိုက္အၿမံဳကို စြန္ ့ခြာခဲ့ၾကေပါ့ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ႏို၀င္ဘာ၊ ၃ ၊ ၂၀၀၉
အရိုင္းဆန္ အရိုးခံ ဖြဲ ့ေတးသီ
ေ၀းကြာမႈရဲ ့ အတြင္းဆီမွာ
တေယာက္ရဲ ့ဒဏ္ရာ
အျပစ္အနာအဆာမ်ားကို
တေယာက္က
ခ်စ္ျခင္းနဲ ့ လႊမ္းၿခံဳ
ဒီကမၻာမွာ လံုၿခံဳမယ္ထင္ခဲ့ၾက ………။
တယ္လီဖုန္းခြက္ထဲက
လွ်ံထြက္လာတဲ့ အသံဟာ
ဗံုးတလံုးလို ၀ုန္းကနဲေပါက္ကြဲ
စိမ္းကားေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားၾကားထဲ
စိမ္းလန္းေသာစကားမ်ား ေလာင္ကၽြမ္းပ်က္သုဥ္း
ေၾကကြဲျခင္းရာသီေတြရဲ ့အခင္းအက်င္းအဆံုးမွာ
တမ္းတျခင္းက အာသာငမ္းငမ္း ……။
အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ အနာဂတ္
ဘယ္အရပ္မွာ ငါရပ္ရမလဲ
ကာလယႏၱရားႀကီးရဲ ့ ၀ါးၿမိဳမႈထဲ
ဘ၀က တစ … တစ
က်ိဳးပဲ့ ေၾကမြ
ကံဇာတ္ဆရာ အလိုက်ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ဘူး …..။
တေရြ ့ေရြ ့ဆုတ္ခြါသြားတဲ့
ေႏြေႏွာင္းရက္မ်ားရဲ ့ ေနရာမွာ
ေဆာင္းေမွ်ာ္ရက္မ်ား အစားထိုး၀င္လာၾကၿပီ
ၿမိဳ ့့ျပရဲဲ ့ေဆာင္းခိုငွက္ေတြမွာေတာ့
အသိုက္အၿမံဳကို စြန္ ့ခြာခဲ့ၾကေပါ့ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ႏို၀င္ဘာ၊ ၃ ၊ ၂၀၀၉
ေဟမႏၱနဲ ့ အင္တာဗ်ဴး
ေဟမႏၱနဲ ့ အင္တာဗ်ဴး
ႏွင္းလို ့ ခံစားရင္း
ေအးစိမ့္ပံုေဆာင္ျခင္းကို
ေဆာင္းလို
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိုးေမႊးထိုးေနမိ
အသိနဲ ့ ေႏြးးေထြးမွဳက
ဘ၀ကို ယက္လုပ္မွာ။
ႏွစ္နံစပ္ နယ္ျဖတ္ေသြးေၾကာက
နယ္နိမိတ္ေတာလား
သေဘာထား ျပတ္သားရွင္းလင္း
ထင္းေခြမႀကံဳ ေရခပ္ဆံုခ်င္။
ဟိုေႏြမွာ အေမေသခဲ့
ဟိုမိုးမွာ အေဖ ေလျဖတ္ခဲ့
ဟိုေဆာင္းမွာ မင္းအေဖ ေျခက်ဳိးခဲ့
သံုးရာသီထဲမွာ ရဲေဘာ္ေတြေလ
ေနကြယ္ကုန္းကိုပဲ ဆဲေရးတိုင္းထြာ
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ သံလြင္ပန္းခ်ီလမ္း
ထိန္လင္းမ်ား ထြင္းေဖာက္မလား ငံ့ေမွ်ာ္။
အေဖ
အိပ္ေတာ့ေလ
ေဆးေသာက္ၿပီးပလား
အေဖ့ကို သား ေစာင့္ေနတာ
နာရီလည္း ၾကည့္။
ေစာင့္ရျခင္းကို ကဗ်ာလို ဘာသာစကား
ခါးသီးရသ ဘ၀လား
အိမ္သူေတာင္ ေစာင္ထူထူျခံဳ
အိပ္မက္ကို လုံေအာင္ဖုန္းေနရွာ။ ။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၆-၁၁-၀၉
ႏွင္းလို ့ ခံစားရင္း
ေအးစိမ့္ပံုေဆာင္ျခင္းကို
ေဆာင္းလို
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိုးေမႊးထိုးေနမိ
အသိနဲ ့ ေႏြးးေထြးမွဳက
ဘ၀ကို ယက္လုပ္မွာ။
ႏွစ္နံစပ္ နယ္ျဖတ္ေသြးေၾကာက
နယ္နိမိတ္ေတာလား
သေဘာထား ျပတ္သားရွင္းလင္း
ထင္းေခြမႀကံဳ ေရခပ္ဆံုခ်င္။
ဟိုေႏြမွာ အေမေသခဲ့
ဟိုမိုးမွာ အေဖ ေလျဖတ္ခဲ့
ဟိုေဆာင္းမွာ မင္းအေဖ ေျခက်ဳိးခဲ့
သံုးရာသီထဲမွာ ရဲေဘာ္ေတြေလ
ေနကြယ္ကုန္းကိုပဲ ဆဲေရးတိုင္းထြာ
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ သံလြင္ပန္းခ်ီလမ္း
ထိန္လင္းမ်ား ထြင္းေဖာက္မလား ငံ့ေမွ်ာ္။
အေဖ
အိပ္ေတာ့ေလ
ေဆးေသာက္ၿပီးပလား
အေဖ့ကို သား ေစာင့္ေနတာ
နာရီလည္း ၾကည့္။
ေစာင့္ရျခင္းကို ကဗ်ာလို ဘာသာစကား
ခါးသီးရသ ဘ၀လား
အိမ္သူေတာင္ ေစာင္ထူထူျခံဳ
အိပ္မက္ကို လုံေအာင္ဖုန္းေနရွာ။ ။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၆-၁၁-၀၉
Monday, October 26, 2009
“ငါ့ ..... ရဲေဘာ္ေတြ အေလၽာ္ႁပန္ေပး”
(ကိုသက္၀င္းေအာင္ က်ဆံုးစဥ္က ေရးဖြဲ ့တဲ ့ ခံစားခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ကိုသက္၀င္းေအာင္ အေၾကာင္း
ေတြးမိတိုင္း ရာသီအလီလီေျပာင္းေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြက ေဟာင္းမသြားဘူး၊ ေျပာင္းမသြားဘူး။ဒါေၾကာင့္ကိုသက္၀င္းေအာင္က်ဆံုးျခင္း၃ ႏွစ္ျပည့္မွာ ဒီခံစားခ်က္နဲ့ဒီကဗ်ာကိုျပန္လည္ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။)
“ငါ့ ..... ရဲေဘာ္ေတြ အေလၽာ္ႁပန္ေပး”
‘ေသႁခင္းသည္ မဆန္း ၊ ပန္းတစ္ပြင့္ေၾကြ
ေလတစ္ေ၀့တိုက္ ၊ ႏွင္းတစ္ႃပိဳက္ကၽ
တစ္ဘ၀လွ်င္ ၊ ခဏပင္တည္း
အသင္ထာ၀ရ ၊ လူ႔ေလာကမွ
လံုး၀ေပၽာက္ဆံုးသြားႁခင္း မဟုတ္ပါ ။
(ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ၏
မဆန္းေသာေသႁခင္းမွ ထာ၀ရမေပၽာက္ဆံုးသူ မွ)
၁။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ ....
တဖြဖြ ... တသသ
ႏႈတ္ဖၽားက တရြရြ
ရင္ထဲက တႁမႁမနဲ႔
ကၽေနာ္တို႔တေတြ
ဆို႔နင့္ ေႂကကြဲရပံုမၽား
ငိုရိႈက္သံသဲ့သဲ့ႂကားမွာ
ခင္ဗၽားရဲ႔ ... အေသြးတူ အေမြးတူ
ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြကလဲ
သူတို႔ရဲ႔ရင္အံုေတြကို တ၀ုန္း၀ုန္းထုလို႔
အဲဒီႁမည္သံေတြဟာ စစ္အုပ္စုအတြက္
တိုက္ပြဲေခၚသံေတြပဲႁဖစ္တယ္
ခင္ဗၽားကေတာ့ ....
ဘ၀ကို အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းသြားခဲ့ေပါ့ ။
၂။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ ....
အေရွ႔ဆီက ေရာင္နီၪီးရဲ႔
အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ
သမိုင္းက တင္ေပးလိုက္တဲ့ တာ၀န္ကို
ယံုႂကည္ခၽက္အႁပည့္နဲ႔
ဘ၀ကိုပါ ပံုအပ္ခဲ့ရင္း
ခင္ဗၽား ......
ေခတ္တေခတ္ကို ထုဆစ္ခဲ့တယ္ ။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ ......
တကယ္ေတာ့ဗၽာ
ခင္ဗၽားဟာ .....
စနစ္ရဲ႔သားေကာင္ႁဖစ္ခဲ့ရတာပါ
တႃပိဳင္တည္းမွာပဲ
ကၽေနာ္တို႔ ခင္ဗၽားတို႔ လိုခၽင္တပ္မက္တဲ့
ေခတ္တေခတ္ရဲ႔ သားေကာင္း
ေခတ္တေခတ္ရဲ႔ အာဇာနည္တေယာက္
(အဲဒီလိုလမ္းမၽိဳး)
ခင္ဗၽား ေလွ်ာက္ႁပခဲ့တယ္ ။
၃။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ .......
ခင္ဗၽားရဲ႔ ...
စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္မႈအေပၚ
စစ္အုပ္စုတစုလံုးဟာ
ေခၽာက္ေခၽာက္ ခၽားခၽားနဲ႔
ေႂကာက္လန္႔တႂကား ရွိေနႂကေရာ့မယ္ ။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ .....
ခင္ဗၽားကေတာ့ ...
ေသြးေၾကြးကို ေသြးေၾကြးနဲ႔ ေပးဆပ္ရမယ္ဆိုတာမၽိဳး
ႄကိဳက္ခၽင္မွ ႄကိဳက္မယ္
ကၽေနာ္တို႔ကေတာ့
ေႂကကြဲမႈရဲ႔ အတိုင္းအဆကို
ႏိႈင္းႁပလို႔ မရသူေတြမို႔
ဘယ္သူေတြ ႄကိဳက္ႄကိဳက္ မႄကိဳက္ႄကိဳက္
‘ဟာမူရာဘီ ကိုဓ ၪပေဒ’အလိုက္သာ
မၽက္လံုးတလံုးကို
မၽက္လံုးတလံုးႁခင္း
လက္တဘက္ကို
လက္တဘက္ႁခင္း
အသက္တေခၽာင္းကို
အသက္တေခၽာင္းႁခင္း
ခင္ဗၽားအပါအ၀င္ ကၽဆံုးခဲ့ရတဲ့
သူရဲေကာင္း ၀ိညာၪ္အေပါင္းတို႔အတြက္
ရင္းစားႁပန္ရခၽင္တာ တခုပါပဲ .....။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ေတြးမိတိုင္း ရာသီအလီလီေျပာင္းေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြက ေဟာင္းမသြားဘူး၊ ေျပာင္းမသြားဘူး။ဒါေၾကာင့္ကိုသက္၀င္းေအာင္က်ဆံုးျခင္း၃ ႏွစ္ျပည့္မွာ ဒီခံစားခ်က္နဲ့ဒီကဗ်ာကိုျပန္လည္ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။)
“ငါ့ ..... ရဲေဘာ္ေတြ အေလၽာ္ႁပန္ေပး”
‘ေသႁခင္းသည္ မဆန္း ၊ ပန္းတစ္ပြင့္ေၾကြ
ေလတစ္ေ၀့တိုက္ ၊ ႏွင္းတစ္ႃပိဳက္ကၽ
တစ္ဘ၀လွ်င္ ၊ ခဏပင္တည္း
အသင္ထာ၀ရ ၊ လူ႔ေလာကမွ
လံုး၀ေပၽာက္ဆံုးသြားႁခင္း မဟုတ္ပါ ။
(ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ၏
မဆန္းေသာေသႁခင္းမွ ထာ၀ရမေပၽာက္ဆံုးသူ မွ)
၁။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ ....
တဖြဖြ ... တသသ
ႏႈတ္ဖၽားက တရြရြ
ရင္ထဲက တႁမႁမနဲ႔
ကၽေနာ္တို႔တေတြ
ဆို႔နင့္ ေႂကကြဲရပံုမၽား
ငိုရိႈက္သံသဲ့သဲ့ႂကားမွာ
ခင္ဗၽားရဲ႔ ... အေသြးတူ အေမြးတူ
ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြကလဲ
သူတို႔ရဲ႔ရင္အံုေတြကို တ၀ုန္း၀ုန္းထုလို႔
အဲဒီႁမည္သံေတြဟာ စစ္အုပ္စုအတြက္
တိုက္ပြဲေခၚသံေတြပဲႁဖစ္တယ္
ခင္ဗၽားကေတာ့ ....
ဘ၀ကို အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းသြားခဲ့ေပါ့ ။
၂။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ ....
အေရွ႔ဆီက ေရာင္နီၪီးရဲ႔
အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ
သမိုင္းက တင္ေပးလိုက္တဲ့ တာ၀န္ကို
ယံုႂကည္ခၽက္အႁပည့္နဲ႔
ဘ၀ကိုပါ ပံုအပ္ခဲ့ရင္း
ခင္ဗၽား ......
ေခတ္တေခတ္ကို ထုဆစ္ခဲ့တယ္ ။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ ......
တကယ္ေတာ့ဗၽာ
ခင္ဗၽားဟာ .....
စနစ္ရဲ႔သားေကာင္ႁဖစ္ခဲ့ရတာပါ
တႃပိဳင္တည္းမွာပဲ
ကၽေနာ္တို႔ ခင္ဗၽားတို႔ လိုခၽင္တပ္မက္တဲ့
ေခတ္တေခတ္ရဲ႔ သားေကာင္း
ေခတ္တေခတ္ရဲ႔ အာဇာနည္တေယာက္
(အဲဒီလိုလမ္းမၽိဳး)
ခင္ဗၽား ေလွ်ာက္ႁပခဲ့တယ္ ။
၃။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ .......
ခင္ဗၽားရဲ႔ ...
စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္မႈအေပၚ
စစ္အုပ္စုတစုလံုးဟာ
ေခၽာက္ေခၽာက္ ခၽားခၽားနဲ႔
ေႂကာက္လန္႔တႂကား ရွိေနႂကေရာ့မယ္ ။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ .....
ခင္ဗၽားကေတာ့ ...
ေသြးေၾကြးကို ေသြးေၾကြးနဲ႔ ေပးဆပ္ရမယ္ဆိုတာမၽိဳး
ႄကိဳက္ခၽင္မွ ႄကိဳက္မယ္
ကၽေနာ္တို႔ကေတာ့
ေႂကကြဲမႈရဲ႔ အတိုင္းအဆကို
ႏိႈင္းႁပလို႔ မရသူေတြမို႔
ဘယ္သူေတြ ႄကိဳက္ႄကိဳက္ မႄကိဳက္ႄကိဳက္
‘ဟာမူရာဘီ ကိုဓ ၪပေဒ’အလိုက္သာ
မၽက္လံုးတလံုးကို
မၽက္လံုးတလံုးႁခင္း
လက္တဘက္ကို
လက္တဘက္ႁခင္း
အသက္တေခၽာင္းကို
အသက္တေခၽာင္းႁခင္း
ခင္ဗၽားအပါအ၀င္ ကၽဆံုးခဲ့ရတဲ့
သူရဲေကာင္း ၀ိညာၪ္အေပါင္းတို႔အတြက္
ရင္းစားႁပန္ရခၽင္တာ တခုပါပဲ .....။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
Monday, October 19, 2009
Tuesday, October 13, 2009
သညာမုဆိုး
သညာမုဆိုး
က်ယ္ေျပာရွည္လ်ားလွစြာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနသည့္ ဧရာျမစ္ျပင္သည္ ကိုညဳိဒင့္ဘ၀ကို သင္ၾကားျပဌာန္းခဲ့ေပသည္။ အမွန္ဆိုရလ်ွင္ ဤျမစ္ႀကီးကပဲ ဘ၀သခၤန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။
သူ သိမွီခဲ့သည့္ အဖိုး၊ အဖြား၊ အေဖ၊ အေမ၊ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ က်င္လည္က်က္စား ၀မ္းးစာရွာခဲ့ၾကသည့္ ေဆြရင္းမ်ဳိးခ်ာမ်ား၊ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ေသာ္ျငား တအူတံုဆင္းပမာ ငါးရွာ ဖါးရွာ ထင္းရွာ ကြင္းရွာ ေသတူ ရွင္တဲြမ်ား။ ဧရာျမစ္ေၾကာင္းႀကီးကဲ့သုိ ့ သူ ့ဘ၀က ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျငာင္းေျငာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း အေကြ ့အေကာက္ ညီညြတ္စြာ မစီးဆင္းႏိုင္ခဲ့။ ေလးလံေႏွးေကြးတိုးတိတ္ေသာ ေလွာ္တက္ခတ္သံမ်ားျဖင့္ စီးေမ်ာက်င္လည္ေနသည့္
သူ ့ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးကို ဧရာျမစ္ျပင္က ထမ္းပိုးထားခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။
ေက်ာက္ေဆာင္အငူစြန္းမွာထိုင္ရင္း သြယ္တန္းခ်ထားသည့္ ငါးတန္းႀကဳိးႏွင့္ ေလွ၀မ္းတြင္းသို ့ ကုိညဳိဒင္ မ်က္လံုးတခ်က္ ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလွဦးဖ်ား၌ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သားျဖစ္သူ ေရႊဘကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္။ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ကို လွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ေနေစာင္းေတာ့မည္။ ငါးတန္း႐ုတ္ၿပီး ျပန္ခ်ိန္သင့္ၿပီ။
မိန္းမျဖစ္သူမိလံုးလည္း ေမွ်ာ္ေလာက္ၿပီ။ မနက္ေစ်းခင္း ငါးဗန္းႏွင့္ အေရာင္းမထြက္ႏိုင္လည္း ဟင္းစားေလးရရင္ ေတာ္ပါၿပီေတာ္ ဆိုတဲ့ အခ်ဳိးႏွင့္မ်က္ႏွာေပးက မခံခ်ိမခံသာႏိုင္လွသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေက်ာက္ေဆာင္အငူေပၚမွ ေလွ၀မ္းထဲဆင္းၿပီး ငါးတန္းကို ဆ၍ တလံကြာ တလံကြာ ေျဖးေျဖးျခင္း ဆဲြမတင္ေနသည္။ ၿငိပါလာေသာငါးကို တန္းခ်ိတ္မွျဖဳတ္၍ ေလွ၀မ္းထဲသို ့ပစ္ထည့္လိုက္၏။ သားျဖစ္သူေရႊဘက ေလွလူးခါ လွဳပ္ရမ္းသြား၍လားမသိ၊ ကို္ယ္ကို
လြန္ ့၍ ထထိုင္သည္။ ”ငါး ႀကီးႀကီး ရလား ဘညဳိ”။ ကိုညဳိဒင့္ အေျဖက က်ယ္ေလာင္ ျပင္းထန္သည္ “ငါ ထ႐ိုက္လိုက္ရ။”
ကိုညိဳဒင့္ ေဒါသက အရွိန္မေသ။ ေလွကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေလွာ္ခတ္လိုက္သည္။ လွိဳင္းထသြားသည့္ ေရျပင္သည္ ကိုညိဳဒင့္အသံေၾကာင့္ လွဳပ္ခါပြက္ထသြား၏။ “ေဟ့ေကာင္ ေရပက္ထုတ္စမ္း၊ ဘာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနတာလဲ”။ ေလွ၀မ္းထဲမွ တထြာသာသာ ငါးဇင္႐ိုင္း သံုးေကာင္ႏွင့္ ငါးေၿမြတေကာင္က ေလွနံရံ၌ ကပ္ေခြေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး လံုးတင္ႏွင့္ စကားမ်ားရအုန္းမွာပဲဟု ေတြးေတာရင္း ေရႊဘကို မဲမိျပန္သည္။
“ ေဟ့ေကာင္ ေၾကာင္ခ်ီး ေရပက္ထုတ္ပါဆို အေပ်ာ္ေလွစီးထြက္လာတယ္မွတ္ေနလား”။ ေရႊဘ မၾကားဟန္ျပဳၿပီး ပက္ခြက္ကို သူ ့အေဖ ကိုညိဳဒင့္ကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။
x xx x x x x
“ ကိုညိဳဒင္ ကိုညိဳဒင္ က်ဳပ္ေခၚတာေရာ ၾကားရဲ ့လား”။ “ၾကားတယ္ဟာ ဘာျပႆနာရွာအုန္းမွာလဲေျပာ”။ “ ဒါပဲ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္လိုက္နဲ ့၊ ေတာ့္ကို က်ဳပ္က ျပႆနာရွာဖို ့ ေခၚေနေျပာေနတယ္လို ့ပဲ ေတာ္ထင္တယ္မဟုတ္လား”။
“မိလံုး ငါေျပာေနတယ္ေနာ္၊ ဘာကိစၥလဲေျပာ”။ မလံုး ထမင္းအိုးငွဲ ့ရင္း မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးခြ်န္လိုက္၏။ ကိုညိဳဒင္ တဲျပင္ထြက္၍ ႏွစ္တဲေက်ာ္မွ ငေပ်ာ့ကို လွမ္းေအာ္သည္။ “ ငေပ်ာ့ေရ တလံုးဆဲြလာစမ္းကြာ၊ ထံုးစံပဲ၊ မွတ္လိုက္”။
ငေပ်ာ့ ဒယိုင္းဒယိုင္ႏွင့္ ေတာအရက္တလံုး လာပို ့သည္။ “အရင္တလံုးဘိုး က်န္ေသးတယ္ေနာ္ ကိုညိဳ”။ “ ေသာက္စကားမရွည္နဲ ့ ေရရွိိရင္ ငါးရွိတယ္၊ ျမစ္ရွိရင္ ငါရွိတယ္၊ မင္းရွိရင္ အရက္ရွိတယ္၊ မင္းေသာက္ေၾကြးက ငါ့ ငါးတေကာင္ဘိုးမရွိဘူး၊ ညိဳဒင္ဆိုတဲ့ေကာင္က ၀မရွိဘဲ ၀ိမလုပ္ဘူး၊ ကတိတလံုးကို အရက္တလံုးနဲ ့ မလဲဘူးကြ၊ မင္းနားလည္းထားငေပ်ာ့”။ ဆန္မရွိ ေသာက္စားႀကီးသည့္ ကေဇာ္အိုးႀကီးကမ်ားလို ့ စိတ္ထဲက ျမည္တြန္ေတာက္တီး ရင္း ငေပ်ာ့ ေက်ာခိုင္းကာ တဲျပင္ကို ေလးေလးႏြဲ ့ႏဲြ ့ ထြက္ခဲ့ၿပီး ထြီခနဲ တံေတြးတခ်က္ ေထြးပစ္လိုက္သည္။
“ကိုညိဳဒင္ ေတာ့္သားကို ေသစာရွင္စာေလး ဖတ္တတ္ေရးတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းေလးဘာေလး အပ္ဖို ့ စဥ္းစားမိရဲ ့လား။”“ငါသိတယ္၊ ငါ့ကို ဆရာလာ မလုပ္နဲ ့။”“ ဆရာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ့္သားက တေန ့တေန ့ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္၊ ျမစ္႐ိုးတေလ်ွာက္ အေလလိုက္ေနတာနဲ ့ၿပီးေနတာပဲ။ ထမင္းစားဖို ့ေတာင္ တေက်ာ္ေက်ာ္ လိုက္ေအာ္ေခၚေနရတယ္။”ေရႊဘ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္ျဖင့္ တဲေနာက္ေပါက္က လစ္ထြက္သြားသည္။
“ငါသိတယ္၊ နင္လ်ွာမရွည္နဲ ့၊ မေန ့ကပဲ ႐ုပ္ရွင္ေစ်းမွာ ေက်ာင္းဆရာေလးေမာင္ျမခိုင္နဲ ့ေတြ ့လို ့ ေမးျမန္းၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ပိုက္ဆံေလး ဘာေလးေတာ့ ရွာထားေပါ့ကိုညဳိဒင္တဲ့။” “ေတာ္သိထားဖို ့က ေရွ ့လဆို အခါေရာက္ၿပီ၊ မိုးက်ေတာ့မယ္၊ ကုန္းေပၚျပန္တက္ရင္ ကုန္းေပၚကအိမ္အမိုးကိုလည္း ျပင္ရအုန္းမယ္၊ ေတာ့္သား ေက်ာင္းစရိတ္နဲ ့ ဟိုဟာဒီဟာနဲ ့။” “ေက်ာင္းဖြင့္ဖို ့က လိုပါေသးတယ္ကြာ၊ ဒီမယ္မိလံုး မင္းနဲ ့ငါ ညားလာတာဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေရႊဘေတာင္ ငါးႏွစ္ရွိၿပီ မဟုတ္လား၊ မင္းတို ့သားအမိ ဘယ္တုန္းကမ်ား ထမင္းရည္ေသာက္ခဲ့ရတာရွိလဲ၊ ပဲြလမ္းသဘင္ မသြားရတာရွိလဲ၊ တခါတရံေတာ့လည္း အိမ္ဆိုတာ ကသီလင္တ ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိမွာပဲ၊ ငါ့လက္ငါ့တက္နဲ ့ ေဟာ့ဒီ့ျမစ္ထဲမွာ ေငြထြက္ေအာင္ ငါရွာႏိုင္တယ္”။
မလံုး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထမင္းအိုးေပၚသို ့ ေယာက္မကို ပစ္တင္လိုက္သျဖင္ ခြမ္းကနဲ ျမည္ဟည္းသံ ထြက္သြားသည္။ ကိုညိဳဒင္ တခ်က္ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အရက္ခြက္ကို ပက္ကနဲ ေမာ့ခ်လိုက္၏။
မလံုး မေျပာလည္း ကိုညဳိဒင္စဥ္းစားေနတာ ၾကာၿပီ။ ကိုညဳိဒင္တို ့ က်င္လည္ေနထိုင္ရသည္က မိုးကုန္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ သင့္ရာေတာ္ရာကမ္းနဖူးမ်ားတြင္ တဲမ်ားကို အစီအရီထိုး၍ ငါးရွာဖားရွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾက သူေတြ။ မိုးက်ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ၿမဳိ ့ဆင္ေျခဖုန္းရွိ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္တဲေလးသို ့ ျပန္ေနရာယူ ၾကဳံရာက်ဘမ္း အလုပ္ကေလးေတြ လိုက္လုပ္၊ ေလွလိုက္ေခၚရင္ ေလွလိုက္ႏွင့္ ၀မ္းစာျဖည့္တင္းရသူေတြ။ ေငြပိုေငြလွ်ံဆိုသည္မွာ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ ေလာက္ေလာက္လ်ားလ်ား ကိုင္ခဲ့ရဖူးသည္မရွိ။ သူ ့အိုးႏွင့္သူ ့ဆန္ တန္႐ံုမဟုတ္ အိုးထဲ၌ ဆန္ရွိသည္ဆိုလ်ွင္ အအိပ္ေျဖာင့္ရသည္ပဲဆိုရမည္။
ကိုညဳိဒင္ေရာ မလံုးပါ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေနခဲ့ၾကရသည္မဟုတ္၊ မလံုးက ကိုညဳိဒင္ထက္သာတာေပါ့လို ့ ေျပာရမလို။ မလံုးက တတန္းအထိေနဖူးသည္၊ အနည္းအက်ဥ္း ေရးတတ္ ဖတ္တတ္သည္။ ကိုညဳိဒင္ကေတာ့ သူငယ္တန္းမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး အေဖျဖစ္သူႏွင့္ ငါးျမားတံတေခ်ာင္းထမ္း၍ ျမစ္ထဲစုန္းစုန္းျမဳပ္ေအာင္ ခုန္ခ်ခဲ့သူ။ ဘ၀ဆိုသည့္ အနက္အဓိပါယ္ကို ေရနဲ ့ငါးလိုပဲဟု ခံယူေပြ ့ပိုက္ထားေလသူ။ ကိုညဳိဒင္ လက္ခ်ဳိးေရတြက္ေနမိသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ပြစိပြစိ ေရရြက္လိုက္ေသး၏။ တေပါင္း၊ တန္ခူး၊ ကဆုန္၊ နယုန္၊ အင္း နယုန္လဆို ေက်ာင္းေတြဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ငါ ႏွစ္လေလာက္ ဖိရွာလိုက္ရင္ ေရႊဘေက်ာင္းစရိတ္ေလာက္ေတာ့ ဘာဂ႐ုစုိက္စရာရွိလဲ။ သိတ္လိုလာရင္လည္း ရပ္ကြက္ထဲက ဦးဘိုးလွဆီမွာ အတိုးနဲ ့ဆဲြလိုက္လည္းရတာပဲ ဟု ကိုညဳိဒင္ တြက္ေရခ်ဳိးရင္း အရက္ခြက္ကို ထပ္ငွဲ ့ လိုက္ျပန္သည္။ “ေတာ္ ထမင္းစားေတာ့မလား” မလံုးအသံကို ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္ႏွင့္ပင္ ကိုညဳိဒင္ ျမစ္ျပင္ကို ေငးရီေနမိျပန္သည္။ ေရနံဆီမီးခြက္မွ မီးႏွင့္ ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိလိုက္၏။ “မင့္သား ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ သြား လိုက္ေခၚစမ္း၊ ထမင္းစားမယ္လို ့”။
x x x x x x x x x x
ေက်ာင္းအပ္သည့္ေန ့က တ႐ုတ္က်င္ေမာင့္ဆိုင္က ႏွစ္ရာတန္ မွဳန္ ့ၾကက္ဥတလံုးႏွင့္ ငွက္ေပ်ာတဖီးကို ေခါင္းမွာ ရြက္၍ မလံုးတေယာက္ တဦးတည္းေသာသားေရႊဥ ေရႊဘကို ေက်ာင္းသြားအပ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀န္းထဲ ၀င္ေတာ့ ေရႊဘ တြန္ ့ ဆုတ္ တြန္ ့ဆုတ္ လုပ္ေသး၏။ တဲနားနီးခ်င္း ကိုအုန္းခင္ႏွင့္ မေထြးရီတို ့လည္း သူတို ့ သမီးကို ေက်ာင္းအပ္လာသည္ကို ေတြ ့ေတာ့မွ ေရႊဘ မေလ်ာမ႐ွဴ ဒယဥ့္တိုက္လိုက္လာသည္။ ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္က စာအုပ္ရွည္ရွည္ ထူထူထဲတြင္ အမည္စာရင္းမ်ား ေရးသြင္းေနသည္။ တျခား ေက်ာင္းလာအပ္သည့္ လူမ်ားကို ၾကည့္၍ မလံုး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္မသိုးမသန္ ့ျဖစ္လာသလို၊ သိမ္ငယ္စိတ္လည္း ၀င္မိသလို ခံစားေနရ၏။ ေအာ္ သူတို ့ ေက်ာင္းလာအပ္တာ မဂၤလာလက္ဖဲြ ့ပစၥည္းေတြ လာပို ့သလိုပါပဲလား။ ငါ့ကိုယ္က ငါးညွီနံ ့ထြက္ေနသလား၊ ကိုယ္ကို
႐ို ့၍ ေရႊဘလက္ဆဲြၿပီး ေနာက္နား ခပ္ခြာခြာ ဆုတ္ေနလိုက္သည္။ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမတေယာက္ ေမးတာျမန္းတာေတြကို ေျဖမည္အလုပ္ ကိုညိုဒင္ ေရာက္လာသည္။ “အေဖနံမည္၊” “ညဳိဒင္။” ”အေမ” “မလံုး။” “ကေလးနံမည္” “ေရႊဘ။” “အေဖက ဘာလုပ္လဲ” “တံငါလုပ္တယ္။” ကိုညိဳဒင္ ေျဖေပးေနတုန္း ဆရာေလးကိုျမခိုင္
၀င္လာသည္။ “ေအာ္ ဆရာမ ကိုညဳိဒင့္ အလုပ္အကိုင္ကို ေရလုပ္သားလို ့ျဖည့္လိုက္ပါေနာ္။“ ကိုညဳိဒင္ ဆရာေလးကို နားမလည္သလို ၾကည့္ကာ မလိုပါဘူး ဆရာေလးရာ က်ေနာ္တို ့မိသားစုေတြေရာ မိလံုးမိသားစုေတြေရာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ တံငါအလုပ္နဲ ့ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တာ။ “တံငါသည္ တံငါသည္ေပါ့။” “ေခတ္က အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျပာင္းေနၿပီေလ ကိုညဳိဒင္ရဲ ့၊ ကဲ ဆရာမ က်ေနာ္ေျပာသလိုသာ ေရးလိုက္ပါေနာ္။” “တခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္ ဆရာေလး၊ က်ဳပ္တို ့က တံငါေတြ ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္တို ့ကိုယ္ က်ဳပ္တို ့ထင္ထားတာက ေရထဲက သားေကာင္ ငါးေကာင္ကို ရွာေဖြစားေသာက္တဲ့ ေရမုဆိုးေတြ။ အကုသိုလ္နဲ ့ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ာင္းေနရသူေတြပဲ၊ ဘာဂုဏ္ ဘာအလုပ္ေရးေရး တံငါက တံငါ၊ မုဆိုးက မုဆိုး ပိုဆိုးသြားတာမွမဟုတ္တာ။” “ မလံုးကေရာ” “ငါးသည္”။
“ဟာ ဆရာမ၊ ေစ်းသည္လို ့ပဲ ေရးလိုက္ပါ”။
x x x x x x x x x x
ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။
ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။ ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။ ေရႊဘ စာအံသံကို ငါးပိုက္ျပင္ရင္းမွ ကိုညဳိဒင္ နားစြင့္ေနမိသည္။ “ငါေခါက္လိုက္ရရင္ ေသအုန္းမယ္။ က်ယ္က်ယ္ဆိုစမ္း။” မလံုး ငါးပိရည္က်ဳိရင္းမွ သူ ့သားကို ေငါက္ ငန္းေနသည္။ စိတ္မပါလက္မပါ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေနေသာ ေရႊဘမွာ ထမင္းအိုးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရင္း အေတာ္ ဆာ ေလာင္ဟန္ျဖင့္ သူ ့အေမမ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ “ ကိုညိဳ ဒီမွာအရက္တလံုး၊ ခါတိုင္းလိုပဲ မွတ္ထားလိုက္ရမလား။” “ ေဟ့ေကာင္ ငေပ်ာ့ ေရာ့ ၁၅၀” ကိုညဳိဒင္ အရက္ဖိုးကို ပစ္ေပးလိုက္သည္။ “ကိုညိဳ ့သားက ဘယ္ဆိုးလို ့လဲ။ စာေတြ ဘာေတြ အံေနပါလား။ “ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင္းေကာင္ေတြ ဗီြဒီယို႐ံုထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီ။ မင္း မသြားေသးဘူးလား”။ ေရႊဘမ်က္လံုးက ငေပ်ာ့ႏွင့္ သူ ့အေဖကို ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒါက္ခနဲ ေခါက္လိုက္သည့္ သူ ့ အေမ လက္သံေၾကာင့္ ကႀကီးဟု ေအာ္လိုက္သည္မွာ ငေပ်ာ့ သုတ္ေျခတင္ရန္ သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္သလို ျဖစ္သြား ေတာ့သည္။
ကႀကီး ခေကြး အစ၊ ၁ ၂ ၃ ၄ ၅ ၆ လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး က ကညစ္ ေပမွာျခစ္။ ခ ခေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္။ ဂ ဂဏန္း ေရမွာဖမ္း။ ညတည လသာသာ၊ ကစားမလား နားမလား ဆိုသည့္ စာအံသံမ်ားသည္ ကိုညဳိဒင့္အတြက္ ညစဥ္ အရက္ အျမည္းတခြက္လို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မၾကားဟန္ မျမင္ဟန္ နားမေထာင္ဟန္ျဖင့္ ေတာအရက္ျပင္းျပင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ေသာက္ရင္း စိတ္မွာေတာ့ ပီတိ ျဖစ္ေနရွာ၏။ ဒီေကာင္ ငါ့ထက္သာသားပဲ ဆိုသည့္ အေတြး။ “ဟဲ့ မိလံုး ေရနံဆီ မရွိ ေတာ့ရင္ တအာတာေလာက္ သြား၀ယ္ထားလိုက္ပါလား”။ “ မ၀ယ္ႏိုင္ဘူးေတာ္၊ ေတာ္ၾကာ ဟိုေကာင့္ေခၚ ဒီေကာင့္ ေခၚနဲ ့ ေတာ္က ဖဲ၀ိုင္းေထာင္အုန္းမယ္။”“မဟုတ္ပါဘူးကြာ”။ ကိုညိဳဒင္ ေရႊဘကို ေမးဆတ္ျပလိုက္သည္။ “ေရာ့”။
တရာတန္ႏွစ္ရြက္ ေကာက္ယူရင္း မလံုး မဲ့ၿပံဳးတခ်က္နဲ ့ လမ္းထိပ္ကို ထြက္သြား၏။ ကိုညဳိဒင္ ေရႊဘကို ၾကည့္လိုက္ သည္။ ေၾကြရည္သုတ္ ဇလံုထဲမွ ငါးေၾကာ္တေကာင္၏ ေခါင္းကို ဖဲ့ေခြ်ေနရင္းမွ ဆ ဆရာမ ႐ိုေသၾက ဆိုသည့္ ေရႊဘ၏ စာအံသံသည္ ဧရာျမစ္ျပင္က လွဳိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားသဖြယ္ ကိုညဳိဒင့္ရင္ကို လာမွန္သည္။ “သားေလး ထမင္းဆာၿပီ လား၊ မင့္အေမ ျပန္လာရင္ အေဖတို ့ ငါးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ ့တုတ္လိုက္ၾကတာေပါ့ကြာ၊ ေနာ”။ အံ့အားတသင့္ မ်က္လံုးအစံု ျဖင့္ ေရႊဘ ဆြံ ့အေနေတာ့သည္။
x x x x x x x x x x
မိုးကုန္ၿပီ။ ၀ါကကင္းလြတ္ သီတင္းကြ်တ္ခဲ့ၿပီ။ ပဲေပၚ ႏွမ္းေပၚၿပီ။ ေရႊဘလည္း ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မည္။ ေရႊမန္း တို ့၊ သိ္န္းေဇာ္တို ၊့ ဖိုးခ်စ္တို ့လည္း ၿမဳိ ့ဆယ္ႏွစ္ရာသီ ဘုရားပဲြကို လာေရာက္ကျပ အသံုးေတာ္ခံၾကေတာ့မည္။ ဆပ္ ကပ္၊ ႐ုပ္ေသးပဲြ။ တႏွစ္မွာ တခါစားရသည့္ မုန္ ့သိုင္းျခံဳကို အုန္းဆံႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ေရႊဘကို ၀ယ္ေကြ်းလိုက္အုန္းမည္။ အေတြးေရအလ်ွင္က ကိုညဳိဒင့္ ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္။ စာတတ္ ေပတတ္ ငါ့သားအတြက္ အေဖ လွဳိင္းၿငိမ္တဲ့ ျမစ္ျပင္ကို အေဖစစ္ဆင္မယ္ကြ ေရႊဘရ။ အရက္ခြက္ကို ကိုင္ဆရင္း ကိုညဳိဒင္ အူရြေန၏။
“ေအာ္ ေတာ္ကေတာ့ ေတာေလးနဲ ့တျမျမ။ ေတာ့သားက ေက်ာခ်မွ ဓားျပအႀကီးစားေတာ္ေရ ့၊ ကိုညိဳဒင္ရဲ ့။”
“ငါ့ကို ရွင္းရွင္း ေျပာစမ္းမိလံုး။ ဘာျဖစ္လာလို ့လဲ”။ ေမးေမးေျပာေျပာ ေရႊဘကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္ရည္ရစ္၀ိုင္း ေန သည့္ သူ ့သားကို နားမလည္ႏီုင္သလို ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားသည္။ “ ေျပာစမ္း မိလံုး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ အရက္ခြက္ကို ခြပ္ခနဲ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။
”မင္း၀င္မပါနဲ ့။ မင္းဘာမွ ၀င္မေျပာနဲ ့။ ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင့္အေဖ ဘညဳိကို ေျပာျပစမ္း ငါ့သား။”“ က်ဳပ္ စာႀကဳိးစားတာပဲ ဘညဳိ။ သူမ်ားနည္းတူ မီးခြက္က အျမဲမီးရွိလို ့လား။ အေဖ ညဘက္ ငါးခုတ္သြားရင္ ဓာတ္မီးထိုးျပ၊ ငါးေကာက္။ ငါးတန္းခ်ရင္လည္း ေလွဦးက လိုက္ခဲ့တာပဲ။ မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ငါးတန္းသြားေဖာ္ရေအာင္ ငါ့သား ထေလ ကြာ ဆိုရင္လည္း က်ဳပ္လိုက္ရတာပဲ။ ေက်ာင္းသြားခါနီး သမ၀ါယမဆိုင္ ဆီသြား၀ယ္ေပးစမ္းဆိုလည္း က်ဳပ္ အေမ့ စကားကို ဘယ္တုန္းက ကလန္ဘူးလဲ။ သူခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းသြားရေတာ့မွာ။”“ ေအး အေဖ နားလည္တယ္၊ ခုကိစၥက ဘာလဲဆိုတာ အေဖ သိခ်င္တာ။”
“က်ဳပ္ကို ဆရာမကေျပာတယ္။ “ဟဲ့ ေရႊဘ စာေမးပဲြနီးၿပီ။ ခုထက္ထိ ျမန္မာစာကို ေကာင္းေကာင္းမဖတ္တတ္ ေသးဘူး။ ဂဏန္းသခၤ်ာဆိုလည္း ေပါင္းရမွန္းမသိ ႏုတ္ရမွန္းမသိ။ နင္ မတတ္ေတာ့ ငါ ဆရာမအလုပ္က ထြက္ရေတာ့ မယ့္ကိန္း။ ငါ မ်က္ႏွာပ်က္ရတယ္တဲ့ ဘညဳိ”။ “ဒါမ်ားကြာ သူသင္တာ ညံ့လို ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ငါ့သားက အေဖ့ တို ့ထက္ ေတာ္ပါတယ္၊ ေနာက္ေန ့ အေဖ ေက်ာင္းလုိက္ပို ့မယ္ ဟုတ္လား။”
“က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူးအေဖ။ အေဖ့ကို ဆရာလုပ္ခိုင္းမယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးမွာ က်ဳပ္ ေက်ာင္းတက္မယ္။ ဆရာမက ေျပာလိုက္တယ္ဘညဳိ။ “ေရႊဘ နင္ဟာ တံငါနားနီး တံငါ။ မုဆိုးနားနီးမုဆိုး ျဖစ္မွာပဲတဲ့။
ကိုညဳိဒင္ ငါးခုတ္သည့္ဓားကို ေရႊဘဆီ ပစ္ေပးလိုက္သည္ကို မလံုး အံ့အံ့ၾသၾသ မၾကည့္မိပါ။
ေက်ာ္သက္ေထြး
၇ - ၁၀ - ၀၉
က်ယ္ေျပာရွည္လ်ားလွစြာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနသည့္ ဧရာျမစ္ျပင္သည္ ကိုညဳိဒင့္ဘ၀ကို သင္ၾကားျပဌာန္းခဲ့ေပသည္။ အမွန္ဆိုရလ်ွင္ ဤျမစ္ႀကီးကပဲ ဘ၀သခၤန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။
သူ သိမွီခဲ့သည့္ အဖိုး၊ အဖြား၊ အေဖ၊ အေမ၊ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ က်င္လည္က်က္စား ၀မ္းးစာရွာခဲ့ၾကသည့္ ေဆြရင္းမ်ဳိးခ်ာမ်ား၊ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ေသာ္ျငား တအူတံုဆင္းပမာ ငါးရွာ ဖါးရွာ ထင္းရွာ ကြင္းရွာ ေသတူ ရွင္တဲြမ်ား။ ဧရာျမစ္ေၾကာင္းႀကီးကဲ့သုိ ့ သူ ့ဘ၀က ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျငာင္းေျငာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း အေကြ ့အေကာက္ ညီညြတ္စြာ မစီးဆင္းႏိုင္ခဲ့။ ေလးလံေႏွးေကြးတိုးတိတ္ေသာ ေလွာ္တက္ခတ္သံမ်ားျဖင့္ စီးေမ်ာက်င္လည္ေနသည့္
သူ ့ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးကို ဧရာျမစ္ျပင္က ထမ္းပိုးထားခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။
ေက်ာက္ေဆာင္အငူစြန္းမွာထိုင္ရင္း သြယ္တန္းခ်ထားသည့္ ငါးတန္းႀကဳိးႏွင့္ ေလွ၀မ္းတြင္းသို ့ ကုိညဳိဒင္ မ်က္လံုးတခ်က္ ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလွဦးဖ်ား၌ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သားျဖစ္သူ ေရႊဘကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္။ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ကို လွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ေနေစာင္းေတာ့မည္။ ငါးတန္း႐ုတ္ၿပီး ျပန္ခ်ိန္သင့္ၿပီ။
မိန္းမျဖစ္သူမိလံုးလည္း ေမွ်ာ္ေလာက္ၿပီ။ မနက္ေစ်းခင္း ငါးဗန္းႏွင့္ အေရာင္းမထြက္ႏိုင္လည္း ဟင္းစားေလးရရင္ ေတာ္ပါၿပီေတာ္ ဆိုတဲ့ အခ်ဳိးႏွင့္မ်က္ႏွာေပးက မခံခ်ိမခံသာႏိုင္လွသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေက်ာက္ေဆာင္အငူေပၚမွ ေလွ၀မ္းထဲဆင္းၿပီး ငါးတန္းကို ဆ၍ တလံကြာ တလံကြာ ေျဖးေျဖးျခင္း ဆဲြမတင္ေနသည္။ ၿငိပါလာေသာငါးကို တန္းခ်ိတ္မွျဖဳတ္၍ ေလွ၀မ္းထဲသို ့ပစ္ထည့္လိုက္၏။ သားျဖစ္သူေရႊဘက ေလွလူးခါ လွဳပ္ရမ္းသြား၍လားမသိ၊ ကို္ယ္ကို
လြန္ ့၍ ထထိုင္သည္။ ”ငါး ႀကီးႀကီး ရလား ဘညဳိ”။ ကိုညဳိဒင့္ အေျဖက က်ယ္ေလာင္ ျပင္းထန္သည္ “ငါ ထ႐ိုက္လိုက္ရ။”
ကိုညိဳဒင့္ ေဒါသက အရွိန္မေသ။ ေလွကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေလွာ္ခတ္လိုက္သည္။ လွိဳင္းထသြားသည့္ ေရျပင္သည္ ကိုညိဳဒင့္အသံေၾကာင့္ လွဳပ္ခါပြက္ထသြား၏။ “ေဟ့ေကာင္ ေရပက္ထုတ္စမ္း၊ ဘာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနတာလဲ”။ ေလွ၀မ္းထဲမွ တထြာသာသာ ငါးဇင္႐ိုင္း သံုးေကာင္ႏွင့္ ငါးေၿမြတေကာင္က ေလွနံရံ၌ ကပ္ေခြေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး လံုးတင္ႏွင့္ စကားမ်ားရအုန္းမွာပဲဟု ေတြးေတာရင္း ေရႊဘကို မဲမိျပန္သည္။
“ ေဟ့ေကာင္ ေၾကာင္ခ်ီး ေရပက္ထုတ္ပါဆို အေပ်ာ္ေလွစီးထြက္လာတယ္မွတ္ေနလား”။ ေရႊဘ မၾကားဟန္ျပဳၿပီး ပက္ခြက္ကို သူ ့အေဖ ကိုညိဳဒင့္ကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။
x xx x x x x
“ ကိုညိဳဒင္ ကိုညိဳဒင္ က်ဳပ္ေခၚတာေရာ ၾကားရဲ ့လား”။ “ၾကားတယ္ဟာ ဘာျပႆနာရွာအုန္းမွာလဲေျပာ”။ “ ဒါပဲ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္လိုက္နဲ ့၊ ေတာ့္ကို က်ဳပ္က ျပႆနာရွာဖို ့ ေခၚေနေျပာေနတယ္လို ့ပဲ ေတာ္ထင္တယ္မဟုတ္လား”။
“မိလံုး ငါေျပာေနတယ္ေနာ္၊ ဘာကိစၥလဲေျပာ”။ မလံုး ထမင္းအိုးငွဲ ့ရင္း မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးခြ်န္လိုက္၏။ ကိုညိဳဒင္ တဲျပင္ထြက္၍ ႏွစ္တဲေက်ာ္မွ ငေပ်ာ့ကို လွမ္းေအာ္သည္။ “ ငေပ်ာ့ေရ တလံုးဆဲြလာစမ္းကြာ၊ ထံုးစံပဲ၊ မွတ္လိုက္”။
ငေပ်ာ့ ဒယိုင္းဒယိုင္ႏွင့္ ေတာအရက္တလံုး လာပို ့သည္။ “အရင္တလံုးဘိုး က်န္ေသးတယ္ေနာ္ ကိုညိဳ”။ “ ေသာက္စကားမရွည္နဲ ့ ေရရွိိရင္ ငါးရွိတယ္၊ ျမစ္ရွိရင္ ငါရွိတယ္၊ မင္းရွိရင္ အရက္ရွိတယ္၊ မင္းေသာက္ေၾကြးက ငါ့ ငါးတေကာင္ဘိုးမရွိဘူး၊ ညိဳဒင္ဆိုတဲ့ေကာင္က ၀မရွိဘဲ ၀ိမလုပ္ဘူး၊ ကတိတလံုးကို အရက္တလံုးနဲ ့ မလဲဘူးကြ၊ မင္းနားလည္းထားငေပ်ာ့”။ ဆန္မရွိ ေသာက္စားႀကီးသည့္ ကေဇာ္အိုးႀကီးကမ်ားလို ့ စိတ္ထဲက ျမည္တြန္ေတာက္တီး ရင္း ငေပ်ာ့ ေက်ာခိုင္းကာ တဲျပင္ကို ေလးေလးႏြဲ ့ႏဲြ ့ ထြက္ခဲ့ၿပီး ထြီခနဲ တံေတြးတခ်က္ ေထြးပစ္လိုက္သည္။
“ကိုညိဳဒင္ ေတာ့္သားကို ေသစာရွင္စာေလး ဖတ္တတ္ေရးတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းေလးဘာေလး အပ္ဖို ့ စဥ္းစားမိရဲ ့လား။”“ငါသိတယ္၊ ငါ့ကို ဆရာလာ မလုပ္နဲ ့။”“ ဆရာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ့္သားက တေန ့တေန ့ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္၊ ျမစ္႐ိုးတေလ်ွာက္ အေလလိုက္ေနတာနဲ ့ၿပီးေနတာပဲ။ ထမင္းစားဖို ့ေတာင္ တေက်ာ္ေက်ာ္ လိုက္ေအာ္ေခၚေနရတယ္။”ေရႊဘ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္ျဖင့္ တဲေနာက္ေပါက္က လစ္ထြက္သြားသည္။
“ငါသိတယ္၊ နင္လ်ွာမရွည္နဲ ့၊ မေန ့ကပဲ ႐ုပ္ရွင္ေစ်းမွာ ေက်ာင္းဆရာေလးေမာင္ျမခိုင္နဲ ့ေတြ ့လို ့ ေမးျမန္းၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ပိုက္ဆံေလး ဘာေလးေတာ့ ရွာထားေပါ့ကိုညဳိဒင္တဲ့။” “ေတာ္သိထားဖို ့က ေရွ ့လဆို အခါေရာက္ၿပီ၊ မိုးက်ေတာ့မယ္၊ ကုန္းေပၚျပန္တက္ရင္ ကုန္းေပၚကအိမ္အမိုးကိုလည္း ျပင္ရအုန္းမယ္၊ ေတာ့္သား ေက်ာင္းစရိတ္နဲ ့ ဟိုဟာဒီဟာနဲ ့။” “ေက်ာင္းဖြင့္ဖို ့က လိုပါေသးတယ္ကြာ၊ ဒီမယ္မိလံုး မင္းနဲ ့ငါ ညားလာတာဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေရႊဘေတာင္ ငါးႏွစ္ရွိၿပီ မဟုတ္လား၊ မင္းတို ့သားအမိ ဘယ္တုန္းကမ်ား ထမင္းရည္ေသာက္ခဲ့ရတာရွိလဲ၊ ပဲြလမ္းသဘင္ မသြားရတာရွိလဲ၊ တခါတရံေတာ့လည္း အိမ္ဆိုတာ ကသီလင္တ ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိမွာပဲ၊ ငါ့လက္ငါ့တက္နဲ ့ ေဟာ့ဒီ့ျမစ္ထဲမွာ ေငြထြက္ေအာင္ ငါရွာႏိုင္တယ္”။
မလံုး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထမင္းအိုးေပၚသို ့ ေယာက္မကို ပစ္တင္လိုက္သျဖင္ ခြမ္းကနဲ ျမည္ဟည္းသံ ထြက္သြားသည္။ ကိုညိဳဒင္ တခ်က္ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အရက္ခြက္ကို ပက္ကနဲ ေမာ့ခ်လိုက္၏။
မလံုး မေျပာလည္း ကိုညဳိဒင္စဥ္းစားေနတာ ၾကာၿပီ။ ကိုညဳိဒင္တို ့ က်င္လည္ေနထိုင္ရသည္က မိုးကုန္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ သင့္ရာေတာ္ရာကမ္းနဖူးမ်ားတြင္ တဲမ်ားကို အစီအရီထိုး၍ ငါးရွာဖားရွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾက သူေတြ။ မိုးက်ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ၿမဳိ ့ဆင္ေျခဖုန္းရွိ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္တဲေလးသို ့ ျပန္ေနရာယူ ၾကဳံရာက်ဘမ္း အလုပ္ကေလးေတြ လိုက္လုပ္၊ ေလွလိုက္ေခၚရင္ ေလွလိုက္ႏွင့္ ၀မ္းစာျဖည့္တင္းရသူေတြ။ ေငြပိုေငြလွ်ံဆိုသည္မွာ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ ေလာက္ေလာက္လ်ားလ်ား ကိုင္ခဲ့ရဖူးသည္မရွိ။ သူ ့အိုးႏွင့္သူ ့ဆန္ တန္႐ံုမဟုတ္ အိုးထဲ၌ ဆန္ရွိသည္ဆိုလ်ွင္ အအိပ္ေျဖာင့္ရသည္ပဲဆိုရမည္။
ကိုညဳိဒင္ေရာ မလံုးပါ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေနခဲ့ၾကရသည္မဟုတ္၊ မလံုးက ကိုညဳိဒင္ထက္သာတာေပါ့လို ့ ေျပာရမလို။ မလံုးက တတန္းအထိေနဖူးသည္၊ အနည္းအက်ဥ္း ေရးတတ္ ဖတ္တတ္သည္။ ကိုညဳိဒင္ကေတာ့ သူငယ္တန္းမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး အေဖျဖစ္သူႏွင့္ ငါးျမားတံတေခ်ာင္းထမ္း၍ ျမစ္ထဲစုန္းစုန္းျမဳပ္ေအာင္ ခုန္ခ်ခဲ့သူ။ ဘ၀ဆိုသည့္ အနက္အဓိပါယ္ကို ေရနဲ ့ငါးလိုပဲဟု ခံယူေပြ ့ပိုက္ထားေလသူ။ ကိုညဳိဒင္ လက္ခ်ဳိးေရတြက္ေနမိသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ပြစိပြစိ ေရရြက္လိုက္ေသး၏။ တေပါင္း၊ တန္ခူး၊ ကဆုန္၊ နယုန္၊ အင္း နယုန္လဆို ေက်ာင္းေတြဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ငါ ႏွစ္လေလာက္ ဖိရွာလိုက္ရင္ ေရႊဘေက်ာင္းစရိတ္ေလာက္ေတာ့ ဘာဂ႐ုစုိက္စရာရွိလဲ။ သိတ္လိုလာရင္လည္း ရပ္ကြက္ထဲက ဦးဘိုးလွဆီမွာ အတိုးနဲ ့ဆဲြလိုက္လည္းရတာပဲ ဟု ကိုညဳိဒင္ တြက္ေရခ်ဳိးရင္း အရက္ခြက္ကို ထပ္ငွဲ ့ လိုက္ျပန္သည္။ “ေတာ္ ထမင္းစားေတာ့မလား” မလံုးအသံကို ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္ႏွင့္ပင္ ကိုညဳိဒင္ ျမစ္ျပင္ကို ေငးရီေနမိျပန္သည္။ ေရနံဆီမီးခြက္မွ မီးႏွင့္ ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိလိုက္၏။ “မင့္သား ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ သြား လိုက္ေခၚစမ္း၊ ထမင္းစားမယ္လို ့”။
x x x x x x x x x x
ေက်ာင္းအပ္သည့္ေန ့က တ႐ုတ္က်င္ေမာင့္ဆိုင္က ႏွစ္ရာတန္ မွဳန္ ့ၾကက္ဥတလံုးႏွင့္ ငွက္ေပ်ာတဖီးကို ေခါင္းမွာ ရြက္၍ မလံုးတေယာက္ တဦးတည္းေသာသားေရႊဥ ေရႊဘကို ေက်ာင္းသြားအပ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀န္းထဲ ၀င္ေတာ့ ေရႊဘ တြန္ ့ ဆုတ္ တြန္ ့ဆုတ္ လုပ္ေသး၏။ တဲနားနီးခ်င္း ကိုအုန္းခင္ႏွင့္ မေထြးရီတို ့လည္း သူတို ့ သမီးကို ေက်ာင္းအပ္လာသည္ကို ေတြ ့ေတာ့မွ ေရႊဘ မေလ်ာမ႐ွဴ ဒယဥ့္တိုက္လိုက္လာသည္။ ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္က စာအုပ္ရွည္ရွည္ ထူထူထဲတြင္ အမည္စာရင္းမ်ား ေရးသြင္းေနသည္။ တျခား ေက်ာင္းလာအပ္သည့္ လူမ်ားကို ၾကည့္၍ မလံုး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္မသိုးမသန္ ့ျဖစ္လာသလို၊ သိမ္ငယ္စိတ္လည္း ၀င္မိသလို ခံစားေနရ၏။ ေအာ္ သူတို ့ ေက်ာင္းလာအပ္တာ မဂၤလာလက္ဖဲြ ့ပစၥည္းေတြ လာပို ့သလိုပါပဲလား။ ငါ့ကိုယ္က ငါးညွီနံ ့ထြက္ေနသလား၊ ကိုယ္ကို
႐ို ့၍ ေရႊဘလက္ဆဲြၿပီး ေနာက္နား ခပ္ခြာခြာ ဆုတ္ေနလိုက္သည္။ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမတေယာက္ ေမးတာျမန္းတာေတြကို ေျဖမည္အလုပ္ ကိုညိုဒင္ ေရာက္လာသည္။ “အေဖနံမည္၊” “ညဳိဒင္။” ”အေမ” “မလံုး။” “ကေလးနံမည္” “ေရႊဘ။” “အေဖက ဘာလုပ္လဲ” “တံငါလုပ္တယ္။” ကိုညိဳဒင္ ေျဖေပးေနတုန္း ဆရာေလးကိုျမခိုင္
၀င္လာသည္။ “ေအာ္ ဆရာမ ကိုညဳိဒင့္ အလုပ္အကိုင္ကို ေရလုပ္သားလို ့ျဖည့္လိုက္ပါေနာ္။“ ကိုညဳိဒင္ ဆရာေလးကို နားမလည္သလို ၾကည့္ကာ မလိုပါဘူး ဆရာေလးရာ က်ေနာ္တို ့မိသားစုေတြေရာ မိလံုးမိသားစုေတြေရာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ တံငါအလုပ္နဲ ့ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တာ။ “တံငါသည္ တံငါသည္ေပါ့။” “ေခတ္က အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျပာင္းေနၿပီေလ ကိုညဳိဒင္ရဲ ့၊ ကဲ ဆရာမ က်ေနာ္ေျပာသလိုသာ ေရးလိုက္ပါေနာ္။” “တခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္ ဆရာေလး၊ က်ဳပ္တို ့က တံငါေတြ ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္တို ့ကိုယ္ က်ဳပ္တို ့ထင္ထားတာက ေရထဲက သားေကာင္ ငါးေကာင္ကို ရွာေဖြစားေသာက္တဲ့ ေရမုဆိုးေတြ။ အကုသိုလ္နဲ ့ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ာင္းေနရသူေတြပဲ၊ ဘာဂုဏ္ ဘာအလုပ္ေရးေရး တံငါက တံငါ၊ မုဆိုးက မုဆိုး ပိုဆိုးသြားတာမွမဟုတ္တာ။” “ မလံုးကေရာ” “ငါးသည္”။
“ဟာ ဆရာမ၊ ေစ်းသည္လို ့ပဲ ေရးလိုက္ပါ”။
x x x x x x x x x x
ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။
ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။ ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။ ေရႊဘ စာအံသံကို ငါးပိုက္ျပင္ရင္းမွ ကိုညဳိဒင္ နားစြင့္ေနမိသည္။ “ငါေခါက္လိုက္ရရင္ ေသအုန္းမယ္။ က်ယ္က်ယ္ဆိုစမ္း။” မလံုး ငါးပိရည္က်ဳိရင္းမွ သူ ့သားကို ေငါက္ ငန္းေနသည္။ စိတ္မပါလက္မပါ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေနေသာ ေရႊဘမွာ ထမင္းအိုးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရင္း အေတာ္ ဆာ ေလာင္ဟန္ျဖင့္ သူ ့အေမမ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ “ ကိုညိဳ ဒီမွာအရက္တလံုး၊ ခါတိုင္းလိုပဲ မွတ္ထားလိုက္ရမလား။” “ ေဟ့ေကာင္ ငေပ်ာ့ ေရာ့ ၁၅၀” ကိုညဳိဒင္ အရက္ဖိုးကို ပစ္ေပးလိုက္သည္။ “ကိုညိဳ ့သားက ဘယ္ဆိုးလို ့လဲ။ စာေတြ ဘာေတြ အံေနပါလား။ “ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင္းေကာင္ေတြ ဗီြဒီယို႐ံုထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီ။ မင္း မသြားေသးဘူးလား”။ ေရႊဘမ်က္လံုးက ငေပ်ာ့ႏွင့္ သူ ့အေဖကို ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒါက္ခနဲ ေခါက္လိုက္သည့္ သူ ့ အေမ လက္သံေၾကာင့္ ကႀကီးဟု ေအာ္လိုက္သည္မွာ ငေပ်ာ့ သုတ္ေျခတင္ရန္ သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္သလို ျဖစ္သြား ေတာ့သည္။
ကႀကီး ခေကြး အစ၊ ၁ ၂ ၃ ၄ ၅ ၆ လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး က ကညစ္ ေပမွာျခစ္။ ခ ခေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္။ ဂ ဂဏန္း ေရမွာဖမ္း။ ညတည လသာသာ၊ ကစားမလား နားမလား ဆိုသည့္ စာအံသံမ်ားသည္ ကိုညဳိဒင့္အတြက္ ညစဥ္ အရက္ အျမည္းတခြက္လို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မၾကားဟန္ မျမင္ဟန္ နားမေထာင္ဟန္ျဖင့္ ေတာအရက္ျပင္းျပင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ေသာက္ရင္း စိတ္မွာေတာ့ ပီတိ ျဖစ္ေနရွာ၏။ ဒီေကာင္ ငါ့ထက္သာသားပဲ ဆိုသည့္ အေတြး။ “ဟဲ့ မိလံုး ေရနံဆီ မရွိ ေတာ့ရင္ တအာတာေလာက္ သြား၀ယ္ထားလိုက္ပါလား”။ “ မ၀ယ္ႏိုင္ဘူးေတာ္၊ ေတာ္ၾကာ ဟိုေကာင့္ေခၚ ဒီေကာင့္ ေခၚနဲ ့ ေတာ္က ဖဲ၀ိုင္းေထာင္အုန္းမယ္။”“မဟုတ္ပါဘူးကြာ”။ ကိုညိဳဒင္ ေရႊဘကို ေမးဆတ္ျပလိုက္သည္။ “ေရာ့”။
တရာတန္ႏွစ္ရြက္ ေကာက္ယူရင္း မလံုး မဲ့ၿပံဳးတခ်က္နဲ ့ လမ္းထိပ္ကို ထြက္သြား၏။ ကိုညဳိဒင္ ေရႊဘကို ၾကည့္လိုက္ သည္။ ေၾကြရည္သုတ္ ဇလံုထဲမွ ငါးေၾကာ္တေကာင္၏ ေခါင္းကို ဖဲ့ေခြ်ေနရင္းမွ ဆ ဆရာမ ႐ိုေသၾက ဆိုသည့္ ေရႊဘ၏ စာအံသံသည္ ဧရာျမစ္ျပင္က လွဳိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားသဖြယ္ ကိုညဳိဒင့္ရင္ကို လာမွန္သည္။ “သားေလး ထမင္းဆာၿပီ လား၊ မင့္အေမ ျပန္လာရင္ အေဖတို ့ ငါးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ ့တုတ္လိုက္ၾကတာေပါ့ကြာ၊ ေနာ”။ အံ့အားတသင့္ မ်က္လံုးအစံု ျဖင့္ ေရႊဘ ဆြံ ့အေနေတာ့သည္။
x x x x x x x x x x
မိုးကုန္ၿပီ။ ၀ါကကင္းလြတ္ သီတင္းကြ်တ္ခဲ့ၿပီ။ ပဲေပၚ ႏွမ္းေပၚၿပီ။ ေရႊဘလည္း ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မည္။ ေရႊမန္း တို ့၊ သိ္န္းေဇာ္တို ၊့ ဖိုးခ်စ္တို ့လည္း ၿမဳိ ့ဆယ္ႏွစ္ရာသီ ဘုရားပဲြကို လာေရာက္ကျပ အသံုးေတာ္ခံၾကေတာ့မည္။ ဆပ္ ကပ္၊ ႐ုပ္ေသးပဲြ။ တႏွစ္မွာ တခါစားရသည့္ မုန္ ့သိုင္းျခံဳကို အုန္းဆံႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ေရႊဘကို ၀ယ္ေကြ်းလိုက္အုန္းမည္။ အေတြးေရအလ်ွင္က ကိုညဳိဒင့္ ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္။ စာတတ္ ေပတတ္ ငါ့သားအတြက္ အေဖ လွဳိင္းၿငိမ္တဲ့ ျမစ္ျပင္ကို အေဖစစ္ဆင္မယ္ကြ ေရႊဘရ။ အရက္ခြက္ကို ကိုင္ဆရင္း ကိုညဳိဒင္ အူရြေန၏။
“ေအာ္ ေတာ္ကေတာ့ ေတာေလးနဲ ့တျမျမ။ ေတာ့သားက ေက်ာခ်မွ ဓားျပအႀကီးစားေတာ္ေရ ့၊ ကိုညိဳဒင္ရဲ ့။”
“ငါ့ကို ရွင္းရွင္း ေျပာစမ္းမိလံုး။ ဘာျဖစ္လာလို ့လဲ”။ ေမးေမးေျပာေျပာ ေရႊဘကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္ရည္ရစ္၀ိုင္း ေန သည့္ သူ ့သားကို နားမလည္ႏီုင္သလို ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားသည္။ “ ေျပာစမ္း မိလံုး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ အရက္ခြက္ကို ခြပ္ခနဲ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။
”မင္း၀င္မပါနဲ ့။ မင္းဘာမွ ၀င္မေျပာနဲ ့။ ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင့္အေဖ ဘညဳိကို ေျပာျပစမ္း ငါ့သား။”“ က်ဳပ္ စာႀကဳိးစားတာပဲ ဘညဳိ။ သူမ်ားနည္းတူ မီးခြက္က အျမဲမီးရွိလို ့လား။ အေဖ ညဘက္ ငါးခုတ္သြားရင္ ဓာတ္မီးထိုးျပ၊ ငါးေကာက္။ ငါးတန္းခ်ရင္လည္း ေလွဦးက လိုက္ခဲ့တာပဲ။ မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ငါးတန္းသြားေဖာ္ရေအာင္ ငါ့သား ထေလ ကြာ ဆိုရင္လည္း က်ဳပ္လိုက္ရတာပဲ။ ေက်ာင္းသြားခါနီး သမ၀ါယမဆိုင္ ဆီသြား၀ယ္ေပးစမ္းဆိုလည္း က်ဳပ္ အေမ့ စကားကို ဘယ္တုန္းက ကလန္ဘူးလဲ။ သူခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းသြားရေတာ့မွာ။”“ ေအး အေဖ နားလည္တယ္၊ ခုကိစၥက ဘာလဲဆိုတာ အေဖ သိခ်င္တာ။”
“က်ဳပ္ကို ဆရာမကေျပာတယ္။ “ဟဲ့ ေရႊဘ စာေမးပဲြနီးၿပီ။ ခုထက္ထိ ျမန္မာစာကို ေကာင္းေကာင္းမဖတ္တတ္ ေသးဘူး။ ဂဏန္းသခၤ်ာဆိုလည္း ေပါင္းရမွန္းမသိ ႏုတ္ရမွန္းမသိ။ နင္ မတတ္ေတာ့ ငါ ဆရာမအလုပ္က ထြက္ရေတာ့ မယ့္ကိန္း။ ငါ မ်က္ႏွာပ်က္ရတယ္တဲ့ ဘညဳိ”။ “ဒါမ်ားကြာ သူသင္တာ ညံ့လို ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ငါ့သားက အေဖ့ တို ့ထက္ ေတာ္ပါတယ္၊ ေနာက္ေန ့ အေဖ ေက်ာင္းလုိက္ပို ့မယ္ ဟုတ္လား။”
“က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူးအေဖ။ အေဖ့ကို ဆရာလုပ္ခိုင္းမယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးမွာ က်ဳပ္ ေက်ာင္းတက္မယ္။ ဆရာမက ေျပာလိုက္တယ္ဘညဳိ။ “ေရႊဘ နင္ဟာ တံငါနားနီး တံငါ။ မုဆိုးနားနီးမုဆိုး ျဖစ္မွာပဲတဲ့။
ကိုညဳိဒင္ ငါးခုတ္သည့္ဓားကို ေရႊဘဆီ ပစ္ေပးလိုက္သည္ကို မလံုး အံ့အံ့ၾသၾသ မၾကည့္မိပါ။
ေက်ာ္သက္ေထြး
၇ - ၁၀ - ၀၉
Monday, October 05, 2009
အလြမ္းမုတ္သံု၊ မွဳံျပာရီအခ်စ္ျမစ္၊ စူးနစ္ခဲ့ရ ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္
အလြမ္းမုတ္သံု၊ မွဳံျပာရီအခ်စ္ျမစ္၊ စူးနစ္ခဲ့ရ ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္
ေမာင္လြမ္းဏီ
လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။
မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။
ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။
x x x x x x x
“မိုးေအးတယ္ေနာ္ ညီမေလး၊ အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္ ဟုတ္လား” ကိုကို ့ရဲ ့ ပူပူပန္ပန္ စကားသံက ရင္ထဲကို စိမ့္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ “ဒီတရက္ ႏွစ္ရက္ မုတ္သံုေလအားေကာင္းမယ္လို ့ သတင္းေၾကညာထားတယ္ေနာ္”။ “ဟုတ္ ကုိကုိ၊ ကိုကို ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမလား“။ “ေဒါက္” “ေဒါက္” “ေဒါက္” တံခါးေခါက္သံၾကား၍ တံခါးသြားဖြင့္သည့္ ကိုကုိ ့ကို တီဗြီၾကည့္ေနရင္းမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
သူစိမ္း ၅ ေယာက္ တိုက္ခန္းထဲကို ခပ္ေသာ့သာ့ ၀င္လာၾကၿပီး တခန္းလံုး ဟုိလွန္သည္ေလွာ ရွာၾက ေဖြၾကသည္။ ေရအိမ္သာထဲကိုေတာင္ ေျမလွန္ရွာေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ခါးသီးရြံရွာဖို ့ေကာင္းလိုက္တာလို ့ ခံျပင္းေနမိ၏။ တေယာက္က ကိုကို ့ လက္ကိုင္ဖုန္းကို လြယ္အိပ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး “ကဲ ခနလိုက္ခဲ့ ပါအံုး”။ ေလွကားေပၚက ဆင္းသက္သြားၾကတဲ့ တခြပ္ခြပ္ တရွပ္ရွပ္ ဖိနပ္သံမ်ား။ ကားစက္ႏွဳိးသံမ်ား၊ ကားေမာင္းထြက္သြားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့မွပင္ ကိုကုိ ့ကို ဘာမွ မျပင္ဆင္ေပးလိုက္ရတာ၊ ႏွဳတ္မဆက္လိုက္ရတာ၊ ဘာမွမေမးျမန္းလိုက္ရတာေတြကို စဥ္းစားမိရင္း ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေနမိသည္။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ အိပ္ယာထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေခြခ်လိုက္၏။
ကိုယ္ကိုေစာင္းငဲ့ၿပီး ကိုကုိ ့အလုပ္စားပဲြေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကစဥ္ ့ကလ်ား ျပန္ ့က်ဲလြင့္က်ေနသည့္ ဒီတပတ္ဂ်ာနယ္အတြက္ ကိုကုိ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ေရးလက္စ စာမူၾကမ္းမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ပြင့္လ်က္သား ကြန္ျပဴတာ။ ကိုကုိနဲ ့အတူ တဲြ႐ိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုေလး။ ငုတ္တုတ္ ထ ထိုင္မိျပန္သည္။ အေရးႀကီးတာက… အေရးႀကီးတယ္ … ဒါအေရးႀကီးဆံုးကိစၥပဲ။ ၀မ္းဗိုက္ကို လက္ျဖင့္အသာအယာ ပြတ္သပ္ရင္း ကိုကို ့ကို ေျပာျပခ်င္တဲ့ စိတ္က ျပင္းျပင္းရွရွ ႏွဳိးဆြေနသလိုပဲ၊ ေရွ ့အပတ္ဆို ၆ လျပည့္ေတာ့မွာ။
x x x x x x x
ကိုကို ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ သူစိမ္းေတြလက္ထဲမွာ ဘယ္လိုထိခိုက္ေၾကကဲြမွဳေတြ ႀကံဳေနရမလဲ။ ကိုကို မရွိကတည္းက တိုက္ခန္းမွာ လာေနေပးရွာသည့္ ေမေမ့ကိုလည္း ကိုကိုနဲ ့ပတ္သက္တာေတြ ေျပာမျပခ်င္။ တလပင္ေက်ာ္ၿပီေလ။ ကိုကို ႏွစ္ရွည္ ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒသ တခုခု၊ တၿမဳိ ့ၿမဳိ ့ တနယ္နယ္၊ အခန္းက်ဥ္း တခန္းခန္းမွာေတာ့ အလြမ္းေတြ အမွတ္ရစရာေတြ ေအာက္ေမ့မွဳေတြနဲ ့ ေလးလံ အထီးက်န္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထားတာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုကိုက ယံုၾကည္တာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခ်ိန္ခြင္လ်ာတဖက္ေစာင္းနဲ ့ဘ၀ကိုေျဖာင့္တန္းတဲ့ ျမားတစင္းျဖစ္ေအာင္ ပစ္ခတ္ေနသူေလ။ ကိုကိုက တိမ္တိုက္တခုလိုေဆာက္တည္ရာမဲ့ လြင့္ေမ်ာလူးလိမ့္ေနတာမွမဟုတ္တာ။ ႀကံဳရာ ေျမသားမွာလည္း ရြက္က်ပင္ေပါက္လို က်င့္သားမက်သူ။ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ေနသားထိုင္သားက်ရမွာထက္ သစ္တပင္လို ရွင္သန္ခြင့္မရမွာကို အစိုးရိမ္ႀကီး စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကတတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ ကိုကို ့အနားမွာ စာနာနားလည္စိတ္နဲ ့ စိတ္အနာေတြကို ေျဖရာေျပေၾကာင္း နားခိုေမွးေလ်ာင္းေနခြင့္ကိုပဲ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တာပါေလ။ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္လို ့မရဘူး။ သို ့ေပမယ့္ အိပ္ရမည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုကိုနဲ ့ဆံုႏိုင္ ေတြ ့ႏိုင္သည္၊ ဆိုးရြားထိတ္လန္ ့ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အိပ္မက္ျဖစ္ပါေစ အေက်နပ္ဆံုး မက္ပစ္လိုက္ပါမည္။
x x x x x x x
ညက အိပ္ရာ၀င္ ေနာက္က်လို ့လားမသိ။ ၈ နာရီေက်ာ္မွပင္ အိပ္ရာက ႏုိးသည္။“ရက္ပိုင္းပဲ လိုေတာ့တယ္ေနာ္။ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ။ လမ္းမွန္မွန္ေလ်ွာက္ပါ။ ေဆးပံုမွန္စားပါ။ စိတ္ညစ္စရာေတြ မေတြးနဲ ့”တဲ့။ ကိုကို ့မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာက ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ရြတ္ဖတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ကိုကို ရွိသင့္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုကို ့ လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းရစ္ရစ္ဆုပ္၊ ကိုကို ့ပုခံုးသားေပၚ မွီတြယ္ခိုေမွးၿပီး မရွိေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးရွိခဲ့တဲ့ ေနရာကို လမ္းေလွ်ာက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ေဟာင္းျမင္းေဆြးေျမ ့ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုကို ့ရဲ ့ ဒဏ္ရာ အနာတရရက္မ်ားအေၾကာင္းပဲေျပာေျပာ၊ သစ္လြင္ေတာက္ပတဲ့ ေရႊေရာင္ေတာင္ပံခတ္သံမ်ားအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာေျပာ။ အနာဂတ္စိတ္ကူးကမၻာအေၾကာင္း ေျပာေျပာ၊ ေျပာေနာ္ကိုကို။ တိုးညွင္းခ်မ္းေျမ ့သည့္ စကားေရစီးသံေတြ ခ်ဳိလြင္ပ်ံသန္း စီးေမ်ာေနမွာပါ။
“သမီး မြန္းလဲြေနၿပီေလ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ ဟုတ္လား” ေမေမျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းကို ေငးေငးရီရီနဲ ့ ၾကည့္မိရင္း ကိုကို ႀကဳိက္ႏွစ္သစ္တတ္သည့္ ဟင္းလ်ာေလးမ်ားကို ေတြေတြေ၀ေ၀ စဥ္းစားေနမိျပန္တယ္ေလ။ “ကလင္” “ကလင္” “ကလင္”။ “ …….. အိမ္ကပါလားခင္ဗ်ာ” “ ဟုတ္ ဟုတ္ ပါတယ္”။ မတုန္လွဳပ္ေပမယ့္ ရင္ခုန္လွဳိက္ေမာမိတာေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္ကိုကုိ။
“ဒီကေန ့မနက္ပိုင္း အင္းစိန္အက်ဥ္းခံု႐ံုးကေန ေသဒဏ္စီရင္ခ်မွတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတာပါ”။ “ရွင္ … ဘုရားေရ … ေမေမ ” ။ ၿပဳိလဲယိမ္းယိုင္သြားသည့္ ခႏၱာကိုယ္ကို ထိန္းမတ္ရင္း အိုးထိမ္းစက္ႏွယ္ သြက္သြက္ခါ ခ်ာလည္ရမ္းသြားသည့္ ႏွလံုးသားရပ္၀ွမ္းတျပင္လံုး တုန္ရီေမာဟိုက္ေနေတာ့၏။ “ သမီး … သမီးေလး … သတိထားေနာ္၊ ငိုခ်င္ရင္ ငုိခ်ပစ္လိုက္ပါသမီးရယ္”။
စို ့နင့္မြန္းက်ပ္မွဳေၾကာင့္ေပပဲလား၊ ငိုလို ့မရဘူးကိုကို။ ေၾကကဲြစိတ္က တလိမ့္လိမ့္ ၿပဳိဆင္းလာသည္။ ေၾကကဲြစိတ္က နရီစည္းမဲ့ တြန္းပို ့ေနေရာ့သလား။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ပါးေပၚမွာ နာက်င္ေၾကကဲြစိတ္ကို ထုဆစ္ လိုက္သလိုပါပဲ။ အာဃာတ အမုန္း ပဋိပကၡေတြက စစ္ပဲြေတြ ႀကဳိးစင္ေတြနဲ ့ အက်ဥ္းနံရံေတြကို ပိုမိုၿပီး အက်ည္းမတန္ေစေတာ့ဘူးတဲ့လား။ မည္သို ့ပင္ရွိပါေစေတာ့ကိုကို။ သန္ ့စင္ ႐ိုးသားတဲ့၊ မွဳံျပာရီ မွဳိင္းေ၀လဲ့ေနတဲ့ အခ်စ္ျမစ္တစင္းက စီးဆင္းၿမဲစီးဆင္းေနမည္ဆိုတာ ကိုကို ယံုၾကည္စူးနစ္ ပါေစေတာ့လို ့ ဆုေတာင္းယံုကလဲြၿပီး။
x x x x x x x
သမီးကို ေမြးေတာ့ ကိုကို အနားမွာ မရွိႏိုင္ခဲ့။ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ဆံုခြင့္ဆိုတာ လေရာင္ကို ေစာင့္စားေမ်ွာ္ကိုး
ေနရသည့္ နရသိန္ဇရာညမ်ားပါပဲ။ သံုးရာသီ သံုးႀကိမ္ေျပာင္းေပမယ့္ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့တာ ၅ ႀကိမ္ထက္မပိုခဲ့။ ေအးစက္တင္းခဲေနတဲ့ ကိုကို ့မ်က္၀န္းထဲမွာ သမီးကိုဖတ္ၾကားေနေပမယ့္
မ်က္ရည္နဲ ့မေခ်ာ့ျမွဴခဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယံုၾကည္စိတ္ေတြ၊ ပိုင္စိုးလိုစိတ္ေတြက လမ္းတခုကို
ရွာေဖြေတြ ့ရွိသလိုမ်ဳိးပါကိုကို။ ေစာင့္ႀကဳိျခင္းကို ေစာင့္ႀကဳိျခင္းသည္သာ သစၥာတရားရဲ ့ အနက္႐ွုိင္းဆံုး သေကၤတဆိုတာ အႀကြင္းမဲ့ယံုကိုယံုတာ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထား တာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လားလို ့ ကိုကို ့ကို ေျပာျပခဲ့ဘူးတယ္မို ့လား။
“ဟယ္ … ကိုကို၊ ဘာလို ့ႀကဳိ အေၾကာင္းမၾကားတာလဲဟင္”။ ကိုကို ့ရင္ခြင္ထဲအတင္းေျပး၀င္ ဖက္တြယ္ထားမိသည္။ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ခိုေအာင္းေနခဲ့သည့္ မ်က္ရည္မ်ားက တာက်ဳိးသလို ကိုကို ့ရင္ထဲသို ့ သြန္ခ်ေနမိ၏။ “သမီးေလးေရာ”။ “ေက်ာင္းသြားတယ္ေလ၊ ျပန္လာခါနီးၿပီ၊ ေမေမ သြားႀကဳိေနတယ္”။
“ကိုကိုလည္းမထင္ထားတဲ့၊ မေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့အျဖစ္ပါကြယ္၊ ဒီမနက္မွာ ေခၚၿပီး သူတို ့ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာပဲ၊ ကိုကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္သလို ရင္လည္းမရွင္းဘူးကြာ”။ “ကိုကို ဘယ္လိုထင္လဲဟင္”
”အမွန္တရားက ႀကဳိးစင္ေတြကို ၿဖဳိခ်ပစ္ႏိုင္လို ့ေပါ့ကြယ္”။ “ေဟာ သမီးတို ့ျပန္လာၿပီကိုကို”။ “ လာပါအံုး သမီးေလးရယ္၊ ေဖ့ေဖ့ကို မွတ္မိလားဟင္”။ မစိမ္းေသာ္လည္း မရင္းခ်ာသည့္ အၾကည့္၀ိုင္း၀ိုင္းျဖင့္
သူ ့အေဖကို သမီးၾကည့္ေနတာ နင့္ကနဲ ခံစားရမိ၏။ “ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ ကိုကိုက ပက္ကနဲ သမီးပါးျပင္ကို နမ္း႐ွဳံ ့လိုက္သည္။ “ ကိုကို ဘာဆို ဘာမွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္သလို ဘာအရာကမွလည္း ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္မရပါဘူးကြယ္”။
ကိုကို ့အၿပံဳးမွာ သိုက္မင္ငွက္တေကာင္၏ ေတးသံျဖင့္ စြတ္စိုေနေတာ့သည္။
x x x x x x x
“ေဟ့ေကာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာ ၆ လေက်ာ္ၿပီ၊ ဖုန္းခ်ည္းဆက္မေနနဲ ့အံုး၊ ငါအလုပ္ရွိေနတယ္”။ “ ၁၀ ကား စာခ်ဳပ္ရထားတယ္၊ ၅ ကား မင္း ဇာတ္ညႊန္းေရး၊ ဒါပဲ မင္း ဇာတ္ေတြ လာယူ၊ ပိုက္ဆံလည္း ႀကဳိထုတ္ခ်င္ထုတ္ ဟုတ္ၿပီလား”
--------------------------------------
“ရဲေဘာ္ႀကီး ဘာမွ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားမေနနဲ ့၊ အရင္ကိစၥေတြ ေနာက္မွရွင္းမယ္၊ ဂ်ာနယ္အသစ္တေစာင္လုပ္မယ္၊ မင္း စားပဲြ မင္းျပန္ထိုင္”
---------------------------------------
“ ငါ ကိုကိုဦး အလုပ္ေတြ ျပန္လုပ္၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္လည္း အခ်ိန္ေပး၊ ႀကံဳရင္ ငါလည္း ရန္ကုန္ ဆင္းလာခဲ့မယ္”။
---------------------------------------
“ ၃ ႏွစ္သက္တမ္းမွာ ကိုယ္တို ့ဂ်ာနယ္က ေစာင္ေရ တက္လာတာ ေစတနာမွန္လို ့ေပါ့ ရဲေဘာ္ႀကီးရာ၊ မင္း ယံုၾကည္တာ မင္းဆက္လုပ္စမ္းပါ၊ တို ့ၿမဲထားဖို ့က အဓိက ေသာ့ခ်က္”။
--------------------------------------
“သမီး ၇ ႏွစ္ျပည္ ့ ေမြးေန ့ေလး လုပ္ခ်င္တယ္ ကိုကို”။
သမီးေမြးေန ့မွာ ကိုကိုႏွင့္သမီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနမွဳမ်ားကို ေတြ ့ရျမင္ရေတာ့ ဆံုး႐ံွဳးခဲ့ရသည့္ႏွစ္ကာလမ်ားကို ႏွေမ်ာတသ မဆံုးျဖစ္ရျပန္။ ညီမေလး ေပ်ာ္ပါတယ္ကိုကို။ ဒီအေပ်ာ္ေလးေတြက ၾကာရွည္ၾကာေမ်ာ ခံႏိုင္ပါေစ။ မိသားစုအိပ္မက္မ်ားက ညီမေလးတို ့၏ ခ်မ္းေျမ ့ေအးႏုသည့္ လမင္းအိမ္ေလးျဖစ္လိုက္ပါေတာ့။
x x x x x x x
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့သံေတြက ဘယ္ရပ္ဌာနီက လြင့္ပ်ံလာမွန္းမသိဘူး။ တိုက္ခန္းနံရံေတြကို ပဲ့တင္တုန္ခါေနေတာ့သည္။ ကိုကိုလည္း ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ နီးနီးေလးပဲ၊ တကယ့္နီးနီးေလး။ ပီပီသသ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနရတာပဲ။ ေမေမေရ . . . ၀ရံတာကို ေျပးထြက္ၿပီး လမ္းမကို ငံု ့ၾကည့္ လိုက္တဲ့အခါ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ ေမတၱာပို ့သံေတြက ဘ၀ဂ္ကို ညံေနပါေရာ ့လား။ မဲနက္ျပာႏွမ္းေနသည့္ ကတၱရာလမ္းမက်ယ္သည္ ေရႊ၀ါေရာင္ ဖန္ေရသကၤန္းတို ့ျဖင့္ ၿခံဳလႊမ္းစီးေမ်ာ ေနပါပေကာ။ ကိုကို ့ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို ့သတိရလာသည္။ ကိုကုိ ဂ်ာနယ္တိုက္က ဖုန္းေတြက လိုင္းပူးေနတာေတြနဲ ့ခ်ည္း ႀကံဳေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကို သမီး ေက်ာင္းသြားႀကဳိေပးဖို ့ေျပာလိုက္ၿပီး ကိုကို ေစာေစာ ျပန္ေရာက္မွာပါေစလို ့ စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်ရင္း။
ကိုကုိ အခါတိုင္းထက္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို ့မ်က္ႏွာကို ဖတ္ရတာ အဓိပါယ္ဖြင့္ဆိုရ ခက္ေနသလိုပဲ။ ကိုကုိ စားလို ့မေကာင္းလို ့လား၊ ကိုကုိ ႀကဳိက္တဲ့ ၀က္ပုန္းရည္ေလ။
ညီမေလး မ်က္လံုးေတြကို ေငးရီၾကည့္ေနသည့္ ကိုကိုရင္ကို ထိုးခဲြေနမိေလသလား။ ခြင့္လႊတ္ပါကိုကို။
“ ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ “ ေစာပါေသးတယ္ကြယ္”။ ေမေမ့ ေၾကးစည္ထုသံ၊ အမ်ွေ၀သံေလးေတြက ကိုကို ထမင္း၀ိုင္းက ထသြားသည့္အထိ လြင့္ေ၀လွဳပ္ခတ္ေနေပါ့။
x x x x x x x
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။
သမီးကို ခ်ီပိုးေခ်ာ့ျမဴေနရင္းက ညီမေလးကို လွမ္းၾကည့္တဲ့ ကိုကို ့ကို နားလည္သူပါကိုကိုလို ့ ေျပာမထြက္။ သမီးကို ဆဲြယူေပြ ့ဖက္ရင္း ေလွခါးတထစ္ခ်င္း ဆင္းေလ်ွာက္သြားသည့္
ကိုကို ့ေက်ာျပင္ကို ခံစားနားလည္ႏုိင္စြမ္းအျပည့္ျဖင့္သာ။
မေန ့ကညကလိုပဲ ကိုကို ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာသည္။ “ကိုကုိ ထမင္းခူးရမလား” “ေနပေစေတာ့၊ ကိုကို ကိုသူရတို ့နဲ ့ အျပင္မွာပဲစားခဲ့တယ္”။ “ ကိုကို လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါကိုကို၊ ညီမေလးတို ့ကို ဘာမွမစဥ္းစားနဲ ့ေနာ္”၊ စိတ္ထဲရွိသည့္ အ႐ိုးသားအသန္ ့စင္ဆံုးစကားကို ဆိုမိ၏။
“ကလင္ ကလင္ ကလင္ ” “ဟလို အမိန္ ့ရွိပါ” “ေဟ့ေကာင္ ငေထြး ငါ ကိုသူရ” “ေျပာကိုသူရ”
“မနက္ဖန္မနက္ မင္းနဲ ့စာေရးဆရာမနဲ ့ ေရသန္ ့ဘူးေတြနဲ ့ထမင္းဘူးေတြ သယ္ပို ့လုပ္၊ မင္းသားလင္မယားနဲ ့ကဗ်ာဆရာေတြက ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးမွာ အားလံုးစုဆံုဖို ့ေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒါပဲကြာ”
သမီးအိပ္ယာမႏုိးေသးခင္မွာ ကိုကို ထထြက္သြားသည္။ ဒီေန ့တေန ့လံုး စိ္တ္ေမာ လူေမာျဖစ္ေနသည္။ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ရဟန္းငယ္ေလးေတြကို ပစ္ခတ္လူစုခဲြသတဲ့။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးေတြနဲ ့ပစ္ခြင္းသတဲ့။ ေတြ ့သမွ် လူေရာရဟန္းေရာ မဲမဲျမင္ရာ ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေနသတဲ့။ ရန္ကုန္တၿမဳိ ့လံုး ေသနတ္သံေတြ၊ ေအာင္ဟစ္သံေတြ၊ ေျပးလႊားသံေတြနဲ ့ ဖုန္းလႊမ္းေနသတဲ့။ ၀ရံတာကို ထြက္ၿပီး မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ မဲမွဳံဆိုင္းေ၀ေနေတာ့သည္။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ကိုကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ရက္စက္ယုတ္မာတယ္ညီမေလးရာ၊ စကားလံုးကို ရွာမရေတာ့ဘူး” “နားလိုက္ပါကိုကုိ ညီမေလးတို ့ အရာအားလံုးကို ႀကဳိတင္တြက္ဆထားၿပီးသားမို ့လား” “ ကလင္ ကလင္ ကလင္” “ ေျပာပါ ” “ ငါ ကဗ်ာဆရာ၊ ကိုသူရကို ဆဲြသြားၿပီ၊ မင္းသားလင္မယားလဲ ဆဲြသြားၿပီတဲ့၊ မင္းလုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ဖို ့ျပင္ ထားေတာ့”
ကိုကုိ ဖုန္းကို ခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သမီးေလးပါးႏုျပင္ကို ငံုနမ္းေနသည္။
အ၀တ္ဘီဒိုထဲမွ ကိုကို ့အ၀တ္အစားတခ်ဳိ ့ကို ဆဲြထုတ္လိုက္မိ၏၊ ေသာက္ေဆးတခ်ဳိ ့ကို စဥ္းစားၾကည့္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံမ်ားက ဆူနာမိပင္လယ္လွဳိင္းေအာ္သလို ေအာ္မည္၀င္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို၏ လြမ္းေမာဖြယ္ ႏွဳတ္ဆက္အၿပံဳးကို ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။
ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္ေပၚမွာ စူးနစ္နာက်င္စရာေတြက ကိုကို နဲ ့ ညီမေလးတို ့အတြက္ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္ဟုဆိုပါရင္ အေက်နပ္ဆံုး ေထြးေပြ ့ဖို ့ ၀န္မေလးပါကိုကို။
x x x x x x x
လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။
မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္ လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။
ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။
(ကိုဇာဂနာႏွင့္ ညီ ေဇာ္သက္ေထြးသို ့)
ေမာင္လြမ္းဏီ
၂၁ ၈ ၀၉
အလြမ္းမုတ္သံု၊ မွဳံျပာရီအခ်စ္ျမစ္၊ စူးနစ္ခဲ့ရ ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္
ေမာင္လြမ္းဏီ
လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။
မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။
ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။
x x x x x x x
“မိုးေအးတယ္ေနာ္ ညီမေလး၊ အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္ ဟုတ္လား” ကိုကို ့ရဲ ့ ပူပူပန္ပန္ စကားသံက ရင္ထဲကို စိမ့္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ “ဒီတရက္ ႏွစ္ရက္ မုတ္သံုေလအားေကာင္းမယ္လို ့ သတင္းေၾကညာထားတယ္ေနာ္”။ “ဟုတ္ ကုိကုိ၊ ကိုကို ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမလား“။ “ေဒါက္” “ေဒါက္” “ေဒါက္” တံခါးေခါက္သံၾကား၍ တံခါးသြားဖြင့္သည့္ ကိုကုိ ့ကို တီဗြီၾကည့္ေနရင္းမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
သူစိမ္း ၅ ေယာက္ တိုက္ခန္းထဲကို ခပ္ေသာ့သာ့ ၀င္လာၾကၿပီး တခန္းလံုး ဟုိလွန္သည္ေလွာ ရွာၾက ေဖြၾကသည္။ ေရအိမ္သာထဲကိုေတာင္ ေျမလွန္ရွာေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ခါးသီးရြံရွာဖို ့ေကာင္းလိုက္တာလို ့ ခံျပင္းေနမိ၏။ တေယာက္က ကိုကို ့ လက္ကိုင္ဖုန္းကို လြယ္အိပ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး “ကဲ ခနလိုက္ခဲ့ ပါအံုး”။ ေလွကားေပၚက ဆင္းသက္သြားၾကတဲ့ တခြပ္ခြပ္ တရွပ္ရွပ္ ဖိနပ္သံမ်ား။ ကားစက္ႏွဳိးသံမ်ား၊ ကားေမာင္းထြက္သြားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့မွပင္ ကိုကုိ ့ကို ဘာမွ မျပင္ဆင္ေပးလိုက္ရတာ၊ ႏွဳတ္မဆက္လိုက္ရတာ၊ ဘာမွမေမးျမန္းလိုက္ရတာေတြကို စဥ္းစားမိရင္း ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေနမိသည္။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ အိပ္ယာထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေခြခ်လိုက္၏။
ကိုယ္ကိုေစာင္းငဲ့ၿပီး ကိုကုိ ့အလုပ္စားပဲြေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကစဥ္ ့ကလ်ား ျပန္ ့က်ဲလြင့္က်ေနသည့္ ဒီတပတ္ဂ်ာနယ္အတြက္ ကိုကုိ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ေရးလက္စ စာမူၾကမ္းမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ပြင့္လ်က္သား ကြန္ျပဴတာ။ ကိုကုိနဲ ့အတူ တဲြ႐ိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုေလး။ ငုတ္တုတ္ ထ ထိုင္မိျပန္သည္။ အေရးႀကီးတာက… အေရးႀကီးတယ္ … ဒါအေရးႀကီးဆံုးကိစၥပဲ။ ၀မ္းဗိုက္ကို လက္ျဖင့္အသာအယာ ပြတ္သပ္ရင္း ကိုကို ့ကို ေျပာျပခ်င္တဲ့ စိတ္က ျပင္းျပင္းရွရွ ႏွဳိးဆြေနသလိုပဲ၊ ေရွ ့အပတ္ဆို ၆ လျပည့္ေတာ့မွာ။
x x x x x x x
ကိုကို ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ သူစိမ္းေတြလက္ထဲမွာ ဘယ္လိုထိခိုက္ေၾကကဲြမွဳေတြ ႀကံဳေနရမလဲ။ ကိုကို မရွိကတည္းက တိုက္ခန္းမွာ လာေနေပးရွာသည့္ ေမေမ့ကိုလည္း ကိုကိုနဲ ့ပတ္သက္တာေတြ ေျပာမျပခ်င္။ တလပင္ေက်ာ္ၿပီေလ။ ကိုကို ႏွစ္ရွည္ ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒသ တခုခု၊ တၿမဳိ ့ၿမဳိ ့ တနယ္နယ္၊ အခန္းက်ဥ္း တခန္းခန္းမွာေတာ့ အလြမ္းေတြ အမွတ္ရစရာေတြ ေအာက္ေမ့မွဳေတြနဲ ့ ေလးလံ အထီးက်န္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထားတာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း
ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုကိုက ယံုၾကည္တာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခ်ိန္ခြင္လ်ာတဖက္ေစာင္းနဲ ့ဘ၀ကိုေျဖာင့္တန္းတဲ့ ျမားတစင္းျဖစ္ေအာင္
ပစ္ခတ္ေနသူေလ။ ကိုကိုက တိမ္တိုက္တခုလိုေဆာက္တည္ရာမဲ့
လြင့္ေမ်ာလူးလိမ့္ေနတာမွမဟုတ္တာ။ ႀကံဳရာ ေျမသားမွာလည္း ရြက္က်ပင္ေပါက္လို က်င့္သားမက်သူ။ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ေနသားထိုင္သားက်ရမွာထက္ သစ္တပင္လို ရွင္သန္ခြင့္မရမွာကို အစိုးရိမ္ႀကီး စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကတတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ ကိုကို ့အနားမွာ စာနာနားလည္စိတ္နဲ ့ စိတ္အနာေတြကို ေျဖရာေျပေၾကာင္း နားခိုေမွးေလ်ာင္းေနခြင့္ကိုပဲ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တာပါေလ။ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္လို ့မရဘူး။ သို ့ေပမယ့္ အိပ္ရမည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုကိုနဲ ့ဆံုႏိုင္ ေတြ ့ႏိုင္သည္၊ ဆိုးရြားထိတ္လန္ ့ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အိပ္မက္ျဖစ္ပါေစ အေက်နပ္ဆံုး မက္ပစ္လိုက္ပါမည္။
x x x x x x x
ညက အိပ္ရာ၀င္ ေနာက္က်လို ့လားမသိ။ ၈ နာရီေက်ာ္မွပင္ အိပ္ရာက ႏုိးသည္။“ရက္ပိုင္းပဲ လိုေတာ့တယ္ေနာ္။ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ။ လမ္းမွန္မွန္ေလ်ွာက္ပါ။ ေဆးပံုမွန္စားပါ။ စိတ္ညစ္စရာေတြ မေတြးနဲ ့”တဲ့။ ကိုကို ့မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာက ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ရြတ္ဖတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ကိုကို ရွိသင့္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုကို ့ လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းရစ္ရစ္ဆုပ္၊ ကိုကို ့ပုခံုးသားေပၚ မွီတြယ္ခိုေမွးၿပီး မရွိေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးရွိခဲ့တဲ့ ေနရာကို လမ္းေလွ်ာက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ေဟာင္းျမင္းေဆြးေျမ ့ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုကို ့ရဲ ့ ဒဏ္ရာ အနာတရရက္မ်ားအေၾကာင္းပဲေျပာေျပာ၊ သစ္လြင္ေတာက္ပတဲ့ ေရႊေရာင္ေတာင္ပံခတ္သံမ်ားအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာေျပာ။ အနာဂတ္စိတ္ကူးကမၻာအေၾကာင္း ေျပာေျပာ၊ ေျပာေနာ္ကိုကို။ တိုးညွင္းခ်မ္းေျမ ့သည့္ စကားေရစီးသံေတြ ခ်ဳိလြင္ပ်ံသန္း စီးေမ်ာေနမွာပါ။
“သမီး မြန္းလဲြေနၿပီေလ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ ဟုတ္လား” ေမေမျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းကို ေငးေငးရီရီနဲ ့ ၾကည့္မိရင္း ကိုကို ႀကဳိက္ႏွစ္သစ္တတ္သည့္ ဟင္းလ်ာေလးမ်ားကို ေတြေတြေ၀ေ၀ စဥ္းစားေနမိျပန္တယ္ေလ။ “ကလင္” “ကလင္” “ကလင္”။ “ …….. အိမ္ကပါလားခင္ဗ်ာ” “ ဟုတ္ ဟုတ္ ပါတယ္”။ မတုန္လွဳပ္ေပမယ့္ ရင္ခုန္လွဳိက္ေမာမိတာေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္ကိုကုိ။
“ဒီကေန ့မနက္ပိုင္း အင္းစိန္အက်ဥ္းခံု႐ံုးကေန ေသဒဏ္စီရင္ခ်မွတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတာပါ”။ “ရွင္ … ဘုရားေရ … ေမေမ ” ။ ၿပဳိလဲယိမ္းယိုင္သြားသည့္ ခႏၱာကိုယ္ကို ထိန္းမတ္ရင္း အိုးထိမ္းစက္ႏွယ္ သြက္သြက္ခါ ခ်ာလည္ရမ္းသြားသည့္ ႏွလံုးသားရပ္၀ွမ္းတျပင္လံုး တုန္ရီေမာဟိုက္ေနေတာ့၏။ “ သမီး … သမီးေလး … သတိထားေနာ္၊ ငိုခ်င္ရင္ ငုိခ်ပစ္လိုက္ပါသမီးရယ္”။
စို ့နင့္မြန္းက်ပ္မွဳေၾကာင့္ေပပဲလား၊ ငိုလို ့မရဘူးကိုကို။ ေၾကကဲြစိတ္က တလိမ့္လိမ့္ ၿပဳိဆင္းလာသည္။ ေၾကကဲြစိတ္က နရီစည္းမဲ့ တြန္းပို ့ေနေရာ့သလား။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ပါးေပၚမွာ နာက်င္ေၾကကဲြစိတ္ကို ထုဆစ္ လိုက္သလိုပါပဲ။ အာဃာတ အမုန္း ပဋိပကၡေတြက စစ္ပဲြေတြ ႀကဳိးစင္ေတြနဲ ့ အက်ဥ္းနံရံေတြကို ပိုမိုၿပီး အက်ည္းမတန္ေစေတာ့ဘူးတဲ့လား။ မည္သို ့ပင္ရွိပါေစေတာ့ကိုကို။ သန္ ့စင္ ႐ိုးသားတဲ့၊ မွဳံျပာရီ မွဳိင္းေ၀လဲ့ေနတဲ့ အခ်စ္ျမစ္တစင္းက စီးဆင္းၿမဲစီးဆင္းေနမည္ဆိုတာ ကိုကို ယံုၾကည္စူးနစ္ ပါေစေတာ့လို ့ ဆုေတာင္းယံုကလဲြၿပီး။
x x x x x x x
သမီးကို ေမြးေတာ့ ကိုကို အနားမွာ မရွိႏိုင္ခဲ့။ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ဆံုခြင့္ဆိုတာ လေရာင္ကို ေစာင့္စားေမ်ွာ္ကိုး
ေနရသည့္ နရသိန္ဇရာညမ်ားပါပဲ။ သံုးရာသီ သံုးႀကိမ္ေျပာင္းေပမယ့္ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့တာ ၅ ႀကိမ္ထက္မပိုခဲ့။ ေအးစက္တင္းခဲေနတဲ့ ကိုကို ့မ်က္၀န္းထဲမွာ သမီးကိုဖတ္ၾကားေနေပမယ့္
မ်က္ရည္နဲ ့မေခ်ာ့ျမွဴခဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယံုၾကည္စိတ္ေတြ၊ ပိုင္စိုးလိုစိတ္ေတြက လမ္းတခုကို
ရွာေဖြေတြ ့ရွိသလိုမ်ဳိးပါကိုကို။ ေစာင့္ႀကဳိျခင္းကို ေစာင့္ႀကဳိျခင္းသည္သာ သစၥာတရားရဲ ့ အနက္႐ွုိင္းဆံုး သေကၤတဆိုတာ အႀကြင္းမဲ့ယံုကိုယံုတာ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထား တာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လားလို ့ ကိုကို ့ကို ေျပာျပခဲ့ဘူးတယ္မို ့လား။
“ဟယ္ … ကိုကို၊ ဘာလို ့ႀကဳိ အေၾကာင္းမၾကားတာလဲဟင္”။ ကိုကို ့ရင္ခြင္ထဲအတင္းေျပး၀င္ ဖက္တြယ္ထားမိသည္။ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ခိုေအာင္းေနခဲ့သည့္ မ်က္ရည္မ်ားက တာက်ဳိးသလို ကိုကို ့ရင္ထဲသို ့ သြန္ခ်ေနမိ၏။ “သမီးေလးေရာ”။ “ေက်ာင္းသြားတယ္ေလ၊ ျပန္လာခါနီးၿပီ၊ ေမေမ သြားႀကဳိေနတယ္”။
“ကိုကိုလည္းမထင္ထားတဲ့၊ မေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့အျဖစ္ပါကြယ္၊ ဒီမနက္မွာ ေခၚၿပီး သူတို ့ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာပဲ၊ ကိုကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္သလို ရင္လည္းမရွင္းဘူးကြာ”။ “ကိုကို ဘယ္လိုထင္လဲဟင္”
”အမွန္တရားက ႀကဳိးစင္ေတြကို ၿဖဳိခ်ပစ္ႏိုင္လို ့ေပါ့ကြယ္”။ “ေဟာ သမီးတို ့ျပန္လာၿပီကိုကို”။ “ လာပါအံုး သမီးေလးရယ္၊ ေဖ့ေဖ့ကို မွတ္မိလားဟင္”။ မစိမ္းေသာ္လည္း မရင္းခ်ာသည့္ အၾကည့္၀ိုင္း၀ိုင္းျဖင့္
သူ ့အေဖကို သမီးၾကည့္ေနတာ နင့္ကနဲ ခံစားရမိ၏။ “ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ ကိုကိုက ပက္ကနဲ သမီးပါးျပင္ကို နမ္း႐ွဳံ ့လိုက္သည္။ “ ကိုကို ဘာဆို ဘာမွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္သလို ဘာအရာကမွလည္း ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္မရပါဘူးကြယ္”။
ကိုကို ့အၿပံဳးမွာ သိုက္မင္ငွက္တေကာင္၏ ေတးသံျဖင့္ စြတ္စိုေနေတာ့သည္။
x x x x x x x
“ေဟ့ေကာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာ ၆ လေက်ာ္ၿပီ၊ ဖုန္းခ်ည္းဆက္မေနနဲ ့အံုး၊ ငါအလုပ္ရွိေနတယ္”။ “ ၁၀ ကား စာခ်ဳပ္ရထားတယ္၊ ၅ ကား မင္း ဇာတ္ညႊန္းေရး၊ ဒါပဲ မင္း ဇာတ္ေတြ လာယူ၊ ပိုက္ဆံလည္း ႀကဳိထုတ္ခ်င္ထုတ္ ဟုတ္ၿပီလား”
--------------------------------------
“ရဲေဘာ္ႀကီး ဘာမွ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားမေနနဲ ့၊ အရင္ကိစၥေတြ ေနာက္မွရွင္းမယ္၊ ဂ်ာနယ္အသစ္တေစာင္လုပ္မယ္၊ မင္း စားပဲြ မင္းျပန္ထိုင္”
---------------------------------------
“ ငါ ကိုကိုဦး အလုပ္ေတြ ျပန္လုပ္၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္လည္း အခ်ိန္ေပး၊ ႀကံဳရင္ ငါလည္း ရန္ကုန္ ဆင္းလာခဲ့မယ္”။
---------------------------------------
“ ၃ ႏွစ္သက္တမ္းမွာ ကိုယ္တို ့ဂ်ာနယ္က ေစာင္ေရ တက္လာတာ ေစတနာမွန္လို ့ေပါ့ ရဲေဘာ္ႀကီးရာ၊ မင္း ယံုၾကည္တာ မင္းဆက္လုပ္စမ္းပါ၊ တို ့ၿမဲထားဖို ့က အဓိက ေသာ့ခ်က္”။
--------------------------------------
“သမီး ၇ ႏွစ္ျပည္ ့ ေမြးေန ့ေလး လုပ္ခ်င္တယ္ ကိုကို”။
သမီးေမြးေန ့မွာ ကိုကိုႏွင့္သမီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနမွဳမ်ားကို ေတြ ့ရျမင္ရေတာ့ ဆံုး႐ံွဳးခဲ့ရသည့္ႏွစ္ကာလမ်ားကို ႏွေမ်ာတသ မဆံုးျဖစ္ရျပန္။ ညီမေလး ေပ်ာ္ပါတယ္ကိုကို။ ဒီအေပ်ာ္ေလးေတြက ၾကာရွည္ၾကာေမ်ာ ခံႏိုင္ပါေစ။ မိသားစုအိပ္မက္မ်ားက ညီမေလးတို ့၏ ခ်မ္းေျမ ့ေအးႏုသည့္ လမင္းအိမ္ေလးျဖစ္လိုက္ပါေတာ့။
x x x x x x x
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့သံေတြက ဘယ္ရပ္ဌာနီက လြင့္ပ်ံလာမွန္းမသိဘူး။ တိုက္ခန္းနံရံေတြကို ပဲ့တင္တုန္ခါေနေတာ့သည္။ ကိုကိုလည္း ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ နီးနီးေလးပဲ၊ တကယ့္နီးနီးေလး။ ပီပီသသ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနရတာပဲ။ ေမေမေရ . . . ၀ရံတာကို ေျပးထြက္ၿပီး လမ္းမကို ငံု ့ၾကည့္ လိုက္တဲ့အခါ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ ေမတၱာပို ့သံေတြက ဘ၀ဂ္ကို ညံေနပါေရာ ့လား။ မဲနက္ျပာႏွမ္းေနသည့္ ကတၱရာလမ္းမက်ယ္သည္ ေရႊ၀ါေရာင္ ဖန္ေရသကၤန္းတို ့ျဖင့္ ၿခံဳလႊမ္းစီးေမ်ာ ေနပါပေကာ။ ကိုကို ့ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို ့သတိရလာသည္။ ကိုကုိ ဂ်ာနယ္တိုက္က ဖုန္းေတြက လိုင္းပူးေနတာေတြနဲ ့ခ်ည္း ႀကံဳေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကို သမီး ေက်ာင္းသြားႀကဳိေပးဖို ့ေျပာလိုက္ၿပီး ကိုကို ေစာေစာ ျပန္ေရာက္မွာပါေစလို ့ စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်ရင္း။
ကိုကုိ အခါတိုင္းထက္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို ့မ်က္ႏွာကို ဖတ္ရတာ အဓိပါယ္ဖြင့္ဆိုရ ခက္ေနသလိုပဲ။ ကိုကုိ စားလို ့မေကာင္းလို ့လား၊ ကိုကုိ ႀကဳိက္တဲ့ ၀က္ပုန္းရည္ေလ။
ညီမေလး မ်က္လံုးေတြကို ေငးရီၾကည့္ေနသည့္ ကိုကိုရင္ကို ထိုးခဲြေနမိေလသလား။ ခြင့္လႊတ္ပါကိုကို။
“ ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ “ ေစာပါေသးတယ္ကြယ္”။ ေမေမ့ ေၾကးစည္ထုသံ၊ အမ်ွေ၀သံေလးေတြက ကိုကို ထမင္း၀ိုင္းက ထသြားသည့္အထိ လြင့္ေ၀လွဳပ္ခတ္ေနေပါ့။
x x x x x x x
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။
သမီးကို ခ်ီပိုးေခ်ာ့ျမဴေနရင္းက ညီမေလးကို လွမ္းၾကည့္တဲ့ ကိုကို ့ကို နားလည္သူပါကိုကိုလို ့ ေျပာမထြက္။ သမီးကို ဆဲြယူေပြ ့ဖက္ရင္း ေလွခါးတထစ္ခ်င္း ဆင္းေလ်ွာက္သြားသည့္
ကိုကို ့ေက်ာျပင္ကို ခံစားနားလည္ႏုိင္စြမ္းအျပည့္ျဖင့္သာ။
မေန ့ကညကလိုပဲ ကိုကို ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာသည္။ “ကိုကုိ ထမင္းခူးရမလား” “ေနပေစေတာ့၊ ကိုကို ကိုသူရတို ့နဲ ့ အျပင္မွာပဲစားခဲ့တယ္”။ “ ကိုကို လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါကိုကို၊ ညီမေလးတို ့ကို ဘာမွမစဥ္းစားနဲ ့ေနာ္”၊ စိတ္ထဲရွိသည့္ အ႐ိုးသားအသန္ ့စင္ဆံုးစကားကို ဆိုမိ၏။
“ကလင္ ကလင္ ကလင္ ” “ဟလို အမိန္ ့ရွိပါ” “ေဟ့ေကာင္ ငေထြး ငါ ကိုသူရ” “ေျပာကိုသူရ”
“မနက္ဖန္မနက္ မင္းနဲ ့စာေရးဆရာမနဲ ့ ေရသန္ ့ဘူးေတြနဲ ့ထမင္းဘူးေတြ သယ္ပို ့လုပ္၊ မင္းသားလင္မယားနဲ ့ကဗ်ာဆရာေတြက ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးမွာ အားလံုးစုဆံုဖို ့ေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒါပဲကြာ”
သမီးအိပ္ယာမႏုိးေသးခင္မွာ ကိုကို ထထြက္သြားသည္။ ဒီေန ့တေန ့လံုး စိ္တ္ေမာ လူေမာျဖစ္ေနသည္။ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ရဟန္းငယ္ေလးေတြကို ပစ္ခတ္လူစုခဲြသတဲ့။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးေတြနဲ ့ပစ္ခြင္းသတဲ့။ ေတြ ့သမွ် လူေရာရဟန္းေရာ မဲမဲျမင္ရာ ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေနသတဲ့။ ရန္ကုန္တၿမဳိ ့လံုး ေသနတ္သံေတြ၊ ေအာင္ဟစ္သံေတြ၊ ေျပးလႊားသံေတြနဲ ့ ဖုန္းလႊမ္းေနသတဲ့။ ၀ရံတာကို ထြက္ၿပီး မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ မဲမွဳံဆိုင္းေ၀ေနေတာ့သည္။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ကိုကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ရက္စက္ယုတ္မာတယ္ညီမေလးရာ၊ စကားလံုးကို ရွာမရေတာ့ဘူး” “နားလိုက္ပါကိုကုိ ညီမေလးတို ့ အရာအားလံုးကို ႀကဳိတင္တြက္ဆထားၿပီးသားမို ့လား” “ ကလင္ ကလင္ ကလင္” “ ေျပာပါ ” “ ငါ ကဗ်ာဆရာ၊ ကိုသူရကို ဆဲြသြားၿပီ၊ မင္းသားလင္မယားလဲ ဆဲြသြားၿပီတဲ့၊ မင္းလုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ဖို ့ျပင္ ထားေတာ့”
ကိုကုိ ဖုန္းကို ခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သမီးေလးပါးႏုျပင္ကို ငံုနမ္းေနသည္။
အ၀တ္ဘီဒိုထဲမွ ကိုကို ့အ၀တ္အစားတခ်ဳိ ့ကို ဆဲြထုတ္လိုက္မိ၏၊ ေသာက္ေဆးတခ်ဳိ ့ကို စဥ္းစားၾကည့္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံမ်ားက ဆူနာမိပင္လယ္လွဳိင္းေအာ္သလို ေအာ္မည္၀င္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို၏ လြမ္းေမာဖြယ္ ႏွဳတ္ဆက္အၿပံဳးကို ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။
ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္ေပၚမွာ စူးနစ္နာက်င္စရာေတြက ကိုကို နဲ ့ ညီမေလးတို ့အတြက္ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္ဟုဆိုပါရင္ အေက်နပ္ဆံုး ေထြးေပြ ့ဖို ့ ၀န္မေလးပါကိုကို။
x x x x x x x
လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။
မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္ လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။
ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။
(ကိုဇာဂနာႏွင့္ ညီ ေဇာ္သက္ေထြးသို ့)
ေမာင္လြမ္းဏီ
၂၁ ၈ ၀၉
ေမာင္လြမ္းဏီ
လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။
မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။
ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။
x x x x x x x
“မိုးေအးတယ္ေနာ္ ညီမေလး၊ အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္ ဟုတ္လား” ကိုကို ့ရဲ ့ ပူပူပန္ပန္ စကားသံက ရင္ထဲကို စိမ့္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ “ဒီတရက္ ႏွစ္ရက္ မုတ္သံုေလအားေကာင္းမယ္လို ့ သတင္းေၾကညာထားတယ္ေနာ္”။ “ဟုတ္ ကုိကုိ၊ ကိုကို ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမလား“။ “ေဒါက္” “ေဒါက္” “ေဒါက္” တံခါးေခါက္သံၾကား၍ တံခါးသြားဖြင့္သည့္ ကိုကုိ ့ကို တီဗြီၾကည့္ေနရင္းမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
သူစိမ္း ၅ ေယာက္ တိုက္ခန္းထဲကို ခပ္ေသာ့သာ့ ၀င္လာၾကၿပီး တခန္းလံုး ဟုိလွန္သည္ေလွာ ရွာၾက ေဖြၾကသည္။ ေရအိမ္သာထဲကိုေတာင္ ေျမလွန္ရွာေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ခါးသီးရြံရွာဖို ့ေကာင္းလိုက္တာလို ့ ခံျပင္းေနမိ၏။ တေယာက္က ကိုကို ့ လက္ကိုင္ဖုန္းကို လြယ္အိပ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး “ကဲ ခနလိုက္ခဲ့ ပါအံုး”။ ေလွကားေပၚက ဆင္းသက္သြားၾကတဲ့ တခြပ္ခြပ္ တရွပ္ရွပ္ ဖိနပ္သံမ်ား။ ကားစက္ႏွဳိးသံမ်ား၊ ကားေမာင္းထြက္သြားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့မွပင္ ကိုကုိ ့ကို ဘာမွ မျပင္ဆင္ေပးလိုက္ရတာ၊ ႏွဳတ္မဆက္လိုက္ရတာ၊ ဘာမွမေမးျမန္းလိုက္ရတာေတြကို စဥ္းစားမိရင္း ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေနမိသည္။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ အိပ္ယာထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေခြခ်လိုက္၏။
ကိုယ္ကိုေစာင္းငဲ့ၿပီး ကိုကုိ ့အလုပ္စားပဲြေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကစဥ္ ့ကလ်ား ျပန္ ့က်ဲလြင့္က်ေနသည့္ ဒီတပတ္ဂ်ာနယ္အတြက္ ကိုကုိ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ေရးလက္စ စာမူၾကမ္းမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ပြင့္လ်က္သား ကြန္ျပဴတာ။ ကိုကုိနဲ ့အတူ တဲြ႐ိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုေလး။ ငုတ္တုတ္ ထ ထိုင္မိျပန္သည္။ အေရးႀကီးတာက… အေရးႀကီးတယ္ … ဒါအေရးႀကီးဆံုးကိစၥပဲ။ ၀မ္းဗိုက္ကို လက္ျဖင့္အသာအယာ ပြတ္သပ္ရင္း ကိုကို ့ကို ေျပာျပခ်င္တဲ့ စိတ္က ျပင္းျပင္းရွရွ ႏွဳိးဆြေနသလိုပဲ၊ ေရွ ့အပတ္ဆို ၆ လျပည့္ေတာ့မွာ။
x x x x x x x
ကိုကို ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ သူစိမ္းေတြလက္ထဲမွာ ဘယ္လိုထိခိုက္ေၾကကဲြမွဳေတြ ႀကံဳေနရမလဲ။ ကိုကို မရွိကတည္းက တိုက္ခန္းမွာ လာေနေပးရွာသည့္ ေမေမ့ကိုလည္း ကိုကိုနဲ ့ပတ္သက္တာေတြ ေျပာမျပခ်င္။ တလပင္ေက်ာ္ၿပီေလ။ ကိုကို ႏွစ္ရွည္ ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒသ တခုခု၊ တၿမဳိ ့ၿမဳိ ့ တနယ္နယ္၊ အခန္းက်ဥ္း တခန္းခန္းမွာေတာ့ အလြမ္းေတြ အမွတ္ရစရာေတြ ေအာက္ေမ့မွဳေတြနဲ ့ ေလးလံ အထီးက်န္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထားတာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုကိုက ယံုၾကည္တာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခ်ိန္ခြင္လ်ာတဖက္ေစာင္းနဲ ့ဘ၀ကိုေျဖာင့္တန္းတဲ့ ျမားတစင္းျဖစ္ေအာင္ ပစ္ခတ္ေနသူေလ။ ကိုကိုက တိမ္တိုက္တခုလိုေဆာက္တည္ရာမဲ့ လြင့္ေမ်ာလူးလိမ့္ေနတာမွမဟုတ္တာ။ ႀကံဳရာ ေျမသားမွာလည္း ရြက္က်ပင္ေပါက္လို က်င့္သားမက်သူ။ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ေနသားထိုင္သားက်ရမွာထက္ သစ္တပင္လို ရွင္သန္ခြင့္မရမွာကို အစိုးရိမ္ႀကီး စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကတတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ ကိုကို ့အနားမွာ စာနာနားလည္စိတ္နဲ ့ စိတ္အနာေတြကို ေျဖရာေျပေၾကာင္း နားခိုေမွးေလ်ာင္းေနခြင့္ကိုပဲ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တာပါေလ။ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္လို ့မရဘူး။ သို ့ေပမယ့္ အိပ္ရမည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုကိုနဲ ့ဆံုႏိုင္ ေတြ ့ႏိုင္သည္၊ ဆိုးရြားထိတ္လန္ ့ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အိပ္မက္ျဖစ္ပါေစ အေက်နပ္ဆံုး မက္ပစ္လိုက္ပါမည္။
x x x x x x x
ညက အိပ္ရာ၀င္ ေနာက္က်လို ့လားမသိ။ ၈ နာရီေက်ာ္မွပင္ အိပ္ရာက ႏုိးသည္။“ရက္ပိုင္းပဲ လိုေတာ့တယ္ေနာ္။ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ။ လမ္းမွန္မွန္ေလ်ွာက္ပါ။ ေဆးပံုမွန္စားပါ။ စိတ္ညစ္စရာေတြ မေတြးနဲ ့”တဲ့။ ကိုကို ့မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာက ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ရြတ္ဖတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ကိုကို ရွိသင့္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုကို ့ လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းရစ္ရစ္ဆုပ္၊ ကိုကို ့ပုခံုးသားေပၚ မွီတြယ္ခိုေမွးၿပီး မရွိေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးရွိခဲ့တဲ့ ေနရာကို လမ္းေလွ်ာက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ေဟာင္းျမင္းေဆြးေျမ ့ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုကို ့ရဲ ့ ဒဏ္ရာ အနာတရရက္မ်ားအေၾကာင္းပဲေျပာေျပာ၊ သစ္လြင္ေတာက္ပတဲ့ ေရႊေရာင္ေတာင္ပံခတ္သံမ်ားအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာေျပာ။ အနာဂတ္စိတ္ကူးကမၻာအေၾကာင္း ေျပာေျပာ၊ ေျပာေနာ္ကိုကို။ တိုးညွင္းခ်မ္းေျမ ့သည့္ စကားေရစီးသံေတြ ခ်ဳိလြင္ပ်ံသန္း စီးေမ်ာေနမွာပါ။
“သမီး မြန္းလဲြေနၿပီေလ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ ဟုတ္လား” ေမေမျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းကို ေငးေငးရီရီနဲ ့ ၾကည့္မိရင္း ကိုကို ႀကဳိက္ႏွစ္သစ္တတ္သည့္ ဟင္းလ်ာေလးမ်ားကို ေတြေတြေ၀ေ၀ စဥ္းစားေနမိျပန္တယ္ေလ။ “ကလင္” “ကလင္” “ကလင္”။ “ …….. အိမ္ကပါလားခင္ဗ်ာ” “ ဟုတ္ ဟုတ္ ပါတယ္”။ မတုန္လွဳပ္ေပမယ့္ ရင္ခုန္လွဳိက္ေမာမိတာေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္ကိုကုိ။
“ဒီကေန ့မနက္ပိုင္း အင္းစိန္အက်ဥ္းခံု႐ံုးကေန ေသဒဏ္စီရင္ခ်မွတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတာပါ”။ “ရွင္ … ဘုရားေရ … ေမေမ ” ။ ၿပဳိလဲယိမ္းယိုင္သြားသည့္ ခႏၱာကိုယ္ကို ထိန္းမတ္ရင္း အိုးထိမ္းစက္ႏွယ္ သြက္သြက္ခါ ခ်ာလည္ရမ္းသြားသည့္ ႏွလံုးသားရပ္၀ွမ္းတျပင္လံုး တုန္ရီေမာဟိုက္ေနေတာ့၏။ “ သမီး … သမီးေလး … သတိထားေနာ္၊ ငိုခ်င္ရင္ ငုိခ်ပစ္လိုက္ပါသမီးရယ္”။
စို ့နင့္မြန္းက်ပ္မွဳေၾကာင့္ေပပဲလား၊ ငိုလို ့မရဘူးကိုကို။ ေၾကကဲြစိတ္က တလိမ့္လိမ့္ ၿပဳိဆင္းလာသည္။ ေၾကကဲြစိတ္က နရီစည္းမဲ့ တြန္းပို ့ေနေရာ့သလား။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ပါးေပၚမွာ နာက်င္ေၾကကဲြစိတ္ကို ထုဆစ္ လိုက္သလိုပါပဲ။ အာဃာတ အမုန္း ပဋိပကၡေတြက စစ္ပဲြေတြ ႀကဳိးစင္ေတြနဲ ့ အက်ဥ္းနံရံေတြကို ပိုမိုၿပီး အက်ည္းမတန္ေစေတာ့ဘူးတဲ့လား။ မည္သို ့ပင္ရွိပါေစေတာ့ကိုကို။ သန္ ့စင္ ႐ိုးသားတဲ့၊ မွဳံျပာရီ မွဳိင္းေ၀လဲ့ေနတဲ့ အခ်စ္ျမစ္တစင္းက စီးဆင္းၿမဲစီးဆင္းေနမည္ဆိုတာ ကိုကို ယံုၾကည္စူးနစ္ ပါေစေတာ့လို ့ ဆုေတာင္းယံုကလဲြၿပီး။
x x x x x x x
သမီးကို ေမြးေတာ့ ကိုကို အနားမွာ မရွိႏိုင္ခဲ့။ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ဆံုခြင့္ဆိုတာ လေရာင္ကို ေစာင့္စားေမ်ွာ္ကိုး
ေနရသည့္ နရသိန္ဇရာညမ်ားပါပဲ။ သံုးရာသီ သံုးႀကိမ္ေျပာင္းေပမယ့္ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့တာ ၅ ႀကိမ္ထက္မပိုခဲ့။ ေအးစက္တင္းခဲေနတဲ့ ကိုကို ့မ်က္၀န္းထဲမွာ သမီးကိုဖတ္ၾကားေနေပမယ့္
မ်က္ရည္နဲ ့မေခ်ာ့ျမွဴခဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယံုၾကည္စိတ္ေတြ၊ ပိုင္စိုးလိုစိတ္ေတြက လမ္းတခုကို
ရွာေဖြေတြ ့ရွိသလိုမ်ဳိးပါကိုကို။ ေစာင့္ႀကဳိျခင္းကို ေစာင့္ႀကဳိျခင္းသည္သာ သစၥာတရားရဲ ့ အနက္႐ွုိင္းဆံုး သေကၤတဆိုတာ အႀကြင္းမဲ့ယံုကိုယံုတာ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထား တာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လားလို ့ ကိုကို ့ကို ေျပာျပခဲ့ဘူးတယ္မို ့လား။
“ဟယ္ … ကိုကို၊ ဘာလို ့ႀကဳိ အေၾကာင္းမၾကားတာလဲဟင္”။ ကိုကို ့ရင္ခြင္ထဲအတင္းေျပး၀င္ ဖက္တြယ္ထားမိသည္။ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ခိုေအာင္းေနခဲ့သည့္ မ်က္ရည္မ်ားက တာက်ဳိးသလို ကိုကို ့ရင္ထဲသို ့ သြန္ခ်ေနမိ၏။ “သမီးေလးေရာ”။ “ေက်ာင္းသြားတယ္ေလ၊ ျပန္လာခါနီးၿပီ၊ ေမေမ သြားႀကဳိေနတယ္”။
“ကိုကိုလည္းမထင္ထားတဲ့၊ မေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့အျဖစ္ပါကြယ္၊ ဒီမနက္မွာ ေခၚၿပီး သူတို ့ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာပဲ၊ ကိုကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္သလို ရင္လည္းမရွင္းဘူးကြာ”။ “ကိုကို ဘယ္လိုထင္လဲဟင္”
”အမွန္တရားက ႀကဳိးစင္ေတြကို ၿဖဳိခ်ပစ္ႏိုင္လို ့ေပါ့ကြယ္”။ “ေဟာ သမီးတို ့ျပန္လာၿပီကိုကို”။ “ လာပါအံုး သမီးေလးရယ္၊ ေဖ့ေဖ့ကို မွတ္မိလားဟင္”။ မစိမ္းေသာ္လည္း မရင္းခ်ာသည့္ အၾကည့္၀ိုင္း၀ိုင္းျဖင့္
သူ ့အေဖကို သမီးၾကည့္ေနတာ နင့္ကနဲ ခံစားရမိ၏။ “ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ ကိုကိုက ပက္ကနဲ သမီးပါးျပင္ကို နမ္း႐ွဳံ ့လိုက္သည္။ “ ကိုကို ဘာဆို ဘာမွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္သလို ဘာအရာကမွလည္း ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္မရပါဘူးကြယ္”။
ကိုကို ့အၿပံဳးမွာ သိုက္မင္ငွက္တေကာင္၏ ေတးသံျဖင့္ စြတ္စိုေနေတာ့သည္။
x x x x x x x
“ေဟ့ေကာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာ ၆ လေက်ာ္ၿပီ၊ ဖုန္းခ်ည္းဆက္မေနနဲ ့အံုး၊ ငါအလုပ္ရွိေနတယ္”။ “ ၁၀ ကား စာခ်ဳပ္ရထားတယ္၊ ၅ ကား မင္း ဇာတ္ညႊန္းေရး၊ ဒါပဲ မင္း ဇာတ္ေတြ လာယူ၊ ပိုက္ဆံလည္း ႀကဳိထုတ္ခ်င္ထုတ္ ဟုတ္ၿပီလား”
--------------------------------------
“ရဲေဘာ္ႀကီး ဘာမွ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားမေနနဲ ့၊ အရင္ကိစၥေတြ ေနာက္မွရွင္းမယ္၊ ဂ်ာနယ္အသစ္တေစာင္လုပ္မယ္၊ မင္း စားပဲြ မင္းျပန္ထိုင္”
---------------------------------------
“ ငါ ကိုကိုဦး အလုပ္ေတြ ျပန္လုပ္၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္လည္း အခ်ိန္ေပး၊ ႀကံဳရင္ ငါလည္း ရန္ကုန္ ဆင္းလာခဲ့မယ္”။
---------------------------------------
“ ၃ ႏွစ္သက္တမ္းမွာ ကိုယ္တို ့ဂ်ာနယ္က ေစာင္ေရ တက္လာတာ ေစတနာမွန္လို ့ေပါ့ ရဲေဘာ္ႀကီးရာ၊ မင္း ယံုၾကည္တာ မင္းဆက္လုပ္စမ္းပါ၊ တို ့ၿမဲထားဖို ့က အဓိက ေသာ့ခ်က္”။
--------------------------------------
“သမီး ၇ ႏွစ္ျပည္ ့ ေမြးေန ့ေလး လုပ္ခ်င္တယ္ ကိုကို”။
သမီးေမြးေန ့မွာ ကိုကိုႏွင့္သမီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနမွဳမ်ားကို ေတြ ့ရျမင္ရေတာ့ ဆံုး႐ံွဳးခဲ့ရသည့္ႏွစ္ကာလမ်ားကို ႏွေမ်ာတသ မဆံုးျဖစ္ရျပန္။ ညီမေလး ေပ်ာ္ပါတယ္ကိုကို။ ဒီအေပ်ာ္ေလးေတြက ၾကာရွည္ၾကာေမ်ာ ခံႏိုင္ပါေစ။ မိသားစုအိပ္မက္မ်ားက ညီမေလးတို ့၏ ခ်မ္းေျမ ့ေအးႏုသည့္ လမင္းအိမ္ေလးျဖစ္လိုက္ပါေတာ့။
x x x x x x x
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့သံေတြက ဘယ္ရပ္ဌာနီက လြင့္ပ်ံလာမွန္းမသိဘူး။ တိုက္ခန္းနံရံေတြကို ပဲ့တင္တုန္ခါေနေတာ့သည္။ ကိုကိုလည္း ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ နီးနီးေလးပဲ၊ တကယ့္နီးနီးေလး။ ပီပီသသ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနရတာပဲ။ ေမေမေရ . . . ၀ရံတာကို ေျပးထြက္ၿပီး လမ္းမကို ငံု ့ၾကည့္ လိုက္တဲ့အခါ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ ေမတၱာပို ့သံေတြက ဘ၀ဂ္ကို ညံေနပါေရာ ့လား။ မဲနက္ျပာႏွမ္းေနသည့္ ကတၱရာလမ္းမက်ယ္သည္ ေရႊ၀ါေရာင္ ဖန္ေရသကၤန္းတို ့ျဖင့္ ၿခံဳလႊမ္းစီးေမ်ာ ေနပါပေကာ။ ကိုကို ့ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို ့သတိရလာသည္။ ကိုကုိ ဂ်ာနယ္တိုက္က ဖုန္းေတြက လိုင္းပူးေနတာေတြနဲ ့ခ်ည္း ႀကံဳေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကို သမီး ေက်ာင္းသြားႀကဳိေပးဖို ့ေျပာလိုက္ၿပီး ကိုကို ေစာေစာ ျပန္ေရာက္မွာပါေစလို ့ စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်ရင္း။
ကိုကုိ အခါတိုင္းထက္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို ့မ်က္ႏွာကို ဖတ္ရတာ အဓိပါယ္ဖြင့္ဆိုရ ခက္ေနသလိုပဲ။ ကိုကုိ စားလို ့မေကာင္းလို ့လား၊ ကိုကုိ ႀကဳိက္တဲ့ ၀က္ပုန္းရည္ေလ။
ညီမေလး မ်က္လံုးေတြကို ေငးရီၾကည့္ေနသည့္ ကိုကိုရင္ကို ထိုးခဲြေနမိေလသလား။ ခြင့္လႊတ္ပါကိုကို။
“ ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ “ ေစာပါေသးတယ္ကြယ္”။ ေမေမ့ ေၾကးစည္ထုသံ၊ အမ်ွေ၀သံေလးေတြက ကိုကို ထမင္း၀ိုင္းက ထသြားသည့္အထိ လြင့္ေ၀လွဳပ္ခတ္ေနေပါ့။
x x x x x x x
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။
သမီးကို ခ်ီပိုးေခ်ာ့ျမဴေနရင္းက ညီမေလးကို လွမ္းၾကည့္တဲ့ ကိုကို ့ကို နားလည္သူပါကိုကိုလို ့ ေျပာမထြက္။ သမီးကို ဆဲြယူေပြ ့ဖက္ရင္း ေလွခါးတထစ္ခ်င္း ဆင္းေလ်ွာက္သြားသည့္
ကိုကို ့ေက်ာျပင္ကို ခံစားနားလည္ႏုိင္စြမ္းအျပည့္ျဖင့္သာ။
မေန ့ကညကလိုပဲ ကိုကို ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာသည္။ “ကိုကုိ ထမင္းခူးရမလား” “ေနပေစေတာ့၊ ကိုကို ကိုသူရတို ့နဲ ့ အျပင္မွာပဲစားခဲ့တယ္”။ “ ကိုကို လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါကိုကို၊ ညီမေလးတို ့ကို ဘာမွမစဥ္းစားနဲ ့ေနာ္”၊ စိတ္ထဲရွိသည့္ အ႐ိုးသားအသန္ ့စင္ဆံုးစကားကို ဆိုမိ၏။
“ကလင္ ကလင္ ကလင္ ” “ဟလို အမိန္ ့ရွိပါ” “ေဟ့ေကာင္ ငေထြး ငါ ကိုသူရ” “ေျပာကိုသူရ”
“မနက္ဖန္မနက္ မင္းနဲ ့စာေရးဆရာမနဲ ့ ေရသန္ ့ဘူးေတြနဲ ့ထမင္းဘူးေတြ သယ္ပို ့လုပ္၊ မင္းသားလင္မယားနဲ ့ကဗ်ာဆရာေတြက ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးမွာ အားလံုးစုဆံုဖို ့ေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒါပဲကြာ”
သမီးအိပ္ယာမႏုိးေသးခင္မွာ ကိုကို ထထြက္သြားသည္။ ဒီေန ့တေန ့လံုး စိ္တ္ေမာ လူေမာျဖစ္ေနသည္။ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ရဟန္းငယ္ေလးေတြကို ပစ္ခတ္လူစုခဲြသတဲ့။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးေတြနဲ ့ပစ္ခြင္းသတဲ့။ ေတြ ့သမွ် လူေရာရဟန္းေရာ မဲမဲျမင္ရာ ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေနသတဲ့။ ရန္ကုန္တၿမဳိ ့လံုး ေသနတ္သံေတြ၊ ေအာင္ဟစ္သံေတြ၊ ေျပးလႊားသံေတြနဲ ့ ဖုန္းလႊမ္းေနသတဲ့။ ၀ရံတာကို ထြက္ၿပီး မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ မဲမွဳံဆိုင္းေ၀ေနေတာ့သည္။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ကိုကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ရက္စက္ယုတ္မာတယ္ညီမေလးရာ၊ စကားလံုးကို ရွာမရေတာ့ဘူး” “နားလိုက္ပါကိုကုိ ညီမေလးတို ့ အရာအားလံုးကို ႀကဳိတင္တြက္ဆထားၿပီးသားမို ့လား” “ ကလင္ ကလင္ ကလင္” “ ေျပာပါ ” “ ငါ ကဗ်ာဆရာ၊ ကိုသူရကို ဆဲြသြားၿပီ၊ မင္းသားလင္မယားလဲ ဆဲြသြားၿပီတဲ့၊ မင္းလုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ဖို ့ျပင္ ထားေတာ့”
ကိုကုိ ဖုန္းကို ခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သမီးေလးပါးႏုျပင္ကို ငံုနမ္းေနသည္။
အ၀တ္ဘီဒိုထဲမွ ကိုကို ့အ၀တ္အစားတခ်ဳိ ့ကို ဆဲြထုတ္လိုက္မိ၏၊ ေသာက္ေဆးတခ်ဳိ ့ကို စဥ္းစားၾကည့္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံမ်ားက ဆူနာမိပင္လယ္လွဳိင္းေအာ္သလို ေအာ္မည္၀င္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို၏ လြမ္းေမာဖြယ္ ႏွဳတ္ဆက္အၿပံဳးကို ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။
ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္ေပၚမွာ စူးနစ္နာက်င္စရာေတြက ကိုကို နဲ ့ ညီမေလးတို ့အတြက္ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္ဟုဆိုပါရင္ အေက်နပ္ဆံုး ေထြးေပြ ့ဖို ့ ၀န္မေလးပါကိုကို။
x x x x x x x
လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။
မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္ လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။
ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။
(ကိုဇာဂနာႏွင့္ ညီ ေဇာ္သက္ေထြးသို ့)
ေမာင္လြမ္းဏီ
၂၁ ၈ ၀၉
အလြမ္းမုတ္သံု၊ မွဳံျပာရီအခ်စ္ျမစ္၊ စူးနစ္ခဲ့ရ ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္
ေမာင္လြမ္းဏီ
လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။
မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။
ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။
x x x x x x x
“မိုးေအးတယ္ေနာ္ ညီမေလး၊ အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္ ဟုတ္လား” ကိုကို ့ရဲ ့ ပူပူပန္ပန္ စကားသံက ရင္ထဲကို စိမ့္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ “ဒီတရက္ ႏွစ္ရက္ မုတ္သံုေလအားေကာင္းမယ္လို ့ သတင္းေၾကညာထားတယ္ေနာ္”။ “ဟုတ္ ကုိကုိ၊ ကိုကို ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမလား“။ “ေဒါက္” “ေဒါက္” “ေဒါက္” တံခါးေခါက္သံၾကား၍ တံခါးသြားဖြင့္သည့္ ကိုကုိ ့ကို တီဗြီၾကည့္ေနရင္းမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
သူစိမ္း ၅ ေယာက္ တိုက္ခန္းထဲကို ခပ္ေသာ့သာ့ ၀င္လာၾကၿပီး တခန္းလံုး ဟုိလွန္သည္ေလွာ ရွာၾက ေဖြၾကသည္။ ေရအိမ္သာထဲကိုေတာင္ ေျမလွန္ရွာေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ခါးသီးရြံရွာဖို ့ေကာင္းလိုက္တာလို ့ ခံျပင္းေနမိ၏။ တေယာက္က ကိုကို ့ လက္ကိုင္ဖုန္းကို လြယ္အိပ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး “ကဲ ခနလိုက္ခဲ့ ပါအံုး”။ ေလွကားေပၚက ဆင္းသက္သြားၾကတဲ့ တခြပ္ခြပ္ တရွပ္ရွပ္ ဖိနပ္သံမ်ား။ ကားစက္ႏွဳိးသံမ်ား၊ ကားေမာင္းထြက္သြားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့မွပင္ ကိုကုိ ့ကို ဘာမွ မျပင္ဆင္ေပးလိုက္ရတာ၊ ႏွဳတ္မဆက္လိုက္ရတာ၊ ဘာမွမေမးျမန္းလိုက္ရတာေတြကို စဥ္းစားမိရင္း ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေနမိသည္။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ အိပ္ယာထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေခြခ်လိုက္၏။
ကိုယ္ကိုေစာင္းငဲ့ၿပီး ကိုကုိ ့အလုပ္စားပဲြေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကစဥ္ ့ကလ်ား ျပန္ ့က်ဲလြင့္က်ေနသည့္ ဒီတပတ္ဂ်ာနယ္အတြက္ ကိုကုိ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ေရးလက္စ စာမူၾကမ္းမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ပြင့္လ်က္သား ကြန္ျပဴတာ။ ကိုကုိနဲ ့အတူ တဲြ႐ိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုေလး။ ငုတ္တုတ္ ထ ထိုင္မိျပန္သည္။ အေရးႀကီးတာက… အေရးႀကီးတယ္ … ဒါအေရးႀကီးဆံုးကိစၥပဲ။ ၀မ္းဗိုက္ကို လက္ျဖင့္အသာအယာ ပြတ္သပ္ရင္း ကိုကို ့ကို ေျပာျပခ်င္တဲ့ စိတ္က ျပင္းျပင္းရွရွ ႏွဳိးဆြေနသလိုပဲ၊ ေရွ ့အပတ္ဆို ၆ လျပည့္ေတာ့မွာ။
x x x x x x x
ကိုကို ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ သူစိမ္းေတြလက္ထဲမွာ ဘယ္လိုထိခိုက္ေၾကကဲြမွဳေတြ ႀကံဳေနရမလဲ။ ကိုကို မရွိကတည္းက တိုက္ခန္းမွာ လာေနေပးရွာသည့္ ေမေမ့ကိုလည္း ကိုကိုနဲ ့ပတ္သက္တာေတြ ေျပာမျပခ်င္။ တလပင္ေက်ာ္ၿပီေလ။ ကိုကို ႏွစ္ရွည္ ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒသ တခုခု၊ တၿမဳိ ့ၿမဳိ ့ တနယ္နယ္၊ အခန္းက်ဥ္း တခန္းခန္းမွာေတာ့ အလြမ္းေတြ အမွတ္ရစရာေတြ ေအာက္ေမ့မွဳေတြနဲ ့ ေလးလံ အထီးက်န္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထားတာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း
ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုကိုက ယံုၾကည္တာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခ်ိန္ခြင္လ်ာတဖက္ေစာင္းနဲ ့ဘ၀ကိုေျဖာင့္တန္းတဲ့ ျမားတစင္းျဖစ္ေအာင္
ပစ္ခတ္ေနသူေလ။ ကိုကိုက တိမ္တိုက္တခုလိုေဆာက္တည္ရာမဲ့
လြင့္ေမ်ာလူးလိမ့္ေနတာမွမဟုတ္တာ။ ႀကံဳရာ ေျမသားမွာလည္း ရြက္က်ပင္ေပါက္လို က်င့္သားမက်သူ။ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ေနသားထိုင္သားက်ရမွာထက္ သစ္တပင္လို ရွင္သန္ခြင့္မရမွာကို အစိုးရိမ္ႀကီး စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကတတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ ကိုကို ့အနားမွာ စာနာနားလည္စိတ္နဲ ့ စိတ္အနာေတြကို ေျဖရာေျပေၾကာင္း နားခိုေမွးေလ်ာင္းေနခြင့္ကိုပဲ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တာပါေလ။ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္လို ့မရဘူး။ သို ့ေပမယ့္ အိပ္ရမည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုကိုနဲ ့ဆံုႏိုင္ ေတြ ့ႏိုင္သည္၊ ဆိုးရြားထိတ္လန္ ့ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အိပ္မက္ျဖစ္ပါေစ အေက်နပ္ဆံုး မက္ပစ္လိုက္ပါမည္။
x x x x x x x
ညက အိပ္ရာ၀င္ ေနာက္က်လို ့လားမသိ။ ၈ နာရီေက်ာ္မွပင္ အိပ္ရာက ႏုိးသည္။“ရက္ပိုင္းပဲ လိုေတာ့တယ္ေနာ္။ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ။ လမ္းမွန္မွန္ေလ်ွာက္ပါ။ ေဆးပံုမွန္စားပါ။ စိတ္ညစ္စရာေတြ မေတြးနဲ ့”တဲ့။ ကိုကို ့မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာက ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ရြတ္ဖတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ကိုကို ရွိသင့္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုကို ့ လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းရစ္ရစ္ဆုပ္၊ ကိုကို ့ပုခံုးသားေပၚ မွီတြယ္ခိုေမွးၿပီး မရွိေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးရွိခဲ့တဲ့ ေနရာကို လမ္းေလွ်ာက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ေဟာင္းျမင္းေဆြးေျမ ့ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုကို ့ရဲ ့ ဒဏ္ရာ အနာတရရက္မ်ားအေၾကာင္းပဲေျပာေျပာ၊ သစ္လြင္ေတာက္ပတဲ့ ေရႊေရာင္ေတာင္ပံခတ္သံမ်ားအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာေျပာ။ အနာဂတ္စိတ္ကူးကမၻာအေၾကာင္း ေျပာေျပာ၊ ေျပာေနာ္ကိုကို။ တိုးညွင္းခ်မ္းေျမ ့သည့္ စကားေရစီးသံေတြ ခ်ဳိလြင္ပ်ံသန္း စီးေမ်ာေနမွာပါ။
“သမီး မြန္းလဲြေနၿပီေလ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ ဟုတ္လား” ေမေမျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းကို ေငးေငးရီရီနဲ ့ ၾကည့္မိရင္း ကိုကို ႀကဳိက္ႏွစ္သစ္တတ္သည့္ ဟင္းလ်ာေလးမ်ားကို ေတြေတြေ၀ေ၀ စဥ္းစားေနမိျပန္တယ္ေလ။ “ကလင္” “ကလင္” “ကလင္”။ “ …….. အိမ္ကပါလားခင္ဗ်ာ” “ ဟုတ္ ဟုတ္ ပါတယ္”။ မတုန္လွဳပ္ေပမယ့္ ရင္ခုန္လွဳိက္ေမာမိတာေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္ကိုကုိ။
“ဒီကေန ့မနက္ပိုင္း အင္းစိန္အက်ဥ္းခံု႐ံုးကေန ေသဒဏ္စီရင္ခ်မွတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတာပါ”။ “ရွင္ … ဘုရားေရ … ေမေမ ” ။ ၿပဳိလဲယိမ္းယိုင္သြားသည့္ ခႏၱာကိုယ္ကို ထိန္းမတ္ရင္း အိုးထိမ္းစက္ႏွယ္ သြက္သြက္ခါ ခ်ာလည္ရမ္းသြားသည့္ ႏွလံုးသားရပ္၀ွမ္းတျပင္လံုး တုန္ရီေမာဟိုက္ေနေတာ့၏။ “ သမီး … သမီးေလး … သတိထားေနာ္၊ ငိုခ်င္ရင္ ငုိခ်ပစ္လိုက္ပါသမီးရယ္”။
စို ့နင့္မြန္းက်ပ္မွဳေၾကာင့္ေပပဲလား၊ ငိုလို ့မရဘူးကိုကို။ ေၾကကဲြစိတ္က တလိမ့္လိမ့္ ၿပဳိဆင္းလာသည္။ ေၾကကဲြစိတ္က နရီစည္းမဲ့ တြန္းပို ့ေနေရာ့သလား။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ပါးေပၚမွာ နာက်င္ေၾကကဲြစိတ္ကို ထုဆစ္ လိုက္သလိုပါပဲ။ အာဃာတ အမုန္း ပဋိပကၡေတြက စစ္ပဲြေတြ ႀကဳိးစင္ေတြနဲ ့ အက်ဥ္းနံရံေတြကို ပိုမိုၿပီး အက်ည္းမတန္ေစေတာ့ဘူးတဲ့လား။ မည္သို ့ပင္ရွိပါေစေတာ့ကိုကို။ သန္ ့စင္ ႐ိုးသားတဲ့၊ မွဳံျပာရီ မွဳိင္းေ၀လဲ့ေနတဲ့ အခ်စ္ျမစ္တစင္းက စီးဆင္းၿမဲစီးဆင္းေနမည္ဆိုတာ ကိုကို ယံုၾကည္စူးနစ္ ပါေစေတာ့လို ့ ဆုေတာင္းယံုကလဲြၿပီး။
x x x x x x x
သမီးကို ေမြးေတာ့ ကိုကို အနားမွာ မရွိႏိုင္ခဲ့။ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ဆံုခြင့္ဆိုတာ လေရာင္ကို ေစာင့္စားေမ်ွာ္ကိုး
ေနရသည့္ နရသိန္ဇရာညမ်ားပါပဲ။ သံုးရာသီ သံုးႀကိမ္ေျပာင္းေပမယ့္ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့တာ ၅ ႀကိမ္ထက္မပိုခဲ့။ ေအးစက္တင္းခဲေနတဲ့ ကိုကို ့မ်က္၀န္းထဲမွာ သမီးကိုဖတ္ၾကားေနေပမယ့္
မ်က္ရည္နဲ ့မေခ်ာ့ျမွဴခဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယံုၾကည္စိတ္ေတြ၊ ပိုင္စိုးလိုစိတ္ေတြက လမ္းတခုကို
ရွာေဖြေတြ ့ရွိသလိုမ်ဳိးပါကိုကို။ ေစာင့္ႀကဳိျခင္းကို ေစာင့္ႀကဳိျခင္းသည္သာ သစၥာတရားရဲ ့ အနက္႐ွုိင္းဆံုး သေကၤတဆိုတာ အႀကြင္းမဲ့ယံုကိုယံုတာ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထား တာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လားလို ့ ကိုကို ့ကို ေျပာျပခဲ့ဘူးတယ္မို ့လား။
“ဟယ္ … ကိုကို၊ ဘာလို ့ႀကဳိ အေၾကာင္းမၾကားတာလဲဟင္”။ ကိုကို ့ရင္ခြင္ထဲအတင္းေျပး၀င္ ဖက္တြယ္ထားမိသည္။ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ခိုေအာင္းေနခဲ့သည့္ မ်က္ရည္မ်ားက တာက်ဳိးသလို ကိုကို ့ရင္ထဲသို ့ သြန္ခ်ေနမိ၏။ “သမီးေလးေရာ”။ “ေက်ာင္းသြားတယ္ေလ၊ ျပန္လာခါနီးၿပီ၊ ေမေမ သြားႀကဳိေနတယ္”။
“ကိုကိုလည္းမထင္ထားတဲ့၊ မေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့အျဖစ္ပါကြယ္၊ ဒီမနက္မွာ ေခၚၿပီး သူတို ့ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာပဲ၊ ကိုကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္သလို ရင္လည္းမရွင္းဘူးကြာ”။ “ကိုကို ဘယ္လိုထင္လဲဟင္”
”အမွန္တရားက ႀကဳိးစင္ေတြကို ၿဖဳိခ်ပစ္ႏိုင္လို ့ေပါ့ကြယ္”။ “ေဟာ သမီးတို ့ျပန္လာၿပီကိုကို”။ “ လာပါအံုး သမီးေလးရယ္၊ ေဖ့ေဖ့ကို မွတ္မိလားဟင္”။ မစိမ္းေသာ္လည္း မရင္းခ်ာသည့္ အၾကည့္၀ိုင္း၀ိုင္းျဖင့္
သူ ့အေဖကို သမီးၾကည့္ေနတာ နင့္ကနဲ ခံစားရမိ၏။ “ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ ကိုကိုက ပက္ကနဲ သမီးပါးျပင္ကို နမ္း႐ွဳံ ့လိုက္သည္။ “ ကိုကို ဘာဆို ဘာမွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္သလို ဘာအရာကမွလည္း ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္မရပါဘူးကြယ္”။
ကိုကို ့အၿပံဳးမွာ သိုက္မင္ငွက္တေကာင္၏ ေတးသံျဖင့္ စြတ္စိုေနေတာ့သည္။
x x x x x x x
“ေဟ့ေကာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာ ၆ လေက်ာ္ၿပီ၊ ဖုန္းခ်ည္းဆက္မေနနဲ ့အံုး၊ ငါအလုပ္ရွိေနတယ္”။ “ ၁၀ ကား စာခ်ဳပ္ရထားတယ္၊ ၅ ကား မင္း ဇာတ္ညႊန္းေရး၊ ဒါပဲ မင္း ဇာတ္ေတြ လာယူ၊ ပိုက္ဆံလည္း ႀကဳိထုတ္ခ်င္ထုတ္ ဟုတ္ၿပီလား”
--------------------------------------
“ရဲေဘာ္ႀကီး ဘာမွ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားမေနနဲ ့၊ အရင္ကိစၥေတြ ေနာက္မွရွင္းမယ္၊ ဂ်ာနယ္အသစ္တေစာင္လုပ္မယ္၊ မင္း စားပဲြ မင္းျပန္ထိုင္”
---------------------------------------
“ ငါ ကိုကိုဦး အလုပ္ေတြ ျပန္လုပ္၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္လည္း အခ်ိန္ေပး၊ ႀကံဳရင္ ငါလည္း ရန္ကုန္ ဆင္းလာခဲ့မယ္”။
---------------------------------------
“ ၃ ႏွစ္သက္တမ္းမွာ ကိုယ္တို ့ဂ်ာနယ္က ေစာင္ေရ တက္လာတာ ေစတနာမွန္လို ့ေပါ့ ရဲေဘာ္ႀကီးရာ၊ မင္း ယံုၾကည္တာ မင္းဆက္လုပ္စမ္းပါ၊ တို ့ၿမဲထားဖို ့က အဓိက ေသာ့ခ်က္”။
--------------------------------------
“သမီး ၇ ႏွစ္ျပည္ ့ ေမြးေန ့ေလး လုပ္ခ်င္တယ္ ကိုကို”။
သမီးေမြးေန ့မွာ ကိုကိုႏွင့္သမီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနမွဳမ်ားကို ေတြ ့ရျမင္ရေတာ့ ဆံုး႐ံွဳးခဲ့ရသည့္ႏွစ္ကာလမ်ားကို ႏွေမ်ာတသ မဆံုးျဖစ္ရျပန္။ ညီမေလး ေပ်ာ္ပါတယ္ကိုကို။ ဒီအေပ်ာ္ေလးေတြက ၾကာရွည္ၾကာေမ်ာ ခံႏိုင္ပါေစ။ မိသားစုအိပ္မက္မ်ားက ညီမေလးတို ့၏ ခ်မ္းေျမ ့ေအးႏုသည့္ လမင္းအိမ္ေလးျဖစ္လိုက္ပါေတာ့။
x x x x x x x
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့သံေတြက ဘယ္ရပ္ဌာနီက လြင့္ပ်ံလာမွန္းမသိဘူး။ တိုက္ခန္းနံရံေတြကို ပဲ့တင္တုန္ခါေနေတာ့သည္။ ကိုကိုလည္း ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ နီးနီးေလးပဲ၊ တကယ့္နီးနီးေလး။ ပီပီသသ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနရတာပဲ။ ေမေမေရ . . . ၀ရံတာကို ေျပးထြက္ၿပီး လမ္းမကို ငံု ့ၾကည့္ လိုက္တဲ့အခါ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ ေမတၱာပို ့သံေတြက ဘ၀ဂ္ကို ညံေနပါေရာ ့လား။ မဲနက္ျပာႏွမ္းေနသည့္ ကတၱရာလမ္းမက်ယ္သည္ ေရႊ၀ါေရာင္ ဖန္ေရသကၤန္းတို ့ျဖင့္ ၿခံဳလႊမ္းစီးေမ်ာ ေနပါပေကာ။ ကိုကို ့ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို ့သတိရလာသည္။ ကိုကုိ ဂ်ာနယ္တိုက္က ဖုန္းေတြက လိုင္းပူးေနတာေတြနဲ ့ခ်ည္း ႀကံဳေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကို သမီး ေက်ာင္းသြားႀကဳိေပးဖို ့ေျပာလိုက္ၿပီး ကိုကို ေစာေစာ ျပန္ေရာက္မွာပါေစလို ့ စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်ရင္း။
ကိုကုိ အခါတိုင္းထက္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို ့မ်က္ႏွာကို ဖတ္ရတာ အဓိပါယ္ဖြင့္ဆိုရ ခက္ေနသလိုပဲ။ ကိုကုိ စားလို ့မေကာင္းလို ့လား၊ ကိုကုိ ႀကဳိက္တဲ့ ၀က္ပုန္းရည္ေလ။
ညီမေလး မ်က္လံုးေတြကို ေငးရီၾကည့္ေနသည့္ ကိုကိုရင္ကို ထိုးခဲြေနမိေလသလား။ ခြင့္လႊတ္ပါကိုကို။
“ ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ “ ေစာပါေသးတယ္ကြယ္”။ ေမေမ့ ေၾကးစည္ထုသံ၊ အမ်ွေ၀သံေလးေတြက ကိုကို ထမင္း၀ိုင္းက ထသြားသည့္အထိ လြင့္ေ၀လွဳပ္ခတ္ေနေပါ့။
x x x x x x x
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။
သမီးကို ခ်ီပိုးေခ်ာ့ျမဴေနရင္းက ညီမေလးကို လွမ္းၾကည့္တဲ့ ကိုကို ့ကို နားလည္သူပါကိုကိုလို ့ ေျပာမထြက္။ သမီးကို ဆဲြယူေပြ ့ဖက္ရင္း ေလွခါးတထစ္ခ်င္း ဆင္းေလ်ွာက္သြားသည့္
ကိုကို ့ေက်ာျပင္ကို ခံစားနားလည္ႏုိင္စြမ္းအျပည့္ျဖင့္သာ။
မေန ့ကညကလိုပဲ ကိုကို ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာသည္။ “ကိုကုိ ထမင္းခူးရမလား” “ေနပေစေတာ့၊ ကိုကို ကိုသူရတို ့နဲ ့ အျပင္မွာပဲစားခဲ့တယ္”။ “ ကိုကို လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါကိုကို၊ ညီမေလးတို ့ကို ဘာမွမစဥ္းစားနဲ ့ေနာ္”၊ စိတ္ထဲရွိသည့္ အ႐ိုးသားအသန္ ့စင္ဆံုးစကားကို ဆိုမိ၏။
“ကလင္ ကလင္ ကလင္ ” “ဟလို အမိန္ ့ရွိပါ” “ေဟ့ေကာင္ ငေထြး ငါ ကိုသူရ” “ေျပာကိုသူရ”
“မနက္ဖန္မနက္ မင္းနဲ ့စာေရးဆရာမနဲ ့ ေရသန္ ့ဘူးေတြနဲ ့ထမင္းဘူးေတြ သယ္ပို ့လုပ္၊ မင္းသားလင္မယားနဲ ့ကဗ်ာဆရာေတြက ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးမွာ အားလံုးစုဆံုဖို ့ေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒါပဲကြာ”
သမီးအိပ္ယာမႏုိးေသးခင္မွာ ကိုကို ထထြက္သြားသည္။ ဒီေန ့တေန ့လံုး စိ္တ္ေမာ လူေမာျဖစ္ေနသည္။ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ရဟန္းငယ္ေလးေတြကို ပစ္ခတ္လူစုခဲြသတဲ့။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးေတြနဲ ့ပစ္ခြင္းသတဲ့။ ေတြ ့သမွ် လူေရာရဟန္းေရာ မဲမဲျမင္ရာ ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေနသတဲ့။ ရန္ကုန္တၿမဳိ ့လံုး ေသနတ္သံေတြ၊ ေအာင္ဟစ္သံေတြ၊ ေျပးလႊားသံေတြနဲ ့ ဖုန္းလႊမ္းေနသတဲ့။ ၀ရံတာကို ထြက္ၿပီး မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ မဲမွဳံဆိုင္းေ၀ေနေတာ့သည္။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ကိုကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ရက္စက္ယုတ္မာတယ္ညီမေလးရာ၊ စကားလံုးကို ရွာမရေတာ့ဘူး” “နားလိုက္ပါကိုကုိ ညီမေလးတို ့ အရာအားလံုးကို ႀကဳိတင္တြက္ဆထားၿပီးသားမို ့လား” “ ကလင္ ကလင္ ကလင္” “ ေျပာပါ ” “ ငါ ကဗ်ာဆရာ၊ ကိုသူရကို ဆဲြသြားၿပီ၊ မင္းသားလင္မယားလဲ ဆဲြသြားၿပီတဲ့၊ မင္းလုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ဖို ့ျပင္ ထားေတာ့”
ကိုကုိ ဖုန္းကို ခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သမီးေလးပါးႏုျပင္ကို ငံုနမ္းေနသည္။
အ၀တ္ဘီဒိုထဲမွ ကိုကို ့အ၀တ္အစားတခ်ဳိ ့ကို ဆဲြထုတ္လိုက္မိ၏၊ ေသာက္ေဆးတခ်ဳိ ့ကို စဥ္းစားၾကည့္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံမ်ားက ဆူနာမိပင္လယ္လွဳိင္းေအာ္သလို ေအာ္မည္၀င္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို၏ လြမ္းေမာဖြယ္ ႏွဳတ္ဆက္အၿပံဳးကို ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။
ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္ေပၚမွာ စူးနစ္နာက်င္စရာေတြက ကိုကို နဲ ့ ညီမေလးတို ့အတြက္ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္ဟုဆိုပါရင္ အေက်နပ္ဆံုး ေထြးေပြ ့ဖို ့ ၀န္မေလးပါကိုကို။
x x x x x x x
လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။
မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္ လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။
ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။
(ကိုဇာဂနာႏွင့္ ညီ ေဇာ္သက္ေထြးသို ့)
ေမာင္လြမ္းဏီ
၂၁ ၈ ၀၉
Subscribe to:
Posts (Atom)