(လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ခံစား
ေရးဖြဲ ့ထားတဲ့ ကဗ်ာေလး ျပန္ေတြ ့လို ့ မွ်ေ၀လိုက္တယ္)
ဘ၀အေမာေတြကို တင္ေဆာင္
သံသရာရထားႄကီး ေခၚေဆာင္ရာလိုက္
အခၽစ္္အတြက္နဲ႔ အလူးအလဲထိခိုက္ခဲ့သူ
ငါ ... အသဲကြဲတိုးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
အမုန္းေတာ့မပါ
အရံႈးေတြနဲ႔ဘ၀ဟာ
ေႂကမြေနတဲ့အသဲနဲ႔
ရင္ဘတ္ႄကီး ဟင္းလင္းဗလာ
ဒဏ္ရာေ၀ဒနာ မၽားလာတဲ့အခါ
သူရာရည္နဲ႔
ေသာကေတြကို ေဆးေႂကာခၽေနရသူ
ငါ ... အသဲကြဲတိုးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
ဘယ္ေသာအခါမွ
ႁပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး
အခၽစ္ဆံုးေပးခဲ့တဲ့ ဆူး
ႏွလံုးသားမွာစူး
ဘ၀တခုလံုးေပါက္ေအာင္စူးေပမယ့္
မမုန္းရက္ဘူး ခၽစ္ၪီးသူေရ
ရူးရူးမိုက္မိုက္ ခၽစ္ေနခဲ့သူ
ငါ ... အသဲကြဲတိုးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
ေ၀းသြားတဲ့အခါ ေမ့မၽားသြားမလား
ဒဏ္ရာရႏွလံုးသားက
တရံမလပ္သတိရႃမဲ တမ္းတဆဲပါ
ေတေလငွက္တေကာင္လို
သမုဒၵရာကိုအိမ္လုပ္
အလြမ္းတထုပ္နဲ႔ ရြက္လႊင့္ထြက္ေႁပး
(တဘ၀စာ)
မိုးမဆံုးေႁမမဆံုး
အခၽစ္ၪီးနဲ႔အေ၀းဆံုး
ကမာၻေႁမအႏွွွွံ႔ ေႁပးပုန္းေနခဲ့ရသူ
ငါ ... အသဲကဲြတုိးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
အခၽစ္ၪီးေရ
အခုမၽားေတာ့
အနာဂတ္ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခၽက္ဟူသမွ်
ဘ၀နဲ႔ေရာေႏွာေမွ်ာႁပစ္
ေသာကစစ္စစ္ေတြနဲ႔
အလြမ္းႏြံနစ္ေနႃမဲသူ
လြမ္းကၽန္ရစ္ေနခဲ့သူ
ငါ ... အသဲကြဲတုိးရစ္(စ္)ႄကီးပါ ။
ေမာင္လြမ္းမိႈင္း
၂၀၀၁ ၊ ေမ
( ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ရင္တစံုသို႔)
No comments:
Post a Comment