သည္းသည္းမည္းမည္း ပိန္းပိတ္လြန္းတယ္
ေႏြေႏွာင္းရြက္ေၾကြေတြရဲ ့
ညိႈးငယ္ေျခာက္ေသြ ့မႈအေပၚ
သံေယာဇဥ္ဟာ အတံုးအခဲအတိုင္းသာ
ေႏြရဲ ့ ေနာက္ဆံုးကာလမ်ားမွာ
အေရာင္ေတြ ေပါက္ကြဲေနပံုမ်ား
ငါ့ …မွာ
တ၇ားနဲ ့ေျဖလိုေသာလည္း ………...
ခႏၵာကိုယ္က မေရြ ့မလ်ား
ခါးပတ္နဲ ့ တုတ္ေႏွာင္ထားတယ္
အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္း ေျပးေနတဲ့ ကားထဲမွာ
လြတ္ေျမာက္ေနတာ စိတ္တခု
အခု အတိတ္ အခုပစၥဳပၸန္ အခု အနာဂတ္
လမ္းေဘးမွာ ရိပ္ကနဲ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ရႈခင္းေတြလို
ငါ့မွာ ခ်ာခ်ာလည္ ……
၀င္ရိုးတန္းအစြန္းနားက
အေ၀းေျပးလမ္းမမ်ားအေပၚ
အေမွာင္က တြားတြားတက္လာပံု
ကတၱရာလမ္းမအေပၚ ကပၸလီေမွာက္လ်က္လဲက်ေနသလိုမ်ိဳး
ညဟာ သည္းသည္းမည္းမည္း ပိန္းပိတ္လြန္တယ္
အဲဒီလို ညနက္နက္ထဲမွာ
ငါေတြးမိတဲ ငါ့ရဲ ့အနာဂတ္ ပိန္းပိတ္လြန္းတယ္
အဲဒီလို ညနက္နက္ထဲမွာ
ငါတို ့ေခတ္ရဲ ့လက္မရြံ ့ၾကယ္တပြင့္ေႂကြလြင့္ရတဲ့သတင္း
ငါဟာ ဆြံ ့အ ငါဟာေၾကမြ ငါဟာ …ငါဟာ
သည္းသည္းမည္းမည္း ပိန္းပိတ္သြားတယ္ ….။
ငါ့ကိုယ္ငါ သရဏဂံုတင္ျပီးျပီ
ကိုေဖာ္ေ၀းကို သစၥာခံဖို႔
ေခတ္ေပၚကဗ်ာေစတီမွာ ထီးေတာ္သစ္တင္လွဴပူေဇာ္ဖို႔
ျမန္မာကဗ်ာေတြကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ သဂၤါယနာတင္ဖို႔
ငါေရာက္လာခဲ့တယ္။
လွသန္း
(လက္ေမာင္းေသြးကို ေဖာက္ၾကည့္ျခင္း (၂) မွ)
ဒီကဗ်ာတပိုဒ္နဲ ့ ေမွာင္မိုက္တဲ့ညဟာ လင္းလက္၀င္းပ
ေနထိုင္သြားတဲ ့ သက္တမ္းကာလ တိုေတာင္းလွေသာ္လည္း
ရွည္လ်ားတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီ ………..။
ငါ့ရဲ ့ ေၾကကြဲမႈဟာ အဆံုးအစမဲ့
အဲဒီညထဲ
သည္းသည္းမည္းမည္း ပိန္းပိတ္လြန္းတယ္ …..။
(ဆရာ ကို လွသန္း သို ့ )
ရဲရင့္သက္ဇြဲဲ
No comments:
Post a Comment