“ငါ့ ..... ရဲေဘာ္ေတြ အေလၽာ္ႁပန္ေပး”

(ကိုသက္၀င္းေအာင္ က်ဆံုးစဥ္က ေရးဖြဲ ့တဲ ့ ခံစားခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ကိုသက္၀င္းေအာင္ အေၾကာင္း
ေတြးမိတိုင္း ရာသီအလီလီေျပာင္းေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြက ေဟာင္းမသြားဘူး၊ ေျပာင္းမသြားဘူး။ဒါေၾကာင့္ကိုသက္၀င္းေအာင္က်ဆံုးျခင္း၃ ႏွစ္ျပည့္မွာ ဒီခံစားခ်က္နဲ့ဒီကဗ်ာကိုျပန္လည္ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။)

“ငါ့ ..... ရဲေဘာ္ေတြ အေလၽာ္ႁပန္ေပး”

‘ေသႁခင္းသည္ မဆန္း ၊ ပန္းတစ္ပြင့္ေၾကြ
ေလတစ္ေ၀့တိုက္ ၊ ႏွင္းတစ္ႃပိဳက္ကၽ
တစ္ဘ၀လွ်င္ ၊ ခဏပင္တည္း
အသင္ထာ၀ရ ၊ လူ႔ေလာကမွ
လံုး၀ေပၽာက္ဆံုးသြားႁခင္း မဟုတ္ပါ ။

(ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ၏
မဆန္းေသာေသႁခင္းမွ ထာ၀ရမေပၽာက္ဆံုးသူ မွ)

၁။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ ....
တဖြဖြ ... တသသ
ႏႈတ္ဖၽားက တရြရြ
ရင္ထဲက တႁမႁမနဲ႔
ကၽေနာ္တို႔တေတြ
ဆို႔နင့္ ေႂကကြဲရပံုမၽား
ငိုရိႈက္သံသဲ့သဲ့ႂကားမွာ
ခင္ဗၽားရဲ႔ ... အေသြးတူ အေမြးတူ
ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြကလဲ
သူတို႔ရဲ႔ရင္အံုေတြကို တ၀ုန္း၀ုန္းထုလို႔
အဲဒီႁမည္သံေတြဟာ စစ္အုပ္စုအတြက္
တိုက္ပြဲေခၚသံေတြပဲႁဖစ္တယ္
ခင္ဗၽားကေတာ့ ....
ဘ၀ကို အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းသြားခဲ့ေပါ့ ။
၂။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ ....
အေရွ႔ဆီက ေရာင္နီၪီးရဲ႔
အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ
သမိုင္းက တင္ေပးလိုက္တဲ့ တာ၀န္ကို
ယံုႂကည္ခၽက္အႁပည့္နဲ႔
ဘ၀ကိုပါ ပံုအပ္ခဲ့ရင္း
ခင္ဗၽား ......
ေခတ္တေခတ္ကို ထုဆစ္ခဲ့တယ္ ။

ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ ......
တကယ္ေတာ့ဗၽာ
ခင္ဗၽားဟာ .....
စနစ္ရဲ႔သားေကာင္ႁဖစ္ခဲ့ရတာပါ
တႃပိဳင္တည္းမွာပဲ
ကၽေနာ္တို႔ ခင္ဗၽားတို႔ လိုခၽင္တပ္မက္တဲ့
ေခတ္တေခတ္ရဲ႔ သားေကာင္း
ေခတ္တေခတ္ရဲ႔ အာဇာနည္တေယာက္
(အဲဒီလိုလမ္းမၽိဳး)
ခင္ဗၽား ေလွ်ာက္ႁပခဲ့တယ္ ။
၃။
ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ .......
ခင္ဗၽားရဲ႔ ...
စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္မႈအေပၚ
စစ္အုပ္စုတစုလံုးဟာ
ေခၽာက္ေခၽာက္ ခၽားခၽားနဲ႔
ေႂကာက္လန္႔တႂကား ရွိေနႂကေရာ့မယ္ ။

ကိုသက္၀င္းေအာင္ေရ .....
ခင္ဗၽားကေတာ့ ...
ေသြးေၾကြးကို ေသြးေၾကြးနဲ႔ ေပးဆပ္ရမယ္ဆိုတာမၽိဳး
ႄကိဳက္ခၽင္မွ ႄကိဳက္မယ္
ကၽေနာ္တို႔ကေတာ့
ေႂကကြဲမႈရဲ႔ အတိုင္းအဆကို
ႏိႈင္းႁပလို႔ မရသူေတြမို႔
ဘယ္သူေတြ ႄကိဳက္ႄကိဳက္ မႄကိဳက္ႄကိဳက္
‘ဟာမူရာဘီ ကိုဓ ၪပေဒ’အလိုက္သာ

မၽက္လံုးတလံုးကို
မၽက္လံုးတလံုးႁခင္း

လက္တဘက္ကို
လက္တဘက္ႁခင္း

အသက္တေခၽာင္းကို
အသက္တေခၽာင္းႁခင္း

ခင္ဗၽားအပါအ၀င္ ကၽဆံုးခဲ့ရတဲ့
သူရဲေကာင္း ၀ိညာၪ္အေပါင္းတို႔အတြက္
ရင္းစားႁပန္ရခၽင္တာ တခုပါပဲ .....။

ရဲရင့္သက္ဇြဲ

မင္းမ်ားကိုေအာင္ႏိုင္သူ(သို ့) မင္းကိုႏိုင္ (၄၇)ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန ့အခန္းအနား(တိုက်ိဳ - ဂ်ပန္)

သညာမုဆိုး

သညာမုဆိုး



က်ယ္ေျပာရွည္လ်ားလွစြာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနသည့္ ဧရာျမစ္ျပင္သည္ ကိုညဳိဒင့္ဘ၀ကို သင္ၾကားျပဌာန္းခဲ့ေပသည္။ အမွန္ဆိုရလ်ွင္ ဤျမစ္ႀကီးကပဲ ဘ၀သခၤန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။

သူ သိမွီခဲ့သည့္ အဖိုး၊ အဖြား၊ အေဖ၊ အေမ၊ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ က်င္လည္က်က္စား ၀မ္းးစာရွာခဲ့ၾကသည့္ ေဆြရင္းမ်ဳိးခ်ာမ်ား၊ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ေသာ္ျငား တအူတံုဆင္းပမာ ငါးရွာ ဖါးရွာ ထင္းရွာ ကြင္းရွာ ေသတူ ရွင္တဲြမ်ား။ ဧရာျမစ္ေၾကာင္းႀကီးကဲ့သုိ ့ သူ ့ဘ၀က ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျငာင္းေျငာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း အေကြ ့အေကာက္ ညီညြတ္စြာ မစီးဆင္းႏိုင္ခဲ့။ ေလးလံေႏွးေကြးတိုးတိတ္ေသာ ေလွာ္တက္ခတ္သံမ်ားျဖင့္ စီးေမ်ာက်င္လည္ေနသည့္

သူ ့ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးကို ဧရာျမစ္ျပင္က ထမ္းပိုးထားခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။


ေက်ာက္ေဆာင္အငူစြန္းမွာထိုင္ရင္း သြယ္တန္းခ်ထားသည့္ ငါးတန္းႀကဳိးႏွင့္ ေလွ၀မ္းတြင္းသို ့ ကုိညဳိဒင္ မ်က္လံုးတခ်က္ ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလွဦးဖ်ား၌ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သားျဖစ္သူ ေရႊဘကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္။ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ကို လွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ေနေစာင္းေတာ့မည္။ ငါးတန္း႐ုတ္ၿပီး ျပန္ခ်ိန္သင့္ၿပီ။

မိန္းမျဖစ္သူမိလံုးလည္း ေမွ်ာ္ေလာက္ၿပီ။ မနက္ေစ်းခင္း ငါးဗန္းႏွင့္ အေရာင္းမထြက္ႏိုင္လည္း ဟင္းစားေလးရရင္ ေတာ္ပါၿပီေတာ္ ဆိုတဲ့ အခ်ဳိးႏွင့္မ်က္ႏွာေပးက မခံခ်ိမခံသာႏိုင္လွသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေက်ာက္ေဆာင္အငူေပၚမွ ေလွ၀မ္းထဲဆင္းၿပီး ငါးတန္းကို ဆ၍ တလံကြာ တလံကြာ ေျဖးေျဖးျခင္း ဆဲြမတင္ေနသည္။ ၿငိပါလာေသာငါးကို တန္းခ်ိတ္မွျဖဳတ္၍ ေလွ၀မ္းထဲသို ့ပစ္ထည့္လိုက္၏။ သားျဖစ္သူေရႊဘက ေလွလူးခါ လွဳပ္ရမ္းသြား၍လားမသိ၊ ကို္ယ္ကို

လြန္ ့၍ ထထိုင္သည္။ ”ငါး ႀကီးႀကီး ရလား ဘညဳိ”။ ကိုညဳိဒင့္ အေျဖက က်ယ္ေလာင္ ျပင္းထန္သည္ “ငါ ထ႐ိုက္လိုက္ရ။”

ကိုညိဳဒင့္ ေဒါသက အရွိန္မေသ။ ေလွကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေလွာ္ခတ္လိုက္သည္။ လွိဳင္းထသြားသည့္ ေရျပင္သည္ ကိုညိဳဒင့္အသံေၾကာင့္ လွဳပ္ခါပြက္ထသြား၏။ “ေဟ့ေကာင္ ေရပက္ထုတ္စမ္း၊ ဘာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနတာလဲ”။ ေလွ၀မ္းထဲမွ တထြာသာသာ ငါးဇင္႐ိုင္း သံုးေကာင္ႏွင့္ ငါးေၿမြတေကာင္က ေလွနံရံ၌ ကပ္ေခြေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး လံုးတင္ႏွင့္ စကားမ်ားရအုန္းမွာပဲဟု ေတြးေတာရင္း ေရႊဘကို မဲမိျပန္သည္။

“ ေဟ့ေကာင္ ေၾကာင္ခ်ီး ေရပက္ထုတ္ပါဆို အေပ်ာ္ေလွစီးထြက္လာတယ္မွတ္ေနလား”။ ေရႊဘ မၾကားဟန္ျပဳၿပီး ပက္ခြက္ကို သူ ့အေဖ ကိုညိဳဒင့္ကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။

x xx x x x x

“ ကိုညိဳဒင္ ကိုညိဳဒင္ က်ဳပ္ေခၚတာေရာ ၾကားရဲ ့လား”။ “ၾကားတယ္ဟာ ဘာျပႆနာရွာအုန္းမွာလဲေျပာ”။ “ ဒါပဲ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္လိုက္နဲ ့၊ ေတာ့္ကို က်ဳပ္က ျပႆနာရွာဖို ့ ေခၚေနေျပာေနတယ္လို ့ပဲ ေတာ္ထင္တယ္မဟုတ္လား”။

“မိလံုး ငါေျပာေနတယ္ေနာ္၊ ဘာကိစၥလဲေျပာ”။ မလံုး ထမင္းအိုးငွဲ ့ရင္း မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးခြ်န္လိုက္၏။ ကိုညိဳဒင္ တဲျပင္ထြက္၍ ႏွစ္တဲေက်ာ္မွ ငေပ်ာ့ကို လွမ္းေအာ္သည္။ “ ငေပ်ာ့ေရ တလံုးဆဲြလာစမ္းကြာ၊ ထံုးစံပဲ၊ မွတ္လိုက္”။

ငေပ်ာ့ ဒယိုင္းဒယိုင္ႏွင့္ ေတာအရက္တလံုး လာပို ့သည္။ “အရင္တလံုးဘိုး က်န္ေသးတယ္ေနာ္ ကိုညိဳ”။ “ ေသာက္စကားမရွည္နဲ ့ ေရရွိိရင္ ငါးရွိတယ္၊ ျမစ္ရွိရင္ ငါရွိတယ္၊ မင္းရွိရင္ အရက္ရွိတယ္၊ မင္းေသာက္ေၾကြးက ငါ့ ငါးတေကာင္ဘိုးမရွိဘူး၊ ညိဳဒင္ဆိုတဲ့ေကာင္က ၀မရွိဘဲ ၀ိမလုပ္ဘူး၊ ကတိတလံုးကို အရက္တလံုးနဲ ့ မလဲဘူးကြ၊ မင္းနားလည္းထားငေပ်ာ့”။ ဆန္မရွိ ေသာက္စားႀကီးသည့္ ကေဇာ္အိုးႀကီးကမ်ားလို ့ စိတ္ထဲက ျမည္တြန္ေတာက္တီး ရင္း ငေပ်ာ့ ေက်ာခိုင္းကာ တဲျပင္ကို ေလးေလးႏြဲ ့ႏဲြ ့ ထြက္ခဲ့ၿပီး ထြီခနဲ တံေတြးတခ်က္ ေထြးပစ္လိုက္သည္။

“ကိုညိဳဒင္ ေတာ့္သားကို ေသစာရွင္စာေလး ဖတ္တတ္ေရးတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းေလးဘာေလး အပ္ဖို ့ စဥ္းစားမိရဲ ့လား။”“ငါသိတယ္၊ ငါ့ကို ဆရာလာ မလုပ္နဲ ့။”“ ဆရာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ့္သားက တေန ့တေန ့ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္၊ ျမစ္႐ိုးတေလ်ွာက္ အေလလိုက္ေနတာနဲ ့ၿပီးေနတာပဲ။ ထမင္းစားဖို ့ေတာင္ တေက်ာ္ေက်ာ္ လိုက္ေအာ္ေခၚေနရတယ္။”ေရႊဘ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္ျဖင့္ တဲေနာက္ေပါက္က လစ္ထြက္သြားသည္။

“ငါသိတယ္၊ နင္လ်ွာမရွည္နဲ ့၊ မေန ့ကပဲ ႐ုပ္ရွင္ေစ်းမွာ ေက်ာင္းဆရာေလးေမာင္ျမခိုင္နဲ ့ေတြ ့လို ့ ေမးျမန္းၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ပိုက္ဆံေလး ဘာေလးေတာ့ ရွာထားေပါ့ကိုညဳိဒင္တဲ့။” “ေတာ္သိထားဖို ့က ေရွ ့လဆို အခါေရာက္ၿပီ၊ မိုးက်ေတာ့မယ္၊ ကုန္းေပၚျပန္တက္ရင္ ကုန္းေပၚကအိမ္အမိုးကိုလည္း ျပင္ရအုန္းမယ္၊ ေတာ့္သား ေက်ာင္းစရိတ္နဲ ့ ဟိုဟာဒီဟာနဲ ့။” “ေက်ာင္းဖြင့္ဖို ့က လိုပါေသးတယ္ကြာ၊ ဒီမယ္မိလံုး မင္းနဲ ့ငါ ညားလာတာဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေရႊဘေတာင္ ငါးႏွစ္ရွိၿပီ မဟုတ္လား၊ မင္းတို ့သားအမိ ဘယ္တုန္းကမ်ား ထမင္းရည္ေသာက္ခဲ့ရတာရွိလဲ၊ ပဲြလမ္းသဘင္ မသြားရတာရွိလဲ၊ တခါတရံေတာ့လည္း အိမ္ဆိုတာ ကသီလင္တ ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိမွာပဲ၊ ငါ့လက္ငါ့တက္နဲ ့ ေဟာ့ဒီ့ျမစ္ထဲမွာ ေငြထြက္ေအာင္ ငါရွာႏိုင္တယ္”။

မလံုး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထမင္းအိုးေပၚသို ့ ေယာက္မကို ပစ္တင္လိုက္သျဖင္ ခြမ္းကနဲ ျမည္ဟည္းသံ ထြက္သြားသည္။ ကိုညိဳဒင္ တခ်က္ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အရက္ခြက္ကို ပက္ကနဲ ေမာ့ခ်လိုက္၏။

မလံုး မေျပာလည္း ကိုညဳိဒင္စဥ္းစားေနတာ ၾကာၿပီ။ ကိုညဳိဒင္တို ့ က်င္လည္ေနထိုင္ရသည္က မိုးကုန္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ သင့္ရာေတာ္ရာကမ္းနဖူးမ်ားတြင္ တဲမ်ားကို အစီအရီထိုး၍ ငါးရွာဖားရွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾက သူေတြ။ မိုးက်ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ၿမဳိ ့ဆင္ေျခဖုန္းရွိ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္တဲေလးသို ့ ျပန္ေနရာယူ ၾကဳံရာက်ဘမ္း အလုပ္ကေလးေတြ လိုက္လုပ္၊ ေလွလိုက္ေခၚရင္ ေလွလိုက္ႏွင့္ ၀မ္းစာျဖည့္တင္းရသူေတြ။ ေငြပိုေငြလွ်ံဆိုသည္မွာ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ ေလာက္ေလာက္လ်ားလ်ား ကိုင္ခဲ့ရဖူးသည္မရွိ။ သူ ့အိုးႏွင့္သူ ့ဆန္ တန္႐ံုမဟုတ္ အိုးထဲ၌ ဆန္ရွိသည္ဆိုလ်ွင္ အအိပ္ေျဖာင့္ရသည္ပဲဆိုရမည္။

ကိုညဳိဒင္ေရာ မလံုးပါ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေနခဲ့ၾကရသည္မဟုတ္၊ မလံုးက ကိုညဳိဒင္ထက္သာတာေပါ့လို ့ ေျပာရမလို။ မလံုးက တတန္းအထိေနဖူးသည္၊ အနည္းအက်ဥ္း ေရးတတ္ ဖတ္တတ္သည္။ ကိုညဳိဒင္ကေတာ့ သူငယ္တန္းမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး အေဖျဖစ္သူႏွင့္ ငါးျမားတံတေခ်ာင္းထမ္း၍ ျမစ္ထဲစုန္းစုန္းျမဳပ္ေအာင္ ခုန္ခ်ခဲ့သူ။ ဘ၀ဆိုသည့္ အနက္အဓိပါယ္ကို ေရနဲ ့ငါးလိုပဲဟု ခံယူေပြ ့ပိုက္ထားေလသူ။ ကိုညဳိဒင္ လက္ခ်ဳိးေရတြက္ေနမိသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ပြစိပြစိ ေရရြက္လိုက္ေသး၏။ တေပါင္း၊ တန္ခူး၊ ကဆုန္၊ နယုန္၊ အင္း နယုန္လဆို ေက်ာင္းေတြဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ငါ ႏွစ္လေလာက္ ဖိရွာလိုက္ရင္ ေရႊဘေက်ာင္းစရိတ္ေလာက္ေတာ့ ဘာဂ႐ုစုိက္စရာရွိလဲ။ သိတ္လိုလာရင္လည္း ရပ္ကြက္ထဲက ဦးဘိုးလွဆီမွာ အတိုးနဲ ့ဆဲြလိုက္လည္းရတာပဲ ဟု ကိုညဳိဒင္ တြက္ေရခ်ဳိးရင္း အရက္ခြက္ကို ထပ္ငွဲ ့ လိုက္ျပန္သည္။ “ေတာ္ ထမင္းစားေတာ့မလား” မလံုးအသံကို ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္ႏွင့္ပင္ ကိုညဳိဒင္ ျမစ္ျပင္ကို ေငးရီေနမိျပန္သည္။ ေရနံဆီမီးခြက္မွ မီးႏွင့္ ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိလိုက္၏။ “မင့္သား ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ သြား လိုက္ေခၚစမ္း၊ ထမင္းစားမယ္လို ့”။

x x x x x x x x x x

ေက်ာင္းအပ္သည့္ေန ့က တ႐ုတ္က်င္ေမာင့္ဆိုင္က ႏွစ္ရာတန္ မွဳန္ ့ၾကက္ဥတလံုးႏွင့္ ငွက္ေပ်ာတဖီးကို ေခါင္းမွာ ရြက္၍ မလံုးတေယာက္ တဦးတည္းေသာသားေရႊဥ ေရႊဘကို ေက်ာင္းသြားအပ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀န္းထဲ ၀င္ေတာ့ ေရႊဘ တြန္ ့ ဆုတ္ တြန္ ့ဆုတ္ လုပ္ေသး၏။ တဲနားနီးခ်င္း ကိုအုန္းခင္ႏွင့္ မေထြးရီတို ့လည္း သူတို ့ သမီးကို ေက်ာင္းအပ္လာသည္ကို ေတြ ့ေတာ့မွ ေရႊဘ မေလ်ာမ႐ွဴ ဒယဥ့္တိုက္လိုက္လာသည္။ ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္က စာအုပ္ရွည္ရွည္ ထူထူထဲတြင္ အမည္စာရင္းမ်ား ေရးသြင္းေနသည္။ တျခား ေက်ာင္းလာအပ္သည့္ လူမ်ားကို ၾကည့္၍ မလံုး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္မသိုးမသန္ ့ျဖစ္လာသလို၊ သိမ္ငယ္စိတ္လည္း ၀င္မိသလို ခံစားေနရ၏။ ေအာ္ သူတို ့ ေက်ာင္းလာအပ္တာ မဂၤလာလက္ဖဲြ ့ပစၥည္းေတြ လာပို ့သလိုပါပဲလား။ ငါ့ကိုယ္က ငါးညွီနံ ့ထြက္ေနသလား၊ ကိုယ္ကို

႐ို ့၍ ေရႊဘလက္ဆဲြၿပီး ေနာက္နား ခပ္ခြာခြာ ဆုတ္ေနလိုက္သည္။ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမတေယာက္ ေမးတာျမန္းတာေတြကို ေျဖမည္အလုပ္ ကိုညိုဒင္ ေရာက္လာသည္။ “အေဖနံမည္၊” “ညဳိဒင္။” ”အေမ” “မလံုး။” “ကေလးနံမည္” “ေရႊဘ။” “အေဖက ဘာလုပ္လဲ” “တံငါလုပ္တယ္။” ကိုညိဳဒင္ ေျဖေပးေနတုန္း ဆရာေလးကိုျမခိုင္

၀င္လာသည္။ “ေအာ္ ဆရာမ ကိုညဳိဒင့္ အလုပ္အကိုင္ကို ေရလုပ္သားလို ့ျဖည့္လိုက္ပါေနာ္။“ ကိုညဳိဒင္ ဆရာေလးကို နားမလည္သလို ၾကည့္ကာ မလိုပါဘူး ဆရာေလးရာ က်ေနာ္တို ့မိသားစုေတြေရာ မိလံုးမိသားစုေတြေရာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ တံငါအလုပ္နဲ ့ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တာ။ “တံငါသည္ တံငါသည္ေပါ့။” “ေခတ္က အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျပာင္းေနၿပီေလ ကိုညဳိဒင္ရဲ ့၊ ကဲ ဆရာမ က်ေနာ္ေျပာသလိုသာ ေရးလိုက္ပါေနာ္။” “တခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္ ဆရာေလး၊ က်ဳပ္တို ့က တံငါေတြ ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္တို ့ကိုယ္ က်ဳပ္တို ့ထင္ထားတာက ေရထဲက သားေကာင္ ငါးေကာင္ကို ရွာေဖြစားေသာက္တဲ့ ေရမုဆိုးေတြ။ အကုသိုလ္နဲ ့ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ာင္းေနရသူေတြပဲ၊ ဘာဂုဏ္ ဘာအလုပ္ေရးေရး တံငါက တံငါ၊ မုဆိုးက မုဆိုး ပိုဆိုးသြားတာမွမဟုတ္တာ။” “ မလံုးကေရာ” “ငါးသည္”။

“ဟာ ဆရာမ၊ ေစ်းသည္လို ့ပဲ ေရးလိုက္ပါ”။

x x x x x x x x x x

ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။

ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။ ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။ ေရႊဘ စာအံသံကို ငါးပိုက္ျပင္ရင္းမွ ကိုညဳိဒင္ နားစြင့္ေနမိသည္။ “ငါေခါက္လိုက္ရရင္ ေသအုန္းမယ္။ က်ယ္က်ယ္ဆိုစမ္း။” မလံုး ငါးပိရည္က်ဳိရင္းမွ သူ ့သားကို ေငါက္ ငန္းေနသည္။ စိတ္မပါလက္မပါ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေနေသာ ေရႊဘမွာ ထမင္းအိုးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရင္း အေတာ္ ဆာ ေလာင္ဟန္ျဖင့္ သူ ့အေမမ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ “ ကိုညိဳ ဒီမွာအရက္တလံုး၊ ခါတိုင္းလိုပဲ မွတ္ထားလိုက္ရမလား။” “ ေဟ့ေကာင္ ငေပ်ာ့ ေရာ့ ၁၅၀” ကိုညဳိဒင္ အရက္ဖိုးကို ပစ္ေပးလိုက္သည္။ “ကိုညိဳ ့သားက ဘယ္ဆိုးလို ့လဲ။ စာေတြ ဘာေတြ အံေနပါလား။ “ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင္းေကာင္ေတြ ဗီြဒီယို႐ံုထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီ။ မင္း မသြားေသးဘူးလား”။ ေရႊဘမ်က္လံုးက ငေပ်ာ့ႏွင့္ သူ ့အေဖကို ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒါက္ခနဲ ေခါက္လိုက္သည့္ သူ ့ အေမ လက္သံေၾကာင့္ ကႀကီးဟု ေအာ္လိုက္သည္မွာ ငေပ်ာ့ သုတ္ေျခတင္ရန္ သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္သလို ျဖစ္သြား ေတာ့သည္။

ကႀကီး ခေကြး အစ၊ ၁ ၂ ၃ ၄ ၅ ၆ လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး က ကညစ္ ေပမွာျခစ္။ ခ ခေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္။ ဂ ဂဏန္း ေရမွာဖမ္း။ ညတည လသာသာ၊ ကစားမလား နားမလား ဆိုသည့္ စာအံသံမ်ားသည္ ကိုညဳိဒင့္အတြက္ ညစဥ္ အရက္ အျမည္းတခြက္လို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မၾကားဟန္ မျမင္ဟန္ နားမေထာင္ဟန္ျဖင့္ ေတာအရက္ျပင္းျပင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ေသာက္ရင္း စိတ္မွာေတာ့ ပီတိ ျဖစ္ေနရွာ၏။ ဒီေကာင္ ငါ့ထက္သာသားပဲ ဆိုသည့္ အေတြး။ “ဟဲ့ မိလံုး ေရနံဆီ မရွိ ေတာ့ရင္ တအာတာေလာက္ သြား၀ယ္ထားလိုက္ပါလား”။ “ မ၀ယ္ႏိုင္ဘူးေတာ္၊ ေတာ္ၾကာ ဟိုေကာင့္ေခၚ ဒီေကာင့္ ေခၚနဲ ့ ေတာ္က ဖဲ၀ိုင္းေထာင္အုန္းမယ္။”“မဟုတ္ပါဘူးကြာ”။ ကိုညိဳဒင္ ေရႊဘကို ေမးဆတ္ျပလိုက္သည္။ “ေရာ့”။

တရာတန္ႏွစ္ရြက္ ေကာက္ယူရင္း မလံုး မဲ့ၿပံဳးတခ်က္နဲ ့ လမ္းထိပ္ကို ထြက္သြား၏။ ကိုညဳိဒင္ ေရႊဘကို ၾကည့္လိုက္ သည္။ ေၾကြရည္သုတ္ ဇလံုထဲမွ ငါးေၾကာ္တေကာင္၏ ေခါင္းကို ဖဲ့ေခြ်ေနရင္းမွ ဆ ဆရာမ ႐ိုေသၾက ဆိုသည့္ ေရႊဘ၏ စာအံသံသည္ ဧရာျမစ္ျပင္က လွဳိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားသဖြယ္ ကိုညဳိဒင့္ရင္ကို လာမွန္သည္။ “သားေလး ထမင္းဆာၿပီ လား၊ မင့္အေမ ျပန္လာရင္ အေဖတို ့ ငါးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ ့တုတ္လိုက္ၾကတာေပါ့ကြာ၊ ေနာ”။ အံ့အားတသင့္ မ်က္လံုးအစံု ျဖင့္ ေရႊဘ ဆြံ ့အေနေတာ့သည္။

x x x x x x x x x x



မိုးကုန္ၿပီ။ ၀ါကကင္းလြတ္ သီတင္းကြ်တ္ခဲ့ၿပီ။ ပဲေပၚ ႏွမ္းေပၚၿပီ။ ေရႊဘလည္း ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မည္။ ေရႊမန္း တို ့၊ သိ္န္းေဇာ္တို ၊့ ဖိုးခ်စ္တို ့လည္း ၿမဳိ ့ဆယ္ႏွစ္ရာသီ ဘုရားပဲြကို လာေရာက္ကျပ အသံုးေတာ္ခံၾကေတာ့မည္။ ဆပ္ ကပ္၊ ႐ုပ္ေသးပဲြ။ တႏွစ္မွာ တခါစားရသည့္ မုန္ ့သိုင္းျခံဳကို အုန္းဆံႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ေရႊဘကို ၀ယ္ေကြ်းလိုက္အုန္းမည္။ အေတြးေရအလ်ွင္က ကိုညဳိဒင့္ ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္။ စာတတ္ ေပတတ္ ငါ့သားအတြက္ အေဖ လွဳိင္းၿငိမ္တဲ့ ျမစ္ျပင္ကို အေဖစစ္ဆင္မယ္ကြ ေရႊဘရ။ အရက္ခြက္ကို ကိုင္ဆရင္း ကိုညဳိဒင္ အူရြေန၏။

“ေအာ္ ေတာ္ကေတာ့ ေတာေလးနဲ ့တျမျမ။ ေတာ့သားက ေက်ာခ်မွ ဓားျပအႀကီးစားေတာ္ေရ ့၊ ကိုညိဳဒင္ရဲ ့။”

“ငါ့ကို ရွင္းရွင္း ေျပာစမ္းမိလံုး။ ဘာျဖစ္လာလို ့လဲ”။ ေမးေမးေျပာေျပာ ေရႊဘကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္ရည္ရစ္၀ိုင္း ေန သည့္ သူ ့သားကို နားမလည္ႏီုင္သလို ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားသည္။ “ ေျပာစမ္း မိလံုး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ အရက္ခြက္ကို ခြပ္ခနဲ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။

”မင္း၀င္မပါနဲ ့။ မင္းဘာမွ ၀င္မေျပာနဲ ့။ ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင့္အေဖ ဘညဳိကို ေျပာျပစမ္း ငါ့သား။”“ က်ဳပ္ စာႀကဳိးစားတာပဲ ဘညဳိ။ သူမ်ားနည္းတူ မီးခြက္က အျမဲမီးရွိလို ့လား။ အေဖ ညဘက္ ငါးခုတ္သြားရင္ ဓာတ္မီးထိုးျပ၊ ငါးေကာက္။ ငါးတန္းခ်ရင္လည္း ေလွဦးက လိုက္ခဲ့တာပဲ။ မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ငါးတန္းသြားေဖာ္ရေအာင္ ငါ့သား ထေလ ကြာ ဆိုရင္လည္း က်ဳပ္လိုက္ရတာပဲ။ ေက်ာင္းသြားခါနီး သမ၀ါယမဆိုင္ ဆီသြား၀ယ္ေပးစမ္းဆိုလည္း က်ဳပ္ အေမ့ စကားကို ဘယ္တုန္းက ကလန္ဘူးလဲ။ သူခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းသြားရေတာ့မွာ။”“ ေအး အေဖ နားလည္တယ္၊ ခုကိစၥက ဘာလဲဆိုတာ အေဖ သိခ်င္တာ။”

“က်ဳပ္ကို ဆရာမကေျပာတယ္။ “ဟဲ့ ေရႊဘ စာေမးပဲြနီးၿပီ။ ခုထက္ထိ ျမန္မာစာကို ေကာင္းေကာင္းမဖတ္တတ္ ေသးဘူး။ ဂဏန္းသခၤ်ာဆိုလည္း ေပါင္းရမွန္းမသိ ႏုတ္ရမွန္းမသိ။ နင္ မတတ္ေတာ့ ငါ ဆရာမအလုပ္က ထြက္ရေတာ့ မယ့္ကိန္း။ ငါ မ်က္ႏွာပ်က္ရတယ္တဲ့ ဘညဳိ”။ “ဒါမ်ားကြာ သူသင္တာ ညံ့လို ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ငါ့သားက အေဖ့ တို ့ထက္ ေတာ္ပါတယ္၊ ေနာက္ေန ့ အေဖ ေက်ာင္းလုိက္ပို ့မယ္ ဟုတ္လား။”

“က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူးအေဖ။ အေဖ့ကို ဆရာလုပ္ခိုင္းမယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးမွာ က်ဳပ္ ေက်ာင္းတက္မယ္။ ဆရာမက ေျပာလိုက္တယ္ဘညဳိ။ “ေရႊဘ နင္ဟာ တံငါနားနီး တံငါ။ မုဆိုးနားနီးမုဆိုး ျဖစ္မွာပဲတဲ့။

ကိုညဳိဒင္ ငါးခုတ္သည့္ဓားကို ေရႊဘဆီ ပစ္ေပးလိုက္သည္ကို မလံုး အံ့အံ့ၾသၾသ မၾကည့္မိပါ။



ေက်ာ္သက္ေထြး

၇ - ၁၀ - ၀၉

အလြမ္းမုတ္သံု၊ မွဳံျပာရီအခ်စ္ျမစ္၊ စူးနစ္ခဲ့ရ ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္

အလြမ္းမုတ္သံု၊ မွဳံျပာရီအခ်စ္ျမစ္၊ စူးနစ္ခဲ့ရ ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္
ေမာင္လြမ္းဏီ

လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။
မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။
ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။
x x x x x x x


“မိုးေအးတယ္ေနာ္ ညီမေလး၊ အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္ ဟုတ္လား” ကိုကို ့ရဲ ့ ပူပူပန္ပန္ စကားသံက ရင္ထဲကို စိမ့္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ “ဒီတရက္ ႏွစ္ရက္ မုတ္သံုေလအားေကာင္းမယ္လို ့ သတင္းေၾကညာထားတယ္ေနာ္”။ “ဟုတ္ ကုိကုိ၊ ကိုကို ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမလား“။ “ေဒါက္” “ေဒါက္” “ေဒါက္” တံခါးေခါက္သံၾကား၍ တံခါးသြားဖြင့္သည့္ ကိုကုိ ့ကို တီဗြီၾကည့္ေနရင္းမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
သူစိမ္း ၅ ေယာက္ တိုက္ခန္းထဲကို ခပ္ေသာ့သာ့ ၀င္လာၾကၿပီး တခန္းလံုး ဟုိလွန္သည္ေလွာ ရွာၾက ေဖြၾကသည္။ ေရအိမ္သာထဲကိုေတာင္ ေျမလွန္ရွာေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ခါးသီးရြံရွာဖို ့ေကာင္းလိုက္တာလို ့ ခံျပင္းေနမိ၏။ တေယာက္က ကိုကို ့ လက္ကိုင္ဖုန္းကို လြယ္အိပ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး “ကဲ ခနလိုက္ခဲ့ ပါအံုး”။ ေလွကားေပၚက ဆင္းသက္သြားၾကတဲ့ တခြပ္ခြပ္ တရွပ္ရွပ္ ဖိနပ္သံမ်ား။ ကားစက္ႏွဳိးသံမ်ား၊ ကားေမာင္းထြက္သြားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့မွပင္ ကိုကုိ ့ကို ဘာမွ မျပင္ဆင္ေပးလိုက္ရတာ၊ ႏွဳတ္မဆက္လိုက္ရတာ၊ ဘာမွမေမးျမန္းလိုက္ရတာေတြကို စဥ္းစားမိရင္း ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေနမိသည္။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ အိပ္ယာထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေခြခ်လိုက္၏။
ကိုယ္ကိုေစာင္းငဲ့ၿပီး ကိုကုိ ့အလုပ္စားပဲြေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကစဥ္ ့ကလ်ား ျပန္ ့က်ဲလြင့္က်ေနသည့္ ဒီတပတ္ဂ်ာနယ္အတြက္ ကိုကုိ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ေရးလက္စ စာမူၾကမ္းမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ပြင့္လ်က္သား ကြန္ျပဴတာ။ ကိုကုိနဲ ့အတူ တဲြ႐ိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုေလး။ ငုတ္တုတ္ ထ ထိုင္မိျပန္သည္။ အေရးႀကီးတာက… အေရးႀကီးတယ္ … ဒါအေရးႀကီးဆံုးကိစၥပဲ။ ၀မ္းဗိုက္ကို လက္ျဖင့္အသာအယာ ပြတ္သပ္ရင္း ကိုကို ့ကို ေျပာျပခ်င္တဲ့ စိတ္က ျပင္းျပင္းရွရွ ႏွဳိးဆြေနသလိုပဲ၊ ေရွ ့အပတ္ဆို ၆ လျပည့္ေတာ့မွာ။
x x x x x x x
ကိုကို ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ သူစိမ္းေတြလက္ထဲမွာ ဘယ္လိုထိခိုက္ေၾကကဲြမွဳေတြ ႀကံဳေနရမလဲ။ ကိုကို မရွိကတည္းက တိုက္ခန္းမွာ လာေနေပးရွာသည့္ ေမေမ့ကိုလည္း ကိုကိုနဲ ့ပတ္သက္တာေတြ ေျပာမျပခ်င္။ တလပင္ေက်ာ္ၿပီေလ။ ကိုကို ႏွစ္ရွည္ ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒသ တခုခု၊ တၿမဳိ ့ၿမဳိ ့ တနယ္နယ္၊ အခန္းက်ဥ္း တခန္းခန္းမွာေတာ့ အလြမ္းေတြ အမွတ္ရစရာေတြ ေအာက္ေမ့မွဳေတြနဲ ့ ေလးလံ အထီးက်န္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထားတာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုကိုက ယံုၾကည္တာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခ်ိန္ခြင္လ်ာတဖက္ေစာင္းနဲ ့ဘ၀ကိုေျဖာင့္တန္းတဲ့ ျမားတစင္းျဖစ္ေအာင္ ပစ္ခတ္ေနသူေလ။ ကိုကိုက တိမ္တိုက္တခုလိုေဆာက္တည္ရာမဲ့ လြင့္ေမ်ာလူးလိမ့္ေနတာမွမဟုတ္တာ။ ႀကံဳရာ ေျမသားမွာလည္း ရြက္က်ပင္ေပါက္လို က်င့္သားမက်သူ။ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ေနသားထိုင္သားက်ရမွာထက္ သစ္တပင္လို ရွင္သန္ခြင့္မရမွာကို အစိုးရိမ္ႀကီး စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကတတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ ကိုကို ့အနားမွာ စာနာနားလည္စိတ္နဲ ့ စိတ္အနာေတြကို ေျဖရာေျပေၾကာင္း နားခိုေမွးေလ်ာင္းေနခြင့္ကိုပဲ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တာပါေလ။ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္လို ့မရဘူး။ သို ့ေပမယ့္ အိပ္ရမည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုကိုနဲ ့ဆံုႏိုင္ ေတြ ့ႏိုင္သည္၊ ဆိုးရြားထိတ္လန္ ့ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အိပ္မက္ျဖစ္ပါေစ အေက်နပ္ဆံုး မက္ပစ္လိုက္ပါမည္။
x x x x x x x
ညက အိပ္ရာ၀င္ ေနာက္က်လို ့လားမသိ။ ၈ နာရီေက်ာ္မွပင္ အိပ္ရာက ႏုိးသည္။“ရက္ပိုင္းပဲ လိုေတာ့တယ္ေနာ္။ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ။ လမ္းမွန္မွန္ေလ်ွာက္ပါ။ ေဆးပံုမွန္စားပါ။ စိတ္ညစ္စရာေတြ မေတြးနဲ ့”တဲ့။ ကိုကို ့မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာက ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ရြတ္ဖတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ကိုကို ရွိသင့္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုကို ့ လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းရစ္ရစ္ဆုပ္၊ ကိုကို ့ပုခံုးသားေပၚ မွီတြယ္ခိုေမွးၿပီး မရွိေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးရွိခဲ့တဲ့ ေနရာကို လမ္းေလွ်ာက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ေဟာင္းျမင္းေဆြးေျမ ့ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုကို ့ရဲ ့ ဒဏ္ရာ အနာတရရက္မ်ားအေၾကာင္းပဲေျပာေျပာ၊ သစ္လြင္ေတာက္ပတဲ့ ေရႊေရာင္ေတာင္ပံခတ္သံမ်ားအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာေျပာ။ အနာဂတ္စိတ္ကူးကမၻာအေၾကာင္း ေျပာေျပာ၊ ေျပာေနာ္ကိုကို။ တိုးညွင္းခ်မ္းေျမ ့သည့္ စကားေရစီးသံေတြ ခ်ဳိလြင္ပ်ံသန္း စီးေမ်ာေနမွာပါ။

“သမီး မြန္းလဲြေနၿပီေလ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ ဟုတ္လား” ေမေမျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းကို ေငးေငးရီရီနဲ ့ ၾကည့္မိရင္း ကိုကို ႀကဳိက္ႏွစ္သစ္တတ္သည့္ ဟင္းလ်ာေလးမ်ားကို ေတြေတြေ၀ေ၀ စဥ္းစားေနမိျပန္တယ္ေလ။ “ကလင္” “ကလင္” “ကလင္”။ “ …….. အိမ္ကပါလားခင္ဗ်ာ” “ ဟုတ္ ဟုတ္ ပါတယ္”။ မတုန္လွဳပ္ေပမယ့္ ရင္ခုန္လွဳိက္ေမာမိတာေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္ကိုကုိ။

“ဒီကေန ့မနက္ပိုင္း အင္းစိန္အက်ဥ္းခံု႐ံုးကေန ေသဒဏ္စီရင္ခ်မွတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတာပါ”။ “ရွင္ … ဘုရားေရ … ေမေမ ” ။ ၿပဳိလဲယိမ္းယိုင္သြားသည့္ ခႏၱာကိုယ္ကို ထိန္းမတ္ရင္း အိုးထိမ္းစက္ႏွယ္ သြက္သြက္ခါ ခ်ာလည္ရမ္းသြားသည့္ ႏွလံုးသားရပ္၀ွမ္းတျပင္လံုး တုန္ရီေမာဟိုက္ေနေတာ့၏။ “ သမီး … သမီးေလး … သတိထားေနာ္၊ ငိုခ်င္ရင္ ငုိခ်ပစ္လိုက္ပါသမီးရယ္”။

စို ့နင့္မြန္းက်ပ္မွဳေၾကာင့္ေပပဲလား၊ ငိုလို ့မရဘူးကိုကို။ ေၾကကဲြစိတ္က တလိမ့္လိမ့္ ၿပဳိဆင္းလာသည္။ ေၾကကဲြစိတ္က နရီစည္းမဲ့ တြန္းပို ့ေနေရာ့သလား။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ပါးေပၚမွာ နာက်င္ေၾကကဲြစိတ္ကို ထုဆစ္ လိုက္သလိုပါပဲ။ အာဃာတ အမုန္း ပဋိပကၡေတြက စစ္ပဲြေတြ ႀကဳိးစင္ေတြနဲ ့ အက်ဥ္းနံရံေတြကို ပိုမိုၿပီး အက်ည္းမတန္ေစေတာ့ဘူးတဲ့လား။ မည္သို ့ပင္ရွိပါေစေတာ့ကိုကို။ သန္ ့စင္ ႐ိုးသားတဲ့၊ မွဳံျပာရီ မွဳိင္းေ၀လဲ့ေနတဲ့ အခ်စ္ျမစ္တစင္းက စီးဆင္းၿမဲစီးဆင္းေနမည္ဆိုတာ ကိုကို ယံုၾကည္စူးနစ္ ပါေစေတာ့လို ့ ဆုေတာင္းယံုကလဲြၿပီး။

x x x x x x x

သမီးကို ေမြးေတာ့ ကိုကို အနားမွာ မရွိႏိုင္ခဲ့။ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ဆံုခြင့္ဆိုတာ လေရာင္ကို ေစာင့္စားေမ်ွာ္ကိုး

ေနရသည့္ နရသိန္ဇရာညမ်ားပါပဲ။ သံုးရာသီ သံုးႀကိမ္ေျပာင္းေပမယ့္ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့တာ ၅ ႀကိမ္ထက္မပိုခဲ့။ ေအးစက္တင္းခဲေနတဲ့ ကိုကို ့မ်က္၀န္းထဲမွာ သမီးကိုဖတ္ၾကားေနေပမယ့္

မ်က္ရည္နဲ ့မေခ်ာ့ျမွဴခဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယံုၾကည္စိတ္ေတြ၊ ပိုင္စိုးလိုစိတ္ေတြက လမ္းတခုကို

ရွာေဖြေတြ ့ရွိသလိုမ်ဳိးပါကိုကို။ ေစာင့္ႀကဳိျခင္းကို ေစာင့္ႀကဳိျခင္းသည္သာ သစၥာတရားရဲ ့ အနက္႐ွုိင္းဆံုး သေကၤတဆိုတာ အႀကြင္းမဲ့ယံုကိုယံုတာ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထား တာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လားလို ့ ကိုကို ့ကို ေျပာျပခဲ့ဘူးတယ္မို ့လား။

“ဟယ္ … ကိုကို၊ ဘာလို ့ႀကဳိ အေၾကာင္းမၾကားတာလဲဟင္”။ ကိုကို ့ရင္ခြင္ထဲအတင္းေျပး၀င္ ဖက္တြယ္ထားမိသည္။ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ခိုေအာင္းေနခဲ့သည့္ မ်က္ရည္မ်ားက တာက်ဳိးသလို ကိုကို ့ရင္ထဲသို ့ သြန္ခ်ေနမိ၏။ “သမီးေလးေရာ”။ “ေက်ာင္းသြားတယ္ေလ၊ ျပန္လာခါနီးၿပီ၊ ေမေမ သြားႀကဳိေနတယ္”။

“ကိုကိုလည္းမထင္ထားတဲ့၊ မေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့အျဖစ္ပါကြယ္၊ ဒီမနက္မွာ ေခၚၿပီး သူတို ့ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာပဲ၊ ကိုကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္သလို ရင္လည္းမရွင္းဘူးကြာ”။ “ကိုကို ဘယ္လိုထင္လဲဟင္”

”အမွန္တရားက ႀကဳိးစင္ေတြကို ၿဖဳိခ်ပစ္ႏိုင္လို ့ေပါ့ကြယ္”။ “ေဟာ သမီးတို ့ျပန္လာၿပီကိုကို”။ “ လာပါအံုး သမီးေလးရယ္၊ ေဖ့ေဖ့ကို မွတ္မိလားဟင္”။ မစိမ္းေသာ္လည္း မရင္းခ်ာသည့္ အၾကည့္၀ိုင္း၀ိုင္းျဖင့္

သူ ့အေဖကို သမီးၾကည့္ေနတာ နင့္ကနဲ ခံစားရမိ၏။ “ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ ကိုကိုက ပက္ကနဲ သမီးပါးျပင္ကို နမ္း႐ွဳံ ့လိုက္သည္။ “ ကိုကို ဘာဆို ဘာမွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္သလို ဘာအရာကမွလည္း ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္မရပါဘူးကြယ္”။

ကိုကို ့အၿပံဳးမွာ သိုက္မင္ငွက္တေကာင္၏ ေတးသံျဖင့္ စြတ္စိုေနေတာ့သည္။

x x x x x x x

“ေဟ့ေကာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာ ၆ လေက်ာ္ၿပီ၊ ဖုန္းခ်ည္းဆက္မေနနဲ ့အံုး၊ ငါအလုပ္ရွိေနတယ္”။ “ ၁၀ ကား စာခ်ဳပ္ရထားတယ္၊ ၅ ကား မင္း ဇာတ္ညႊန္းေရး၊ ဒါပဲ မင္း ဇာတ္ေတြ လာယူ၊ ပိုက္ဆံလည္း ႀကဳိထုတ္ခ်င္ထုတ္ ဟုတ္ၿပီလား”

--------------------------------------

“ရဲေဘာ္ႀကီး ဘာမွ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားမေနနဲ ့၊ အရင္ကိစၥေတြ ေနာက္မွရွင္းမယ္၊ ဂ်ာနယ္အသစ္တေစာင္လုပ္မယ္၊ မင္း စားပဲြ မင္းျပန္ထိုင္”

---------------------------------------

“ ငါ ကိုကိုဦး အလုပ္ေတြ ျပန္လုပ္၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္လည္း အခ်ိန္ေပး၊ ႀကံဳရင္ ငါလည္း ရန္ကုန္ ဆင္းလာခဲ့မယ္”။

---------------------------------------

“ ၃ ႏွစ္သက္တမ္းမွာ ကိုယ္တို ့ဂ်ာနယ္က ေစာင္ေရ တက္လာတာ ေစတနာမွန္လို ့ေပါ့ ရဲေဘာ္ႀကီးရာ၊ မင္း ယံုၾကည္တာ မင္းဆက္လုပ္စမ္းပါ၊ တို ့ၿမဲထားဖို ့က အဓိက ေသာ့ခ်က္”။

--------------------------------------

“သမီး ၇ ႏွစ္ျပည္ ့ ေမြးေန ့ေလး လုပ္ခ်င္တယ္ ကိုကို”။

သမီးေမြးေန ့မွာ ကိုကိုႏွင့္သမီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနမွဳမ်ားကို ေတြ ့ရျမင္ရေတာ့ ဆံုး႐ံွဳးခဲ့ရသည့္ႏွစ္ကာလမ်ားကို ႏွေမ်ာတသ မဆံုးျဖစ္ရျပန္။ ညီမေလး ေပ်ာ္ပါတယ္ကိုကို။ ဒီအေပ်ာ္ေလးေတြက ၾကာရွည္ၾကာေမ်ာ ခံႏိုင္ပါေစ။ မိသားစုအိပ္မက္မ်ားက ညီမေလးတို ့၏ ခ်မ္းေျမ ့ေအးႏုသည့္ လမင္းအိမ္ေလးျဖစ္လိုက္ပါေတာ့။

x x x x x x x

လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့သံေတြက ဘယ္ရပ္ဌာနီက လြင့္ပ်ံလာမွန္းမသိဘူး။ တိုက္ခန္းနံရံေတြကို ပဲ့တင္တုန္ခါေနေတာ့သည္။ ကိုကိုလည္း ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ နီးနီးေလးပဲ၊ တကယ့္နီးနီးေလး။ ပီပီသသ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနရတာပဲ။ ေမေမေရ . . . ၀ရံတာကို ေျပးထြက္ၿပီး လမ္းမကို ငံု ့ၾကည့္ လိုက္တဲ့အခါ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။

တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။

တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။

တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ ေမတၱာပို ့သံေတြက ဘ၀ဂ္ကို ညံေနပါေရာ ့လား။ မဲနက္ျပာႏွမ္းေနသည့္ ကတၱရာလမ္းမက်ယ္သည္ ေရႊ၀ါေရာင္ ဖန္ေရသကၤန္းတို ့ျဖင့္ ၿခံဳလႊမ္းစီးေမ်ာ ေနပါပေကာ။ ကိုကို ့ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို ့သတိရလာသည္။ ကိုကုိ ဂ်ာနယ္တိုက္က ဖုန္းေတြက လိုင္းပူးေနတာေတြနဲ ့ခ်ည္း ႀကံဳေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကို သမီး ေက်ာင္းသြားႀကဳိေပးဖို ့ေျပာလိုက္ၿပီး ကိုကို ေစာေစာ ျပန္ေရာက္မွာပါေစလို ့ စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်ရင္း။

ကိုကုိ အခါတိုင္းထက္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို ့မ်က္ႏွာကို ဖတ္ရတာ အဓိပါယ္ဖြင့္ဆိုရ ခက္ေနသလိုပဲ။ ကိုကုိ စားလို ့မေကာင္းလို ့လား၊ ကိုကုိ ႀကဳိက္တဲ့ ၀က္ပုန္းရည္ေလ။

ညီမေလး မ်က္လံုးေတြကို ေငးရီၾကည့္ေနသည့္ ကိုကိုရင္ကို ထိုးခဲြေနမိေလသလား။ ခြင့္လႊတ္ပါကိုကို။

“ ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ “ ေစာပါေသးတယ္ကြယ္”။ ေမေမ့ ေၾကးစည္ထုသံ၊ အမ်ွေ၀သံေလးေတြက ကိုကို ထမင္း၀ိုင္းက ထသြားသည့္အထိ လြင့္ေ၀လွဳပ္ခတ္ေနေပါ့။

x x x x x x x

လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။

လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။

သမီးကို ခ်ီပိုးေခ်ာ့ျမဴေနရင္းက ညီမေလးကို လွမ္းၾကည့္တဲ့ ကိုကို ့ကို နားလည္သူပါကိုကိုလို ့ ေျပာမထြက္။ သမီးကို ဆဲြယူေပြ ့ဖက္ရင္း ေလွခါးတထစ္ခ်င္း ဆင္းေလ်ွာက္သြားသည့္

ကိုကို ့ေက်ာျပင္ကို ခံစားနားလည္ႏုိင္စြမ္းအျပည့္ျဖင့္သာ။

မေန ့ကညကလိုပဲ ကိုကို ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာသည္။ “ကိုကုိ ထမင္းခူးရမလား” “ေနပေစေတာ့၊ ကိုကို ကိုသူရတို ့နဲ ့ အျပင္မွာပဲစားခဲ့တယ္”။ “ ကိုကို လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါကိုကို၊ ညီမေလးတို ့ကို ဘာမွမစဥ္းစားနဲ ့ေနာ္”၊ စိတ္ထဲရွိသည့္ အ႐ိုးသားအသန္ ့စင္ဆံုးစကားကို ဆိုမိ၏။

“ကလင္ ကလင္ ကလင္ ” “ဟလို အမိန္ ့ရွိပါ” “ေဟ့ေကာင္ ငေထြး ငါ ကိုသူရ” “ေျပာကိုသူရ”

“မနက္ဖန္မနက္ မင္းနဲ ့စာေရးဆရာမနဲ ့ ေရသန္ ့ဘူးေတြနဲ ့ထမင္းဘူးေတြ သယ္ပို ့လုပ္၊ မင္းသားလင္မယားနဲ ့ကဗ်ာဆရာေတြက ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးမွာ အားလံုးစုဆံုဖို ့ေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒါပဲကြာ”

သမီးအိပ္ယာမႏုိးေသးခင္မွာ ကိုကို ထထြက္သြားသည္။ ဒီေန ့တေန ့လံုး စိ္တ္ေမာ လူေမာျဖစ္ေနသည္။ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ရဟန္းငယ္ေလးေတြကို ပစ္ခတ္လူစုခဲြသတဲ့။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးေတြနဲ ့ပစ္ခြင္းသတဲ့။ ေတြ ့သမွ် လူေရာရဟန္းေရာ မဲမဲျမင္ရာ ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေနသတဲ့။ ရန္ကုန္တၿမဳိ ့လံုး ေသနတ္သံေတြ၊ ေအာင္ဟစ္သံေတြ၊ ေျပးလႊားသံေတြနဲ ့ ဖုန္းလႊမ္းေနသတဲ့။ ၀ရံတာကို ထြက္ၿပီး မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ မဲမွဳံဆိုင္းေ၀ေနေတာ့သည္။

ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ကိုကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ရက္စက္ယုတ္မာတယ္ညီမေလးရာ၊ စကားလံုးကို ရွာမရေတာ့ဘူး” “နားလိုက္ပါကိုကုိ ညီမေလးတို ့ အရာအားလံုးကို ႀကဳိတင္တြက္ဆထားၿပီးသားမို ့လား” “ ကလင္ ကလင္ ကလင္” “ ေျပာပါ ” “ ငါ ကဗ်ာဆရာ၊ ကိုသူရကို ဆဲြသြားၿပီ၊ မင္းသားလင္မယားလဲ ဆဲြသြားၿပီတဲ့၊ မင္းလုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ဖို ့ျပင္ ထားေတာ့”

ကိုကုိ ဖုန္းကို ခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သမီးေလးပါးႏုျပင္ကို ငံုနမ္းေနသည္။

အ၀တ္ဘီဒိုထဲမွ ကိုကို ့အ၀တ္အစားတခ်ဳိ ့ကို ဆဲြထုတ္လိုက္မိ၏၊ ေသာက္ေဆးတခ်ဳိ ့ကို စဥ္းစားၾကည့္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံမ်ားက ဆူနာမိပင္လယ္လွဳိင္းေအာ္သလို ေအာ္မည္၀င္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို၏ လြမ္းေမာဖြယ္ ႏွဳတ္ဆက္အၿပံဳးကို ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။

ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္ေပၚမွာ စူးနစ္နာက်င္စရာေတြက ကိုကို နဲ ့ ညီမေလးတို ့အတြက္ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္ဟုဆိုပါရင္ အေက်နပ္ဆံုး ေထြးေပြ ့ဖို ့ ၀န္မေလးပါကိုကို။

x x x x x x x

လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။

မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္ လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။

ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။

(ကိုဇာဂနာႏွင့္ ညီ ေဇာ္သက္ေထြးသို ့)

ေမာင္လြမ္းဏီ
၂၁ ၈ ၀၉

အလြမ္းမုတ္သံု၊ မွဳံျပာရီအခ်စ္ျမစ္၊ စူးနစ္ခဲ့ရ ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္
ေမာင္လြမ္းဏီ

လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။
မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။
ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။
x x x x x x x
“မိုးေအးတယ္ေနာ္ ညီမေလး၊ အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္ ဟုတ္လား” ကိုကို ့ရဲ ့ ပူပူပန္ပန္ စကားသံက ရင္ထဲကို စိမ့္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ “ဒီတရက္ ႏွစ္ရက္ မုတ္သံုေလအားေကာင္းမယ္လို ့ သတင္းေၾကညာထားတယ္ေနာ္”။ “ဟုတ္ ကုိကုိ၊ ကိုကို ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမလား“။ “ေဒါက္” “ေဒါက္” “ေဒါက္” တံခါးေခါက္သံၾကား၍ တံခါးသြားဖြင့္သည့္ ကိုကုိ ့ကို တီဗြီၾကည့္ေနရင္းမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
သူစိမ္း ၅ ေယာက္ တိုက္ခန္းထဲကို ခပ္ေသာ့သာ့ ၀င္လာၾကၿပီး တခန္းလံုး ဟုိလွန္သည္ေလွာ ရွာၾက ေဖြၾကသည္။ ေရအိမ္သာထဲကိုေတာင္ ေျမလွန္ရွာေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ခါးသီးရြံရွာဖို ့ေကာင္းလိုက္တာလို ့ ခံျပင္းေနမိ၏။ တေယာက္က ကိုကို ့ လက္ကိုင္ဖုန္းကို လြယ္အိပ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး “ကဲ ခနလိုက္ခဲ့ ပါအံုး”။ ေလွကားေပၚက ဆင္းသက္သြားၾကတဲ့ တခြပ္ခြပ္ တရွပ္ရွပ္ ဖိနပ္သံမ်ား။ ကားစက္ႏွဳိးသံမ်ား၊ ကားေမာင္းထြက္သြားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့မွပင္ ကိုကုိ ့ကို ဘာမွ မျပင္ဆင္ေပးလိုက္ရတာ၊ ႏွဳတ္မဆက္လိုက္ရတာ၊ ဘာမွမေမးျမန္းလိုက္ရတာေတြကို စဥ္းစားမိရင္း ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေနမိသည္။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ အိပ္ယာထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေခြခ်လိုက္၏။
ကိုယ္ကိုေစာင္းငဲ့ၿပီး ကိုကုိ ့အလုပ္စားပဲြေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကစဥ္ ့ကလ်ား ျပန္ ့က်ဲလြင့္က်ေနသည့္ ဒီတပတ္ဂ်ာနယ္အတြက္ ကိုကုိ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ေရးလက္စ စာမူၾကမ္းမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ပြင့္လ်က္သား ကြန္ျပဴတာ။ ကိုကုိနဲ ့အတူ တဲြ႐ိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုေလး။ ငုတ္တုတ္ ထ ထိုင္မိျပန္သည္။ အေရးႀကီးတာက… အေရးႀကီးတယ္ … ဒါအေရးႀကီးဆံုးကိစၥပဲ။ ၀မ္းဗိုက္ကို လက္ျဖင့္အသာအယာ ပြတ္သပ္ရင္း ကိုကို ့ကို ေျပာျပခ်င္တဲ့ စိတ္က ျပင္းျပင္းရွရွ ႏွဳိးဆြေနသလိုပဲ၊ ေရွ ့အပတ္ဆို ၆ လျပည့္ေတာ့မွာ။
x x x x x x x
ကိုကို ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ သူစိမ္းေတြလက္ထဲမွာ ဘယ္လိုထိခိုက္ေၾကကဲြမွဳေတြ ႀကံဳေနရမလဲ။ ကိုကို မရွိကတည္းက တိုက္ခန္းမွာ လာေနေပးရွာသည့္ ေမေမ့ကိုလည္း ကိုကိုနဲ ့ပတ္သက္တာေတြ ေျပာမျပခ်င္။ တလပင္ေက်ာ္ၿပီေလ။ ကိုကို ႏွစ္ရွည္ ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒသ တခုခု၊ တၿမဳိ ့ၿမဳိ ့ တနယ္နယ္၊ အခန္းက်ဥ္း တခန္းခန္းမွာေတာ့ အလြမ္းေတြ အမွတ္ရစရာေတြ ေအာက္ေမ့မွဳေတြနဲ ့ ေလးလံ အထီးက်န္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထားတာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း
ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုကိုက ယံုၾကည္တာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခ်ိန္ခြင္လ်ာတဖက္ေစာင္းနဲ ့ဘ၀ကိုေျဖာင့္တန္းတဲ့ ျမားတစင္းျဖစ္ေအာင္
ပစ္ခတ္ေနသူေလ။ ကိုကိုက တိမ္တိုက္တခုလိုေဆာက္တည္ရာမဲ့
လြင့္ေမ်ာလူးလိမ့္ေနတာမွမဟုတ္တာ။ ႀကံဳရာ ေျမသားမွာလည္း ရြက္က်ပင္ေပါက္လို က်င့္သားမက်သူ။ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ေနသားထိုင္သားက်ရမွာထက္ သစ္တပင္လို ရွင္သန္ခြင့္မရမွာကို အစိုးရိမ္ႀကီး စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကတတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ ကိုကို ့အနားမွာ စာနာနားလည္စိတ္နဲ ့ စိတ္အနာေတြကို ေျဖရာေျပေၾကာင္း နားခိုေမွးေလ်ာင္းေနခြင့္ကိုပဲ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တာပါေလ။ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္လို ့မရဘူး။ သို ့ေပမယ့္ အိပ္ရမည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုကိုနဲ ့ဆံုႏိုင္ ေတြ ့ႏိုင္သည္၊ ဆိုးရြားထိတ္လန္ ့ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အိပ္မက္ျဖစ္ပါေစ အေက်နပ္ဆံုး မက္ပစ္လိုက္ပါမည္။
x x x x x x x

ညက အိပ္ရာ၀င္ ေနာက္က်လို ့လားမသိ။ ၈ နာရီေက်ာ္မွပင္ အိပ္ရာက ႏုိးသည္။“ရက္ပိုင္းပဲ လိုေတာ့တယ္ေနာ္။ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ။ လမ္းမွန္မွန္ေလ်ွာက္ပါ။ ေဆးပံုမွန္စားပါ။ စိတ္ညစ္စရာေတြ မေတြးနဲ ့”တဲ့။ ကိုကို ့မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာက ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ရြတ္ဖတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ကိုကို ရွိသင့္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုကို ့ လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းရစ္ရစ္ဆုပ္၊ ကိုကို ့ပုခံုးသားေပၚ မွီတြယ္ခိုေမွးၿပီး မရွိေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးရွိခဲ့တဲ့ ေနရာကို လမ္းေလွ်ာက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ေဟာင္းျမင္းေဆြးေျမ ့ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုကို ့ရဲ ့ ဒဏ္ရာ အနာတရရက္မ်ားအေၾကာင္းပဲေျပာေျပာ၊ သစ္လြင္ေတာက္ပတဲ့ ေရႊေရာင္ေတာင္ပံခတ္သံမ်ားအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာေျပာ။ အနာဂတ္စိတ္ကူးကမၻာအေၾကာင္း ေျပာေျပာ၊ ေျပာေနာ္ကိုကို။ တိုးညွင္းခ်မ္းေျမ ့သည့္ စကားေရစီးသံေတြ ခ်ဳိလြင္ပ်ံသန္း စီးေမ်ာေနမွာပါ။

“သမီး မြန္းလဲြေနၿပီေလ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ ဟုတ္လား” ေမေမျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းကို ေငးေငးရီရီနဲ ့ ၾကည့္မိရင္း ကိုကို ႀကဳိက္ႏွစ္သစ္တတ္သည့္ ဟင္းလ်ာေလးမ်ားကို ေတြေတြေ၀ေ၀ စဥ္းစားေနမိျပန္တယ္ေလ။ “ကလင္” “ကလင္” “ကလင္”။ “ …….. အိမ္ကပါလားခင္ဗ်ာ” “ ဟုတ္ ဟုတ္ ပါတယ္”။ မတုန္လွဳပ္ေပမယ့္ ရင္ခုန္လွဳိက္ေမာမိတာေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္ကိုကုိ။

“ဒီကေန ့မနက္ပိုင္း အင္းစိန္အက်ဥ္းခံု႐ံုးကေန ေသဒဏ္စီရင္ခ်မွတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတာပါ”။ “ရွင္ … ဘုရားေရ … ေမေမ ” ။ ၿပဳိလဲယိမ္းယိုင္သြားသည့္ ခႏၱာကိုယ္ကို ထိန္းမတ္ရင္း အိုးထိမ္းစက္ႏွယ္ သြက္သြက္ခါ ခ်ာလည္ရမ္းသြားသည့္ ႏွလံုးသားရပ္၀ွမ္းတျပင္လံုး တုန္ရီေမာဟိုက္ေနေတာ့၏။ “ သမီး … သမီးေလး … သတိထားေနာ္၊ ငိုခ်င္ရင္ ငုိခ်ပစ္လိုက္ပါသမီးရယ္”။

စို ့နင့္မြန္းက်ပ္မွဳေၾကာင့္ေပပဲလား၊ ငိုလို ့မရဘူးကိုကို။ ေၾကကဲြစိတ္က တလိမ့္လိမ့္ ၿပဳိဆင္းလာသည္။ ေၾကကဲြစိတ္က နရီစည္းမဲ့ တြန္းပို ့ေနေရာ့သလား။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ပါးေပၚမွာ နာက်င္ေၾကကဲြစိတ္ကို ထုဆစ္ လိုက္သလိုပါပဲ။ အာဃာတ အမုန္း ပဋိပကၡေတြက စစ္ပဲြေတြ ႀကဳိးစင္ေတြနဲ ့ အက်ဥ္းနံရံေတြကို ပိုမိုၿပီး အက်ည္းမတန္ေစေတာ့ဘူးတဲ့လား။ မည္သို ့ပင္ရွိပါေစေတာ့ကိုကို။ သန္ ့စင္ ႐ိုးသားတဲ့၊ မွဳံျပာရီ မွဳိင္းေ၀လဲ့ေနတဲ့ အခ်စ္ျမစ္တစင္းက စီးဆင္းၿမဲစီးဆင္းေနမည္ဆိုတာ ကိုကို ယံုၾကည္စူးနစ္ ပါေစေတာ့လို ့ ဆုေတာင္းယံုကလဲြၿပီး။

x x x x x x x

သမီးကို ေမြးေတာ့ ကိုကို အနားမွာ မရွိႏိုင္ခဲ့။ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ဆံုခြင့္ဆိုတာ လေရာင္ကို ေစာင့္စားေမ်ွာ္ကိုး

ေနရသည့္ နရသိန္ဇရာညမ်ားပါပဲ။ သံုးရာသီ သံုးႀကိမ္ေျပာင္းေပမယ့္ ကိုကို ့ကို ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့တာ ၅ ႀကိမ္ထက္မပိုခဲ့။ ေအးစက္တင္းခဲေနတဲ့ ကိုကို ့မ်က္၀န္းထဲမွာ သမီးကိုဖတ္ၾကားေနေပမယ့္

မ်က္ရည္နဲ ့မေခ်ာ့ျမွဴခဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယံုၾကည္စိတ္ေတြ၊ ပိုင္စိုးလိုစိတ္ေတြက လမ္းတခုကို

ရွာေဖြေတြ ့ရွိသလိုမ်ဳိးပါကိုကို။ ေစာင့္ႀကဳိျခင္းကို ေစာင့္ႀကဳိျခင္းသည္သာ သစၥာတရားရဲ ့ အနက္႐ွုိင္းဆံုး သေကၤတဆိုတာ အႀကြင္းမဲ့ယံုကိုယံုတာ။ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္သလို ေမ်ွာ္လင့္ထား တာေတြကလည္း ေစာလ်င္စြာ သို ့မဟုတ္ ေနာက္အက်ႀကီးက်ၿပီးမွလည္း ေရာက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လားလို ့ ကိုကို ့ကို ေျပာျပခဲ့ဘူးတယ္မို ့လား။

“ဟယ္ … ကိုကို၊ ဘာလို ့ႀကဳိ အေၾကာင္းမၾကားတာလဲဟင္”။ ကိုကို ့ရင္ခြင္ထဲအတင္းေျပး၀င္ ဖက္တြယ္ထားမိသည္။ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ခိုေအာင္းေနခဲ့သည့္ မ်က္ရည္မ်ားက တာက်ဳိးသလို ကိုကို ့ရင္ထဲသို ့ သြန္ခ်ေနမိ၏။ “သမီးေလးေရာ”။ “ေက်ာင္းသြားတယ္ေလ၊ ျပန္လာခါနီးၿပီ၊ ေမေမ သြားႀကဳိေနတယ္”။

“ကိုကိုလည္းမထင္ထားတဲ့၊ မေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့အျဖစ္ပါကြယ္၊ ဒီမနက္မွာ ေခၚၿပီး သူတို ့ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာပဲ၊ ကိုကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္သလို ရင္လည္းမရွင္းဘူးကြာ”။ “ကိုကို ဘယ္လိုထင္လဲဟင္”

”အမွန္တရားက ႀကဳိးစင္ေတြကို ၿဖဳိခ်ပစ္ႏိုင္လို ့ေပါ့ကြယ္”။ “ေဟာ သမီးတို ့ျပန္လာၿပီကိုကို”။ “ လာပါအံုး သမီးေလးရယ္၊ ေဖ့ေဖ့ကို မွတ္မိလားဟင္”။ မစိမ္းေသာ္လည္း မရင္းခ်ာသည့္ အၾကည့္၀ိုင္း၀ိုင္းျဖင့္

သူ ့အေဖကို သမီးၾကည့္ေနတာ နင့္ကနဲ ခံစားရမိ၏။ “ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ ကိုကိုက ပက္ကနဲ သမီးပါးျပင္ကို နမ္း႐ွဳံ ့လိုက္သည္။ “ ကိုကို ဘာဆို ဘာမွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္သလို ဘာအရာကမွလည္း ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္မရပါဘူးကြယ္”။

ကိုကို ့အၿပံဳးမွာ သိုက္မင္ငွက္တေကာင္၏ ေတးသံျဖင့္ စြတ္စိုေနေတာ့သည္။

x x x x x x x

“ေဟ့ေကာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာ ၆ လေက်ာ္ၿပီ၊ ဖုန္းခ်ည္းဆက္မေနနဲ ့အံုး၊ ငါအလုပ္ရွိေနတယ္”။ “ ၁၀ ကား စာခ်ဳပ္ရထားတယ္၊ ၅ ကား မင္း ဇာတ္ညႊန္းေရး၊ ဒါပဲ မင္း ဇာတ္ေတြ လာယူ၊ ပိုက္ဆံလည္း ႀကဳိထုတ္ခ်င္ထုတ္ ဟုတ္ၿပီလား”

--------------------------------------

“ရဲေဘာ္ႀကီး ဘာမွ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားမေနနဲ ့၊ အရင္ကိစၥေတြ ေနာက္မွရွင္းမယ္၊ ဂ်ာနယ္အသစ္တေစာင္လုပ္မယ္၊ မင္း စားပဲြ မင္းျပန္ထိုင္”

---------------------------------------

“ ငါ ကိုကိုဦး အလုပ္ေတြ ျပန္လုပ္၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္လည္း အခ်ိန္ေပး၊ ႀကံဳရင္ ငါလည္း ရန္ကုန္ ဆင္းလာခဲ့မယ္”။

---------------------------------------

“ ၃ ႏွစ္သက္တမ္းမွာ ကိုယ္တို ့ဂ်ာနယ္က ေစာင္ေရ တက္လာတာ ေစတနာမွန္လို ့ေပါ့ ရဲေဘာ္ႀကီးရာ၊ မင္း ယံုၾကည္တာ မင္းဆက္လုပ္စမ္းပါ၊ တို ့ၿမဲထားဖို ့က အဓိက ေသာ့ခ်က္”။

--------------------------------------

“သမီး ၇ ႏွစ္ျပည္ ့ ေမြးေန ့ေလး လုပ္ခ်င္တယ္ ကိုကို”။

သမီးေမြးေန ့မွာ ကိုကိုႏွင့္သမီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနမွဳမ်ားကို ေတြ ့ရျမင္ရေတာ့ ဆံုး႐ံွဳးခဲ့ရသည့္ႏွစ္ကာလမ်ားကို ႏွေမ်ာတသ မဆံုးျဖစ္ရျပန္။ ညီမေလး ေပ်ာ္ပါတယ္ကိုကို။ ဒီအေပ်ာ္ေလးေတြက ၾကာရွည္ၾကာေမ်ာ ခံႏိုင္ပါေစ။ မိသားစုအိပ္မက္မ်ားက ညီမေလးတို ့၏ ခ်မ္းေျမ ့ေအးႏုသည့္ လမင္းအိမ္ေလးျဖစ္လိုက္ပါေတာ့။

x x x x x x x

လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့သံေတြက ဘယ္ရပ္ဌာနီက လြင့္ပ်ံလာမွန္းမသိဘူး။ တိုက္ခန္းနံရံေတြကို ပဲ့တင္တုန္ခါေနေတာ့သည္။ ကိုကိုလည္း ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ နီးနီးေလးပဲ၊ တကယ့္နီးနီးေလး။ ပီပီသသ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနရတာပဲ။ ေမေမေရ . . . ၀ရံတာကို ေျပးထြက္ၿပီး လမ္းမကို ငံု ့ၾကည့္ လိုက္တဲ့အခါ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။

တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။

တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။

တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ ေမတၱာပို ့သံေတြက ဘ၀ဂ္ကို ညံေနပါေရာ ့လား။ မဲနက္ျပာႏွမ္းေနသည့္ ကတၱရာလမ္းမက်ယ္သည္ ေရႊ၀ါေရာင္ ဖန္ေရသကၤန္းတို ့ျဖင့္ ၿခံဳလႊမ္းစီးေမ်ာ ေနပါပေကာ။ ကိုကို ့ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို ့သတိရလာသည္။ ကိုကုိ ဂ်ာနယ္တိုက္က ဖုန္းေတြက လိုင္းပူးေနတာေတြနဲ ့ခ်ည္း ႀကံဳေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကို သမီး ေက်ာင္းသြားႀကဳိေပးဖို ့ေျပာလိုက္ၿပီး ကိုကို ေစာေစာ ျပန္ေရာက္မွာပါေစလို ့ စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်ရင္း။

ကိုကုိ အခါတိုင္းထက္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို ့မ်က္ႏွာကို ဖတ္ရတာ အဓိပါယ္ဖြင့္ဆိုရ ခက္ေနသလိုပဲ။ ကိုကုိ စားလို ့မေကာင္းလို ့လား၊ ကိုကုိ ႀကဳိက္တဲ့ ၀က္ပုန္းရည္ေလ။

ညီမေလး မ်က္လံုးေတြကို ေငးရီၾကည့္ေနသည့္ ကိုကိုရင္ကို ထိုးခဲြေနမိေလသလား။ ခြင့္လႊတ္ပါကိုကို။

“ ကိုကို ဘာဆက္လုပ္မလဲ”။ “ ေစာပါေသးတယ္ကြယ္”။ ေမေမ့ ေၾကးစည္ထုသံ၊ အမ်ွေ၀သံေလးေတြက ကိုကို ထမင္း၀ိုင္းက ထသြားသည့္အထိ လြင့္ေ၀လွဳပ္ခတ္ေနေပါ့။

x x x x x x x

လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။

လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ ။

သမီးကို ခ်ီပိုးေခ်ာ့ျမဴေနရင္းက ညီမေလးကို လွမ္းၾကည့္တဲ့ ကိုကို ့ကို နားလည္သူပါကိုကိုလို ့ ေျပာမထြက္။ သမီးကို ဆဲြယူေပြ ့ဖက္ရင္း ေလွခါးတထစ္ခ်င္း ဆင္းေလ်ွာက္သြားသည့္

ကိုကို ့ေက်ာျပင္ကို ခံစားနားလည္ႏုိင္စြမ္းအျပည့္ျဖင့္သာ။

မေန ့ကညကလိုပဲ ကိုကို ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာသည္။ “ကိုကုိ ထမင္းခူးရမလား” “ေနပေစေတာ့၊ ကိုကို ကိုသူရတို ့နဲ ့ အျပင္မွာပဲစားခဲ့တယ္”။ “ ကိုကို လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါကိုကို၊ ညီမေလးတို ့ကို ဘာမွမစဥ္းစားနဲ ့ေနာ္”၊ စိတ္ထဲရွိသည့္ အ႐ိုးသားအသန္ ့စင္ဆံုးစကားကို ဆိုမိ၏။

“ကလင္ ကလင္ ကလင္ ” “ဟလို အမိန္ ့ရွိပါ” “ေဟ့ေကာင္ ငေထြး ငါ ကိုသူရ” “ေျပာကိုသူရ”

“မနက္ဖန္မနက္ မင္းနဲ ့စာေရးဆရာမနဲ ့ ေရသန္ ့ဘူးေတြနဲ ့ထမင္းဘူးေတြ သယ္ပို ့လုပ္၊ မင္းသားလင္မယားနဲ ့ကဗ်ာဆရာေတြက ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးမွာ အားလံုးစုဆံုဖို ့ေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒါပဲကြာ”

သမီးအိပ္ယာမႏုိးေသးခင္မွာ ကိုကို ထထြက္သြားသည္။ ဒီေန ့တေန ့လံုး စိ္တ္ေမာ လူေမာျဖစ္ေနသည္။ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ရဟန္းငယ္ေလးေတြကို ပစ္ခတ္လူစုခဲြသတဲ့။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးေတြနဲ ့ပစ္ခြင္းသတဲ့။ ေတြ ့သမွ် လူေရာရဟန္းေရာ မဲမဲျမင္ရာ ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေနသတဲ့။ ရန္ကုန္တၿမဳိ ့လံုး ေသနတ္သံေတြ၊ ေအာင္ဟစ္သံေတြ၊ ေျပးလႊားသံေတြနဲ ့ ဖုန္းလႊမ္းေနသတဲ့။ ၀ရံတာကို ထြက္ၿပီး မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ မဲမွဳံဆိုင္းေ၀ေနေတာ့သည္။

ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ကိုကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ရက္စက္ယုတ္မာတယ္ညီမေလးရာ၊ စကားလံုးကို ရွာမရေတာ့ဘူး” “နားလိုက္ပါကိုကုိ ညီမေလးတို ့ အရာအားလံုးကို ႀကဳိတင္တြက္ဆထားၿပီးသားမို ့လား” “ ကလင္ ကလင္ ကလင္” “ ေျပာပါ ” “ ငါ ကဗ်ာဆရာ၊ ကိုသူရကို ဆဲြသြားၿပီ၊ မင္းသားလင္မယားလဲ ဆဲြသြားၿပီတဲ့၊ မင္းလုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ဖို ့ျပင္ ထားေတာ့”

ကိုကုိ ဖုန္းကို ခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သမီးေလးပါးႏုျပင္ကို ငံုနမ္းေနသည္။

အ၀တ္ဘီဒိုထဲမွ ကိုကို ့အ၀တ္အစားတခ်ဳိ ့ကို ဆဲြထုတ္လိုက္မိ၏၊ ေသာက္ေဆးတခ်ဳိ ့ကို စဥ္းစားၾကည့္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံမ်ားက ဆူနာမိပင္လယ္လွဳိင္းေအာ္သလို ေအာ္မည္၀င္ေရာက္လာသည္။ ကိုကို၏ လြမ္းေမာဖြယ္ ႏွဳတ္ဆက္အၿပံဳးကို ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။

ဘ၀ေတာင္တန္းရွည္ေပၚမွာ စူးနစ္နာက်င္စရာေတြက ကိုကို နဲ ့ ညီမေလးတို ့အတြက္ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္ဟုဆိုပါရင္ အေက်နပ္ဆံုး ေထြးေပြ ့ဖို ့ ၀န္မေလးပါကိုကို။

x x x x x x x

လြမ္းလိုက္တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင္ေကာင္းရဲ ့လား။

မိုးကေအးစိမ့္၊ ေလကသုန္ျဖဴး၊ အ႐ုဏ္ဦးဆိုေပမယ့္ အလင္းေရာင္ပါးပါးလြြလြကိုမွ မျမင္ရ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနသလိုမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ အေမွာင္က်ဲက်ဲ အလင္းမဲြမဲြလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။ မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ ့ျပအိမ္ယာ တိုက္တာမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ခဲသားစိမ္းေရာင္ လွဳိင္းထေန၏။ လယ္ကြင္းစိ္မ္းစိမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းညိဳ ့ေမွာင္ေမွာင္ေတြ၊ ေတာခင္တန္းႏုျပာေရးေရးေတြကို မွန္းေရာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မိုးစက္ တစက္ ႏွစ္စက္က ပါးျပင္ႏုရဲရဲကို လာထိမွန္သည္။ ၿမဳိ ့ျပမွာ ရွားရွားပါးပါး သက္ရင့္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။ ျဖဳိဖ်က္တိုက္စားသြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ရာက အကင္းမေသေသး၊ လသာညတိုင္း ကိုကို ႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ကုကၠဳိပင္တန္းႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေငးရီၾကည့္ေမာမိေနစဥ္ ေဆြးေျမ ့တသဖြယ္ အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္က ပဲ့တင္ျပန္လာသလို ရင္ကိုထိမွန္ ခံစားရျပန္၏။ အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုေလမွာ ပါလာမယ့္ အလြမ္းေတြကို ကိုကို မ်ွေ၀ခံစားေနေလမလား။ အေ၀းမွာ … အေ၀းႀကီးမွာ … ဟို ့ အေ၀းႀကီးမွာ …။

ကိုကို ေနေကာင္းပါေစ။

(ကိုဇာဂနာႏွင့္ ညီ ေဇာ္သက္ေထြးသို ့)

ေမာင္လြမ္းဏီ
၂၁ ၈ ၀၉

လာမယ့္ေဘးေျပးေတြ ့

ေရာက္လာမယ့္ အဓမၼ ေန ့ရက္မ်ားအတြက္
ဇာတ္တူသား စားသူမ်ားရဲ ့
အလိုတူ အလိုပါေတြက
မိုးတြင္းဖားေတြလို
သူခိုးေသေဖာ္ညွိၾက ။

ေဟာဒီ
တို ့ခ်စ္တဲ့ေျမေပၚမွာ
မတရားမႈမ်ား
အားေကာင္းေမာင္းသန္ ၊
လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားမႈမ်ား
အားေကာင္းေမာင္းသန္ ၊
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ ႏွပ္ေၾကာင္းမ်ား
အားေကာင္းေမာင္းသန္ ၊
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ အက္ေၾကာင္းမ်ား
အားေကာင္းေမာင္းသန္ ၊

ယံုၾကည္ခ်က္ သံမဏိ ဓါးသြား
ႏွစ္ကာလမ်ားထဲမွာ
ဟိုတိမ္း ဒီယိမ္း
ေဒ၀ဒတ္ရဲ ့ဇာတ္သိမ္းမ်ိဳး
ဒီေရ ဒီေျမေပၚမွာ
ဒီလိုလူေတြနဲ ့အတူ အသက္ရွင္ခဲ ့ရေတာ့
အေကာင္းဆံုးကိုေမွ်ာ္လင့္
အဆိုးဆံုးအတြက္လည္း အသင့္ျပင္ထားၾက
တပ္လွန္ ့သံၾကားတယ္
ငါတို ့
လာမယ့္ေဘးေျပးေတြ ့ရံုပါပဲ ၊
ေၾကာက္ေမႊးပါ ဇာဂနာနဲ ့ႏႈတ္ရမွာပါပဲ၊

(၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲေန ့ရက္မ်ားသို ့)

ရဲရင့္သက္ဇြဲ (၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာ ၂)

“ေသနတ္တလက္ရဲ ့ေႁဖာင့္ခၽက္”

“ေသနတ္တလက္ရဲ ့ေႁဖာင့္ခၽက္”

ငါ့
ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ
ကၽည္ဆံတေတာင့္ရွိတယ္
အဲဒီကၽည္ဆံထဲမွာ
သံလြင္ခက္ခၽီထားတဲ့
ႃငိမ္းခၽမ္းေရးခၽိဳးငွက္ရဲ႔
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ရွိတယ္

တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ရဲ႔
ကမၻာေကၽာ္စကားတခြြန္းရွိတယ္
၀ံပုေလြလာဆင္ရဲ႔ ႂသ၀ါဒရွိတယ္
ၪီးေန၀င္းရဲ႔ ေနာက္ဆံုးမိန္႔ခြန္းရွိတယ္
ငါဟာ
သက္မဲ့ႁဖစ္တယ္
သင္တို႔ဟာ သက္ရွိႁဖစ္တယ္
သင္တို႔ဟာ ငါ့ကိုမုန္းဖို႔မလို
သင္တို႔ရင္ထဲက‘အေႂကာက္တရား’ကိုသာ
မုန္းဖို႔လိုတယ္ ၊


နတ္ဆိုး

(ၪေဒါင္းတို႔၏အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ကဗၽာစာအုပ္မွ)