ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္ (၁၉၃၇ - ၂၀၀၉ ) ကြယ္လြန္
မိုးမခ
မတ္ ၂၇၊ ၂၀၀၉
ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္တို႔အတြက္ ရဲရဲရင့္ရင့္ရပ္တည္သူ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္ေသာ အမ်ဳိးသာဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားႏွင့္ စာေပလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို စဥ္ဆက္တစိုက္ အားေပးေဆာင္ရြက္သူ၊ စစ္အစိုးရ၏ မ်က္မုန္းက်ဴိးျခင္းခံျပီး ျပည္တြင္းတြင္ စာေပေရးသားျခင္း ဟန္႔တားပိတ္ပင္းျခင္းခံရသူ ျမန္မာကဗ်ာစာဆိုတဦးျဖစ္သူ (ဦး) ၾကည္ေအာင္သည္ မႏၱေလးအခ်ိန္ ၂၇၊ မတ္လ ၂၀၀၉ ေန႔ နံနက္အရုဏ္တက္ခ်ိန္ ႏွလုံးေရာဂါျဖင္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။
ကဗ်ာဆရာ တင္မိုး၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္၊ စာေရးဆရာ ေမာင္သာႏိုး၊ ျမန္မာစာဆရာ ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္တို႔ႏွင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ (၁၉၅၆ - ၆၃) ၀န္းက်င္က ေခတ္ျပိဳင္ကဗ်ာဆရာတဦးအျဖစ္ ထင္ရွားသူျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံေနာက္ပိုင္း ကဗ်ာဆရာ ကိုေလး (အင္း၀ဂုဏ္ရည္)ႏွင့္ တြဲ၍ အင္န္အယ္လ္ဒီပါတီ၏ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ား၊ စာေပလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ေဆာင္ရြက္သူအျဖစ္ ေတြ႔ရသည္။
အေမရိကန္ျပည္ေရာက္ ကဗ်ာဆရာေမာင္စြမ္းရည္က
“က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္၀မ္းၾကာတိုက္က ေမြးဖြားလိုက္တဲ့ ကဗ်ာညီအကိုေတြ၊ အမႊာေတြလိုမ်ဳိး ေျပာၾကတယ္။ တင္မိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ ၾကည္ေအာင္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ ၾကည္ေအာင္ကေတာ့ “စိၾတ” ကဗ်ာစာအုပ္ကို တြဲျပီး ထုတ္ေ၀ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ဖုံးဆက္တယ္။ ခုထိ မရေသးဘူး။ ျပီးေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ဒီ မတ္လ ၂၇ ဆုိတာက ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္ရဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲျပဳေနၾကေန႔ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္အခုေတာ့ ေနာက္တဦးရဲ႔ ေသေန႔ ျဖစ္သြားျပီ။ ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္ရဲ႔ ေသေန႔ေပါ့ဗ်ာ …”
ဟု ေျပာၾကားသည္။
ကဗ်ာဆရာ (ဦး) ၾကည္ေအာင္ ေရးသားခဲ့သည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ေစဖို႔ ေတာင္းဆုကဗ်ာကို မိုးမခမွာ မၾကာခင္က ထည့္သြင္းခဲ့ဘူးသည္။ ယခုသည္ကဗ်ာကို ဆရာကြယ္လြန္ျခင္း ၀မ္းနည္းျခင္း အမွတ္တရ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ မိုးမခက ႏႈတ္ဆက္ေနၾကစကားအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။
“ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္ကား ကြယ္ေလျပီ။ ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစသတည္း”
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ေခတ္
ၾကည္ေအာင္
ေအာင္ နိမိန္ပန္း
ဆန္း ရဲ႕သတၱိ
စု မိေပါင္း႐ုံုး
ၾကည္ ၿပံဳးရႊင္ေပ်ာ္
ေခတ္ သစ္ေမွ်ာ္စုိ႔ ...
ဟုတ္သပ့ါ
က်ဳပ္ႏွမ
မုခ်
အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္မွာမုိ႔ ...
ၾကည္ေအာင္ (၁၉၃၇ - ၂၀၀၉)
အင္းဝ ဇာတိ၊ အဖ ဦးစိန္ၫြန္႕၊ အမိ ေဒၚေထြး တုိ႕က ၁၉၃၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၇ ရက္ေန႕တြင္ ေမြးဖြားသည္။ အမည္ရင္းမွာ ၾကည္လင္ ျဖစ္ၿပီး၊ ေမာ္ကြန္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ တံတာဦး အထက၊ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ တုိ႕မွာ ပညာ သင္ၾကားခဲ့သည္။
၁၉၅၈ - ၅၉ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း အဂၤလိပ္စာ စာတည္း၊ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္ အသင္း အတြင္းေရးမွဴး၊ ၁၉၆ဝ - ၆၁ မွာ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း ျမန္စာ စာတည္း စတဲ့ တာဝန္ ေတြကို ယူခဲ့သည္္။
မႏၱေလး လူထု သတင္းစာ၊ ႐ႈမဝ၊ ေငြတာရီ စတဲ့ မဂၢဇင္း ေတြမွာ ကဗ်ာ၊ စာေပ ေဝဖန္ေရး ေဆာင္းပါးေတြ ေရးသားရင္ “ၾကည္ေအာင္” ကေလာင္ အမည္ကို တည္ေဆာက္ ခဲ့သည္။
၁၉၅၉ ခု၊ ႐ႈမဝ မဂၢဇင္းပါ “ျဖစ္အင္” ကဗ်ာဟာ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စာမူ ျဖစ္သည္။ ၁၉၆၃ မွာ “လမင္းတရာ” ကဗ်ာ စာအုပ္နဲ႕ အမ်ဳိးသား စာေပဆု ရခဲ့သည္္။ ေမာင္စြမ္းရည္နဲ႕ တြဲၿပီး စိၾတ (၁၉၆ဝ)၊ ဒု႒ဝတီမွ ဧရာဝတီသို႕ (၁၉၆၅)၊ မိခင္ မာရသြန္၊ ေဟမႏၱ ေျချမန္ေတာ္ (၁၉၉၁)၊ ႏွင္းဆီခင္းေပၚက လမင္း (၁၉၉၄) စတဲ့ ကဗ်ာ စာအုပ္ ေတြနဲ႕ သစၥာရွာဖုိ႕ ငါ ျမင္းစီးမယ္ (၁၉၉ဝ) စကားေျပ စာအုပ္လည္း ထုတ္ေဝၿပီး ျဖစ္သည္္။
မိုးမခ မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
Saturday, March 28, 2009
ေၾကကြဲစရာေတြထဲမွာ ငါ့ကိုထားခဲ့
ကမၻာဦးအစ
အာဒမ္ က ဧ၀ ကို
ေထြးပိုက္ထားခဲ့သလိုမ်ိဳး
အိပ္မက္ကို
နင္သယ္ေဆာင္လာခဲ့တယ္ ။
ဘယ္အရာမွ မတည္ၿမဲဘူး
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေနာက္ကို
ေထာင္၀င္စာ မလာပါနဲ ့
မ်က္ရည္ေပါက္ေတြက
ငါ့ႏွလံုးသားကို တ စ ဆီ ေျခြ ။
လြတ္လပ္မႈ တန္းတူညီမွ်မႈ
ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္
အသက္စြန္ ့သြားတဲ့ ရဲေဘာ္
အဲဒီ ေအာက္ဆံုးမွာမွ
အခ်စ္ဟာ ရွင္သန္တယ္
နင္ မငိုပါနဲ ့ ။
နာရီလက္တံေတြက
မ်က္ရည္တာရိုး ရိုက္ခ်ိဳးေနၾကတယ္၊
စကားလံုးေတြက
ႏႈတ္ဖ်ားမွာ အလုအယက္ ဆြံ ့အ
မ်က္လံုး တလုံးက
မ်က္လံုး တလံုးကို ညိႈ ့ယူဖမ္းစား ။
ဘာမွာဦးမလဲ
ဟိုး အေ၀းႀကီးက ေျပးလာရသလိုမ်ိဳး
ေမာဟိုက္ ႏြမ္းလ် တိုးတိမ္တဲ့ အသံ
ငါ့ စိတ္ကို မိုင္ကုန္ျမွင့္တင္လိုက္တယ္
က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္
သင့္ေတာ္မယ့္လူေတြ ့ရင္
အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ပါ စကားသံအဆံုးမွာ
သံတခါးပိတ္သံနဲ ့အတူ
ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ရယ္
က်ီးတအုပ္ၿပိဳဆင္းသြားသံသာ
ငါ့ဘ၀ရဲ ့ ေနာက္ဆံုး ။
အာဒမ္ က ဧ၀ ကို
ေထြးပိုက္ထားခဲ့သလိုမ်ိဳး
အိပ္မက္ကို
နင္သယ္ေဆာင္လာခဲ့တယ္ ။
ဘယ္အရာမွ မတည္ၿမဲဘူး
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေနာက္ကို
ေထာင္၀င္စာ မလာပါနဲ ့
မ်က္ရည္ေပါက္ေတြက
ငါ့ႏွလံုးသားကို တ စ ဆီ ေျခြ ။
လြတ္လပ္မႈ တန္းတူညီမွ်မႈ
ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္
အသက္စြန္ ့သြားတဲ့ ရဲေဘာ္
အဲဒီ ေအာက္ဆံုးမွာမွ
အခ်စ္ဟာ ရွင္သန္တယ္
နင္ မငိုပါနဲ ့ ။
နာရီလက္တံေတြက
မ်က္ရည္တာရိုး ရိုက္ခ်ိဳးေနၾကတယ္၊
စကားလံုးေတြက
ႏႈတ္ဖ်ားမွာ အလုအယက္ ဆြံ ့အ
မ်က္လံုး တလုံးက
မ်က္လံုး တလံုးကို ညိႈ ့ယူဖမ္းစား ။
ဘာမွာဦးမလဲ
ဟိုး အေ၀းႀကီးက ေျပးလာရသလိုမ်ိဳး
ေမာဟိုက္ ႏြမ္းလ် တိုးတိမ္တဲ့ အသံ
ငါ့ စိတ္ကို မိုင္ကုန္ျမွင့္တင္လိုက္တယ္
က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္
သင့္ေတာ္မယ့္လူေတြ ့ရင္
အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ပါ စကားသံအဆံုးမွာ
သံတခါးပိတ္သံနဲ ့အတူ
ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ရယ္
က်ီးတအုပ္ၿပိဳဆင္းသြားသံသာ
ငါ့ဘ၀ရဲ ့ ေနာက္ဆံုး ။
Thursday, March 26, 2009
သစၥာေဖာက္
ေကြးေနသလား
ေကာက္ေနတာလား
ေျဖာင့္ေနရဲ ့လား ။
သံုးရာသီ ေရစိမ္ခံရဲ ့လား
အနစ္နာခံရဲလား
၀န္ခ်ေတာင္းပန္ႏိုင္ပါ့မလား ။
ဦးေဆာင္ခ်င္တာလား
ေနာက္ကလိုက္ခ်င္တာလား
ေဘးတိုက္သြားေနတာလား ။
သစၥာရွိရဲ ့လား
သစၥာေဖာက္မွာလား
ႏွစ္ဖက္ခၽႊန္ေတာ့မွာလား ။
ေနာက္ေၾကာ ဓါးနဲ ့ထိုးမွာလား
ေရွ ့ကေန မ်က္စိထဲ သဲနဲ ့ပက္မွာလား
သြားပုပ္ ေလလႊင့္ ပလဲပနံသင့္ေနမွာလား ။
အာဏာရူးတို ့ရဲ ့မစင္နံ ့မွာ
ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါး
အရွက္မရွိသူမ်ားအတြက္
ေမးခြန္းမ်ားက အဆိပ္ရည္မ်ားသဖြယ္
ေျပးစရာေျမမရွိသလို
ျပည္သူလူထုရဲ ့ တံေတြးခြက္မွာ
မင္းတို ့ရဲ ့သမိုင္း
ရိုင္းစိုင္းအက်ည္းတန္လာလိမ့္မယ္ ။
(၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မည့္သူမ်ားအတြက္)
ေကာက္ေနတာလား
ေျဖာင့္ေနရဲ ့လား ။
သံုးရာသီ ေရစိမ္ခံရဲ ့လား
အနစ္နာခံရဲလား
၀န္ခ်ေတာင္းပန္ႏိုင္ပါ့မလား ။
ဦးေဆာင္ခ်င္တာလား
ေနာက္ကလိုက္ခ်င္တာလား
ေဘးတိုက္သြားေနတာလား ။
သစၥာရွိရဲ ့လား
သစၥာေဖာက္မွာလား
ႏွစ္ဖက္ခၽႊန္ေတာ့မွာလား ။
ေနာက္ေၾကာ ဓါးနဲ ့ထိုးမွာလား
ေရွ ့ကေန မ်က္စိထဲ သဲနဲ ့ပက္မွာလား
သြားပုပ္ ေလလႊင့္ ပလဲပနံသင့္ေနမွာလား ။
အာဏာရူးတို ့ရဲ ့မစင္နံ ့မွာ
ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါး
အရွက္မရွိသူမ်ားအတြက္
ေမးခြန္းမ်ားက အဆိပ္ရည္မ်ားသဖြယ္
ေျပးစရာေျမမရွိသလို
ျပည္သူလူထုရဲ ့ တံေတြးခြက္မွာ
မင္းတို ့ရဲ ့သမိုင္း
ရိုင္းစိုင္းအက်ည္းတန္လာလိမ့္မယ္ ။
(၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မည့္သူမ်ားအတြက္)
Tuesday, March 24, 2009
ရဲရဲေတာက္လႊင့္ထူထားခဲ့တယ္
အခန္းထဲက
အလင္းနဲ ့အေမွာင္ဟာ
ပကတိ အရွိသေဘာကို မေဆာင္တဲ့
အတုအေယာင္ေတြသာျဖစ္တယ္ ၊
ဒီအခ်ိန္မွာဆို
အျပင္မွာ ေနညိုေနေလာက္ၿပီ
အေမအို ငိုေနေလာက္ၿပီ ၊
တိုင္းျပည္ႀကီးက
စစ္၀ါဒီတို ့ရဲ ့ လက္မွာအႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ
မတရားျပဳက်င့္ခံေနခဲ့ရပံုမ်ား
ေန
လ
ၾကယ္ေရာင္
ေခတ္ပ်က္ႀကီးမွာ
ေမွာင္ေနတုန္းပဲ ၊
အလိုမတူမႈ လိႈင္းတံပိုးမ်ားၾကားထဲ
ငါတို ့ရဲ ့ သူရဲေကာင္းမ်ား
ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္
ငါတို ့ရဲ ့ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္မ်ား
ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္
ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ
ယံုၾကည္ခ်က္ေတြဟာလည္း
ေကာက္ရိုးတမွ်င္လိုေပါ့
ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္ ၊
အလို ့့ ့ ့ ့ေဟာဒီမွာ
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အခ်ိန္ကာလရဲ ့
ပန္းေတြ ပြင့္ေနပံုမ်ား
တေတာလံုး တေတာင္လံုး
ရဲရဲေတာက္လို ့
တိုက္ပြဲေတြကလည္း
ရဲရဲေတာက္လို ့
စိတ္ဓါတ္ေတြကလည္း
အျမင့္မားဆံုးေအာင္လံေတာ္ကို
ရဲရဲေတာက္လႊင့္ထူထားၾကေပါ့ ၊
(မတ္လ ေသြးေျမက်မႈမ်ားသို ့)
အလင္းနဲ ့အေမွာင္ဟာ
ပကတိ အရွိသေဘာကို မေဆာင္တဲ့
အတုအေယာင္ေတြသာျဖစ္တယ္ ၊
ဒီအခ်ိန္မွာဆို
အျပင္မွာ ေနညိုေနေလာက္ၿပီ
အေမအို ငိုေနေလာက္ၿပီ ၊
တိုင္းျပည္ႀကီးက
စစ္၀ါဒီတို ့ရဲ ့ လက္မွာအႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ
မတရားျပဳက်င့္ခံေနခဲ့ရပံုမ်ား
ေန
လ
ၾကယ္ေရာင္
ေခတ္ပ်က္ႀကီးမွာ
ေမွာင္ေနတုန္းပဲ ၊
အလိုမတူမႈ လိႈင္းတံပိုးမ်ားၾကားထဲ
ငါတို ့ရဲ ့ သူရဲေကာင္းမ်ား
ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္
ငါတို ့ရဲ ့ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္မ်ား
ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္
ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ
ယံုၾကည္ခ်က္ေတြဟာလည္း
ေကာက္ရိုးတမွ်င္လိုေပါ့
ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္ ၊
အလို ့့ ့ ့ ့ေဟာဒီမွာ
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အခ်ိန္ကာလရဲ ့
ပန္းေတြ ပြင့္ေနပံုမ်ား
တေတာလံုး တေတာင္လံုး
ရဲရဲေတာက္လို ့
တိုက္ပြဲေတြကလည္း
ရဲရဲေတာက္လို ့
စိတ္ဓါတ္ေတြကလည္း
အျမင့္မားဆံုးေအာင္လံေတာ္ကို
ရဲရဲေတာက္လႊင့္ထူထားၾကေပါ့ ၊
(မတ္လ ေသြးေျမက်မႈမ်ားသို ့)
Monday, March 23, 2009
တေပါင္းသက္ေသ
တေပါင္းဟာ
အလွ်ံတၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့
သမိုင္းရဲ ့ မီးလွ်ံမ်ားနဲ ့
ငါတို ့ရဲ ့ရင္ကို
ကၽြမ္းၿမိဳက္ေအာင္ ျပဳစားေနေလရဲ ။့
၂၊
“အနီးကပ္ဆံုး ရန္သူကို
ရွာၿပီးတိုက္ၾက”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ ့
စစ္ထြက္မိန္ ့ခြန္းအသံ
တေပါင္းကိုလွ်ံၿပီး
ငါတို ့ရဲ ့ရင္ထဲကို က်လာတယ္ ၊
ေခတ္ျခင္းေတာ့မတူဘူး
အဖိႏွိပ္ခံရတာျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
အသံျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
ရင္ခုန္တာျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
ေတာ္လွန္ရတာျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
ႏွလံုးေသြးရဲရဲနီတာျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
အသက္စြန္ ့ရတာျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို ့ေခတ္က
တိုင္းတပါးနယ္ခ်ဲ့ ဖက္ဆစ္ကို
ေျမလွန္ေမာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့တာ
အားရ ေက်နပ္ ဂုဏ္ယူစရာ
တေပါင္းဟာ
စိတ္တက္ႁကြစရာ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြနဲ ့ ၊
ငါတို ့ေခတ္ရဲ ့ တေပါင္း
မ်က္ႏွာ မေကာင္းရွာဘူး၊
ကိုယ့္လူမ်ိဳး အာဏာရွင္တို ့ရဲ ့ ဆိုးက်ိဳးက
၁၉၇၆ မတ္လ မိႈင္းရာျပည့္
ေသြးေတြ ေျမမွာျပန္ ့က်ဲ
၁၉၈၈ မတ္လ ၁၃-၁၆
ေသြးေတြေျမမွာ ျပန္ ့က်ဲ နဲ ့
ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေၾကႏိုင္တဲ့
၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစရာ သမိုင္းေတြကို
တေပါင္းဟာ
အလိုမတူပဲ လက္ခံခဲ့ရၿပီ ၊
၃၊
ငါတို ့လဲ
ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈမ်ားနဲ ့
အလိုမတူပဲ လက္ခံခဲ့ရတဲ့
ေသြးစြန္းသမိုင္းေန ့ရက္မ်ားရဲ ့
ရာဇ၀င္ေႁကြး
အသက္ ေသြး ေခၽြးမ်ားနဲ ့
ေပးဆပ္ႀကိဳးစား
စြန္ ့လႊတ္ စေတးခံ သူရဲေကာင္းမ်ားရဲ ့
“ဒီမိုကေရစီ ရမွ
အမွ်ေ၀ပါ”
ေတာင္းဆိုသံမ်ား
အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ျပန္ၾကားေနရင္း
ေကာင္းကင္ဘံုက ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့
သင္တို ့ရဲ ့ မ်က္၀န္းအစံုမ်ားေအာက္မွာ
ေျမေပၚမွ မေျခာက္ေသးေသာ
သင္တို ့ေသြးမ်ားနဲ ့ တိုင္တည္ၿပီး
တေပါင္းကို သက္ေသထားလို ့
ငါတို ့ သစၥာျပဳလိုက္ပါေပရဲ ့၊
“ ငါတို ့ေခတ္မွာ
ဘယ္လို အာဏာရွင္စနစ္ဆိုး မွန္သမွ်
အျမစ္ျပတ္ က်ဆံုးေစရမယ္ ”။
အလွ်ံတၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့
သမိုင္းရဲ ့ မီးလွ်ံမ်ားနဲ ့
ငါတို ့ရဲ ့ရင္ကို
ကၽြမ္းၿမိဳက္ေအာင္ ျပဳစားေနေလရဲ ။့
၂၊
“အနီးကပ္ဆံုး ရန္သူကို
ရွာၿပီးတိုက္ၾက”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ ့
စစ္ထြက္မိန္ ့ခြန္းအသံ
တေပါင္းကိုလွ်ံၿပီး
ငါတို ့ရဲ ့ရင္ထဲကို က်လာတယ္ ၊
ေခတ္ျခင္းေတာ့မတူဘူး
အဖိႏွိပ္ခံရတာျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
အသံျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
ရင္ခုန္တာျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
ေတာ္လွန္ရတာျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
ႏွလံုးေသြးရဲရဲနီတာျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
အသက္စြန္ ့ရတာျခင္းေတာ့ တူတယ္၊
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို ့ေခတ္က
တိုင္းတပါးနယ္ခ်ဲ့ ဖက္ဆစ္ကို
ေျမလွန္ေမာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့တာ
အားရ ေက်နပ္ ဂုဏ္ယူစရာ
တေပါင္းဟာ
စိတ္တက္ႁကြစရာ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြနဲ ့ ၊
ငါတို ့ေခတ္ရဲ ့ တေပါင္း
မ်က္ႏွာ မေကာင္းရွာဘူး၊
ကိုယ့္လူမ်ိဳး အာဏာရွင္တို ့ရဲ ့ ဆိုးက်ိဳးက
၁၉၇၆ မတ္လ မိႈင္းရာျပည့္
ေသြးေတြ ေျမမွာျပန္ ့က်ဲ
၁၉၈၈ မတ္လ ၁၃-၁၆
ေသြးေတြေျမမွာ ျပန္ ့က်ဲ နဲ ့
ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေၾကႏိုင္တဲ့
၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစရာ သမိုင္းေတြကို
တေပါင္းဟာ
အလိုမတူပဲ လက္ခံခဲ့ရၿပီ ၊
၃၊
ငါတို ့လဲ
ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈမ်ားနဲ ့
အလိုမတူပဲ လက္ခံခဲ့ရတဲ့
ေသြးစြန္းသမိုင္းေန ့ရက္မ်ားရဲ ့
ရာဇ၀င္ေႁကြး
အသက္ ေသြး ေခၽြးမ်ားနဲ ့
ေပးဆပ္ႀကိဳးစား
စြန္ ့လႊတ္ စေတးခံ သူရဲေကာင္းမ်ားရဲ ့
“ဒီမိုကေရစီ ရမွ
အမွ်ေ၀ပါ”
ေတာင္းဆိုသံမ်ား
အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ျပန္ၾကားေနရင္း
ေကာင္းကင္ဘံုက ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့
သင္တို ့ရဲ ့ မ်က္၀န္းအစံုမ်ားေအာက္မွာ
ေျမေပၚမွ မေျခာက္ေသးေသာ
သင္တို ့ေသြးမ်ားနဲ ့ တိုင္တည္ၿပီး
တေပါင္းကို သက္ေသထားလို ့
ငါတို ့ သစၥာျပဳလိုက္ပါေပရဲ ့၊
“ ငါတို ့ေခတ္မွာ
ဘယ္လို အာဏာရွင္စနစ္ဆိုး မွန္သမွ်
အျမစ္ျပတ္ က်ဆံုးေစရမယ္ ”။
Tuesday, March 17, 2009
Monday, March 16, 2009
ကဗ်ာဆရာ နလန္မထူႏိုင္တဲ့ ည
ကဗ်ာဆရာ နလန္မထူႏိုင္တဲ့ ည
ဝသန္
အဲဒီတည
ယိမ္းထိုးကလိုက္ၾကတာ
ကဗ်ာဆရာေတာင္ နလန္မထူႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ေျပာရက္လိုက္တာ
ေမာေမာနဲ႔ကေနသူေတြကို
ဘယ္လိုခံစားခ်က္နဲ႔ ‘မုဒ္’သြင္းလို႔ရမွာလဲတဲ့။
ရႈႈ ့ခင္းကေတာ့ လွပါရဲ႕
မလွတာက လူေတြဆိုပါလား
တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ ကပါဆိုေတာ့
ဒီမ်က္ႏွာႀကီးကို ဘယ္လိုၾကည့္ၿပီး ကရပါ့မလဲတဲ့။
မ်ားမ်ား‘က’ရင္ ဗိုက္က်တယ္ဆိုသူကရွိေသး
တခါတေလ အဲလိုကခုန္လိုက္ေတာ့ ေပါ့သြားတယ္လို႔ ဆိုသူကဆိုနဲ႔
ဖန္ခြက္ကိုင္၊ ပုလင္းကိုင္
ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ငိုက္စိုက္
အဲလို ကေနလိုက္ၾကတာကိုၾကည့္ရင္း
ကဗ်ာဆရာ ေကာက္ခ်က္ခ်ဆိုလိုက္ပံုက
ဘုရားသခင္ ဗ်ာဒိတ္ေပးခဲ့တဲ့
ကမၻာပ်က္မဲ့ေန႔ဟာ ဒီလိုညမ်ဳိး ျဖစ္မယ္ထင္တယ္တဲ့ေလ။
ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္ ေနာက္ဆံုးည အမွတ္တရသို႔
ဝသန္
အဲဒီတည
ယိမ္းထိုးကလိုက္ၾကတာ
ကဗ်ာဆရာေတာင္ နလန္မထူႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ေျပာရက္လိုက္တာ
ေမာေမာနဲ႔ကေနသူေတြကို
ဘယ္လိုခံစားခ်က္နဲ႔ ‘မုဒ္’သြင္းလို႔ရမွာလဲတဲ့။
ရႈႈ ့ခင္းကေတာ့ လွပါရဲ႕
မလွတာက လူေတြဆိုပါလား
တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ ကပါဆိုေတာ့
ဒီမ်က္ႏွာႀကီးကို ဘယ္လိုၾကည့္ၿပီး ကရပါ့မလဲတဲ့။
မ်ားမ်ား‘က’ရင္ ဗိုက္က်တယ္ဆိုသူကရွိေသး
တခါတေလ အဲလိုကခုန္လိုက္ေတာ့ ေပါ့သြားတယ္လို႔ ဆိုသူကဆိုနဲ႔
ဖန္ခြက္ကိုင္၊ ပုလင္းကိုင္
ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ငိုက္စိုက္
အဲလို ကေနလိုက္ၾကတာကိုၾကည့္ရင္း
ကဗ်ာဆရာ ေကာက္ခ်က္ခ်ဆိုလိုက္ပံုက
ဘုရားသခင္ ဗ်ာဒိတ္ေပးခဲ့တဲ့
ကမၻာပ်က္မဲ့ေန႔ဟာ ဒီလိုညမ်ဳိး ျဖစ္မယ္ထင္တယ္တဲ့ေလ။
ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္ ေနာက္ဆံုးည အမွတ္တရသို႔
Monday, March 09, 2009
အဲဒီလမ္းကေလးေပၚမွာ
ညမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္
ေကာင္းကင္မရွိတဲ့ လ
ႀကံဳဘူူးၾကရဲ ့လား
အလင္းမဲ့ေန ့မ်ားမွာ
ငါတို ့ရဲ ့အတၱေတြကို
ေလာင္စာတခုလို အသံုးခ်
အားလံုးအတြက္
ယံုၾကည္ခ်က္နဲ ့ ၀င္းလက္ေတာက္ပေနခဲ့ဘူးတယ္ ။
အခုမ်ားမွာေတာ့
ေကြးေသာလက္ မဆန္ ့မွီ
ဆန္ ့ေသာလက္ မေကြးမွီ
ေခါက္ရွာငွက္တို ့ရဲ ့ပ်ံသန္းမႈမွာ
ဘ၀ဟာ ေပ်ာ္၀င္တယ္
အသက္က
ဉာဏ္ရဲ ့ ေစစားရာအတိုင္း ရွင္သန္တယ္
အေမကေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အကုန္လံုး
သား ျပန္လာမယ့္
ေဟာဒီလမ္းကေလးအေပၚ ပံုထားတုန္းပဲ ။
တေန ့တာရဲ ့
ေနာက္ဆံုးအလင္းေရာင္ အကြယ္မွာ
ဘုရားစင္ေရွ ့က ရိႈက္သံဟာ
လမ္းကေလးအေပၚမွာ ပဲ့တင္ထပ္လို ့
ခ်ိဳးျဖဴငွက္တို ့ရဲ ့ ေတာင္ပံခတ္သံမွာ ပဲ့တင္ထပ္လို ့
ခြပ္ေဒါင္းတို ့ရဲ ့ ေတာင္ပံခတ္သံမွာ ပဲ ့တင္ထပ္လို ့
သားေပ်ာက္မိခင္တို ့ရဲ ့ ရင္မွာ ပဲ့တင္ထပ္လို ့ ။
ပဲ့တင္ထပ္လို ့ ၊ ပဲ့တင္ထပ္လို ့၊ ပဲ့တင္ထပ္လို ့ ။
ေကာင္းကင္မရွိတဲ့ လ
ႀကံဳဘူူးၾကရဲ ့လား
အလင္းမဲ့ေန ့မ်ားမွာ
ငါတို ့ရဲ ့အတၱေတြကို
ေလာင္စာတခုလို အသံုးခ်
အားလံုးအတြက္
ယံုၾကည္ခ်က္နဲ ့ ၀င္းလက္ေတာက္ပေနခဲ့ဘူးတယ္ ။
အခုမ်ားမွာေတာ့
ေကြးေသာလက္ မဆန္ ့မွီ
ဆန္ ့ေသာလက္ မေကြးမွီ
ေခါက္ရွာငွက္တို ့ရဲ ့ပ်ံသန္းမႈမွာ
ဘ၀ဟာ ေပ်ာ္၀င္တယ္
အသက္က
ဉာဏ္ရဲ ့ ေစစားရာအတိုင္း ရွင္သန္တယ္
အေမကေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အကုန္လံုး
သား ျပန္လာမယ့္
ေဟာဒီလမ္းကေလးအေပၚ ပံုထားတုန္းပဲ ။
တေန ့တာရဲ ့
ေနာက္ဆံုးအလင္းေရာင္ အကြယ္မွာ
ဘုရားစင္ေရွ ့က ရိႈက္သံဟာ
လမ္းကေလးအေပၚမွာ ပဲ့တင္ထပ္လို ့
ခ်ိဳးျဖဴငွက္တို ့ရဲ ့ ေတာင္ပံခတ္သံမွာ ပဲ့တင္ထပ္လို ့
ခြပ္ေဒါင္းတို ့ရဲ ့ ေတာင္ပံခတ္သံမွာ ပဲ ့တင္ထပ္လို ့
သားေပ်ာက္မိခင္တို ့ရဲ ့ ရင္မွာ ပဲ့တင္ထပ္လို ့ ။
ပဲ့တင္ထပ္လို ့ ၊ ပဲ့တင္ထပ္လို ့၊ ပဲ့တင္ထပ္လို ့ ။
Friday, March 06, 2009
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းသြားေသာ ေရအလ်ဥ္
(ဒီရက္ပိုင္းထဲ သြားေလသူ ဆရာျမကို စူးစူးနစ္နစ္သတိရေနမိတယ္။ဆရာ့စာေတြျပန္ဖတ္မိတဲ့အထဲကျပန္ေ၀မွ်လိုက္တာပါ။)
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားေသာေရအလ်ဥ္
ေရးသူ- ျမသန္းတင့္
[၁]
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားသံေတြ၊ ဟြန္းသံ ေတြ ဆူညံေနသေလာက္ လမ္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ တိုက္သစ္ အိမ္သစ္ေတြကို ျမင္ရေသာ္လည္း အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္မူ တိုက္ေဟာင္း အိမ္ေဟာင္းေတြ က်န္ေနေသးသည္။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေတြမွာ စကၠဴပန္း႐ံုေလးေတြ၊ ဗာဒံပင္ဝိုင္းဝိုင္းကေလးေတြ စိမ္းစိုေအးျမေနသည္။
က်ယ္ဝန္း၍ ေလေကာင္းေလသန္႔ရသည့္ မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ အေပၚထပ္သို႔ ေရာက္သြားသည့္အခါတြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ႀကီးမွ အိမ္တအိမ္သို႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္မတူ။ ၿမဳိ႔ျပသဲ ကႏၱာရႀကီးထဲက အိုေအစစ္ကေလးတခုကို ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
မေဟသီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႏွင့္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ႀကဳံလွ်င္ သူတို႔မဂၢဇင္းတိုက္ကို ဝင္ပါဟု မၾကာခဏ ဖိတ္တတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ တေလာကမွ လမ္းၾကံဳ သျဖင့္ မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ ႐ွိရာကို ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ကိုသာမဟုတ္။ မဂၢဇင္းတိုက္တည္ရာ ၄၅ လမ္းကို မေရာက္ျဖစ္ သည္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။
ဟိုတုန္းက ၄၅ လမ္းကို မၾကခဏ ေရာက္ျဖစ္သည္။ မၾကာခဏပင္ မဟုတ္ပါ။ ေန႔တိုင္းေလာက္ပင္ ေရာက္ျဖစ္ပါသည္။
ဟိုတုန္းက ဆိုသည္မွာ စစ္ၿပီးစ ၁၉၄၇-၄၈ ခုႏွစ္တဝိုက္။ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီေကာ။
[၂]
ထိုစဥ္က ေန႔တိုင္းလိုလို ၄၅ လမ္းထဲသို႔ ေရာက္ရသည္မွာ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ေခ်။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း တိုက္႐ွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တသိုက္က ၅၁လမ္း ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ စတည္းခ်တတ္သည္။ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ေက်ာ္လင္းစာေပ 'ကိုအုန္းျမင့္' ႏွင့္ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ 'ေစာဦး'တို႔ တည္ေထာင္ တည္းျဖတ္သည့္ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ ျဖစ္သည္။ ေနာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တေတြ စာေပသစ္မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေဝၾကသည့္ အခါတြင္လည္း ထိုေနရာမွာပင္ စတည္း ခ်ၾကသည္။
ထိုစဥ္က ရန္ကုန္အေ႐ွ႔ပိုင္းသည္ စာေရးဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအား ေတြ႔ႏိုင္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ မဂၢဇင္းတိုက္မ်ား၊ ပံုႏွိပ္တိုက္ မ်ားကလည္း အေ႐ွ႔ပိုင္းမွာပင္ ႐ွိတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေက်ာင္းမွၿမိဳ႔ထဲသို႔လာလွ်င္ ေရေက်ာ္ဘက္ကို ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားတတ္သည္။
စစ္မျဖစ္မီက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က စာေရးဆရာႀကီးမ်ားက အစ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ စာေရးဆရာငယ္အထိ လူစံုတက္စံုေတြ႔ ရတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရက်ာ္သို႔ေရာက္ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာဝတၳဳေခတ္ဦးဟု ေခၚႏိုင္ေသာ ႏွစ္ပဲတန္ဝတၳဳေခတ္ႏွင့္ ေလးပဲတန္ဝတၳဳေခတ္ တုန္းက ဝတၳဳေတြကို လႈိင္လိႈင္ေရးခဲ့ၾကေသာ 'သခၤါ' သည္ ေရေက်ာ္ထဲမွာ ေနသည္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ဆံပင္ထူထူ, အသားျဖဴျဖဴ, ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေႏွာင္းေႏွာင္း, မ်က္ႏွာထားက အစဥ္ခ်ိဳေန တတ္သည္။ စကားေျပာလွ်င္ တိုးတိုးေျပာတတ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ 'သခၤါ'ကို ျမင္ရသည့္အခါတြင္ ႏွစ္ပဲတန္လား, ေလးပဲတန္လားမသိ။ ဝတၳဳေခတ္ဦးက ေပၚခဲ့သည့္ '႐ွက္လြန္းလို႔' ဝတၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ကို ေျပး၍ သတိရေနသည္။
'သခၤါ' သည္ စာေရးဆရာျပဇာတ္က,လွ်င္ ဘုရင္ခန္းက ပါတတ္သည္။ ညီလာခံတြင္ သန္လ်က္ကို ဝင့္၍ဝင့္၍ တိုင္းေရးျပည္ရာကို ေဆြးေႏြးေနေသာ 'သခၤါ'၏ အသံသည္ ဇာတ္႐ံုထဲတြင္ ဟိန္းေနတတ္သည္။
တခါတြင္ 'သခၤါ'သည္ ဘယ္သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနသည္မသိ။ "ေဟ့....... သခၤါတဲ့ကြ...... ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၾကာက္လို႔ ပုလိပ္ကထြက္ၿပီး စာေရးဆရာ လုပ္တာ....." ဟုႀကိမ္းေနသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ဇာတ္စင္ေပၚတြင္ ကိုင္သည့္ သန္လ်က္သည္ ေျပာင္လက္ေနသည္။
ဘုရင္ အဝတ္အစားေတြဝတ္၍ မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အေဖြးသားျဖင့္ ကန္႔လန္႔ကာၾကားတြင္ သန္လ်က္ႀကိမ္းႀကိမ္းေနေသာ 'သခၤါ' ကိုၾကည့္၍ ဇာတ္စင္ေနာက္မွ လူမ်ားသည္ ျပံဳးေန ၾကသည္။
ေရေက်ာ္တြင္ 'သခၤါ' သာမဟုတ္။ ငယ္ငယ္က ဝတၳဳေတြေရးခဲ့သည့္ 'ၿမိဳ႔မအုန္း' လည္း႐ွိသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက 'ၿမိဳ႔မအုန္း' ၏ 'အုံ႔ပုန္းခ်စ္' ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ႏွစ္ပဲတန္လား၊ ေလးပဲတန္လား မမွတ္မိ။ သည္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္အသက္ (၁ဝ) ႏွစ္ေလာက္သာ ႐ွိေသးသျဖင့္ လူႀကီးေတြမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ပုန္း ဖတ္ခဲ့ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခတ္တုန္းက အပ်ိဳေပါက္,လူပ်ိဳေပါက္ေတြမွ ဝတၳဳဖတ္သင့္သည္ ဟူေသာ အစြဲ႐ွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔မတိုင္ခင္တုန္းကမူ အပ်ိဳေပါက္, လူပ်ိဳေပါက္ ပင္လွ်င္ ဝတၳဳမဖတ္ရ။
မႏၱေလး 'ေမာင္ခင္ေမာင္' ခၚ 'လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး' ေရးသည့္ 'သန္းသန္း' ဝတၳဳတို႔၊ 'ခင္ျမင့္ႀကီး' ဝတၳဳတို႔၊ 'ပီမိုးနင္း'၏ 'ပြဲစားႀကီး ဂရာ႐ြတ္ကို ျမာခြၽတ္ခန္း' ဝတၳဳတို႔ဆိုလွ်င္ အပ်ိဳေပါက္, လူပ်ိဳေပါက္ေတြပင္ ဖတ္ခြင့္မရ။ အလဇၨီစာေပဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္......
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာ၍ ထိုင္တတ္ေသာ 'ၿမိဳ႔မအုန္း' ကို ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ သူကေတာ့ 'သခၤါ' လို ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ မဟုတ္။ အသားမည္းမည္း, ခပ္ဝဝ, အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္, ေကာ္ကိုင္းတပ္ မ်က္မွန္ထူထူထဲမွ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရယ္ေနတတ္သည္။
တခါတရံတြင္ လူငယ္ေတြၾကားထဲလာ၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာ၍ ထိုင္တတ္ေသာသူ မ်ားမွာ ဆရာႀကီး 'မြန္းဓာတု' ႏွင့္ 'ေ႐ႊစၾကာ' တို႔ ျဖစ္သည္။
ဆရာႀကီး 'မြန္းဓာတု' မွာ ဝတၳဳေရးဆရာမဟုတ္ပါ။ တခါတရံတြင္သာ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ေလာကဓာတ္ ပညာ(သိပၸံပညာ)ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္စ, ေတြ႔စဥ္ကတည္း ကပင္လွ်င္ 'မြန္းဓာတု'သည္ အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနေလၿပီ။
'ေ႐ႊစၾကာ' ကား အျမဲတမ္းလိုလို အေပၚအကႌ်, ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ဆက္စံု႐ွဴးဖိနပ္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ လာသည့္အခါမွာပင္ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ အေပၚအကႌ်ကို ဝတ္ဆင္ထားတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေလး ကတည္းက ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။
လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေ႐ႊစၾကာသည္ ရာဇဝင္အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို အမ်ားဆံုး ေရးခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ သူ႔ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားပင္လွ်င္ ဆယ္ဂဏန္း ေလာက္ ႐ွိမည္ထင္သည္။ 'နာခံေတာ္'၊ 'အေထာက္ေတာ္'၊ 'ကုန္းေဘာင္ျပင္သစ္'၊ 'ေစာဥမၼာ'၊ 'ဝန္ႀကီးေယာက္ဖ' စသည္......။
'ေ႐ႊစၾကာ' သည္ သူ႔ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို ေတာင္ငူေခတ္၊ ပင္းယေခတ္ ႏွင့္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တို႔ကို ေနာက္ခံထားေရးေလ့႐ွိသည္။ အခ်စ္၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လွ်ိဳ႔ဝွက္ၾကံစည္မႈ စသည္တို႔ကို ယွက္လိမ္ရက္ေဖာက္ထားသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သျဖင့္ ဖတ္၍ေကာင္းသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝိုင္းသို႔ လာတတ္သည့္ ေနာက္စာေရးဆရာတေယာက္မွာ 'ရဲသမိန္' ျဖစ္သည္။ စစ္မျဖစ္ခင္တုန္းက သူ႔ဝတၳဳေလးတပုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ၿပီး စြဲလမ္းခဲ့ဖူးသည္။ သူက စာမ်ားမ်ားမေရး။ စစ္မျဖစ္မီတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ စာအုပ္တိုက္ႀကီးတတိုက္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ေအာင္ျမင္ေသာဝတၳဳမ်ား၊ က်မ္းစာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ သူ႔စာအုပ္ တိုက္အမည္မွာ 'ဘီေက' စာအုပ္တိုက္ျဖစ္သည္။ သူ႔အမည္အရင္းက 'ဦးဘႀကဳိင္' ျဖစ္၍ သူ႔စာအုပ္တိုက္ကို 'ဘီေက' စာအုပ္တိုက္ ဟု အမည္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္တအုပ္ကို စာတိုက္မွတဆင့္ မွာ၍ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။ စာအုပ္မွာ 'မဟာေဆြ' ၏ 'အခ်စ္ျပႆနာ' ဆိုသည့္စာအုပ္ျဖစ္သည္။
ထိုစာအုပ္မွာ ေနာင္တြင္ ညစ္ညမ္းသည္ဟုဆိုကာ အစိုးရကတရားစြဲၿပီး ႐ံုးတင္ စစ္သည္။ စာေရးသူႏွင့္ ထုတ္ေဝသူကို တရား႐ံုးက ႐ံုးမင္းတထိုင္ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပး သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနသည္။ ႐ံုးမင္းတထိုင္ဆိုသည္မွာ တရားသူႀကီး ဤအမႈစစ္ေဆး သည့္ ႐ံုးတက္ခ်ိန္တခ်ိန္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
စစ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ 'ရဲသမိန္' သည္ စာသိပ္မေရးေတာ့။ ေရေက်ာ္သမဝါယမတြင္ မန္ေနဂ်ာလုပ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္လွ်င္ 'ရဲသမိန္' ဆီသြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ အတိုက္ခိုင္းတတ္သည္။
ေရေက်ာ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အျမဲတမ္းလိုလို လက္ဖက္ရည္ အတိုက္ခိုင္းသည့္ စာေရးဆရာတေယာက္မွာ 'ေဒဝ' (ေခၚ)ကိုေစာခိုင္ ျဖစ္သည္။ 'ကိုေစာခိုင္' ကေတာ့ ဝတၳဳေခတ္ဦးက ဝတၳဳေရးဆရာမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ 'မစိမ္းပင္' ဆိုသည့္ လံုးခ်င္းဝတၳဳျဖင့္ နာမည္ႀကီးလာသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ စာကို အေပ်ာ္တမ္းေရးျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ႔အလုပ္မွာ ေဆးတိုက္ဖြင့္ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေနထိုင္မေကာင္းလွ်င္ သူ႔ေဆးတိုက္ဝင္ျပီး ေဆးအလကားထိုးၾကသည္။
'ကိုေဒဝ' သည္ လာသမွ် စာေရးဆရာကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ၿပီး ေဆးအလကား ထိုးေပးတတ္သည္။ သူ၏ အမွန္ဆံုးေဖာက္သည္မွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ျဖစ္သည္။
'မဟာေဆြ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔မွာ ႐ွစ္ပဲတန္ႏွင့္ ဆယ့္ႏွစ္ပဲတန္ဝတၳဳေခတ္တြင္ ထင္႐ွားေသာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ ဦးစလံုးမွာ ၅၁ လမ္းထဲတြင္ ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေန႔တိုင္းလိုလို ေတြ႔တတ္သည္။
'မဟာေဆြ' မွာ ညေန (၄)နာရီထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ေအာက္သို႔ဆင္းလာကာ လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားသည္ကို ျမင္ရတတ္သည္။ 'မဟာေဆြ' သည္ မနက္ပိုင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ကရိလမ္းႏွင့္ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) ေထာင့္႐ွိ မက္သဒစ္ကဖီးတြင္ လာထိုင္တတ္ ၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ သိပ္မထြက္ေတာ့ဘဲ အိမ္မွာတေနကုန္ စာေရးသည္။
'မဟာေဆြ'သည္ သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူ စာေရးၿပီး သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူနားသည္။ ကိစၥဝိစၥ အေရးမႀကီးလွ်င္ 'မဟာေဆြ' သည္ သူ စာေရးေနခ်ိန္တြင္ ဘယ္ဧည့္သည္ကိုမွ် အေတြ႔မခံ။ ေန႔တိုင္း ညေန (၄)နာရီထိုးသည္ႏွင့္ 'မဟာေဆြ' သည္ အလုပ္သိမ္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ စခန္းခ်သည့္ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ေ႐ွ႔ကျဖတ္ၿပီး လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားတတ္သည္။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း, ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္, အသားကေၾကးနီေရာင္, ဆံပင္ကေနာက္ျမင့္ ခပ္တိုတို၊ စြပ္က်ယ္ လက္ျပတ္အကႌ်ႏွင့္ ႏွစ္တရာခ်ည္ လံုခ်ည္ အကြက္တံုးႀကီးကို ဝတ္ထား တတ္သည္။
ခဏေနလွ်င္ 'မဟာေဆြ' သည္ လမ္းထဲသို႔ျပန္ဝင္လာကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔စခန္းခ်ရာ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔ လာေရာက္ၿပီး စကားေျပာတတ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ပို၍ ေၾကးနီေရာင္သန္းလာကာ သူ႔အသံသည္ ပို၍က်ယ္လာသည္။ စူးဝါးသည့္ ခ်က္အရက္နံ႔သည္ မ်က္ႏွာေပၚ မွ ေဝ့ဝိုက္ျဖတ္သန္း သြားတတ္သည္။
သူသည္ စာေရးဆရာဘဝကို မၾကာခဏ ဂုဏ္ယူ၍ ေျပာေလ့႐ွိသည္။ စာေရးဆရာ ဘဝတြင္ တခါတရံ ခ်ာပါတီကို စားခဲ့ရေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ သူကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ အလုပ္ျဖစ္၍ စာေရးဆရာဘဝကို သူဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာတေယာက္ အေနျဖင့္ ဆင္းရဲမြဲေတရျခင္းသည္ ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိေသာ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႔ေသာ လူခ်မ္းသာတို႔၏ သိကၡာမဲ့ေသာဘဝမ်ိဳးႏွင့္ မလဲႏိုင္ေၾကာင္းျဖင့္ မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။
'မဟာေဆြ' သည္ စကားေတြကို တသြင္သြင္ေျပာၿပီးေနာက္ ထျပန္ သြားတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တားလွ်င္
"ငါက အခိ်န္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ေကာင္ကြ၊ ေသာက္ၿပီးရင္ ေစာေစာအိပ္ရမယ္။ (၇) နာရီဆိုရင္ ငါအိပ္ရာထဲ ေရာက္ေနၿပီ" ဟုေျပာၿပီး ျပန္သြားတတ္သည္။ လမ္းတြင္ ေတြ႔သမွ်လူကို ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္သြားသံကို တေလွ်ာက္လံုး ၾကားေနရသည္။
'ဇဝန' မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စတည္းခ်သည့္ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္ အေပၚ ထပ္တြင္ ေနသူျဖစ္၍ အျမဲလိုလို ေတြ႔ေနရသည္။ သူသည္ ပ်င္းလွ်င္ ေအာက္ထပ္သို႔လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာေနတတ္သည္။ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လိုက္ထိုင္တတ္သည္။ သူကေတာ့ 'မဟာေဆြ' လိုမဟုတ္ ဝိုင္းေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသလို အၾကာႀကီးေနသည္။
(သူဆံုးမည့္ႏွစ္က သူ႔အိမ္တြင္ ေမြးေန႔ဖိတ္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ ဝီစကီႏွင့္ ဧည့္ခံသည္။ ေနာက္တလ ႏွစ္လအၾကာတြင္ ေနာက္တခါ ေမြးေန႔လုပ္ျပန္သည္။ ဝီစကီႏွင့္ပင္ ဧည့္ခံျပန္သည္။
ကြၽန္ေတာ္က "တေလာကတြင္ ဆရာေမြးေန႔လုပ္ၿပီးၿပီ၊ ခုတခါလည္း ေမြးေန႔ပဲလား" ဟုေမးသည္။ သူက မ်က္မွန္ထဲက ျပံဳးရယ္ရင္း.... "ဟဲ..... ဟဲ....... အရင္တခါတုန္းက အဂၤလိပ္ရက္နဲ႔တြက္ျပီး လုပ္တဲ့ေမြးေန႔ဗ်၊ ခုေမြးေန႔က ျမန္မာရက္နဲ႔တြက္ၿပီး လုပ္တာ" ဟုေျပာသည္။
ေနာင္ ႏွစ္လေလာက္အၾကာတြင္ သူဆံုးၿပီဟု ၾကားလိုက္ရသည့္အခါ၌ ကြၽန္ေတာ္ သည္ အံ့အားသင့္ေနသည္။)
ထိုစဥ္က 'ဇဝန' မွာ ပိန္ပိန္ကေလး။ ဆံပင္ကလည္း က်ီးကန္းသိုက္လို ဆံပင္အ႐ွည္။ ေနာက္တြင္ လည္ဂုတ္အထိေရာက္သည္။ ေ႐ွ႔မွာလည္း နဖူးေပၚဝဲက်ေနသည္။ လမ္းထြက္လွ်င္ အေပၚအကႌ်၊ ဗန္ေကာက္လံုခ်ည္ ေပတင့္႐ွဴးဖိနပ္တို႔ျဖင့္ က်က်နန ဝတ္တတ္သည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ 'ဇဝန' သည္ လန္ခ်ားေပၚမွ ယိုင္တီးယိုင္တိုင္ျဖင့္ ဆင္းလာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႏွင့္ စကားေတြ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနသည္။
သူသည္ ထိုစဥ္က ဇဝနဂ်ာနယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဇဝနသတင္းစာ။ ေနာက္ အိုးေဝသတင္းစာသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အိုးေဝသတင္းစာသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့။ 'ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား'၊ 'ေကာလိပ္ဂ်င္'၊ 'ေကာလိပ္ၾကမ္းပိုး' တို႔ကိုဖတ္ၿပီး သူ႔ကို ဟာသဝတၳဳေရးဆရာ သက္သက္ဟု သေဘာထားခဲ့ သည္။
သို႔ရာတြင္ စစ္မျဖစ္မီ သူရိယာမဂၢဇင္းထဲတြင္ပါသည့္ သူ႔အလြမ္း ဝတၳဳေလးကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ အလြမ္းဝတၳဳက်ေတာ့လည္း အေရးေကာင္းသည္ပင္။ ဝတၳဳအမည္က 'လြမ္းေငြ႔ေဝေဝ' လား၊ ဘာလားမသိ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ စာေရးဆရာအသင္းမွာ အမႈေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ျမဝတီျပဇာတ္က, သည့္ႏွစ္က 'သုခ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔ႏွစ္ေယာက္ မပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ စာေရးဆရာ ျပဇာတ္တြင္ အခရာျဖစ္သည္။ ဇာတ္ခံု၏သေဘာကိုလည္း နားလည္ၾကသည္။ ပရိသတ္အထာ ကိုလည္း သိၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ ဇာတ္လိုက္၏ သူငယ္ခ်င္း မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
စာေရးဆရာျပဇာတ္မ်ားတြင္ ဇာတ္လိုက္မွာ အျမဲတမ္းလိုလို 'ေ႐ႊညာေမာင္'ျဖစ္သည္။ 'နတ္သွ်င္ေနာင္' ျပဇာတ္ကလွ်င္ 'ေ႐ႊညာေမာင္' က 'နတ္သွ်င္ေနာင္'။ 'ျမဝတီ' ျပဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ျမဝတီမင္းႀကီး'။ 'ဝန္းဇင္းမင္းရာဇာ' ကဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာ'။ 'လိႈင္ ထိပ္ေခါင္တင္' ျပဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ကေနာင္မင္းသား'။ ထိုအခါတြင္ 'သုခ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔က ဇာတ္လိုက္၏ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူတို႔သံုးေယာက္မွာ အေပးအယူညီသည္။ 'ဇဝန' ႏွင့္ 'သုခ' ထြက္လာလွ်င္ ပရိသတ္မ်ား ပါးစပ္ေစ့၍ မေနရေတာ့ တဝါးဝါး ပြဲက်ေနေတာ့သည္။
ထိုႏွစ္ကမူ 'ဇဝန' ႏွင့္ 'သုခ' တို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူငယ္ထဲက တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ခုသြားကာ ပြဲလာမကၾက။ ပထမဆံုးရက္ ေန႔ပြဲႏွင့္ညပြဲကို ကၾကသည့္အခါတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အစား တျခားလူကို လူစားထိုးရသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မမီႏိုင္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ အ႐ွိန္အဝါႀကီးသည့္ စာေရးဆရာႀကီးေတြလည္း ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ ဇာတ္သေဘာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ မပါေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပဇာတ္သည္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ပရိသတ္မေျပာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ မႀကိဳက္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ 'ေဒၚမမေလး' လိုက္သြားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဝင္ကေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရသည္။ 'ဇဝန' အိမ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ သူက "ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဖိုးက,ခ်င္ ျဖစ္ေနတာ အေတာ္ပဲ" ဟုရယ္ေမာ ေျပာၿပီး ထ,လိုက္လာသည္။
၅၁ လမ္းထဲမွာပင္ 'မဟာေဆြ' ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ 'ေမၿမဳိ႔ေမာင္' ႐ွိသည္။ 'ေမၿမိဳ႔ေမာင္' မွာ အခ်စ္ဝတၳဳေတြကို ေရးတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ 'ေ႐ႊအ' ဆိုသည့္ သူ႔ဟာသ ကေလာင္က ပို၍စူး႐ွသည္။ စစ္မျဖစ္မီတုန္း က 'ရန္ကုန္ဆိုတာ' ဆိုသည့္ ဟာသဝတၳဳတပုဒ္ေရးသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ လားမသိ။ 'ေခတ္သစ္ရန္ကုန္ဆိုတာ' ဆိုသည့္ စာအုပ္တအုပ္ ထြက္ ေသးသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ေ႐ွ႔က ေဆးလိပ္မီးၫႇိရန္ထားသည့္ ႀကိဳးစကို မီးေလာင္ေနသည္ ဆိုျပီး မီးသြားၫိႇမ္းသည့္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာသား ခပ္အအျဖစ္ပံုမ်ားမွာ သူ႔ကေလာင္ဖ်ား မွထြက္လာသည့္ ပ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း သူသည္ 'ေ႐ႊစာေျပာင္' ဆိုသည့္ ဟာသ စာေစာင္ေလး တခုကို ထုတ္ေဝခဲ့ေသးသည္။ သူသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းကို တခါတေလ လာတတ္သည္။
'သာဓု' မွာ ၄၈လမ္းမွေန၍ သစၥာမဂၢဇင္း ထုတ္ေနသည္။ စပယ္ယာ ေတြလြယ္သည့္ လြယ္အိတ္ေသးေသးေလးကိုလြယ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသို႔ ေရာက္လာတတ္ သည္။ သူလာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လက္သီးႏွင့္ ထုေတာ့မလို ႐ြယ္ျပီးမွ ဆလံေပးတတ္ သည္။
၅၁ လမ္းတြင္ေနေသာ စာေရးဆရာတေယာက္ က်န္ေသးသည္။ 'လင္းယုန္နီ' ျဖစ္သည္။ 'လင္းယုန္နီ' သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ျဖစ္ျပီး သူက နည္းနည္းေစာသည္။ သူ၏ 'ခ်စ္မမ'၊ 'မမျမင့္'၊ 'ခ်စ္ေသာမမ'၊ 'ခ်စ္မမျမင့္' စသည္တို႔မွာ ထိုစဥ္က လူငယ္ေတြ အသည္းစြဲခဲ့ၾက သည့္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားျဖစ္သည္။
သူ႔ဇာတ္လိုက္ 'ေမာင္ေစာလြင္' က ခပ္ေပေပ ခပ္ေတေတ ေကာင္း ေလး။ 'မမျမင့္' ႏွင့္ ခြဲ၍ျပန္ခါနီးတိုင္း ဓာတ္တိုင္ကို ခဲျဖင့္ေပါက္၍ ထြက္သြားတတ္သည္။ ဖိလစ္ေမာရစ္ စီးကရက္ကို ေသာက္သည္။ 'မမျမင့္' က သူ႔ကိုစြန္႔ခြါသြားသည့္အခါ၌-
"မမျမင့္ရယ္....မမျမင့္အတြက္ ေမာင္ေစာလြင္တေယာက္ ငရဲကို သြားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္အထပ္ကို သြားမွာလဲဆိုတာကိုေလာက္ေတာ့ ေမးလိုက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္" ဆိုသည့္ စကားမ်ားျဖင့္ သူ႔ဝတၳဳကို အဆံုးသတ္ ထားသည္။
'လင္းယုန္နီ' သည္လည္း မက္သဒစ္ကေဖးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားပြဲသို႔ လာ၍ထိုင္ေလ့ ႐ွိသည္။
[၃]
၄၅ လမ္းမွာ ထိုစဥ္က တိုက္တာေတြ သိပ္မ႐ွိ။ တဲေတြ၊ တိုက္ေဟာင္းေတြ၊ တိုက္ၿပိဳတိုက္ပ်က္ေတြသာ႐ွိသည္။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတိုက္မွာ ၄၅ လမ္းထိပ္က လမ္းၾကားေလးထဲက တဲကေလးတလံုးတြင္ျဖစ္သည္။
'ျပည့္စံု' (ကိုေက်ာ္႐ိုး) သည္ တကယ့္ ပိန္လွပ္လွပ္ကေလး။ သူ၏ ျဖဴေဖြးေသာ အသားေပၚတြင္ ျဖဴေဖြးသည့္ စြပ္က်ယ္အက်ႌေလးကို ဝတ္ထားၿပီး ပေလကပ္လံုခ်ည္ေလးကို ဝတ္ထားတတ္သည္။ ေ႐ႊကိုင္းတပ္ထားေသာ မ်က္မွန္ထဲမွာ အျမဲလိုလိုျပံဳးေနတတ္သည္။ သူက ေကာင္းေကာင္းက်န္းမာသည္ရယ္လို႔မ႐ွိ။ တခါတခါတြင္ ဖ်ားေနတတ္သည္။ တခါ တခါတြင္ မူးခနဲမိုက္ခနဲျဖစ္သြား၍ မၾကာခဏ ေဆး႐ံုတက္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူ႔မဂၢဇင္းတိုက္ကို ေကာ္ပီသြားေပးရင္း ေနာက္ေတာ့ခင္သြားၾက သည္။ သူ႔မဂၢဇင္းတိုက္မွာ လူမ်ားလွ်င္ ထိုင္စရာမ႐ွိေတာ့။ ဧည့္သည္မ်ား၍ ထိုင္စရာမ႐ွိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ႐ွိ ႏွစ္ထပ္သစ္သားတန္းလ်ားႀကီး ေအာက္ထပ္႐ွိ ကာကာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ သြားထိုင္တတ္သည္။ အေပၚထပ္အခန္းတခန္းတြင္ 'မင္းေဆြ' ေနသည္။ 'မင္းေဆြ' ကိုကား ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း အသိအကြၽမ္း မျဖစ္လိုက္ရပါ။ တခါႏွစ္ခါေလာက္သာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သူ႔ဝတၳဳေတြကို သေဘာက်ခဲ့သည္။ 'ေျဖလည္းမေျပ'၊ 'မယ့္တကိုယ္'၊ 'စေနမ'၊ 'မ,ႏိုင္ငံ'၊ 'လင္'၊ 'ေသြး'၊ 'ဓား'၊ 'စစ္ေျပးမ'၊ စသည္.....။
ေသြးေသာက္တိုက္သို႔ လာေလ့႐ွိသူတေယာက္မွာ 'ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္' ျဖစ္သည္။ သည္တုန္းက 'ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္' သည္ ရန္ကုန္သို႔ မေရာက္ေသး။ ျပည္တြင္ သစ္ကုန္သည္ လုပ္ေနသည္။ သူကတကယ့္ ဇာတ္လိုက္။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း, ႐ုပ္ေျဖာင့္ ေျဖာင့္, စပို႔ ႐ွပ္လက္တို, နက္ျပာေရာင္သကၠလပ္ေဘာင္းဘီတို, စေတာ့ကင္းေျခအိပ္႐ွည္, ေဖာ့ဦးထုပ္, ႐ိုးအင္ကို႐ွဴးဖိနပ္တို႔ကို ဝတ္ဆင္ထားကာ ဒန္ဟီးလ္ ေဆးတံကိုခဲလ်က္။
သူက 'ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထည္းရယ္' ႏွင့္ 'လြမ္းရစ္ေတာ့သက္လွယ္ရယ္' တို႔ကို ေရးျပီးျပီ။ သူေရာက္လာလွ်င္ လမ္းထိပ္က ကာကာဆိုင္သို႔ေခၚသြားကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လက္ဖက္ရည္တိုက္တတ္သည္။ အဂၤလိပ္ ဒႆနဆရာ စီအီးအမ္ဂ်ပ္ႏွင့္ ဘးနတ္ေ႐ွာတို႔၏ စာမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာတတ္သည္။ သူသည္ ၿဗိတိ္သွ်စစ္တပ္တြင္ အမႈထမ္းခဲ့ သူျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားကို လွပသြက္လက္စြာ ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။
အမ်ားအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ ကရိလမ္းေထာင့္႐ွိ မက္သဒစ္ဘ၏ မက္သဒစ္ကဖီးျဖစ္သည္။ မက္သဒစ္ကဖီးက 'အဘဦးခင္'မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အလိုလိုက္သည္။ အေႂကြးလည္းရသည္။ အလကားတိုက္သည့္အခါလည္း တိုက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးတြင္ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္႐ွိသည္။ ငါးေသတၱာေၾကာ္ႏွင့္ ပဲျပဳတ္ ထမင္းေၾကာ္တပြဲမွ တမူးလား၊ သံုးပဲလားမသိ။ ငါးမူး (ျပားငါးဆယ္) ေလာက္႐ွိလွ်င္ ထမင္း ေၾကာ္၊ လက္ဖက္ရည္၊ စီးကရက္ ဝမ္းဆက္အျပည့္ရသည္။
တခါတရံ ႏွင္းပန္းလမ္းတြင္ေနသည့္ 'ဒဂုန္ဦးလွေဘ' ေရာက္လာတတ္သည္။ ဒဂုန္ဦးလွေဘမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူလည္း သည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ မက္သဒစ္ကဖီးတြင္ စာေရးဆရာေတြအျပင္ ပန္းခ်ီဆရာေတြလည္း လာၾကသည္။ ဇီဇဝါလမ္းတြင္ေနသည့္ 'ကိုစန္းလြင္' မွာကြၽန္ေတာ္တို႔ မေရာက္မီကတည္းက မက္သဒစ္ကဖီးမွာ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္။ သူ႐ွိလွ်င္ 'ဗဂ်ီေအာင္စိုး'၊ 'ပန္းခ်ီလွစိုး' တို႔လည္း ေန႔တိုင္းလိုလို ေရာက္လာတတ္သည္။
ကရိလမ္းသည္ ေႏြဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ပိေတာက္႐ြက္ေတြ ေႂကြျပီး ပိေတာက္ပင္မ်ားတြင္ ႐ြက္ႏုသစ္ေလးေတြ ေဝလာစျပဳၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထဲက မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္မွ ဆင္းလာရင္း လြန္ခဲ့သည့္ ၄၅ ႏွစ္ေလာက္က ႐ႈခင္းကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။
ႏွစ္ပဲတန္၊ ေလးပဲတန္ ဝတၳဳေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ား။ ႐ွစ္ပဲတန္ ဆယ့္ႏွစ္ပဲတန္ ဝတၳဳေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ား။ ႏွစ္က်ပ္တန္မဂၢဇင္း ေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ားသည္ သည္ေနရာတဝိုက္မွာ လာ၍စုစည္း မိေနၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထိပ္မွထြက္ၿပီး တခါက မင္းေဆြေနခဲ့သည့္ ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ထိုႏွစ္ထပ္တန္းလ်ားႀကီး မ႐ွိေတာ့ပါ။ ၿမိဳ႔မအုန္းေနခဲ့သည့္ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ေဒဝ ဆိုင္ဖြင့္ခဲ့သည့္ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ခဲ့သည့္ မက္သဒစ္ကဖီး ေနရာေလးကို ၾကည့္သည္။
ဘာတခုကိုမွ် မေတြ႔ရေတာ့။ ၄၅ ႏွစ္အတြင္းတြင္ တံတားေအာက္မွာ ေရေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စီးဆင္းသြားၾကေလၿပီ မသိ။
သို႔ရာတြင္.......
ေရအလ်ဥ္သည္ အစဥ္မျပတ္ စီးဆင္းေနမည္သာ...............။
ျမသန္းတင့္
မေဟသီမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁ဝဝ။
၁၉၉၃ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားေသာေရအလ်ဥ္
ေရးသူ- ျမသန္းတင့္
[၁]
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားသံေတြ၊ ဟြန္းသံ ေတြ ဆူညံေနသေလာက္ လမ္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ တိုက္သစ္ အိမ္သစ္ေတြကို ျမင္ရေသာ္လည္း အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္မူ တိုက္ေဟာင္း အိမ္ေဟာင္းေတြ က်န္ေနေသးသည္။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေတြမွာ စကၠဴပန္း႐ံုေလးေတြ၊ ဗာဒံပင္ဝိုင္းဝိုင္းကေလးေတြ စိမ္းစိုေအးျမေနသည္။
က်ယ္ဝန္း၍ ေလေကာင္းေလသန္႔ရသည့္ မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ အေပၚထပ္သို႔ ေရာက္သြားသည့္အခါတြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ႀကီးမွ အိမ္တအိမ္သို႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္မတူ။ ၿမဳိ႔ျပသဲ ကႏၱာရႀကီးထဲက အိုေအစစ္ကေလးတခုကို ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
မေဟသီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႏွင့္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ႀကဳံလွ်င္ သူတို႔မဂၢဇင္းတိုက္ကို ဝင္ပါဟု မၾကာခဏ ဖိတ္တတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ တေလာကမွ လမ္းၾကံဳ သျဖင့္ မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ ႐ွိရာကို ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ကိုသာမဟုတ္။ မဂၢဇင္းတိုက္တည္ရာ ၄၅ လမ္းကို မေရာက္ျဖစ္ သည္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။
ဟိုတုန္းက ၄၅ လမ္းကို မၾကခဏ ေရာက္ျဖစ္သည္။ မၾကာခဏပင္ မဟုတ္ပါ။ ေန႔တိုင္းေလာက္ပင္ ေရာက္ျဖစ္ပါသည္။
ဟိုတုန္းက ဆိုသည္မွာ စစ္ၿပီးစ ၁၉၄၇-၄၈ ခုႏွစ္တဝိုက္။ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီေကာ။
[၂]
ထိုစဥ္က ေန႔တိုင္းလိုလို ၄၅ လမ္းထဲသို႔ ေရာက္ရသည္မွာ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ေခ်။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း တိုက္႐ွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တသိုက္က ၅၁လမ္း ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ စတည္းခ်တတ္သည္။ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ေက်ာ္လင္းစာေပ 'ကိုအုန္းျမင့္' ႏွင့္ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ 'ေစာဦး'တို႔ တည္ေထာင္ တည္းျဖတ္သည့္ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ ျဖစ္သည္။ ေနာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တေတြ စာေပသစ္မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေဝၾကသည့္ အခါတြင္လည္း ထိုေနရာမွာပင္ စတည္း ခ်ၾကသည္။
ထိုစဥ္က ရန္ကုန္အေ႐ွ႔ပိုင္းသည္ စာေရးဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအား ေတြ႔ႏိုင္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ မဂၢဇင္းတိုက္မ်ား၊ ပံုႏွိပ္တိုက္ မ်ားကလည္း အေ႐ွ႔ပိုင္းမွာပင္ ႐ွိတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေက်ာင္းမွၿမိဳ႔ထဲသို႔လာလွ်င္ ေရေက်ာ္ဘက္ကို ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားတတ္သည္။
စစ္မျဖစ္မီက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က စာေရးဆရာႀကီးမ်ားက အစ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ စာေရးဆရာငယ္အထိ လူစံုတက္စံုေတြ႔ ရတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရက်ာ္သို႔ေရာက္ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာဝတၳဳေခတ္ဦးဟု ေခၚႏိုင္ေသာ ႏွစ္ပဲတန္ဝတၳဳေခတ္ႏွင့္ ေလးပဲတန္ဝတၳဳေခတ္ တုန္းက ဝတၳဳေတြကို လႈိင္လိႈင္ေရးခဲ့ၾကေသာ 'သခၤါ' သည္ ေရေက်ာ္ထဲမွာ ေနသည္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ဆံပင္ထူထူ, အသားျဖဴျဖဴ, ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေႏွာင္းေႏွာင္း, မ်က္ႏွာထားက အစဥ္ခ်ိဳေန တတ္သည္။ စကားေျပာလွ်င္ တိုးတိုးေျပာတတ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ 'သခၤါ'ကို ျမင္ရသည့္အခါတြင္ ႏွစ္ပဲတန္လား, ေလးပဲတန္လားမသိ။ ဝတၳဳေခတ္ဦးက ေပၚခဲ့သည့္ '႐ွက္လြန္းလို႔' ဝတၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ကို ေျပး၍ သတိရေနသည္။
'သခၤါ' သည္ စာေရးဆရာျပဇာတ္က,လွ်င္ ဘုရင္ခန္းက ပါတတ္သည္။ ညီလာခံတြင္ သန္လ်က္ကို ဝင့္၍ဝင့္၍ တိုင္းေရးျပည္ရာကို ေဆြးေႏြးေနေသာ 'သခၤါ'၏ အသံသည္ ဇာတ္႐ံုထဲတြင္ ဟိန္းေနတတ္သည္။
တခါတြင္ 'သခၤါ'သည္ ဘယ္သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနသည္မသိ။ "ေဟ့....... သခၤါတဲ့ကြ...... ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၾကာက္လို႔ ပုလိပ္ကထြက္ၿပီး စာေရးဆရာ လုပ္တာ....." ဟုႀကိမ္းေနသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ဇာတ္စင္ေပၚတြင္ ကိုင္သည့္ သန္လ်က္သည္ ေျပာင္လက္ေနသည္။
ဘုရင္ အဝတ္အစားေတြဝတ္၍ မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အေဖြးသားျဖင့္ ကန္႔လန္႔ကာၾကားတြင္ သန္လ်က္ႀကိမ္းႀကိမ္းေနေသာ 'သခၤါ' ကိုၾကည့္၍ ဇာတ္စင္ေနာက္မွ လူမ်ားသည္ ျပံဳးေန ၾကသည္။
ေရေက်ာ္တြင္ 'သခၤါ' သာမဟုတ္။ ငယ္ငယ္က ဝတၳဳေတြေရးခဲ့သည့္ 'ၿမိဳ႔မအုန္း' လည္း႐ွိသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက 'ၿမိဳ႔မအုန္း' ၏ 'အုံ႔ပုန္းခ်စ္' ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ႏွစ္ပဲတန္လား၊ ေလးပဲတန္လား မမွတ္မိ။ သည္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္အသက္ (၁ဝ) ႏွစ္ေလာက္သာ ႐ွိေသးသျဖင့္ လူႀကီးေတြမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ပုန္း ဖတ္ခဲ့ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခတ္တုန္းက အပ်ိဳေပါက္,လူပ်ိဳေပါက္ေတြမွ ဝတၳဳဖတ္သင့္သည္ ဟူေသာ အစြဲ႐ွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔မတိုင္ခင္တုန္းကမူ အပ်ိဳေပါက္, လူပ်ိဳေပါက္ ပင္လွ်င္ ဝတၳဳမဖတ္ရ။
မႏၱေလး 'ေမာင္ခင္ေမာင္' ခၚ 'လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး' ေရးသည့္ 'သန္းသန္း' ဝတၳဳတို႔၊ 'ခင္ျမင့္ႀကီး' ဝတၳဳတို႔၊ 'ပီမိုးနင္း'၏ 'ပြဲစားႀကီး ဂရာ႐ြတ္ကို ျမာခြၽတ္ခန္း' ဝတၳဳတို႔ဆိုလွ်င္ အပ်ိဳေပါက္, လူပ်ိဳေပါက္ေတြပင္ ဖတ္ခြင့္မရ။ အလဇၨီစာေပဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္......
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာ၍ ထိုင္တတ္ေသာ 'ၿမိဳ႔မအုန္း' ကို ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ သူကေတာ့ 'သခၤါ' လို ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ မဟုတ္။ အသားမည္းမည္း, ခပ္ဝဝ, အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္, ေကာ္ကိုင္းတပ္ မ်က္မွန္ထူထူထဲမွ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရယ္ေနတတ္သည္။
တခါတရံတြင္ လူငယ္ေတြၾကားထဲလာ၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာ၍ ထိုင္တတ္ေသာသူ မ်ားမွာ ဆရာႀကီး 'မြန္းဓာတု' ႏွင့္ 'ေ႐ႊစၾကာ' တို႔ ျဖစ္သည္။
ဆရာႀကီး 'မြန္းဓာတု' မွာ ဝတၳဳေရးဆရာမဟုတ္ပါ။ တခါတရံတြင္သာ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ေလာကဓာတ္ ပညာ(သိပၸံပညာ)ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္စ, ေတြ႔စဥ္ကတည္း ကပင္လွ်င္ 'မြန္းဓာတု'သည္ အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနေလၿပီ။
'ေ႐ႊစၾကာ' ကား အျမဲတမ္းလိုလို အေပၚအကႌ်, ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ဆက္စံု႐ွဴးဖိနပ္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ လာသည့္အခါမွာပင္ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ အေပၚအကႌ်ကို ဝတ္ဆင္ထားတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေလး ကတည္းက ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။
လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေ႐ႊစၾကာသည္ ရာဇဝင္အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို အမ်ားဆံုး ေရးခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ သူ႔ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားပင္လွ်င္ ဆယ္ဂဏန္း ေလာက္ ႐ွိမည္ထင္သည္။ 'နာခံေတာ္'၊ 'အေထာက္ေတာ္'၊ 'ကုန္းေဘာင္ျပင္သစ္'၊ 'ေစာဥမၼာ'၊ 'ဝန္ႀကီးေယာက္ဖ' စသည္......။
'ေ႐ႊစၾကာ' သည္ သူ႔ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို ေတာင္ငူေခတ္၊ ပင္းယေခတ္ ႏွင့္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တို႔ကို ေနာက္ခံထားေရးေလ့႐ွိသည္။ အခ်စ္၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လွ်ိဳ႔ဝွက္ၾကံစည္မႈ စသည္တို႔ကို ယွက္လိမ္ရက္ေဖာက္ထားသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သျဖင့္ ဖတ္၍ေကာင္းသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝိုင္းသို႔ လာတတ္သည့္ ေနာက္စာေရးဆရာတေယာက္မွာ 'ရဲသမိန္' ျဖစ္သည္။ စစ္မျဖစ္ခင္တုန္းက သူ႔ဝတၳဳေလးတပုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ၿပီး စြဲလမ္းခဲ့ဖူးသည္။ သူက စာမ်ားမ်ားမေရး။ စစ္မျဖစ္မီတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ စာအုပ္တိုက္ႀကီးတတိုက္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ေအာင္ျမင္ေသာဝတၳဳမ်ား၊ က်မ္းစာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ သူ႔စာအုပ္ တိုက္အမည္မွာ 'ဘီေက' စာအုပ္တိုက္ျဖစ္သည္။ သူ႔အမည္အရင္းက 'ဦးဘႀကဳိင္' ျဖစ္၍ သူ႔စာအုပ္တိုက္ကို 'ဘီေက' စာအုပ္တိုက္ ဟု အမည္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္တအုပ္ကို စာတိုက္မွတဆင့္ မွာ၍ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။ စာအုပ္မွာ 'မဟာေဆြ' ၏ 'အခ်စ္ျပႆနာ' ဆိုသည့္စာအုပ္ျဖစ္သည္။
ထိုစာအုပ္မွာ ေနာင္တြင္ ညစ္ညမ္းသည္ဟုဆိုကာ အစိုးရကတရားစြဲၿပီး ႐ံုးတင္ စစ္သည္။ စာေရးသူႏွင့္ ထုတ္ေဝသူကို တရား႐ံုးက ႐ံုးမင္းတထိုင္ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပး သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနသည္။ ႐ံုးမင္းတထိုင္ဆိုသည္မွာ တရားသူႀကီး ဤအမႈစစ္ေဆး သည့္ ႐ံုးတက္ခ်ိန္တခ်ိန္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
စစ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ 'ရဲသမိန္' သည္ စာသိပ္မေရးေတာ့။ ေရေက်ာ္သမဝါယမတြင္ မန္ေနဂ်ာလုပ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္လွ်င္ 'ရဲသမိန္' ဆီသြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ အတိုက္ခိုင္းတတ္သည္။
ေရေက်ာ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အျမဲတမ္းလိုလို လက္ဖက္ရည္ အတိုက္ခိုင္းသည့္ စာေရးဆရာတေယာက္မွာ 'ေဒဝ' (ေခၚ)ကိုေစာခိုင္ ျဖစ္သည္။ 'ကိုေစာခိုင္' ကေတာ့ ဝတၳဳေခတ္ဦးက ဝတၳဳေရးဆရာမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ 'မစိမ္းပင္' ဆိုသည့္ လံုးခ်င္းဝတၳဳျဖင့္ နာမည္ႀကီးလာသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ စာကို အေပ်ာ္တမ္းေရးျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ႔အလုပ္မွာ ေဆးတိုက္ဖြင့္ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေနထိုင္မေကာင္းလွ်င္ သူ႔ေဆးတိုက္ဝင္ျပီး ေဆးအလကားထိုးၾကသည္။
'ကိုေဒဝ' သည္ လာသမွ် စာေရးဆရာကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ၿပီး ေဆးအလကား ထိုးေပးတတ္သည္။ သူ၏ အမွန္ဆံုးေဖာက္သည္မွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ျဖစ္သည္။
'မဟာေဆြ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔မွာ ႐ွစ္ပဲတန္ႏွင့္ ဆယ့္ႏွစ္ပဲတန္ဝတၳဳေခတ္တြင္ ထင္႐ွားေသာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ ဦးစလံုးမွာ ၅၁ လမ္းထဲတြင္ ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေန႔တိုင္းလိုလို ေတြ႔တတ္သည္။
'မဟာေဆြ' မွာ ညေန (၄)နာရီထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ေအာက္သို႔ဆင္းလာကာ လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားသည္ကို ျမင္ရတတ္သည္။ 'မဟာေဆြ' သည္ မနက္ပိုင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ကရိလမ္းႏွင့္ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) ေထာင့္႐ွိ မက္သဒစ္ကဖီးတြင္ လာထိုင္တတ္ ၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ သိပ္မထြက္ေတာ့ဘဲ အိမ္မွာတေနကုန္ စာေရးသည္။
'မဟာေဆြ'သည္ သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူ စာေရးၿပီး သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူနားသည္။ ကိစၥဝိစၥ အေရးမႀကီးလွ်င္ 'မဟာေဆြ' သည္ သူ စာေရးေနခ်ိန္တြင္ ဘယ္ဧည့္သည္ကိုမွ် အေတြ႔မခံ။ ေန႔တိုင္း ညေန (၄)နာရီထိုးသည္ႏွင့္ 'မဟာေဆြ' သည္ အလုပ္သိမ္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ စခန္းခ်သည့္ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ေ႐ွ႔ကျဖတ္ၿပီး လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားတတ္သည္။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း, ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္, အသားကေၾကးနီေရာင္, ဆံပင္ကေနာက္ျမင့္ ခပ္တိုတို၊ စြပ္က်ယ္ လက္ျပတ္အကႌ်ႏွင့္ ႏွစ္တရာခ်ည္ လံုခ်ည္ အကြက္တံုးႀကီးကို ဝတ္ထား တတ္သည္။
ခဏေနလွ်င္ 'မဟာေဆြ' သည္ လမ္းထဲသို႔ျပန္ဝင္လာကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔စခန္းခ်ရာ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔ လာေရာက္ၿပီး စကားေျပာတတ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ပို၍ ေၾကးနီေရာင္သန္းလာကာ သူ႔အသံသည္ ပို၍က်ယ္လာသည္။ စူးဝါးသည့္ ခ်က္အရက္နံ႔သည္ မ်က္ႏွာေပၚ မွ ေဝ့ဝိုက္ျဖတ္သန္း သြားတတ္သည္။
သူသည္ စာေရးဆရာဘဝကို မၾကာခဏ ဂုဏ္ယူ၍ ေျပာေလ့႐ွိသည္။ စာေရးဆရာ ဘဝတြင္ တခါတရံ ခ်ာပါတီကို စားခဲ့ရေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ သူကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ အလုပ္ျဖစ္၍ စာေရးဆရာဘဝကို သူဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာတေယာက္ အေနျဖင့္ ဆင္းရဲမြဲေတရျခင္းသည္ ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိေသာ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႔ေသာ လူခ်မ္းသာတို႔၏ သိကၡာမဲ့ေသာဘဝမ်ိဳးႏွင့္ မလဲႏိုင္ေၾကာင္းျဖင့္ မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။
'မဟာေဆြ' သည္ စကားေတြကို တသြင္သြင္ေျပာၿပီးေနာက္ ထျပန္ သြားတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တားလွ်င္
"ငါက အခိ်န္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ေကာင္ကြ၊ ေသာက္ၿပီးရင္ ေစာေစာအိပ္ရမယ္။ (၇) နာရီဆိုရင္ ငါအိပ္ရာထဲ ေရာက္ေနၿပီ" ဟုေျပာၿပီး ျပန္သြားတတ္သည္။ လမ္းတြင္ ေတြ႔သမွ်လူကို ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္သြားသံကို တေလွ်ာက္လံုး ၾကားေနရသည္။
'ဇဝန' မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စတည္းခ်သည့္ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္ အေပၚ ထပ္တြင္ ေနသူျဖစ္၍ အျမဲလိုလို ေတြ႔ေနရသည္။ သူသည္ ပ်င္းလွ်င္ ေအာက္ထပ္သို႔လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာေနတတ္သည္။ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လိုက္ထိုင္တတ္သည္။ သူကေတာ့ 'မဟာေဆြ' လိုမဟုတ္ ဝိုင္းေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသလို အၾကာႀကီးေနသည္။
(သူဆံုးမည့္ႏွစ္က သူ႔အိမ္တြင္ ေမြးေန႔ဖိတ္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ ဝီစကီႏွင့္ ဧည့္ခံသည္။ ေနာက္တလ ႏွစ္လအၾကာတြင္ ေနာက္တခါ ေမြးေန႔လုပ္ျပန္သည္။ ဝီစကီႏွင့္ပင္ ဧည့္ခံျပန္သည္။
ကြၽန္ေတာ္က "တေလာကတြင္ ဆရာေမြးေန႔လုပ္ၿပီးၿပီ၊ ခုတခါလည္း ေမြးေန႔ပဲလား" ဟုေမးသည္။ သူက မ်က္မွန္ထဲက ျပံဳးရယ္ရင္း.... "ဟဲ..... ဟဲ....... အရင္တခါတုန္းက အဂၤလိပ္ရက္နဲ႔တြက္ျပီး လုပ္တဲ့ေမြးေန႔ဗ်၊ ခုေမြးေန႔က ျမန္မာရက္နဲ႔တြက္ၿပီး လုပ္တာ" ဟုေျပာသည္။
ေနာင္ ႏွစ္လေလာက္အၾကာတြင္ သူဆံုးၿပီဟု ၾကားလိုက္ရသည့္အခါ၌ ကြၽန္ေတာ္ သည္ အံ့အားသင့္ေနသည္။)
ထိုစဥ္က 'ဇဝန' မွာ ပိန္ပိန္ကေလး။ ဆံပင္ကလည္း က်ီးကန္းသိုက္လို ဆံပင္အ႐ွည္။ ေနာက္တြင္ လည္ဂုတ္အထိေရာက္သည္။ ေ႐ွ႔မွာလည္း နဖူးေပၚဝဲက်ေနသည္။ လမ္းထြက္လွ်င္ အေပၚအကႌ်၊ ဗန္ေကာက္လံုခ်ည္ ေပတင့္႐ွဴးဖိနပ္တို႔ျဖင့္ က်က်နန ဝတ္တတ္သည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ 'ဇဝန' သည္ လန္ခ်ားေပၚမွ ယိုင္တီးယိုင္တိုင္ျဖင့္ ဆင္းလာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႏွင့္ စကားေတြ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနသည္။
သူသည္ ထိုစဥ္က ဇဝနဂ်ာနယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဇဝနသတင္းစာ။ ေနာက္ အိုးေဝသတင္းစာသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အိုးေဝသတင္းစာသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့။ 'ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား'၊ 'ေကာလိပ္ဂ်င္'၊ 'ေကာလိပ္ၾကမ္းပိုး' တို႔ကိုဖတ္ၿပီး သူ႔ကို ဟာသဝတၳဳေရးဆရာ သက္သက္ဟု သေဘာထားခဲ့ သည္။
သို႔ရာတြင္ စစ္မျဖစ္မီ သူရိယာမဂၢဇင္းထဲတြင္ပါသည့္ သူ႔အလြမ္း ဝတၳဳေလးကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ အလြမ္းဝတၳဳက်ေတာ့လည္း အေရးေကာင္းသည္ပင္။ ဝတၳဳအမည္က 'လြမ္းေငြ႔ေဝေဝ' လား၊ ဘာလားမသိ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ စာေရးဆရာအသင္းမွာ အမႈေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ျမဝတီျပဇာတ္က, သည့္ႏွစ္က 'သုခ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔ႏွစ္ေယာက္ မပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ စာေရးဆရာ ျပဇာတ္တြင္ အခရာျဖစ္သည္။ ဇာတ္ခံု၏သေဘာကိုလည္း နားလည္ၾကသည္။ ပရိသတ္အထာ ကိုလည္း သိၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ ဇာတ္လိုက္၏ သူငယ္ခ်င္း မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
စာေရးဆရာျပဇာတ္မ်ားတြင္ ဇာတ္လိုက္မွာ အျမဲတမ္းလိုလို 'ေ႐ႊညာေမာင္'ျဖစ္သည္။ 'နတ္သွ်င္ေနာင္' ျပဇာတ္ကလွ်င္ 'ေ႐ႊညာေမာင္' က 'နတ္သွ်င္ေနာင္'။ 'ျမဝတီ' ျပဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ျမဝတီမင္းႀကီး'။ 'ဝန္းဇင္းမင္းရာဇာ' ကဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာ'။ 'လိႈင္ ထိပ္ေခါင္တင္' ျပဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ကေနာင္မင္းသား'။ ထိုအခါတြင္ 'သုခ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔က ဇာတ္လိုက္၏ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူတို႔သံုးေယာက္မွာ အေပးအယူညီသည္။ 'ဇဝန' ႏွင့္ 'သုခ' ထြက္လာလွ်င္ ပရိသတ္မ်ား ပါးစပ္ေစ့၍ မေနရေတာ့ တဝါးဝါး ပြဲက်ေနေတာ့သည္။
ထိုႏွစ္ကမူ 'ဇဝန' ႏွင့္ 'သုခ' တို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူငယ္ထဲက တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ခုသြားကာ ပြဲလာမကၾက။ ပထမဆံုးရက္ ေန႔ပြဲႏွင့္ညပြဲကို ကၾကသည့္အခါတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အစား တျခားလူကို လူစားထိုးရသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မမီႏိုင္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ အ႐ွိန္အဝါႀကီးသည့္ စာေရးဆရာႀကီးေတြလည္း ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ ဇာတ္သေဘာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ မပါေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပဇာတ္သည္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ပရိသတ္မေျပာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ မႀကိဳက္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ 'ေဒၚမမေလး' လိုက္သြားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဝင္ကေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရသည္။ 'ဇဝန' အိမ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ သူက "ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဖိုးက,ခ်င္ ျဖစ္ေနတာ အေတာ္ပဲ" ဟုရယ္ေမာ ေျပာၿပီး ထ,လိုက္လာသည္။
၅၁ လမ္းထဲမွာပင္ 'မဟာေဆြ' ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ 'ေမၿမဳိ႔ေမာင္' ႐ွိသည္။ 'ေမၿမိဳ႔ေမာင္' မွာ အခ်စ္ဝတၳဳေတြကို ေရးတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ 'ေ႐ႊအ' ဆိုသည့္ သူ႔ဟာသ ကေလာင္က ပို၍စူး႐ွသည္။ စစ္မျဖစ္မီတုန္း က 'ရန္ကုန္ဆိုတာ' ဆိုသည့္ ဟာသဝတၳဳတပုဒ္ေရးသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ လားမသိ။ 'ေခတ္သစ္ရန္ကုန္ဆိုတာ' ဆိုသည့္ စာအုပ္တအုပ္ ထြက္ ေသးသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ေ႐ွ႔က ေဆးလိပ္မီးၫႇိရန္ထားသည့္ ႀကိဳးစကို မီးေလာင္ေနသည္ ဆိုျပီး မီးသြားၫိႇမ္းသည့္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာသား ခပ္အအျဖစ္ပံုမ်ားမွာ သူ႔ကေလာင္ဖ်ား မွထြက္လာသည့္ ပ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း သူသည္ 'ေ႐ႊစာေျပာင္' ဆိုသည့္ ဟာသ စာေစာင္ေလး တခုကို ထုတ္ေဝခဲ့ေသးသည္။ သူသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းကို တခါတေလ လာတတ္သည္။
'သာဓု' မွာ ၄၈လမ္းမွေန၍ သစၥာမဂၢဇင္း ထုတ္ေနသည္။ စပယ္ယာ ေတြလြယ္သည့္ လြယ္အိတ္ေသးေသးေလးကိုလြယ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသို႔ ေရာက္လာတတ္ သည္။ သူလာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လက္သီးႏွင့္ ထုေတာ့မလို ႐ြယ္ျပီးမွ ဆလံေပးတတ္ သည္။
၅၁ လမ္းတြင္ေနေသာ စာေရးဆရာတေယာက္ က်န္ေသးသည္။ 'လင္းယုန္နီ' ျဖစ္သည္။ 'လင္းယုန္နီ' သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ျဖစ္ျပီး သူက နည္းနည္းေစာသည္။ သူ၏ 'ခ်စ္မမ'၊ 'မမျမင့္'၊ 'ခ်စ္ေသာမမ'၊ 'ခ်စ္မမျမင့္' စသည္တို႔မွာ ထိုစဥ္က လူငယ္ေတြ အသည္းစြဲခဲ့ၾက သည့္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားျဖစ္သည္။
သူ႔ဇာတ္လိုက္ 'ေမာင္ေစာလြင္' က ခပ္ေပေပ ခပ္ေတေတ ေကာင္း ေလး။ 'မမျမင့္' ႏွင့္ ခြဲ၍ျပန္ခါနီးတိုင္း ဓာတ္တိုင္ကို ခဲျဖင့္ေပါက္၍ ထြက္သြားတတ္သည္။ ဖိလစ္ေမာရစ္ စီးကရက္ကို ေသာက္သည္။ 'မမျမင့္' က သူ႔ကိုစြန္႔ခြါသြားသည့္အခါ၌-
"မမျမင့္ရယ္....မမျမင့္အတြက္ ေမာင္ေစာလြင္တေယာက္ ငရဲကို သြားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္အထပ္ကို သြားမွာလဲဆိုတာကိုေလာက္ေတာ့ ေမးလိုက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္" ဆိုသည့္ စကားမ်ားျဖင့္ သူ႔ဝတၳဳကို အဆံုးသတ္ ထားသည္။
'လင္းယုန္နီ' သည္လည္း မက္သဒစ္ကေဖးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားပြဲသို႔ လာ၍ထိုင္ေလ့ ႐ွိသည္။
[၃]
၄၅ လမ္းမွာ ထိုစဥ္က တိုက္တာေတြ သိပ္မ႐ွိ။ တဲေတြ၊ တိုက္ေဟာင္းေတြ၊ တိုက္ၿပိဳတိုက္ပ်က္ေတြသာ႐ွိသည္။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတိုက္မွာ ၄၅ လမ္းထိပ္က လမ္းၾကားေလးထဲက တဲကေလးတလံုးတြင္ျဖစ္သည္။
'ျပည့္စံု' (ကိုေက်ာ္႐ိုး) သည္ တကယ့္ ပိန္လွပ္လွပ္ကေလး။ သူ၏ ျဖဴေဖြးေသာ အသားေပၚတြင္ ျဖဴေဖြးသည့္ စြပ္က်ယ္အက်ႌေလးကို ဝတ္ထားၿပီး ပေလကပ္လံုခ်ည္ေလးကို ဝတ္ထားတတ္သည္။ ေ႐ႊကိုင္းတပ္ထားေသာ မ်က္မွန္ထဲမွာ အျမဲလိုလိုျပံဳးေနတတ္သည္။ သူက ေကာင္းေကာင္းက်န္းမာသည္ရယ္လို႔မ႐ွိ။ တခါတခါတြင္ ဖ်ားေနတတ္သည္။ တခါ တခါတြင္ မူးခနဲမိုက္ခနဲျဖစ္သြား၍ မၾကာခဏ ေဆး႐ံုတက္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူ႔မဂၢဇင္းတိုက္ကို ေကာ္ပီသြားေပးရင္း ေနာက္ေတာ့ခင္သြားၾက သည္။ သူ႔မဂၢဇင္းတိုက္မွာ လူမ်ားလွ်င္ ထိုင္စရာမ႐ွိေတာ့။ ဧည့္သည္မ်ား၍ ထိုင္စရာမ႐ွိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ႐ွိ ႏွစ္ထပ္သစ္သားတန္းလ်ားႀကီး ေအာက္ထပ္႐ွိ ကာကာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ သြားထိုင္တတ္သည္။ အေပၚထပ္အခန္းတခန္းတြင္ 'မင္းေဆြ' ေနသည္။ 'မင္းေဆြ' ကိုကား ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း အသိအကြၽမ္း မျဖစ္လိုက္ရပါ။ တခါႏွစ္ခါေလာက္သာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သူ႔ဝတၳဳေတြကို သေဘာက်ခဲ့သည္။ 'ေျဖလည္းမေျပ'၊ 'မယ့္တကိုယ္'၊ 'စေနမ'၊ 'မ,ႏိုင္ငံ'၊ 'လင္'၊ 'ေသြး'၊ 'ဓား'၊ 'စစ္ေျပးမ'၊ စသည္.....။
ေသြးေသာက္တိုက္သို႔ လာေလ့႐ွိသူတေယာက္မွာ 'ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္' ျဖစ္သည္။ သည္တုန္းက 'ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္' သည္ ရန္ကုန္သို႔ မေရာက္ေသး။ ျပည္တြင္ သစ္ကုန္သည္ လုပ္ေနသည္။ သူကတကယ့္ ဇာတ္လိုက္။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း, ႐ုပ္ေျဖာင့္ ေျဖာင့္, စပို႔ ႐ွပ္လက္တို, နက္ျပာေရာင္သကၠလပ္ေဘာင္းဘီတို, စေတာ့ကင္းေျခအိပ္႐ွည္, ေဖာ့ဦးထုပ္, ႐ိုးအင္ကို႐ွဴးဖိနပ္တို႔ကို ဝတ္ဆင္ထားကာ ဒန္ဟီးလ္ ေဆးတံကိုခဲလ်က္။
သူက 'ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထည္းရယ္' ႏွင့္ 'လြမ္းရစ္ေတာ့သက္လွယ္ရယ္' တို႔ကို ေရးျပီးျပီ။ သူေရာက္လာလွ်င္ လမ္းထိပ္က ကာကာဆိုင္သို႔ေခၚသြားကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လက္ဖက္ရည္တိုက္တတ္သည္။ အဂၤလိပ္ ဒႆနဆရာ စီအီးအမ္ဂ်ပ္ႏွင့္ ဘးနတ္ေ႐ွာတို႔၏ စာမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာတတ္သည္။ သူသည္ ၿဗိတိ္သွ်စစ္တပ္တြင္ အမႈထမ္းခဲ့ သူျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားကို လွပသြက္လက္စြာ ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။
အမ်ားအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ ကရိလမ္းေထာင့္႐ွိ မက္သဒစ္ဘ၏ မက္သဒစ္ကဖီးျဖစ္သည္။ မက္သဒစ္ကဖီးက 'အဘဦးခင္'မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အလိုလိုက္သည္။ အေႂကြးလည္းရသည္။ အလကားတိုက္သည့္အခါလည္း တိုက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးတြင္ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္႐ွိသည္။ ငါးေသတၱာေၾကာ္ႏွင့္ ပဲျပဳတ္ ထမင္းေၾကာ္တပြဲမွ တမူးလား၊ သံုးပဲလားမသိ။ ငါးမူး (ျပားငါးဆယ္) ေလာက္႐ွိလွ်င္ ထမင္း ေၾကာ္၊ လက္ဖက္ရည္၊ စီးကရက္ ဝမ္းဆက္အျပည့္ရသည္။
တခါတရံ ႏွင္းပန္းလမ္းတြင္ေနသည့္ 'ဒဂုန္ဦးလွေဘ' ေရာက္လာတတ္သည္။ ဒဂုန္ဦးလွေဘမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူလည္း သည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ မက္သဒစ္ကဖီးတြင္ စာေရးဆရာေတြအျပင္ ပန္းခ်ီဆရာေတြလည္း လာၾကသည္။ ဇီဇဝါလမ္းတြင္ေနသည့္ 'ကိုစန္းလြင္' မွာကြၽန္ေတာ္တို႔ မေရာက္မီကတည္းက မက္သဒစ္ကဖီးမွာ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္။ သူ႐ွိလွ်င္ 'ဗဂ်ီေအာင္စိုး'၊ 'ပန္းခ်ီလွစိုး' တို႔လည္း ေန႔တိုင္းလိုလို ေရာက္လာတတ္သည္။
ကရိလမ္းသည္ ေႏြဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ပိေတာက္႐ြက္ေတြ ေႂကြျပီး ပိေတာက္ပင္မ်ားတြင္ ႐ြက္ႏုသစ္ေလးေတြ ေဝလာစျပဳၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထဲက မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္မွ ဆင္းလာရင္း လြန္ခဲ့သည့္ ၄၅ ႏွစ္ေလာက္က ႐ႈခင္းကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။
ႏွစ္ပဲတန္၊ ေလးပဲတန္ ဝတၳဳေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ား။ ႐ွစ္ပဲတန္ ဆယ့္ႏွစ္ပဲတန္ ဝတၳဳေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ား။ ႏွစ္က်ပ္တန္မဂၢဇင္း ေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ားသည္ သည္ေနရာတဝိုက္မွာ လာ၍စုစည္း မိေနၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထိပ္မွထြက္ၿပီး တခါက မင္းေဆြေနခဲ့သည့္ ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ထိုႏွစ္ထပ္တန္းလ်ားႀကီး မ႐ွိေတာ့ပါ။ ၿမိဳ႔မအုန္းေနခဲ့သည့္ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ေဒဝ ဆိုင္ဖြင့္ခဲ့သည့္ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ခဲ့သည့္ မက္သဒစ္ကဖီး ေနရာေလးကို ၾကည့္သည္။
ဘာတခုကိုမွ် မေတြ႔ရေတာ့။ ၄၅ ႏွစ္အတြင္းတြင္ တံတားေအာက္မွာ ေရေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စီးဆင္းသြားၾကေလၿပီ မသိ။
သို႔ရာတြင္.......
ေရအလ်ဥ္သည္ အစဥ္မျပတ္ စီးဆင္းေနမည္သာ...............။
ျမသန္းတင့္
မေဟသီမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁ဝဝ။
၁၉၉၃ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားေသာေရအလ်ဥ္
ေရးသူ- ျမသန္းတင့္
[၁]
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားသံေတြ၊ ဟြန္းသံ ေတြ ဆူညံေနသေလာက္ လမ္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ တိုက္သစ္ အိမ္သစ္ေတြကို ျမင္ရေသာ္လည္း အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္မူ တိုက္ေဟာင္း အိမ္ေဟာင္းေတြ က်န္ေနေသးသည္။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေတြမွာ စကၠဴပန္း႐ံုေလးေတြ၊ ဗာဒံပင္ဝိုင္းဝိုင္းကေလးေတြ စိမ္းစိုေအးျမေနသည္။
က်ယ္ဝန္း၍ ေလေကာင္းေလသန္႔ရသည့္ မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ အေပၚထပ္သို႔ ေရာက္သြားသည့္အခါတြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ႀကီးမွ အိမ္တအိမ္သို႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္မတူ။ ၿမဳိ႔ျပသဲ ကႏၱာရႀကီးထဲက အိုေအစစ္ကေလးတခုကို ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
မေဟသီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႏွင့္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ႀကဳံလွ်င္ သူတို႔မဂၢဇင္းတိုက္ကို ဝင္ပါဟု မၾကာခဏ ဖိတ္တတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ တေလာကမွ လမ္းၾကံဳ သျဖင့္ မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ ႐ွိရာကို ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ကိုသာမဟုတ္။ မဂၢဇင္းတိုက္တည္ရာ ၄၅ လမ္းကို မေရာက္ျဖစ္ သည္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။
ဟိုတုန္းက ၄၅ လမ္းကို မၾကခဏ ေရာက္ျဖစ္သည္။ မၾကာခဏပင္ မဟုတ္ပါ။ ေန႔တိုင္းေလာက္ပင္ ေရာက္ျဖစ္ပါသည္။
ဟိုတုန္းက ဆိုသည္မွာ စစ္ၿပီးစ ၁၉၄၇-၄၈ ခုႏွစ္တဝိုက္။ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီေကာ။
[၂]
ထိုစဥ္က ေန႔တိုင္းလိုလို ၄၅ လမ္းထဲသို႔ ေရာက္ရသည္မွာ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ေခ်။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း တိုက္႐ွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တသိုက္က ၅၁လမ္း ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ စတည္းခ်တတ္သည္။ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ေက်ာ္လင္းစာေပ 'ကိုအုန္းျမင့္' ႏွင့္ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ 'ေစာဦး'တို႔ တည္ေထာင္ တည္းျဖတ္သည့္ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ ျဖစ္သည္။ ေနာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တေတြ စာေပသစ္မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေဝၾကသည့္ အခါတြင္လည္း ထိုေနရာမွာပင္ စတည္း ခ်ၾကသည္။
ထိုစဥ္က ရန္ကုန္အေ႐ွ႔ပိုင္းသည္ စာေရးဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအား ေတြ႔ႏိုင္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ မဂၢဇင္းတိုက္မ်ား၊ ပံုႏွိပ္တိုက္ မ်ားကလည္း အေ႐ွ႔ပိုင္းမွာပင္ ႐ွိတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေက်ာင္းမွၿမိဳ႔ထဲသို႔လာလွ်င္ ေရေက်ာ္ဘက္ကို ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားတတ္သည္။
စစ္မျဖစ္မီက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က စာေရးဆရာႀကီးမ်ားက အစ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ စာေရးဆရာငယ္အထိ လူစံုတက္စံုေတြ႔ ရတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရက်ာ္သို႔ေရာက္ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာဝတၳဳေခတ္ဦးဟု ေခၚႏိုင္ေသာ ႏွစ္ပဲတန္ဝတၳဳေခတ္ႏွင့္ ေလးပဲတန္ဝတၳဳေခတ္ တုန္းက ဝတၳဳေတြကို လႈိင္လိႈင္ေရးခဲ့ၾကေသာ 'သခၤါ' သည္ ေရေက်ာ္ထဲမွာ ေနသည္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ဆံပင္ထူထူ, အသားျဖဴျဖဴ, ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေႏွာင္းေႏွာင္း, မ်က္ႏွာထားက အစဥ္ခ်ိဳေန တတ္သည္။ စကားေျပာလွ်င္ တိုးတိုးေျပာတတ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ 'သခၤါ'ကို ျမင္ရသည့္အခါတြင္ ႏွစ္ပဲတန္လား, ေလးပဲတန္လားမသိ။ ဝတၳဳေခတ္ဦးက ေပၚခဲ့သည့္ '႐ွက္လြန္းလို႔' ဝတၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ကို ေျပး၍ သတိရေနသည္။
'သခၤါ' သည္ စာေရးဆရာျပဇာတ္က,လွ်င္ ဘုရင္ခန္းက ပါတတ္သည္။ ညီလာခံတြင္ သန္လ်က္ကို ဝင့္၍ဝင့္၍ တိုင္းေရးျပည္ရာကို ေဆြးေႏြးေနေသာ 'သခၤါ'၏ အသံသည္ ဇာတ္႐ံုထဲတြင္ ဟိန္းေနတတ္သည္။
တခါတြင္ 'သခၤါ'သည္ ဘယ္သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနသည္မသိ။ "ေဟ့....... သခၤါတဲ့ကြ...... ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၾကာက္လို႔ ပုလိပ္ကထြက္ၿပီး စာေရးဆရာ လုပ္တာ....." ဟုႀကိမ္းေနသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ဇာတ္စင္ေပၚတြင္ ကိုင္သည့္ သန္လ်က္သည္ ေျပာင္လက္ေနသည္။
ဘုရင္ အဝတ္အစားေတြဝတ္၍ မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အေဖြးသားျဖင့္ ကန္႔လန္႔ကာၾကားတြင္ သန္လ်က္ႀကိမ္းႀကိမ္းေနေသာ 'သခၤါ' ကိုၾကည့္၍ ဇာတ္စင္ေနာက္မွ လူမ်ားသည္ ျပံဳးေန ၾကသည္။
ေရေက်ာ္တြင္ 'သခၤါ' သာမဟုတ္။ ငယ္ငယ္က ဝတၳဳေတြေရးခဲ့သည့္ 'ၿမိဳ႔မအုန္း' လည္း႐ွိသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက 'ၿမိဳ႔မအုန္း' ၏ 'အုံ႔ပုန္းခ်စ္' ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ႏွစ္ပဲတန္လား၊ ေလးပဲတန္လား မမွတ္မိ။ သည္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္အသက္ (၁ဝ) ႏွစ္ေလာက္သာ ႐ွိေသးသျဖင့္ လူႀကီးေတြမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ပုန္း ဖတ္ခဲ့ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခတ္တုန္းက အပ်ိဳေပါက္,လူပ်ိဳေပါက္ေတြမွ ဝတၳဳဖတ္သင့္သည္ ဟူေသာ အစြဲ႐ွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔မတိုင္ခင္တုန္းကမူ အပ်ိဳေပါက္, လူပ်ိဳေပါက္ ပင္လွ်င္ ဝတၳဳမဖတ္ရ။
မႏၱေလး 'ေမာင္ခင္ေမာင္' ခၚ 'လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး' ေရးသည့္ 'သန္းသန္း' ဝတၳဳတို႔၊ 'ခင္ျမင့္ႀကီး' ဝတၳဳတို႔၊ 'ပီမိုးနင္း'၏ 'ပြဲစားႀကီး ဂရာ႐ြတ္ကို ျမာခြၽတ္ခန္း' ဝတၳဳတို႔ဆိုလွ်င္ အပ်ိဳေပါက္, လူပ်ိဳေပါက္ေတြပင္ ဖတ္ခြင့္မရ။ အလဇၨီစာေပဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္......
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာ၍ ထိုင္တတ္ေသာ 'ၿမိဳ႔မအုန္း' ကို ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ သူကေတာ့ 'သခၤါ' လို ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ မဟုတ္။ အသားမည္းမည္း, ခပ္ဝဝ, အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္, ေကာ္ကိုင္းတပ္ မ်က္မွန္ထူထူထဲမွ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရယ္ေနတတ္သည္။
တခါတရံတြင္ လူငယ္ေတြၾကားထဲလာ၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာ၍ ထိုင္တတ္ေသာသူ မ်ားမွာ ဆရာႀကီး 'မြန္းဓာတု' ႏွင့္ 'ေ႐ႊစၾကာ' တို႔ ျဖစ္သည္။
ဆရာႀကီး 'မြန္းဓာတု' မွာ ဝတၳဳေရးဆရာမဟုတ္ပါ။ တခါတရံတြင္သာ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ေလာကဓာတ္ ပညာ(သိပၸံပညာ)ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္စ, ေတြ႔စဥ္ကတည္း ကပင္လွ်င္ 'မြန္းဓာတု'သည္ အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနေလၿပီ။
'ေ႐ႊစၾကာ' ကား အျမဲတမ္းလိုလို အေပၚအကႌ်, ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ဆက္စံု႐ွဴးဖိနပ္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ လာသည့္အခါမွာပင္ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ အေပၚအကႌ်ကို ဝတ္ဆင္ထားတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေလး ကတည္းက ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။
လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေ႐ႊစၾကာသည္ ရာဇဝင္အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို အမ်ားဆံုး ေရးခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ သူ႔ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားပင္လွ်င္ ဆယ္ဂဏန္း ေလာက္ ႐ွိမည္ထင္သည္။ 'နာခံေတာ္'၊ 'အေထာက္ေတာ္'၊ 'ကုန္းေဘာင္ျပင္သစ္'၊ 'ေစာဥမၼာ'၊ 'ဝန္ႀကီးေယာက္ဖ' စသည္......။
'ေ႐ႊစၾကာ' သည္ သူ႔ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို ေတာင္ငူေခတ္၊ ပင္းယေခတ္ ႏွင့္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တို႔ကို ေနာက္ခံထားေရးေလ့႐ွိသည္။ အခ်စ္၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လွ်ိဳ႔ဝွက္ၾကံစည္မႈ စသည္တို႔ကို ယွက္လိမ္ရက္ေဖာက္ထားသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သျဖင့္ ဖတ္၍ေကာင္းသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝိုင္းသို႔ လာတတ္သည့္ ေနာက္စာေရးဆရာတေယာက္မွာ 'ရဲသမိန္' ျဖစ္သည္။ စစ္မျဖစ္ခင္တုန္းက သူ႔ဝတၳဳေလးတပုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ၿပီး စြဲလမ္းခဲ့ဖူးသည္။ သူက စာမ်ားမ်ားမေရး။ စစ္မျဖစ္မီတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ စာအုပ္တိုက္ႀကီးတတိုက္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ေအာင္ျမင္ေသာဝတၳဳမ်ား၊ က်မ္းစာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ သူ႔စာအုပ္ တိုက္အမည္မွာ 'ဘီေက' စာအုပ္တိုက္ျဖစ္သည္။ သူ႔အမည္အရင္းက 'ဦးဘႀကဳိင္' ျဖစ္၍ သူ႔စာအုပ္တိုက္ကို 'ဘီေက' စာအုပ္တိုက္ ဟု အမည္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္တအုပ္ကို စာတိုက္မွတဆင့္ မွာ၍ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။ စာအုပ္မွာ 'မဟာေဆြ' ၏ 'အခ်စ္ျပႆနာ' ဆိုသည့္စာအုပ္ျဖစ္သည္။
ထိုစာအုပ္မွာ ေနာင္တြင္ ညစ္ညမ္းသည္ဟုဆိုကာ အစိုးရကတရားစြဲၿပီး ႐ံုးတင္ စစ္သည္။ စာေရးသူႏွင့္ ထုတ္ေဝသူကို တရား႐ံုးက ႐ံုးမင္းတထိုင္ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပး သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနသည္။ ႐ံုးမင္းတထိုင္ဆိုသည္မွာ တရားသူႀကီး ဤအမႈစစ္ေဆး သည့္ ႐ံုးတက္ခ်ိန္တခ်ိန္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
စစ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ 'ရဲသမိန္' သည္ စာသိပ္မေရးေတာ့။ ေရေက်ာ္သမဝါယမတြင္ မန္ေနဂ်ာလုပ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္လွ်င္ 'ရဲသမိန္' ဆီသြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ အတိုက္ခိုင္းတတ္သည္။
ေရေက်ာ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အျမဲတမ္းလိုလို လက္ဖက္ရည္ အတိုက္ခိုင္းသည့္ စာေရးဆရာတေယာက္မွာ 'ေဒဝ' (ေခၚ)ကိုေစာခိုင္ ျဖစ္သည္။ 'ကိုေစာခိုင္' ကေတာ့ ဝတၳဳေခတ္ဦးက ဝတၳဳေရးဆရာမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ 'မစိမ္းပင္' ဆိုသည့္ လံုးခ်င္းဝတၳဳျဖင့္ နာမည္ႀကီးလာသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ စာကို အေပ်ာ္တမ္းေရးျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ႔အလုပ္မွာ ေဆးတိုက္ဖြင့္ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေနထိုင္မေကာင္းလွ်င္ သူ႔ေဆးတိုက္ဝင္ျပီး ေဆးအလကားထိုးၾကသည္။
'ကိုေဒဝ' သည္ လာသမွ် စာေရးဆရာကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ၿပီး ေဆးအလကား ထိုးေပးတတ္သည္။ သူ၏ အမွန္ဆံုးေဖာက္သည္မွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ျဖစ္သည္။
'မဟာေဆြ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔မွာ ႐ွစ္ပဲတန္ႏွင့္ ဆယ့္ႏွစ္ပဲတန္ဝတၳဳေခတ္တြင္ ထင္႐ွားေသာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ ဦးစလံုးမွာ ၅၁ လမ္းထဲတြင္ ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေန႔တိုင္းလိုလို ေတြ႔တတ္သည္။
'မဟာေဆြ' မွာ ညေန (၄)နာရီထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ေအာက္သို႔ဆင္းလာကာ လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားသည္ကို ျမင္ရတတ္သည္။ 'မဟာေဆြ' သည္ မနက္ပိုင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ကရိလမ္းႏွင့္ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) ေထာင့္႐ွိ မက္သဒစ္ကဖီးတြင္ လာထိုင္တတ္ ၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ သိပ္မထြက္ေတာ့ဘဲ အိမ္မွာတေနကုန္ စာေရးသည္။
'မဟာေဆြ'သည္ သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူ စာေရးၿပီး သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူနားသည္။ ကိစၥဝိစၥ အေရးမႀကီးလွ်င္ 'မဟာေဆြ' သည္ သူ စာေရးေနခ်ိန္တြင္ ဘယ္ဧည့္သည္ကိုမွ် အေတြ႔မခံ။ ေန႔တိုင္း ညေန (၄)နာရီထိုးသည္ႏွင့္ 'မဟာေဆြ' သည္ အလုပ္သိမ္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ စခန္းခ်သည့္ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ေ႐ွ႔ကျဖတ္ၿပီး လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားတတ္သည္။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း, ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္, အသားကေၾကးနီေရာင္, ဆံပင္ကေနာက္ျမင့္ ခပ္တိုတို၊ စြပ္က်ယ္ လက္ျပတ္အကႌ်ႏွင့္ ႏွစ္တရာခ်ည္ လံုခ်ည္ အကြက္တံုးႀကီးကို ဝတ္ထား တတ္သည္။
ခဏေနလွ်င္ 'မဟာေဆြ' သည္ လမ္းထဲသို႔ျပန္ဝင္လာကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔စခန္းခ်ရာ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔ လာေရာက္ၿပီး စကားေျပာတတ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ပို၍ ေၾကးနီေရာင္သန္းလာကာ သူ႔အသံသည္ ပို၍က်ယ္လာသည္။ စူးဝါးသည့္ ခ်က္အရက္နံ႔သည္ မ်က္ႏွာေပၚ မွ ေဝ့ဝိုက္ျဖတ္သန္း သြားတတ္သည္။
သူသည္ စာေရးဆရာဘဝကို မၾကာခဏ ဂုဏ္ယူ၍ ေျပာေလ့႐ွိသည္။ စာေရးဆရာ ဘဝတြင္ တခါတရံ ခ်ာပါတီကို စားခဲ့ရေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ သူကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ အလုပ္ျဖစ္၍ စာေရးဆရာဘဝကို သူဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာတေယာက္ အေနျဖင့္ ဆင္းရဲမြဲေတရျခင္းသည္ ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိေသာ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႔ေသာ လူခ်မ္းသာတို႔၏ သိကၡာမဲ့ေသာဘဝမ်ိဳးႏွင့္ မလဲႏိုင္ေၾကာင္းျဖင့္ မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။
'မဟာေဆြ' သည္ စကားေတြကို တသြင္သြင္ေျပာၿပီးေနာက္ ထျပန္ သြားတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တားလွ်င္
"ငါက အခိ်န္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ေကာင္ကြ၊ ေသာက္ၿပီးရင္ ေစာေစာအိပ္ရမယ္။ (၇) နာရီဆိုရင္ ငါအိပ္ရာထဲ ေရာက္ေနၿပီ" ဟုေျပာၿပီး ျပန္သြားတတ္သည္။ လမ္းတြင္ ေတြ႔သမွ်လူကို ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္သြားသံကို တေလွ်ာက္လံုး ၾကားေနရသည္။
'ဇဝန' မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စတည္းခ်သည့္ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္ အေပၚ ထပ္တြင္ ေနသူျဖစ္၍ အျမဲလိုလို ေတြ႔ေနရသည္။ သူသည္ ပ်င္းလွ်င္ ေအာက္ထပ္သို႔လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာေနတတ္သည္။ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လိုက္ထိုင္တတ္သည္။ သူကေတာ့ 'မဟာေဆြ' လိုမဟုတ္ ဝိုင္းေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသလို အၾကာႀကီးေနသည္။
(သူဆံုးမည့္ႏွစ္က သူ႔အိမ္တြင္ ေမြးေန႔ဖိတ္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ ဝီစကီႏွင့္ ဧည့္ခံသည္။ ေနာက္တလ ႏွစ္လအၾကာတြင္ ေနာက္တခါ ေမြးေန႔လုပ္ျပန္သည္။ ဝီစကီႏွင့္ပင္ ဧည့္ခံျပန္သည္။
ကြၽန္ေတာ္က "တေလာကတြင္ ဆရာေမြးေန႔လုပ္ၿပီးၿပီ၊ ခုတခါလည္း ေမြးေန႔ပဲလား" ဟုေမးသည္။ သူက မ်က္မွန္ထဲက ျပံဳးရယ္ရင္း.... "ဟဲ..... ဟဲ....... အရင္တခါတုန္းက အဂၤလိပ္ရက္နဲ႔တြက္ျပီး လုပ္တဲ့ေမြးေန႔ဗ်၊ ခုေမြးေန႔က ျမန္မာရက္နဲ႔တြက္ၿပီး လုပ္တာ" ဟုေျပာသည္။
ေနာင္ ႏွစ္လေလာက္အၾကာတြင္ သူဆံုးၿပီဟု ၾကားလိုက္ရသည့္အခါ၌ ကြၽန္ေတာ္ သည္ အံ့အားသင့္ေနသည္။)
ထိုစဥ္က 'ဇဝန' မွာ ပိန္ပိန္ကေလး။ ဆံပင္ကလည္း က်ီးကန္းသိုက္လို ဆံပင္အ႐ွည္။ ေနာက္တြင္ လည္ဂုတ္အထိေရာက္သည္။ ေ႐ွ႔မွာလည္း နဖူးေပၚဝဲက်ေနသည္။ လမ္းထြက္လွ်င္ အေပၚအကႌ်၊ ဗန္ေကာက္လံုခ်ည္ ေပတင့္႐ွဴးဖိနပ္တို႔ျဖင့္ က်က်နန ဝတ္တတ္သည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ 'ဇဝန' သည္ လန္ခ်ားေပၚမွ ယိုင္တီးယိုင္တိုင္ျဖင့္ ဆင္းလာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႏွင့္ စကားေတြ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနသည္။
သူသည္ ထိုစဥ္က ဇဝနဂ်ာနယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဇဝနသတင္းစာ။ ေနာက္ အိုးေဝသတင္းစာသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အိုးေဝသတင္းစာသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့။ 'ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား'၊ 'ေကာလိပ္ဂ်င္'၊ 'ေကာလိပ္ၾကမ္းပိုး' တို႔ကိုဖတ္ၿပီး သူ႔ကို ဟာသဝတၳဳေရးဆရာ သက္သက္ဟု သေဘာထားခဲ့ သည္။
သို႔ရာတြင္ စစ္မျဖစ္မီ သူရိယာမဂၢဇင္းထဲတြင္ပါသည့္ သူ႔အလြမ္း ဝတၳဳေလးကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ အလြမ္းဝတၳဳက်ေတာ့လည္း အေရးေကာင္းသည္ပင္။ ဝတၳဳအမည္က 'လြမ္းေငြ႔ေဝေဝ' လား၊ ဘာလားမသိ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ စာေရးဆရာအသင္းမွာ အမႈေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ျမဝတီျပဇာတ္က, သည့္ႏွစ္က 'သုခ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔ႏွစ္ေယာက္ မပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ စာေရးဆရာ ျပဇာတ္တြင္ အခရာျဖစ္သည္။ ဇာတ္ခံု၏သေဘာကိုလည္း နားလည္ၾကသည္။ ပရိသတ္အထာ ကိုလည္း သိၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ ဇာတ္လိုက္၏ သူငယ္ခ်င္း မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
စာေရးဆရာျပဇာတ္မ်ားတြင္ ဇာတ္လိုက္မွာ အျမဲတမ္းလိုလို 'ေ႐ႊညာေမာင္'ျဖစ္သည္။ 'နတ္သွ်င္ေနာင္' ျပဇာတ္ကလွ်င္ 'ေ႐ႊညာေမာင္' က 'နတ္သွ်င္ေနာင္'။ 'ျမဝတီ' ျပဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ျမဝတီမင္းႀကီး'။ 'ဝန္းဇင္းမင္းရာဇာ' ကဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာ'။ 'လိႈင္ ထိပ္ေခါင္တင္' ျပဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ကေနာင္မင္းသား'။ ထိုအခါတြင္ 'သုခ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔က ဇာတ္လိုက္၏ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူတို႔သံုးေယာက္မွာ အေပးအယူညီသည္။ 'ဇဝန' ႏွင့္ 'သုခ' ထြက္လာလွ်င္ ပရိသတ္မ်ား ပါးစပ္ေစ့၍ မေနရေတာ့ တဝါးဝါး ပြဲက်ေနေတာ့သည္။
ထိုႏွစ္ကမူ 'ဇဝန' ႏွင့္ 'သုခ' တို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူငယ္ထဲက တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ခုသြားကာ ပြဲလာမကၾက။ ပထမဆံုးရက္ ေန႔ပြဲႏွင့္ညပြဲကို ကၾကသည့္အခါတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အစား တျခားလူကို လူစားထိုးရသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မမီႏိုင္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ အ႐ွိန္အဝါႀကီးသည့္ စာေရးဆရာႀကီးေတြလည္း ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ ဇာတ္သေဘာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ မပါေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပဇာတ္သည္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ပရိသတ္မေျပာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ မႀကိဳက္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ 'ေဒၚမမေလး' လိုက္သြားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဝင္ကေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရသည္။ 'ဇဝန' အိမ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ သူက "ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဖိုးက,ခ်င္ ျဖစ္ေနတာ အေတာ္ပဲ" ဟုရယ္ေမာ ေျပာၿပီး ထ,လိုက္လာသည္။
၅၁ လမ္းထဲမွာပင္ 'မဟာေဆြ' ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ 'ေမၿမဳိ႔ေမာင္' ႐ွိသည္။ 'ေမၿမိဳ႔ေမာင္' မွာ အခ်စ္ဝတၳဳေတြကို ေရးတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ 'ေ႐ႊအ' ဆိုသည့္ သူ႔ဟာသ ကေလာင္က ပို၍စူး႐ွသည္။ စစ္မျဖစ္မီတုန္း က 'ရန္ကုန္ဆိုတာ' ဆိုသည့္ ဟာသဝတၳဳတပုဒ္ေရးသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ လားမသိ။ 'ေခတ္သစ္ရန္ကုန္ဆိုတာ' ဆိုသည့္ စာအုပ္တအုပ္ ထြက္ ေသးသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ေ႐ွ႔က ေဆးလိပ္မီးၫႇိရန္ထားသည့္ ႀကိဳးစကို မီးေလာင္ေနသည္ ဆိုျပီး မီးသြားၫိႇမ္းသည့္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာသား ခပ္အအျဖစ္ပံုမ်ားမွာ သူ႔ကေလာင္ဖ်ား မွထြက္လာသည့္ ပ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း သူသည္ 'ေ႐ႊစာေျပာင္' ဆိုသည့္ ဟာသ စာေစာင္ေလး တခုကို ထုတ္ေဝခဲ့ေသးသည္။ သူသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းကို တခါတေလ လာတတ္သည္။
'သာဓု' မွာ ၄၈လမ္းမွေန၍ သစၥာမဂၢဇင္း ထုတ္ေနသည္။ စပယ္ယာ ေတြလြယ္သည့္ လြယ္အိတ္ေသးေသးေလးကိုလြယ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသို႔ ေရာက္လာတတ္ သည္။ သူလာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လက္သီးႏွင့္ ထုေတာ့မလို ႐ြယ္ျပီးမွ ဆလံေပးတတ္ သည္။
၅၁ လမ္းတြင္ေနေသာ စာေရးဆရာတေယာက္ က်န္ေသးသည္။ 'လင္းယုန္နီ' ျဖစ္သည္။ 'လင္းယုန္နီ' သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ျဖစ္ျပီး သူက နည္းနည္းေစာသည္။ သူ၏ 'ခ်စ္မမ'၊ 'မမျမင့္'၊ 'ခ်စ္ေသာမမ'၊ 'ခ်စ္မမျမင့္' စသည္တို႔မွာ ထိုစဥ္က လူငယ္ေတြ အသည္းစြဲခဲ့ၾက သည့္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားျဖစ္သည္။
သူ႔ဇာတ္လိုက္ 'ေမာင္ေစာလြင္' က ခပ္ေပေပ ခပ္ေတေတ ေကာင္း ေလး။ 'မမျမင့္' ႏွင့္ ခြဲ၍ျပန္ခါနီးတိုင္း ဓာတ္တိုင္ကို ခဲျဖင့္ေပါက္၍ ထြက္သြားတတ္သည္။ ဖိလစ္ေမာရစ္ စီးကရက္ကို ေသာက္သည္။ 'မမျမင့္' က သူ႔ကိုစြန္႔ခြါသြားသည့္အခါ၌-
"မမျမင့္ရယ္....မမျမင့္အတြက္ ေမာင္ေစာလြင္တေယာက္ ငရဲကို သြားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္အထပ္ကို သြားမွာလဲဆိုတာကိုေလာက္ေတာ့ ေမးလိုက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္" ဆိုသည့္ စကားမ်ားျဖင့္ သူ႔ဝတၳဳကို အဆံုးသတ္ ထားသည္။
'လင္းယုန္နီ' သည္လည္း မက္သဒစ္ကေဖးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားပြဲသို႔ လာ၍ထိုင္ေလ့ ႐ွိသည္။
[၃]
၄၅ လမ္းမွာ ထိုစဥ္က တိုက္တာေတြ သိပ္မ႐ွိ။ တဲေတြ၊ တိုက္ေဟာင္းေတြ၊ တိုက္ၿပိဳတိုက္ပ်က္ေတြသာ႐ွိသည္။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတိုက္မွာ ၄၅ လမ္းထိပ္က လမ္းၾကားေလးထဲက တဲကေလးတလံုးတြင္ျဖစ္သည္။
'ျပည့္စံု' (ကိုေက်ာ္႐ိုး) သည္ တကယ့္ ပိန္လွပ္လွပ္ကေလး။ သူ၏ ျဖဴေဖြးေသာ အသားေပၚတြင္ ျဖဴေဖြးသည့္ စြပ္က်ယ္အက်ႌေလးကို ဝတ္ထားၿပီး ပေလကပ္လံုခ်ည္ေလးကို ဝတ္ထားတတ္သည္။ ေ႐ႊကိုင္းတပ္ထားေသာ မ်က္မွန္ထဲမွာ အျမဲလိုလိုျပံဳးေနတတ္သည္။ သူက ေကာင္းေကာင္းက်န္းမာသည္ရယ္လို႔မ႐ွိ။ တခါတခါတြင္ ဖ်ားေနတတ္သည္။ တခါ တခါတြင္ မူးခနဲမိုက္ခနဲျဖစ္သြား၍ မၾကာခဏ ေဆး႐ံုတက္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူ႔မဂၢဇင္းတိုက္ကို ေကာ္ပီသြားေပးရင္း ေနာက္ေတာ့ခင္သြားၾက သည္။ သူ႔မဂၢဇင္းတိုက္မွာ လူမ်ားလွ်င္ ထိုင္စရာမ႐ွိေတာ့။ ဧည့္သည္မ်ား၍ ထိုင္စရာမ႐ွိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ႐ွိ ႏွစ္ထပ္သစ္သားတန္းလ်ားႀကီး ေအာက္ထပ္႐ွိ ကာကာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ သြားထိုင္တတ္သည္။ အေပၚထပ္အခန္းတခန္းတြင္ 'မင္းေဆြ' ေနသည္။ 'မင္းေဆြ' ကိုကား ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း အသိအကြၽမ္း မျဖစ္လိုက္ရပါ။ တခါႏွစ္ခါေလာက္သာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သူ႔ဝတၳဳေတြကို သေဘာက်ခဲ့သည္။ 'ေျဖလည္းမေျပ'၊ 'မယ့္တကိုယ္'၊ 'စေနမ'၊ 'မ,ႏိုင္ငံ'၊ 'လင္'၊ 'ေသြး'၊ 'ဓား'၊ 'စစ္ေျပးမ'၊ စသည္.....။
ေသြးေသာက္တိုက္သို႔ လာေလ့႐ွိသူတေယာက္မွာ 'ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္' ျဖစ္သည္။ သည္တုန္းက 'ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္' သည္ ရန္ကုန္သို႔ မေရာက္ေသး။ ျပည္တြင္ သစ္ကုန္သည္ လုပ္ေနသည္။ သူကတကယ့္ ဇာတ္လိုက္။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း, ႐ုပ္ေျဖာင့္ ေျဖာင့္, စပို႔ ႐ွပ္လက္တို, နက္ျပာေရာင္သကၠလပ္ေဘာင္းဘီတို, စေတာ့ကင္းေျခအိပ္႐ွည္, ေဖာ့ဦးထုပ္, ႐ိုးအင္ကို႐ွဴးဖိနပ္တို႔ကို ဝတ္ဆင္ထားကာ ဒန္ဟီးလ္ ေဆးတံကိုခဲလ်က္။
သူက 'ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထည္းရယ္' ႏွင့္ 'လြမ္းရစ္ေတာ့သက္လွယ္ရယ္' တို႔ကို ေရးျပီးျပီ။ သူေရာက္လာလွ်င္ လမ္းထိပ္က ကာကာဆိုင္သို႔ေခၚသြားကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လက္ဖက္ရည္တိုက္တတ္သည္။ အဂၤလိပ္ ဒႆနဆရာ စီအီးအမ္ဂ်ပ္ႏွင့္ ဘးနတ္ေ႐ွာတို႔၏ စာမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာတတ္သည္။ သူသည္ ၿဗိတိ္သွ်စစ္တပ္တြင္ အမႈထမ္းခဲ့ သူျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားကို လွပသြက္လက္စြာ ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။
အမ်ားအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ ကရိလမ္းေထာင့္႐ွိ မက္သဒစ္ဘ၏ မက္သဒစ္ကဖီးျဖစ္သည္။ မက္သဒစ္ကဖီးက 'အဘဦးခင္'မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အလိုလိုက္သည္။ အေႂကြးလည္းရသည္။ အလကားတိုက္သည့္အခါလည္း တိုက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးတြင္ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္႐ွိသည္။ ငါးေသတၱာေၾကာ္ႏွင့္ ပဲျပဳတ္ ထမင္းေၾကာ္တပြဲမွ တမူးလား၊ သံုးပဲလားမသိ။ ငါးမူး (ျပားငါးဆယ္) ေလာက္႐ွိလွ်င္ ထမင္း ေၾကာ္၊ လက္ဖက္ရည္၊ စီးကရက္ ဝမ္းဆက္အျပည့္ရသည္။
တခါတရံ ႏွင္းပန္းလမ္းတြင္ေနသည့္ 'ဒဂုန္ဦးလွေဘ' ေရာက္လာတတ္သည္။ ဒဂုန္ဦးလွေဘမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူလည္း သည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ မက္သဒစ္ကဖီးတြင္ စာေရးဆရာေတြအျပင္ ပန္းခ်ီဆရာေတြလည္း လာၾကသည္။ ဇီဇဝါလမ္းတြင္ေနသည့္ 'ကိုစန္းလြင္' မွာကြၽန္ေတာ္တို႔ မေရာက္မီကတည္းက မက္သဒစ္ကဖီးမွာ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္။ သူ႐ွိလွ်င္ 'ဗဂ်ီေအာင္စိုး'၊ 'ပန္းခ်ီလွစိုး' တို႔လည္း ေန႔တိုင္းလိုလို ေရာက္လာတတ္သည္။
ကရိလမ္းသည္ ေႏြဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ပိေတာက္႐ြက္ေတြ ေႂကြျပီး ပိေတာက္ပင္မ်ားတြင္ ႐ြက္ႏုသစ္ေလးေတြ ေဝလာစျပဳၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထဲက မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္မွ ဆင္းလာရင္း လြန္ခဲ့သည့္ ၄၅ ႏွစ္ေလာက္က ႐ႈခင္းကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။
ႏွစ္ပဲတန္၊ ေလးပဲတန္ ဝတၳဳေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ား။ ႐ွစ္ပဲတန္ ဆယ့္ႏွစ္ပဲတန္ ဝတၳဳေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ား။ ႏွစ္က်ပ္တန္မဂၢဇင္း ေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ားသည္ သည္ေနရာတဝိုက္မွာ လာ၍စုစည္း မိေနၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထိပ္မွထြက္ၿပီး တခါက မင္းေဆြေနခဲ့သည့္ ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ထိုႏွစ္ထပ္တန္းလ်ားႀကီး မ႐ွိေတာ့ပါ။ ၿမိဳ႔မအုန္းေနခဲ့သည့္ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ေဒဝ ဆိုင္ဖြင့္ခဲ့သည့္ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ခဲ့သည့္ မက္သဒစ္ကဖီး ေနရာေလးကို ၾကည့္သည္။
ဘာတခုကိုမွ် မေတြ႔ရေတာ့။ ၄၅ ႏွစ္အတြင္းတြင္ တံတားေအာက္မွာ ေရေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စီးဆင္းသြားၾကေလၿပီ မသိ။
သို႔ရာတြင္.......
ေရအလ်ဥ္သည္ အစဥ္မျပတ္ စီးဆင္းေနမည္သာ...............။
ျမသန္းတင့္
မေဟသီမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁ဝဝ။
၁၉၉၃ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားေသာေရအလ်ဥ္
ေရးသူ- ျမသန္းတင့္
[၁]
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားသံေတြ၊ ဟြန္းသံ ေတြ ဆူညံေနသေလာက္ လမ္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ တိုက္သစ္ အိမ္သစ္ေတြကို ျမင္ရေသာ္လည္း အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္မူ တိုက္ေဟာင္း အိမ္ေဟာင္းေတြ က်န္ေနေသးသည္။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေတြမွာ စကၠဴပန္း႐ံုေလးေတြ၊ ဗာဒံပင္ဝိုင္းဝိုင္းကေလးေတြ စိမ္းစိုေအးျမေနသည္။
က်ယ္ဝန္း၍ ေလေကာင္းေလသန္႔ရသည့္ မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ အေပၚထပ္သို႔ ေရာက္သြားသည့္အခါတြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ႀကီးမွ အိမ္တအိမ္သို႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္မတူ။ ၿမဳိ႔ျပသဲ ကႏၱာရႀကီးထဲက အိုေအစစ္ကေလးတခုကို ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
မေဟသီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႏွင့္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ႀကဳံလွ်င္ သူတို႔မဂၢဇင္းတိုက္ကို ဝင္ပါဟု မၾကာခဏ ဖိတ္တတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ တေလာကမွ လမ္းၾကံဳ သျဖင့္ မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ ႐ွိရာကို ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္ကိုသာမဟုတ္။ မဂၢဇင္းတိုက္တည္ရာ ၄၅ လမ္းကို မေရာက္ျဖစ္ သည္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။
ဟိုတုန္းက ၄၅ လမ္းကို မၾကခဏ ေရာက္ျဖစ္သည္။ မၾကာခဏပင္ မဟုတ္ပါ။ ေန႔တိုင္းေလာက္ပင္ ေရာက္ျဖစ္ပါသည္။
ဟိုတုန္းက ဆိုသည္မွာ စစ္ၿပီးစ ၁၉၄၇-၄၈ ခုႏွစ္တဝိုက္။ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီေကာ။
[၂]
ထိုစဥ္က ေန႔တိုင္းလိုလို ၄၅ လမ္းထဲသို႔ ေရာက္ရသည္မွာ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ေခ်။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း တိုက္႐ွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တသိုက္က ၅၁လမ္း ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ စတည္းခ်တတ္သည္။ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ေက်ာ္လင္းစာေပ 'ကိုအုန္းျမင့္' ႏွင့္ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ 'ေစာဦး'တို႔ တည္ေထာင္ တည္းျဖတ္သည့္ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ ျဖစ္သည္။ ေနာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တေတြ စာေပသစ္မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေဝၾကသည့္ အခါတြင္လည္း ထိုေနရာမွာပင္ စတည္း ခ်ၾကသည္။
ထိုစဥ္က ရန္ကုန္အေ႐ွ႔ပိုင္းသည္ စာေရးဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအား ေတြ႔ႏိုင္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ မဂၢဇင္းတိုက္မ်ား၊ ပံုႏွိပ္တိုက္ မ်ားကလည္း အေ႐ွ႔ပိုင္းမွာပင္ ႐ွိတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေက်ာင္းမွၿမိဳ႔ထဲသို႔လာလွ်င္ ေရေက်ာ္ဘက္ကို ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားတတ္သည္။
စစ္မျဖစ္မီက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က စာေရးဆရာႀကီးမ်ားက အစ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ စာေရးဆရာငယ္အထိ လူစံုတက္စံုေတြ႔ ရတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရက်ာ္သို႔ေရာက္ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာဝတၳဳေခတ္ဦးဟု ေခၚႏိုင္ေသာ ႏွစ္ပဲတန္ဝတၳဳေခတ္ႏွင့္ ေလးပဲတန္ဝတၳဳေခတ္ တုန္းက ဝတၳဳေတြကို လႈိင္လိႈင္ေရးခဲ့ၾကေသာ 'သခၤါ' သည္ ေရေက်ာ္ထဲမွာ ေနသည္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ဆံပင္ထူထူ, အသားျဖဴျဖဴ, ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေႏွာင္းေႏွာင္း, မ်က္ႏွာထားက အစဥ္ခ်ိဳေန တတ္သည္။ စကားေျပာလွ်င္ တိုးတိုးေျပာတတ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ 'သခၤါ'ကို ျမင္ရသည့္အခါတြင္ ႏွစ္ပဲတန္လား, ေလးပဲတန္လားမသိ။ ဝတၳဳေခတ္ဦးက ေပၚခဲ့သည့္ '႐ွက္လြန္းလို႔' ဝတၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ကို ေျပး၍ သတိရေနသည္။
'သခၤါ' သည္ စာေရးဆရာျပဇာတ္က,လွ်င္ ဘုရင္ခန္းက ပါတတ္သည္။ ညီလာခံတြင္ သန္လ်က္ကို ဝင့္၍ဝင့္၍ တိုင္းေရးျပည္ရာကို ေဆြးေႏြးေနေသာ 'သခၤါ'၏ အသံသည္ ဇာတ္႐ံုထဲတြင္ ဟိန္းေနတတ္သည္။
တခါတြင္ 'သခၤါ'သည္ ဘယ္သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနသည္မသိ။ "ေဟ့....... သခၤါတဲ့ကြ...... ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၾကာက္လို႔ ပုလိပ္ကထြက္ၿပီး စာေရးဆရာ လုပ္တာ....." ဟုႀကိမ္းေနသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ဇာတ္စင္ေပၚတြင္ ကိုင္သည့္ သန္လ်က္သည္ ေျပာင္လက္ေနသည္။
ဘုရင္ အဝတ္အစားေတြဝတ္၍ မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အေဖြးသားျဖင့္ ကန္႔လန္႔ကာၾကားတြင္ သန္လ်က္ႀကိမ္းႀကိမ္းေနေသာ 'သခၤါ' ကိုၾကည့္၍ ဇာတ္စင္ေနာက္မွ လူမ်ားသည္ ျပံဳးေန ၾကသည္။
ေရေက်ာ္တြင္ 'သခၤါ' သာမဟုတ္။ ငယ္ငယ္က ဝတၳဳေတြေရးခဲ့သည့္ 'ၿမိဳ႔မအုန္း' လည္း႐ွိသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက 'ၿမိဳ႔မအုန္း' ၏ 'အုံ႔ပုန္းခ်စ္' ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ႏွစ္ပဲတန္လား၊ ေလးပဲတန္လား မမွတ္မိ။ သည္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္အသက္ (၁ဝ) ႏွစ္ေလာက္သာ ႐ွိေသးသျဖင့္ လူႀကီးေတြမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ပုန္း ဖတ္ခဲ့ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခတ္တုန္းက အပ်ိဳေပါက္,လူပ်ိဳေပါက္ေတြမွ ဝတၳဳဖတ္သင့္သည္ ဟူေသာ အစြဲ႐ွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔မတိုင္ခင္တုန္းကမူ အပ်ိဳေပါက္, လူပ်ိဳေပါက္ ပင္လွ်င္ ဝတၳဳမဖတ္ရ။
မႏၱေလး 'ေမာင္ခင္ေမာင္' ခၚ 'လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး' ေရးသည့္ 'သန္းသန္း' ဝတၳဳတို႔၊ 'ခင္ျမင့္ႀကီး' ဝတၳဳတို႔၊ 'ပီမိုးနင္း'၏ 'ပြဲစားႀကီး ဂရာ႐ြတ္ကို ျမာခြၽတ္ခန္း' ဝတၳဳတို႔ဆိုလွ်င္ အပ်ိဳေပါက္, လူပ်ိဳေပါက္ေတြပင္ ဖတ္ခြင့္မရ။ အလဇၨီစာေပဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္......
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာ၍ ထိုင္တတ္ေသာ 'ၿမိဳ႔မအုန္း' ကို ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ သူကေတာ့ 'သခၤါ' လို ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ မဟုတ္။ အသားမည္းမည္း, ခပ္ဝဝ, အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္, ေကာ္ကိုင္းတပ္ မ်က္မွန္ထူထူထဲမွ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရယ္ေနတတ္သည္။
တခါတရံတြင္ လူငယ္ေတြၾကားထဲလာ၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာ၍ ထိုင္တတ္ေသာသူ မ်ားမွာ ဆရာႀကီး 'မြန္းဓာတု' ႏွင့္ 'ေ႐ႊစၾကာ' တို႔ ျဖစ္သည္။
ဆရာႀကီး 'မြန္းဓာတု' မွာ ဝတၳဳေရးဆရာမဟုတ္ပါ။ တခါတရံတြင္သာ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ေလာကဓာတ္ ပညာ(သိပၸံပညာ)ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္စ, ေတြ႔စဥ္ကတည္း ကပင္လွ်င္ 'မြန္းဓာတု'သည္ အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနေလၿပီ။
'ေ႐ႊစၾကာ' ကား အျမဲတမ္းလိုလို အေပၚအကႌ်, ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ဆက္စံု႐ွဴးဖိနပ္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ လာသည့္အခါမွာပင္ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ အေပၚအကႌ်ကို ဝတ္ဆင္ထားတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေလး ကတည္းက ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။
လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေ႐ႊစၾကာသည္ ရာဇဝင္အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို အမ်ားဆံုး ေရးခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ သူ႔ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားပင္လွ်င္ ဆယ္ဂဏန္း ေလာက္ ႐ွိမည္ထင္သည္။ 'နာခံေတာ္'၊ 'အေထာက္ေတာ္'၊ 'ကုန္းေဘာင္ျပင္သစ္'၊ 'ေစာဥမၼာ'၊ 'ဝန္ႀကီးေယာက္ဖ' စသည္......။
'ေ႐ႊစၾကာ' သည္ သူ႔ရာဇဝင္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို ေတာင္ငူေခတ္၊ ပင္းယေခတ္ ႏွင့္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တို႔ကို ေနာက္ခံထားေရးေလ့႐ွိသည္။ အခ်စ္၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လွ်ိဳ႔ဝွက္ၾကံစည္မႈ စသည္တို႔ကို ယွက္လိမ္ရက္ေဖာက္ထားသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သျဖင့္ ဖတ္၍ေကာင္းသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝိုင္းသို႔ လာတတ္သည့္ ေနာက္စာေရးဆရာတေယာက္မွာ 'ရဲသမိန္' ျဖစ္သည္။ စစ္မျဖစ္ခင္တုန္းက သူ႔ဝတၳဳေလးတပုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ၿပီး စြဲလမ္းခဲ့ဖူးသည္။ သူက စာမ်ားမ်ားမေရး။ စစ္မျဖစ္မီတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ စာအုပ္တိုက္ႀကီးတတိုက္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ေအာင္ျမင္ေသာဝတၳဳမ်ား၊ က်မ္းစာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ သူ႔စာအုပ္ တိုက္အမည္မွာ 'ဘီေက' စာအုပ္တိုက္ျဖစ္သည္။ သူ႔အမည္အရင္းက 'ဦးဘႀကဳိင္' ျဖစ္၍ သူ႔စာအုပ္တိုက္ကို 'ဘီေက' စာအုပ္တိုက္ ဟု အမည္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္တအုပ္ကို စာတိုက္မွတဆင့္ မွာ၍ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။ စာအုပ္မွာ 'မဟာေဆြ' ၏ 'အခ်စ္ျပႆနာ' ဆိုသည့္စာအုပ္ျဖစ္သည္။
ထိုစာအုပ္မွာ ေနာင္တြင္ ညစ္ညမ္းသည္ဟုဆိုကာ အစိုးရကတရားစြဲၿပီး ႐ံုးတင္ စစ္သည္။ စာေရးသူႏွင့္ ထုတ္ေဝသူကို တရား႐ံုးက ႐ံုးမင္းတထိုင္ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပး သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနသည္။ ႐ံုးမင္းတထိုင္ဆိုသည္မွာ တရားသူႀကီး ဤအမႈစစ္ေဆး သည့္ ႐ံုးတက္ခ်ိန္တခ်ိန္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
စစ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ 'ရဲသမိန္' သည္ စာသိပ္မေရးေတာ့။ ေရေက်ာ္သမဝါယမတြင္ မန္ေနဂ်ာလုပ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္လွ်င္ 'ရဲသမိန္' ဆီသြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ အတိုက္ခိုင္းတတ္သည္။
ေရေက်ာ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အျမဲတမ္းလိုလို လက္ဖက္ရည္ အတိုက္ခိုင္းသည့္ စာေရးဆရာတေယာက္မွာ 'ေဒဝ' (ေခၚ)ကိုေစာခိုင္ ျဖစ္သည္။ 'ကိုေစာခိုင္' ကေတာ့ ဝတၳဳေခတ္ဦးက ဝတၳဳေရးဆရာမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ 'မစိမ္းပင္' ဆိုသည့္ လံုးခ်င္းဝတၳဳျဖင့္ နာမည္ႀကီးလာသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ စာကို အေပ်ာ္တမ္းေရးျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ႔အလုပ္မွာ ေဆးတိုက္ဖြင့္ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေနထိုင္မေကာင္းလွ်င္ သူ႔ေဆးတိုက္ဝင္ျပီး ေဆးအလကားထိုးၾကသည္။
'ကိုေဒဝ' သည္ လာသမွ် စာေရးဆရာကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ၿပီး ေဆးအလကား ထိုးေပးတတ္သည္။ သူ၏ အမွန္ဆံုးေဖာက္သည္မွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ျဖစ္သည္။
'မဟာေဆြ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔မွာ ႐ွစ္ပဲတန္ႏွင့္ ဆယ့္ႏွစ္ပဲတန္ဝတၳဳေခတ္တြင္ ထင္႐ွားေသာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ ဦးစလံုးမွာ ၅၁ လမ္းထဲတြင္ ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေန႔တိုင္းလိုလို ေတြ႔တတ္သည္။
'မဟာေဆြ' မွာ ညေန (၄)နာရီထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ေအာက္သို႔ဆင္းလာကာ လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားသည္ကို ျမင္ရတတ္သည္။ 'မဟာေဆြ' သည္ မနက္ပိုင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ကရိလမ္းႏွင့္ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) ေထာင့္႐ွိ မက္သဒစ္ကဖီးတြင္ လာထိုင္တတ္ ၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ သိပ္မထြက္ေတာ့ဘဲ အိမ္မွာတေနကုန္ စာေရးသည္။
'မဟာေဆြ'သည္ သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူ စာေရးၿပီး သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူနားသည္။ ကိစၥဝိစၥ အေရးမႀကီးလွ်င္ 'မဟာေဆြ' သည္ သူ စာေရးေနခ်ိန္တြင္ ဘယ္ဧည့္သည္ကိုမွ် အေတြ႔မခံ။ ေန႔တိုင္း ညေန (၄)နာရီထိုးသည္ႏွင့္ 'မဟာေဆြ' သည္ အလုပ္သိမ္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ စခန္းခ်သည့္ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ေ႐ွ႔ကျဖတ္ၿပီး လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားတတ္သည္။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း, ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္, အသားကေၾကးနီေရာင္, ဆံပင္ကေနာက္ျမင့္ ခပ္တိုတို၊ စြပ္က်ယ္ လက္ျပတ္အကႌ်ႏွင့္ ႏွစ္တရာခ်ည္ လံုခ်ည္ အကြက္တံုးႀကီးကို ဝတ္ထား တတ္သည္။
ခဏေနလွ်င္ 'မဟာေဆြ' သည္ လမ္းထဲသို႔ျပန္ဝင္လာကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔စခန္းခ်ရာ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔ လာေရာက္ၿပီး စကားေျပာတတ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ပို၍ ေၾကးနီေရာင္သန္းလာကာ သူ႔အသံသည္ ပို၍က်ယ္လာသည္။ စူးဝါးသည့္ ခ်က္အရက္နံ႔သည္ မ်က္ႏွာေပၚ မွ ေဝ့ဝိုက္ျဖတ္သန္း သြားတတ္သည္။
သူသည္ စာေရးဆရာဘဝကို မၾကာခဏ ဂုဏ္ယူ၍ ေျပာေလ့႐ွိသည္။ စာေရးဆရာ ဘဝတြင္ တခါတရံ ခ်ာပါတီကို စားခဲ့ရေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ သူကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ အလုပ္ျဖစ္၍ စာေရးဆရာဘဝကို သူဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာတေယာက္ အေနျဖင့္ ဆင္းရဲမြဲေတရျခင္းသည္ ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိေသာ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႔ေသာ လူခ်မ္းသာတို႔၏ သိကၡာမဲ့ေသာဘဝမ်ိဳးႏွင့္ မလဲႏိုင္ေၾကာင္းျဖင့္ မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။
'မဟာေဆြ' သည္ စကားေတြကို တသြင္သြင္ေျပာၿပီးေနာက္ ထျပန္ သြားတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တားလွ်င္
"ငါက အခိ်န္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ေကာင္ကြ၊ ေသာက္ၿပီးရင္ ေစာေစာအိပ္ရမယ္။ (၇) နာရီဆိုရင္ ငါအိပ္ရာထဲ ေရာက္ေနၿပီ" ဟုေျပာၿပီး ျပန္သြားတတ္သည္။ လမ္းတြင္ ေတြ႔သမွ်လူကို ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္သြားသံကို တေလွ်ာက္လံုး ၾကားေနရသည္။
'ဇဝန' မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စတည္းခ်သည့္ ရန္ေက်ာ္ဂ်ာနယ္ အေပၚ ထပ္တြင္ ေနသူျဖစ္၍ အျမဲလိုလို ေတြ႔ေနရသည္။ သူသည္ ပ်င္းလွ်င္ ေအာက္ထပ္သို႔လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာေနတတ္သည္။ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လိုက္ထိုင္တတ္သည္။ သူကေတာ့ 'မဟာေဆြ' လိုမဟုတ္ ဝိုင္းေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသလို အၾကာႀကီးေနသည္။
(သူဆံုးမည့္ႏွစ္က သူ႔အိမ္တြင္ ေမြးေန႔ဖိတ္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ ဝီစကီႏွင့္ ဧည့္ခံသည္။ ေနာက္တလ ႏွစ္လအၾကာတြင္ ေနာက္တခါ ေမြးေန႔လုပ္ျပန္သည္။ ဝီစကီႏွင့္ပင္ ဧည့္ခံျပန္သည္။
ကြၽန္ေတာ္က "တေလာကတြင္ ဆရာေမြးေန႔လုပ္ၿပီးၿပီ၊ ခုတခါလည္း ေမြးေန႔ပဲလား" ဟုေမးသည္။ သူက မ်က္မွန္ထဲက ျပံဳးရယ္ရင္း.... "ဟဲ..... ဟဲ....... အရင္တခါတုန္းက အဂၤလိပ္ရက္နဲ႔တြက္ျပီး လုပ္တဲ့ေမြးေန႔ဗ်၊ ခုေမြးေန႔က ျမန္မာရက္နဲ႔တြက္ၿပီး လုပ္တာ" ဟုေျပာသည္။
ေနာင္ ႏွစ္လေလာက္အၾကာတြင္ သူဆံုးၿပီဟု ၾကားလိုက္ရသည့္အခါ၌ ကြၽန္ေတာ္ သည္ အံ့အားသင့္ေနသည္။)
ထိုစဥ္က 'ဇဝန' မွာ ပိန္ပိန္ကေလး။ ဆံပင္ကလည္း က်ီးကန္းသိုက္လို ဆံပင္အ႐ွည္။ ေနာက္တြင္ လည္ဂုတ္အထိေရာက္သည္။ ေ႐ွ႔မွာလည္း နဖူးေပၚဝဲက်ေနသည္။ လမ္းထြက္လွ်င္ အေပၚအကႌ်၊ ဗန္ေကာက္လံုခ်ည္ ေပတင့္႐ွဴးဖိနပ္တို႔ျဖင့္ က်က်နန ဝတ္တတ္သည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ 'ဇဝန' သည္ လန္ခ်ားေပၚမွ ယိုင္တီးယိုင္တိုင္ျဖင့္ ဆင္းလာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႏွင့္ စကားေတြ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနသည္။
သူသည္ ထိုစဥ္က ဇဝနဂ်ာနယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဇဝနသတင္းစာ။ ေနာက္ အိုးေဝသတင္းစာသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အိုးေဝသတင္းစာသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့။ 'ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား'၊ 'ေကာလိပ္ဂ်င္'၊ 'ေကာလိပ္ၾကမ္းပိုး' တို႔ကိုဖတ္ၿပီး သူ႔ကို ဟာသဝတၳဳေရးဆရာ သက္သက္ဟု သေဘာထားခဲ့ သည္။
သို႔ရာတြင္ စစ္မျဖစ္မီ သူရိယာမဂၢဇင္းထဲတြင္ပါသည့္ သူ႔အလြမ္း ဝတၳဳေလးကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ အလြမ္းဝတၳဳက်ေတာ့လည္း အေရးေကာင္းသည္ပင္။ ဝတၳဳအမည္က 'လြမ္းေငြ႔ေဝေဝ' လား၊ ဘာလားမသိ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ စာေရးဆရာအသင္းမွာ အမႈေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ျမဝတီျပဇာတ္က, သည့္ႏွစ္က 'သုခ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔ႏွစ္ေယာက္ မပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ စာေရးဆရာ ျပဇာတ္တြင္ အခရာျဖစ္သည္။ ဇာတ္ခံု၏သေဘာကိုလည္း နားလည္ၾကသည္။ ပရိသတ္အထာ ကိုလည္း သိၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ ဇာတ္လိုက္၏ သူငယ္ခ်င္း မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
စာေရးဆရာျပဇာတ္မ်ားတြင္ ဇာတ္လိုက္မွာ အျမဲတမ္းလိုလို 'ေ႐ႊညာေမာင္'ျဖစ္သည္။ 'နတ္သွ်င္ေနာင္' ျပဇာတ္ကလွ်င္ 'ေ႐ႊညာေမာင္' က 'နတ္သွ်င္ေနာင္'။ 'ျမဝတီ' ျပဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ျမဝတီမင္းႀကီး'။ 'ဝန္းဇင္းမင္းရာဇာ' ကဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာ'။ 'လိႈင္ ထိပ္ေခါင္တင္' ျပဇာတ္ကလွ်င္ သူပင္ 'ကေနာင္မင္းသား'။ ထိုအခါတြင္ 'သုခ' ႏွင့္ 'ဇဝန' တို႔က ဇာတ္လိုက္၏ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူတို႔သံုးေယာက္မွာ အေပးအယူညီသည္။ 'ဇဝန' ႏွင့္ 'သုခ' ထြက္လာလွ်င္ ပရိသတ္မ်ား ပါးစပ္ေစ့၍ မေနရေတာ့ တဝါးဝါး ပြဲက်ေနေတာ့သည္။
ထိုႏွစ္ကမူ 'ဇဝန' ႏွင့္ 'သုခ' တို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူငယ္ထဲက တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ခုသြားကာ ပြဲလာမကၾက။ ပထမဆံုးရက္ ေန႔ပြဲႏွင့္ညပြဲကို ကၾကသည့္အခါတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အစား တျခားလူကို လူစားထိုးရသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မမီႏိုင္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ အ႐ွိန္အဝါႀကီးသည့္ စာေရးဆရာႀကီးေတြလည္း ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ ဇာတ္သေဘာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ မပါေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပဇာတ္သည္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ပရိသတ္မေျပာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ မႀကိဳက္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ 'ေဒၚမမေလး' လိုက္သြားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဝင္ကေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရသည္။ 'ဇဝန' အိမ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ သူက "ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဖိုးက,ခ်င္ ျဖစ္ေနတာ အေတာ္ပဲ" ဟုရယ္ေမာ ေျပာၿပီး ထ,လိုက္လာသည္။
၅၁ လမ္းထဲမွာပင္ 'မဟာေဆြ' ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ 'ေမၿမဳိ႔ေမာင္' ႐ွိသည္။ 'ေမၿမိဳ႔ေမာင္' မွာ အခ်စ္ဝတၳဳေတြကို ေရးတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ 'ေ႐ႊအ' ဆိုသည့္ သူ႔ဟာသ ကေလာင္က ပို၍စူး႐ွသည္။ စစ္မျဖစ္မီတုန္း က 'ရန္ကုန္ဆိုတာ' ဆိုသည့္ ဟာသဝတၳဳတပုဒ္ေရးသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ လားမသိ။ 'ေခတ္သစ္ရန္ကုန္ဆိုတာ' ဆိုသည့္ စာအုပ္တအုပ္ ထြက္ ေသးသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ေ႐ွ႔က ေဆးလိပ္မီးၫႇိရန္ထားသည့္ ႀကိဳးစကို မီးေလာင္ေနသည္ ဆိုျပီး မီးသြားၫိႇမ္းသည့္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာသား ခပ္အအျဖစ္ပံုမ်ားမွာ သူ႔ကေလာင္ဖ်ား မွထြက္လာသည့္ ပ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း သူသည္ 'ေ႐ႊစာေျပာင္' ဆိုသည့္ ဟာသ စာေစာင္ေလး တခုကို ထုတ္ေဝခဲ့ေသးသည္။ သူသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းကို တခါတေလ လာတတ္သည္။
'သာဓု' မွာ ၄၈လမ္းမွေန၍ သစၥာမဂၢဇင္း ထုတ္ေနသည္။ စပယ္ယာ ေတြလြယ္သည့္ လြယ္အိတ္ေသးေသးေလးကိုလြယ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသို႔ ေရာက္လာတတ္ သည္။ သူလာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လက္သီးႏွင့္ ထုေတာ့မလို ႐ြယ္ျပီးမွ ဆလံေပးတတ္ သည္။
၅၁ လမ္းတြင္ေနေသာ စာေရးဆရာတေယာက္ က်န္ေသးသည္။ 'လင္းယုန္နီ' ျဖစ္သည္။ 'လင္းယုန္နီ' သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ျဖစ္ျပီး သူက နည္းနည္းေစာသည္။ သူ၏ 'ခ်စ္မမ'၊ 'မမျမင့္'၊ 'ခ်စ္ေသာမမ'၊ 'ခ်စ္မမျမင့္' စသည္တို႔မွာ ထိုစဥ္က လူငယ္ေတြ အသည္းစြဲခဲ့ၾက သည့္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားျဖစ္သည္။
သူ႔ဇာတ္လိုက္ 'ေမာင္ေစာလြင္' က ခပ္ေပေပ ခပ္ေတေတ ေကာင္း ေလး။ 'မမျမင့္' ႏွင့္ ခြဲ၍ျပန္ခါနီးတိုင္း ဓာတ္တိုင္ကို ခဲျဖင့္ေပါက္၍ ထြက္သြားတတ္သည္။ ဖိလစ္ေမာရစ္ စီးကရက္ကို ေသာက္သည္။ 'မမျမင့္' က သူ႔ကိုစြန္႔ခြါသြားသည့္အခါ၌-
"မမျမင့္ရယ္....မမျမင့္အတြက္ ေမာင္ေစာလြင္တေယာက္ ငရဲကို သြားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္အထပ္ကို သြားမွာလဲဆိုတာကိုေလာက္ေတာ့ ေမးလိုက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္" ဆိုသည့္ စကားမ်ားျဖင့္ သူ႔ဝတၳဳကို အဆံုးသတ္ ထားသည္။
'လင္းယုန္နီ' သည္လည္း မက္သဒစ္ကေဖးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားပြဲသို႔ လာ၍ထိုင္ေလ့ ႐ွိသည္။
[၃]
၄၅ လမ္းမွာ ထိုစဥ္က တိုက္တာေတြ သိပ္မ႐ွိ။ တဲေတြ၊ တိုက္ေဟာင္းေတြ၊ တိုက္ၿပိဳတိုက္ပ်က္ေတြသာ႐ွိသည္။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတိုက္မွာ ၄၅ လမ္းထိပ္က လမ္းၾကားေလးထဲက တဲကေလးတလံုးတြင္ျဖစ္သည္။
'ျပည့္စံု' (ကိုေက်ာ္႐ိုး) သည္ တကယ့္ ပိန္လွပ္လွပ္ကေလး။ သူ၏ ျဖဴေဖြးေသာ အသားေပၚတြင္ ျဖဴေဖြးသည့္ စြပ္က်ယ္အက်ႌေလးကို ဝတ္ထားၿပီး ပေလကပ္လံုခ်ည္ေလးကို ဝတ္ထားတတ္သည္။ ေ႐ႊကိုင္းတပ္ထားေသာ မ်က္မွန္ထဲမွာ အျမဲလိုလိုျပံဳးေနတတ္သည္။ သူက ေကာင္းေကာင္းက်န္းမာသည္ရယ္လို႔မ႐ွိ။ တခါတခါတြင္ ဖ်ားေနတတ္သည္။ တခါ တခါတြင္ မူးခနဲမိုက္ခနဲျဖစ္သြား၍ မၾကာခဏ ေဆး႐ံုတက္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူ႔မဂၢဇင္းတိုက္ကို ေကာ္ပီသြားေပးရင္း ေနာက္ေတာ့ခင္သြားၾက သည္။ သူ႔မဂၢဇင္းတိုက္မွာ လူမ်ားလွ်င္ ထိုင္စရာမ႐ွိေတာ့။ ဧည့္သည္မ်ား၍ ထိုင္စရာမ႐ွိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ႐ွိ ႏွစ္ထပ္သစ္သားတန္းလ်ားႀကီး ေအာက္ထပ္႐ွိ ကာကာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ သြားထိုင္တတ္သည္။ အေပၚထပ္အခန္းတခန္းတြင္ 'မင္းေဆြ' ေနသည္။ 'မင္းေဆြ' ကိုကား ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း အသိအကြၽမ္း မျဖစ္လိုက္ရပါ။ တခါႏွစ္ခါေလာက္သာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သူ႔ဝတၳဳေတြကို သေဘာက်ခဲ့သည္။ 'ေျဖလည္းမေျပ'၊ 'မယ့္တကိုယ္'၊ 'စေနမ'၊ 'မ,ႏိုင္ငံ'၊ 'လင္'၊ 'ေသြး'၊ 'ဓား'၊ 'စစ္ေျပးမ'၊ စသည္.....။
ေသြးေသာက္တိုက္သို႔ လာေလ့႐ွိသူတေယာက္မွာ 'ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္' ျဖစ္သည္။ သည္တုန္းက 'ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္' သည္ ရန္ကုန္သို႔ မေရာက္ေသး။ ျပည္တြင္ သစ္ကုန္သည္ လုပ္ေနသည္။ သူကတကယ့္ ဇာတ္လိုက္။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း, ႐ုပ္ေျဖာင့္ ေျဖာင့္, စပို႔ ႐ွပ္လက္တို, နက္ျပာေရာင္သကၠလပ္ေဘာင္းဘီတို, စေတာ့ကင္းေျခအိပ္႐ွည္, ေဖာ့ဦးထုပ္, ႐ိုးအင္ကို႐ွဴးဖိနပ္တို႔ကို ဝတ္ဆင္ထားကာ ဒန္ဟီးလ္ ေဆးတံကိုခဲလ်က္။
သူက 'ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထည္းရယ္' ႏွင့္ 'လြမ္းရစ္ေတာ့သက္လွယ္ရယ္' တို႔ကို ေရးျပီးျပီ။ သူေရာက္လာလွ်င္ လမ္းထိပ္က ကာကာဆိုင္သို႔ေခၚသြားကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လက္ဖက္ရည္တိုက္တတ္သည္။ အဂၤလိပ္ ဒႆနဆရာ စီအီးအမ္ဂ်ပ္ႏွင့္ ဘးနတ္ေ႐ွာတို႔၏ စာမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာတတ္သည္။ သူသည္ ၿဗိတိ္သွ်စစ္တပ္တြင္ အမႈထမ္းခဲ့ သူျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားကို လွပသြက္လက္စြာ ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။
အမ်ားအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ ကရိလမ္းေထာင့္႐ွိ မက္သဒစ္ဘ၏ မက္သဒစ္ကဖီးျဖစ္သည္။ မက္သဒစ္ကဖီးက 'အဘဦးခင္'မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အလိုလိုက္သည္။ အေႂကြးလည္းရသည္။ အလကားတိုက္သည့္အခါလည္း တိုက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးတြင္ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္႐ွိသည္။ ငါးေသတၱာေၾကာ္ႏွင့္ ပဲျပဳတ္ ထမင္းေၾကာ္တပြဲမွ တမူးလား၊ သံုးပဲလားမသိ။ ငါးမူး (ျပားငါးဆယ္) ေလာက္႐ွိလွ်င္ ထမင္း ေၾကာ္၊ လက္ဖက္ရည္၊ စီးကရက္ ဝမ္းဆက္အျပည့္ရသည္။
တခါတရံ ႏွင္းပန္းလမ္းတြင္ေနသည့္ 'ဒဂုန္ဦးလွေဘ' ေရာက္လာတတ္သည္။ ဒဂုန္ဦးလွေဘမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူလည္း သည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ မက္သဒစ္ကဖီးတြင္ စာေရးဆရာေတြအျပင္ ပန္းခ်ီဆရာေတြလည္း လာၾကသည္။ ဇီဇဝါလမ္းတြင္ေနသည့္ 'ကိုစန္းလြင္' မွာကြၽန္ေတာ္တို႔ မေရာက္မီကတည္းက မက္သဒစ္ကဖီးမွာ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္။ သူ႐ွိလွ်င္ 'ဗဂ်ီေအာင္စိုး'၊ 'ပန္းခ်ီလွစိုး' တို႔လည္း ေန႔တိုင္းလိုလို ေရာက္လာတတ္သည္။
ကရိလမ္းသည္ ေႏြဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ပိေတာက္႐ြက္ေတြ ေႂကြျပီး ပိေတာက္ပင္မ်ားတြင္ ႐ြက္ႏုသစ္ေလးေတြ ေဝလာစျပဳၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထဲက မေဟသီမဂၢဇင္းတိုက္မွ ဆင္းလာရင္း လြန္ခဲ့သည့္ ၄၅ ႏွစ္ေလာက္က ႐ႈခင္းကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။
ႏွစ္ပဲတန္၊ ေလးပဲတန္ ဝတၳဳေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ား။ ႐ွစ္ပဲတန္ ဆယ့္ႏွစ္ပဲတန္ ဝတၳဳေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ား။ ႏွစ္က်ပ္တန္မဂၢဇင္း ေခတ္ကို ေ႐ွ႔ေဆာင္ခဲ့သူမ်ားသည္ သည္ေနရာတဝိုက္မွာ လာ၍စုစည္း မိေနၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၄၅ လမ္းထိပ္မွထြက္ၿပီး တခါက မင္းေဆြေနခဲ့သည့္ ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ထိုႏွစ္ထပ္တန္းလ်ားႀကီး မ႐ွိေတာ့ပါ။ ၿမိဳ႔မအုန္းေနခဲ့သည့္ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ေဒဝ ဆိုင္ဖြင့္ခဲ့သည့္ေနရာကို ၾကည့္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ခဲ့သည့္ မက္သဒစ္ကဖီး ေနရာေလးကို ၾကည့္သည္။
ဘာတခုကိုမွ် မေတြ႔ရေတာ့။ ၄၅ ႏွစ္အတြင္းတြင္ တံတားေအာက္မွာ ေရေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စီးဆင္းသြားၾကေလၿပီ မသိ။
သို႔ရာတြင္.......
ေရအလ်ဥ္သည္ အစဥ္မျပတ္ စီးဆင္းေနမည္သာ...............။
ျမသန္းတင့္
မေဟသီမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁ဝဝ။
၁၉၉၃ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ။
Wednesday, March 04, 2009
အလြမ္းသႀကၤန္
လြမ္းတယ္
ဟိုး တုန္းကသႀကၤန္ကို
ငါ့လိုပဲ လြမ္းေနမယ့္
တပ္ဦးက ရဲေဘာ္ေတြကို
လြမ္းတယ္ ၊
ႏွစ္ေတြ ႏွစ္ေတြ
အခ်ိန္ကာလ ျမစ္ေတြက
တိုက္စား၀ါးၿမိဳ
တန္ဖိုးထားရာ
ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာေတြလည္း
အဲဒီ ကာလျမစ္ကပဲ ၿဖိဳခ်သြားခဲ့တာလား
ငါတို ့ကိုယ္တိုင္က
ကိုယ္ခံအားနဲခဲ့လို ့ ၿပိဳက်လာသလား
အေတြး၀ကၤပါထဲကေန
ရာဇ၀င္ေတြထဲက သႀကၤန္ကို
လြမ္းတယ္
သေျပခက္နဲ ့ ေရပက္တဲ့ သႀကၤန္ကို
လြမ္းတယ္
မႏၱေလး သႀကၤန္ကို
လြမ္းတယ္
သႀကၤန္မိုးကို
လြမ္းတယ္ ၊
“တႏွစ္တခါ ပြင့္လာတာ
သစၥာရွိတဲ့ ပိေတာက္ပါ” ဆိုစကား
အခုမ်ားေတာ့
ယံုတမ္းစကားသာလိုလို
လက္ေဆးမိုးေလး တၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္
ပိေတာက္ေတြ အဆုပ္လိုက္ အခိုင္လိုက္
ခ်စ္ျခင္းေတြ ၿပိဳင္ခဲ့သမွ်လည္း
အခုမ်ားေတာ့
အိုဇုန္းလႊာ ပါးလာတာကိုပဲ
ယိုးမယ္ဖြဲ ့ရေတာ့မလို ၊
တကယ္တမ္း
ဘာမွမဆန္းဘူး ၊
တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက
မင္းက်င့္တရားနဲ ့မညီ
ကတိေတြမတည္မွေတာ့
ရာသီေတြ ေဖါက္ျပန္တာ
ဘာမွမဆန္းဘူး ၊
လူေတြစိတ္ဓာတ္ ပ်က္စီးကုန္တာ
ဘာမွမဆန္းဘူး ၊
ယဥ္ေက်းမႈေတြ ၿပိဳပ်က္ယိုယြင္းလာတာ
ဘာမွမဆန္းဘူး ၊
မ်ိဳးဆက္ေတြ ကိစၥတုံးခံေနရတာ
ဘာမွမဆန္းဘူး ၊
ဆန္းတာက
ငါတို ့ေတြ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ၾကေသးတာ
အဲဒီ စစ္ေခြးေတြကိုယ္၌က
ကံေကာင္းေနေသးတာလား
ငါတို ့ေတြကပဲ
ညံ့ေနေသးတာလား
ပ်ိဳမ်စ္ျခင္းနဲ ့ မ်ိဳးဆက္ေတြ
ယဥ္ေက်းမႈနဲ ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို
ေအာင္ပြဲနဲ ့အတူ
ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီကို
ေခၚေဆာင္သြားဘို ့အတြက္
ငါတို ့အားလံုးမွာတာ၀န္ရွိတယ္ ၊
ဘယ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္
ဘယ္ကာလ
ေအာင္ပြဲရမလဲ မေမးနဲ ့
ေရာက္တဲ့ေနရာ ေရာက္တဲ့အရပ္ကေန
ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာ ၀င္လုပ္ၾက။ ၀င္တိုက္ၾက
သမိုင္းေပး တာ၀န္အရေပါ့ ၊
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
လြမ္းတယ္
ဟိုး တုန္းကသႀကၤန္ကို
ငါ့လိုပဲ လြမ္းေနမယ့္
တပ္ဦးက ရဲေဘာ္ေတြကို
လြမ္းတယ္ ၊
ဲဲဲဲ
ဟိုး တုန္းကသႀကၤန္ကို
ငါ့လိုပဲ လြမ္းေနမယ့္
တပ္ဦးက ရဲေဘာ္ေတြကို
လြမ္းတယ္ ၊
ႏွစ္ေတြ ႏွစ္ေတြ
အခ်ိန္ကာလ ျမစ္ေတြက
တိုက္စား၀ါးၿမိဳ
တန္ဖိုးထားရာ
ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာေတြလည္း
အဲဒီ ကာလျမစ္ကပဲ ၿဖိဳခ်သြားခဲ့တာလား
ငါတို ့ကိုယ္တိုင္က
ကိုယ္ခံအားနဲခဲ့လို ့ ၿပိဳက်လာသလား
အေတြး၀ကၤပါထဲကေန
ရာဇ၀င္ေတြထဲက သႀကၤန္ကို
လြမ္းတယ္
သေျပခက္နဲ ့ ေရပက္တဲ့ သႀကၤန္ကို
လြမ္းတယ္
မႏၱေလး သႀကၤန္ကို
လြမ္းတယ္
သႀကၤန္မိုးကို
လြမ္းတယ္ ၊
“တႏွစ္တခါ ပြင့္လာတာ
သစၥာရွိတဲ့ ပိေတာက္ပါ” ဆိုစကား
အခုမ်ားေတာ့
ယံုတမ္းစကားသာလိုလို
လက္ေဆးမိုးေလး တၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္
ပိေတာက္ေတြ အဆုပ္လိုက္ အခိုင္လိုက္
ခ်စ္ျခင္းေတြ ၿပိဳင္ခဲ့သမွ်လည္း
အခုမ်ားေတာ့
အိုဇုန္းလႊာ ပါးလာတာကိုပဲ
ယိုးမယ္ဖြဲ ့ရေတာ့မလို ၊
တကယ္တမ္း
ဘာမွမဆန္းဘူး ၊
တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက
မင္းက်င့္တရားနဲ ့မညီ
ကတိေတြမတည္မွေတာ့
ရာသီေတြ ေဖါက္ျပန္တာ
ဘာမွမဆန္းဘူး ၊
လူေတြစိတ္ဓာတ္ ပ်က္စီးကုန္တာ
ဘာမွမဆန္းဘူး ၊
ယဥ္ေက်းမႈေတြ ၿပိဳပ်က္ယိုယြင္းလာတာ
ဘာမွမဆန္းဘူး ၊
မ်ိဳးဆက္ေတြ ကိစၥတုံးခံေနရတာ
ဘာမွမဆန္းဘူး ၊
ဆန္းတာက
ငါတို ့ေတြ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ၾကေသးတာ
အဲဒီ စစ္ေခြးေတြကိုယ္၌က
ကံေကာင္းေနေသးတာလား
ငါတို ့ေတြကပဲ
ညံ့ေနေသးတာလား
ပ်ိဳမ်စ္ျခင္းနဲ ့ မ်ိဳးဆက္ေတြ
ယဥ္ေက်းမႈနဲ ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို
ေအာင္ပြဲနဲ ့အတူ
ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီကို
ေခၚေဆာင္သြားဘို ့အတြက္
ငါတို ့အားလံုးမွာတာ၀န္ရွိတယ္ ၊
ဘယ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္
ဘယ္ကာလ
ေအာင္ပြဲရမလဲ မေမးနဲ ့
ေရာက္တဲ့ေနရာ ေရာက္တဲ့အရပ္ကေန
ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာ ၀င္လုပ္ၾက။ ၀င္တိုက္ၾက
သမိုင္းေပး တာ၀န္အရေပါ့ ၊
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
လြမ္းတယ္
ဟိုး တုန္းကသႀကၤန္ကို
ငါ့လိုပဲ လြမ္းေနမယ့္
တပ္ဦးက ရဲေဘာ္ေတြကို
လြမ္းတယ္ ၊
ဲဲဲဲ
Tuesday, March 03, 2009
ေမွ်ာ္တလင့္လင့္
တိတ္ဆိတ္မႈ အရိပ္ေအာက္မွာ
ဆူညံတဲ့ ေၾကကြဲမႈေတြရွိတယ္
၀င္ကစြပ္ေကာင္တို ့ရဲ ့လွည့္စားမႈမွာ
ေဆာင္းညမ်ား မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ရွာ
၀ဋ္နာ ကံနာ တခုလို
လေရာင္ေအာက္မွာ ။
အံုနဲ ့က်င္းနဲ ့ လက္ခံခဲ့ရတဲ့ ေ၀ဒနာ
နံရိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းမွာ တူညီတဲ့
ယံုၾကည္မႈေတြရွိတယ္
ေဟရာကလိုက္တပ္စ္ ရဲ ့အာေဘာ္
(ျမစ္တျမစ္ထဲကို လူတေယာက္ႏွစ္ခါမဆင္းႏိုင္)
ငါ့ကို နဲနဲ ေအာ္ခြင့္ေပးပါ ။
ရင္ဘတ္ေတြနဲ ့စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ၾကၿပီး
ဘယ္လို ရွင္သန္ဖူးပြင့္ခဲ့ၾကရတယ္ဆိုတာ
ပုခံုးေပၚကတာ၀န္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ရံုနဲ ့
ေခတ္တခုလံုး ဆလိုက္ထိုးျပသလိုမ်ိဳး
တကြက္ၿပီး တကြက္
ငါ့မွာ ရင္သတ္ရႈ ့ေမာ ။
ေဆာင္းညမ်ားထဲမွာ
ေစြးေစြးနီတဲ့ေသြးမ်ား
ရဲရဲရင့္ရင့္ စီးဆင္းၾက
ရဲရဲရင့္ရင့္ သမိုင္းမွတ္တိုင္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္ စိုက္ထူၾက
စြန္ ့လႊတ္စြန္ ့စားသြားသူမ်ားရဲ ့
နာနာက်ည္းက်ည္း ေရရြတ္သံမ်ား
ပဲ့တင္လိႈင္းခတ္ လႈပ္ရွား
ဒီဇင္ဘာရဲ ့ ေဆာင္းညမ်ားမွာ ။
ဘယ္သူေရ ၊ ဘယ္၀ါေရ
ကယ္ပါ ကူပါ ငါ မေျပာလိုေတာ့ပါ
ဇြန္ပန္းရံုအနီး လွည္းဘီးနစ္ေနတာ
ရာစုတ၀က္တိုင္ခဲ့ေပါ့ ။
ဆူညံတဲ့ ေၾကကြဲမႈေတြရွိတယ္
၀င္ကစြပ္ေကာင္တို ့ရဲ ့လွည့္စားမႈမွာ
ေဆာင္းညမ်ား မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ရွာ
၀ဋ္နာ ကံနာ တခုလို
လေရာင္ေအာက္မွာ ။
အံုနဲ ့က်င္းနဲ ့ လက္ခံခဲ့ရတဲ့ ေ၀ဒနာ
နံရိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းမွာ တူညီတဲ့
ယံုၾကည္မႈေတြရွိတယ္
ေဟရာကလိုက္တပ္စ္ ရဲ ့အာေဘာ္
(ျမစ္တျမစ္ထဲကို လူတေယာက္ႏွစ္ခါမဆင္းႏိုင္)
ငါ့ကို နဲနဲ ေအာ္ခြင့္ေပးပါ ။
ရင္ဘတ္ေတြနဲ ့စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ၾကၿပီး
ဘယ္လို ရွင္သန္ဖူးပြင့္ခဲ့ၾကရတယ္ဆိုတာ
ပုခံုးေပၚကတာ၀န္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ရံုနဲ ့
ေခတ္တခုလံုး ဆလိုက္ထိုးျပသလိုမ်ိဳး
တကြက္ၿပီး တကြက္
ငါ့မွာ ရင္သတ္ရႈ ့ေမာ ။
ေဆာင္းညမ်ားထဲမွာ
ေစြးေစြးနီတဲ့ေသြးမ်ား
ရဲရဲရင့္ရင့္ စီးဆင္းၾက
ရဲရဲရင့္ရင့္ သမိုင္းမွတ္တိုင္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္ စိုက္ထူၾက
စြန္ ့လႊတ္စြန္ ့စားသြားသူမ်ားရဲ ့
နာနာက်ည္းက်ည္း ေရရြတ္သံမ်ား
ပဲ့တင္လိႈင္းခတ္ လႈပ္ရွား
ဒီဇင္ဘာရဲ ့ ေဆာင္းညမ်ားမွာ ။
ဘယ္သူေရ ၊ ဘယ္၀ါေရ
ကယ္ပါ ကူပါ ငါ မေျပာလိုေတာ့ပါ
ဇြန္ပန္းရံုအနီး လွည္းဘီးနစ္ေနတာ
ရာစုတ၀က္တိုင္ခဲ့ေပါ့ ။
Subscribe to:
Posts (Atom)