ဖြတ္ … မိေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ေန

၁။
ဖြတ္ မိေက်ာင္း ျဖစ္
ျမစ္ မခ်မ္းသာ
ဗမာျပည္ပ်က္မယ့္ေန ့ဟာ
ႏို၀င္ဘာ ခုႏွစ္ရက္ ေန ့ျဖစ္တယ္ ။

၂။
ဓါးသြားထက္က ပ်ားရည္စက္မ်ား
သူခိုးလက္ ဓါးရိုးကမ္းသူမ်ားရဲ ့
မိတ္ေဆြ ..
အေကာင္းျမင္၀ါဒ ထားၾကည့္စမ္းပါ
အရွက္တရား ကင္းတဲ့စကား
စစ္ကၽြန္အျဖစ္ ႏြံနစ္ခံၾကမယ့္သူမ်ား
အလုအယက္ တိုးေ၀ွ ့
ဗမာျပည္ပ်က္မယ့္ ေန ့ဆီ တေရြ ့ေရြ ့ ။
၃။
ဘယ္လိုမ်ိဳး တံဆိပ္ေတြကပ္ၾကပါေစ
ေကာက္က်စ္တဲ့ ယုတ္မာတဲ့
အုပ္စုဖြဲ ့ ကိုက္ျဖတ္ မႈေတြ
ႏို၀င္ဘာ ခုႏွစ္ရက္ ေန ့နဲ ့အတူ
ေပ်ာက္ကြယ္ ပ်က္သုဥ္း လူျဖစ္ရႈံးေစရမယ္
ျပည္သူ့ ့ရဲ ့ ဒဏ္ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ခံရေတာ့မယ္ ။
၄။
ဖြတ္ မိေက်ာင္း ျဖစ္
ျမစ္ မခ်မ္းသာ
ဗမာျပည္ပ်က္မယ့္ေန ့ဟာ
ႏို၀င္ဘာ ခုႏွစ္ရက္ ေန ့ျဖစ္တယ္ ။

ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀

ဘယ္သူေျပာလဲ …တေတာလံုးေႃကြ

ကမၻာ့သမိုင္း
ျမန္မာ့ သမိုင္း
ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ အပိုင္းပိုင္းဆစ္
သူရဲေကာင္းတို ့ရဲ ့
တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ကို ေတြ ့ရမယ္။

ျမန္မာသမိုင္းမွာေရာ
ကမၻာ့သမိုင္းမွာပါ မရွိတဲ့အရာ
ေဟာဒီ ဒြႏၷရာႀကီးထဲမွာဗ်ာ
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆိုတာ
က်ေနာ္တို ့ တိုင္းျပည္ တခုထဲသာ
ရွိခဲ့တာ မဟုတ္လား ။

တပ္ဦးရဲ ့ယံုၾကည္ခ်က္ သံမဏိဓါးသြား
ေခတ္ေတြကို ပိုင္းျဖတ္သြားတဲ့အခါ
ခြပ္ေဒါင္းရဲ ့ဟန္ ခြပ္ေဒါင္းရဲ ့မာန္
ခြပ္ေဒါင္းရဲ ့အသံ
အာဏာရွင္စနစ္ကို ေျမလွန္ျပစ္မယ့္
လူထုရဲ ့ တိုက္ပြဲေခၚသံနဲ ့ထပ္တူထပ္မွ်သာပ။

ခုခံစစ္
ေတာ္လွန္စစ္
ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ဆိုတဲ့ ခရီးလမ္းမွာ
ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ ျပည္သူလူထုအတြက္သာ
ေအာင္ပြဲဆိုတာ တိုက္ရဲသူအတြက္
ယံုၾကည္လ်က္ပင္ ငါတို ့ျမင္သည္
ျပည္ခ်စ္သားေကာင္း သူရဲေကာင္းတို ့
ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္ မီးပင္လယ္ျဖတ္
တပ္ဦးရဲ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလံေတာ္ကို
အျမင့္ဆံုးလႊင့္ထူထားခဲ့ၾကၿပီ ။

အာဏာရွင္စနစ္ မုခ်က်ဆံုးရမည္။

(ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ တပ္ဦးေမြးေန ့သို ့ အေလးျပဳလ်က္)

ရဲရင့္သက္ဇြဲ

၂၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀

တမိုးေသာက္ေသာ

ေယာနသံ ဇင္ေယာ္ရဲ ့
အာရံုလာပံုမ်ိဳး
ခံစားမႈတို ့ဆက္ႏြယ္
တမိုးေသာက္ေတာ့မယ္
ဘာကိုမွ ရွာမေတြ ့ဘူး ။

ဒီသံသရာထဲမွာပဲ
တ၀ဲလည္လည္
ႀကံရည္ ဖန္ရည္ ဥာဏ္ရည္တို ့လည္း
ေျခကုန္လက္ပမ္းက်
က်ိဳးစားသမွ် အရာထင္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ
တမိုးေသာက္ေတာ့မယ္
(ငိုၾကတာေပါ့ ကြာ)
ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ ့ တရားထဲကအသံ
နားမွာပဲ့တင္ ။

ညီမေလးေရ
ကိုယ့္ကံရဲ ့ အရွင္သခင္ဟာ
ကိုယ္ပဲျဖစ္တာမို ့
ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္သာလ်င္ ဆြဲမထူယူ
တမိုးေသာက္လ်င္ အလင္းေရာက္မည္
ယံုၾကည္ခ်က္သာ ခိုင္မာေစ ။


ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀

ေမ်ွာ္လင့္ေနတုန္းပဲ သားတို ့ေရ

ေမ်ွာ္လင့္ေနတုန္းပဲ သားတို ့ေရ

အက်ဥ္းသား တေသာင္းေက်ာ္
လႊတ္ေပးမယ့္အေပၚ
၀မ္းသာရမွာလား
၀မ္းနည္းရမွာလား
ဒီတခါ ဆိုတဲ့စကား
အေမ့ႏႈတ္ဖ်ားမွာ မရဲတရဲ
ဆြံ ့အေနဆဲေလ ။

တမိုးေသာက္လို ့
တေန ေပ်ာက္ေတာ့မယ္
အိမ္ေရွ ့လမ္းကေလးရဲ ့
ေဟာ့ဟို ထိပ္ဖ်ား
အေကြ ့နားမွာ
လူရိပ္ လူေယာင္
သားေမာင္မ်ားလား …..

ေျခာက္ေသြ ့တိတ္ဆိတ္
ေၾကကြဲရိပ္ေတြ
အိပ္တန္းျပန္ၾက
ေမ်ွာ္လင့္ျခင္း အလင္းစမ်ား
အေမအို ရဲ ့ မ်က္၀န္းမွာ ……

ႏွစ္ေထာင္ရွစ္ အေျခခံဥပေဒက
ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့
ႏွစ္ေထာင္တဆယ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို
သပိတ္ေမွာက္ရမယ္
ေရႊဂံုတိုင္ေၾကျငာ စာတမ္းကို ဆုပ္ကိုင္
ယံုၾကည္ခ်က္အလံကို မယိုင္မလဲ
ခိုင္ခိုင္ ၿမဲၿမဲ အျမင့္မားဆံုး လႊင့္ထူထားရမယ္။
မတရားတဲ့ အမိန္ ့ အာဏာ ဟူသမ်ွ
တာ၀န္အရ ဖီဆန္ရမယ္ ။

ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေထာင္၀င္စာအေရာက္မွာ
သားရဲ ့ အမွာ စကား
အေမအို နားမွာ
ျပန္လည္ၾကားေယာင္
အိမ္ေရွ ့လမ္းကေလးရဲ ့
ေဟာ့ဟို ထိပ္ဖ်ား
အေကြ ့နားမွာ
လူရိပ္ လူေယာင္
သားေမာင္မ်ားလား …။

(ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္အက်ဥ္းက်ခံေနရေသာ သားမ်ား၏လြတ္ရက္ကိုေမ်ွာ္လင့္ေနေသာအေမမ်ားသို ့)

ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၀ ေအာက္တိုဘာ၂၀၁၀

ဒီလိုမ်ိဳး … ရွင္သန္ခဲ့ၾက

ဒီလိုမ်ိဳး … ရွင္သန္ခဲ့ၾက

အေမေရ
ေ၀းလြင့္ျခင္း ရဲ ့
ေျခရာေတြထဲမွာ
တိက်တဲ့ အနာဂတ္အတြက္
အိပ္မက္ေတြပါတယ္ ။

အေမေရ
ေသြးနဲ ့စိုက္ခဲ့တဲ့
ႏွင္းဆီခင္း
ရဲရင့္ျခင္းရဲ ့ သေကၤတ
ဆူးခက္ေတြနဲ ့
လွပ ေမႊးျမေနခဲ့ ။

အေမေရ
မနာလိုသူေတြ
အံုနဲ ့ က်င္းနဲ ့
ပိတ္ဆို ့တားဆီး
အမုန္းတရားက
အလ်ွံ တၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ လို ့။

အေမေရ
ပကတိ အရွိတရား
ေရေသာက္ျမစ္မ်ားကေတာ့
ေခတ္တိုင္းရဲ ့
မ်ိဳးဆက္တိုင္းမွာ
ရွင္သန္ၾကတယ္ ။

ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၃ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀

ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆြဲဆန္ ့ႏိုင္ၾကပါ့မလား

ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆြဲဆန္ ့ႏိုင္ၾကပါ့မလား
(၁)
၁၉၆၄ ခုႏွစ္ေလာက္ကပါ...။ ေတာင္ဗီယက္နမ္မွာ ကမၻာ့အင္အားအႀကီးဆံုး အေမရိကန္တပ္ေတြနဲ ့ေတာင္ဗီယက္နမ္ ရုပ္ေသးအစိုးရ ငုယင္ေကာင္ကီးရဲ့ တပ္ေတြ ဖရုိဖရဲ စစ္ရႈံးေနတုန္း။ ေျမာက္ဗီယက္နမ္နဲ ့ေတာင္ဗီယက္နမ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ေတြက ၿမိဳ ့ေတာ္ ဆိုင္ဂုံကို ဝိုင္းထားတဲ့အခ်ိန္...။
မနက္ခင္း လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကတဲ့အခါ သတင္းစာကို စားပြဲေပၚမွာျဖန္ ့ၿပီး က်ေနာ္တို ့က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲေျမပံုကို ဝိုင္းစုမွတ္သားေနခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ရႈံးသြားတဲ့ ေတာင္ဗီယက္နမ္ၿမိဳ ့ေတြ တၿမိဳ ့ၿပီးတၿမိဳ ့ကို က်ေနာ္တို ့လက္ထဲက မင္နီေခ်ာင္းနဲ ့ဝိုင္းပတ္မွတ္သားလိုက္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို ့ဟာ အဲဒီတုန္းက ဗီယက္နမ္မ်ိဳးခ်စ္တပ္ေတြဘက္ကရပ္တည္ၿပီး ေန ့စဥ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္နဲ ့ စစ္ပြဲႀကီးတပြဲကို ေစါင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္။
မွတ္မိပါေသးတယ္။ ကိုခါး( ငခါး-ကြမ္းျခံကုန္းမဟုတ္ပါ)က ဆံပင္ ေၾကာေထာက္နဲ ့။ ကိုဦး (ကဗ်ာဆရာ မင္းခိုင္ဦး) က ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီနဲ ့။ ကိုစန္းေမာင္( ယခု ပဲခူးၿမိဳ ့က ေရွ ့ေနႀကီး ဦးစန္းေမာင္) က လည္ကတံုးအက်ီနဲ ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္ပတ္ၾကယ္သီးျဖဳတ္အက်ီ ခ်က္ျပဳတ္ပုဆိုးနဲ ့။

ဒီတုန္းက ပဲခူးၿမိဳ ့က က်ေနာ္တုိ ့လူငယ္တသိုက္... ေမာ္စီတံုးရဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေခါင္းစီးကိုယူၿပီး “ဆီးပြင့္” ဆိုတဲ့ ဘာသာျပန္ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အရွိန္အဟုန္ႀကီးႀကီးနဲ ့တက္လာေနတဲ့ တကမၻာလံုးက အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ ့ “ဒီေရ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလည္း ထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အခု...ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္...ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက “ သူတို ့” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္မိတဲ့အခါ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ အလြမ္းျမစ္ထဲ ေမ်ာလိုက္မိတယ္။
သူတို ့
သူတို ့
တၿပိဳင္နက္ ဆံပင္ရွည္ထားၾက
ဘီးတယ္လ္သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ၾက
ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီေတြ ဝတ္ၾက
ဗီယက္နမ္စစ္ကို ဆန္ ့က်င္ၾက
သူတို ့
အသံသစ္ေတြနဲ ့ ဧည့္ဝတ္ေက်ျပြန္ခဲ့ၾကတယ္။


သူတို ့
တၿပိဳင္နက္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ရီေဝၾက
ပင့္ကူအိမ္ထဲက ပိုးေကာင္ေတြလို ဘဝ
ရုတ္တရက္ ေဂၚဘာေခ်ာ့ဗ္၊ ဘာလင္တံတိုင္းနဲ ့
အေရွ ့ဥေရာပကို အာရုံစိုက္မိၾက
သံကန္ ့လန္ ့ကာကို ဆြဲဖြင့္ၾက
သူတို ့
ကမၻာႀကီးကို လက္နဲ ့ဆြခဲ့ၾကတယ္။


သူတို ့
တၿပိဳင္နက္ ဆံပင္ေတြ အေရာင္ဆိုးၾက
ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ၾက
ကြန္ပ်ဴတာနဲ ့ထိေတြ ့ၾက
ဂိမ္းစ္ေတြ ကစားၾကရင္း
အႏိုင္ရတာကို အရသာေတြ ့ၾက
သူတို ့
ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆြဲဆန္ ့ႏိုင္ၾကပါ့မလား...။


(၂)
လြတ္လပ္မႈရဲ့ သေကၤတဟာ
ကမ္းေျခတစ္ခုလို ့ဆိုရင္
ဟိုမွာ
ကမ္းေျခတစ္ခု အဓြန္ ့ရွည္ဖို ့
မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့
အကာအကြယ္ေတြ ေပးေနသူေတြ...။
(ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ကဗ်ာမွ...)
က်ေနာ္တုိ ့ေခတ္တုန္းကေတာ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာ စိတ္ဓါတ္ရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။ ကၽြန္း အစာငတ္ခံတိုုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ကိုေလးေမာင္ ဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာ ရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကို ေရးသြားတဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။
က်ေနာ္တို ့ဟာ က်ေနာ္တို ့ေခတ္မွာ ေလးစားရမယ့္သူကို တေလးတစားရွာခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကို ဘယ္သူေတြ ကာကြယ္ဖို ့ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ သိခ်င္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။
အဲဒီ မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့လူေတြဟာ ေက်ာက္ေဆာင္ကို ကာကြယ္ရင္းနဲ ့က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကသလို က်ေနာ္တို ့ကေကာ က်ေနာ္တို ့ေခတ္ႀကီးအတြက္ ဘာေတြမ်ား သက္ျပင္းေတြ ေခၽြခဲ့ၾကသလဲ။ က်ေနာ္တို ့ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ ဧည့္ဝတ္ေက်ခဲ့ၾကပါရဲ့လား။


ႏွစ္ေတြလည္း ရူးသလို ေပါသလို ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ
ဒီလိုအေနအထားမွာ
ေသသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတယ္
မေသမရွင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့
ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ
တို ့ေနာက္က ဆံပင္ နီေၾကာင္ေၾကာင္ မ်ိုဳးဆက္ကို
တို ့ ဘာေတြ လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ။
(ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ သူငယ္ခ်င္း အျပင္းေျပဖတ္ဖို ့ ကဗ်ာ..မွ)
ဒီကဗ်ာပိုဒ္ကိုဖတ္ေတာ့ ကိုယ့္ အတၱ ပုဂၢလိက ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ကမၻာႀကီးကို မ်က္ကြယ္ျပဳသြားၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာတိုက္ေမာင္းကို သတိရတယ္။ ႏိုင္ဝင္းေဆြကို သတိရတယ္။ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာမ မိဆူးပြင့္ကို သတိရတယ္။ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိရတယ္။
တခ်ိန္ကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္...။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို က်ေနာ္တို ့ဟာ ဟစ္ပီေယာင္ေယာင္ ဂ်စ္ပစီေယာင္ေယာင္နဲ ့ စံနစ္တစ္ခုရဲ့ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္ၿပီး မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အခ်ဳပ္ခန္းေတြ ေထာင္ေတြ ရဲဘက္စခန္းေတြ ပိုုက္လံုးႀကီးေတြ ရထားသံလမ္းေတြ ဘူတာရုံေတြ ပလက္ေဖါင္းေတြ အရက္ဆိုင္ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း...က်ေနာ္တို ့ စစ္ေအးေခတ္ႀကီးကို ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ တစ္ပါတီစံနစ္ကို ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
တခ်ိဳ ့က ေက်နပ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်နပ္လိုုက္တာနဲ ့တၿပိဳင္နက္ လြတ္လပ္မႈဟာ က်ဆံုးသြားၿပီဆိုတာ မသိလိုက္ၾကဘူးေလ။
မီးတိုင္ေအာက္က မ်က္လံုးတစံုဟာ အခုေတာ့ ညကပြဲခန္းမထဲမွာ ေရာင္းအားျမွႈင့္ မ်က္လံုးတစံုအျဖစ္ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးဆန္လာတာ က်ေနာ္တို ့သတိျပဳမိပါရဲ့လား။
က်ေနာ္တို ့က တစ္စက္မွ မယိုဖိတ္ရေအာင္ ေနခ်င္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ တာက်ိဳးတဲ့အသံႀကီးကသာ ေခတ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို လႊမ္းသြားခဲ့တယ္။


အ ကာလစိန္ပန္းေတြ ေျမခ
ဆိတ္ဖလူးရနံ ့ေမႊးျမ
အသံမဲ့ ၾကယ္ေတြ ေၾကြက်
အ ကာလ။


ကေလးရယ္
မင္းကို ေမြးတဲ့အခါ
ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်
အ ကာလ။


ကေလးရယ္
မင္းအေမ အျပင္းအထန္ ခ်ီတက္ခဲ့ရ
မင္းအေဖ အသည္းအသန္ ထြန္ယက္ခဲ့ရ
အ ကာလ.


တကယ္ေတာ့ ကေလးရယ္
ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ
အ ကာလဆိုတာ
ညတညရဲ့ စ်ာပန ျဖစ္ေနရဲ့။ု


တခါတရံမွာ က်ေနာ္တို ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြထဲ ဆင္းခဲ့မိၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီေခတ္ရဲ့ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက ဥပဓိရုပ္မၿငိမ္ဘူးေလ။ အေရာင္စံုလြန္း ေထြေထြျပားျပားျဖစ္လြန္းေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက ဗို ့အားျမွင့္ဘို ့မလိုေလာက္ေအာင္ကိုပဲ အနံ ့ျပင္းတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ဆယ္ေယာက္ရွိရင္ ဆယ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေတြကြဲၾကရတယ္။ က်ေနာ္ဆုေတာင္းတယ္ေလ...။ လမ္းဆံုတေနရာမွာေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက လူတခ်ိဳ ့ ျပန္ဆံုႏိုင္ေကာင္းရဲ့လို ့ေပါ့။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္လြန္းတဲ့ ေခတ္ႀကီးတစ္ေခတ္ရဲ့ စ်ာပနကို အတူတူ လိုက္ပို ့လို ့ ရစေကာင္းရဲ့ေပါ့။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေသနတ္တစ္လက္နဲ ့ လက္တင္အေမရိကတိုက္က လူငယ္တစ္ေယာက္ကိို က်ေနာ္တို ့အားက်ခဲ့ဖူးတာ ေကာင္းပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက လွဲပစ္လိုက္တဲ့ သမိုင္းဝင္ ဆိတ္ဖလူးပင္ကို လြမ္းတတ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုဗဟိန္းက လေရာင္ေအာက္မွာထိုင္ၿပီး ခင္မႀကီးဆီ စာေရးခဲ့တာ ေကာင္းပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ကဗ်ာပုဒ္ေရ ၁၀၀ နဲ ့ ေလာကႀကီးကို ႀကိဳးပစ္ၿပီး ဖမ္းဖို ့ႀကိဳးစားသြားတာ ပိုၿပီးေကာင္းပါတယ္။


(၃)
ၾကည္ေမာင္သန္း ရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ ကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ကို ဖတ္ရႈခံစားၾကည့္ခဲ့တာပါ။
ဒီကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာ “ၾကည္ေမာင္သန္း” ရဲ့ စာေပေလာကအတြင္း စတင္ေျခခ်တဲ့ကဗ်ာ “ဆူးေလလမ္း၏ ရာဇဝင္ ကဗ်ာ”၊ ဟန္သစ္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအဖြဲ ့ရဲ့ ၁၉၉၄ တစ္ႏွစ္အတြင္း အႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာ “ေျဖာင့္ခ်က္”၊ မႏၱေလး စာဖတ္သူမ်ားရဲ့ အေကာင္းဆံုးကဗ်ာဆုရ ကဗ်ာ(၁၉၉၈) “လက္”၊ ၂၀၀၆ ပ်ဥ္းမနား အလယ္ရိုးမ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုရ “ေတာင္အေမရိကကို သြားခ်င္တယ္” ကဗ်ာ၊ ၂၀၀၆ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆု(ကဗ်ာ) အျဖစ္ “အာရွတိုက္ရဲ့ တစ္ေနရာ” ၊ ၂၀၀၆ ေရႊဘိုၿမိဳ ့ ပန္းကဗ်ာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုရ “ငါလည္းတစ္ေန ့” ကဗ်ာေတြကိုု ထည့္သြင္းေဖၚျပပါရွိတာေတြ ့ရလို ့ ပိုမို စိတ္ဝင္စား ခံစားခဲ့ရ။


(၄)


“ၾကည္ေမာင္သန္း” ရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ကို က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြလည္း ေမးမိသြားပါတယ္။
က်ေနာ္တို ့ရဲ့ တံပိုးတန္းေခတ္မွာ ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆန္ ့ေအာင္ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္ လူငယ္ေတြ တကယ္ႀကိဳးစားေနၾကမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ယံုၾကည္လ်က္...။
ရာဇဝင္ျမစ္ကေတာ့ တံတားေအာက္မွာ စီးဆင္းသြားေနလ်က္...။ ။


ၿငိမ္းေဝ
http://sandaywe.blogspot.com/ မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ကလိယုဂ္

ကလိယုဂ္တဲ့
ေခတ္ဆိုး ေခတ္ပုပ္
ေခတ္ယုတ္ႀကီးထဲမွာ
ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ ေကာင္း၏ လို ့
အမ်က္ေျဖ အလကၤာေတး တစနဲ ့
ငါတို ့ရဲ ့ ဘ၀ေတြကို
ေခ်ြးမသိပ္လို ။

နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီး
အသက္ရွင္ က်န္ရစ္သူ
အမယ္အို တဦးရဲ ့ုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုစကားလို
ကံဆိုးလို ့အသက္ရွင္ က်န္ခဲ့ရသူေတြပါ တဲ့
အဲဒီလို စကားမ်ိဳးနဲ ့
ေခတ္ႀကီးကို
စကားနာ မထိုးလို ။

ေတာမီးေတြေလာင္ေတာ့
ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းခတ္ၾက
ေနရာလိုသူေတြက အလုအယက္
ေနရာရွာၾက
ၾကာၾကာ၀ါးမယ့္ သြားမ်ား
ပူးၿပီး ေပါင္းၿပီး တိုက္မည့္
သူရဲေကာင္းေယာင္ေယာင္မ်ား
မွန္းခ်က္ နဲ ့ ႏွမ္းထြက္မကိုက္
ကိုယ့္ထိုက္ နဲ ့ ကိုယ့္ ကံ
ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ ့တံေတြးခြက္မွာ
ပက္လက္သာအေမ်ာခံၾကေပေတာ့

ျပည္သူတို ့ရဲ ့ေအာင္ပြဲဟာ
ကလိယုဂ္ေခတ္ႀကီးကို
ေဖါက္ခြဲျပစ္ခဲ့ေပါ့ ။

ရဲဲရင့္သက္ဇြဲ
(စက္တင္ဘာ၂၀၁၀)