ကေလးႏွင့္ စြန္႔စားခ်င္စိတ္

ကေလးႏွင့္ စြန္႔စားခ်င္စိတ္

က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက က်မႏွင့္အစ္ကို႔ ကို ေဖေဖက ကေလးစီးေသာဗိုလ္အုန္းသီး ဂ်စ္ကားေလး၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ ဂ်စ္ကားကတကယ့္ လူႀကီးစီးဂ်စ္ကားအတိုင္းပါပဲ။ အစိမ္းေရာင္၊ ေရွ႕ေလကာမွန္ေနရာမွာ မွန္မပါေသာ သံျပားေဘာင္ခတ္ျပတင္းေလး။ လီဗာမပါ၊ ဘရိတ္ မပါ၊ ေျခနင္းကြင္းႏွစ္ခုသာ၊ ကြင္းတခုစီေပၚ ေျခတဖက္စီနင္းလ်က္ ေရွ႕သို႔ကားေရြ႕ေအာင္ ေမာင္းရသည္။ တေယာက္တည္းစီးလွ်င္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္နင္းရၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္စီးလွ်င္ အစ္ကိုကေရွ႕ကထိုင္ စတီရာရင္ကိုကိုင္ ကားေျခနင္းကိုနင္း၊ က်မကေနာက္ခန္း မွာထိုင္လိုက္သည္။

အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ စီးနင္းကစားရာကေန တရက္ေတာ့ ေျခရွည္ကာထိုကားေလးကို ရပ္ကြက္ေက်ာ္ၿပီး ေမာင္းၾကသည္။ ကုန္းဆင္း တခုတြင္ ကားေလးတိမ္းေမွာက္သြားခဲ့ၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုး လက္ေတြေျခေတြ ပြန္းပဲ ေသြးစို႔သြားခဲ့သည္။ က်မမွတ္မိ၏။ က်မ ၏လက္ဖမိုးမွ လက္ဆစ္ေတြေသြးစို႔ၿပီး ပြန္းပဲ့ေနခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္ေက်ာ္ၿပီး သြားရေကာင္းလားဟု ေမေမကဆူေသး၏။ ေဖေဖကေတာ့ ကားကဘရိတ္မပါသျဖင့္ ကုန္းဆင္းတို႔ဘာတို႔တြင္ တေယာက္ကေနာက္ ကေနဆြဲၿပီးထိန္းေပးရမည္ဟု မွာသည္။ လက္ေတြနာက်ဥ္ ေသာ္လည္း က်မတို႔ေမာင္ႏွမ စိတ္လႈပ္ရွားစြာရယ္ေမာ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ က်မ ၏ ကေလးဘ၀သည္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ၏ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးမႈေၾကာင့္ ရင္ခုန္စရာ စြန္႔စားမႈအတိျဖင့္ ေက်နပ္စရာျဖစ္ခဲ့ရသည္။

သူငယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေျပာင္းေရြ႕သြားရသည့္ ကုန္းေစာင္းေရာက္ေတာ့လည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ျပန္႔ ေသာ ေရကန္ေဟာင္းႀကီးတခုရွိသည္။ မိုးတြင္းဆိုလွ်င္ေရအေတာ္အတန္ ျပည့္လွ်ံၿပီး ၾကာပင္ေတြေဗဒါပင္ေတြ ေပါက္ေရာက္သည္။ ေဆာင္းတြင္းကာလႏွင့္ ေႏြဦးကာလတို႔တြင္ ေရစပ္စပ္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ထုိကန္ႀကီး ပတ္လည္တြင္ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ား၊ ပုန္းညက္ပင္မ်ား၊ စိန္ပန္ပင္မ်ားျဖင့္ ေ၀ဆာၿမိဳင္ဆုိင္ေနသည္။ ထိုကန္ႀကီးသည္ က်မတို႔ကေလးတသိုက္အတြက္ စြန္႔စားခန္းျပဇတ္မ်ား ကျပရာေနရာ တခု ျဖစ္ပါသည္။

စစ္တိုက္တမ္းကစား ၾကသည့္အခါ က်မတို႔အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ ခြဲၿပီးတိုက္ၾကသည္။ ငွက္ေပ်ာလက္ ေက်ာ႐ိုးမ်ား၊ အုန္းလက္မ်ား သစ္တို သစ္စ မ်ားကို ေသနတ္လက္နက္အျဖစ္ သံုးၾကသည္။ မာလကာသီးစိမ္းေသးေသးမ်ားကို လက္ပစ္ဗံုးအျဖစ္ သံုးၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ က်မတို႔ ကစားၾကေသာ တုိက္ပြဲမွာ ဂ်ပန္ႏွင့္ ျမန္မာတပ္မေတာ္တိုက္ပြဲျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္သား လုပ္ခ်င္သူေတြကမ်ားၿပီးဂ်ပန္ လုပ္ခ်င္သူက နည္းသျဖင့္ အျမဲတမ္းမဲႏႈိက္ၿပီး ခြဲရသည္။ ဂ်ပန္က ႐ႈံးသူျဖစ္သည့္အျပင္ နာမည္ဆိုးသူမဟုတ္လား။ က်မတို႔က သူရဲ ေကာင္းသာျဖစ္ခ်င္သူေတြကိုး။

က်မတို႔ကုန္းေစာင္းတြင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုဟူ၍ တခုတည္းသာရွိၿပီး ထို႐ံုတြင္က်မတို႔ ၾကည့္ရသမွ် ဇာတ္ကားေတြမွာ စြန္႔စားခန္းေတြသာျဖစ္၏။ ဥပမာ ေဇာ္လြင္ႏွင့္ တင္တင္လွ ပါ၀င္ေသာ ဥဒါန္းမေၾက ဟူသည့္ဇာတ္ကား။ က်မတို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ ေန႔လည္ပိုင္း ကစားခ်ိန္မုန္႔ စားဆင္းခ်ိန္ တို႔တြင္ ေယာက္်ားေလးေတြႏွင့္ တန္းတူေသနတ္ပစ္တမ္း၊ တိုက္ပြဲတုိက္တမ္း ကစားခဲ့ၾကသည္။ ရန္သူဂ်ပန္ ေတြေရာ ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္ ဘီအိုင္ေအ စစ္သားေတြေရာ ေရကန္ႀကီးကုိ ပတ္ၿပီး ေျပးၾက လႊားၾက၊ ပုန္းၾကရသည္မွာ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည္။

ထိုအေၾကာင္းကို က်မတို႔သမိုင္းသင္ခန္းစာ ထဲမွာလည္း ေလ့လာခဲ့ၾကသည္။ တခါတုန္းက က်မတို႔ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္တြင္ တကယ္ ပဲ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ စခန္းခ်ခဲ့ၾကသည္။ သည္ေနရာမွာ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္သားေတြက ဂ်ပန္ေတြကို တိုက္ဖို႔စည္း႐ံုးခဲ့ၾက ေဆြး ေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ေရကန္ႀကီးသာမက ေက်ာင္းေဘးက ေရနံရည္၀ေနေသာ ညိဳေမွာင္သည့္ ေျခတံရွည္သစ္သား အိမ္ႀကီးကလည္း ေတာ္လွန္ေရး ရာဇ၀င္ႏွင့္ဆက္စပ္ေနသည္။ အဲသည္မွာက ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္မ်ား စတည္းခ်ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကုန္းေစာင္းၿမိဳ႕သည္ က်မကို ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္မမ်ား ၀တၳဳေရးျဖစ္ဖို႔ အဓိကတြန္းအားေပးေသာ စြန္႔စားသည့္မိန္မမ်ား ရွင္သန္ႀကီးျပင္းရာ ၀န္းက်င္ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္တဲႀကီးအနား ေရေျမာင္းႀကီး၏ေဘးမွာ တန္းစီေနေသာ လူတဖက္မက ပင္စည္ႀကီးမားသည့္ ကုကၠိဳလ္ပင္အိုႀကီးမ်ား၊ မန္က်ည္းပင္အိုႀကီးမ်ားသည္ က်မတို႔အား တကယ့္အျဖစ္ပံုျပင္မ်ားကို ေျပာျပေနသည့္ ႂကြင္းက်န္ရစ္ေသာ သမိုင္း၀င္အရာမ်ားျဖစ္ သည္။

သို႔ေသာ္ ကေလးဘ၀၏ အ႐ိုင္းဆန္ေသာစြန္႔စားမႈမွာ သဘာ၀ကေပးသည့္ ေတာင္ကုန္းေတြ၊ သစ္ေတာေတြ ေရကန္ေတြႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ၿမိဳ႕မွာလည္း စြန္႔စားလိုသူ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ရွာေတြ႔စရာေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ေရနံ ေခ်ာင္းမွာ ကေလးေတြေက်ာင္းတက္ၾကသည့္အခါ ဘယ္မိဘကမွ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ လုိက္ပို႔ေပးစရာမလုိ။ အေ၀းေျပးကား ေတြ ေမာင္းေသာကားလမ္းမတေလွ်ာက္ လမ္းေဘးကပ္ၿပီး ကေလးေတြေက်ာင္းသြားရတာျဖစ္ေပမဲ့ ဘာမွစိုးရိမ္တႀကီး ပူပန္စရာ မလိုခဲ့။ မိုးသည္းထန္သည့္ တေန႔ခင္းတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းအသြား ျဖတ္ရသည့္ၿမိဳ႕လယ္ေခ်ာင္းမွာ ေရေတြလွ်ံလို႔ အနီးအနားက အိမ္ေတြေမ်ာ၊ အိမ္တိုင္ေတြကၽြတ္ ျဖစ္ကုန္လုိ႔ ကေလးမိဘေတြ ေက်ာင္းသို႔လိုက္ေခၚရသည္အထိ စိုးရိမ္စရာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအ ျဖစ္မ်ိဳးကေတာ္ ေတာ္ရွားပါသည္။ မိဘတို႔သည္ ကေလးေတြကို အေတာ္အတန္လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ကိုယ္ရွာေဖြစူးစမ္းခြင့္ ေပးထားခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ က်မတို႔အိမ္နီးခ်င္းေတြကို က်မတို႔သိသည္။ အတန္းေဖၚကစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းမွာ ေမာင္ႏွမဘယ္ႏွေယာက္ရွိမွန္း သိ သည္။ သူ႔အေမက ေစ်းထဲတြင္ ငါးေရာင္းသလား၊ စက္ခ်ဳပ္တာလား၊ နတ္ကေတာ္လုပ္တာလား၊ သူ႔အေဖက ခ်မ္းသာေသာ ေဆး လိပ္ခံုပိုင္ရွင္လား အကုန္သိသည္။ ေရနံဆီမီးခြက္ထြန္းဖို႔ ေရနံဆီသြား၀ယ္ေတာ့လည္း ညေနခ်မ္းေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္။ ၿမိဳ႕မေတာင္ ရပ္ကြက္ စလင္းတန္းအထိ သြား၀ယ္ဖို႔ က်မတေယာက္တည္းကိုပဲ ေမေမက ခိုင္းခဲ့တာပါပဲ။ ေရနံဆီေရာင္းေသာ အိမ္ကေန ျပန္ လာရသည့္လမ္းသည္ ကေလးတေယာက္အတြက္ေတာ့ လံုေလာက္သည့္စြန္႔စားမႈ ျဖစ္သည္။ သည့္ထက္ပိုတာက စလင္းတန္းမွ ေစ်း ဘက္သို႔ျပန္အတက္မွာ ႀကီးမားေသာေညာင္ပင္ႀကီး၏ ပင္စည္တြင္ ထိုးစိုက္ထားေသာ ထီးျဖဴ ထီးနီေလးေတြ၊ တြဲလြဲခ်ိတ္ထားေသာ ျမင္း႐ုပ္ ဆင္႐ုပ္ နတ္႐ုပ္ေတြ၊ ေခါစာပစ္ေသာ ႀကိမ္ျခင္း ၀ါးျခင္းအခြံေတြက နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ နတ္ကိုင္ျခင္း၊ ဖ်ားနာျခင္းဆိုေသာ ၾကားဖူးနား၀ဇာတ္လမ္းေတြကို လက္ေတြ႔ျပေနသလုိရွိသည္။ တခါမွ မျမင္ဖူးေသာ နတ္စိမ္းဆိုတာႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ ထိုအရာမ်ား သည္ ကေလးတေယာက္ အတြက္ေၾကာက္စရာလည္း ေကာင္းၿပီး စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္းသည္။

က်မတို႔၏ ကေလးဘ၀သည္ တနည္းအားျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြႏွင့္ ႂကြယ္၀ျပည္စံုခဲ့သည္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕၏ ေရနံေငြ႔လြႊမ္း ေနေသာ ေျခာက္ေသြ႔သည့္ ေတာင္ကုန္းလမ္ေတြမွာေရနံေျမသပိတ္၏ အေငြ႔အသက္မ်ားကိုျမင္ေတြ႔ရွဴ႐ိႈက္ရသည္။ စတုတၳတန္းမွာ ေရနံေျမသပိတ္သမိုင္းကုိ က်က္မွတ္စဥ္က သိခဲ့သည့္သခင္ ဖိုးလွႀကီးဆိုတာသည္ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ကမာၻကုန္က်ယ္သေရြ႕ ၀ယ္၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ေတာ္ေတာ္ ႐ုပ္လံုးႂကြလာ၏။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕မွာရွိသည့္ သခင္ဖိုးလွႀကီးလမ္းသည္ က်မတို႔အိမ္ႏွင့္ ေတာ္ ေတာ္ေ၀းေသာ္ လည္းထိုလမ္းကို က်မတို႔ညီအမ စူးစမ္းရွာေဖြ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကသည္။ ေဟာဒီလမ္းဟာ ေရနံေျမသပိတ္တပ္သားေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ တဲ့လမ္းေပါ့။ က်မတို႔ေျခဖ၀ါးေအာက္က ေက်ာက္စရစ္လႊမ္းေသာ ကတၱရာလမ္းေဟာင္းသည္ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို က်မတို႔အား ပံုျပင္အျဖစ္ ေျပာျပေနခဲ့သည္။

စြန္႔စားခန္းပံုျပင္ ၀တၳဳေတြကုိ ကေလးေတြႏွစ္သက္သည္။ ပတ္၀န္က်င္မွာ လူႀကီးထိန္ကြပ္မႈ ေစာင့္ၾကည့္မႈမပါဘဲ ကိုယ္ခ်ည္းပဲ လႈပ္ ရွား ေဆာင္ရြက္ရသည္ကို ကေလးေတြရင္ခုန္မက္ေမာ၏။ နယ္က ကေလးေတြ၊ သဘာ၀ႏွင့္ထိစပ္ေသာ ကေလးေတြက သဘာ ၀ေတာအုပ္ေတြဆီ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းျခား ကၽြန္းေတြဆီ သြားခ်င္သည္။ လိပ္ျပာေလးေတြ ခူေကာင္ေလးေတြကို ျမင္ခ်င္သည္။ ပုဇင္းေတြ ကို ဖမ္းခ်င္သည္။ က်မ၏တူေလး တူမေလးေတြသည္ ၿမိဳ႕ျပမွာေနတာမို႔ သဘာ၀ေတာအုပ္ႏွင့္ ေ၀းသည့္အခါ သူတို႔အတြက္ စြန္႔ စားခန္းက တမ်ိဳးတဖံုရွိ၏။ သူတို႔ကို မိဘက၀ယ္ေပးသည့္ စက္ဘီးႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ တခုကဖိုက္ဘာခံုေတြႏွင့္ သံုးဘီးစက္ဘီး လွလွ ေလး။ ေနာက္တ ခုက ခပ္ျမင့္ျမင့္ ႏွစ္ဘီး စက္ဘီးေလး။ အစ္မက ထိုႏွစ္ဘီးေလးျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေလွ်ာက္နင္းရတာေပ်ာ္ရႊင္သည္။ ေမာင္ေလးက သံုးဘီးစက္ဘီးေလးျဖင့္ အိမ္ေရွ႕လမ္းတလွ်ာက္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္နင္းရသည္ကို ေပ်ာ္ရြင္သည္။ ရာသီဥတုသာယာ သည့္ ညေန တိုင္းသူတို႔စက္ဘီးေလး ေတြျဖင့္ ရက္ကြက္ကို ပတ္ၾကသည္။ ျပန္လာသည့္အခါ သူတို႔လမ္းမွာႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ေခြးေတြ၊ ဘဲငန္းေတြ၊ အျခားလူေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။

"သားသားေရွ႕မွာ ေခြးအႀကီးႀကီးက သားသားကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာ၊ သားသားစက္ဘီးကို မရပ္ဘဲတအားနင္းၿပီး သူ႔ေရွ႕ကေန ေျပးလာ ခဲ့ရတာေပါ့ ေမာလိုက္တာ" ရင္တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနဆဲ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေရအိုးမွေရကို အေမာတေကာ ေသာက္ေနသည့္ ကေလးငယ္ သည္ တက္ႂကြရႊင္လန္းမႈအျပည့္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ထိုလမ္းသို႔ ထပ္သြားရန္အဆင္သင့္။

သူတို႔ကို စြန္႔စားမႈအတြက္လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးသည့္အခါ ကေလးေတြ၏ အသက္အႏၱရယ္ကို က်မတို႔ထည့္မစဥ္းစားသင့္ဘူးလား။ စဥ္းစားေပးသင့္တာေပါ့။ က်မတို႔ ခဏခဏၾကံဖူးေနသည့္ ေၾကကြဲစရာ၊ ထိန္႔လန္႔စရာ ဇာတ္လမ္းမွန္ေတြရွိသည္။ ကေလးေတြကို ဖမ္းဆီးေခၚသြားၿပီး လွ်ာကိုျဖတ္ပစ္တာတို႔ သူေတာင္းစားလုပ္ခုိင္းတာတုိ႔က ဆိုတုန္းကတည္းက ျဖစ္ရပ္ေတြ။ ယခုအခါ ကေလးငယ္ ေတြသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအျမတ္ထုတ္ခံေနရသည္။ သူတုိ႔၏ လုပ္အားသာမက လိင္ဆက္ဆံျခင္းျဖင့္ပါ အျမတ္ထုတ္ခံရသည္။ ကံဆိုးမိုး ေမွာင္က်ၿပီး အသတ္ခံရသည့္ ကေလးေတြလည္းရွိခဲ့ၾက၏။

ထိုအထိတ္တလန္႔ ေၾကကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းမွန္တို႔သည္ ဟိုတုန္းကထက္ ယခုေခတ္မွာအေရအတြက္ ပိုလာသလား။ အေမရိကန္ျပည္ ေထာင္စုမွာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တုန္းက ကေလးေတြကို ဖမ္းဆီးသြားသည့္အမႈေပါင္း ၁၁၅ ခုရွိခဲ့သည္၊ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလည္း ထိုအေရအ တြက္သည္ သိသိသာသာတိုးလာသည္ဟု မဟုတ္ဘဲ ထိုအေရအတြက္ ပတ္၀န္က်င္မွာေတာ့ ရွိေနတာပဲတဲ့။ ဆိုလိုတာက ကေလးတ ေယာက္အတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်အႏၱရာယ္သည္ ပိုလာျခင္းေလ်ာ့လာျခင္းမရွိ။ လိုအပ္သည္ထက္ပိုၿပီး ကာကြယ္ေပးထားသည့္တုိင္ေအာင္ ကေလးတုိ႔၏ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္ေခ်က ေလ်ာ့နည္းမသြားခဲ့။ ကေလးတို႔မွာသာ ပိုပိုသာသာတင္းက်ပ္ ကာကြယ္ထားခံရသည့္ အတြက္ ကေလးဘ၀ စြန္႔စားမႈေတြ ရင္ခုန္မႈေတြႏွင့္ေ၀းရသည္။

ယခုေခတ္မွ ကေလးေတြကိုအိမ္မွ ေက်ာင္းအထိလူႀကီးက လိုက္ပို႔ေပး၊ ထမင္းကို ေက်ာင္းအထိလိုက္ၿပီးေကၽြး၊ အျပန္တြင္ လူႀကီးက ေက်ာင္းအျပင္ကေန ေစာင့္ႀကိဳ၊ အိမ္ျပန္။ ဒါက ကေလးကိုအႏၱရာယ္ အေပါင္းမွႀကိဳတင္ကာကြယ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးကို ေရႊ ေပး မဆင္ရဟူေသာ ကာကြယ္တားျမစ္မႈသည္ ထုိေၾကကြဲစရာဇာတ္လမ္းေတြမွ ကာကြယ္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ေရႊသည္ လူတို႔အတြက္ မက္ ေမာစ ရာမို႔ ေရႊကိုလိုခ်င္ၿပီး ကေလးကို တခုခုအႏၱရာယ္ျပဳမွာ စိုးရိမ္လို႔ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ေရႊမပါဘဲလည္း ကေလးတို႔သည္ အႏၱ ရာယ္ေတာ့ရွိ ေနတာေတာ့အမွန္ပါ။ အႏၱရာယ္ရွိလို႔ထိန္ခ်ဳပ္ ကာကြယ္ေပးတာက လမ္းမွန္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ တဖက္မွာက ကေလး တို႔အတြက္ကိုယ္တိုင္ စူးစမ္းရွာေဖြထုတ္ေဖာ္မည့္ ေျမပံုေတြ၊ ရတနာသိုက္ေတြ၊ ခရီးစဥ္ေသးေသးေလးေတြ၊ လမ္းခရီးမွာေတြ႔ရမည့္ သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ရသည္။

ကေလးတုိ႔သည္ ပထ၀ီကို စိတ္၀င္စားဖို႔လိုအပ္၏။ ကိုယ့္ေဒသပတ္၀န္က်င္ကို ေျပာျပေသာ ေဒသႏၱရ ပထ၀ီထိုမွစၿပီး ပထ၀ီကိုစိတ္ပါ ၀င္စားၾကသည္။ ကိုယ့္ေဘးမွာ ေတာင္ကုန္းရွိသလား၊ ကိုယ့္ေဘးမွာျမစ္ႀကီးတစင္းရွိသလား၊ သဲေသာင္ေတြရွိသလား၊ ျမစ္ထဲမွာ ငါးေတြ ရွိသလား၊ တံငါသည္ေတြ ငါးဖမ္းၾကသလား၊ ထုိျမစ္က ဘယ္ၿမိဳ႕ကေနလာၿပီး ဘယ္ၿမိဳ႕ဆီသို႔ ဆက္သြားသလဲ။ ကေလးေတြ သည္တိရစၧာန္ေလး ေတြကိုစိတ္၀င္စား၏။ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာ တိုက္ခန္းအလံုပိတ္၊ ျခံတံတိုင္းအလံုပိတ္ထဲတြင္ ေနထိုင္ၾကရေသာ ကေလးတုိ႔သည္ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္သို႔ သြားလ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ အေသးဆံုးပူးေလးေတြ၊ ၾကက္တူေရြးေလးေတြ၊ ယုန္ေလးေတြကအ စ ဆင္ႀကီးေတြအထိ သူတို႔ရင္ခုန္လုိ႔မၿပီးေတာ့ေပ။ တေန႔တေန႔ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ကားေပၚကမဆင္းရေသာ သူတို႔ေလးေတြ သည္ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ေတာင္ကုန္းေတြလည္း တက္ႂကြစြာ ေျပးတက္ေျပးဆင္း၏။ သူတုိ႔အတြက္စြန္႔စားခန္းသည္ လူႀကီးေတြ ေတာ့ပါေနေသးတာမို႔ ပံုျပင္ေတြထဲကလို အျပည့္အ၀ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကေလးေတြခ်ည္း အုပ္စုဖြဲ႕ကစားရ၊ စြန္႔စားရသည့္ အရသာကို မသိႏိုင္သည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အဲသည္ေလာက္ကကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ေနပါသည္။

စာဖတ္တတ္သည့္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့စာထဲကေန စူးစမ္းရွာေဖြမႈႏွင့္ စြန္႕စားမႈကိုဖတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ၾကရသည္။ ကဗ်ာေတြပံုျပင္ေတြ မင္းသု၀ဏ္၏ ကဗ်ာေတြက အသံလည္းခ်ိဳၿပီး သဘာ၀ ၀န္းက်င္ကိုလည္း ကေလးတုိ႔ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ တခါ တုန္က ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈဌာန အႀကီးအကဲအရာရွိတေယာက္၏ ညစာစားပြဲတြင္ မိမိအတြက္ ပထမဆံုးစြဲမက္ရသည့္ ကေလးဘ၀ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ႏိုင္ငံစံု ေျပာျဖစ္ၾကသည့္ အခါက်မရြတ္ျပခဲ့သည့္ ကဗ်ာကလယ္ေစာင့္တဲ ကဗ်ာျဖစ္သည္။



မိုးေရတက္ေရ တေဖြးေဖြး
ကြင္းက်ယ္ အေ၀းေ၀း
လယ္ေစာင့္တဲေလး ေျခတံရွည္
မိုးကုတ္ေအာက္မွာတည္
ၾကာနီတပြင့္ ျဖဴတပြင့္
တဲႏွင့္ ပနံတင့္။



မိုးထဲေလတဲတြင္ ေရလႊမ္းေနသည့္ ေျခတံရွည္ရွည္ ခ်စ္စရာလယ္ေစာင့္တဲ ေလးတခု၊ သူ႔ေဘးက ေရထဲမွာၾကာပြင့္ေတြက အနီႏွင့္ အျဖဴ။

ကေလးတေယာက္ကို သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည့္ကဗ်ာ။ ထိုကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ကေလး၏အေတြးထဲတြင္ ပံုေဖာ္ ၾကည့္လိမ့္မည္။ ဘာမ်ားကြာျခားမလဲ။ က်မတို႔ငပုေတာ ၿမိဳ႕နယ္ၾကာကြင္းေက်းရြာရွိ ကန္သံုးဆယ္ ၾကာကြင္းမူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ကေလးမ်ားအတြက္ ျပပြဲ၊ ၿပိဳင္ပြဲႏွင့္ စာဖတ္ပြဲမ်ားလုပ္ေပးစဥ္က မင္းသု၀ဏ္၏ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ ေရးဆြဲသည့္ၿပိဳင္ပြဲ ထည့္ သြင္းခဲ့သည္။ ပထမရက္မွာ လယ္ေစာင့္တဲ၊ ေနာက္တရက္မွာ ၀ကၤပါျဖစ္သည္။ အံ့ၾသစရာပင္ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္း ကေလးတုိ႔သည္ ထိုကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို တထိုင္တည္းႏွင့္ပန္းခ်ီေရးဆြဲ သ႐ုပ္ေဖာ္ၾကသည္။ ဒုတိယတပုဒ္က ပိုခက္သည္။



ေအးရပ္သာတဲ့ ပေညာင္ညိဳ
ဥၾသတြန္သံခ်ိဳ
ဒိုးယိုစီးတဲ့ နဒီတြင္း
သမင္ေရေသာက္ဆင္း၊
ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ
ကံ့ေကာ္၀တ္မႈံစီ
ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္း
လူေလး သြားခ်င္စမ္း။



သူတုိ႔ကို ရွင္းျပေပးရတာက ဒိုးယိုစီးတဲ့ ဆိုသည့္စကားပဲ ျဖစ္သည္။ နဒီဆိုတာျမစ္ဟု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိေနခဲ့ၾကသည္။ ကံေကာ္ပင္ ကိုမျမင္ဖူးဘူးဆိုသည့္ ထိုျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကေလးတခ်ိဳ႕အတြက္ ကံေကာင္းတာက သူတုိ႔ေက်ာင္းမွာ သူတို႔ပန္းခ်ီေရးဆြဲ ဖို႔ခ်ထားသည့္ ထိုင္ခံုေတြကို အရိပ္ေပးေနသည့္ အပင္ႀကီးသည္ ကံေကာ္ပင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေဟာဒါ ကံေကာ္ပင္ေပါ့ဟု သူတို႔ဆရာမက ေျပာျပလုိ႔ သူတို႔သိရေတာ့ ရယ္ေမာၾကပါသည္။ ကံေကာ္ပြင့္ေတြကိုေတာ့ အ၀ါေရာင္၀တ္မႈံေလးေတြ ႏွင့္ ေရးဆြဲတတ္ၾက၏။ သူတို႔ကို ပန္းခ်ီဆု ေပးဖို႔ က်မတို႔အုပ္စုတြင္ ပန္ခ်ီဆရာတေယက္မွ မပါ။ ဆုေရြးခ်ယ္ဖို႔ အတြက္ အခြင့္မရွိ။ အတန္းလိုက္သူတုိ႔ယွဥ္ၿပိဳင္ စဥ္က ဆုေရြးခ်ယ္ ေပးခဲ့သည့္ ပန္းခ်ီဆရာ ကာတြန္းဆရာ ကိုေဇာ္ေမာင္၏ ဆုေရြးခ်ယ္ျခင္းဆုိင္ရာ လမ္းညႊန္မႈကို လိုက္နာၿပီး ဆုေပးခဲ့ရပါသည္။

အဲလစ္စ္ႏွင့္ အံဖြယ္ကမာၻ စသည့္ႏိုင္ငံျခားမူရင္း စာအုပ္ေတြကို လက္လွမ္းမမီႏိုင္ေသးသည့္ ကေလးတို႔အတြက္ ကာတြန္႔ေအာင္ရွိန္၏ ကေလးဇာတ္လိုက္ေတြပါ၀င္သည့္ ကာတြန္႔ေတြရွိသည္။ အဲသည္မွာ တဆင့္တက္ေတာ့ ဂရင္းညီေနာင္၏ ပံုျပင္ေတြရွိသည္။ ၀တၳဳဖတ္ ႏိုင္သည့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေရႊဥေဒါင္း၏ ၀တၳဳေတြရွိသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္သို႔ေျပာင္းကာစ ကေလးတို႔ မိန္းခေလးေရာ၊ ေယာက္်ား ေလးပါအလြန္ႏွစ္သက္သည္။ ေယာက္်ားေလးေတြအဖို႔ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။ ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၏ ဘာသာျပန္စြန္႔စားခန္း၀တၳဳ ေတြကိုလည္း ကေလးေတြႏွစ္သက္ၾက၏။ က်မဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးေတြကိုေတြ႔သည့္အခါ ဘာစာအုပ္ေတြႀကိဳက္လဲဟု ေမးတိုင္း ေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ဒဂုန္ေရႊမွ်ား ပါ၀င္တတ္သည္ကို သတိထားမိသည္။ က်မကိုယ္တိုင္ ေရႊဥေဒါင္း၏ ႐ႈပနႏၵီ ကိုစြဲစြဲမက္မက္ ဖတ္ခဲ့ရ သည္ကို သတိရမိပါသည္။ ကေလးတို႔၏ စူးစမ္းရွာေဖြစြန္႔စားခ်င္သည့္ သဘာ၀စိတ္ဆႏၵကို ထုိစာအုပ္မ်ား၏ ရသက ျဖည့္စြမ္းေပး သည္။ စာအုပ္တုိ႔သည္ သူတုိ႔အတြက္စိတ္ျဖင့္ ခရီးႏွင္စရာယာဥ္ေတြျဖစ္သည္။

က်မဘ၀တြင္ ပထမဆံုးဖတ္ခဲ့ရသည့္ ဓူ၀ံ၏မာလာ၀တၳဳတိုကို က်မအခုခ်ိန္အထိ မေမ့ေတာ့ပါ။ အဲသည္အထဲကဖိုခေနာက္ဆိုင္ တိုင္း ျပည္သံုးခု ၾကားကေတာအုပ္ႀကီးသည္ ေတာ္လွန္ေရးသမား သူရဲေကာင္း ဗိုလ္နႏၵ အေျခစိုက္ရာနယ္ေျမျဖစ္သည္။ မတရားတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘဲ အသက္ႏွင့္ရင္းၿပီး ကူညီေျဖရွင္းေပးေသာ သူရဲေကာင္းသည္ က်မအတြက္ ေလးစားအထင္ႀကီးစရာေပါ့။ ည သန္းေခါင္တြင္ ဘီလူးစားခံရတတ္လို႔ မသြားရဲၾကသည့္ ေတာင္ေျခတခုဆီက လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္သည့္ ထိုသူရဲေကာင္း၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား၊ သူဖမ္းဆီးရမည့္ ဘုရင္မကို မဖမ္းဆီး႐ံုတြင္မကႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေအာင္ စစ္အင္အားႀကီးမားေအာင္ပင္ သူက ကူညီလုိက္ေသးသည္။ ထိုဘုရင္မႏွင့္ သူရဲေကာင္းၾကားက ဖြင့္မေျပာလဲ သိေနသည့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ေနာက္ဆံုးသူ႔ကတိကို ထိန္းခ်ဳပ္ ၿပီး သူ႔အသက္ကို ဓားစာခံသူ႔တပည့္ ေနာက္လိုက္ လူကိုးေယာက္အသက္ႏွင့္ လဲယူဖို႔သာယာေရႊျပည္ ဘုရင္ႀကီးဆီသို႔ တဦးတည္း တိတ္တဆိတ္ျပန္အသြား၊ ဘုရင္မကလဲ သူရဲေကာင္းမရွိသည္ကို သိသည့္အခါထိုႏိုင္ငံသို႔ လိုက္သြားၿပီး၊ သူ႔ကိုယ္သူအပ္ႏွင္းလ်က္ ဗိုလ္နႏၵအတြက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မး္သာခြင့္ေတာင္းသည့္အခ်ိန္၊ ထိုဇာတ္သိမ္းခန္းသည္ ဇာတ္၏အထြဋ္အထိပ္ ျဖစ္သည္။

သူတို႔ဆီက ဟယ္ရီေပၚတာ ၀တၳဳေတြအရွိန္အဟုန္ျဖင့္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္မွာ ကေလးတို႔ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ လႈပ္ရွားသည့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္း ၾကယ္စြန္႔စားမႈ အေျခခံ ဇာတ္လမ္းမ်ားျဖစ္လုိ႔ ေနမွာပါ။ ကေလးေတြခ်ည္းလူႀကီး အကူအညီသိပ္မပါဘဲ အႏၱရယ္ဆိုးေတြႏွင့္ၾကံဳ၊ ကေလးတို႔၏ ၾကံရည္ဖန္ရည္ စြမ္းရည္ေတြႏွင့္ပဲ အဲသည္ကေနလြတ္ေျမာက္၊ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္အားရစရာ ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။

အခုေခတ္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ေတြ႔ရသည့္ ကေလးတို႔၏စြန္႔စားမႈက ဂိမ္းေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ဂိမ္းထဲမွာ ေသနတ္ပစ္သည္။ ဂိမ္းထဲမွာဗံုး ေဖာက္ခြဲသည္။ ဂိမ္းထဲမွာေျမလွ်ိဳးမိုးပ်ံသည္။ က်မတူအငယ္ေလးတေယာက္ ေဆာ့သည့္ ဂိမ္းမွာေတာ့ ဇာတ္လိုက္က သူ႔လိုအရြယ္ ေကာင္ေလး။ ႏြားျခံထဲမွာ ႏြားႏို႔ညႇစ္တာလည္းပါ၏။ က်မသေဘာက်စြာ ျပံဳးရယ္မိသည္။ သူ႔ဘ၀မွာႏြားကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္မ ၾကည့္ဖူးတာက်မသိသည္။ ႏြားႏို႔ညႇစ္ဖို႔ေတာ့ ေ၀းေလစြ။ ဒါေပမယ့္ ဂိမ္းထဲမွာႏြားႏို႔ညႇစ္သည္ဆုိေတာ့ ဒါလည္းတမ်ိဳးေတာ့ စိတ္ေျဖရာ ရတာေပါ့ေလ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔တကယ္ၾကံဳေတြ႔ရသည္က အလင္းေရာင္ေတြ ပံုရိပ္ေတြပါ။ ဘယ္မွာလဲ ႏြား၊ ဘယ္မွာလဲ ႏြား၏ အေမႊးႏု ႏုေလးေတြ၊ ဘယ္မွာလဲ ႏြားစာခြက္၏ ေကာက္႐ိုးရနံ၊ ဘယ္မွာလဲ ႏြားေခ်းနံ။

ကေလးေတြ သြားရင္းလာရင္း သစ္ပင္ေတြကိုၾကည့္ရျမင္ရသည္ ဆုိလွ်င္လည္းဒါက ကားမွန္ျပတင္းမွ တဆင့္ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္း ေတြ၊ သစ္ရြက္စိမ္းစိမ္း ပန္းေမႊးေမႊးကုိ လက္ျဖင့္ထိတို႔ၾကည့္ရတာမဟုတ္။ လိပ္ျပာေလးေတြ ပုဇဥ္းေလးေတြ တီေကာင္ေတြကို လက္ ျဖင့္ထိ ကိုင္ၾကည့္ရတာမဟုတ္။ သူတို႔လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ ေျမက သူတုိ႔အိမ္ေရွ႕တိုက္ခန္းေရွ႕က ေျမသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ စက္ဘီးေလး ေသာ္မွ စီးခြင့္မရွိ။ ကံေကာင္းလို႔ ျခံ၀င္းက်ယ္က်ယ္ ရွိသူကေတာ့ စက္ဘီးစီးခြင့္ ရွိတာေပါ့။ သာမန္က်မတို႔လို ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြမွာ ေနရသည့္ကေလးေတြ ဘယ္ေနရာသြားၿပီး စက္ဘီးစီးမလဲ။ ေဘာလံုးကန္သည့္ ကြင္းမရွိ၊ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္သည့္ ကြင္းမရွိ၊ ပန္းျခံ ေတာင္ က်မတို႔နားမွာမရွိေတာ့ပါဘူး။ စိမ္းလန္းသည့္ေနရာ လိုအပ္သည္။ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈ လိုအပ္သည္။ စြန္႔စားရင္ ခုန္မႈကို ကေလးေတြသိဖိုလုိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသာမက နာက်င္မႈကိုလည္း ကေလးေတြသိသင့္ သည္ဟုဆုိလွ်င္ လက္ခံႏိုင္ၾကပါ့မလား။

လိုအပ္သည္ထက္ပိုၿပီး အတင္းကာေရာအကာအကြယ္ေတြ ေပးခံေနရသည့္ ကေလးတို႔သည္ ဘ၀အတြက္ လုိအပ္သည့္သတၱိေတြ ဘယ္ကရမလဲ၊ ေျဖာင့္မွန္ၿပီး အားနည္းသူကို ဖိႏွိပ္ခံလူကို ကူညီကယ္တင္ေပးဖို႔ အမွန္တရားအတြက္ စြန္႔စားလိုစိတ္ေတြ၊ တြန္းအား ေတြကိုဘယ္က ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ အနည္းဆံုးသူတို႔၏ မ်ိဳးဆက္အနာဂတ္ကေလးေတြ စြန္႔စားမႈ၏ အရသာကိုသိေအာင္ ေျပာျပဖို႔ ပံုျပင္ေတြ ဖန္တီးေပးဖို႔ အႏုပညာကိုေရာ သူတို႔ဘယ္က ရႏိုင္ေလမလဲ။

ဂ်ဴး
ကလ်ာ မဂၢဇင္း ေအာက္တုိဘာ ၂၀၀၉

မဟူရာေကာင္းကင္အတြက္ ေရႊေရာင္ခၽည္တမ္းခၽင္း

မဟူရာေကာင္းကင္အတြက္
ေရႊေရာင္ခၽည္တမ္းခၽင္း

သန္းေကာင္ထက္ေတာ့
ညၪ့္မနက္ပါဘူးတဲ့
ဆိုရိုးစကားထားခဲ့ႁငားလည္း
ဒို ့တိုင္းေရႊႁပည္ေတာ္မွာေတာ့
သန္းေခါင္ထက္နက္တဲ့ ညၪ့္ေရာင္က
ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္လို႔
ႂကယ္ေရာင္လဲမရွိ
လေရာင္နတၲိနဲ႔ေပါ့ ၊။

တခါ တခါ
လင္းကနဲ လက္ကနဲ
အလင္းမြဲမြဲေလးႁမင္မိလို႔
ေမွ်ာ္လင့္တႄကီး
အနားတိုးႂကည့္မိေတာ့
ေတြ ႔ဆံုေဆြးေႏြုးေရးအတြက္
ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေပးမယ့္
ပိုးစုန္းႂကဴးေလးေတြပဲ ။

အဲဒါကလည္း
မွိတ္တခါ ေပၽာက္တလွည့္
ဖမ္းရခက္ ဆုပ္ရခက္ပါဘိနဲ႔
၀မ္းနည္းရမလို ၀မ္းသာရမလို
အမၽိဳဳးမၽိဳး အမူပိုလို ့ ။

တိုင္းေ၀းႁပည္ႁခားက
ဒုကၡသည္ ဒို႔ႁပည္သားေတြမွာေတာ့
ဆူးႂကားထဲက ဘူးခါးမၽားလို
ေရွ႔တိုးလို႔လဲ ေနရဘို႔မေမွ်ာ္ရဲ
ေနာက္ဆုတ္လို႔လဲ ႁပန္ရမွာ မ၀ံ့မရဲနဲ႔မို႔
သန္းေကာင္ထက္နက္တဲ့ ညၪ့္ယံေတြမွာ
အာရုဏ္ၪီးရဲ႔ေရွ႔ေႁပး
ေရာင္ခၽည္မွ်င္ ခပ္ေရးေရးပဲႁဖစ္ႁဖစ္
ေတာင့္ေတာင့္တတ
ႁမင္ခြင့္ရခၽင္ပါရဲ႔
ခၽစ္စြာေသာ အို ... ေကာင္းကင္ ။

သီတာေအာင္
၉ - ၁၂ - ၂၀၀၉

က်န္စစ္သား … ငါ့ကို ခိုးၿပီ

၁။
ေန ့ေတြ ညေတြ
ေနေတြ လေတြ
တေရြ ့ေရြ ့တိုက္စား
လိႈက္စားလာတဲ့ ေ၀ဒနာမွာ
ဘာကို ယံုလို ့
ဘာေတြ ပံုအပ္ရမွာတဲ့လဲ ။


၂။
ဘယ္လိုေခတ္ဆိုးႀကီးပါလိမ့္
ေဟာဒီ အေမွာင္ထုထဲမွာပဲ
အေၾကာက္တရားနဲ ့ေခ်ာက္ခ်ားေနၾကေတာ့မွာလား
အေၾကာက္တရားနဲ ့ ေဖာက္ျပားသြားေတာ့မွာလား ။
ဇာတ္တူသားစားတဲ ့ လူတန္းစားတရပ္
အျမစ္ျဖတ္ဖို ့လိုၿပီ ။

မာယာမ်ားတဲ့ ကစားပြဲထဲ
ကံစမ္းမဲမ်ား ပါေလမလား
အေရာင္ေျပာင္းလြယ္တဲ့
ဦးေဆြးဆံေျမ ့ အမႈထမ္းလိုသူမ်ားရဲ ့
အလိုရမၼက္ဟာ
ၿပိဳကြဲပ်က္စီးျခင္းနဲ ့ အဆံုးသတ္ရလိမ့္မယ္ ။
၃။
ကံကိုယံုၿပီး ဆူးပံုမနင္းနဲ ့
ဆူးစူးတာပဲ ခံရမယ္ ။
အသက္ကို ဉာဏ္ေစာင့္တယ္
ေအာင္ပြဲနဲ ့အနာဂတ္ကို အမွန္တရားေစာင့္တယ္
အဲဒီၾကားက မင္းေစာလူးရဲ ့
က်န္စစ္သား ငါ ့ကို ခိုးၿပီ ဆိုစကား
မင္းတို ့ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္က်လာရင္
မင္းတို ့ထိုက္နဲ ့ မင္းတို ့ကံ
ေခြးေသ ၀က္ေသ က်န္ခဲ့ေပေတာ့
အဖန္ဖန္အခါခါ ကၽြန္ျပဳ ခံၾကေပေတာ့ ။
၄။
အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ မေရြး
သမိုင္းေပးတာ၀န္အေရးကို
ကိုယ့္အေရးလိုေတြး
ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ ဖြဲ ့စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို
ဖ်က္သိမ္းေပး
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို
ဖ်က္သိမ္းေပး
ဇ်က္သိမ္းေပး ဖ်က္သိမ္းေပး အရာမ်ားစြာ
ေရႊဂံုတိုင္ ေၾကညာစာတမ္းသာ
တတိုင္းျပည္လံုးရဲ ့ အသက္ျဖစ္တယ္။

ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာ ၁၄

၄ ေက်ာင္းထြက္

၄ ေက်ာင္းထြက္

ရဲရင့္ေအာင္ (နယူးေဒလီ)

'ဂ်ိန္း' ဆိုတဲ့ တံခါးပိတ္သံၾကီးဟာ ဘဝကုိ ထက္ပိုင္းခ်ဳိးခ်လိုက္သလား ထင္ရတယ္။ တကယ့္ကုိ သူစိမ္းဆံတယ္။ လူမွာ သိမ္ငယ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ေထာင္ဘူးဝကေန ပံုစံခန္းထဲ မဝံ့မရဲ ေလွ်ာက္လာရတယ္။ ရွိႏွင့္ေနၿပီးသူေတြရဲ႕ စူးရဲလွတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ရင္ဆုိင္ႏိုင္စြမ္းမရွိ။ အနားကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ ဝုိင္းအံုလာတဲ့အခါ အားငယ္စိတ္နဲ႔ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းဟာ အျမင့္ဆံုးဆီ ခုန္တက္သြားတာ။ ရင္ထဲမွာ ကတုန္ကရင္ျဖစ္လာလို႔ တကိုယ္လံုး နတ္ပူးသလိုလို တုန္ရင္လိႈက္ေမာလာတယ္။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲက ငရဲသားေတြက စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္။ ဒီလိုအျဖစ္ မၾကံဳဖူးခဲ့။

'ဟဲ့ေကာင္ … ေလးဖက္ကုန္းေလွ်ာက္' ။ ၾကမ္းျပင္ထက္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဒူးေထာက္ရတယ္။ အလ်ား ေပ ၃ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းနံရံႏွစ္ဖက္ကို ဦးေခါင္းနဲ႔ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္တိုက္ၿပီးတဲ့အခါ အခန္းထဲမွာ ပါဝါအာဏာ အရွိဆံုး တန္းစီးနဲ႔ စည္းကမ္းထိန္းဆီ ျပားျပားဝပ္ အခစားဝင္ရတယ္။ ေက်းေတာ္မ်ဳိး ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး ျဖစ္ကေရာ့ပဲ။ 'ပံုစံထိုင္' ဆုိတဲ့ အသံၾကီး ထြက္လာတယ္။ အေနအထိုင္ မတတ္ေတာ့ ထြားက်ဳိင္းတုတ္ခိုင္တဲ့ မိုက္ခဲေတြရဲ႕ ေျခဖေနာင့္နဲ႔ လက္သီးလက္ဝါးေတြက ျပင္းအားေကာင္း မိုးသီးေတြပမာ ဆင္းခ်လာတယ္။ နားအံုထဲ မိုးၾကိဳးေတြ ပစ္၊ ရင္ဝမွာ မိုးၾကိဳးသြားေတြ စူးနစ္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေထာင္းေထာင္းညက္ေျခ ခံရေလၿပီ။

ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းဆိုသလို ဦးခ်ဳိး၊ ခ်ဳိခ်ဳိးလုပ္ၿပီးမွ ပံုစံျပတန္းစီးက ပံုစံေတြ ျပေပးတာပါ။ အထိုင္အထ ပံုစံက်ရမယ္၊ ဆက္ဆံပံု ဆက္ဆံနည္း မွန္ကန္ရမယ္။ ဒီ့ေနာက္ ပါဝါရွင္ႏွစ္ေယာက္ဆီ ေမာ္ပင္မၾကည့္ရဲတဲ့ သိုးသူငယ္လို ခယရတယ္။ ေမးသမွ် ေျဖေပေတာ့ … ေျပာသမွ် နာခံေပေတာ့။

'အျပင္မွာ မင္းဟာ ဝန္ၾကီးသားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီထဲကို ဝင္လာကတည္းက ဘူးဝဆိုတဲ့ အဝင္ေပါက္မွာ အားလံုးထားခဲ့ရမယ္' တဲ့။ (ဒီစကားက အာပလာဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွ သိရတာပါ။ လူတုိင္းအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုစံၾကည့္ၿပီး ဟိန္းေဟာက္ၿခိမ္းေျခာက္တာပါ။) ကိုယ္ကလည္း အေကာင္ၾကီးၾကီး အၿမီးရွည္ရွည္ မဟုတ္။ သာမန္လူလို႔ ဆိုလိုက္ရင္ကုိ လံုေလာက္ပါရဲ႕။ အထူးအျခား မရွိ။ စားဝတ္ေနေရး မေလာက္င၊ ၾကံရာ မရရာမွ မူးယစ္ေဆးဝါး အေရာင္းအဝယ္နဲ႔ ၿငိၿပီး ဝင္ရတာ။ ေထာင္အဝင္မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ စစ္ေဆးခံရ၊ အမည္ ေနရပ္လိပ္စာ အမႈ ေရးမွတ္၊ ေထာင္ဝင္နံပါတ္ေပးၿပီး အက်ဥ္းေဆာင္ထဲ မဝင္ရခင္ ပံုစံခန္းမွာ ပံုစံေပးလိုက္တာပါပဲ။ ပဲြဦးထြက္ ၾကိဳဆိုဧည့္ခံပံုက အေတာ္ယဥ္လွသကိုး။

စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီး အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ တရားဆုိင္ အခ်ဳပ္သားေတြ အေဆာင္ထဲမွာ ရွိတယ္။ အေဆာင္ေတြထဲ ဝင္ဖို႔အေရး ဝင္ေၾကးက စလာတယ္။ ေနရာေတြက ခဲြျခားထားလို႔ စိတ္ၾကိဳက္ေနရာရဖို႔ ေငြထိုးႏိုင္တယ္။ ညကင္းမေစာင့္ခ်င္ရင္၊ ၾကမ္းမတိုက္ခ်င္ရင္၊ မိလႅာမထမ္းခ်င္ရင္၊ စိုက္ခင္းမွာ လုပ္ခ်င္ရင္၊ စားဖိုမွာ က်ခ်င္ရင္ … ခ်င္ရင္၊ မခ်င္ရင္ေတြ အမ်ားသား။ ဘာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ ေစ်းႏႈန္းရွိၿပီးသား။ ေစ်းဆစ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔၊ မရေရးခ် မရ။ အျပတ္ ေစ်းကိုင္တာ။ အဲလိုဆက္ေၾကးေတြကို အခ်ဳပ္ကင္းက် ကင္းမႉးေတြကို ခဲြတမ္းေပးရတယ္။ မေပးလို႔ကေတာ့ ေနာက္ထပ္အခ်ဳပ္သားေတြကို တျခားအခန္းထဲ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ သူ႔ေနရာမွာ သူ႔ၾသဇာနဲ႔သူ ရွိေနတာ။ သူ႔ခဲြတမ္းနဲ႔ သူ။ တန္းစီးေတြနဲ႔ ကင္းမႉးေတြရဲ႕ၾကားက အေပးအယူ။

ဝန္ေဆာင္ခကို ေပးမယ့္အေၾကာင္း ကတိေပး႐ံုနဲ႔ သူတို႔ဂြင္ထဲမွာ အသားမက်ေသးဘူး။ အခန္းထဲရွိတဲ့ မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ မေပးေသးဘူး။ တံျမက္စည္း၊ ေရအိုး၊ ေရခြက္၊ စာအုပ္မွတ္တမ္းေၾကးေတြနဲ႔ ေထာင္ဝင္စာလာရင္ ေကာ္ဖီမစ္၊ စားေသာက္စရာ၊ သၾကားနဲ႔ ေဆးလိပ္ေတြပါ အခ်ဳိးက် ေပးရမွာကုိ သေဘာတူရတယ္။ ေရွ႕ေရးအထိပါ ၾကိဳးကိုင္လိုက္တာ။ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ အခန္းေထာင့္မွာ ဆီးရြက္ေလာက္မ်က္ႏွာနဲ႔ ထုိင္ေနေပေရာ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရလာမွ ဆီလာမွာမို႔ ႏႈတ္ကတိေပးခဲ့ရတာ။ သဒၶါတရားထက္ ၾကီးမားတဲ့ ခႏၶာ၊ ရက္စက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ လက္ရဲဇက္ရဲ အျပဳအမူ၊ သုန္မႈန္ မ်က္ႏွာထား၊ အုပ္စုၾကီးၾကားမွာ အေၾကာက္တရား ၾကီးစိုးေနလို႔ပါ။ ကုိယ့္မွာ လြန္ဆန္ႏုိင္စြမ္းမွ မရွိတာ။ ေထာင္ထဲကို ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ ပထမဆံုး စက်တုန္းကေပါ့။

ေထာင္သက္တမ္း ရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ေထာင္ေၾကာနပ္လာၿပီ။ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း ရွာေဖြလာဘ္ထိုး ရာထူးတိုးဖို႔ အေၾကာင္းဖန္တတ္ၿပီ။

''မိန္းေဂ်း'' ။ မိန္းေဂ်းဆိုတာက အထူးတာဝန္ယူရတဲ့၊ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ ခုိင္းေစခံရတဲ့ ေက်းကြ်န္ေတြလို႔ပဲ အဓိပၸာယ္ေပါက္တယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကြ်န္က အေနေခ်ာင္ အစားေခ်ာင္။ ေထာင္ပါးဝလာလို႔ ေထာင္ပိုင္၊ ေထာင္မႉးကို ခ်ဥ္းကပ္လာဘ္ထိုးၿပီး မိန္းေဂ်းေနရာကို အရယူတယ္။ အေဆာင္တုိင္းနဲ႔ ေထာင္တြင္း ေနရာတကာ သြားလာႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး ရတယ္။ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲမွာမို႔ အေတာ္ပဲ လြတ္လပ္လွပါ့။ ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ၊ မ်ဳိးမ်ဳိးမ်က္မ်က္ေလးေတြလည္း ရွိမွ ရွိ။

အက်ဥ္းသားေတြကို ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔ရင္ အဝင္အထြက္စစ္၊ ေတြ႔ဆံုခ်ိန္ တင္းက်ပ္ထားတာ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပး၊ ပစၥည္းသြင္းတာေတြ ၾကီးၾကပ္၊ အေဆာင္တြင္း ေဖာက္ခဲြမႈ မရွိေစဖို႔ လွည့္ပတ္စံုစမ္း၊ ျပင္ပက ဝယ္ခ်င္တာရွိရင္ အက်ဳိးေဆာင္နဲ႔၊ အလုပ္ကို ျဖစ္လို႔။ သိတယ္မလား၊ ေရမလာရင္ေတာ့ ဆီဘယ္ေပးမလဲ။

ေထာင္ရဲက ေခၚရင္ 'ရွိ' ခနဲ ခ်က္ခ်င္းေျဖဖုိ႔၊ အသံက်ယ္ဖို႔၊ ေလသံမွန္ဖို႔၊ မ်က္ႏွာေပးေကာင္းဖို႔၊ အေျပးေလးသြားဖို႔၊ အၾကိဳက္ေဆာင္ဖို႔ အသားက်လာတယ္။ အမည္၊ အေဆာင္၊ အခန္း၊ ေထာင္ဝင္နံပါတ္ပါ ေထာင္ဝင္စာ ေျပစာ ျဖတ္ပိုင္းေတြယူၿပီး အက်ဥ္းသားေတြကုိ သတင္းပို႔၊ ေထာင္ဝတ္စံု ဝတ္ခုိင္း၊ ပံုစံ ထိုင္ခုိင္း၊ စစ္ေဆး၊ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ဆံုခန္း ေခၚသြား၊ ေနရာယူခိုင္း။ ေတြ႔ရတာ အခ်ိန္နည္းလို႔ အားမရေသးရင္ ရဲနဲ႔ ညိႇေပး၊ သေဘာတူရင္ ေငြယူၿပီး အခ်ိန္တိုးေပးေပါ့။

ေထာင္ေဆးခန္းက ေပးေလ့ရွိတဲ့ Peracetamol နဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးလား။ ယားနာေပ်ာက္ေဆး လိုခ်င္သလား၊ ေကာင္းရာမြန္ရာ ေဆးမ်ဳိးေတြ လိုခ်င္သလား၊ စာပါ ဖတ္ခ်င္သလား။ ရေစရမယ္။ အျပင္က မိသားစုဝင္ေတြဆီ သတင္းေရာက္ေစရမယ္။ လာပို႔ရင္ အလြယ္တကူ ေပးသြင္းႏုိင္တယ္။ ရဲနဲ႔ စစ္ေဆးခန္းက ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အခ်ဳိးက်ေလး ကသြားလိမ့္မယ္။ သိတဲ့အတုိင္း ေရစီးဖို႔ပဲ။

ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ။ အစားအေသာက္ဆိုတာ အေရးၾကီးမွၾကီး။ အမဲသားေၾကာ္၊ ငပိေၾကာ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ေဂၚဖီ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေပးသာေပးလွည့္။ တခန္းဝင္ တခန္းထြက္နဲ႔ စစ္ရင္းေဆးရင္း အက်ဥ္းသားဆီ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖတ္စားလာဘ္စားကုိ ၾကည္ျဖဴဖို႔ လိုတယ္။ မေက်မခ်မ္းပံုစံ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ မျပေလနဲ႔။ ေနာက္တခါ အခြင့္အေရး ေဝလာေဝး။

မိန္းေဂ်းတာဝန္ယူခ်ိန္ ေထာင္ထဲကို ကမၻာ့ၾကက္ေျခနီအဖဲြ႔ ICRC ဝင္တာနဲ႔ ၾကံဳရပါေသးရဲ႕။ သူတို႔လာမယ္ဆိုလို႔ အခန္းတုိင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ေဟာင္းႏြမ္းအဝတ္အစားေတြကုိ အသစ္နဲ႔ အစားထိုး၊ ၿပီးေတာ့ ပံုစံထုိင္ေပါ့ေလ။ ICRC က ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔အတူ သန္႔ရွင္းေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အစားအေသာက္ စစ္သေပါ့။ ေမးခ်င္တဲ့ အက်ဥ္းသားကို ေကာက္သာေမး။ အားလံုး ေအာ္ဟစ္ေျပာရေလ့ရွိတဲ့ 'အားလံုး … ေကာင္းပါသည္ ခင္ဗ်ား' ခ်ည္းပဲ။ တခ်ဳိ႕က မွန္တာေျပာရင္ ေထာင္ဆရာဝန္က စိတ္ေဖာက္ျပန္သူအျဖစ္ ဆင္ေျခေပးၿပီး ေလွ်ာ္ပစ္မလား၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ႈံးမလား၊ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ။ ဒီ့ထက္ ဆိုးမယ္ဆုိရင္ အလုပ္ၾကမ္းတမ္း ရဲဘက္စခန္းနဲ႔ ဒုကၡဆိုးရွာ စစ္ေပၚတာ ျဖစ္ကေရာ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ခပ္မဆိတ္ ေနရတယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ၆-၇ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ICRC က ႏွစ္စဥ္ လာဖူးတာ။ အခု မလာေတာ့ဘူး။

အစားအေသာက္ေရာ ဘာထူးလဲ။ စိုက္ခင္းက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သန္ေပ့ေကာင္းေပ့ဆို ေထာင္ပိုင္ေထာင္မႉး အမႉးျပဳၿပီး၊ အဆင့္အလိုက္ ခဲြတမ္းေပးဖို႔ လက္မေႏွးေစနဲ႔။ က်န္တာေတြကိုမွ ဧရာမ ဒန္အိုးၾကီးထဲထည့္ၿပီး တာလေဘာဟင္း ခ်က္ေပေတာ့။ ဆီမပါျပားမပါ မည္ကာမတၱ အသားဟင္းက တပတ္ ၂ ခါ စားရတယ္။ ဓားခုတ္ မညီတဲ့ အသားေတာင္ တေယာက္ကို ၅ က်ပ္သားထက္ မပိုေစဘူး။ (အခု ဘူးသီးေတာင္ေထာင္မွာ ၂ က်ပ္သားပဲ ရေတာ့မယ္လို႔ ၾကားရလို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး။) ဆိုေတာ့ တပိႆာ၊ လူ ၂ဝ ခဲြတမ္း။ ထမင္း တပန္းကန္မွာ စပါးလံုးက လက္တဆုပ္စာ။ အဝင္ဆိုးသလား မေမးနဲ႔။ ေရြးခ်င္သူ ေရြးစား၊ ဒါက အလုပ္ၾကီးတလုပ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ေတြ ခ်က္ၿပီး တာဝန္က် ေထာင္မႉးဆီ အစစ္ခံရတယ္။ အစားအေသာက္ ေကာင္းေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ရတယ္။ လာတာက အဲသလို။

က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ဝန္ထမ္းရဲေဘာ္နဲ႔ ေထာင္မႉးကို အာေပါက္မတတ္ တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္ၿပီးမွ ေထာင္ေဆးခန္းဆီ လွမ္းေတာ္မူရတယ္။ အဆံုးမွာေတာ့ Peracetamol ပဲ။ ဒါေတြေၾကာင့္ ေထာင္ဝင္စာ၊ ေထာင္ျပင္ပက ေဆးဝါး၊ အစားအေသာက္နဲ႔ ေငြေၾကးက အေတာ္တန္ဖိုးရွိတယ္။ ခိုးဆိုးလုယက္ ေသာင္းက်န္းရက္စက္သူလည္း လူပါပဲ။ ဒီအလုပ္ေလာက္ပဲ အားကိုးခဲ့သူမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ေငြကို ရရာရေၾကာင္း ေခ်ာင္းေျမာင္းေတာ့တာပဲ။ ဆိုးသြမ္းပါေပ့၊ နည္းစံုလမ္းစံု ကမ္းကုန္ပါပဲ။ လႈပ္သာလွည့္သာဖို႔ ရတဲ့နည္းနဲ႔ လာဘ္ထိုးလား ထိုးရရဲ႕၊ ေဖာ္လံဖားလား ဖားရရဲ႕။ အပိဆံုး အျပားဆံုး အက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ေထာင္ဟာ ငရဲတကာ့ ငရဲအၾကီးစား။

အခြင့္ထူးခံေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ သူတို႔ကို ေထာင္ထဲမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ထားရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာပါ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာခံရတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ဒါမ်ဳိးမေနရဘူး။ ရာဇဝတ္သားလိုပဲ ေနရတာ။ အခုေတာ့ ငါးဖယ္က ေျပာင္းျပန္။ ကိုယ္လိုသူလို ရာဇဝတ္သားကုိ အထက္အာဏာပိုင္ေတြက ပစားေပးထားတာ။ တကယ့္ကို 'ဘုရားက ေအာက္၊ ေမ်ာက္က အထက္'။ စစ္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ေပါက္ေရာက္ဝင္ဆံ့ရင္၊ ခ်မ္းသာရင္၊ ေပးကမ္းႏုိင္ရင္ အဆင္ကို ေျပလို႔။ အက်ဥ္းသားခ်င္း မတူေရးခ် မတူ။ ရဲတို႔၊ တန္းစီးတို႔ေတာင္ မတို႔ရဲ မထိရဲဘူး။ ေထာင္စည္းဝုိင္းရဲ႕ အတြင္းနဲ႔ အျပင္ကို ဖန္ခုန္တမ္းကစားသလို တံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္။

'အေရးပါ အရာေရာက္ၿပီေဟ့' ဆိုရင္ လက္ထဲက ေငြပေဒသာပင္ဟာ လွိမ့္သီးလာတာ။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္လြတ္မွာ စိုးရိမ္သူ၊ ေထာင္မွာ ေငြရွာၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔သူ၊ ရာဇဝတ္မႈေလးေတြ ထပ္လုပ္ၿပီး ေထာင္ထဲ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ဝင္သူ၊ အဲသလို ေထာင္ေပ်ာ္ေတြ မ်ဳိးစံုရွိတယ္။ ဝင္ေငြေကာင္းမယ့္ ေနရာရဖို႔ ၾကံရဖန္ရ၊ ညစ္ပတ္ရ၊ ရက္စက္ရနဲ႔မို႔ ေထာင္ဆိုတာ လူဆိုးကို လူေကာင္းျဖစ္ဖို႔ သေဘာတရားနဲ႔ လက္ေတြ႔ မပါတဲ့ ေနရာ။ မလြတ္မလပ္နဲ႔၊ က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းတာ မႏွစ္သက္လို႔ အမ်ားက ေနာက္တခါ ေထာင္မလာခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာ ဆုိးသြမ္းဖို႔အေရး ဝန္မေလးဘူး။ လူနည္းစုကို ေျပာပါတယ္။ အမ်ားစုက ေထာင္အတတ္ေတြကို အျပင္မွာ မက်င့္သံုးဘူးလို႔ ယံုပါရဲ႕။

အခြင့္အေရးနဲ႔ ေငြေၾကး ရတက္မေအးတဲ့ ေထာင္ျပင္ပ ဘဝဥခြံေလးမွာပါ အသာစီး ရေရး၊ အထက္စီး ေရာက္ေရး အေတြးေတြ ေပါက္လာတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆႏၵအားၾကီးလာတယ္။ ႐ိုး႐ုိးေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားဖို႔က လက္လွမ္းမမီ။ မေကာင္းလိုက္တဲ့ မေကာင္း။ ေထာင္ထဲက သင္လာတဲ့ ပညာေတြကို မက်င့္သံုးမိဖို႔ သတိသာ ထားေပေတာ့။ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေကာင္းမြန္သန္႔စင္ဖို႔အေရး ဖာေထးရွင္းလင္းေပးလိုတဲ့ ေစတနာ ပရပြသာ ေထာင္ထဲမွာ စနစ္တက် ရွိေနမယ္ဆိုရင္ လူသာဓုေခၚ၊ နတ္သာဓုေခၚေပါ့။ တကယ့္ကို ေခၚခ်င္စမ္းပါရဲ႕ သာဓု သံုးခြန္း …။

(ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခြင့္ႏွင့္ စာမူေရးသားခြင့္ ေပးသျဖင့္ ကာယကံရွင္ ကိုေယာဟန္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားေၾကာင့္ ေထာင္ႏွစ္ခါ ထပ္က်ခဲ့သလို၊ စကၤာပူတြင္ ရက္လြန္ေနထိုင္သျဖင့္ အက်ဥ္းက်ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို တင္စားေခၚေဝၚသည့္အေနျဖင့္ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကို '၄ ေက်ာင္းထြက္' ဟု အမည္ေပးပါသည္။ အက်ဥ္းမွ် တင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။)

(အင္းစိန္ေထာင္၌ အက်ဥ္းသားမ်ားအေပၚ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ခဲြျခားဖိႏွိပ္မႈမ်ား ရွိေနသျဖင့္ အက်ဥ္းသား အခြင့္အေရးႏွင့္ တရားမွ်တေရးအတြက္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ကိုညီညီေအာင္ လက္တေလာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနခ်ိန္ႏွင့္ ယေန႔ က်ေရာက္သည့္ ၆၁ ႏွစ္ေျမာက္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ယခု ေဆာင္းပါးကို ေရးသားရပါသည္။ - ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ -)

ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ (သို႔မဟုတ္) ဗ.က.သ ၏ အာဇာနည္ (Bo Aung Kyaw of Burma)

(http://bazanlin.wordpress.com မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။)

ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ (သို႔မဟုတ္) ဗ.က.သ ၏ အာဇာနည္ (Bo Aung Kyaw of Burma)


ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို ၁၉၁၅ ခုနွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၇) ရက္ေန႔ မွာ အဖ ဦးေက်ာ္ထင္ နွင့္ အမိ ေဒၚေ႐ႊေက်ာ့ တုိ႔မွ အဂၤပူ ၿမိဳ႕နယ္၊ ႐ံုးဇင္႐ြာတြင္ ဖြားျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အလယ္တန္း ပညာကို မယ္ဇလီကုန္း အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး၊ အထက္တန္းကို ဟသၤာတၿမိဳ႕၌ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္ တြင္ ဥပစာတန္း ဆက္လက္ တက္ေရာက္ ခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ကိုေအာင္ေက်ာ္ဟာ ျမန္မာစာေပကုိ အလြန္တန္ဖိုးထားၿပီး၊ ျမန္မာစာ အေရးအသားလည္း အလြန္ေကာင္းမြန္တယ္ လို္႔လူသိမ်ားခဲ့သူပါ။ စိတ္ေနဓါတ္ခံ ျပင္းထန္ၿပီး၊ အမ်ိဳးသားေရးလည္း သူမတူေအာင္ နိဳးၾကားသူျဖစ္လို႔ မိမိရဲ႕ စာေပအစြမ္း နွင့္ အမ်ိဳးသားေရးလွဳံ႕ေဆာ္မွဳေတြမွာ ေ႐ွ႕တန္းကပါ၀င္ခဲ့လုိ႔္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမၼဂၢတြင္ သာမက၊ ဗမာနိဳင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမၼဂၢတြင္၌ပါ အလုပ္အမွဳေဆာင္အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခ်င္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္၁ကုိ ေျခခ်လိုက္တာနွင့္ ခုံဖိနပ္စီးကာ ပင္နီတိုက္ပံုကို၀တ္ၿပီး ကတုံးဆံေထာက္နွင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ “ဒို႔ဗမာ” အဘိဓမၼာကို ၾကားရမွာပါ။

ကုိေအာင္ေက်ာ္၌ အျခားေခတ္ၿပိဳင္ သခင္ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္သည့္ သခင္ေအာင္ဆန္း၂၊ သခင္နဳ၃၊ သခင္လွေဖ၄၊ ကိုထြန္း႐ွိန္၅ အစ႐ွိသူတို႔နွင့္ မတူ ကြဲျပား ခ်က္ေလးေတြလည္း ႐ွိပါေသးတယ္။ ထုိအခါက တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုဟာ လက္၀ဲယိမ္း ၾကေသာ္လည္း ကိုေအာင္ေက်ာ္ကေတာ့ ပါေတာ္မူ မင္းနွစ္ပါး ကို သတိရေနပါေသးတယ္။ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၀၀ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (၈) ရက္ ပါေတာ္မူေန႔ မွာ၊ ဗ.က.သ နွင့္ တ.က.သ တို႔မွ မည္သည့္အထိန္းအမွတ္ပြဲမ်ား မလုပ္ေသာ္လည္း၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တဦးတည္း မိမိရဲ႕ အခန္းတြင္းမွေန၍ အစာမစား၊ စကားမေျပာပဲ ပါေတာ္မူေန႔ အထိမ္းအမွတ္ပြဲက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အခန္း၀ မွာလည္း “ဤေန႔ ဤရက္ကား ငါတို႔ အ႐ွင္နွစ္ပါး ပါေတာ္မူေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ သတိရၾကပါ။” ဟုလည္း ခ်ိတ္ဆြဲ အသိေပးခဲ့ပါတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္၏ သ႐ုပ္ျပမွဳေၾကာင့္ ၎နွစ္ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သမၼဂၢက ခ်ိမ့္ခ်မ့္သဲ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ၁၃၀၀ျပည့္ ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းမ်ားအတြင္းကလည္း ကုလားမ်ားနွင့္ တေယာက္ခ်င္း ထြက္ခ်မည္လုပ္၍ ဗ.က.သ မွ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားကပင္ ၀ိုင္းဆြဲထားရေလာက္ေအာင္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ႀကီးေသာ ကိုေအာင္ေက်ာ္ပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ဗမာမွဳကို ေလးစားသလုိ၊ အျခားေသာ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးမ်ား လက္ပြန္းတတည္း ဆက္ဆံျခင္း ကိုလည္းမႀကိဳက္ခဲ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးမ်ား နွင့္ မိန္းကေလးမ်ား အတူတြဲကေသာ ဧည့္ခံပြဲမ်ား ကို သပိတ္ေမွာက္႐ုံသာမက၊ ေကာလိပ္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားက်င္းပေသာ Ball Dance Parties မ်ားကိုပါ ခဲနွင့္ေပါက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာစမွတ္ ႐ွိပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရယူေရး၌လည္း ၎က ရန္သူတို႔နွင့္ တေယာက္ခ်င္း အသက္အေသခံ တိုက္ပြဲ၀င္ရမည္လုိ႔လည္း အယူဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္မွ ကိုဘဟိန္း၆၊ ကိုလွေ႐ႊ၇တို႔က နားခ်၍ လက္ေလွ်ာ့သြားခဲ့ ရပါတယ္။ ဤကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ေမာ္ကြန္း၀င္ နိဂုံးကိုေတာ့ ၁၃၀၀ျပည့္ ေရနံေျမသပိတ္ႀကီးက ဖန္တီးေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

၁၉၃၈ခုနွစ္၊ နို၀င္ဘာလ (၃၀) ရက္ေန႔တြင္ ေခ်ာက္ေရနံေျမမွ သပိတ္တပ္ႀကီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ သခင္ဘုိးလွႀကီး၏ဦးေဆာင္မွဳျဖင့္ စတင္ ခ်ီတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုခ်ီတက္လာတာကို ေဒါက္တာဘေမာ္၈ရဲ႕ ဘုရင္ခံအလုပ္အမွဳေဆာင္အဖြဲ႔က ႐ွံဳခ်လိုက္ၿပီး ၿဗိတိသွ် အာဏာပိုင္ ေတြက ၿဖိဳခြင္းမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းရလို႔ ဗ.က.သ က သပိတ္တပ္ႀကီး နွင့္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ရန္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ကိုဘဟိန္း နွင့္ ကိုဗေဆြတို႔ကို မေကြးၿမိဳ႕သို႔ေစလႊတ္ ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၁၁) ရက္ေန႔မွာ ကိုဘဟိန္း နွင့္ ကိုဗေဆြတို႔ မေကြးမွာ အဖမ္းခံရတယ္ ဆုိသည့္သတင္း ဗ.က.သ ဌာနခ်ဳပ္ကိုေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဤသို႔နွင့္၊ သမၼဂၢမွ အာဏာဖီဆန္ပြဲလုပ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ဒီဇင္ဘာ (၁၅) ရက္ေန႔ မွာ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘေမာ္အစိုးရက ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို မလိုက္ေလွ်ာသည့္အတြက္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက အာဏာဖီဆန္ပြဲထက္ ျပင္းထန္သည့္ အစီအစည္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။

၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၁၆) ရက္ ည ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ဗ.က.သ စာၾကည့္တိုက္၌ ဗဟိုအလုပ္အမွဳေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္အခ်ိဳ႕နွင့္ “ဗိုလ္” စာရင္း၀င္ ေက်ာင္းသားတစု ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပင္မ ျဖစ္ေသာ အတြင္း၀န္႐ံုးကို (၂၀) ရက္ေန႔၌ ၀ိုင္းရံဆႏၵျပရန္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္နွင့္ သံမဏိတပ္၉မွဳး ကိုထြန္း႐ိွန္တို႔ မွာ စိတ္လွဳပ္႐ွားလြန္း၍ စကားပင္းမေျပာနိဳင္ခဲ့ၾက။

၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၀) ရက္ မနက္ ၈ နာရီတြင္ သမၼဂၢအေဆာက္အဦးထဲမွ ကိုလွေ႐ႊ၏ “ဒီေန႔ဗမာ့ရာဇ၀င္မွာတြင္မည့္ေျခလွမ္းကိုစမယ္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ဥပေဒကိုဆန္႔က်င္မယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ကို အစိုးရက ပစ္ရင္လည္းပစ္မယ္။ အဲဒါလိုက္မလား” ဟူေသာ အသံက ဟိန္း၍ထြက္လာပါတယ္။ ကိုလွေ႐ႊက ဥကၠ႒ေနရာမွာ၊ ေရွ႕တန္းမွာ ကိုထြန္း႐ွိန္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုေအးေက်ာ္ နွင့္ သံမဏိတပ္ဗိုလ္မ်ား။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း “လိုက္မယ္။ လိုက္မယ္။” ဟုေၾကြးေၾကာ္ကာ စီတန္းထားေသာကားမ်ားဆီ ဦးတည္ေနၾကၿပီ။

စပတ္လမ္းမွာ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၇၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္ စုမိၾကကာ အတြင္း၀န္႐ုံး အ၀မ်ားအားလုံးကို စတင္ပိတ္ဆို႔လိုက္က်ပါေတာ့တယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ က စပတ္လမ္းနွင့္ ဖေရဇာလမ္း ေထာင့္မွေနကာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစတင္ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ထို႔ေနာက္၊ ေက်ာင္းသားအေရး၊ ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမားအေရးတို႔ကို စတင္ ေၾကြးေၾကာ္ ပါေတာ့တယ္။ ရဟန္း႐ွင္လူတို႔ကလည္း ၀ိုင္းအားေပးၾကပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္မွာ ကိုလွေ႐ႊ က “ေအာင္ၿပီ” ေၾကြးေၾကာ္ကာ ဆႏၵျပပြဲ႐ုပ္သိမ္းၿပီး ဖေရဇာလမ္း၁၀၊ ဂ်ဳဒါအီဇကယ္လမ္း၁၁၊ ဒါလဟိုဇီလမ္း၁၂တို႔မွ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစုေ၀းကာ စပတ္လမ္း၁၃အတုိင္း ခ်ီတက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ေဂၚရာျမင္းစီး စစ္ပုလိပ္မ်ား၁၄ ခ်ီတက္လာကာ ေက်ာင္းသားထုကို ၀င္ေရာက္႐ိုက္နွက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုလွေ႐ႊ ႏွင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔ နွစ္ေယာက္မွာ အနီးကပ္ဆုံး ႐ွိေနခဲ့ၾကၿပီး အျခားေက်ာင္းသားမ်ား ဖ႐ုိဖရဲ မျဖစ္ရန္ ႀကိဳးပန္းေနပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေက်ာင္းသားမ်ား ကလည္း “အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ပါေစ”၊ “သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ” စသည့္ တုိ႔ကို ဆက္လက္ ေၾကြးေၾကာ္လွ်က္ ေ႐ွ႕သို႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ခဲ့က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဂၚရာျမင္းစီး စစ္ပုလိပ္မ်ားက ပိုမုိျပင္းထန္စြာ ၿဖိဳခြဲခဲ့လုိ႔ ေနာက္ဆုံး ေက်ာင္းသားတပ္ႀကီး လဲၿပိဳခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဥကၠ႒ ကိုလွေ႐ႊလည္း အကန္ ခံထားရလုိ႔ လမ္းေပၚမွာလဲေနပါတယ္။ ကိုလွေ႐ႊ ရဲ႕ ေဘးမွာ လဲေနတာကေတာ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ဦေခါင္းမွေသြးေတြ ဆက္တိုက္ယိုစီးေနရင္းမွပင္၊ ကုန္း ထကာ “ကိုလွေ႐ႊ၊ ကိုလွေ႐ႊ။ က်ဳပ္တို႔ေခါင္းေဆာင္းႀကီး ဘယ္လိုေနေသးလဲ။ အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ရမည္။” ဟု ေသြး႐ူးေသြးတန္းနွင့္၊ အသံကြဲႀကီးနင့္ ေအာ္ရင္း ျပန္လဲက်သြားပါတယ္္။ ေဘးမွေက်ာင္းသားမ်ား သူ႔ကို ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးသို႔ အားခ်င္း ပို႔ေသာ္လည္း ေနရမရ၍ ဆင္နီတိုးရီးယမ္း၁၅ သို႔ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ထိုေန႔ညက၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္း႐ွင္လူတို႔လည္း မလွံဳ႕ေဆာ္ရပဲ အသံတိတ္ သပိတ္ေမွာက္ၾကပါတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္ ဆင္နီတိုးရီးယမ္းက ခုတင္ေပၚမွာ သတိလစ္လွ်က္။ ကိုလွေ႐ႊလည္း ပုန္းေ႐ွာင္ေနရသည့္ၾကားမွ သူ႔ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္အတြက္ ရင္တဖုိဖုိနွင့္။

၁၉၃၈ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၂) ရက္ေန႔ ညေနတြင္မွာေတာ့ ကိုလွေ႐ႊဆီသုိ႔ သတင္းတပုဒ္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ “ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေသၿပီတဲ့”။

ဤသတင္း ဗမာျပည္ရွိေက်ာင္းမ်ားအားလုံးသို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္႔သြားၿပီး ႐ြာငယ္မ်ားမွ ေက်ာင္းမ်ားပါ မက်န္ အားလုံးတညီတညာတည္း သပိတ္ေမွာက္ၾကပါတယ္္။ ကိုလွေ႐ႊကိုယ္တိုင္လည္း ၀ရမ္း ထုတ္ခံထားရသည္ကိုပင္ ဂရုမစိုက္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္စ်ာပနပြဲ၌ ေ႐ွ႕ဆုံးမွ ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ စ်ာပနပြဲႀကီးမွာ လည္း လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔နွင့္ ဆႏၵျပပြဲႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၾကံေတာသုႆန္ အေရာက္မွာေတာ့ ကိုလွေ႐ႊက “ဟယ္…ဘေမာ္အစိုးရ၊ နင့္တုိ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ က်ဆုံးရတယ္။” အစခ်ီသည့္ ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းကို ေဟာေျပာပါေတာ့တယ္။ ကိုထြန္း႐ွိန္ တေယာက္လည္း ေခါင္းမွာပတ္တီးစည္းျဖင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္၏ အေလာင္းေဘးမွ ေနကာ အံက်ိတ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ တေတြေတြနွင့္။

ကိုေအာင္ေက်ာ္အတြက္၀မ္းနည္းခ်င္းအထိန္းအမွတ္ျဖင့္ ဗမာတျပည္လုံး အစည္းအေ၀းမ်ား က်င္းပၾကပါတယ္။ လူအမ်ား၏ ေထာင္ခံမွဳျဖင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္စ်ာပန ေကာ္မတီ မွ ကိုေအာင္ေက်ာ္အား “ေနမ်ိဳး သီဟသူရ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္” ဟူေသာ္ဘြဲ႔ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ သည္ကား ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ပထမဦးဆုံး အသက္စေတးခဲ့ေသာ ဗ.က.သ ၏ အာဇာနည္ပင္။ ဤသို႔ ရဲရင့္စြာ အသက္ေပးခဲ့ေသာ၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး၏ ေမာ္ကြန္းတဆူ၊ ရဲေဘာ္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ကို ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ဒီဇင္ဘာလ (၂၀) ရက္ေန႔၌ က်ေရာက္ခဲ့ေသာ “ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေန႔” အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါတယ္။

ကိုေအာင္ေက်ာ္…ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။

ဘဇံလင္း (Dec 22, 2007.)



မွတ္စု။

၁) ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္ - ယုဒသန္ေကာလိပ္။

၂) သခင္ေအာင္ဆန္း – ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ေခါင္းေဆာင္။ ျပည္ေထာင္စု ပိသုကာ နွင့္ တပ္မေတာ္၏ ဖခင္။

၃) သခင္နဳ – လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စု ဗမာနိဳင္ငံေတာ္၏ ပထမဦးဆုံး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္။

၄) သခင္လွေဖ - ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္၊ ဗုိလ္လက္်ာ။ ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ ပထမဦးဆုံး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္။

၅) ကိုထြန္း႐ွိန္ – ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္၊ ဗုိလ္ရန္နိုင္။ ဗ.က.သ သံမဏိလက္႐ံုးတပ္မွဴး။

၆) ကိုဘဟိန္း – ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံအတြင္း၊ ဗ.က.သ ဥကၠ႒။ “ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္လွ်င္၊ မီးဟုန္ဟုန္းေတာက္ေစရမည္” ဟုေဟာေျပာခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္။

၇) ကိုလွေ႐ႊ – ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံအတြင္း၊ ဗ.က.သ ဒုဥကၠ႒ (ေနာင္ယာယီ ဥကၠ႒)။ အာဏာ႐ွင္ ကိုလွေ႐ႊဟု လူသိမ်ားလာသူ။

၈) ေဒါက္တာဘေမာ္ – ဘုရင္ခံအမွဳေဆာင္ေကာင္စီ နန္းရင္း၀န္။ ဂ်ပန္ေခတ္ ဗမာနိဳင္ငံ၏ အဓိပတိ။

၉) သံမဏိတပ္ – ဗမာနိဳင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမၼဂၢ သံမဏိလက္႐ုံးတပ္။ (ညီေစေနာ္၊ စစ္ရဲေမာ္…ခ်ီတက္ၾကဆုိ႔တူေပ်ာ္ေပ်ာ္…)

၁၀) ဖေရဇာလမ္း – အေနာ္ရထာလမ္း။

၁၁) ဂ်ဳဒါအီဇကယ္လမ္း – သိမ္ျဖဴလမ္း။

၁၂) ဒါလဟိုဇီလမ္း – မဟာဗႏၵဳလလမ္း။

၁၃) စပတ္လမ္း – ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း (ကိုေအာင္ေက်ာ္အား ဂုဏ္ျပဳခ်င္းအားျဖင့္)။

၁၄) ေဂၚရာ ျမင္းစီး စစ္ပုလိပ္ – အိႏၵိယ ေတာ္၀င္ ပုလိပ္တပ္ေတာ္ (Indian Imperial Police)။

၁၅) ဆင္နီတိုးရီးယမ္း – ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေဆး႐ုံ။





က်မ္းကိုး။

ျမဟန္။ ။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ (၁၉၁၅-၁၉၃၈)၊ ကိုလုိနီေခတ္ ျမန္မာ့သမိုင္းအဘိဓာန္။ တကၠသိုလ္မ်ား သမုိင္းသုေတသန႒ာန။ ၂၀၀၀။

သိန္းေဖျမင့္။ ။ အေ႐ွ႕ကေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ (ပ+ဒု)။

သိန္းေအာင္။ ။ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့တဲ့ေအာင္ေက်ာ္၊ အိုးေ၀မဂၢဇင္း အတြဲ (၈)၊ အမွတ္ (၁)။ ၁၉၄၀။

ဦးနု။ ။ တာေတစေနသား။