သံခဲတုိ႕၊ သံဒုတ္တုိ႕ နာမည္ေတြကုိ ဖတ္ရ၊ ၾကားရ တုိင္း သူတုိ႕အေဖ ကုိစုိး၀င္းေမာင္ကုိ သတိရမိတယ္။ “ေဩာ္--- သံခဲတုိ႕အေဖ ကံနည္းလုိ႕ ေသရွာခဲ့ပါေကာ -- ” လုိ႔လည္း စိတ္ထဲမွာ ျမည္ေၾကြးမိပါတယ္။ ထုိင္း-ဗမာ နယ္စပ္ က သူပုန္ ေလးေတြနဲ႕ ျဖစ္ၾကတဲ့ သံခဲတုိ႕ သံဒုတ္တုိ႔ကုိ သြား ေရာက္ႏႈတ္ ဆက္ အားေပးခ်င္တယ္ဆုိတာ စိတ္ထဲကပဲ ရွိၿပီး သူတုိ႕ဆီကုိ သြားမယ္ သြားမယ္နဲ႕ ႀကံရြယ္ေနခဲ့တာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ ပါ ၿပီ။ က်ေနာ္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကုိ ေရာက္ၿပီး သူတုိ႕ တေတြ နယ္စပ္မွာ ရွိေနၾကတယ္လုိ႕ ၾကားကတည္း ကပါပဲ။
သံခဲကုိေတာ့ သူက ခရီးယာယီမ်ားသူမုိ႕ ျပည္ပေရာက္ ေလရာမွာ ေတြ႕ရတတ္ပါရဲ႕။ သံဒုတ္ကုိေတာ့ ထုိင္းဗမာ နယ္စပ္ မွာမုိ႕ မသြားျဖစ္ မေတြ႕ျဖစ္ ရေသးပါဘူး။ သူတုိ႕ အေဖရဲ႕ ဈာပန မွတ္တမ္းတိတ္ေခြကုိေတာ့ သူလူႀကဳံနဲ႕ ပုိ႕လုိက္လုိ႕ ၾကည့္ရ ပါတယ္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ဒီဇင္ဘာ ၁၇၊ အသက္၆၄ ႏွစ္အရြယ္ မွာ ကြယ္လြန္တယ္တဲ့။ သူနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕က သက္သူရြယ္တူ ေတြ ပါ။ မႏၲေလးတကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းေနဖက္ ေတြပါ။ ရဲေဘာ္ရဲ ဘက္ပါ။
မန္းတကၠသုိလ္ကုိ သူနဲ႕က်ေနာ္တႏွစ္တည္းပဲ ေရာက္ ၾကတယ္လုိ႕ ထင္ပါတယ္။ သူ႐ုပ္က တခါျမင္ရင္ ေမ့မရႏုိင္တဲ့ ႐ုပ္မ်ဳိးပါ။ မ်က္လုံးျပဴးတာက အထူးထင္ရွားပါတယ္။ မ်က္လုံးက ျပဴးၿပီး စူးရွေတာက္ေျပာင္တယ္။ နဖူးက်ယ္တယ္။ မ်က္ႏွာပုံက ၀ုိင္း၀ုိင္းလုံးလုံးပါပဲ။ သံခဲနဲ႕ကေတာ့ မ်က္လုံးပဲ နည္းနည္း တူတယ္ ထင္ပါတယ္။ အညာသား ပီပီ အသားက ေတာ့ ညဳိပါတယ္။
ကုိစုိး၀င္းေမာင္က ေက်ာက္ဆည္ကလာၿပီး ေက်ာင္း တက္တာနဲ႕ သူ႕ကုိ ေက်ာက္ဆည္သားလုိ႕ တခ်ဳိ႕က ထင္ၾကေပ မဲ့ မဟုတ္ပါ။ သူက ဘုတလင္ ဇာတိပါ။ ဥိးသိန္းေဖျမင့္နဲ႕ ဖြားရာဇာတိ အတူတူပါပဲ။ ကေခ်သည္ 'ကဗ်ာ' စာအုပ္နဲ႕ အမ်ဳိးသားစာေပဆုရတဲ့ ဘုတလင္ခ်စ္ေလးနဲ႕လဲ ဇာတိအတူတူ ပါပဲ။ ဘုတလင္ ခ်စ္ေလးကလဲ ဘုတလင္မွာ ေန အေျခခ်ေန ထုိင္တာမဟုတ္ဘဲ မုံရြာမွာပဲ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနသူပါ။ ခုေတာ့ ဘုတလင္သား၊ မန္းတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေဟာင္း သုံးဦးလုံး ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကရွာပါၿပီ။
ဘုတလင္သားေတြ၊ က်ေနာ္သိဖူးသမွ်ကေတာ့ စာေပ သမားေတြခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဘုတလင္သား ဦးသိန္း ေဖျမင့္ရဲ႕ အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္ ပညာတတ္လာရင္ စာေရးၾကည္ ့ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ တကၠသုိလ္ေရာက္လာၾကရင္လဲ ဦးသိန္းေဖျမင့္လုိပဲ လက္၀ဲသမားေတြ ျဖစ္လာၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ အႏုအရင့္ပဲ ကြာပါတယ္။ တကၠသုိလ္မွာေတာ့ ‘တုိးတက္ ေက်ာင္းသား 'တပ္ဦး' ေက်ာင္းသား ေတြလုိ႕ အသိ မ်ားၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ တကၠသုိလ္ေရာက္ခ်ိန္က တကၠသုိလ္ေတြ မွာ တပ္ဦးနဲ႕ ဒီအက္စ္အုိ ဆုိၿပီး အဓိက ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ႀကီး ႏွစ္ဖြဲ႕ အားၿပိဳင္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒ေဟာင္း က တာ၀န္ယူ က်င္းပေပးရပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၾကပ္တဲ့ အဖြဲ႕မွာေတာ့ ပါေမာကၡေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲတုိင္းမွာ တပ္ဦးအဖြဲ႕ကပဲ ႏုိင္ၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ တပ္ဦး ေက်ာင္းသားေတြကုိ ကြန္ျမဴနစ္ ဩဇာခံတဲ့။ ဒီအက္စ္အုိအဖြဲ႕ကုိ ဖဆ-ဆုိရွယ္က ဖြဲ႕ေပးတဲ့ အဖြဲ႕တဲ့။ အဲသလုိ အျပန္အလွန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ကုိစုိး၀င္းေမာင္က တပ္ဦးေခါင္းေဆာင္ပါ။
မန္းတကၠသုိလ္ကေလာင္ရွင္အသင္း ၁၉၆၀-၆၁ ခုႏွစ္ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕မွ ကုိစုိး၀င္းေမာင္လဲ ပါ၀င္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ကေလာင္အမည္က ဘုတလင္ေရႊစုိးတဲ့။ ကေလာင္ရွင္အသင္း မွာ သူက ဒုတိယဥကၠ႒ပါ။ ဥကၠ႒က ၀င္းျြကယ္တဲ့။ အတြင္းေရး မွဴးက ေမာင္စြမ္းရည္ပါ။ ကုိစုိး၀င္းက တုိက္ပုံ အက်ၤီအၿမဲ ၀တ္ ေလ့ရွိပါတယ္။ အမ်ားနဲ႕လမ္းမွာဆုံလုိ႕ စကားေျပာရင္ လက္ႏွစ္ ဖက္ေနာက္ပစ္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေစ၊ လက္ပုိက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေစ၊ စကားေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ စကားေျပာရင္လဲ ေလးေလးနက္ နက္၊ ျဖည္းျဖည္းေအးေအး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ စကားေျပာရင္လဲ သူက အေလးအနက္ နားေထာင္ေလ့ရွိ ပါတယ္။ ဘလြတ္ ရႊတ္ေတာက္ ေျပာေလ့့မရွိပါဘူး။ ပီတိ ေက်ာင္းဆရာပုံစံပါပဲ။ သူ႕သားေတြက ဘုတလင္ေရႊစုိးကုိ မသိ ပါဘူးတဲ့။
ကုိစုိး၀င္းေမာင္က တကယ္လဲ တသက္လုံးေက်ာင္း ဆရာ လုပ္သြားသူပါ။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ေက်ာက္ ဆည္က အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ စာျပေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူျပတာက သခ်ၤာထင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠ သုိလ္နဲ႕ မႏၲေလးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအမႈေဆာင္ ေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အလြတ္ေက်ာင္းေတြမွာ စာျပရင္း ကုိယ့္စရိတ္နဲ႕ကုိယ္ ေက်ာင္းတက္ေနၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အစုိးရက အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းေတြကုိ အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံေရးသမား အေလာင္းအလ်ာ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ သုိက္ၿမဳံအျဖစ္ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးၿပီး မ်က္လုံးေဒါက္ ေထာက္ၾကည့္စရာ ေနရာေတြအျဖစ္ အမွတ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ႏွိမ္ဖုိ႕အတြက္ကုိလဲ အျမဲေခ်ာင္းေျမာင္း ေနတတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ေယာက္ကုိ ရွာခ်င္ရင္ သူသြားေနက် အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္း တေက်ာင္းကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မဂၢဇင္းတုိက္တတုိက္ကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုိက္ရွာရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကလဲ ကေလာင္ေသြးေနတဲ့ စာေရးဆရာ ဒါမွမဟုတ္ သတင္းစာ ဆရာျဖစ္ေနတတ္တာလဲ ေခတ္ရဲ႕ လကၡဏာ တခု ပါပဲ။
ကုိစုိး၀င္းေမာင္ဟာ ကေလာင္ေသြးေနတဲ့ ေက်ာင္း သားတေယာက္ ျဖစ္သလုိ က်ဴရွင္ဆရာတဦးလဲျဖစ္တဲ့အတြက္ သူကပဲ အေပါင္းအသင္းေတြကုိ လက္ဖက္ရည္ တုိက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ သူက က်ေနာ္တုိ႕ ကေလာင္ရွင္ေတြကုိေတာ့ အထူးခင္မင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ဆုိတာက တင္မုိး၊ ၾကည္ ေအာင္၊ ေမာင္သိန္းႏုိင္၊ ေမာင္စြမ္းရည္တုိ႕ အုပ္စုကုိ ဆုိလုိ ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ အတူေရာက္လာၾကတဲ့ ေတာသား အုပ္စု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ႕က အထူးၾကည့္႐ႈေစာင့္ ေရွာက္တဲ့ သေဘာလဲ ပါပါတယ္။
ကုိစုိး၀င္းေမာင္က ေက်ာင္းဆရာတုိက္ဆုိေတာ့ နည္း နည္းလူႀကီး႐ုပ္ ေပါက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သက္တူရြယ္တူ ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တကၠသုိလ္မွာ သူယူတဲ့ ဘာသာတြဲက 'ပ်ဴး၀ါး ဆုိင္းရင့္' လုိ႕ေခၚတဲ့ သိပၸံဘာသာတြဲ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ၀ိဇၨာတြဲ ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ေမာင္သိန္းႏုိင္၊ ေမာင္ဘဂ်မ္း (တင္မုိး) တုိ႕နဲ႕လဲ အတူ အတန္းတက္ေလ့မရွိသလုိ၊ ဘူမိေဗဒ၊ ဇီ၀ေဗဒသမား ေတြတက္ေလ့ရွိတဲ့ ဖက္ကုိလဲ လာတာ မေတြပဖူးခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းတက္နည္းလုိ႕လဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါမယ္။
စစ္အစုိးရတက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ အမ်ားစုက အျပင္မွာ အလြတ္ေက်ာင္းဆရာေတြ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါ ကုိစုိး၀င္းေမာင္နဲ႕ အတူ ျမင္းၿခံေလးေမာင္နဲ႕ ၾကည္ေအာင္တုိ႕ က်န္ရစ္ပါတယ္။ ျမင္းၿခံက ဗကသ ေခါင္းေဆာင္ ကုိေအာင္သူကလဲ တင္မုိးနဲ႕ ၀င္းၾကြယ္တုိ႕ႏွစ္ဦး ညႇပ္ၿပီး စာသင္ေပးလုိက္လုိ႕ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသုိလ္ ေရာက္လာတယ္။ ဖုိးသံေခ်ာင္း (လူထု)လဲ တကၠသုိလ္ ေရာက္လာတယ္။
လူသစ္ လူေဟာင္းေတြတဲြၿပီး ေက်ာင္းသား သမဂၢ၊ ေက်ာင္းသား ညီညြတ္ေရးတပ္ဦးနဲ႕ ကေလာင္ရွင္အသင္းတုိ႕မွာ ၀င္ေရာက္တာ၀န္ယူၾကပါတယ္။ ကုိစုိး၀င္းေမာင္၊ ကုိေအာင္သူ၊ ကုိဖုိးသံေခ်ာင္းတုိ႕က တကသ၊ ၾကည္ေမာင္နဲ႕ ေလးႏြယ္တုိ႕က ဗကသမွာ တာ၀န္ယူၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာ ကုိစုိး၀င္းေမာင္နဲ႕ တြဲေနၾကတုံးက၊ ၾကည္ေအာင္နဲ႕ ကုိစုိး၀င္းေမာင္တုိ႕ သိပ္ရင္းႏွီးခဲ့ပုံ မရပါဘူး။ ေနာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ ရင္းႏွီးတာထက္ သူတုိ႕ခ်င္းရင္းႏွီးမႈက ပုိတယ္ ထင္ပါတယ္။ 'တုိက္ပြဲ' က တြဲေပးလုိက္ပုံ ရပါတယ္။
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ (၁၉၆၃) ပ်က္သြား ေတာ့ အားလုံးလဲ စေကာထဲ ဇီးျဖဴ လွိမ့္သလုိ ဖ႐ုိဖရဲလြင့္ ကုန္ၾကပါတယ္။ ကုိသာႏုိး၊ ကုိသိန္းႏုိင္၊ ကုိတင္မုိး၊ ကုိ၀င္းေဖ၊ ေမာင္မုိးသူ၊ မုိးၾကည္စတဲ့၊ မႏၲေလးစာေပအႏုပညာအသုိင္း အ၀ုိင္းက လူေတာ္ေတာ္ မ်ားကလဲ ရန္ကုန္ဆင္းသြားၾကတယ္။ က်န္ရစ္သူေတြထဲက ကၽြန္းေရာက္၊ ေထာင္ေရာက္၊ ေတာ ေရာက္၊ ေတာင္ေရာက္- ေရာက္သူေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ လူစု ကြဲသြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ မႏၲေလးမွာ အလြတ္ေက်ာင္း ဆရာ လုပ္ေနရာက ေကာ်င္းကုိ ျပည္သူပုိင္ သိမ္းလုိက္ေတာ့ အစုိးရေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက မႏၲေလးမွာ စာေပအႏုပညာသည္ေတြ အတြက္ အေလးထားရာ၊ စုေ၀းရာ အျဖစ္ လူထုသတင္းစာတုိက္ ပဲ ရွိပါတယ္။ လူထုသတင္းစာတုိက္ကုိလဲ စစ္အစုိးရက ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ပိတ္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္လုိ႕ရတဲ့ အလြတ္ေက်ာင္းဆရာလဲ လုပ္လုိ႕ မရေတာ့။ အလြတ္သတင္းစာဆရာလဲ လုပ္လုိ႔မရေတာ့။ က်ေနာ္တုိ႕ လုပ္တတ္တဲ့ အလုပ္ႏွစ္ခုလုံး အစုိးရအလုပ္ေတြျဖစ္ကုန္ ၾကပါတယ္။ မႏၲေလးမွာက စာနယ္ဇင္းတုိက္ လုံး၀မရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ က်ေနာ္လဲ အေပါင္းအသင္းေတြရွိရာ ရန္ကုန္ကုိ စုန္ဆင္းလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အလြတ္ေက်ာင္းေတြကုိ ၁၉၆၅ - ၆၆ ေလာက္မွာ စစ္အစုိးရက ျပည္သူပုိင္သိမ္းလုိက္ပါတယ္။ ဆက္ၿပီးအလုပ္ လုပ္ခ်င္တဲ့ ဆရာေတြ အားလုံး အစုိးရေက်ာင္းဆရာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္အဖြဲ႕မွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႕ကုိ ရန္ကုန္ကုိ အေၾကာင္းရွာၿပီး ဆင္းခဲ့ျခင္းပါ။ ရန္ကုန္ဆင္းၾကတဲ့ အထဲမွာ က်ေနာ္က ေနာက္ဆုံးျဖစ္မယ္ ထင္ ပါတယ္။ ကုိစုိး၀င္းေမာင္လဲ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိေတာ့ ပါဘူး။
က်ေနာ္ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ သမုိင္းသင္႐ုိးအဖြဲ႕နဲ႕ ျမန္မာစာသမုိင္း အဖြဲ႕တုိ႕မွာ လုပ္ပါတယ္။ သင္႐ုိးအဖြဲ႕၀င္ ေတြဟာ စာေမးပြဲ စစ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲ စစ္ခ်ိန္မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ျပန္ဆုံေလ့ရွိပါတယ္။ ခုေတာ့ စာေမးပြဲ စစ္တာကုိလဲ လူစုခြဲပစ္လုိက္တယ္လုိ႕ ၾကားရပါတယ္။ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ ျမန္မာစာသင္႐ုိးအဖြဲ႕ကုိ ပညာေရး႐ုံး ရယ္လုိ႔ သီးျခားမရွိခင္မွာ တကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဌာန၊ ေတာင္ငူ ေဆာင္မွာ ထားပါတယ္။
ျမန္မာစာပါေမာကၡေတြက _ ဦးဘုိသင္းတုိ႕၊ ေဒၚစီစီ၀င္းတုိ႕ပါ။ က်ေနာ္က သင္႐ုိးအဖြဲ႕၀င္၊ ေနာက္ေတာ့ သင္႐ုိးအတြင္းေရးမွဴးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ျမန္မာစာဌာနမွာပဲ ႐ုံးတက္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ မႏၲေလးတကၠသုိလ္က သူငယ္ခ်င္း ေတြေရာ ျပန္ဆုံၾကၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ၾကတာမ်ား ပါတယ္။
ျပန္လည္ ဆုံေတြ႕ၾကသူေတြထဲမွာ ကုိစုိး၀င္းေမာင္လဲ ပါလာလုိ႕ ကုိသာႏုိး၊ ကုိတင္မုိး၊ ေမာင္မုိးသူ - စတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေဟာင္းေတြနဲ႕ ၀ုိင္းဖြဲ႕ေလ့ရွိ ၾကပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ဆုံၾကပါတယ္။ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကရင္း အလြမ္းသယ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္မ်ားမၾကာခင္ သူေရာ က်ေနာ္ေရာ အၿငိမ္းစား ယူၾကလုိ႕လား မသိ၊ မဆုံၾကရဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမလူထု ေဒၚအ မာရဲ႕ ေမြးေန႕သြားၾကရင္ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္၊ သခင္အုန္းျမင့္၊ စတဲ့ ေရွးေဟာင္း ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြက ေက်ာက္ဆည္ ေဒၚျမရီအိမ္ကုိ ၀င္ေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕လဲ လုိက္ၾကတယ္။ ေဒၚျမရီေျခက်ဳိးေနလုိ႕ အေမေဒၚအမာရဲ႕ ေမြးေန႕ကုိ မလာႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ပုိင္းအတြင္းကပါ။ ေဒၚျမရီဆုိတာ ေက်ာက္ ဆည္သခင္တင္ေရႊရဲ႕ ဇနီးပါ။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး အိႏၵိယျပည္မွာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့ ေလထီးသင္တန္းကုိ လူ ၇၀ - ၈၀ ေခၚရာမွာ အမ်ဳိးသမီးအေနနဲ႕ ေဒၚျမရီတေယာက္လဲ ပါခဲ့ပါတယ္။ အိႏၵိယမွာ အတူေနခဲ့ရတဲ့ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္နဲ႕ ႏုိင္ငံေရး ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားက ေဒၚျမရီကုိ ၀င္ေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့ အခါ က်ေနာ္က ကုိစုိး ၀င္းေမာင္ကုိပဲ စုံစမ္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေတြ႕ခဲ့ ရပါ။
ေမာင္မုိးသူနဲ႕ က်ေနာ္ မႏၲေလးကုိ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရွ႕ပုိင္းမွာ စာေပကိစၥတခုနဲ႕ ေရာက္သြားေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္နဲ႕ ကုိေလးတုိ႕ အင္း၀ညီေနာင္ႏွစ္ဦး လာေတြ႕ ပါတယ္။
“ဒီေန႕ ငါတုိ႕ေက်ာက္ဆည္ကုိ လူမမာေမးသြားမယ္။ မင္းတုိ႕လဲ လုိက္ခဲ့။ ငါတုိ႕ရဲေဘာ္ႀကီးစုိး၀င္းေမာင္ ကင္ဆာ ျဖစ္ေနလုိ႔တဲ့။ အဲဒါသြားေမးၾကရေအာင္ -” လုိ႕ ၾကည္ေအာင္က က်ေနာ္တုိ႕ကုိ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က သူမ်ားဖိတ္ၾကား ထားတဲ့ကိစၥနဲ႕မို႔ ၾကည္ေအာင္ေခၚရာကုိ မလုိက္ႏုိင္ခဲ့ပါ။
ကုိစုိး၀င္းေမာင္လဲ ခ်က္ခ်င္း ခုလုိဖိတ္စဥ္သြားမယ္လုိ႕ မထင္ခဲ့ပါ။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ကုန္မွာပဲ ကုိစုိး၀င္းေမာင္တေယာက္ ဆုံးရွာၿပီလုိ႕ သတင္းၾကားလုိက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕မွာလဲ အိမ္ေနရာ ဖယ္ရွားေပးရမယ္ဆုိတဲ့ အမိန္႕ေၾကာင့္ အစုိးရနဲ႕ ထိပ္ တုိက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ နာေရး ကိစၥသြားဖုိ႕ ပ်က္ ကြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ ရပါတယ္။
ျပည္ပကုိေရာက္လာေတာ့ ကုိစုိး၀င္းေမာင္ ရဲ႕သား တေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ကုိသံခဲနဲ႕ ဆက္သြယ္မိပါတယ္။ အသုဘ မွတ္တမ္းဓါတ္ျပားရွိလားဆုိလုိ႕ လွမ္းေတာင္းေတာ့ လက္ဆင့္ ကမ္းရင္းနဲ႕ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က်မွ ကုိဘဂ်မ္း (တင္မုိး) အိမ္ကုိ က် ေနာ္ေရာက္ေနခ်ိန္ လက္ခံရရွိပါတယ္။ ကုိစုိး၀င္းေမာင္ရဲ႕ အသုဘသတင္းကားကုိ တင္မုိးနဲ႕ က်ေနာ္ အတူၾကည့္ ၾကပါတယ္။ ၾကည္ေအာင္နဲ႕ ကုိေလးတုိ႔ပါသလားလုိ႕ ၾကည့္ပါ တယ္။ သူတုိ႕အဖမ္းခံေနရတုန္းနဲ႕ တူပါတယ္။ မေတြ႕ပါ။ အေတာ္႐ုပ္ေျပာင္းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ကုိ ျမင္လုိက္ ပါတယ္။
ကုိစုိး၀င္းေမာင္ရယ္၊ သူနဲ႕အတူတြဲခဲ့ၾကတဲ့ ျမင္းၿခံက ေအာင္သူရယ္၊ ေလးေမာင္ရယ္ - သုံးေယာက္လုံး စာေပ သမားေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ စာေရးေကာင္းၾကသူေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ ေခတ္ဆုိးႀကီးကုိ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း မျဖတ္သန္းၾကရရင္ေတာ့ သူတုိ႕လဲ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕အတူ စာေပစင္ျမင့္ေပၚမွာ အတူရွိေန ခဲ့ၾကမွာပါ။ က်ေနာ္တုိ႕က အိမ္ေစာင့္အစုိးရနဲ႕ ထိပ္တုိက္ျဖစ္ ခဲ့ရတာပါ။ သူတုိ႕က စစ္ဦးဘီလူးအစုိးရနဲ႕ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ဖုိ႕ တကၠသုိလ္မွာ က်န္ရစ္ေနသူေတြပါ။
ကြယ္လြန္သူရဲေဘာ္ စုိး၀င္းေမာင္ကုိ ဒီေဆာင္းပါးနဲ႕ အမွတ္တရ အေလးျပဳလုိက္ပါတယ္။
(ေမာင္စြမ္းရည္ - ၂၀၀၉၊ မတ္ ၁၉)
