ကင္ဆာက်ဆံုးပါေစ

ကင္ဆာက်ဆံုးပါေစ

 မိုးတိမ္ေတြကင္းရွင္းတဲ့
 ေကာင္းကင္ျပာထဲ
 လြတ္လပ္စြာပ်ံ၀ဲခ်င္တယ္ ....

ဘ၀ရဲ ့ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈ ၾကိဳးမ်ား
 ရိုက္ခ်ိဳးေခ်ဖ်က္ ရုန္းထြက္ခ်င္တယ္ ……

ဘ၀ရဲ ့လက္က်န္ရက္မ်ားထဲ 
သားႏွစ္ သမီးတစ္ လက္မ်ား
ၾကင္နာစြာ ေထြးေပြ ့ရွင္သန္
 ဘ၀ရဲ ့ေရဆန္လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းရဲၿပီ …

လစ္လပ္သြားေသာရင္ခြင္တစံုအား
 ေမ့ဘို ့ၾကိဳးစားေတာ့မည္ ……

 ေရထဲကငါး
 ကုန္းေပၚေရာက္သြားတဲ့အခါ
 ျဖစ္တည္လာတဲ့ေ၀ဒနာ
 မေၾကညာေတာ့ဘူး
 ေခ်ာင္းကိုျပစ္၍ ျမစ္ကိုရွာသူ
မေထာက္ထား မညွာတာသူဟာ
 ကင္္ဆာေရာဂါဆိုးလား
သစ္စိမ္းခ်ိဳး ခ်ိဳးသြားသူတေယာက္ေၾကာင့္လား ….

 ညီမေလးေရ ….
 နင့္ဘ၀ အလဲထိုးခံသြားရမႈသာ
 ငါ့ ရင္မွာ
ကင္ဆာေရာဂါဆိုးတခုလို
 အျမစ္တြယ္က်န္ရစ္ခဲ့ ….။

ရဲရင့္သက္ဇြဲ

စိန္ပန္းေတြ ရဲပေတာင္းခတ္ေအာင္ ပြင့္ခဲ့တယ္.

စိန္ပန္းေတြ ရဲပေတာင္းခတ္ေအာင္ ပြင့္ခဲ့တယ္. by Khinaung Aye (Notes) on Sunday, July 7, 2013 at 3:06am... ခင္ဗ်ားတို႕ က်ေနာ္တို႕ အိပ္လို႕ေကာင္းေနတဲ့ ေဟာဒီလိုမ်ိဳးအခ်ိန္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တုန္းကေပ့ါဗ်ာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေရႊဘိုေဆာင္ကေန စ လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသား ဆူပူအံုၾကြမွဳဟာ ‘ဆဲဗင္း ဂ်ဴလိုင္’ ရဲ႕ စနက္တံကို မီးတို႕လိုက္မွဳပါပဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ၾကာခဲ့ျပီ ဒါေပမယ့္ ငါတို႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ အဓိပတိလမ္းေပၚက ပိုင္ရွင္မဲ့သြားတဲ့ ဖိနပ္ကေလးေတြ နာရီေလးေတြ ပ်ံ႕ၾကဲလို႕ေနဆဲ မႏၱေလးေဆာင္ေရွ႕က ေျမာင္းထဲမွာ ေသြးကြက္ေတြ အိုင္ထြန္းလို႕ေနဆဲ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ ၈ ဂ်ဴလိုင္ အရုဏ္တက္မွာ တခဲနက္ေပါက္ကြဲသံၾကီးနဲ႕ တကသ အေဆာက္အဦၾကီးျပိဳလဲက်ခဲ့ျခင္းနဲ႕အတူ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းဟာ ေခ်ာက္အနက္ၾကီးထဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ - ခင္ေအာင္ေအး ၇ ဇူလိုင္ ၂၀၁၃ ဖရာ့ပရာဒင္န္၊ ဘန္ေကာက္ ၅း၂၂ နာရီ

ရင္က်ိဳးပြဲ

ရင္က်ိဳးပြဲ ေကာင္းကင္တခုလံုး မႈန္မိႈင္းရီေ၀ ငါးဆယ့္တႏွစ္တာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ရွာမေတြ ့ဘူး မလိုမုန္းတီးမႈေတြဟာ အရိပ္လိုထပ္ၾကပ္မကြာ အလိုတူျခင္းမတူျခင္းေတြကို ေက်ာ္လႊား ေခတ္တိုင္းကို ထုဆစ္သြားၾက လမ္းမမ်ားေပၚမွ အတုန္းအရုန္း ဖိနပ္မ်ားအားလံုး သက္ေသ ……. တစိုက္မတ္မတ္ နံရံေပၚကေသြးမွာတမ္း မိတ္ေဆြ တဆိတ္ေက်းဇူးျပဳ၍ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္မလံုက မ်က္လံုးလႊဲသြားပါ လမ္းခြဲသြားပါ ေဟာဒီ မွာ ငါးဆယ့္တႏွစ္ေျမာက္ ဆဲဗင္းဇူလိုင္ ေၾကကြဲဘြယ္အျဖစ္ဆိုးၾကီးက အလဲထိုးလိုက္ၿပီလား အလဲထိုးခံလိုက္ရတာလား ျပည္တြင္းျပည္ပ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ ပြဲေတြက်င္းပ ဆဲဗင္းဇူလိုင္စိတ္ဓါတ္ အဓြန္ ့ရွည္ေစေသာ၀္ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ေၾကြးေၾကာ္ ေၾသာ္ …. ႏွစ္ေတြကို ဒီလိုပဲ ျဖတ္ေက်ာ္ ေနၾကေတာ့မွာလား ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ဘာကိုမွ မေမ်ွာ္လင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား ေသြးစြန္း၀ိညာဥ္တို ့ရဲ ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ခံုဖိနပ္လို ဖင္ခုထိုင္ ဆဲဗင္းဇူလိုင္ကို ငါတို ့သာပိုင္တယ္အခ်ိဳးမ်ိဳး အလို ငါးဆယ္တစ္ၾကိမ္ေျမာက္ ရင္က်ိဳးပြဲမွာ ေၾကကြဲမႈအစေတြနဲ ့ခ်ဳပ္သီ သမဂၢအလံကို လႊင့္ထူခဲ့ၾကၿပီပဲ …။ ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၀၆၀၇၂၀၁၃

မသိေတာ့ဘူး …နဲနဲေလးရေအာင္ေတြး

မသိေတာ့ဘူး …နဲနဲေလးရေအာင္ေတြး ၀င္ရိုးစြန္းရဲ ့ဒီတေႏြ နဲနဲ ေႏြပီသလာတဲ ့အထဲမွာ တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလကေတာ့ အေအးဓါတ္ကိုသယ္ေဆာင္လာတုန္းပဲ ….။ ငါ … အိမ္ေရွ ့၀ရံတာမွာရပ္ရင္းေငး ဟိုး ….ေ၀းေ၀းက အနာဂတ္ကိုေတြး ခပ္ေရးေရး ခပ္ေၿဖးေျဖးသာ မပီ၀ိုးတ၀ါး ဆည္းဆာတိမ္ေတာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္တယ္ …..။ စိတ္အာရံုေတြ ကစဥ့္ကလ်ား အေတြးမ်ားဖရို ဖရဲ ေတာင္မင္းကို ေျမာက္မင္းမကယ္ႏိုင္ ဒီတခန္းရပ္ျပဇာတ္ ဇာတ္နာလွတယ္ … ယံုၾကည္မႈ စံုလံုးကန္းတဲ့အခါ ကိုယ့္အိမ္နီးနားခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားရဲ ့ ၀ွက္ထားေသာလက္သဲမ်ား အလုအယက္ ဒုကၡကႏၱာရ ကပ္ဆိုးၾကီးထဲ ပြေယာင္းေယာင္း ေယာင္ကိုင္းကိုင္း အသက္ဓါတ္ဟာ ထြက္ေပါက္ရွိရာ တြားတြားတက္လာ ….. ကိုယ္မေပ်ာ္ပါဘူး ကိုယ္မငိုပါဘူး ……. ၀င္ကစြတ္ေကာင္္တို ့ရဲ ့ စိတ္ထဲ ဘာေတြမ်ားရွိေလမလဲ ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာသို ထြက္သြားၾကသူမ်ား သမိုင္းမ၀င္ေပယ့္ သမိုင္းတြင္ေနတဲ့ အသက္စြန္ ့သြားသူမ်ား ဘယ္ေတာ့မ်ားလည္း နွင္းရယ္ ဘယ္ေတာ့မ်ားလည္း ႏွင္းရယ္ ေႏြလည္ ေန ့ရဲ ့ အိပ္မက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေကာင္းကြက္တကြက္မွမရွိေသာ္လည္း ဒါဟာ ေလာကရဲ ့သစၥာတရား … တို ့မွားသြားလား ..မသိေတာ့ဘူး မသိေတာ့ဘူး…..မသိေတာ့ဘူး……။ ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၀၃၀၇၂၀၁၃