(တနဂၤေႏြ ၅ရက္ေန ့က အိမ္နဲ ့မနီးမေ၀းမွာ ခ်ယ္ရီပန္းၾကည့္ပြဲ
သြားေတာ့ ခ်ယ္ရီပင္တန္းေအာက္မွာ တိုးမေပါက္တဲ့လူေတြကို
ေငးေမာၾကည့္ရင္းနဲ ့ ၂၀၀၇၊ ဧၿပီလကေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကိုျပန္ရြတ္မိတယ္။
အားလံုးကိုလည္းခံစားမႈေတြေ၀မွ်လိုက္ရဲ ့။)
“ကမၻာပ်က္ အလြမ္း”
ေလာကပါလ တရားကေလး
မစို႔မပို႔နဲ႔
လွေနတဲ့ ညေနခင္းေလးတခု
ခ်ယ္ရီပြင့္ေတြက
အဆုပ္လိုက္ အခိုင္လိုက္
အၿပိဳင္းအရိုင္း ေဝေဝဆာဆာ
ခ်ယ္ရီပင္ေတြေအာက္မွာ
ေသာကဒုကၡမ်ား
အခိုက္အတန္႔ ေမ့ေလ်ာ့ထားရာ
လူအမ်ား
ခ်ယ္ရီပြင့္ေဝရႈ ့ခင္းထဲ
သူတို႔ဘဝေတြကို ပစ္တင္ရြက္လႊင့္လို႔ ။
ဒီအခ်ိန္ဆို
တို႔တိုင္း တို႔ေျပ
တို႔ေရ တို႔ေျမေပၚမွာ
ပိေတာက္ေတြ
အဆုပ္လိုက္ အခိုင္လိုက္
အၿပိဳင္းအရိုင္း ေဝေဝဆာဆာ
ဖူးပြင့္လာဘို႔ အတြက္
မဝံ့မရဲနဲ႔ အားယူေနရွာေရာ့မယ္ ။
‘စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ
ေအးျမတဲ့ သႀကၤန္ေရလည္း
ျပည္သူလူထႀုကီးရဲ ့ ရင္ထဲကအပူမီးကိုို
မေအးျမေစႏိုင္ေတာ့ဘူး
မွားယြင္းတဲ့စနစ္တခုအေပၚက
အာဏာကိုရူးသြပ္ဖက္တြယ္ထားသူလူတစုရဲ႔
ရိုက္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းေအာက္မွာ
ပိေတာက္ေတြေတာင္ တထိတ္္တလန္႔္႔နဲ႔ဲ႔ဖူးပြြင့့္္ရ
ခေလးသူငယ္မ်ားေတာင္မွ
အေၾကာက္တရားနဲ႔ႀကီးျပင္းရ
ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားေတာင္မွ
မ်ိဳးဆက္လိုိုက္ စနစ္တက်ဖ်က္ဆီးခံေနရ
တိုို႔ု႔ေခတ္ေရာက္္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွွာလား ’
ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္က
ပိေတာက္ခ်စ္သူတေယာက္ရဲ႔အေတြး
အလြမ္းေတြနဲ႔ ကမၻာပ်က္လို႔ ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
