ႏွင္းရနံ႔ ကို မခံစားခဲ့ႀကရသူမ်ား
ေဆာင္းဝင္လာပံုက နည္းနည္းေစာေနသည္ထင္သည္။ ေကာ္ရစ္တာလက္တန္းမွာ ညေနခင္းႀကယ္ေတြကို ေငးႀကည့္ေနရင္း
တၿဖည္းၿဖည္းေဝးသြားသလို ခံစားရသည္။ က်ေနာ့ ခႏၶာကိုယ္က ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး စိမ့္ေအးေနသလိုခံစားရသည္။
“ေအာ္--ႏွင္းရနံ႔ကို မခံစားႏိုင္ခင္ ေက်ာခိုင္းသြားႀကသူမ်ား” တဲ့ေလ။
က်ေနာ့ၿမင္ကြင္းထဲမွာ ကန္စြန္းခင္းေလးေဘးက ယိုင္နဲ႔နဲ႔အိမ္ေလးကိုသတိယေနသည္။
လွည္းတန္းအနီးက ရပ္ကြက္မွာ ရိွသည့္ ထို္အိမ္ေလး ကို ခင္မင္သည့္မိတ္ေဆြမ်ားေရာက္လာတတ္သည္။ “အဆင္ေၿပလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ႀကံဖန္ေနရတာေပါ့” တဲ့ သူရဲ႕ရိုးသားမႈက ၿပံဳးလိုက္လ်င္ ပုိသိသာသည္။
ကမၻာေၿမမွာ ပြင့္ခဲ့ေသာ ၿဖဴစင္မႈမ်ား တဲ့ေလ။ အခုေတာ့ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲေတာ္တခုဆီ ကို ခဏအလည္သြားေရာက္ေနသည့္ ကဗ်ာဆရာ “နီမာ”
တေယာက္ ဗန္းေမာ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲက သူ႔သမီး ကို ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ၿပန္လာေနေရာ့မယ္။
(၁)
၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံအေႀကာင္းကိုေၿပာမည္ဆိုလ်င္ တရားမဝင္ဖ်က္သိမ္းခံရသည့္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစု ကို ခ်န္လွပ္ထားလို႔မရ။ မာမာဦး က ထိုအဖြဲ႔မွာ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္တေယာက္။
သို႔ေသာ္ သူမ ကား ပါတီရံုးခ်ဳပ္မွာ အခ်ိ္္န္ႀကာႀကာမေနလိုက္ရ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားအင္အားစုမ်ားအႀကားေဆြးေႏြးအၿပီး မတရားသည့္အမိန္႔အာဏာ ဟူသမွ် တာဝန္အရ ဖီဆန္ႀက
တိုက္ပြဲလမ္းေႀကာင္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရင္း ၁၉၈၉ ဂြ်န္ (၂၄) ရက္ေန႔မွာ မႏၱေလးေစ်းခ်ိဳထဲတြင္ အဖမ္းခံခဲ့ရသူ၊
သူမရဲ႕အေဖ စာေရးဆရာ နီမာ လည္း မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ။ ဦးနီမာ ကလည္း အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစု ( လယ္သမား၊ အလုပ္သမားအဖြဲ႔မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီကလို႔ ေၿပာသည္) ။
မမာမာဦးတေယာက္ ဗကသ ေက်ာင္းသူမ်ား၊ ABSDF လက္နက္ကိုင္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ေၿမေပၚမွာ လာေရာက္ဆက္သြယ္
ေနသည့္ မမူ၊ ေဒၚခင္ဝင္း ( ရန္ကုန္၊ အန္အယ္ဒီ) တို႔ႏွင့္အတူေနထိုင္ရသည္။ တေလာက လံုးမွာက သမီးႏွင့္အေဖ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ႀကည့္ အားေပးေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္ဘဝ၊
ႏိုင္ငံေရးလုပ္သၿဖင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္သိတ္အဆင္ေၿပပံုမေပၚ။ ေထာင္အတြင္းမွာ ရိွသည့္ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္မ်ားက မေနသာေတာ့ ေထာင္ဝါဒါ ကို အက်ိဳးအေႀကာင္းေၿပာရသည္။ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔မည့္သူမရိွသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို
တခုခုစီစဥ္ေပးလိုေႀကာင္းတင္ၿပႀကသည္။ မႏၱေလးေထာင္မွဴးကလည္း ကိုယ္ခ်င္စာသြားပံုရသည္။ အေဖကိုေတြ႔မည့္ေထာင္ဝင္စာအတြက္ ေထာင္တြင္းလုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက
စီစဥ္ေပးႀကသလို၊ စာေရးဆရာ ဦးနီမာ ကလည္း သူ႔သမီးအတြက္ စားစရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားမွ ေပးလိုက္သည့္ ေထာင္အက်ၤ ီအတြက္ခ်ဳပ္သည့္ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးၿဖင့္ယက္ထားေသာ အႏုပညာဖန္တီးမႈမ်ားကို လက္ေဆာင္ေပးရတတ္သည္။ သတင္းဖလွယ္ႀကသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕သကၠရာဇ္ေတြကို ေဝးကြာေစခဲ့သည္။
(၂)
၁၉၉၄ ကာလမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကိုၿပန္ေရာက္ေတာ့ “ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ လွည္းတမ္းလမ္းဆံုနားက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္။ မႏၱေလးဘက္ကေန ေၿပာင္းလာၿပီး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ
ေက်ာင္းဆက္တက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းကို ႀကားတယ္” ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ၿပန္ဆံုႀကၿပန္သည္။ နယ္ေၿမသစ္တခုမွာ သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ရုန္းကန္ႀကရအံုးမည္။ သူတို႔ ေနထိုင္သည့္ ကန္စြန္းခင္းေဘးက အိမ္ေလးကို က်ေနာ္လိုက္သြားမိသည္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္အႀကံေပးခဲ့ဘူးတာကိုသတိယေနမိသည္။ “ဦးေလးစာအုပ္ဆိုင္မွာ အေမရိကန္သံရံုးက ထုတ္တဲ့ အိုင္ယာေကာ့ကာ လို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ၊ ေဂၚဗာေခ်ာ့ဗ္ ရဲ႕ ပယ္ရီ စတိြဳက္ကာ လို စာအုပ္ေတြလည္းတင္ပါ့လား၊
သံရံုးမွာ သြားေတာင္းရင္ အလကားရတာပဲ။ သူတို႔မွာ ေပးခ်င္လြန္းလို႔။ အခုေပါက္ေစ်းက (၂၅) က်ပ္ေလာက္ရိွမယ္ ထင္တယ္” ဆုိေတာ့ သူက “ငါ့တူ ေၿပာတဲ့ စာအုပ္ေတြတင္ေရာင္းၿပန္ရင္လည္း မလြယ္ပါဘူးကြာ။
တခ်ိဳ႕က မႀကိဳက္ဘူး။ တိုက္ခိုက္မယ္” တဲ့။ ဦးနီမာ က အဲ့သလို ရိုးသည္။ ပိုက္ဆံမရခ်င္ေန၊ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အခင္အမင္မပ်က္ခ်င္ ၿငင္းခုန္မႈမရိွခ်င္သူ။
က်ေနာ္က “ ဘာဆိုင္လည္း စီးပြားေရးလုပ္တာပဲ။ ေနာက္တခုက က်ေနာ္တို႔တေတြအေနနဲ႔ ေၿပာင္းလဲမႈေတြကို
ဖတ္သင့္တယ္ လို႔ထင္တယ္။ ဒါေတြနဲ႔ခ်ည္းရပ္ေနရင္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္” လို႔ က်ေနာ့အၿမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ သူကလည္း စာအုပ္ဆိုင္တိုးခ်ဲ႕ေရးကို စိတ္ဝင္စားသည္။ ရုရွားသံရံုးကို ဝင္ထြက္သြားလာေနသည့္ ေမာင္လင္းယုန္( ရွမ္းၿပည္) ကလည္း ၿပန္လြတ္လာခ်ိန္၊ လွည္းတန္းလမ္းဆံုေလးက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေဘးမွာလူငယ္ေတြႏွင့္တရုန္းရုန္းထိုင္ေနခ်ိန္။
ဦးနီမာ က စာအုပ္ဆိုင္ ကို ထားခဲ့ၿပီး လူငယ္မ်ားဆီကို ကူးလာတတ္သည္။ တရုတ္ သံရံုးမွ စာအုပ္အၿပာၿဖင့္ထုတ္ေဝသည္
“ တီယင္မင္ရင္ၿပင္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအေပၚပါတီ ရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္၊ သေဘာထား” ( ေခါင္းစဥ္ ကို တိတိက်က်မမွတ္မိ) ကို က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းဆီမွ သူကယူဖတ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေမးဘူးသည္။ “ငါ့တူဘယ္လိုၿမင္လဲ” တဲ့။
“ေက်ာင္းသားကို သတ္တဲ့ကိစၥကို လူသတ္မႈလို႔ပဲၿမင္တာေပါ့ ဦးေလးရယ္၊ အဲ့ဒီ စာတမ္းေတြ က်ေနာ္ဖတ္ၿပီးၿပီ၊ အစိုးရက ေၿပာေတာ့လည္း အစိုးရစကားပဲေပါ့ ဦးေလးရယ္။ က်ေနာ္တို႔လိုပဲေနမွာေပါ့” ဆိုေတာ့
သူက ႏွစ္ႏွစ္ႀကိဳက္ႀကိဳက္ၿပံဳးသည္။ လက္ဘက္ရည္ခြက္ကိုတိုက္မိၿပီး ေမာက္က်သြားတာကို သတိယမိသည္။
ဘာရယ္လို႔မဟုတ္။ ေမွာက္က်သြားသည့္ လက္ဘက္ရည္စက္ေတြကို ေငးရင္း က်ေနာ့စိတ္ထဲထင့္ေနသည္။ လွည္းတန္းလမ္းဆံု လို ေနရာမွာ လာၿပီးစာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္တာကို က်ေနာ္သေဘာမက်ခဲ့ပါ။ ကိုယ္က ဘာမွမလုပ္ရင္လည္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ယူဂ်ီလုပ္ေနတယ္ထင္ေနတာမို႕လား။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ လူေတြကလည္း စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္းတဲ့အထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွေနတယ္ မသိ။
(၃)
၁၉၉၅ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာၿပီးစေန၊ တနဂၤေႏြ ၿခံေရွ႕တရားပြဲေတြလုပ္ေတာ့ တရားပြဲၿပီးတိုင္း ေက်ာင္းသား၊ လူငယ္အုပ္စုေတြက လွည္းတန္းလမ္းဆံုမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လာထိုင္သည္။ သူ႔ဆိုင္ေလးမွာ ဝင္ၿပီး
လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ႀကသည္။ ခင္မင္တာေတြကို ေက်းဇူးတင္သည္၊ ဝမ္းသာသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေလးနီးလာၿပီ လို႔
မာမာဦး ကို က်ေနာ္က ေၿပာခဲ့သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူဆိုင္ေလးမွာ က လူေတာ္ေတာ္ဆံုသည္။ ဦးနီမာ ကလည္း အၿမဲတမ္းၿပံဳးၿပီး လူငယ္ေတြကိုု အားပါးတရႏႈတ္ဆက္သည္။ တခါတေလ ဆိုင္ ကို ပစ္ၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာလာထို္င္သည္။ မမာမာဦး ကလည္း ဆယ္တန္းေတြကို က်ဴရွင္ၿပဖို႔ဝုိင္းရွာသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ တခ်ိဳ႕ဝိုင္းေတြမွာ အတူတူစာၿပႀကသည္။
ထုိေခတ္တုန္းကေတာ့ ဂိုက္ ( Guide) လုပ္သည္ဟုေခၚသည္။ က်ေနာ္က လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ သိတ္မပါဖို႔၊ လူတိုင္းကို လက္ခံၿပီး
မေတြ႔ဖို႔ေၿပာသည္။ က်ေနာ္က မာမာဦးကို သတိေပးေပမဲ့ တကယ္တမ္း ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈၿဖစ္ေသာအခါ မေနႏိုင္နထိုင္ႏိုင္ ဝင္ပါၿဖစ္သြားသည္။
မမာမာဦးကလည္း ကံမေကာင္း။ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာ သူမ်ားကို ဖမ္းဆီးစဥ္က သူအဖမ္းမခံရခဲ့။
သို႔ေသာ္ ခ်င္းမိုင္တြင္ အေၿခစိုက္ၿပီး ဗမာၿပည္သို႔အကူအညီေပးေနသည့္ အၿဖဴမတေယာက္က ၿပည္တြင္းကိုလာေရာက္ ၿပီး သူတို႔ေပးသည့္ ေငြမည္သို႔မည္ပံုသံုးသည္ကို လာေရာက္စစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕အဖမ္းခံလိုက္ရသည္။ မႀကာပါ။
၁၉၉၆ လႈပ္ရွားမႈကို ေနာက္ကြယ္မွ အားေပးအားေၿမွာက္ပါဝင္သူမ်ား ဟု စြပ္စြဲကာ မီးခိုးႀကြက္ေလွ်ာက္္ ဖမ္းေလေတာ့သည္။
မာမာဦးလည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ခဲ့ရသည္။ ထို ကိစၥက ၁၉၉၇ မွာ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ထင္သည္။
(၄)
ေထာင္က ၿပန္လြတ္လာေတာ့လည္း မာမာဦးတေယာက္ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္အုပ္စုေတြႏွင့္ဆက္လုပ္ေနတာကို
ေတြ႔ေနရသည္။စာေရးဆရာ နီမာရဲ႕စာအုပ္ဆိုင္ေလးမရိွေတာ့ဘူး တဲ့။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက တၿဖည္းၿဖည္းေခါင္ခိုက္လာသည္။
ကိုိကိုႀကီး က သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ေနဖို႔ အိမ္ေလးတလံုးရွာခိုင္းခဲ့သည္။
အိမ္ရွာခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ေတာ့။ ေထာင္ဒဏ္ ( ၇၀) ႏွစ္ ၿဖင့္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ၿပန္ေရာက္သြားၿပန္သည္။
ဦးနီမာ တေယာက္လည္း ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ရုန္းကန္ရၿပန္သည္။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ မ်ိဳးဆက္ေတြကို ေဝးလံတဲ့နယ္ေထာင္ေတြမွာ ေၿပာင္းပစ္လုိက္ၿပန္သည္။ “ ဘယ္လိုလုပ္လြယ္မလဲဗ်ာ။ နဂိုကမွ အဆင္မေၿပပါဘူး ဆိုကာမွ အခုလိုလုပ္လႊတ္လိုက္ေတာ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္မွာေတြ႔ဖို႔ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ” တဲ့။ မွတ္ခ်က္ခ်သံေတြ သိတ္မႀကာလိုက္၊
ဒီတခါ ေထာင္ဝင္စာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တာက ေသခ်ာသြားၿပီ။
ဦးနီမာ ကြယ္လြန္ေႀကာင္းႀကားေတာ့ မာမာဦး ႏွင့္ သူမအေဖအေႀကာင္းကို ကိုသားႀကီး ( ေအေအပီပီ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ ) က
သူ႔ရဲ႕အထီးက်န္ႏွစ္မ်ား၊ မြန္းက်ပ္ ႏွစ္မ်ားကို ထည့္သြင္းၿပီး အခုလို သတိယေၿပာၿဖစ္သည္။
“ညေန ေမွာင္ရီျပိဳးစဆုိ သူ႔ဆိုင္ေလးမွာ လူစုံတတ္တယ္ကြာ။ ၿပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီဝင္ေဟာင္းေတြ၊ေက်ာင္းသားေတြ။
ကမာရြတ္-စမ္းေခ်ာင္း-လႈိဳင္ NLD အဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ ေနာက္ပုိင္း ကုိျမင့္ေအးတုိ႔ HRDP က တခ်ဳိ႔ ဆုံတတ္တယ္။ တခါတေလ လဘၠက္ရည္။ တခါတေလ ေရေနြးၾကမ္းေသာက္ၿပီးေထာင္အေၾကာင္းေတြေျပာ၊ အေတြ႔အၾကဳံေတြေျပာ။သတင္းစကားလက္ဆင့္ကမ္း။စာအုပ္ငွားဖတ္လုိ႔လဲရတယ္။
လုိရင္မွာထားလုိ႔လဲရ။ဦးနွီမာ က ပန္းဆုိးတန္း စာအုပ္တန္းနဲ႔လဲအဆက္အသြယ္ရွိတယ္။
စကားေျပာရင္း လူေတြကုိေငး- အရသာတခုပါဘဲ။ည ၈ခြဲ ၉ ဆုိ ဆုိင္သိမ္းတယ္။
ဆုိင္ကေတာ့ ေန႔စဥ္ဖြင့္ရတယ္မရွိပါဘူး။ စည္ပင္ဖမ္းရင္ ဆုိင္ပိတ္ရၿပန္တယ္။ ဦးထြန္းလင္းျခံလမ္းၾကားထဲ၀င္ထုိင္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာဘဲစကားေျပာႀကတယ္။ နုိင္ငံေရး အသုိင္းအ၀ုိင္းကဆုိ အားလုံးကိုလက္ခံစကားေျပာတာေလ။
ဦးနီမာ ကစိတ္ျမန္လက္ျမန္။စကားေျပာလဲ အားရပါးရ။ မာမာဦးကေတာ့ ဆုိင္မွာသိပ္မရွိတတ္ဘူး
၉၃-၉၄ ကေန ၂၀၀၂-၃-၄ ေလာက္ထိစာအုပ္ဆုိင္ေလးရွိ။၉၆-၉၈ လႈပ္ရွားမႈအျပီး ၂၀၀၂ ပါတ္၀န္းက်င္ျပန္လြတ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႔လဲဦးနီမာအကူအညီနဲ႔ လွည္းတန္းထိပ္မွာဘဲ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ေလး ဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။
ဦးနီမာက သာေရးနာေရးပြဲ၊ နုိင္ငံေရးပြဲ ေတြလဲသြားလာတတ္တယ္။ မာမာဦး က ၈၈ အုပ္စုထဲပါေတာ့လဲ-ဦးနီမာက
စာအုပ္ေရာင္းမပ်က္။လမ္းထိပ္မွာ လူစုံလွွ်က္သတင္းစကားၾကားေနရတတ္တယ္။ အမွတ္တယ စာအုပ္ဆုိင္ေလးပါဘဲကြာ” တဲ့
(၅)
ေဆာင္းဦးအဝင္ေစာေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သီရိေဆာင္ေဘး ေရတမာတန္းေတြႀကားမွာ ေအးစက္စက္ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေနႀကသည့္ ပံုရိပ္ေတြကို အမွတ္ရမိသည္။ လွည္းတန္းလမ္းစံုရဲ႕ပလက္ေဖာင္းေတြကို ၿဖတ္ေက်ာ္လိုက္ေတာ့ က်ယ္က်ယ္ၿပန္႔ၿပန္႕ၿပံဳးေနသည့္ ေရြ႕ေၿပာင္း စာအုပ္ဆုိင္တဆိုင္ ကို ေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ် မရိွေတာ့။
ေမာင္လင္းယုန္ ( ရွမ္းၿပည္) လည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာလည္း မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့သလို၊
အန္အယ္ဒီ လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢအသီးသီး က ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အနံ႔ခံေကာင္းသည့္ ေထာက္လွမ္းေရး (၁၂) မ်က္လံုးေတြ------ေနာက္-- အႏၱရာယ္ေတြ၊ မေသခ်ာမႈေတြ-- သားသမီးေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖို႔ ရုန္းကန္ေနရတဲ့
အဆင္မေၿပမႈေတြ၊-
------ညေနႀကယ္ေတြက တၿဖည္းၿဖည္းေဝးသြားသလို ခံစားေနရသည္။
သို႔ေသာ္ -မာမာဦးရဲ႕အေဖ ဦးအုန္းေမာင္ က နီသည္။ မာသည္။ ရိုးသားသည္။
ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနေသာ ေဖၚေရႊသည့္ အၿပံဳးမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ေမ့ေစႏိုင္မည္မဟုတ္။
ေအာင္မိုးဝင္း
ဦးအုန္းေမာင္ (ခ) စာေရးဆရာ နီမာ က သခင္အုန္းၿမင့္တို႔လို ထင္ရွားတဲ့ေခါင္းေဆာင္တေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕သမီး မာမာဦးတေယာက္ တိုက္ပြဲဝင္ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ဆြဲကိုင္ေနခ်ိန္မွာ ဖခင္တေယာက္ရဲ႕ေထာက္ပံ့ေပးမႈေတြကို တာဝန္ေက်ခဲ့တဲ့အၿပင္ သူ႔စာအုပ္ဆိုင္ေလးဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အလည္နားခိုရာေနရာေလးတခုၿဖစ္ခဲ့တယ္။ လွည္းတန္းလမ္းဆံု လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ မွာ ၁၉၉၄-၉၆ အတြင္း ဆံုဆည္းခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း သတိယေနပါတယ္။
ဓါတ္ပံုေတြကို မိုးမခ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက ယူသံုးပါတယ္။ သူတို႔လည္း ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ အားႀကိဳးမာန္တက္ပါဝင္ေနသူေတြၿဖစ္လို႔ ခြင့္မေတာင္းေတာ့ပါဘူး။ နားလည္ေပးလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။
Saturday, September 25, 2010
Sunday, September 19, 2010
ေမြးေန ့
သကၠရာဇ္ တခု တိုးလာခ်ိန္မွာ
ငါက မင္းအနားမွာ
မရွိေတာ့ဘူး ။
ရွိေနတာနဲ ့
မရွိေနတာ
အတူတူပဲလို ့
မင္း ေျပာဦးမွာလား
ကမၻာႀကီးရဲ ့
၀င္ရိုးစြန္းတခုအနားကေန
ငါ ၾကားခ်င္ေသးတယ္ ။
အခုေတာ့
သူစိမ္းတို ့အလယ္မွာ
ငါ့ရဲ ့ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ျဖန္ ့ခင္း
လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမႈ တမ္းခ်င္းနဲ ့
ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာတရား
ရွားရွားပါးပါး
စကားမမ်ားျဖစ္ေသာ ေန ့ရက္မ်ား
အတားအဆီးမဲ့စြာ ၀င္ေရာက္
ငါ့ရဲ ့ အိပ္စက္ခ်င္းေတြကိုေမာင္းထုတ္ျပစ္ေနၾကတယ္ ။
ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန ့
ၾကယ္မစံုဘူး လေရာင္မျဖာဘူး
ဒါေပမယ့္ေလ
အဲဒီ ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန ့ဟာ
မင္းအတြက္ ငါ့ရဲ ့ ေမတၱာတရားအေရာင္နဲ ့
ကမၻာႀကီးတခုလံုး
ထိန္ထိန္ေတာက္လိမ့့္ မကြဲ ့။
ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာ မိသားစု
အိပ္မက္တခုကို အသက္သြင္း
မင္းရဲ ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်င္းမ်ား ၿပီးျပည့္စံုေစဘို ့
ဘုရားသခင္ ့ရဲ ့ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာအျဖာျဖာ
မင္းအေပၚ သက္ေရာက္ပါေစေသာ္၀္ ။
သကၠရာဇ ္တခု တိုးလာခ်ိန္မွာ
ငါ က
မင္းအနားမွာ
မရွိေတာ့ဘူး ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀
ငါက မင္းအနားမွာ
မရွိေတာ့ဘူး ။
ရွိေနတာနဲ ့
မရွိေနတာ
အတူတူပဲလို ့
မင္း ေျပာဦးမွာလား
ကမၻာႀကီးရဲ ့
၀င္ရိုးစြန္းတခုအနားကေန
ငါ ၾကားခ်င္ေသးတယ္ ။
အခုေတာ့
သူစိမ္းတို ့အလယ္မွာ
ငါ့ရဲ ့ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ျဖန္ ့ခင္း
လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမႈ တမ္းခ်င္းနဲ ့
ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာတရား
ရွားရွားပါးပါး
စကားမမ်ားျဖစ္ေသာ ေန ့ရက္မ်ား
အတားအဆီးမဲ့စြာ ၀င္ေရာက္
ငါ့ရဲ ့ အိပ္စက္ခ်င္းေတြကိုေမာင္းထုတ္ျပစ္ေနၾကတယ္ ။
ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန ့
ၾကယ္မစံုဘူး လေရာင္မျဖာဘူး
ဒါေပမယ့္ေလ
အဲဒီ ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန ့ဟာ
မင္းအတြက္ ငါ့ရဲ ့ ေမတၱာတရားအေရာင္နဲ ့
ကမၻာႀကီးတခုလံုး
ထိန္ထိန္ေတာက္လိမ့့္ မကြဲ ့။
ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာ မိသားစု
အိပ္မက္တခုကို အသက္သြင္း
မင္းရဲ ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်င္းမ်ား ၿပီးျပည့္စံုေစဘို ့
ဘုရားသခင္ ့ရဲ ့ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာအျဖာျဖာ
မင္းအေပၚ သက္ေရာက္ပါေစေသာ္၀္ ။
သကၠရာဇ ္တခု တိုးလာခ်ိန္မွာ
ငါ က
မင္းအနားမွာ
မရွိေတာ့ဘူး ။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
၁၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀
ညီမေလး၀င္းေမာ္ဦးအတြက္ကဗ်ာ
၁။
ညီမေလး
ကမၻာေျမ၀သုန္
သိၾကားေစ သက္ေသညႊန္းေတာ့
ရာဇ၀င္ေတြလည္း
ရိုင္းခဲ့ရၿပီ အဖိုးေရ
ႏိုင္ငံေတာ္လည္း
ေသြးစြန္းခဲ့ၿပီ အဖေရ … လုိ ့
ကမၻာမေၾကေတးသာ
နာနာက်ည္းက်ည္း ဟစ္ေၾကြးေနခဲ့ရတာပါ ။
၂။
ညီမေလး
ဒဏ္ရာနဲ ့ေသြးအိုင္ထဲကရုန္းထ
ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို
လႊတ္မခ်ခဲ့ဘူး ။
ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေပမယ့္
စက္တင္ဘာ တဆယ့္ကိုးရက္ရဲ ့
မနက္ခင္းဟာ
ငါတို ့ရဲ ့ရင္ထဲမွာ သံမိႈဆြဲရိုက္ႏွက္ထားသလို
ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေၾက ။
၃။
ညီမေလးေရ
အခုခ်ိန္မွာ
နင္သာ သက္ရွိထင္ရွား
ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္
အကိုတို ့
ရန္ပြဲေတြရပ္
ျပည္သူလူထု အက်ိဳးကိုေမ်ွာ္
တိုက္ပြဲကိုေဖာ္
တိုက္ပြဲမွာေပ်ာ္ လို ့ေျပာမွာပဲ
ငါ … ယံုတယ္ ။
၄။
ညီမေလး ေအာင္ပြဲကို
ေကာင္းကင္ဘံုက ေစာင့္ၾကည့္ပါ ။
(အာမင္န္)
၁၉စက္တင္ဘာ၂၀၁၀ ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ညီမေလး
ကမၻာေျမ၀သုန္
သိၾကားေစ သက္ေသညႊန္းေတာ့
ရာဇ၀င္ေတြလည္း
ရိုင္းခဲ့ရၿပီ အဖိုးေရ
ႏိုင္ငံေတာ္လည္း
ေသြးစြန္းခဲ့ၿပီ အဖေရ … လုိ ့
ကမၻာမေၾကေတးသာ
နာနာက်ည္းက်ည္း ဟစ္ေၾကြးေနခဲ့ရတာပါ ။
၂။
ညီမေလး
ဒဏ္ရာနဲ ့ေသြးအိုင္ထဲကရုန္းထ
ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို
လႊတ္မခ်ခဲ့ဘူး ။
ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေပမယ့္
စက္တင္ဘာ တဆယ့္ကိုးရက္ရဲ ့
မနက္ခင္းဟာ
ငါတို ့ရဲ ့ရင္ထဲမွာ သံမိႈဆြဲရိုက္ႏွက္ထားသလို
ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေၾက ။
၃။
ညီမေလးေရ
အခုခ်ိန္မွာ
နင္သာ သက္ရွိထင္ရွား
ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္
အကိုတို ့
ရန္ပြဲေတြရပ္
ျပည္သူလူထု အက်ိဳးကိုေမ်ွာ္
တိုက္ပြဲကိုေဖာ္
တိုက္ပြဲမွာေပ်ာ္ လို ့ေျပာမွာပဲ
ငါ … ယံုတယ္ ။
၄။
ညီမေလး ေအာင္ပြဲကို
ေကာင္းကင္ဘံုက ေစာင့္ၾကည့္ပါ ။
(အာမင္န္)
၁၉စက္တင္ဘာ၂၀၁၀ ရဲရင့္သက္ဇြဲ
Thursday, September 16, 2010
သတင္း
သတင္း
ရုတ္ရုတ္သဲသဲ
ည ဟာ
ည ကိုဆြဲထူလို ့
ေန ့ က
ကသုတ္ကရက္နဲ ့
သူ ့အေခါင္း သူထမ္းလို ့
ငွက္ ပန္း စမ္းေရစီးသံ
တရံမလပ္ တိတ္ဆိတ္
အားလံုးဟာ ႏႈတ္ပိတ္
ကမၻာပ်က္ၿပီတဲ့ ။
မဟုတ္ဘူး
တရားကို
လက္လြတ္စပါယ္
အဆံုးစြန္ဆံုးတိုင္ေအာင္
အဓမၼက်င့္တဲ့အေၾကာင္း
ေရဒီယိုက ေၾကညာသြားတယ္ ။
၁၄ စက္တင္ဘာ၂၀၁၀
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ရုတ္ရုတ္သဲသဲ
ည ဟာ
ည ကိုဆြဲထူလို ့
ေန ့ က
ကသုတ္ကရက္နဲ ့
သူ ့အေခါင္း သူထမ္းလို ့
ငွက္ ပန္း စမ္းေရစီးသံ
တရံမလပ္ တိတ္ဆိတ္
အားလံုးဟာ ႏႈတ္ပိတ္
ကမၻာပ်က္ၿပီတဲ့ ။
မဟုတ္ဘူး
တရားကို
လက္လြတ္စပါယ္
အဆံုးစြန္ဆံုးတိုင္ေအာင္
အဓမၼက်င့္တဲ့အေၾကာင္း
ေရဒီယိုက ေၾကညာသြားတယ္ ။
၁၄ စက္တင္ဘာ၂၀၁၀
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ေအဒီ ၁၂ ၏ ေနာက္ဆုံးစစ္ပြဲ
(http://www.tyalife.com/ မွ ကူးယူပါသည္)
ေအဒီ ၁၂ ၏ ေနာက္ဆုံးစစ္ပြဲ
ေဘာင္းဘီ၀တ္ ၿမိဳ႕ျပဟာ
ကေနတယ္
ေတာင္စဥ္ ေရမရ စကားလုံးေတြနဲ႕
အစီအစဥ္က်က် ဖြဲ႕သလုိမ်ဳိး။
ေဟာဒီမွာ. . .
မီနီစကတ္နဲ႕ ဂ်င္းရွပ္ဟာ
လမ္းထြက္ေနတယ္။
ေဟာဒီမွာ . . .
နာရီစင္ဟာ
စိတ္ပ်က္ေနတယ္။
ဆံပင္အတုိ ျဖတ္ထားတဲ့
မႏၱေလး အပ်ဳိမဟာ
ေျခသလုံး မလွေတာ့ပါဘူးကြယ္။
ေျခက်င္းသံ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႕
ငါတုိ႕ “ေအာင္ပင္လယ္”မွာ
စပါးမစုိက္ေတာ့ပါဘူးကြယ္။
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးရယ္
ငါ ေရငတ္ပါရေစ။
ဧရာ၀တီျမစ္ထဲခုန္ဆင္းဖုိ႕ေတာ့
မစဥ္းစားပါနဲ႕။
ငါတုိ႕ မႏၱေလးမွာ
ဧရာ၀တီေသြးလဲ ျဖဴေဖြးေနၿပီမုိ႕
လာ . . .“နာရသီဟပေတ့”
သင္နဲ႕ငါ
ေျပးၾကစုိ႕။ ။
မုိရ္
၁၉၉၄
ေအဒီ ၁၂ ၏ ေနာက္ဆုံးစစ္ပြဲ
ေဘာင္းဘီ၀တ္ ၿမိဳ႕ျပဟာ
ကေနတယ္
ေတာင္စဥ္ ေရမရ စကားလုံးေတြနဲ႕
အစီအစဥ္က်က် ဖြဲ႕သလုိမ်ဳိး။
ေဟာဒီမွာ. . .
မီနီစကတ္နဲ႕ ဂ်င္းရွပ္ဟာ
လမ္းထြက္ေနတယ္။
ေဟာဒီမွာ . . .
နာရီစင္ဟာ
စိတ္ပ်က္ေနတယ္။
ဆံပင္အတုိ ျဖတ္ထားတဲ့
မႏၱေလး အပ်ဳိမဟာ
ေျခသလုံး မလွေတာ့ပါဘူးကြယ္။
ေျခက်င္းသံ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႕
ငါတုိ႕ “ေအာင္ပင္လယ္”မွာ
စပါးမစုိက္ေတာ့ပါဘူးကြယ္။
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးရယ္
ငါ ေရငတ္ပါရေစ။
ဧရာ၀တီျမစ္ထဲခုန္ဆင္းဖုိ႕ေတာ့
မစဥ္းစားပါနဲ႕။
ငါတုိ႕ မႏၱေလးမွာ
ဧရာ၀တီေသြးလဲ ျဖဴေဖြးေနၿပီမုိ႕
လာ . . .“နာရသီဟပေတ့”
သင္နဲ႕ငါ
ေျပးၾကစုိ႕။ ။
မုိရ္
၁၉၉၄
ငါ႔ကိုယ္ငါ သတ္ေသဖို႔ႀကိဳးစားတဲ႔ေန႔က
ငါ႔ကိုယ္ငါ သတ္ေသဖို႔ႀကိဳးစားတဲ႔ေန႔က
ကမာၻႀကီးထဲက အသံေတြ ကိုယ္႔ဆီျပန္ေရာက္လာတယ္
ငိုသံေတြ၊ ရယ္သံေတြ၊ သားေရ၊ အေမေရ
အေဖတစ္ေယာက္က သားေရ ပုပၸါးေတာင္ႀကီးၾကည္႔မလားဆိုၿပီး
ေခါင္းကိုလက္နဲ႔ညွပ္ ေလထဲေျမွာက္ခဲ႔တာေတြ
ကိုယ္ငိုၿပီး ေျပးထြက္လာမိတဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ။
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ရြံမုန္းလာတယ္
ဆရာရယ္ ခ်မ္းၿပီးေတာ႔ကို ဖ်ားေနလုိ႔ပါ
သြားကိုက္လို႔ ေဆးေသာက္လုိက္မွ ဗိုက္ကမနားတမ္း ေအာင္႔လာတယ္
အဆုပ္မွာ အလံုးေတြ႔တယ္တဲ႔ တက္တက္ေနတဲ႔ အေမ႔ကို သံလုိက္ဓာတ္မွန္ရိုက္ဖုိ႔ထိ လိုလားဟင္
ကိုယ္ ရယ္ေမာၿပီး မ်က္ရည္၀ဲရတဲ႔ အျဖစ္ေတြ။
ပုဂံေညာင္ဦးမွာ တိုးရာသီဆို ေဒၚလာသီးလုိ႔
ၿပီးေတာ႔ ပါးရိုက္ခံထားရတဲ႔ ေမ်ာက္လုိ ဆရာေရ
ေရာင္းစားရတဲ႔လူေတြနဲ႔ ေတာင္းစားရတဲ႔လူေတြ
တုိက္ပြဲ
ေလာကမွာ ေနာက္ဆံုး နာက်ဥ္ေၾကကြဲရတာ
ေအာက္ဆုံးက ျပည္သူေတြ။
ခြင္႔လႊတ္ႏုိင္သူမ်ား ကိုယ္႔ကို ခြင္႔လႊတ္ပါေစ
ခြင္႔မလႊတ္တတ္သူမ်ား ကိုယ္႔ေပၚနာက်ည္းပါေစ
ဆရာရယ္ သားေလးကို ထမင္းေကၽြးေနစရာေပးထားရင္
ေက်နပ္ပါၿပီ ထီေပါက္တာထက္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါၿပီ
ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ဟာမ်က္ရည္က်ရင္း ဟားတုိက္လုိ႔
အဆံုးစီရင္ဖုိ႔ ၾကံစည္မိတဲ႔ေန႔က
ေခ်ာက္ၿမိဳ ႔က ထထေျခာက္တတ္တဲ႔ ေရနံလုပ္သားေတြဆီ
ေရြ ႔လ်ားလို႔။ ။
ငိုေနသူေတြကို မုန္းမုန္းလာတယ္။
ေပ်ာ္ေနသူေတြကို မုန္းမုန္းလာတယ္။
ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း၊ ဆုိက္ယာႏုိက္အဆိပ္၊ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓား
ေငြစကၠဴတစ္ခ်ိဳ ႔နဲ႔ ထုိးစိုက္ထားေသာ ေဆးထိုးအပ္မ်ားနဲ႔
လက္ေကာက္၀တ္ေပၚက
ဆရာ၀န္သံုးဓားတစ္မ်ိဳး
ကိုယ္႔အသံေလး တုိးတုိး၀င္သြားတယ္။ ။
ျမတ္ေ၀
၉၊၂၀၁၀
https://sites.google.com/site/poetmyatwai/home/
ကမာၻႀကီးထဲက အသံေတြ ကိုယ္႔ဆီျပန္ေရာက္လာတယ္
ငိုသံေတြ၊ ရယ္သံေတြ၊ သားေရ၊ အေမေရ
အေဖတစ္ေယာက္က သားေရ ပုပၸါးေတာင္ႀကီးၾကည္႔မလားဆိုၿပီး
ေခါင္းကိုလက္နဲ႔ညွပ္ ေလထဲေျမွာက္ခဲ႔တာေတြ
ကိုယ္ငိုၿပီး ေျပးထြက္လာမိတဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ။
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ရြံမုန္းလာတယ္
ဆရာရယ္ ခ်မ္းၿပီးေတာ႔ကို ဖ်ားေနလုိ႔ပါ
သြားကိုက္လို႔ ေဆးေသာက္လုိက္မွ ဗိုက္ကမနားတမ္း ေအာင္႔လာတယ္
အဆုပ္မွာ အလံုးေတြ႔တယ္တဲ႔ တက္တက္ေနတဲ႔ အေမ႔ကို သံလုိက္ဓာတ္မွန္ရိုက္ဖုိ႔ထိ လိုလားဟင္
ကိုယ္ ရယ္ေမာၿပီး မ်က္ရည္၀ဲရတဲ႔ အျဖစ္ေတြ။
ပုဂံေညာင္ဦးမွာ တိုးရာသီဆို ေဒၚလာသီးလုိ႔
ၿပီးေတာ႔ ပါးရိုက္ခံထားရတဲ႔ ေမ်ာက္လုိ ဆရာေရ
ေရာင္းစားရတဲ႔လူေတြနဲ႔ ေတာင္းစားရတဲ႔လူေတြ
တုိက္ပြဲ
ေလာကမွာ ေနာက္ဆံုး နာက်ဥ္ေၾကကြဲရတာ
ေအာက္ဆုံးက ျပည္သူေတြ။
ခြင္႔လႊတ္ႏုိင္သူမ်ား ကိုယ္႔ကို ခြင္႔လႊတ္ပါေစ
ခြင္႔မလႊတ္တတ္သူမ်ား ကိုယ္႔ေပၚနာက်ည္းပါေစ
ဆရာရယ္ သားေလးကို ထမင္းေကၽြးေနစရာေပးထားရင္
ေက်နပ္ပါၿပီ ထီေပါက္တာထက္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါၿပီ
ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ဟာမ်က္ရည္က်ရင္း ဟားတုိက္လုိ႔
အဆံုးစီရင္ဖုိ႔ ၾကံစည္မိတဲ႔ေန႔က
ေခ်ာက္ၿမိဳ ႔က ထထေျခာက္တတ္တဲ႔ ေရနံလုပ္သားေတြဆီ
ေရြ ႔လ်ားလို႔။ ။
ငိုေနသူေတြကို မုန္းမုန္းလာတယ္။
ေပ်ာ္ေနသူေတြကို မုန္းမုန္းလာတယ္။
ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း၊ ဆုိက္ယာႏုိက္အဆိပ္၊ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓား
ေငြစကၠဴတစ္ခ်ိဳ ႔နဲ႔ ထုိးစိုက္ထားေသာ ေဆးထိုးအပ္မ်ားနဲ႔
လက္ေကာက္၀တ္ေပၚက
ဆရာ၀န္သံုးဓားတစ္မ်ိဳး
ကိုယ္႔အသံေလး တုိးတုိး၀င္သြားတယ္။ ။
ျမတ္ေ၀
၉၊၂၀၁၀
https://sites.google.com/site/poetmyatwai/home/
မိုးမ်ား ေႁမြမ်ား
မိုးမ်ား ေႁမြမ်ား
ညီပုေလး
(က) စာေရးသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္စာေရးသူဟာ ဒီအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းကို ၀တၳဳဖြဲ႔ဖို႔ေတာ့ ၀န္ေလးေနမိတယ္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ လွခ်င္ရက္စက္စက္ ယိုေနလို႔ ကေလာင္မလိုက္ႏိုင္တာလားဆိုျပန္ရင္လည္း အဲဒီလိုစာဖြဲ႔ေလာက္ေအာင္ တဖြဲ႔တႏြဲ႔လွတဲ့ အလွမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ သာမန္႐ုပ္ရည္ထက္ နည္းနည္းပိုၿပီ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ရွိတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး တေယာက္ေလာက္ပါပဲ။ ပ်ိဳပ်ိဳျမစ္ျမစ္ ေလးမို႔လို႔လား ေမးျပန္ရင္လည္း အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ပ်ိဳပ်ိဳျမစ္ျမစ္ထဲ စရင္းမ၀င္ျပန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ မေအးသီဟာ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးပါးသြားလို႔ ကေလးတေယာက္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့သူ တဦးျဖစ္တယ္။ စာေရးသူ ၀န္ေလးေနတာ စာအေရးအဖြဲ႔ မေတာ္လို႔ ကေလာင္တိမ္းသြားခဲ့ရင္ မေအးသီတို႔မိသားစု ေၾကကြဲမွာကို စိုးရိမ္မိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အညာသားေက်းလက္မွာေတာ့ မိန္းခေလးတေယာက္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းမွ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ရင္ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်တယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ မေအးသီ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့အသက္ အစိတ္ကိုသံုးႏွစ္စြန္းခဲ့ၿပီ။ မိအို ဖအိုကို တသက္လံုးလုပ္ေကၽြးမယ့္ သမီးအလိမၼာအျဖစ္နဲ႔ တသက္လံုးေနသြားမွာလို႔ ပိုးပန္း ကမ္းလွမ္းသူေတြၾကားမွာ ေျပာသံေတြ ၾကားခဲ့ရေပ မယ့္ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကပဲ ေအာင္သြယ္ေတာ္ေလလားမသိ။ သူတို႔ ၂ ေယာက္နဖူးစာရြာလည္ ေပါင္းဖက္မိၾကေတာ့ မုဒိတာ ရွိၾကသူေတြက ေနနဲ႔လလို႔ ထင္မွတ္ၾကတယ္။ ရြာခံကာလသား ေျခေအး၀မ္းေယာင္ေတြကေတာင္မွ ပါးစပ္ကသာထုတ္မေျပာ ၾကတာ စိတ္ထဲကေတာ ေရႊနဲ႔ျမတဲ့။
စာေရးသူဟာ အသက္အရြယ္ေလး ရလာလို႔လားမသိ၊ ေသေၾကာင္၊ အနိစၥေရာက္ ေရာက္ေၾကာင္းေတြကို စာသိပ္မဖြဲခ်င္ဘူး။ စာေရး သူကိုယ္တိုင္ တေန႔ဒီလမ္းသြားရမွာ သိေနေပမယ့္ ကိုထြန္းထြန္း ကြယ္လြန္ပံုကိုစာမဖြဲ႔ခ်င္ဘူး။ ဒီ၀တၳဳကို မေအးသီဖတ္မိရင္ သူခမ်ာ အေဟာင္ေတြအသစ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ခင္ပြန္းကိုျပန္လည္ သတိရမိၿပီ္ႏွစ္လြမ္းက သံုးလြမ္ျဖစ္ရရင္ ဒီ၀တၳဳေၾကာင့္ မုဆိုးမ တေယာက္ မ်က္ရည္ေတြထပ္မက်ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာေၾကာင္းတိုတိုပဲဖြဲ႔မယ္။
ဇနီးသည္နဲ႔ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေပါင္းလိုက္ရတယ္။ ကိုထြန္းထြန္းပိုးထိခဲ့တယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ဘာမွ်မၾကာလိုက္တဲ့ မေအးသီခမ်ာ ဘ၀ဇာတာေရးသူရဲ႕ မသနားမညႇာတာမႈေၾကာင့္ မုဆိုးမျဖစ္ခ်ိန္ေစာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာသားေလး ဖိုးလမင္းျဖစ္လာမယ့္ ကေလးက မေအးသီ၀မ္းၾကာတိုက္ထဲမွာ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီ္း။ မေအးသီတသက္မွာ အသည္းထန္ဆံုး ငိုေႂကြးခဲ့ရၿပီး။ ဖေအကို မျမင္ဖူးလိုက္တဲ့ ဖိုးလမင္းကိုမေအးသီက သူ႔ဘ၀တသက္တာမွာ သူပဲမိခင္၊ သူပဲဖခင္ေပါ့။ မုဆိုးမတေယာက္ရဲ႕တဦတည္းေသာသားအေပၚ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ ပမာခိုင္ဖို႔ခက္ၿပီ။ စာေရးသူတို႔၀န္းက်င္မွာ မုဆိုးမေတြအမ်ားႀကီး၊ မေအတခု၊ သားတခုေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီသူေတြ ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းရေတာ့မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မုဆိုးမက အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေလာက္၊ သားက အႏွီးထဲ ေထြးထားရမယ့္အရြယ္။ မေအကေတာင္သူ၊ ေတာင္သား။ ယာသူမ၊ လယ္သူမ။ ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ဒိုးတူ ေပါင္ဖက္လုပကိုင္ႏိုင္တဲ့ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္။ အရြယ္ေကာင္းေလးမို႔ ေနာက္တေယာက္ပင္ထူလိမ့္မယ္လို႔ အမ်ားကထင္ၾကတယ္။ နဂိုရွိရင္းစြဲ အငယ္ ကတည္းက ပိုးပန္းခဲ့သူေတြကလည္း မုဆိုးမ ကေလးတေယာက္ အေမေပမယ့္ မေအးသီကိုၾကည္ျဖဴၿမဲ ၾကည္ျဖဴသူေတြရွိတယ္။ မၾကည္ ျဖဴသူဘယ္ရွိမလဲ။ သူကလည္းလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေကာင္းသူ
အရြယ္ေလးရွိတဲ့သူေလ။ လသာည လဘက္ရည္၀ိုင္းေတြမွာပါးစပ္ကထုတ္ေျပာသူေျပာ၊ ၀မ္းထဲမွာ ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္သူသိပ္ၾကတယ္။ မေအးသီကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သားေလးဖိုးလမင္းေပၚမွာ စုပံုေအာၿပီ ခ်စ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုဆိုးမတေယာက္နဲ႔ တဦးတည္းေသာသားေလးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို စာေရးဖြဲ႔ဖို႔ပမာခိုင္ဖို႔ခက္တယ္လို႔ ေရးရတာေလ။ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက မြန္ျမတ္တဲ့ေစတနာနဲ႔ ဖိုးလမင္းရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ကေလးကိုသြားေလသူ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ ေျဖာင့္စင္းစင္းႏွာတံေလး၊ ထူထဲထဲမ်က္ခံုးေလး၊ ေမးေစ့ ခၽြန္ခၽြန္ေလးကို ဖန္တီးၾကတာဆိုရင္ေတာ့ သမၼာေဒ၀ေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ၾကေတာ့မွာပဲ။ ဖိုးလမင္းဟာ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ ကိုယ္ပြား ျဖစ္ေလ မေအးသီမွာ အခ်စ္သည္း အျဖစ္သည္းေလေပါ့။ လယ္ေတြယာေတြက သီးႏွံဆိုတာ မိုးေလ၀သမွန္ကန္ပါမွ။ လူ႔အလိုနတ္ မလိုက္ႏိႈင္ဆိုတဲ့စကား ဒီေနရာမွာလာမွန္ျပန္ေရာ။ မေအးသီ ကေလးခ်စ္တဲ့ေဇာနဲ႔ လယ္ေတြကို က်ားစီး ဖားစီးလုပ္တယ္။ ရသမွ် သားေလးဖိုးလမင္းဖို႔၊ ရွာသမွ် သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ စိုက္မိသမွ် သူ႔ဖို႔၊ သီးသမွ် သူ႔ဖို႔၊ ေခၽြတာသမွ် သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ဖြပ္သမွ်၊ ျပာသမွ် သူ႔ဖို႔။ က်ီထဲမွာရွိတာ သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ အိတ္ထဲရွိတာ သူ႔ဖို႔။ အားလံုး အားလံုးကို ဖိုးလမင္းဖို႔ခ်ည္း။ ကေလးခ်င္းအတူတူ သူ႔သားက ၀မ္းလွ်ားထိုး ေစာသတဲ့။ ကေလးခ်င္းအတူတူ သူ႔သားက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေစာသတဲ့။ မေအးသီ သဲေနကဲေနပံု။ မေအကဒီေလာက္ ျဖစ္ေနမွေတာ့ အဘိုး အဘြားက ဘယ္ေလာက္အခ်စ္ကဲလိုက္ၾကေလမလဲ။ သူတို႔ေျမးကို ရင္အုပ္မကြာ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ကေလး။ မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္မခဲတဲ့ ဖိုးလမင္း....
ဒီ၀တၳဳမွာ ဖိုးလမင္းတျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာၿပီး ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္မွာ စာအံပံု၊ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြက ေစာင့္ေရွာက္ၾကပံု၊ ခ်စ္ၾကပံု၊ ရွင္ေလာင္ဘ၀ စတာေတြ ေရးလိမ့္မယ္လို႔ တခ်ိဳ႕စာဖတ္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေရာ့မယ္။
လယ္ထဲယာထဲက မေအးသီတေယာက္ၿမိဳ႕ကို မျဖစ္မေနတက္ရတဲ့အခါေတြရွိတယ္။ သီးႏွံေရာင္းခ်ဖို႔၊ ေျမၾသဇာ၀ယ္ဖို႔ ပိုးသတ္ေဆး ၀ယ္ဖို႔။ ပိုးသတ္ေဆးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ေသနတ္ကိုသတိရၿပီး ဖိုးလမင္း ဒါမွမဟုတ္သူ႔မေအ မေအးသီတေယာက္ေတာ့ ပိုးသတ္ေဆး ေသာက္ေတာ့မွပဲလို႔ ကြက္ေက်ာ္ေတြးခ်င္သူ ေတြးတတ္သူေတြကို စာေရးရင္း အမွတ္တမဲ့ သတိရလိုက္ေသးတယ္။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အလွဴအတန္းတခုခုအတြက္ ၿမိဳ႕ကိုမေအးသီ တခါတရံ သြားရေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုသြားတဲ့အခါ ႏြားလွည္းတန္ရင္ ႏြားလွည္းကိုကိုယ္တိုင္ေမာင္းသြားတတ္တယ္။ ၀န္စည္စလယ္မပါရင္ေတာ့လွည္းနဲ႔ မသြားဘဲ စက္ဘီးနဲ႔သြားလိုက္တယ္။ ကိုထြန္းထြန္း ရဲ႕ေယာက္်ားစီးစက္ဘီးႀကီးကိုမမီမကမ္းနင္းသြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ပထမဆံုးစျမင္ဖူသူေတြကေတာ့ အျမင္မတင့္တယ္ဘူး ထင္ရေပမယ့္ နမ္းဖန္မ်ားေတာ့ျပယ္၊ ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့႐ိုး ဆိုသလို တခါတေလစက္ဘီးလက္ကိုင္ ရမ္းသြားတတ္တာကလြဲၿပီး ဘာမွ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေယာက်္ားစီးစက္ဘီးႀကီး တစီးေပၚမွာ ကိုယ္လံုးခပ္ျပည့္ျပည့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ စက္ဘီးကိုမမီ မကမ္းနင္းရင္း လိုရာဆက္ေနတာပါပဲ။ မေအးသီ ပိုက္ဆံစုတယ္။ ဖိုးမင္းရဲ႕အနာဂတ္ အတြက္ေပါ့။ ေက်ာင္းထားရဦးမယ္၊ ရွင္ျပဳရဦးမယ္၊ ရွင္ျပဳအလူေတာ္မွာငိုိဖို႔ မ်က္ရည္ေတြကို ႀကိဳစုထား ဆိုတာမ်ိဳးမေရးခ်င္ဘူး။ ေရာင္းရသမွ် သီးႏွံေလးေတြက မ်ိဳးဖိုးခ်န္ၿပီးေခၽြေခၽြတာတာ စားရင္း ရတတ္သမွ်စုတယ္။ တဦးတည္ေသာသားကို ခ်စ္တဲ့စိိတ္နဲ႔ ေတာသူမုဆိုးမ စုလို႔ဖြဲ႕ ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။
(ခ) ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုကရြာသတဲ့။ ကံဆိုးမက မုဆိုးမကံဆိုးမ။ မိုးက ပင္လယ္ျပင္မွာ မုန္တိုင္းရွိလို႔ရြာတဲ့မိုး။ ဘယ္အၿငိဳးနဲ႔ သည္း တယ္မသိ။ မုန္တိုင္းက ကပၸလီပင္လယ္ျပင္ေရာ တ႐ုတ္ပင္လယ္ျပင္မွာပါ ရွိေရာ့သလား။ ဖိုးလမင္းငုတ္တုတ္ သြားငုတ္တုတ္အရြယ္မွာ ႐ုတ္တရက္ေကာက္ခါငင္ခါ ေနမေကာင္ျဖစ္ပါေလေရာ။ မေအးသီပါတဲ့၊ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ ဆရာမ်ိဳးစံုနဲ႔ကုတယ္။ အနီးဆံုးၿမိဳ႕ငယ္ေလး မွာရွိတဲ့ ေတာ္ေပ့ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ျပတယ္။ ဆရာ၀န္စကား နားေထာင္မလား။ မေအးသီဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာမိသလား၊ ေခါင္ၿငိမ္မိသလား၊ ထူပူေနလို႔ သူမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စာနာစိတ္ ၾကင္နာစိတ္ရွိတဲ့ လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ ခံစားၾကည္ၾကပါေတာ့။ မိုးေရရႊဲရႊဲ စိုေနတဲ့ ေကာက္႐ိုးပံုမွာ မီးစြဲေလာင္ဖို႔မလြယ္ေပမယ့္ ကံဆိုးမကိုမိုးေတြ လိုက္လို႔ ရြာထားတဲ့ေခါင္းမွာေတာ့ မီးေတာက္ေလာင္ေနၿပီ္။
မေအးသီ တေခါက္မွမေရာက္ဖူးတဲ့ မႏၱေလးကို အရဲစြန္႔ၿပီးတက္လာခဲ့တယ္။ သားအတြက္ဆိုရင္သူ ဘယ္လိုအခက္အခဲမဆို ရင္ဆိုင္ ရဲတယ္။ ရြာမွာေနၿပီး စာသင္သြားတဲ့ ဦးဇင္းဦးဇ၀နကိုလည္း ေတြ႔ေအာင္ရွာတယ္။ ေနမေကာင္းေနတဲ့ ကေလးကိုေပြ႔ခ်ီလာတဲ့ မ်က္ႏွာ ညႇိဳးညႇိဳးႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေဒသခံေတြက မိုးတားေက်ာင္းတိုက္ထဲက ဦးဇင္းဦးဇ၀နနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးၾကတယ္။ စီးလာခဲ့တဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာလည္း သူ႔ကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံၾကတယ္။ သနားစိတ္နဲ႔ ကူညီၾကတယ္။ ကားႀကီး ကြင္းထဲေရာက္တဲ့အခါလည္း စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာနဲ႔ ႀကံဳေတြရၿပီး မိုးတားေက်ာင္းတိုက္ကို ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားတယ္ေလ။ ဦးဇ၀နရဲ႕အကူအညီနဲ႔မေအးသီတို႔ သားအမိ ဆရာ၀န္ဆီေရာက္ေတာ့ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္တိုက္မိတဲ့ လူနာတေယာက္ကို ေဆးခန္းထဲမွာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆရာ၀န္ကတဆင့္ သမားေတာ္ႀကီးကို သြာျပခဲ့ၾကတယ္။ သမားေတာ္ႀကီးက ဦးဇင္းဇ၀နနဲ႔ လူနာရွင္မိသားစု အေျခအေနကို အကဲခတ္ၿပီး ေဆး႐ံုႀကီးကို တင္ဖို႔ စာေရးေပးလိုက္တယ္။ ဖိုးလမင္း ကုသိုလ္ကံပဲ။ ေဆး႐ံုတက္ရမယ့္ မနက္မွာပဲ ကြယ္လြန္တယ္။ ဦးဇင္းဇ၀နတင္မကပါဘူး၊ ဒိျပင္ ဘုန္ႀကီးေတြကပါ တရားခ်ၾကတယ္။ သားေလးဆံုးရွာေတာ့ မေအးသီ ၿမိဳ႕မွာၾကာၾကာ မေနခ်င္ဘူး။ ျမန္ျမန္သၿဂႋဳလ္ၿပီး ျပန္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ဘုန္ႀကီး ဦးဇ၀နကပဲ နာမႈ ကူညီေရးအသင္းတခုကိုအကူအညီေတာင္းေတာ့ ယာယီကားကသူတို႔သၿဂႋဳလ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ရမယ္တဲ့။ ေန႔လည္ ၁ နာရီ နာမႈကူညီေရး ကားလာမယ္တဲ့။ ဦးဇင္းတို႔ေက်ာင္းမွာ ေတာက ေက်ာင္းလာတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပိုင္ အလုပ္သမားတပိုင္း ေ၀ၿဖိဳး ဆိုတဲ့လူငယ္ေလးေျပာေတာ့မွ မေအးသီေရာ၊ ဦးဇင္းဇ၀နတို႔ပါ သတိထားမိၾကတယ္။ နာမႈကူညီေရးကားက အသူဘရွင္ စီးခြင့္မရွိ ဘူးတဲ့။
(ဂ) အဲဒီေန႔က ခါတိုင္းထက္ေနပူတယ္။ သူ႔ဘ၀ကစားကြက္မွာ အံစာက တစ္နဲ႔ႏွစ္ခ်ည္းက်ၿပီး ေလွကားကနည္းနည္းနဲ႔ ေႁမြေတြက မ်ားေနေရာ့သလား။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကားက ယာယီကားကလည္း တခါမွမႀကံဳစဖူးအေတြအႀကံဳထူးနဲ႔ ႀကံဳလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က ေ၀ၿဖိဳး ေက်ာင္းလည္း ပိတ္တယ္။ အလုပ္လည္းနားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔စက္ဘီက အားေနတယ္။
(ဃ) ပုဆိုးတထည္ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ စက္ဘီးတစီးကိုနင္းလို႔၊ လမ္းနေဘးက ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ၊ ဆိုက္ကား ဆရာေတြကို ေမးေနတယ္။ `ေတာင္ျမင့္ သုႆန္ကို ဘယ္လမ္းက သြားရသလဲ´ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ ပုဆိုးကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ ကိုထြန္းထြန္းႏွစ္သက္တဲ့ပုဆိုးနက္ျပာေလး။ အဲဒီပုဆိုးနက္ျပာေလးထဲမွာေတာ့............
ညီပုေလး
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ စာေပအႏုပညာမဂၢဇင္း အမွတ္ (၈)၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၆
ညီပုေလး
(က) စာေရးသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္စာေရးသူဟာ ဒီအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းကို ၀တၳဳဖြဲ႔ဖို႔ေတာ့ ၀န္ေလးေနမိတယ္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ လွခ်င္ရက္စက္စက္ ယိုေနလို႔ ကေလာင္မလိုက္ႏိုင္တာလားဆိုျပန္ရင္လည္း အဲဒီလိုစာဖြဲ႔ေလာက္ေအာင္ တဖြဲ႔တႏြဲ႔လွတဲ့ အလွမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ သာမန္႐ုပ္ရည္ထက္ နည္းနည္းပိုၿပီ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ရွိတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး တေယာက္ေလာက္ပါပဲ။ ပ်ိဳပ်ိဳျမစ္ျမစ္ ေလးမို႔လို႔လား ေမးျပန္ရင္လည္း အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ပ်ိဳပ်ိဳျမစ္ျမစ္ထဲ စရင္းမ၀င္ျပန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ မေအးသီဟာ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးပါးသြားလို႔ ကေလးတေယာက္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့သူ တဦးျဖစ္တယ္။ စာေရးသူ ၀န္ေလးေနတာ စာအေရးအဖြဲ႔ မေတာ္လို႔ ကေလာင္တိမ္းသြားခဲ့ရင္ မေအးသီတို႔မိသားစု ေၾကကြဲမွာကို စိုးရိမ္မိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အညာသားေက်းလက္မွာေတာ့ မိန္းခေလးတေယာက္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းမွ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ရင္ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်တယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ မေအးသီ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့အသက္ အစိတ္ကိုသံုးႏွစ္စြန္းခဲ့ၿပီ။ မိအို ဖအိုကို တသက္လံုးလုပ္ေကၽြးမယ့္ သမီးအလိမၼာအျဖစ္နဲ႔ တသက္လံုးေနသြားမွာလို႔ ပိုးပန္း ကမ္းလွမ္းသူေတြၾကားမွာ ေျပာသံေတြ ၾကားခဲ့ရေပ မယ့္ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကပဲ ေအာင္သြယ္ေတာ္ေလလားမသိ။ သူတို႔ ၂ ေယာက္နဖူးစာရြာလည္ ေပါင္းဖက္မိၾကေတာ့ မုဒိတာ ရွိၾကသူေတြက ေနနဲ႔လလို႔ ထင္မွတ္ၾကတယ္။ ရြာခံကာလသား ေျခေအး၀မ္းေယာင္ေတြကေတာင္မွ ပါးစပ္ကသာထုတ္မေျပာ ၾကတာ စိတ္ထဲကေတာ ေရႊနဲ႔ျမတဲ့။
စာေရးသူဟာ အသက္အရြယ္ေလး ရလာလို႔လားမသိ၊ ေသေၾကာင္၊ အနိစၥေရာက္ ေရာက္ေၾကာင္းေတြကို စာသိပ္မဖြဲခ်င္ဘူး။ စာေရး သူကိုယ္တိုင္ တေန႔ဒီလမ္းသြားရမွာ သိေနေပမယ့္ ကိုထြန္းထြန္း ကြယ္လြန္ပံုကိုစာမဖြဲ႔ခ်င္ဘူး။ ဒီ၀တၳဳကို မေအးသီဖတ္မိရင္ သူခမ်ာ အေဟာင္ေတြအသစ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ခင္ပြန္းကိုျပန္လည္ သတိရမိၿပီ္ႏွစ္လြမ္းက သံုးလြမ္ျဖစ္ရရင္ ဒီ၀တၳဳေၾကာင့္ မုဆိုးမ တေယာက္ မ်က္ရည္ေတြထပ္မက်ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာေၾကာင္းတိုတိုပဲဖြဲ႔မယ္။
ဇနီးသည္နဲ႔ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေပါင္းလိုက္ရတယ္။ ကိုထြန္းထြန္းပိုးထိခဲ့တယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ဘာမွ်မၾကာလိုက္တဲ့ မေအးသီခမ်ာ ဘ၀ဇာတာေရးသူရဲ႕ မသနားမညႇာတာမႈေၾကာင့္ မုဆိုးမျဖစ္ခ်ိန္ေစာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာသားေလး ဖိုးလမင္းျဖစ္လာမယ့္ ကေလးက မေအးသီ၀မ္းၾကာတိုက္ထဲမွာ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီ္း။ မေအးသီတသက္မွာ အသည္းထန္ဆံုး ငိုေႂကြးခဲ့ရၿပီး။ ဖေအကို မျမင္ဖူးလိုက္တဲ့ ဖိုးလမင္းကိုမေအးသီက သူ႔ဘ၀တသက္တာမွာ သူပဲမိခင္၊ သူပဲဖခင္ေပါ့။ မုဆိုးမတေယာက္ရဲ႕တဦတည္းေသာသားအေပၚ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ ပမာခိုင္ဖို႔ခက္ၿပီ။ စာေရးသူတို႔၀န္းက်င္မွာ မုဆိုးမေတြအမ်ားႀကီး၊ မေအတခု၊ သားတခုေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီသူေတြ ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းရေတာ့မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မုဆိုးမက အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေလာက္၊ သားက အႏွီးထဲ ေထြးထားရမယ့္အရြယ္။ မေအကေတာင္သူ၊ ေတာင္သား။ ယာသူမ၊ လယ္သူမ။ ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ဒိုးတူ ေပါင္ဖက္လုပကိုင္ႏိုင္တဲ့ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္။ အရြယ္ေကာင္းေလးမို႔ ေနာက္တေယာက္ပင္ထူလိမ့္မယ္လို႔ အမ်ားကထင္ၾကတယ္။ နဂိုရွိရင္းစြဲ အငယ္ ကတည္းက ပိုးပန္းခဲ့သူေတြကလည္း မုဆိုးမ ကေလးတေယာက္ အေမေပမယ့္ မေအးသီကိုၾကည္ျဖဴၿမဲ ၾကည္ျဖဴသူေတြရွိတယ္။ မၾကည္ ျဖဴသူဘယ္ရွိမလဲ။ သူကလည္းလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေကာင္းသူ
အရြယ္ေလးရွိတဲ့သူေလ။ လသာည လဘက္ရည္၀ိုင္းေတြမွာပါးစပ္ကထုတ္ေျပာသူေျပာ၊ ၀မ္းထဲမွာ ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္သူသိပ္ၾကတယ္။ မေအးသီကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သားေလးဖိုးလမင္းေပၚမွာ စုပံုေအာၿပီ ခ်စ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုဆိုးမတေယာက္နဲ႔ တဦးတည္းေသာသားေလးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို စာေရးဖြဲ႔ဖို႔ပမာခိုင္ဖို႔ခက္တယ္လို႔ ေရးရတာေလ။ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက မြန္ျမတ္တဲ့ေစတနာနဲ႔ ဖိုးလမင္းရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ကေလးကိုသြားေလသူ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ ေျဖာင့္စင္းစင္းႏွာတံေလး၊ ထူထဲထဲမ်က္ခံုးေလး၊ ေမးေစ့ ခၽြန္ခၽြန္ေလးကို ဖန္တီးၾကတာဆိုရင္ေတာ့ သမၼာေဒ၀ေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ၾကေတာ့မွာပဲ။ ဖိုးလမင္းဟာ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕ ကိုယ္ပြား ျဖစ္ေလ မေအးသီမွာ အခ်စ္သည္း အျဖစ္သည္းေလေပါ့။ လယ္ေတြယာေတြက သီးႏွံဆိုတာ မိုးေလ၀သမွန္ကန္ပါမွ။ လူ႔အလိုနတ္ မလိုက္ႏိႈင္ဆိုတဲ့စကား ဒီေနရာမွာလာမွန္ျပန္ေရာ။ မေအးသီ ကေလးခ်စ္တဲ့ေဇာနဲ႔ လယ္ေတြကို က်ားစီး ဖားစီးလုပ္တယ္။ ရသမွ် သားေလးဖိုးလမင္းဖို႔၊ ရွာသမွ် သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ စိုက္မိသမွ် သူ႔ဖို႔၊ သီးသမွ် သူ႔ဖို႔၊ ေခၽြတာသမွ် သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ဖြပ္သမွ်၊ ျပာသမွ် သူ႔ဖို႔။ က်ီထဲမွာရွိတာ သားေတာ္ေမာင္ဖို႔၊ အိတ္ထဲရွိတာ သူ႔ဖို႔။ အားလံုး အားလံုးကို ဖိုးလမင္းဖို႔ခ်ည္း။ ကေလးခ်င္းအတူတူ သူ႔သားက ၀မ္းလွ်ားထိုး ေစာသတဲ့။ ကေလးခ်င္းအတူတူ သူ႔သားက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေစာသတဲ့။ မေအးသီ သဲေနကဲေနပံု။ မေအကဒီေလာက္ ျဖစ္ေနမွေတာ့ အဘိုး အဘြားက ဘယ္ေလာက္အခ်စ္ကဲလိုက္ၾကေလမလဲ။ သူတို႔ေျမးကို ရင္အုပ္မကြာ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ကေလး။ မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္မခဲတဲ့ ဖိုးလမင္း....
ဒီ၀တၳဳမွာ ဖိုးလမင္းတျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာၿပီး ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္မွာ စာအံပံု၊ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြက ေစာင့္ေရွာက္ၾကပံု၊ ခ်စ္ၾကပံု၊ ရွင္ေလာင္ဘ၀ စတာေတြ ေရးလိမ့္မယ္လို႔ တခ်ိဳ႕စာဖတ္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေရာ့မယ္။
လယ္ထဲယာထဲက မေအးသီတေယာက္ၿမိဳ႕ကို မျဖစ္မေနတက္ရတဲ့အခါေတြရွိတယ္။ သီးႏွံေရာင္းခ်ဖို႔၊ ေျမၾသဇာ၀ယ္ဖို႔ ပိုးသတ္ေဆး ၀ယ္ဖို႔။ ပိုးသတ္ေဆးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ေသနတ္ကိုသတိရၿပီး ဖိုးလမင္း ဒါမွမဟုတ္သူ႔မေအ မေအးသီတေယာက္ေတာ့ ပိုးသတ္ေဆး ေသာက္ေတာ့မွပဲလို႔ ကြက္ေက်ာ္ေတြးခ်င္သူ ေတြးတတ္သူေတြကို စာေရးရင္း အမွတ္တမဲ့ သတိရလိုက္ေသးတယ္။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အလွဴအတန္းတခုခုအတြက္ ၿမိဳ႕ကိုမေအးသီ တခါတရံ သြားရေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုသြားတဲ့အခါ ႏြားလွည္းတန္ရင္ ႏြားလွည္းကိုကိုယ္တိုင္ေမာင္းသြားတတ္တယ္။ ၀န္စည္စလယ္မပါရင္ေတာ့လွည္းနဲ႔ မသြားဘဲ စက္ဘီးနဲ႔သြားလိုက္တယ္။ ကိုထြန္းထြန္း ရဲ႕ေယာက္်ားစီးစက္ဘီးႀကီးကိုမမီမကမ္းနင္းသြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ပထမဆံုးစျမင္ဖူသူေတြကေတာ့ အျမင္မတင့္တယ္ဘူး ထင္ရေပမယ့္ နမ္းဖန္မ်ားေတာ့ျပယ္၊ ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့႐ိုး ဆိုသလို တခါတေလစက္ဘီးလက္ကိုင္ ရမ္းသြားတတ္တာကလြဲၿပီး ဘာမွ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေယာက်္ားစီးစက္ဘီးႀကီး တစီးေပၚမွာ ကိုယ္လံုးခပ္ျပည့္ျပည့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ စက္ဘီးကိုမမီ မကမ္းနင္းရင္း လိုရာဆက္ေနတာပါပဲ။ မေအးသီ ပိုက္ဆံစုတယ္။ ဖိုးမင္းရဲ႕အနာဂတ္ အတြက္ေပါ့။ ေက်ာင္းထားရဦးမယ္၊ ရွင္ျပဳရဦးမယ္၊ ရွင္ျပဳအလူေတာ္မွာငိုိဖို႔ မ်က္ရည္ေတြကို ႀကိဳစုထား ဆိုတာမ်ိဳးမေရးခ်င္ဘူး။ ေရာင္းရသမွ် သီးႏွံေလးေတြက မ်ိဳးဖိုးခ်န္ၿပီးေခၽြေခၽြတာတာ စားရင္း ရတတ္သမွ်စုတယ္။ တဦးတည္ေသာသားကို ခ်စ္တဲ့စိိတ္နဲ႔ ေတာသူမုဆိုးမ စုလို႔ဖြဲ႕ ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။
(ခ) ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုကရြာသတဲ့။ ကံဆိုးမက မုဆိုးမကံဆိုးမ။ မိုးက ပင္လယ္ျပင္မွာ မုန္တိုင္းရွိလို႔ရြာတဲ့မိုး။ ဘယ္အၿငိဳးနဲ႔ သည္း တယ္မသိ။ မုန္တိုင္းက ကပၸလီပင္လယ္ျပင္ေရာ တ႐ုတ္ပင္လယ္ျပင္မွာပါ ရွိေရာ့သလား။ ဖိုးလမင္းငုတ္တုတ္ သြားငုတ္တုတ္အရြယ္မွာ ႐ုတ္တရက္ေကာက္ခါငင္ခါ ေနမေကာင္ျဖစ္ပါေလေရာ။ မေအးသီပါတဲ့၊ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ ဆရာမ်ိဳးစံုနဲ႔ကုတယ္။ အနီးဆံုးၿမိဳ႕ငယ္ေလး မွာရွိတဲ့ ေတာ္ေပ့ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ျပတယ္။ ဆရာ၀န္စကား နားေထာင္မလား။ မေအးသီဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာမိသလား၊ ေခါင္ၿငိမ္မိသလား၊ ထူပူေနလို႔ သူမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စာနာစိတ္ ၾကင္နာစိတ္ရွိတဲ့ လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ ခံစားၾကည္ၾကပါေတာ့။ မိုးေရရႊဲရႊဲ စိုေနတဲ့ ေကာက္႐ိုးပံုမွာ မီးစြဲေလာင္ဖို႔မလြယ္ေပမယ့္ ကံဆိုးမကိုမိုးေတြ လိုက္လို႔ ရြာထားတဲ့ေခါင္းမွာေတာ့ မီးေတာက္ေလာင္ေနၿပီ္။
မေအးသီ တေခါက္မွမေရာက္ဖူးတဲ့ မႏၱေလးကို အရဲစြန္႔ၿပီးတက္လာခဲ့တယ္။ သားအတြက္ဆိုရင္သူ ဘယ္လိုအခက္အခဲမဆို ရင္ဆိုင္ ရဲတယ္။ ရြာမွာေနၿပီး စာသင္သြားတဲ့ ဦးဇင္းဦးဇ၀နကိုလည္း ေတြ႔ေအာင္ရွာတယ္။ ေနမေကာင္းေနတဲ့ ကေလးကိုေပြ႔ခ်ီလာတဲ့ မ်က္ႏွာ ညႇိဳးညႇိဳးႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေဒသခံေတြက မိုးတားေက်ာင္းတိုက္ထဲက ဦးဇင္းဦးဇ၀နနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးၾကတယ္။ စီးလာခဲ့တဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာလည္း သူ႔ကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံၾကတယ္။ သနားစိတ္နဲ႔ ကူညီၾကတယ္။ ကားႀကီး ကြင္းထဲေရာက္တဲ့အခါလည္း စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာနဲ႔ ႀကံဳေတြရၿပီး မိုးတားေက်ာင္းတိုက္ကို ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားတယ္ေလ။ ဦးဇ၀နရဲ႕အကူအညီနဲ႔မေအးသီတို႔ သားအမိ ဆရာ၀န္ဆီေရာက္ေတာ့ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္တိုက္မိတဲ့ လူနာတေယာက္ကို ေဆးခန္းထဲမွာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆရာ၀န္ကတဆင့္ သမားေတာ္ႀကီးကို သြာျပခဲ့ၾကတယ္။ သမားေတာ္ႀကီးက ဦးဇင္းဇ၀နနဲ႔ လူနာရွင္မိသားစု အေျခအေနကို အကဲခတ္ၿပီး ေဆး႐ံုႀကီးကို တင္ဖို႔ စာေရးေပးလိုက္တယ္။ ဖိုးလမင္း ကုသိုလ္ကံပဲ။ ေဆး႐ံုတက္ရမယ့္ မနက္မွာပဲ ကြယ္လြန္တယ္။ ဦးဇင္းဇ၀နတင္မကပါဘူး၊ ဒိျပင္ ဘုန္ႀကီးေတြကပါ တရားခ်ၾကတယ္။ သားေလးဆံုးရွာေတာ့ မေအးသီ ၿမိဳ႕မွာၾကာၾကာ မေနခ်င္ဘူး။ ျမန္ျမန္သၿဂႋဳလ္ၿပီး ျပန္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ဘုန္ႀကီး ဦးဇ၀နကပဲ နာမႈ ကူညီေရးအသင္းတခုကိုအကူအညီေတာင္းေတာ့ ယာယီကားကသူတို႔သၿဂႋဳလ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ရမယ္တဲ့။ ေန႔လည္ ၁ နာရီ နာမႈကူညီေရး ကားလာမယ္တဲ့။ ဦးဇင္းတို႔ေက်ာင္းမွာ ေတာက ေက်ာင္းလာတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပိုင္ အလုပ္သမားတပိုင္း ေ၀ၿဖိဳး ဆိုတဲ့လူငယ္ေလးေျပာေတာ့မွ မေအးသီေရာ၊ ဦးဇင္းဇ၀နတို႔ပါ သတိထားမိၾကတယ္။ နာမႈကူညီေရးကားက အသူဘရွင္ စီးခြင့္မရွိ ဘူးတဲ့။
(ဂ) အဲဒီေန႔က ခါတိုင္းထက္ေနပူတယ္။ သူ႔ဘ၀ကစားကြက္မွာ အံစာက တစ္နဲ႔ႏွစ္ခ်ည္းက်ၿပီး ေလွကားကနည္းနည္းနဲ႔ ေႁမြေတြက မ်ားေနေရာ့သလား။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကားက ယာယီကားကလည္း တခါမွမႀကံဳစဖူးအေတြအႀကံဳထူးနဲ႔ ႀကံဳလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က ေ၀ၿဖိဳး ေက်ာင္းလည္း ပိတ္တယ္။ အလုပ္လည္းနားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔စက္ဘီက အားေနတယ္။
(ဃ) ပုဆိုးတထည္ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ စက္ဘီးတစီးကိုနင္းလို႔၊ လမ္းနေဘးက ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ၊ ဆိုက္ကား ဆရာေတြကို ေမးေနတယ္။ `ေတာင္ျမင့္ သုႆန္ကို ဘယ္လမ္းက သြားရသလဲ´ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ ပုဆိုးကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ ကိုထြန္းထြန္းႏွစ္သက္တဲ့ပုဆိုးနက္ျပာေလး။ အဲဒီပုဆိုးနက္ျပာေလးထဲမွာေတာ့............
ညီပုေလး
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ စာေပအႏုပညာမဂၢဇင္း အမွတ္ (၈)၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၆
Sunday, September 12, 2010
ဝိုးတဝါးလမ္းမွာ စမ္းတဝါးဝါး
ဝိုးတဝါးလမ္းမွာ စမ္းတဝါးဝါး
ခုတေလာ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မ့ဲ အုပ္စုေတြဆီက အသံတခ်ိဳ႕ႀကားေနရတယ္။ အထူးသၿဖင့္ စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာတတ္တဲ့
NDF ပါတီက ဦးခင္ေမာင္ေဆြ နဲ႔ ENC က ဆလိုင္ လွ်ံမုန္း။ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ က ခ်ီလီ နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယား လို တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းယူရမယ္ လို႔ ဆိုသလို၊
ဗြီအိုေအ တိုက္ရိုက္ေလလိႈင္းမွာခ်င္းအမ်ိဳးသားေလး ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ကလည္း ေတာင္ကိုရီးယားမွာလည္း ဒီလိုပဲတၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲယူခဲ့တာ
ၿဖစ္တယ္ လို႔ ဆုိၿပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးက “ဘယ္လို တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းခဲ့တာလဲဆိုတဲ့အခ်က္”ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမေၿပာခဲ့ပါ။
ဝိုးတဝါးလမ္းမွာ စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္သြားေနသလိုမ်ိဳး----------------
(၁) ေနာက္ခံကားခ်ပ္ကြာၿခားမႈ
ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္း က ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးအေနအထားဟာ အာဖရိကႏိုင္ငံေတြမွာ ၿဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားနဲ႔သိတ္မကြာလွဘူး ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေနတယ္။ လူမ်ိဳးစုေတြမ်ားတယ္။ သေဘာထားမတူညီမႈေတြမ်ားတယ္။ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး နဲ႔ အန္စီယူဘီ လို တပ္ေပါင္းစုက
ေရြးေကာက္ပြဲကို အသိအမွတ္မၿပဳဖို႔ ဆံုးၿဖတ္တိုက္တြန္းေနခ်ိန္မွာ၊ ဗမာလူမ်ိဳးစု ကို ေဘးဖယ္ထားတဲ့ ENC ( Ethnics National Council) မွ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲရမယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ဝ ေဒသစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူ႔ရဲ႕နယ္ေၿမမွာ ေရြးေကာက္ပြဲမက်င္းပဖို႔ သတိေပးတားၿမစ္ထားတယ္။ ဒါကလည္း အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးၿဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ
ေတာခိုလာခ်ိန္မွာ ကရင္နဲ႔မြန္ က ဘုရားသံုးဆူစခန္းကိုရဖို႔ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းခ်ေနတဲ့ဘဝ။ ထို႔အတူပဲ ဗမာတိုင္းရင္းသားကို ႀကည့္လိုက္ၿပန္
ေတာ့လည္း ၿပည္ပမွာထြက္ေၿပးလာတဲ့ က်ားသားမိုးႀကိဳးပစ္ ၁၉၉၀ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား အသက္ေရာရိွေသးႀကရဲ႕လား လို႔ ေမးယူေနႀကတဲ့အၿဖစ္၊
ဗမာၿပည္ေလာက္ တေယာက္တေပါက္ၿဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ မရိွပါဘူး။
ဒါေႀကာင့္ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ယွဥ္မေၿပာခင္ ကိုယ့္အေနအထားကို ပထမဆံုးစဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ တန္ရာတန္ရာႏိႈင္းသင့္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာအေနအထားေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ႀကည့္မယ္ဆိုရင္
ခ်ီလီအာဏာရွင္ ပီႏိုေခ်း နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားစစ္အာဏာရွင္ေတြကို ေထာက္ခံခဲ့သူက အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုၿဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စု က သူေထာက္ခံတဲ့အာဏာရွင္ေတြနာမည္ပ်က္လာၿပီဆိုရင္၊ ၿပန္လည္ၿဖဳတ္ခ်ဖို႔ ဖိအားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
လူထုလႈပ္ရွားမႈကိုေထာက္ခံအားေပးခဲ့တယ္။ ပီႏီုေခ်း ( ခ်ီလီ)၊ ဖာဒီနန္မားကို႔စ္ ( ဖိလစ္ပိုင္)၊ ဆူဟာတို ( အင္ဒုိနီးရွား)၊ ရွားဘုရင္ ( အီရန္) နဲ႔
ကိုရီးယားစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ၿပန္လည္နားခ်ၿပီး ႏႈတ္ထြက္ေပးဖို႔ ဖိအားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီႏိုင္ငံေတြဟာ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုရဲ႕စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေမာ္ဒယ္ေတြနဲ႔နီးစပ္ခဲ့တာေႀကာင့္ လူထုအဖြဲ႔အစည္းေတြ ( Civil Societies) အတြက္ လႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး၊ ေနရာတခ်ိိဳ႕ရိွခဲ့တယ္။
ဗမာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဗမာႏိုင္ငံေရးသမားေတြေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့စစ္အုပ္စုၿဖစ္တယ္။ တရုတ္လည္းထိန္းမရသလို၊ အာဆီယံ ကလည္း
ေခ်ာ့ေမာ့ေပါင္းေနရတဲ့အၿဖစ္။ ပိုဆိုးတာက ကြန္ၿမဴနစ္ဇာတ္ပ်က္ တရုတ္ႏိုင္ငံက လူထုလႈပ္ရွားမႈကို မေထာက္ခံတဲ့အၿပင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို
ႏိုင္ငံတကာကေထာက္ခံဖို႔ တိုက္တြန္းေနခ်ိန္ၿဖစ္တယ္။ ဖိႏွိပ္သူဘက္ကေထာက္ခံအားေပးၿပီး သူမ်ားၿပည္တြင္းေရးကိုဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တဲ့
တရုတ္ရဲ႕ေႀကာင္သူေတာ္ႀကြက္သူခိုးႏိုင္ငံၿခားေရးမူဝါဒ ကိုစစ္အစိုးရအေနနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းအၿမတ္ရေနခ်ိန္ၿဖစ္တယ္။
(၂) ခ်ီလီ ပံုသ႑န္ေၿပာင္းလဲမႈ
စစ္အာဏာသိ္မ္းေခါင္းေဆာင္ ပီႏိုေခ်းက ၁၉၈၀ မွာ လူထုဆႏၵခံယူပြဲကို မဲလိမ္ၿပီးသူ႔ရဲ႕စိတ္တိုင္းက်အေၿခခံဥပေဒကို အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ အစိုးရစိတ္တိုင္းက်ခန္႔ထားတဲ့ ေကာ္မရွင္လက္ေအာက္မွာ ၿပည္သူေတြဆန္႔က်င္ခဲ့ႀကေပမဲ့ ပီႏိုေခ်းအစိုးရဟာ ၆၇ ရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္နဲ႔အႏိုင္ရခဲ့တယ္
ဆိုၿပီး ဇြတ္အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၈၀ မွ ၁၉၈၈ အထိ၊ ပီႏိုေခ်းအစိုးရဟာ ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲေတြ၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြ၊ လက္ဝဲသူပုန္ေတြရဲ႕
ၿမိဳ႕ေပၚအထိလုပ္ႀကံသတ္ၿဖတ္မႈေတြ ကုိ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ ( Pinochet File ပီႏိုေခ်း ဖိုင္ နဲ႔ A Force more Powerful စာအုပ္ကို ႀကည့္ပါ)။
ပီႏိုေခ်းကလည္း ရက္ရက္စက္စက္တုန္႔ၿပန္ခဲ့တယ္။ ပီႏိုေခ်းရဲ႕လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြက အေမရိကန္အစိုးရအတြက္လည္း အရွက္ရစရာၿဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေႀကာင့္ ၁၉၈၀ ကာလတေလွ်ာက္လံုး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဖိအားေပးခဲ့တယ္။ မရဘူး။ ပီႏိုေခ်း က ရက္စက္မႈေတြ ကို ပိုၿပီးလက္ရဲဇက္ရဲလုပ္လာတယ္။ မိုင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕သပိတ္ေတြစတင္လာၿပီ။ ပီႏိုေခ်းကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ တၿဖည္းၿဖည္းအားေကာင္းလာၿပီး တပ္ေပါင္းစုတခုကိုဖြဲ႔ဖို႔ၿပင္ဆင္ခဲ့ႀကတယ္။
၁၉၈၈ မွာ ပီႏိုေခ်း က သူ႔ရဲ႕သမၼတသက္တမ္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ထက္ပိုလုပ္ခ်င္တယ္။ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္တယ္။ ၁၉၈၈ လူထုဆႏၵခံယူပြဲမွာ ၿပည္သူလူထု က ၅၇ ရာခိုင္ႏႈန္းနီးပါးမဲအေရအတြက္ နဲ႔ ပီႏိုေခ်းရဲ႕အေၿခခံဥပေဒကိုၿငင္းဆန္လိုက္ႀကတယ္။ မဲေပးတဲ့သူအေရအတြက္ဟာ ၉၇ ရာခိုင္ႏႈန္းရိွတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ပီႏိုေခ်းက လူထုဆႏၵခံယူပြဲရလဒ္ကိုၿငင္းဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ခ်ီလီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အေမရိကန္ေထာက္လွမ္းေရးဗဟို က နီးစပ္ေအာင္ႀကိဳးစားထားတယ္။ ပီႏိုေခ်းအေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ကို လက္ခံရမယ္ လို႔
သူ႔ရဲ႕ဆရာ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ညႊန္ႀကားထားၿပီးသား။ တကယ္ေတာ့ ခ်ီလီ လႈပ္ရွားမႈေအာင္ၿမင္ခဲ့တာက ပီႏိုေခ်းဆန္႔က်င္တဲ့
လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြေႀကာင့္ပါ။ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ေတြႀကည့္ရင္ ခ်ီလီလူထုလႈပ္ရွားမႈကို အားတက္ဖြယ္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ရင္ ( A Force More Powerful) ကို ဖတ္ပါ။
ဗမာၿပည္မွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ အေၿခခံဥပေဒေရးဆြဲတဲ့ညီလာခံမွာ ဘာေတြတင္ၿပခြင့္ရခဲ့ပါသလဲ။
စစ္အုပ္စုက တေလးတစားနားေထာင္ထည့္သြင္းခဲ့ပါသလား။ ညီလာခံကို သပိတ္ေမွာက္ထြက္ခဲ့တ့ဲ ဖက္ဒရယ္ေရးရာဝန္ႀကီး ခြန္မားကိုဖန္းကိုေမးႀကည့္ပါ။
ရွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ရခိုင္အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဇိုမီးခ်င္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ေတြ
အပါအဝင္ အေရြးခ်ယ္ခံလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတယ္ မို႔လား။ ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္အဆင့္ဟာ
ခ်ီလီႏိုင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ၁၉၈၈ လူထုဆႏၵခံယူပြဲထက္ေက်ာ္တဲ့အဆင့္ ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အစိုးရက ဘယ္အင္အားႀကီးႏိုင္ငံကမွ ေၿပာလို႔မရတဲ့ ဖက္ဆစ္အစိုးရ။
ေႀကာင္သူေတာ္ႀကြက္သူခိုး ႏိုင္ငံၿခားေရးမူဝါဒေတြဆြဲကိုင္ေနတဲ့ တရုတ္အပါအဝင္ အိမ္နီးခ်င္း အာဆီယံႏိုင္ငံေတြႀကားမွာ ေနေနရတဲ့ ႏိုင္ငံ။
ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေၿခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးညီလာခံ အဆင့္မွာ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့ဘဝကေန ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဝင္ေရာက္ေၿပာဆိုႀကမယ္ ဆိုေတာ့ ----
မ်က္စိလည္ေနတဲ့ မိန္းမႀကီး ဘုရားနားမွာ တဝဲလည္လည္ေလွ်ာက္ပတ္ေနတဲ့အၿဖစ္ကိုပဲ သြားသတိယမိေတာ့မယ္။
(၃) ကိုရီးယား ပံုသ႑န္
ႏိႈင္းယွဥ္ရဲတဲ့ စိတ္ေတြကို အံ့ႀသမိတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ေဆြလို စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာတဲ့သူေတြ နဲ႔ တပ္ေပါင္းစုရဲ႕မူဝါဒနဲ႔ေသြဖီေနတဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း လို
လူေတြက ကိုရီးယားၿပည္သူေတြလို သတၲိတကယ္ရိွပါရဲ႕လား။ “ပတ္ခ်ံဳဟီးအာဏာသိမ္းတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲလာခဲ့တယ္” လို႔ ဆိုခဲ့ၿပီး လူထုကဘယ္လိုေၿပာင္းလဲေအာင္လုပ္ခဲ့တာလဲဆိုတာကို မေၿပာခဲ့တဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ကို
ကိုရီးယား သမၼတ (၄) ေယာက္ကာလ က ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြကို အတိုခ်ဳပ္ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။
( ကိုရီးယားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေႀကာင္းအရာကို “အသြင္ကူးေၿပာင္းမႈကာလ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ားႏွင့္ ကစားဝိုင္းကိုေၿပာင္းလဲေစေသာ ဝိညာဥ္မ်ား” ေဆာင္းပါးအၿဖစ္ အတိုခ်ဳပ္တင္ၿပခဲ့ပါတယ္)
(က) Syngman Rhee
ကိုရီးယားစစ္ပြဲေႀကာင့္နာမည္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားသမၼတ ဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားေႀကာင့္ၿပဳတ္က်ခဲ့တယ္။
၁၉၆၀ ဧၿပီ (၁၉) လႈပ္ရွားမႈအၿဖစ္နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။ စစ္တပ္က ေက်ာင္းသား (၁၂၅) ေယာက္ကို သတ္ခဲ့ေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက တဟုန္ထိုးခ်ီတက္သြားတယ္။ စစ္တပ္အေနနဲ႔ဆက္မပစ္ရဲေတာ့ဘူး။ လူထုနဲ႔ပူးေပါင္းရတယ္။
(ခ)ပတ္ခ်ံဳဟီး
၁၉၇၁ မွာ ရာထူးက ႏႈတ္ထြက္ေပးရမယ္ ဆိုတာသိေနေပမဲ့ ပတ္ခ်ံဳဟီး က ပါလီမန္ကိုဖ်က္သိမ္းတယ္။အေၿခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းတယ္။
၁၉၇၃ မွာ ယူရွင္အေၿခခံဥပေဒကိုေရးဆြဲတယ္။ ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲေနေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး ပတ္ခ်ံဳဟီး ကို အာခံႀကတယ္။
၁၉၇၉ မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈၿပန္အားေကာင္းလာခဲ့တယ္။ ဘူဆန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး အင္အား (၅) ေသာင္းရိွတဲ့ လူထုဟာ အစိုးရအေဆာက္အဦေတြကိုဝိုင္းရံတိုက္ခိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၄၀၀) ေက်ာ္အဖမ္းခံရတယ္။ ၿမိဳ႔ေပါင္းမ်ားစြာမွာ အလုပ္သမားသမဂၢရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြေပၚေပါက္လာတယ္။ ပူးမလူထုအံုႀကြမႈအၿဖစ္နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။
ပတ္ခ်ံဳဟီးက စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေရးေပၚဥပေဒၿပ႒ာန္းခဲ့တယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ပတ္ခ်ံဳဟီး တို႔ ႀကားမွာ သေဘာထားစကြဲေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေခါင္းေဆာင္ ကင္ေဂ်ႀကဴ က ပတ္ခ်ံဳဟီး ကို ညေနစာထမင္းစားဖိတ္ၿပီး ပစ္သတ္ပစ္လိုက္တယ္။
(ဂ) ခ်န္ဒူးဝမ္
ခ်န္ဒူးဝမ္လက္ထက္မွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ရုတ္သိမ္းေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားႀကတဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားၿပည္သူေတြရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြမရပ္တန္႔ေသးပါ။
ဆိုးလ္ဘူတာရံုမွာ လူတသိန္းေက်ာ္စုေဝးႀကၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုဆန္႔က်င္ခဲ့ႀကတယ္။ ခ်န္ဒူးဝမ္ ကလည္း ေက်ာင္းသားညီလာခံေတြကို ဝင္ေရာက္စီးနင္းၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ (၅၅) ေယာက္အပါအဝင္ ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္ (၂၆) ေယာက္ကို
ဖမ္းဆီးခဲ့တယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကို ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့တယ္။ ကင္ေဒးဂ်ံဳလည္း အဖမ္းခံခဲ့ရတယ္။
၁၉၈၀ ေမလ (၁၈) ရက္ေန႔မွာ ၿဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဂြမ္ဂ်ဴးလူသတ္ပြဲကို ခ်န္ဒူးဝမ္ရဲ႕အစိုးရက ေထာင္ခ်ီၿပီးပစ္ခပ္သတ္ၿဖတ္ခဲ့တယ္။
( ဒီလို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္လူသတ္မႈေႀကာင့္ ခ်န္ဒူးဝမ္နဲ႔ႏိုေတးဝူး ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖမ္းဆီးအေရးယူခဲ့တယ္)။
၁၉၈၇ မွာ လူတသန္းေက်ာ္ပါဝင္တဲ့ ၿငိ္မ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕မွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ ကင္ေဒဂ်ံဳ ကို လႊတ္ေပးရေတာ့တယ္။
ဂြမ္ဂ်ဴးလူသတ္ပြဲၿဖစ္ေပၚၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြဟာ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈဗဟို ကို အႀကိမ္ႀကိမ္မီးတင္ရိႈ႕ခဲ့ႀကတယ္။ ကိုရီးယားစစ္အာဏာရွင္ေတြကို အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ေထာက္ခံေပးေနတယ္ လို႔ ယံုႀကည္တာေႀကာင့္ ေထာက္ပံ့တဲ့သူေတြကိုပါ တိုက္ခိုက္ႀကၿခင္းၿဖစ္တယ္။အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စု ဟာ သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံၿခားေရးရာမူဝါဒေတြကို ၿပန္စဥ္းစားလာရေတာ့တယ္။
ဦးခင္ေမာင္ေဆြ နဲ႔ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ခင္ဗ်ား
ေတာင္ကိုရီးယားၿပည္သူေတြ စစ္အာဏာရွင္ကိုဘယ္လိုဆက္တိုက္ခဲ့ႀကသလဲ၊ ႏိုေတးဝူး နဲ႔ ခ်န္ဒူးဝမ္ ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ခဲ့သလဲ သိခ်င္ရင္
Asian Study က ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံအေႀကာင္းေလ့လာထားတဲ့ ၿပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြသာ ဆက္ဖတ္ပါေတာ့။
အေသးစိတ္ေတြကို ေရးမၿပေတာ့ပါဘူး။ ကိုရီးယား လို ေၿပာင္းလဲရေအာင္၊ ေတာင္ကိုရီးယားသားေတြလို
က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြ ညီညြတ္မႈရိွႀကပါရဲ႕လား။ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္းရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ေရးမူဝါဒဟာ ENC ရဲ႕တရားဝင္မူဝါဒၿဖစ္ပါသလား။
ဒါဆို--ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုးနဲ႔ က်န္တဲ့အင္အားစုေတြက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကိုထားတဲ့သေဘာထားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ၿဖစ္ေနပါတယ္။
ENC က ခ်င္းအမ်ိဳးသားေလးရဲ႕သေဘာထား ဟာ ဦးေအးသာေအာင္ရဲ႕စီအာပီပီနဲ႔ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနသလို၊
ဝ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ ေဒါသၿဖစ္စရာၿဖစ္ေနပါတယ္။ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ENC ကို ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္သလား၊
ENC က တိုင္းရင္းသားေတြကို တကယ္ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္သလား ဆိုတာ အရွင္းဆံုးအေၿဖတခုကိုၿပေနသလိုမ်ိဳးပါပဲ။
ဦးကံေအးရဲ႕ေမးခြန္းကုိ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ေၿဖတဲ့အခါ
“မတရားတဲ့အေၿခခံဥပေဒ ေတြကို ေရးဆြဲတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုသာ အၿပစ္တင္ပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြကို အၿပစ္လာမတင္ပါနဲ႔” လို႔ ဆိုၿပန္တယ္။ အေၿခခံဥပေဒကိုေရးဆြဲတဲ့သူသာ မဟုတ္ သြယ္ဝိုက္ေထာက္ခံမိရင္၊ တရားဝင္လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးမိရင္ လည္း သမိုင္းတရားခံၿဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း တေယာက္ သေဘာေပါက္သင့္ပါတယ္။
ဒါ့ေႀကာင့္လည္း ၂၀၀၈ အေၿခခံဥပေဒကို ဆန္႔က်င္ၿခင္းဟာ သမိုင္းတရားခံမၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနႀကၿခင္းၿဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့
အခ်က္တခ်က္ ပါဝင္ေနတယ္ လို႔ ယံုႀကည္ပါတယ္။
“လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵၿပတာဟာ အဆင့္နိမ့္တဲ့ႏိုင္ငံေရးၿဖစ္တယ္”လို႔ ဦးခင္ေမာင္ေဆြက အင္တာဗ်ဳးခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵၿပတဲ့ေတာင္ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြက အဆင့္နိမ့္ခဲ့တယ္ ဆိုရင္ ဘာလို႔ ကိုရီးယားပံုစံလိုေၿပာင္းလဲရမယ္လို႔ ဆိုခဲ့ပါသလဲ။
ဘာၿဖစ္လို႔ ခ်ီလီႏိုင္ငံလို ေၿပာင္းလဲခ်င္ရပါသလဲ။
အဆင့္ၿမင့္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ၿပည္ပက ရတဲ့ ေဒၚလာ (၂) သိန္း ကို ယူ၊ ပါတီေထာင္၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ႀသဇာအနည္းငယ္ရိွတဲ့
သူေတြကို က်ေနာ္တို႔ပါတီမွာ လုပ္ရင္ လစဥ္ (၅) သိန္းေလာက္ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့မက္လံုးေပးတာကိုေခၚပါသလား။ (ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကာယကံရွင္နဲ႔ဘုရားသခင္သာသိပါလမ့္မယ္)။
ကိုယ့္စကားကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့လူေတြလုပ္တဲ့ႏိုင္ငံေရးကို အဆင့္ၿမင့္ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေခၚပါသလား။
ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ဂတိမတည္သူေတြနဲ႔လူလိမ္ေတြအတြက္လည္း ေၿပာပိုင္ခြင့္ေပးထားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခု ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီ က်င့္စဥ္ကို လိုက္နာဖို႔ ဆိုတာ လူလိမ္ေတြအတြက္ မၿဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘာသာရပ္တခုပါ။
လူလိမ္ေတြေခါင္းေဆာင္တဲ့ပါတီေတြဟာ ၿပည္သူလူထုကို ဘယ္ေလာက္ထိ သတၱိရိွရိွ ဦးေဆာင္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာ ကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
မထားေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ဆက္လက္ႀကည့္ရႈႀကရအံုးမွာပါ။
ေရြးေကာက္ပြဲသပိတ္ေမွာက္ရင္ အက်ိဳးရိွတာဘာလုပ္မွာလဲ
ဒီေမးခြန္းကို တခ်ိဳ႕က အားမလုိအားမရေမးသလို၊ တခ်ိဳ႕က စပ္စုခ်င္လို႔ေမးႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ရဲ႕စကားမတည္ႀကည္မႈကို ဖံုးကြယ္ခ်င္လို႔ သူမ်ားကိုအၿပစ္ေၿပာဖို႔ ၿပင္ဆင္ႀကတယ္။ အက်ိဳးမရိွတဲ့အလုပ္ ( ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ) ကိုလုပ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို လုပ္ႀကပါလိမ့္မယ္ လို႔ ပဲ ယံုႀကည္ပါတယ္။ သပိတ္ေမွာက္မဲ့သူေတြဘက္ က အေသးစိတ္ေၿဖေနရေအာင္ စစ္ေႀကာေရးစခန္းမွာ ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့လူေတြမဟုတ္သလို၊ အားအားရိွ ႏိုင္ငံေရး ေဝဖန္ေရးဆရာလိုလို၊ သံုးသပ္သူေတြလိုလို သရုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ဇာတ္ရူးေတြအတြက္ ကုန္ႀကမ္းေပးဖို႔ မလိုအပ္ဘူးလို႔ပဲ
ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ၿပည္သူ႔ေရခ်ိန္မွာ ႀကည့္ၿပီး အရွိန္ယူေၿပးခုန္ရတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲတခုပါ။
ရဲရဲေတာက္လႈံ႕ေဆာ္ေနသူေတြေႀကာင့္လည္း လူထုလႈပ္ရွားမႈမၿဖစ္ႏိုင္သလို၊ မထင္မွတ္တ့ဲ ၿပႆနာေလးေတြကစၿပီး မီးထေလာင္တတ္ပါတယ္။
စံနစ္တက် ၿပင္ဆင္ထားႏိုင္တဲ့သူေတြသာ အခြင့္အေရးေပၚလာတိုင္း အက်ိဳးရိွရိွ အသံုးခ်ႏိုင္မွာပါ။
ေအာင္မိုးဝင္း
ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ဒီမိုကေရစီလမ္းေႀကာင္းဆီ သို႔ အေႀကာင္းစာအုပ္ဖတ္ခ်င္ရင္
Christian W. Haerpfer, Patrick Bernhagen, Ronald F. Inglehart, and Christian Welzel တို႔ေရးတဲ့ Democratization မွာ အခ်က္အလက္ေတြရႏိုင္ပါတယ္။
ခ်ီလီႏိုင္ငံလႈပ္ရွားမႈအတြက္ အေကာင္းဆံုးစာအုပ္ကေတာ့ Kurt Schock ရဲ႕ People Power Movement in Nondemocracy စာအုပ္နဲ႔ Peter Ackerman နဲ႔ Jack Duvall တို႔ေရးသားတ့ဲ A Force More Powerful တို႔မွာအေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
က်န္တဲ့သူေတြဆီကလည္း ေလ့လာသင္ႀကား ဖတ္ရႈခ်င္ပါေသးတယ္။ မွ်ေဝႀကပါအံုး။
ခုတေလာ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မ့ဲ အုပ္စုေတြဆီက အသံတခ်ိဳ႕ႀကားေနရတယ္။ အထူးသၿဖင့္ စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာတတ္တဲ့
NDF ပါတီက ဦးခင္ေမာင္ေဆြ နဲ႔ ENC က ဆလိုင္ လွ်ံမုန္း။ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ က ခ်ီလီ နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယား လို တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းယူရမယ္ လို႔ ဆိုသလို၊
ဗြီအိုေအ တိုက္ရိုက္ေလလိႈင္းမွာခ်င္းအမ်ိဳးသားေလး ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ကလည္း ေတာင္ကိုရီးယားမွာလည္း ဒီလိုပဲတၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲယူခဲ့တာ
ၿဖစ္တယ္ လို႔ ဆုိၿပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးက “ဘယ္လို တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းခဲ့တာလဲဆိုတဲ့အခ်က္”ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမေၿပာခဲ့ပါ။
ဝိုးတဝါးလမ္းမွာ စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္သြားေနသလိုမ်ိဳး----------------
(၁) ေနာက္ခံကားခ်ပ္ကြာၿခားမႈ
ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္း က ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးအေနအထားဟာ အာဖရိကႏိုင္ငံေတြမွာ ၿဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားနဲ႔သိတ္မကြာလွဘူး ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေနတယ္။ လူမ်ိဳးစုေတြမ်ားတယ္။ သေဘာထားမတူညီမႈေတြမ်ားတယ္။ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး နဲ႔ အန္စီယူဘီ လို တပ္ေပါင္းစုက
ေရြးေကာက္ပြဲကို အသိအမွတ္မၿပဳဖို႔ ဆံုးၿဖတ္တိုက္တြန္းေနခ်ိန္မွာ၊ ဗမာလူမ်ိဳးစု ကို ေဘးဖယ္ထားတဲ့ ENC ( Ethnics National Council) မွ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲရမယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ဝ ေဒသစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူ႔ရဲ႕နယ္ေၿမမွာ ေရြးေကာက္ပြဲမက်င္းပဖို႔ သတိေပးတားၿမစ္ထားတယ္။ ဒါကလည္း အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးၿဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ
ေတာခိုလာခ်ိန္မွာ ကရင္နဲ႔မြန္ က ဘုရားသံုးဆူစခန္းကိုရဖို႔ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းခ်ေနတဲ့ဘဝ။ ထို႔အတူပဲ ဗမာတိုင္းရင္းသားကို ႀကည့္လိုက္ၿပန္
ေတာ့လည္း ၿပည္ပမွာထြက္ေၿပးလာတဲ့ က်ားသားမိုးႀကိဳးပစ္ ၁၉၉၀ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား အသက္ေရာရိွေသးႀကရဲ႕လား လို႔ ေမးယူေနႀကတဲ့အၿဖစ္၊
ဗမာၿပည္ေလာက္ တေယာက္တေပါက္ၿဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ မရိွပါဘူး။
ဒါေႀကာင့္ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ယွဥ္မေၿပာခင္ ကိုယ့္အေနအထားကို ပထမဆံုးစဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ တန္ရာတန္ရာႏိႈင္းသင့္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာအေနအထားေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ႀကည့္မယ္ဆိုရင္
ခ်ီလီအာဏာရွင္ ပီႏိုေခ်း နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားစစ္အာဏာရွင္ေတြကို ေထာက္ခံခဲ့သူက အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုၿဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စု က သူေထာက္ခံတဲ့အာဏာရွင္ေတြနာမည္ပ်က္လာၿပီဆိုရင္၊ ၿပန္လည္ၿဖဳတ္ခ်ဖို႔ ဖိအားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
လူထုလႈပ္ရွားမႈကိုေထာက္ခံအားေပးခဲ့တယ္။ ပီႏီုေခ်း ( ခ်ီလီ)၊ ဖာဒီနန္မားကို႔စ္ ( ဖိလစ္ပိုင္)၊ ဆူဟာတို ( အင္ဒုိနီးရွား)၊ ရွားဘုရင္ ( အီရန္) နဲ႔
ကိုရီးယားစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ၿပန္လည္နားခ်ၿပီး ႏႈတ္ထြက္ေပးဖို႔ ဖိအားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီႏိုင္ငံေတြဟာ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုရဲ႕စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေမာ္ဒယ္ေတြနဲ႔နီးစပ္ခဲ့တာေႀကာင့္ လူထုအဖြဲ႔အစည္းေတြ ( Civil Societies) အတြက္ လႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး၊ ေနရာတခ်ိိဳ႕ရိွခဲ့တယ္။
ဗမာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဗမာႏိုင္ငံေရးသမားေတြေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့စစ္အုပ္စုၿဖစ္တယ္။ တရုတ္လည္းထိန္းမရသလို၊ အာဆီယံ ကလည္း
ေခ်ာ့ေမာ့ေပါင္းေနရတဲ့အၿဖစ္။ ပိုဆိုးတာက ကြန္ၿမဴနစ္ဇာတ္ပ်က္ တရုတ္ႏိုင္ငံက လူထုလႈပ္ရွားမႈကို မေထာက္ခံတဲ့အၿပင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို
ႏိုင္ငံတကာကေထာက္ခံဖို႔ တိုက္တြန္းေနခ်ိန္ၿဖစ္တယ္။ ဖိႏွိပ္သူဘက္ကေထာက္ခံအားေပးၿပီး သူမ်ားၿပည္တြင္းေရးကိုဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တဲ့
တရုတ္ရဲ႕ေႀကာင္သူေတာ္ႀကြက္သူခိုးႏိုင္ငံၿခားေရးမူဝါဒ ကိုစစ္အစိုးရအေနနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းအၿမတ္ရေနခ်ိန္ၿဖစ္တယ္။
(၂) ခ်ီလီ ပံုသ႑န္ေၿပာင္းလဲမႈ
စစ္အာဏာသိ္မ္းေခါင္းေဆာင္ ပီႏိုေခ်းက ၁၉၈၀ မွာ လူထုဆႏၵခံယူပြဲကို မဲလိမ္ၿပီးသူ႔ရဲ႕စိတ္တိုင္းက်အေၿခခံဥပေဒကို အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ အစိုးရစိတ္တိုင္းက်ခန္႔ထားတဲ့ ေကာ္မရွင္လက္ေအာက္မွာ ၿပည္သူေတြဆန္႔က်င္ခဲ့ႀကေပမဲ့ ပီႏိုေခ်းအစိုးရဟာ ၆၇ ရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္နဲ႔အႏိုင္ရခဲ့တယ္
ဆိုၿပီး ဇြတ္အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၈၀ မွ ၁၉၈၈ အထိ၊ ပီႏိုေခ်းအစိုးရဟာ ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲေတြ၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြ၊ လက္ဝဲသူပုန္ေတြရဲ႕
ၿမိဳ႕ေပၚအထိလုပ္ႀကံသတ္ၿဖတ္မႈေတြ ကုိ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ ( Pinochet File ပီႏိုေခ်း ဖိုင္ နဲ႔ A Force more Powerful စာအုပ္ကို ႀကည့္ပါ)။
ပီႏိုေခ်းကလည္း ရက္ရက္စက္စက္တုန္႔ၿပန္ခဲ့တယ္။ ပီႏိုေခ်းရဲ႕လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြက အေမရိကန္အစိုးရအတြက္လည္း အရွက္ရစရာၿဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေႀကာင့္ ၁၉၈၀ ကာလတေလွ်ာက္လံုး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဖိအားေပးခဲ့တယ္။ မရဘူး။ ပီႏိုေခ်း က ရက္စက္မႈေတြ ကို ပိုၿပီးလက္ရဲဇက္ရဲလုပ္လာတယ္။ မိုင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕သပိတ္ေတြစတင္လာၿပီ။ ပီႏိုေခ်းကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ တၿဖည္းၿဖည္းအားေကာင္းလာၿပီး တပ္ေပါင္းစုတခုကိုဖြဲ႔ဖို႔ၿပင္ဆင္ခဲ့ႀကတယ္။
၁၉၈၈ မွာ ပီႏိုေခ်း က သူ႔ရဲ႕သမၼတသက္တမ္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ထက္ပိုလုပ္ခ်င္တယ္။ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္တယ္။ ၁၉၈၈ လူထုဆႏၵခံယူပြဲမွာ ၿပည္သူလူထု က ၅၇ ရာခိုင္ႏႈန္းနီးပါးမဲအေရအတြက္ နဲ႔ ပီႏိုေခ်းရဲ႕အေၿခခံဥပေဒကိုၿငင္းဆန္လိုက္ႀကတယ္။ မဲေပးတဲ့သူအေရအတြက္ဟာ ၉၇ ရာခိုင္ႏႈန္းရိွတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ပီႏိုေခ်းက လူထုဆႏၵခံယူပြဲရလဒ္ကိုၿငင္းဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ခ်ီလီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အေမရိကန္ေထာက္လွမ္းေရးဗဟို က နီးစပ္ေအာင္ႀကိဳးစားထားတယ္။ ပီႏိုေခ်းအေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ကို လက္ခံရမယ္ လို႔
သူ႔ရဲ႕ဆရာ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ညႊန္ႀကားထားၿပီးသား။ တကယ္ေတာ့ ခ်ီလီ လႈပ္ရွားမႈေအာင္ၿမင္ခဲ့တာက ပီႏိုေခ်းဆန္႔က်င္တဲ့
လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြေႀကာင့္ပါ။ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ေတြႀကည့္ရင္ ခ်ီလီလူထုလႈပ္ရွားမႈကို အားတက္ဖြယ္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ရင္ ( A Force More Powerful) ကို ဖတ္ပါ။
ဗမာၿပည္မွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ အေၿခခံဥပေဒေရးဆြဲတဲ့ညီလာခံမွာ ဘာေတြတင္ၿပခြင့္ရခဲ့ပါသလဲ။
စစ္အုပ္စုက တေလးတစားနားေထာင္ထည့္သြင္းခဲ့ပါသလား။ ညီလာခံကို သပိတ္ေမွာက္ထြက္ခဲ့တ့ဲ ဖက္ဒရယ္ေရးရာဝန္ႀကီး ခြန္မားကိုဖန္းကိုေမးႀကည့္ပါ။
ရွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ရခိုင္အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဇိုမီးခ်င္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ေတြ
အပါအဝင္ အေရြးခ်ယ္ခံလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတယ္ မို႔လား။ ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္အဆင့္ဟာ
ခ်ီလီႏိုင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ၁၉၈၈ လူထုဆႏၵခံယူပြဲထက္ေက်ာ္တဲ့အဆင့္ ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အစိုးရက ဘယ္အင္အားႀကီးႏိုင္ငံကမွ ေၿပာလို႔မရတဲ့ ဖက္ဆစ္အစိုးရ။
ေႀကာင္သူေတာ္ႀကြက္သူခိုး ႏိုင္ငံၿခားေရးမူဝါဒေတြဆြဲကိုင္ေနတဲ့ တရုတ္အပါအဝင္ အိမ္နီးခ်င္း အာဆီယံႏိုင္ငံေတြႀကားမွာ ေနေနရတဲ့ ႏိုင္ငံ။
ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေၿခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးညီလာခံ အဆင့္မွာ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့ဘဝကေန ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဝင္ေရာက္ေၿပာဆိုႀကမယ္ ဆိုေတာ့ ----
မ်က္စိလည္ေနတဲ့ မိန္းမႀကီး ဘုရားနားမွာ တဝဲလည္လည္ေလွ်ာက္ပတ္ေနတဲ့အၿဖစ္ကိုပဲ သြားသတိယမိေတာ့မယ္။
(၃) ကိုရီးယား ပံုသ႑န္
ႏိႈင္းယွဥ္ရဲတဲ့ စိတ္ေတြကို အံ့ႀသမိတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ေဆြလို စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာတဲ့သူေတြ နဲ႔ တပ္ေပါင္းစုရဲ႕မူဝါဒနဲ႔ေသြဖီေနတဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း လို
လူေတြက ကိုရီးယားၿပည္သူေတြလို သတၲိတကယ္ရိွပါရဲ႕လား။ “ပတ္ခ်ံဳဟီးအာဏာသိမ္းတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲလာခဲ့တယ္” လို႔ ဆိုခဲ့ၿပီး လူထုကဘယ္လိုေၿပာင္းလဲေအာင္လုပ္ခဲ့တာလဲဆိုတာကို မေၿပာခဲ့တဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ကို
ကိုရီးယား သမၼတ (၄) ေယာက္ကာလ က ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြကို အတိုခ်ဳပ္ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။
( ကိုရီးယားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေႀကာင္းအရာကို “အသြင္ကူးေၿပာင္းမႈကာလ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ားႏွင့္ ကစားဝိုင္းကိုေၿပာင္းလဲေစေသာ ဝိညာဥ္မ်ား” ေဆာင္းပါးအၿဖစ္ အတိုခ်ဳပ္တင္ၿပခဲ့ပါတယ္)
(က) Syngman Rhee
ကိုရီးယားစစ္ပြဲေႀကာင့္နာမည္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားသမၼတ ဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားေႀကာင့္ၿပဳတ္က်ခဲ့တယ္။
၁၉၆၀ ဧၿပီ (၁၉) လႈပ္ရွားမႈအၿဖစ္နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။ စစ္တပ္က ေက်ာင္းသား (၁၂၅) ေယာက္ကို သတ္ခဲ့ေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက တဟုန္ထိုးခ်ီတက္သြားတယ္။ စစ္တပ္အေနနဲ႔ဆက္မပစ္ရဲေတာ့ဘူး။ လူထုနဲ႔ပူးေပါင္းရတယ္။
(ခ)ပတ္ခ်ံဳဟီး
၁၉၇၁ မွာ ရာထူးက ႏႈတ္ထြက္ေပးရမယ္ ဆိုတာသိေနေပမဲ့ ပတ္ခ်ံဳဟီး က ပါလီမန္ကိုဖ်က္သိမ္းတယ္။အေၿခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းတယ္။
၁၉၇၃ မွာ ယူရွင္အေၿခခံဥပေဒကိုေရးဆြဲတယ္။ ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲေနေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး ပတ္ခ်ံဳဟီး ကို အာခံႀကတယ္။
၁၉၇၉ မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈၿပန္အားေကာင္းလာခဲ့တယ္။ ဘူဆန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး အင္အား (၅) ေသာင္းရိွတဲ့ လူထုဟာ အစိုးရအေဆာက္အဦေတြကိုဝိုင္းရံတိုက္ခိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၄၀၀) ေက်ာ္အဖမ္းခံရတယ္။ ၿမိဳ႔ေပါင္းမ်ားစြာမွာ အလုပ္သမားသမဂၢရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြေပၚေပါက္လာတယ္။ ပူးမလူထုအံုႀကြမႈအၿဖစ္နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။
ပတ္ခ်ံဳဟီးက စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေရးေပၚဥပေဒၿပ႒ာန္းခဲ့တယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ပတ္ခ်ံဳဟီး တို႔ ႀကားမွာ သေဘာထားစကြဲေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေခါင္းေဆာင္ ကင္ေဂ်ႀကဴ က ပတ္ခ်ံဳဟီး ကို ညေနစာထမင္းစားဖိတ္ၿပီး ပစ္သတ္ပစ္လိုက္တယ္။
(ဂ) ခ်န္ဒူးဝမ္
ခ်န္ဒူးဝမ္လက္ထက္မွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ရုတ္သိမ္းေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားႀကတဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားၿပည္သူေတြရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြမရပ္တန္႔ေသးပါ။
ဆိုးလ္ဘူတာရံုမွာ လူတသိန္းေက်ာ္စုေဝးႀကၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုဆန္႔က်င္ခဲ့ႀကတယ္။ ခ်န္ဒူးဝမ္ ကလည္း ေက်ာင္းသားညီလာခံေတြကို ဝင္ေရာက္စီးနင္းၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ (၅၅) ေယာက္အပါအဝင္ ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္ (၂၆) ေယာက္ကို
ဖမ္းဆီးခဲ့တယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကို ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့တယ္။ ကင္ေဒးဂ်ံဳလည္း အဖမ္းခံခဲ့ရတယ္။
၁၉၈၀ ေမလ (၁၈) ရက္ေန႔မွာ ၿဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဂြမ္ဂ်ဴးလူသတ္ပြဲကို ခ်န္ဒူးဝမ္ရဲ႕အစိုးရက ေထာင္ခ်ီၿပီးပစ္ခပ္သတ္ၿဖတ္ခဲ့တယ္။
( ဒီလို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္လူသတ္မႈေႀကာင့္ ခ်န္ဒူးဝမ္နဲ႔ႏိုေတးဝူး ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖမ္းဆီးအေရးယူခဲ့တယ္)။
၁၉၈၇ မွာ လူတသန္းေက်ာ္ပါဝင္တဲ့ ၿငိ္မ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕မွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ ကင္ေဒဂ်ံဳ ကို လႊတ္ေပးရေတာ့တယ္။
ဂြမ္ဂ်ဴးလူသတ္ပြဲၿဖစ္ေပၚၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြဟာ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈဗဟို ကို အႀကိမ္ႀကိမ္မီးတင္ရိႈ႕ခဲ့ႀကတယ္။ ကိုရီးယားစစ္အာဏာရွင္ေတြကို အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုက ေထာက္ခံေပးေနတယ္ လို႔ ယံုႀကည္တာေႀကာင့္ ေထာက္ပံ့တဲ့သူေတြကိုပါ တိုက္ခိုက္ႀကၿခင္းၿဖစ္တယ္။အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စု ဟာ သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံၿခားေရးရာမူဝါဒေတြကို ၿပန္စဥ္းစားလာရေတာ့တယ္။
ဦးခင္ေမာင္ေဆြ နဲ႔ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း ခင္ဗ်ား
ေတာင္ကိုရီးယားၿပည္သူေတြ စစ္အာဏာရွင္ကိုဘယ္လိုဆက္တိုက္ခဲ့ႀကသလဲ၊ ႏိုေတးဝူး နဲ႔ ခ်န္ဒူးဝမ္ ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ခဲ့သလဲ သိခ်င္ရင္
Asian Study က ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံအေႀကာင္းေလ့လာထားတဲ့ ၿပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြသာ ဆက္ဖတ္ပါေတာ့။
အေသးစိတ္ေတြကို ေရးမၿပေတာ့ပါဘူး။ ကိုရီးယား လို ေၿပာင္းလဲရေအာင္၊ ေတာင္ကိုရီးယားသားေတြလို
က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြ ညီညြတ္မႈရိွႀကပါရဲ႕လား။ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္းရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ေရးမူဝါဒဟာ ENC ရဲ႕တရားဝင္မူဝါဒၿဖစ္ပါသလား။
ဒါဆို--ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုးနဲ႔ က်န္တဲ့အင္အားစုေတြက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကိုထားတဲ့သေဘာထားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ၿဖစ္ေနပါတယ္။
ENC က ခ်င္းအမ်ိဳးသားေလးရဲ႕သေဘာထား ဟာ ဦးေအးသာေအာင္ရဲ႕စီအာပီပီနဲ႔ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနသလို၊
ဝ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ ေဒါသၿဖစ္စရာၿဖစ္ေနပါတယ္။ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ENC ကို ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္သလား၊
ENC က တိုင္းရင္းသားေတြကို တကယ္ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္သလား ဆိုတာ အရွင္းဆံုးအေၿဖတခုကိုၿပေနသလိုမ်ိဳးပါပဲ။
ဦးကံေအးရဲ႕ေမးခြန္းကုိ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း က ေၿဖတဲ့အခါ
“မတရားတဲ့အေၿခခံဥပေဒ ေတြကို ေရးဆြဲတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုသာ အၿပစ္တင္ပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြကို အၿပစ္လာမတင္ပါနဲ႔” လို႔ ဆိုၿပန္တယ္။ အေၿခခံဥပေဒကိုေရးဆြဲတဲ့သူသာ မဟုတ္ သြယ္ဝိုက္ေထာက္ခံမိရင္၊ တရားဝင္လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးမိရင္ လည္း သမိုင္းတရားခံၿဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ဆလိုင္းလွ်ံမုန္း တေယာက္ သေဘာေပါက္သင့္ပါတယ္။
ဒါ့ေႀကာင့္လည္း ၂၀၀၈ အေၿခခံဥပေဒကို ဆန္႔က်င္ၿခင္းဟာ သမိုင္းတရားခံမၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနႀကၿခင္းၿဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့
အခ်က္တခ်က္ ပါဝင္ေနတယ္ လို႔ ယံုႀကည္ပါတယ္။
“လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵၿပတာဟာ အဆင့္နိမ့္တဲ့ႏိုင္ငံေရးၿဖစ္တယ္”လို႔ ဦးခင္ေမာင္ေဆြက အင္တာဗ်ဳးခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵၿပတဲ့ေတာင္ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြက အဆင့္နိမ့္ခဲ့တယ္ ဆိုရင္ ဘာလို႔ ကိုရီးယားပံုစံလိုေၿပာင္းလဲရမယ္လို႔ ဆိုခဲ့ပါသလဲ။
ဘာၿဖစ္လို႔ ခ်ီလီႏိုင္ငံလို ေၿပာင္းလဲခ်င္ရပါသလဲ။
အဆင့္ၿမင့္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ၿပည္ပက ရတဲ့ ေဒၚလာ (၂) သိန္း ကို ယူ၊ ပါတီေထာင္၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ႀသဇာအနည္းငယ္ရိွတဲ့
သူေတြကို က်ေနာ္တို႔ပါတီမွာ လုပ္ရင္ လစဥ္ (၅) သိန္းေလာက္ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့မက္လံုးေပးတာကိုေခၚပါသလား။ (ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကာယကံရွင္နဲ႔ဘုရားသခင္သာသိပါလမ့္မယ္)။
ကိုယ့္စကားကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့လူေတြလုပ္တဲ့ႏိုင္ငံေရးကို အဆင့္ၿမင့္ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေခၚပါသလား။
ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ဂတိမတည္သူေတြနဲ႔လူလိမ္ေတြအတြက္လည္း ေၿပာပိုင္ခြင့္ေပးထားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခု ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီ က်င့္စဥ္ကို လိုက္နာဖို႔ ဆိုတာ လူလိမ္ေတြအတြက္ မၿဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘာသာရပ္တခုပါ။
လူလိမ္ေတြေခါင္းေဆာင္တဲ့ပါတီေတြဟာ ၿပည္သူလူထုကို ဘယ္ေလာက္ထိ သတၱိရိွရိွ ဦးေဆာင္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာ ကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
မထားေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ဆက္လက္ႀကည့္ရႈႀကရအံုးမွာပါ။
ေရြးေကာက္ပြဲသပိတ္ေမွာက္ရင္ အက်ိဳးရိွတာဘာလုပ္မွာလဲ
ဒီေမးခြန္းကို တခ်ိဳ႕က အားမလုိအားမရေမးသလို၊ တခ်ိဳ႕က စပ္စုခ်င္လို႔ေမးႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ရဲ႕စကားမတည္ႀကည္မႈကို ဖံုးကြယ္ခ်င္လို႔ သူမ်ားကိုအၿပစ္ေၿပာဖို႔ ၿပင္ဆင္ႀကတယ္။ အက်ိဳးမရိွတဲ့အလုပ္ ( ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ) ကိုလုပ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို လုပ္ႀကပါလိမ့္မယ္ လို႔ ပဲ ယံုႀကည္ပါတယ္။ သပိတ္ေမွာက္မဲ့သူေတြဘက္ က အေသးစိတ္ေၿဖေနရေအာင္ စစ္ေႀကာေရးစခန္းမွာ ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့လူေတြမဟုတ္သလို၊ အားအားရိွ ႏိုင္ငံေရး ေဝဖန္ေရးဆရာလိုလို၊ သံုးသပ္သူေတြလိုလို သရုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ဇာတ္ရူးေတြအတြက္ ကုန္ႀကမ္းေပးဖို႔ မလိုအပ္ဘူးလို႔ပဲ
ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ၿပည္သူ႔ေရခ်ိန္မွာ ႀကည့္ၿပီး အရွိန္ယူေၿပးခုန္ရတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲတခုပါ။
ရဲရဲေတာက္လႈံ႕ေဆာ္ေနသူေတြေႀကာင့္လည္း လူထုလႈပ္ရွားမႈမၿဖစ္ႏိုင္သလို၊ မထင္မွတ္တ့ဲ ၿပႆနာေလးေတြကစၿပီး မီးထေလာင္တတ္ပါတယ္။
စံနစ္တက် ၿပင္ဆင္ထားႏိုင္တဲ့သူေတြသာ အခြင့္အေရးေပၚလာတိုင္း အက်ိဳးရိွရိွ အသံုးခ်ႏိုင္မွာပါ။
ေအာင္မိုးဝင္း
ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ဒီမိုကေရစီလမ္းေႀကာင္းဆီ သို႔ အေႀကာင္းစာအုပ္ဖတ္ခ်င္ရင္
Christian W. Haerpfer, Patrick Bernhagen, Ronald F. Inglehart, and Christian Welzel တို႔ေရးတဲ့ Democratization မွာ အခ်က္အလက္ေတြရႏိုင္ပါတယ္။
ခ်ီလီႏိုင္ငံလႈပ္ရွားမႈအတြက္ အေကာင္းဆံုးစာအုပ္ကေတာ့ Kurt Schock ရဲ႕ People Power Movement in Nondemocracy စာအုပ္နဲ႔ Peter Ackerman နဲ႔ Jack Duvall တို႔ေရးသားတ့ဲ A Force More Powerful တို႔မွာအေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
က်န္တဲ့သူေတြဆီကလည္း ေလ့လာသင္ႀကား ဖတ္ရႈခ်င္ပါေသးတယ္။ မွ်ေဝႀကပါအံုး။
ေမေမ သားရွာေနတာၾကာလွၿပီ
http://mompoem.blogspot.com မွ ကူးယူပါသည္။)
Friday, March 5, 2010
ေမေမ... သားရွာေနတာၾကာလွၿပီ!
(၁၉၉၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ Koblenzၿမိဳ႕ေလးက ေရခဲေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းထားဆဲျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းက Rhineျမစ္ေဘးမွာ တည္ရွိတာေၾကာင့္ ျမင့္မားတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ကို အေဝးကေန ထီးထီးလွမ္းျမင္ေနရတယ္။
အဲဒီေန႔မနက္က အသက္(၅ဝ)ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ စစၥတာထရီယာတစ္ေယာက္ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔စီစဥ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတံခါးဝအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ကေလးငိုသံကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။ အသံၾကားရာဖက္ကို သူလွည့္ၾကည့္ေတာ့ တံခါးဝနဲ႔မလွမ္းမကမ္း ၿခံဳပုတ္တစ္ခုမွာ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ စစၥတာက ကေလးကို ေက်ာင္းထဲေခၚယူေမြးစားၿပီး Derbyလို႔ အမည္ေပးခဲ့တယ္။
(၇)ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ Derbyတစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကေန က်န္းက်န္းမာမာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ Derbyဟာ စိတ္သေဘာထားေကာင္းေပမယ့္ စိတ္က် ႏြမ္းလ်တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။
ေနသာတဲ့ေန႔ေတြမွာ စစၥတာေတြက ကေလးေတြေခၚၿပီး ေတာအုပ္အလြန္ ျမစ္ေဘးကျမက္ခင္းျပင္ဆီ သြားေရာက္ ေဆာ့ကစားတတ္ၾကတယ္။ ေတာအုပ္မနီးမေဝးမွာရွိတဲ့ ရြာလူေတြက မိဘမဲ့ကေလးေတြကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး သူတို႔ကေလးကို "အဲဒီကေလးေတြက မိဘအစြန္႔ပစ္ခံထားရတဲ့ ကေလးေတြ... နင္တို႔လည္း မလိမၼာရင္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကို ပို႔ပစ္မယ္" လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။
အဲဒီလိုစကားၾကားတိုင္း Derby အရမ္းဝမ္းနည္းမိတယ္။ စိတ္ထိခိုက္လြန္းၿပီး စစၥတာကို "စစၥတာ... ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို မလိုခ်င္တာလဲ? ကြၽန္ေတာ္ကို သူတို႔မခ်စ္လို႔လား?"လို႔ ေမးတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕အသံထဲမွာ သူ႔အသက္နဲ႔မလိုက္တဲ့ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြပါေနခဲ့တယ္။ သူ႔အေမးကို စစၥတာက တအံ့တၾသနဲ႔ "ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေတြးရသလဲ?"လို႔ဆိုတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က မိဘေတြစြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ကေလးေတြလို႔ လူေတြေျပာၾကတယ္" ဝမ္းနည္းေၾကကဲြတဲ့အသံနဲ႔ ဒယ္ဘီဆိုတယ္။
"သားရဲ႕ေမေမကို စစၥတာမေတြ႔ဖူးေပမယ့္ သားကို သူခ်စ္တယ္ဆိုတာ စစၥတာယံုတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္သားသမီးကို မခ်စ္တဲ့မိခင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ သားေမေမ သားကိုစြန္႔ပစ္ခဲ့ရတာက သူ႔မွာအခက္အခဲရွိလို႔၊ အကူအညီမဲ့ခဲ့လို႔ျဖစ္မယ္"
စစၥတာရဲ႕ႏွစ္သိမ့္စကားကို ဒယ္ဘီဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီကစ ဒယ္ဘီ ပုိႀကီးျပင္းခဲ့တယ္လို ထင္ရတယ္။ သူဟာ ျပတင္းေပါက္မွာ အၿမဲရပ္ေနၿပီး Rhineျမစ္ဘက္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနတတ္တယ္။ အေမကိုလြမ္းဆြတ္တဲ့ ဒယ္ဘီရဲ႕အလြမ္းေတြက ျမစ္ေရေတြနဲ႔အတူ စီးေမ်ာသြားခဲ့တယ္။
(၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္ မိခင္မ်ားေန႔ .... မိခင္မ်ားေန႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းေတြက အေမကို ပိုေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေစေအာင္ ဒယ္ဘီရဲ႕စိတ္ကို ထိုးဆြခဲ့တယ္။ တီဗီလိုင္းတိုင္းမွာ မိခင္မ်ားေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အစီအစဥ္ေတြ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ အစီအစဥ္မွာ အေမအတြက္ သားသမီးေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈကို ေဖာ္ညႊန္းျပသခဲ့တယ္။ (၆)ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္က ေခြၽးတလံုးလံုးနဲ႔ အေမကိုျမက္ရိတ္ကူခဲ့တယ္။ အေမက ေဘးကေနၿပီး သားကို မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ရိုက္ကြက္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါကို ဒယ္ဘီၾကည့္ၿပီး "ကြၽန္ေတာ္လည္း မိဘေတြကို ကူညီခ်င္လိုက္တာ သူတို႔ဘယ္မွာလဲ?" လို႔ စစၥတာကိုေမးခဲ့တယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕အေမးကို စစၥတာျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့သည့္တိုင္ ဒယ္ဘီမိဘရဲ႕သတင္းအစအန ဘာမွမရခဲ့ဘူး။ ဝမ္းနည္းအားငယ္စိတ္နဲ႔ လမ္းမေပၚ ဒယ္ဘီေျပးထြက္ခဲ့မိတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ အေမေတြကအမ်ားႀကီး ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီအတြက္ အေမတစ္ေယာက္ေတာင္ မပါခဲ့ပါဘူး။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဒယ္ဘီ ခ်ံဳးပဲြခ်ငိုခဲ့မိတယ္။
လအတန္ငယ္အၾကာမွာ အသက္(၉)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဒယ္ဘီတစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကခြါၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔မနီးမေဝးက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါက အတန္းခ်ိန္တစ္ခ်ိန္မွာ ဆရာမက သူတို႔ကို ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပခဲ့တယ္။
"ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိခဲ့တယ္။ ဘုရင္ႀကီးက Go (ခ်က္ထိုး)ကစားတာကို အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး ကစားနည္းထီထြင္ခဲ့သူကို ဆုေၾကးေတြခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ထီထြင္ခဲ့သူက သူ႔ကို ဆန္ေစ့အနည္းငယ္ခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ဘုရင္ထံေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီလူက ဆန္ေစ့ေတြကို ခ်က္ပ်ဥ္ပထမအကြက္မွာ တစ္ေစ့တင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဒုတိယအကြက္မွာ ဆန္ႏွစ္ေစ့၊ တတိယအကြက္မွာ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ဆန္ေစ့ေလးေစ့တင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဆတိုးၿပီး ခ်က္ပ်ဥ္တစ္ခုလံုးကို ဆန္အျပည့္တင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆန္အေစ့ေပါင္းစြာရခဲ့တယ္။ အဲဒီဆန္ေစ့ေပါင္းေတြက ကမာၻဆန္ေစ့ေပါင္းရဲ႕ ၁ဝဆျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအဆေပါင္းေတြကို သူခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရတယ္"
ဆရာမေျပာတဲ့ပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီး ဒယ္ဘီရဲ႕မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ကို သူကူညီၿပီး အဲဒီလူကို ေနာက္ထပ္လူ(၁ဝ)ေယာက္ ထပ္ကူညီခိုင္းမယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေမတၱာေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္မိဘပါ အကူအညီခံရမယ္လို႔ ဒယ္ဘီေတြးမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူတစ္ေယာက္ကိုကူညီၿပီးတိုင္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခံရခ်ိန္မွာ ဒယ္ဘီက "တစ္ျခားလူ(၁ဝ)ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားကူညီတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရာေရာက္တယ္"လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။
အကူအညီခံရသူေတြက ဒယ္ဘီရဲ႕စိတ္ရင္းေစတနာကို ခံစားခဲ့ရသလို ဒယ္ဘီရဲ႕ဒီလိုနည္းနဲ႔ ျဖန္႔ေဝလက္ဆင့္ကမ္းတဲ့ေမတၱာေတြက သူတို႔ရင္ကို ရိုက္ခတ္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕နည္းအတိုင္း လူ(၁ဝ)ေယာက္ကိုကူညီၿပီး အကူအညီခံရသူတိုင္းကို ေနာက္ထပ္လူ(၁ဝ)ေယာက္စီ ထပ္ကူညီဖို႔ သူတို႔ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမတၱာစက္ဝိုင္းတစ္ခုက ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ေနရာအႏွံ႔မွာ ျပန္႔ႏွံ႔ခဲ့တယ္။
ဂ်ာမဏီက နာမည္ႀကီး အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ Rickကို ကူညီခဲ့မိမယ္လို႔ ဒယ္ဘီ လံုးဝထင္မထားခဲ့မိဘူး။
Rickက အသက္(၅ဝ)အရြယ္ရွိတဲ့ ဂ်ာမဏီတီဗီလိုင္းက အစီအစဥ္တင္ဆက္သူျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ျပည့္ဝတဲ့ စင္ေပၚအေတြ႔အႀကံဳ၊ ဟာသဥာဏ္ေၾကာင့္ ဂ်ာမန္တို႔ႏွစ္သက္တဲ့ တင္ဆက္သူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူဟာနာမည္ႀကီးသူေတြရဲ႕ အျပင္ပန္းဟန္ေဆာင္မႈ၊ ကြယ္ဝွက္မႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ၿပီး သူ႔အစီအစဥ္မွာ တင္ဆက္ခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ႕သရုပ္အမွန္ကုိ ျမင္ေပါင္းမ်ားခဲ့လို႔ပဲလား! တီဗီလိုင္းေတြရဲ႕ အၿပိဳင္အဆိုင္နဲ႔ စိတ္ဖိအားေၾကာင့္လား! (၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္မွာ Rickတစ္ေယာက္ စိတ္က်ေရာဂါခံစားခဲ့ရၿပီး အလုပ္မွ ခဏရပ္နားခဲ့ရတယ္။ ေအာက္တိုဘာလမွာ Rickဟာ ခြင့္တစ္ႏွစ္ယူၿပီး ကိုယ္လက္လန္းဆန္း ျပန္က်န္းမာလာေအာင္ ခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ Rickတစ္ေယာက္ ဒယ္ဘီေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လွပတဲ့ Rhineျမစ္အလွက သူ႔ကို ညိႇ႔ငင္ဖမ္းစားထားခဲ့တယ္။ တစ္ညေနေစာင္းမွာ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ Rick လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးေရာဂါေဖာက္ၿပီး အိတ္ထဲက ေဆးမထုတ္ႏိုင္ခင္မွာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ သူလဲက်သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚ ငါးမွ်ားေနတဲ့ဒယ္ဘီက မူးလဲသြားတဲ့ Rickကိုျမင္ၿပီး ေဆးရံုကိုဖုန္းဆက္ အခ်ိန္မီကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေရာဂါသက္သာလာတဲ့ Rickက သူ႔ကိုကယ္ခဲ့တဲ့ ဒယ္ဘီလက္ကို ကိုင္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာတယ္။
"လူေလး... မင္းကို ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမွန္း မသိဘူးကြာ။ တကယ္လို႔ မင္းေငြလိုရင္ မင္းကိုငါ ေငြေတြအမ်ားႀကီးေပးႏိုင္တယ္"
Rickအေျပာကို ဒယ္ဘီေခါင္းခါၿပီး "တကယ္လို႔ အကူအညီလိုအပ္တဲ့ လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို အန္ကယ္ကူညီႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်းဇူးဆပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
"မင္းတကယ္ ဘာမွမလိုဘူးလား?" Rick အေမးကို ဒယ္ဘီၿပံဳးၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္ျပန္တယ္။
ထူးဆန္းတဲ့ဒယ္ဘီေၾကာင့္ Rick အံ့ၾသသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကမခြါခင္ ဒယ္ဘီကိုကားနဲ႔ ေက်ာင္းအထိလိုက္ပို႔ၿပီး အဆက္အသြယ္ကို သူခ်န္ခဲ့တယ္။ Rickထြက္ခြါခါနီး ဒယ္ဘီက "လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္" လို႔ ထပ္မွာျပန္တယ္။ Rickတစ္ေယာက္ ဒယ္ဘီကို ေသခ်ာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ စိတ္ရင္းေစတနာေတြက သူ႔ဆီကူးစက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ ဒယ္ဘီကို သူတေလးတစား ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့တယ္။
ဒီကာလအေတာအတြင္းမွာ Rickဟာ သူ႔ဘဝေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ျပန္ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီေၾကာင့္ သူ႔ဘဝပိုလွပခဲ့တယ္။ ေပးခဲ့တဲ့ဂတိအတိုင္း လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို ေစတနာရွိရွိ သူကူညီခဲ့တယ္။ လူေတြကိုကူညီၿပီးတိုင္း သူ႔စိတ္ေတြ လန္းဆန္းတက္ၾကြလာတယ္လို႔ သူခံစားမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူေတြဆီကေန "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းၾကားရခ်ိန္မွာ သူ႔ဘဝ ပိုတန္ဖိုးကိုရွိလာတယ္လို႔ သူခံစားမိခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဝက္ေလာက္က်န္ေသးတဲ့ သူ႔ခြင့္ရက္ေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး သူအလုပ္ျပန္ဝင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက လူေတြကိုကူညီရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ေျပာင္းလဲလာခဲ့တဲ့ Rickကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသခဲ့ၾကတယ္။
လူေတြကိုေပးလိုက္တဲ့ အကူအညီ(၁ဝ)ခုက Rickကို ထူးဆန္းမႈေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ သူရဲ႕စိတ္က်ေရာဂါလည္း တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကင္းလာခဲ့တယ္။ (၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔ညမွာ Rickရဲ႕ အစီအစဥ္ကိုစလႊင့္ခဲ့တယ္။ Rickတစ္ေယာက္ ကင္မရာေရွ႕မွာရပ္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့တာေတြ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။
"အရင္တုန္းက တျခားလူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီးေျပာခဲ့တယ္။ ဒီညမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါမယ္....... "
Rickဟာ မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေကာင္း(၁ဝ)ခုကို နာရီဝက္အတြင္းမွာ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ Rickဟာ ဆို႔နင့္တဲ့အသံနဲ႔ "ဒါေတြဟာ တကယ္ဆိုတာ မယံုတဲ့လူေတြလည္းရွိၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြကို တစ္ဘက္သားအတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ရလာတဲ့အေပ်ာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုးထဲ လွည့္ပတ္စီးဆင္းေစခဲ့တယ္။ လူဆယ္ေယာက္ကို ကူညီတာနဲ႔ သင့္ဘဝက ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြနဲ႔ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲလာႏိုင္ပါတယ္" လို႔ေျပာခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ Rickရဲ႕အစီအစဥ္က ဂ်ာမဏီတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့ၿပီး လူေတြရဲ႕စိတ္ကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လူတခ်ဳိ႕က Rickဆီဖုန္းဆက္ၿပီး လူဆယ္ေယာက္ကိုကူညီၿပီး လုပ္ရပ္ေကာင္းဆယ္ခုကို သူတို႔လုပ္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕က သူ႔အစီအစဥ္မွာ ဒယ္ဘီကိုေခၚခဲ့ဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ စိတ္ေစတနာေကာင္းတဲ့ ဒယ္ဘီကို သူတို႔ေတြ႔ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလမွာ ဒယ္ဘီကို Rickရဲ႕ အစီအစဥ္မွာ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ပရိသတ္ေတြက ဒယ္ဘီကို တအံ့တၾသနဲ႔ "မင္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုအေတြးေတြရွိခဲ့တာလဲ"လို႔ ေမးေတာ့ ဒယ္ဘီက မ်က္ႏွာနီေလးနဲ႔ ႏုတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္ကိုက္ၿပီး သူ႔အေတြးေတြကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္တစ္ဦးမွာ မိခင္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ ဒီေလာက္နက္နဲလိမ့္မယ္လို႔ လူေတြမထင္ခဲ့ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕လူႀကီးပိုင္းအရြယ္ေတြက တစ္ေန႔ကုန္တစ္ေန႔ခမ္း အလုပ္ေတြရႈပ္ၿပီး ကိုယ့္မိခင္ကို ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕အေတြးေတြက လူေတြရဲ႕အႏူးညံ့ဆံုး၊ အေပ်ာ့ေပ်ာင္းဆံုး စိတ္တစ္ေနရာကို ကုိင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ပရိသတ္အမ်ားရဲ႕မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေဝသီခဲ့ရတယ္။
Rickက ပိန္လွီလွတဲ့ ဒယ္ဘီရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ၿပီး "မင္းအေမေတာ့ မင္းကိုအရမ္းခ်စ္မွာပဲ၊ မင္းအေမကို မင္းတစ္ေန႔ေတြ႔မွာပါ" လို႔ အားေပးစကားဆိုခဲ့တယ္။
ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံတစ္ခုလံုးကို "လုပ္ရပ္ေကာင္း(၁ဝ)ခု"ဆိုတဲ့လိႈင္းတစ္ခု ရိုက္ခတ္သြားခဲ့တယ္။ အရင္က ခက္ထန္တဲ့လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာင္ ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးေတြ ေတြ႔ျမင္ၾကၿပီျဖစ္တယ္။ လူေတြက သူတို႔ကူညီခ့ဲတဲ့လူေတြမွာ ဒယ္ဘီမိခင္ပါဝင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕ရုပ္ပံုနဲ႔အသံကို ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းတိုင္းမွာေတြ႔ျမင္ရတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ပံုျပင္ကို လူတိုင္းေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။ တီဗီလိုင္းေတြကလည္း ဒယ္ဘီမိခင္ရွာပံုေတာ္မွာ ကူညီခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီမိခင္က လူထင္ထြက္မျပခဲ့ပါဘူး။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းတဲ့ ဒယ္ဘီအေပၚ အေၾကာင္းမလွတဲ့ ကံတရားတစ္ခုက်ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီေနတဲ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားအမ်ားဟာ ဆင္းရဲတဲ့မိသားစု၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ႀကီးျပင္းလာသူေတြျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒုစရိုက္အဖဲြ႔ေတြထဲ ပါဝင္ခဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။ ဒယ္ဘီကိုလူသိမ်ားလာၿပီးေနာက္ ဒယ္ဘီမွာ ေငြေၾကးေတြရွိလာႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ၿပီး ဒယ္ဘီကို သူတို႔ရဲ႕ပစ္မွတ္အျဖစ္ထားခဲ့တယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၆)ရက္ေန႔ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အျပန္လမ္းမွာ ဒယ္ဘီကို ေက်ာင္းသားဆိုးတခ်ဳိ႕ ဝိုင္းလုယွက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒယ္ဘီကိုယ္ေပၚမွာ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ေငြကိုမေတြ႔ေတာ့ ေဒါသႀကီးတဲ့ လူငယ္ေတြက ဒယ္ဘီကို ဓားနဲ႔ထိုးခဲ့ၾကတယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕ဗိုက္နဲ႔ ႏွလံုးအိမ္မွာ ဓားထိုးတြင္းခံရၿပီး အႀကီးအက်ယ္ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္။ ေသြးအိုင္ထဲမွာ ၂နာရီေက်ာ္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရတဲ့ ဒယ္ဘီကို ကင္းလွည့္ယာဥ္ေတြ႔မွ ေဆးရံုကိုပို႔ခဲ့ရတယ္။ ေမ့ေျမာေနတဲ့ ဒယ္ဘီဆီကေန "ေမေမ... ေမေမ..."ဆိုတဲ့ ညည္းသံကို လူေတြၾကားခဲ့ရတယ္။
တီဗီလိုင္းေတြက ဒယ္ဘီရဲ႕အေျခအေနကို ၂၄နာရီလံုး ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီကို ဂရုစိုက္စိုးရိမ္ၾကသူေတြက ဒယ္ဘီက်န္းမာဖို႔ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး အလက္ဆႏၵားရင္ျပင္မွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး အသဲပံုျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ပါးစပ္မွာလည္း "ေမေမ... ေမေမ..." လို႔ ရြတ္ေအာ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ရြတ္ေအာ္သံကိုၾကားတဲ့ လူေတြက မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ဒီ"အသဲပံု" ထဲပါဝင္လာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူေတြတေျဖးေျဖး မ်ားျပားလာခဲ့ၿပီး အသဲပံုလည္း တေျဖးေျဖးႀကီးမားလာခဲ့တယ္။
လူေတြကို ပိုထိခိုက္ဝမ္းနည္းေစခဲ့တာက ဒယ္ဘီဓားထိုးခံရၿပီး နာရီပိုင္းေနာက္မွာ အမ်ဳိးသမီးရာေပါင္းမ်ားစြာက တီဗီလိုင္းဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သူတို႔ဟာ ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္းေျပာခဲ့တယ္။ Rita က Munichတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ရီတာက ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္နဲ႔ "ဒယ္ဘီဆိုတဲ့ လူလိမၼာေလးရဲ႕ မိခင္လုပ္ရမွာ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္"လို႔ဆိုတယ္။
အသက္(၃၅)ႏွစ္ရွိတဲ့ Talinaက ဖုန္းအႀကိမ္ႀကိမ္ဆက္ၿပီး "ကြၽန္မက မိခင္မဲ့ကေလးတစ္ဦးပါ။ အေမရဲ႕ေမတၱာကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကြၽန္မေတာင့္တခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒယ္ဘီရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္မနားလည္ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ဆိုခဲ့တယ္။
Koblenzၿမိဳ႕က Judyဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ သူ႔သားေလးေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရၿပီး သားေလးကိုရွာေဖြေနဆဲသူက "ကြၽန္မသားေလးသာ ဒယ္ဘီလိုမ်ဳိး အေမကိုလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရင္ ကြၽန္မအရမ္းေပ်ာ္မိမွာပဲ၊ ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္ျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒယ္ဘီကို မိခင္ေမတၱာအစစ္အမွန္နဲ႔ ကြၽန္မတစ္သက္လံုးခ်စ္ပါ့မယ္" လို႔ဆိုတယ္။
ေထာင္ေသာင္းမကတဲ့ ဖုန္းေတြမွာ မိခင္အမ်ားက သူတို႔ရဲ႕စစ္မွန္တဲ့အတြင္းစိတ္နဲ႔ "ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္"လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီမွာ မိခင္တစ္ဦးပဲရွိႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကိုပဲေရြးၿပီး ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ ဒယ္ဘီကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေစခဲ့တယ္။ အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူအမ်ားစိစစ္ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ဒယ္ဘီနဲ႔တစ္ၿမိဳ႕ထဲေနတဲ့ Judyကို ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၇)ရက္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာ ေမ့ေျမာေနရာက ဒယ္ဘီႏိုးလာခဲ့တယ္။ မ်က္လံုးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ Lily ပန္းတစ္စည္းကိုင္ထားတဲ့ Judyကို ကုတင္ေဘးမွာ ရပ္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ Judyက ဒယ္ဘီရဲ႕လက္ကိုကိုင္ၿပီး "ဒယ္ဘီ... ေမေမ.. ေမေမဒီမွာပါ" လို႔ဆိုတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ကို ေတြ႔သလိုမ်ဳိး ဒယ္ဘီမ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္လာခဲ့တယ္။ အံ့ၾသသြားတဲ့ပံုစံနဲ႔ "တကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေမလားဟင္!" လို႔ေမးတယ္။
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ Judyေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့လူေတြကလည္း ဒယ္ဘီကို ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အၿပံဳးနဲ႔ေခါင္းညိတ္ျပၾကတယ္။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းက ဒယ္ဘီပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာခဲ့တယ္။
"ေမေမ... သားရွာေနတာၾကာလွၿပီေမေမ.. သားကို ထပ္ခဲြမသြားပါနဲ႔ေနာ္ ေမေမ.. ထပ္ခဲြမသြားပါနဲ႔ေတာ့"
"စိတ္ခ်ပါသားရယ္.. သားကို ေမေမ ဘယ္ေတာ့မွ ခဲြမသြားေတာ့ပါဘူး"
Judy ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ရႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႔ေျပာတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ျဖဴေရာ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးေတြ ဖူးပြင့္သြားခဲ့တယ္။ စကားေတြအမ်ားႀကီး သူထပ္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူမွာေျပာဖို႔ အင္အားမရွိခဲ့ဘူး။
အဲဒီေန႔က ဒယ္ဘီရဲ႕ လူ႔ဘဝေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္တယ္။ Judyရဲ႕လက္ကို လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ဖို႔ သူမ်က္လံုးေတြ တစ္ခ်က္မွမမွိတ္ခဲ့ဘူး။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ မေျခာက္ခမ္းခဲ့ဘူး။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၈ရက္ေန႔ မနက္၂နာရီမွာ ဒယ္ဘီတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး လူ႔ဘဝထဲကေန ထာဝရထြက္ခြါသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Judy လက္ကို သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပါပဲ.....
မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
Friday, March 5, 2010
ေမေမ... သားရွာေနတာၾကာလွၿပီ!
(၁၉၉၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ Koblenzၿမိဳ႕ေလးက ေရခဲေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းထားဆဲျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းက Rhineျမစ္ေဘးမွာ တည္ရွိတာေၾကာင့္ ျမင့္မားတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ကို အေဝးကေန ထီးထီးလွမ္းျမင္ေနရတယ္။
အဲဒီေန႔မနက္က အသက္(၅ဝ)ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ စစၥတာထရီယာတစ္ေယာက္ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔စီစဥ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတံခါးဝအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ကေလးငိုသံကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။ အသံၾကားရာဖက္ကို သူလွည့္ၾကည့္ေတာ့ တံခါးဝနဲ႔မလွမ္းမကမ္း ၿခံဳပုတ္တစ္ခုမွာ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ စစၥတာက ကေလးကို ေက်ာင္းထဲေခၚယူေမြးစားၿပီး Derbyလို႔ အမည္ေပးခဲ့တယ္။
(၇)ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ Derbyတစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကေန က်န္းက်န္းမာမာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ Derbyဟာ စိတ္သေဘာထားေကာင္းေပမယ့္ စိတ္က် ႏြမ္းလ်တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။
ေနသာတဲ့ေန႔ေတြမွာ စစၥတာေတြက ကေလးေတြေခၚၿပီး ေတာအုပ္အလြန္ ျမစ္ေဘးကျမက္ခင္းျပင္ဆီ သြားေရာက္ ေဆာ့ကစားတတ္ၾကတယ္။ ေတာအုပ္မနီးမေဝးမွာရွိတဲ့ ရြာလူေတြက မိဘမဲ့ကေလးေတြကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး သူတို႔ကေလးကို "အဲဒီကေလးေတြက မိဘအစြန္႔ပစ္ခံထားရတဲ့ ကေလးေတြ... နင္တို႔လည္း မလိမၼာရင္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကို ပို႔ပစ္မယ္" လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။
အဲဒီလိုစကားၾကားတိုင္း Derby အရမ္းဝမ္းနည္းမိတယ္။ စိတ္ထိခိုက္လြန္းၿပီး စစၥတာကို "စစၥတာ... ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို မလိုခ်င္တာလဲ? ကြၽန္ေတာ္ကို သူတို႔မခ်စ္လို႔လား?"လို႔ ေမးတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕အသံထဲမွာ သူ႔အသက္နဲ႔မလိုက္တဲ့ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြပါေနခဲ့တယ္။ သူ႔အေမးကို စစၥတာက တအံ့တၾသနဲ႔ "ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေတြးရသလဲ?"လို႔ဆိုတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က မိဘေတြစြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ကေလးေတြလို႔ လူေတြေျပာၾကတယ္" ဝမ္းနည္းေၾကကဲြတဲ့အသံနဲ႔ ဒယ္ဘီဆိုတယ္။
"သားရဲ႕ေမေမကို စစၥတာမေတြ႔ဖူးေပမယ့္ သားကို သူခ်စ္တယ္ဆိုတာ စစၥတာယံုတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္သားသမီးကို မခ်စ္တဲ့မိခင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ သားေမေမ သားကိုစြန္႔ပစ္ခဲ့ရတာက သူ႔မွာအခက္အခဲရွိလို႔၊ အကူအညီမဲ့ခဲ့လို႔ျဖစ္မယ္"
စစၥတာရဲ႕ႏွစ္သိမ့္စကားကို ဒယ္ဘီဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီကစ ဒယ္ဘီ ပုိႀကီးျပင္းခဲ့တယ္လို ထင္ရတယ္။ သူဟာ ျပတင္းေပါက္မွာ အၿမဲရပ္ေနၿပီး Rhineျမစ္ဘက္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနတတ္တယ္။ အေမကိုလြမ္းဆြတ္တဲ့ ဒယ္ဘီရဲ႕အလြမ္းေတြက ျမစ္ေရေတြနဲ႔အတူ စီးေမ်ာသြားခဲ့တယ္။
(၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္ မိခင္မ်ားေန႔ .... မိခင္မ်ားေန႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းေတြက အေမကို ပိုေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေစေအာင္ ဒယ္ဘီရဲ႕စိတ္ကို ထိုးဆြခဲ့တယ္။ တီဗီလိုင္းတိုင္းမွာ မိခင္မ်ားေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အစီအစဥ္ေတြ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ အစီအစဥ္မွာ အေမအတြက္ သားသမီးေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈကို ေဖာ္ညႊန္းျပသခဲ့တယ္။ (၆)ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္က ေခြၽးတလံုးလံုးနဲ႔ အေမကိုျမက္ရိတ္ကူခဲ့တယ္။ အေမက ေဘးကေနၿပီး သားကို မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ရိုက္ကြက္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါကို ဒယ္ဘီၾကည့္ၿပီး "ကြၽန္ေတာ္လည္း မိဘေတြကို ကူညီခ်င္လိုက္တာ သူတို႔ဘယ္မွာလဲ?" လို႔ စစၥတာကိုေမးခဲ့တယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕အေမးကို စစၥတာျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့သည့္တိုင္ ဒယ္ဘီမိဘရဲ႕သတင္းအစအန ဘာမွမရခဲ့ဘူး။ ဝမ္းနည္းအားငယ္စိတ္နဲ႔ လမ္းမေပၚ ဒယ္ဘီေျပးထြက္ခဲ့မိတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ အေမေတြကအမ်ားႀကီး ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီအတြက္ အေမတစ္ေယာက္ေတာင္ မပါခဲ့ပါဘူး။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဒယ္ဘီ ခ်ံဳးပဲြခ်ငိုခဲ့မိတယ္။
လအတန္ငယ္အၾကာမွာ အသက္(၉)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဒယ္ဘီတစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကခြါၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔မနီးမေဝးက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါက အတန္းခ်ိန္တစ္ခ်ိန္မွာ ဆရာမက သူတို႔ကို ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပခဲ့တယ္။
"ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိခဲ့တယ္။ ဘုရင္ႀကီးက Go (ခ်က္ထိုး)ကစားတာကို အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး ကစားနည္းထီထြင္ခဲ့သူကို ဆုေၾကးေတြခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ထီထြင္ခဲ့သူက သူ႔ကို ဆန္ေစ့အနည္းငယ္ခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ဘုရင္ထံေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီလူက ဆန္ေစ့ေတြကို ခ်က္ပ်ဥ္ပထမအကြက္မွာ တစ္ေစ့တင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဒုတိယအကြက္မွာ ဆန္ႏွစ္ေစ့၊ တတိယအကြက္မွာ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ဆန္ေစ့ေလးေစ့တင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဆတိုးၿပီး ခ်က္ပ်ဥ္တစ္ခုလံုးကို ဆန္အျပည့္တင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆန္အေစ့ေပါင္းစြာရခဲ့တယ္။ အဲဒီဆန္ေစ့ေပါင္းေတြက ကမာၻဆန္ေစ့ေပါင္းရဲ႕ ၁ဝဆျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအဆေပါင္းေတြကို သူခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရတယ္"
ဆရာမေျပာတဲ့ပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီး ဒယ္ဘီရဲ႕မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ကို သူကူညီၿပီး အဲဒီလူကို ေနာက္ထပ္လူ(၁ဝ)ေယာက္ ထပ္ကူညီခိုင္းမယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေမတၱာေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္မိဘပါ အကူအညီခံရမယ္လို႔ ဒယ္ဘီေတြးမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူတစ္ေယာက္ကိုကူညီၿပီးတိုင္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခံရခ်ိန္မွာ ဒယ္ဘီက "တစ္ျခားလူ(၁ဝ)ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားကူညီတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရာေရာက္တယ္"လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။
အကူအညီခံရသူေတြက ဒယ္ဘီရဲ႕စိတ္ရင္းေစတနာကို ခံစားခဲ့ရသလို ဒယ္ဘီရဲ႕ဒီလိုနည္းနဲ႔ ျဖန္႔ေဝလက္ဆင့္ကမ္းတဲ့ေမတၱာေတြက သူတို႔ရင္ကို ရိုက္ခတ္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕နည္းအတိုင္း လူ(၁ဝ)ေယာက္ကိုကူညီၿပီး အကူအညီခံရသူတိုင္းကို ေနာက္ထပ္လူ(၁ဝ)ေယာက္စီ ထပ္ကူညီဖို႔ သူတို႔ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမတၱာစက္ဝိုင္းတစ္ခုက ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ေနရာအႏွံ႔မွာ ျပန္႔ႏွံ႔ခဲ့တယ္။
ဂ်ာမဏီက နာမည္ႀကီး အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ Rickကို ကူညီခဲ့မိမယ္လို႔ ဒယ္ဘီ လံုးဝထင္မထားခဲ့မိဘူး။
Rickက အသက္(၅ဝ)အရြယ္ရွိတဲ့ ဂ်ာမဏီတီဗီလိုင္းက အစီအစဥ္တင္ဆက္သူျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ျပည့္ဝတဲ့ စင္ေပၚအေတြ႔အႀကံဳ၊ ဟာသဥာဏ္ေၾကာင့္ ဂ်ာမန္တို႔ႏွစ္သက္တဲ့ တင္ဆက္သူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူဟာနာမည္ႀကီးသူေတြရဲ႕ အျပင္ပန္းဟန္ေဆာင္မႈ၊ ကြယ္ဝွက္မႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ၿပီး သူ႔အစီအစဥ္မွာ တင္ဆက္ခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ႕သရုပ္အမွန္ကုိ ျမင္ေပါင္းမ်ားခဲ့လို႔ပဲလား! တီဗီလိုင္းေတြရဲ႕ အၿပိဳင္အဆိုင္နဲ႔ စိတ္ဖိအားေၾကာင့္လား! (၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္မွာ Rickတစ္ေယာက္ စိတ္က်ေရာဂါခံစားခဲ့ရၿပီး အလုပ္မွ ခဏရပ္နားခဲ့ရတယ္။ ေအာက္တိုဘာလမွာ Rickဟာ ခြင့္တစ္ႏွစ္ယူၿပီး ကိုယ္လက္လန္းဆန္း ျပန္က်န္းမာလာေအာင္ ခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ Rickတစ္ေယာက္ ဒယ္ဘီေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လွပတဲ့ Rhineျမစ္အလွက သူ႔ကို ညိႇ႔ငင္ဖမ္းစားထားခဲ့တယ္။ တစ္ညေနေစာင္းမွာ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ Rick လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးေရာဂါေဖာက္ၿပီး အိတ္ထဲက ေဆးမထုတ္ႏိုင္ခင္မွာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ သူလဲက်သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚ ငါးမွ်ားေနတဲ့ဒယ္ဘီက မူးလဲသြားတဲ့ Rickကိုျမင္ၿပီး ေဆးရံုကိုဖုန္းဆက္ အခ်ိန္မီကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေရာဂါသက္သာလာတဲ့ Rickက သူ႔ကိုကယ္ခဲ့တဲ့ ဒယ္ဘီလက္ကို ကိုင္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာတယ္။
"လူေလး... မင္းကို ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမွန္း မသိဘူးကြာ။ တကယ္လို႔ မင္းေငြလိုရင္ မင္းကိုငါ ေငြေတြအမ်ားႀကီးေပးႏိုင္တယ္"
Rickအေျပာကို ဒယ္ဘီေခါင္းခါၿပီး "တကယ္လို႔ အကူအညီလိုအပ္တဲ့ လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို အန္ကယ္ကူညီႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်းဇူးဆပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
"မင္းတကယ္ ဘာမွမလိုဘူးလား?" Rick အေမးကို ဒယ္ဘီၿပံဳးၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္ျပန္တယ္။
ထူးဆန္းတဲ့ဒယ္ဘီေၾကာင့္ Rick အံ့ၾသသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကမခြါခင္ ဒယ္ဘီကိုကားနဲ႔ ေက်ာင္းအထိလိုက္ပို႔ၿပီး အဆက္အသြယ္ကို သူခ်န္ခဲ့တယ္။ Rickထြက္ခြါခါနီး ဒယ္ဘီက "လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္" လို႔ ထပ္မွာျပန္တယ္။ Rickတစ္ေယာက္ ဒယ္ဘီကို ေသခ်ာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ စိတ္ရင္းေစတနာေတြက သူ႔ဆီကူးစက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ ဒယ္ဘီကို သူတေလးတစား ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့တယ္။
ဒီကာလအေတာအတြင္းမွာ Rickဟာ သူ႔ဘဝေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ျပန္ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီေၾကာင့္ သူ႔ဘဝပိုလွပခဲ့တယ္။ ေပးခဲ့တဲ့ဂတိအတိုင္း လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို ေစတနာရွိရွိ သူကူညီခဲ့တယ္။ လူေတြကိုကူညီၿပီးတိုင္း သူ႔စိတ္ေတြ လန္းဆန္းတက္ၾကြလာတယ္လို႔ သူခံစားမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူေတြဆီကေန "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းၾကားရခ်ိန္မွာ သူ႔ဘဝ ပိုတန္ဖိုးကိုရွိလာတယ္လို႔ သူခံစားမိခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဝက္ေလာက္က်န္ေသးတဲ့ သူ႔ခြင့္ရက္ေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး သူအလုပ္ျပန္ဝင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက လူေတြကိုကူညီရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ေျပာင္းလဲလာခဲ့တဲ့ Rickကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသခဲ့ၾကတယ္။
လူေတြကိုေပးလိုက္တဲ့ အကူအညီ(၁ဝ)ခုက Rickကို ထူးဆန္းမႈေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ သူရဲ႕စိတ္က်ေရာဂါလည္း တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကင္းလာခဲ့တယ္။ (၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔ညမွာ Rickရဲ႕ အစီအစဥ္ကိုစလႊင့္ခဲ့တယ္။ Rickတစ္ေယာက္ ကင္မရာေရွ႕မွာရပ္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့တာေတြ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။
"အရင္တုန္းက တျခားလူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီးေျပာခဲ့တယ္။ ဒီညမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါမယ္....... "
Rickဟာ မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေကာင္း(၁ဝ)ခုကို နာရီဝက္အတြင္းမွာ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ Rickဟာ ဆို႔နင့္တဲ့အသံနဲ႔ "ဒါေတြဟာ တကယ္ဆိုတာ မယံုတဲ့လူေတြလည္းရွိၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြကို တစ္ဘက္သားအတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ရလာတဲ့အေပ်ာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုးထဲ လွည့္ပတ္စီးဆင္းေစခဲ့တယ္။ လူဆယ္ေယာက္ကို ကူညီတာနဲ႔ သင့္ဘဝက ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြနဲ႔ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲလာႏိုင္ပါတယ္" လို႔ေျပာခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ Rickရဲ႕အစီအစဥ္က ဂ်ာမဏီတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့ၿပီး လူေတြရဲ႕စိတ္ကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လူတခ်ဳိ႕က Rickဆီဖုန္းဆက္ၿပီး လူဆယ္ေယာက္ကိုကူညီၿပီး လုပ္ရပ္ေကာင္းဆယ္ခုကို သူတို႔လုပ္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕က သူ႔အစီအစဥ္မွာ ဒယ္ဘီကိုေခၚခဲ့ဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ စိတ္ေစတနာေကာင္းတဲ့ ဒယ္ဘီကို သူတို႔ေတြ႔ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလမွာ ဒယ္ဘီကို Rickရဲ႕ အစီအစဥ္မွာ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ပရိသတ္ေတြက ဒယ္ဘီကို တအံ့တၾသနဲ႔ "မင္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုအေတြးေတြရွိခဲ့တာလဲ"လို႔ ေမးေတာ့ ဒယ္ဘီက မ်က္ႏွာနီေလးနဲ႔ ႏုတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္ကိုက္ၿပီး သူ႔အေတြးေတြကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္တစ္ဦးမွာ မိခင္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ ဒီေလာက္နက္နဲလိမ့္မယ္လို႔ လူေတြမထင္ခဲ့ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕လူႀကီးပိုင္းအရြယ္ေတြက တစ္ေန႔ကုန္တစ္ေန႔ခမ္း အလုပ္ေတြရႈပ္ၿပီး ကိုယ့္မိခင္ကို ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕အေတြးေတြက လူေတြရဲ႕အႏူးညံ့ဆံုး၊ အေပ်ာ့ေပ်ာင္းဆံုး စိတ္တစ္ေနရာကို ကုိင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ပရိသတ္အမ်ားရဲ႕မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေဝသီခဲ့ရတယ္။
Rickက ပိန္လွီလွတဲ့ ဒယ္ဘီရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ၿပီး "မင္းအေမေတာ့ မင္းကိုအရမ္းခ်စ္မွာပဲ၊ မင္းအေမကို မင္းတစ္ေန႔ေတြ႔မွာပါ" လို႔ အားေပးစကားဆိုခဲ့တယ္။
ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံတစ္ခုလံုးကို "လုပ္ရပ္ေကာင္း(၁ဝ)ခု"ဆိုတဲ့လိႈင္းတစ္ခု ရိုက္ခတ္သြားခဲ့တယ္။ အရင္က ခက္ထန္တဲ့လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာင္ ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးေတြ ေတြ႔ျမင္ၾကၿပီျဖစ္တယ္။ လူေတြက သူတို႔ကူညီခ့ဲတဲ့လူေတြမွာ ဒယ္ဘီမိခင္ပါဝင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕ရုပ္ပံုနဲ႔အသံကို ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းတိုင္းမွာေတြ႔ျမင္ရတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ပံုျပင္ကို လူတိုင္းေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။ တီဗီလိုင္းေတြကလည္း ဒယ္ဘီမိခင္ရွာပံုေတာ္မွာ ကူညီခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီမိခင္က လူထင္ထြက္မျပခဲ့ပါဘူး။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းတဲ့ ဒယ္ဘီအေပၚ အေၾကာင္းမလွတဲ့ ကံတရားတစ္ခုက်ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီေနတဲ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားအမ်ားဟာ ဆင္းရဲတဲ့မိသားစု၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ႀကီးျပင္းလာသူေတြျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒုစရိုက္အဖဲြ႔ေတြထဲ ပါဝင္ခဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။ ဒယ္ဘီကိုလူသိမ်ားလာၿပီးေနာက္ ဒယ္ဘီမွာ ေငြေၾကးေတြရွိလာႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ၿပီး ဒယ္ဘီကို သူတို႔ရဲ႕ပစ္မွတ္အျဖစ္ထားခဲ့တယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၆)ရက္ေန႔ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အျပန္လမ္းမွာ ဒယ္ဘီကို ေက်ာင္းသားဆိုးတခ်ဳိ႕ ဝိုင္းလုယွက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒယ္ဘီကိုယ္ေပၚမွာ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ေငြကိုမေတြ႔ေတာ့ ေဒါသႀကီးတဲ့ လူငယ္ေတြက ဒယ္ဘီကို ဓားနဲ႔ထိုးခဲ့ၾကတယ္။
ဒယ္ဘီရဲ႕ဗိုက္နဲ႔ ႏွလံုးအိမ္မွာ ဓားထိုးတြင္းခံရၿပီး အႀကီးအက်ယ္ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္။ ေသြးအိုင္ထဲမွာ ၂နာရီေက်ာ္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရတဲ့ ဒယ္ဘီကို ကင္းလွည့္ယာဥ္ေတြ႔မွ ေဆးရံုကိုပို႔ခဲ့ရတယ္။ ေမ့ေျမာေနတဲ့ ဒယ္ဘီဆီကေန "ေမေမ... ေမေမ..."ဆိုတဲ့ ညည္းသံကို လူေတြၾကားခဲ့ရတယ္။
တီဗီလိုင္းေတြက ဒယ္ဘီရဲ႕အေျခအေနကို ၂၄နာရီလံုး ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီကို ဂရုစိုက္စိုးရိမ္ၾကသူေတြက ဒယ္ဘီက်န္းမာဖို႔ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး အလက္ဆႏၵားရင္ျပင္မွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး အသဲပံုျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ပါးစပ္မွာလည္း "ေမေမ... ေမေမ..." လို႔ ရြတ္ေအာ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ရြတ္ေအာ္သံကိုၾကားတဲ့ လူေတြက မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ဒီ"အသဲပံု" ထဲပါဝင္လာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူေတြတေျဖးေျဖး မ်ားျပားလာခဲ့ၿပီး အသဲပံုလည္း တေျဖးေျဖးႀကီးမားလာခဲ့တယ္။
လူေတြကို ပိုထိခိုက္ဝမ္းနည္းေစခဲ့တာက ဒယ္ဘီဓားထိုးခံရၿပီး နာရီပိုင္းေနာက္မွာ အမ်ဳိးသမီးရာေပါင္းမ်ားစြာက တီဗီလိုင္းဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သူတို႔ဟာ ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္းေျပာခဲ့တယ္။ Rita က Munichတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ရီတာက ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္နဲ႔ "ဒယ္ဘီဆိုတဲ့ လူလိမၼာေလးရဲ႕ မိခင္လုပ္ရမွာ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္"လို႔ဆိုတယ္။
အသက္(၃၅)ႏွစ္ရွိတဲ့ Talinaက ဖုန္းအႀကိမ္ႀကိမ္ဆက္ၿပီး "ကြၽန္မက မိခင္မဲ့ကေလးတစ္ဦးပါ။ အေမရဲ႕ေမတၱာကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကြၽန္မေတာင့္တခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒယ္ဘီရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္မနားလည္ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ဆိုခဲ့တယ္။
Koblenzၿမိဳ႕က Judyဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ သူ႔သားေလးေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရၿပီး သားေလးကိုရွာေဖြေနဆဲသူက "ကြၽန္မသားေလးသာ ဒယ္ဘီလိုမ်ဳိး အေမကိုလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရင္ ကြၽန္မအရမ္းေပ်ာ္မိမွာပဲ၊ ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္ျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒယ္ဘီကို မိခင္ေမတၱာအစစ္အမွန္နဲ႔ ကြၽန္မတစ္သက္လံုးခ်စ္ပါ့မယ္" လို႔ဆိုတယ္။
ေထာင္ေသာင္းမကတဲ့ ဖုန္းေတြမွာ မိခင္အမ်ားက သူတို႔ရဲ႕စစ္မွန္တဲ့အတြင္းစိတ္နဲ႔ "ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္"လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီမွာ မိခင္တစ္ဦးပဲရွိႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကိုပဲေရြးၿပီး ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ ဒယ္ဘီကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေစခဲ့တယ္။ အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူအမ်ားစိစစ္ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ဒယ္ဘီနဲ႔တစ္ၿမိဳ႕ထဲေနတဲ့ Judyကို ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၇)ရက္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာ ေမ့ေျမာေနရာက ဒယ္ဘီႏိုးလာခဲ့တယ္။ မ်က္လံုးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ Lily ပန္းတစ္စည္းကိုင္ထားတဲ့ Judyကို ကုတင္ေဘးမွာ ရပ္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ Judyက ဒယ္ဘီရဲ႕လက္ကိုကိုင္ၿပီး "ဒယ္ဘီ... ေမေမ.. ေမေမဒီမွာပါ" လို႔ဆိုတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ကို ေတြ႔သလိုမ်ဳိး ဒယ္ဘီမ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္လာခဲ့တယ္။ အံ့ၾသသြားတဲ့ပံုစံနဲ႔ "တကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေမလားဟင္!" လို႔ေမးတယ္။
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ Judyေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့လူေတြကလည္း ဒယ္ဘီကို ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အၿပံဳးနဲ႔ေခါင္းညိတ္ျပၾကတယ္။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းက ဒယ္ဘီပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာခဲ့တယ္။
"ေမေမ... သားရွာေနတာၾကာလွၿပီေမေမ.. သားကို ထပ္ခဲြမသြားပါနဲ႔ေနာ္ ေမေမ.. ထပ္ခဲြမသြားပါနဲ႔ေတာ့"
"စိတ္ခ်ပါသားရယ္.. သားကို ေမေမ ဘယ္ေတာ့မွ ခဲြမသြားေတာ့ပါဘူး"
Judy ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ရႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႔ေျပာတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ျဖဴေရာ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးေတြ ဖူးပြင့္သြားခဲ့တယ္။ စကားေတြအမ်ားႀကီး သူထပ္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူမွာေျပာဖို႔ အင္အားမရွိခဲ့ဘူး။
အဲဒီေန႔က ဒယ္ဘီရဲ႕ လူ႔ဘဝေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္တယ္။ Judyရဲ႕လက္ကို လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ဖို႔ သူမ်က္လံုးေတြ တစ္ခ်က္မွမမွိတ္ခဲ့ဘူး။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ မေျခာက္ခမ္းခဲ့ဘူး။
(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၈ရက္ေန႔ မနက္၂နာရီမွာ ဒယ္ဘီတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး လူ႔ဘဝထဲကေန ထာဝရထြက္ခြါသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Judy လက္ကို သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပါပဲ.....
မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
Sunday, September 05, 2010
သမိုင္းေကြးသူမ်ား
ေရရွည္ စစ္တဲ့
ဓါးထုတ္ လွံထုတ္
ေတြ ့သမ်ွ ရန္သူ
အကုန္ခုတ္ရမယ္ဆိုဘဲ
အမိန္ ့ေတြက
အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာက လာတယ္
အရပ္ ရွစ္မ်က္ႏွာက လာတယ္
ေကာငး္ကင္ ေပၚက လာတယ္
ေျမႀကီးထဲက လာတယ္ ……..
ဟိတ္ေတြ ဟန္ေတြဆီက လာတယ္…..။
မလာတာဆိုလို ့
အမိန္ ့ေပးတဲ့ သူေတြပဲ ရွိတယ္ …..။
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမယ္
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမယ္
အသံျပာ အားကုန္
ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား အေနေခ်ာင္လိုသူမ်ားကေတာ့
နဲနဲေလးမွမျဖဳန္
ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ျပီးဆံုသြားမွာကိုေတာင္
ရင္တုန္ေနၾကတယ္ ……။
ရန္ ….. ငါ စည္းမျပတ္ေတာ့
သံ ဃာ အသတ္ခံရတာ
ေက်ာင္းသား လူငယ္ အသတ္ခံရတာ
ျပည္သူလူထုႀကီး အသတ္ခံရတာ
ပံုျပင္လည္းမဟုတ္ ရာဇ၀င္ထဲက အမိႈက္ထုပ္လည္းမဟုတ္တဲ့
သမိုင္းစစ္စစ္ရဲ ့ မွတ္တိုင္မ်ား
ေခတ္ႀကီးက သက္ေသျပခဲ့ၿပီးသား မဟုတ္လား …။
အခုမ်ားေတာ့
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမွာလဲ မသိေတာ့ဘူး
ဒို ့ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့ေနၾကျပီဆိုတာလည္း မသိေတာ့
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အျမစ္ျပတ္ရမယ္ဆိုတာလည္း မသိေတာ့ဘူး
မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ
တိုင္းျပည္အေရး မိုးထဲေလထဲဲဲဲဲဲမွာ
ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းေနၾကသည့္ကိစၥမ်ား
ရပ္တန္းက မရပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား
အဆံုးသတ္မွာ သမိုင္းတရားခံအျဖစ္
ဒီမိုး ဒီေရ ဒီေလ ဒီလူေတြနဲ ့
ေရႊျပည္ေတာ္ ေမ်ွာ္တိုင္းေ၀းေပါ့ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀
ဓါးထုတ္ လွံထုတ္
ေတြ ့သမ်ွ ရန္သူ
အကုန္ခုတ္ရမယ္ဆိုဘဲ
အမိန္ ့ေတြက
အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာက လာတယ္
အရပ္ ရွစ္မ်က္ႏွာက လာတယ္
ေကာငး္ကင္ ေပၚက လာတယ္
ေျမႀကီးထဲက လာတယ္ ……..
ဟိတ္ေတြ ဟန္ေတြဆီက လာတယ္…..။
မလာတာဆိုလို ့
အမိန္ ့ေပးတဲ့ သူေတြပဲ ရွိတယ္ …..။
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမယ္
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမယ္
အသံျပာ အားကုန္
ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား အေနေခ်ာင္လိုသူမ်ားကေတာ့
နဲနဲေလးမွမျဖဳန္
ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ျပီးဆံုသြားမွာကိုေတာင္
ရင္တုန္ေနၾကတယ္ ……။
ရန္ ….. ငါ စည္းမျပတ္ေတာ့
သံ ဃာ အသတ္ခံရတာ
ေက်ာင္းသား လူငယ္ အသတ္ခံရတာ
ျပည္သူလူထုႀကီး အသတ္ခံရတာ
ပံုျပင္လည္းမဟုတ္ ရာဇ၀င္ထဲက အမိႈက္ထုပ္လည္းမဟုတ္တဲ့
သမိုင္းစစ္စစ္ရဲ ့ မွတ္တိုင္မ်ား
ေခတ္ႀကီးက သက္ေသျပခဲ့ၿပီးသား မဟုတ္လား …။
အခုမ်ားေတာ့
ရန္ ….. ငါ စည္းျပတ္ရမွာလဲ မသိေတာ့ဘူး
ဒို ့ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့ေနၾကျပီဆိုတာလည္း မသိေတာ့
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အျမစ္ျပတ္ရမယ္ဆိုတာလည္း မသိေတာ့ဘူး
မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ
တိုင္းျပည္အေရး မိုးထဲေလထဲဲဲဲဲဲမွာ
ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းေနၾကသည့္ကိစၥမ်ား
ရပ္တန္းက မရပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား
အဆံုးသတ္မွာ သမိုင္းတရားခံအျဖစ္
ဒီမိုး ဒီေရ ဒီေလ ဒီလူေတြနဲ ့
ေရႊျပည္ေတာ္ ေမ်ွာ္တိုင္းေ၀းေပါ့ …..။
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀
Subscribe to:
Posts (Atom)