မသိေတာ့ဘူး …နဲနဲေလးရေအာင္ေတြး

မသိေတာ့ဘူး …နဲနဲေလးရေအာင္ေတြး ၀င္ရိုးစြန္းရဲ ့ဒီတေႏြ နဲနဲ ေႏြပီသလာတဲ ့အထဲမွာ တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလကေတာ့ အေအးဓါတ္ကိုသယ္ေဆာင္လာတုန္းပဲ ….။ ငါ … အိမ္ေရွ ့၀ရံတာမွာရပ္ရင္းေငး ဟိုး ….ေ၀းေ၀းက အနာဂတ္ကိုေတြး ခပ္ေရးေရး ခပ္ေၿဖးေျဖးသာ မပီ၀ိုးတ၀ါး ဆည္းဆာတိမ္ေတာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္တယ္ …..။ စိတ္အာရံုေတြ ကစဥ့္ကလ်ား အေတြးမ်ားဖရို ဖရဲ ေတာင္မင္းကို ေျမာက္မင္းမကယ္ႏိုင္ ဒီတခန္းရပ္ျပဇာတ္ ဇာတ္နာလွတယ္ … ယံုၾကည္မႈ စံုလံုးကန္းတဲ့အခါ ကိုယ့္အိမ္နီးနားခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားရဲ ့ ၀ွက္ထားေသာလက္သဲမ်ား အလုအယက္ ဒုကၡကႏၱာရ ကပ္ဆိုးၾကီးထဲ ပြေယာင္းေယာင္း ေယာင္ကိုင္းကိုင္း အသက္ဓါတ္ဟာ ထြက္ေပါက္ရွိရာ တြားတြားတက္လာ ….. ကိုယ္မေပ်ာ္ပါဘူး ကိုယ္မငိုပါဘူး ……. ၀င္ကစြတ္ေကာင္္တို ့ရဲ ့ စိတ္ထဲ ဘာေတြမ်ားရွိေလမလဲ ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာသို ထြက္သြားၾကသူမ်ား သမိုင္းမ၀င္ေပယ့္ သမိုင္းတြင္ေနတဲ့ အသက္စြန္ ့သြားသူမ်ား ဘယ္ေတာ့မ်ားလည္း နွင္းရယ္ ဘယ္ေတာ့မ်ားလည္း ႏွင္းရယ္ ေႏြလည္ ေန ့ရဲ ့ အိပ္မက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေကာင္းကြက္တကြက္မွမရွိေသာ္လည္း ဒါဟာ ေလာကရဲ ့သစၥာတရား … တို ့မွားသြားလား ..မသိေတာ့ဘူး မသိေတာ့ဘူး…..မသိေတာ့ဘူး……။ ရဲရင့္သက္ဇြဲ ၀၃၀၇၂၀၁၃