အကိုခင္ေအာင္ေအးကို ဖတ္ျပတဲ့ကဗ်ာ

အကိုခင္ေအာင္ေအးကို ဖတ္ျပတဲ့ကဗ်ာ



ဘ၀ကမေရရာ မေသခ်ာဘူး

အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရမယ္



ငါထိုင္ေနတဲ့ ေတာအုပ္အစပ္မွာ

ေဘာလံုးကြင္းေလး တကြင္းကို

စမ္းေခ်ာင္းေလးရစ္ေခြစီးဆင္း

ေခ်ာင္းစပ္က မ်က္ရိုင္းၿခံဳုေတြၾကားမွာ

ေတာပန္းေလးေတြ ဟိုတပြင့္ ဒီီတပြင့္

ငွက္ကေလးေတြက တီိတီတာတာ ေတးဆို

ငါ … သတိရတယ္

တဂိုးရဲ ့ ကဗ်ာေတြနဲ ့ ရွန္တိနိေကတန္

ဒီအသက္အထိ အိပ္မက္တုန္္း

ငါ … သတိရတယ္

မုန္သူမရွိ ခ်စ္သူသာရွိ ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြသာရိွ

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတမာန္ ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာရဲ့ဟန္

စာကဗ်ာေတြ စြဲလန္းႏွစ္သက္ တရိႈက္မက္မက္ရွိေနခဲ့

တဆက္တည္းမွာပဲ ငါေတြးေနမိတယ္

ငါ…ခ်စ္တဲ့ ကဗ်ာဆ၇ာေတြ အေၾကာင္း

သူတို ့ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း….

ဘ၀မွာ သတိ၇စ၇ာေတြက အမ်ားသား

မင္းနဲ ့ ငါ့အၾကားမွာ ျခားထားတဲ့

အတၱမာန ခပ္ပါးပါး ကိုလည္း သတိရ

အဲ့သလို သတိရစရာေတြကို သတိတရျဖစ္ေနရင္း

ေန ့စဥ္ေသာက္ေနရတဲ့ ေဆးလံုးေတြကို သတိရမိျပန္ေတာ့

အကို ခင္ေအာင္ေအးရဲ ့ ကဗ်ာတစက ႏႈတ္ဖ်ားကထြက္က်လာျပန္ေရာ

တေန ့တေန ့ က်ေနာ္တို ့

မေမ့မေလ်ာ့ ေျပာဆိုမိၾကတာက

ဘ၀ ကို ေဆးလံုးေတြလို မ်ိဳမခ်ဘို ့မိရယ္… အခ်ိန္ကို

ေပႀကိဳးနဲ ့ မတိုင္းမိဘို ့ရယ္ပါပဲ …(ခင္ေအာင္ေအး)

ေဆးေသာက္ရတာ ေဆးလံုးေတြကို ျမင္ရတာ

ငါ မုန္းတယ္ သို ့ေပေသာ္လည္း

ငါမုန္းတဲ့ ေဆးလံုးေတြက ငါ့ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနၾကတယ္ ။

မုန္းလိုက္တာ ငါ့ ဘ၀ကို ငါ မုန္းလိုက္တာ

ဘ၀ ကို အကန္ ့အသတ္နဲ ့ အသက္ရွင္ရမတဲ့

ရက္စက္တဲ့ ကံႀကမၼာ ဇာတ္ညႊန္းက ၾကမ္းလွခ်ည္ရဲ ့ ။

စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ ရြက္ေၾကြတခ်ိဳ့ ေမ်ာပါသြားၾက ။



ေနလံုးက ေတာအုပ္ေလးရဲ ့ ထိပ္ဖ်ားေပၚကေန

ငါ့ …ကိုငံု ့ၾကည့္ေနတယ္

ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိျပန္ေတာ့

တိမ္ေတြက ေလအေ၀ွ ့မွာ တေရြ ့ေရြ ့

လြတ္လပ္ျခင္း ေကာင္းကင္မွာ အေတြးစမ်ား

တိမ္ေတြလို တေရြ ့ေရြ ့

စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ ပန္းပြင့္တခ်ိဳ ့ ေမ်ာပါသြားၾက။



တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလထဲမွာ အေအးဓာတ္က

သိသိသာသာ လူကို အေနခက္ေစၿပီ

အကုန္ျမန္တဲ့ ေႏြရာသီ

ေန ့ည မရွိတဲ့ ကာလဟာ တိုေတာင္း

ဥေရာပမွာ တေဆာင္းသစ္ေတာ့မယ္

ငါ့ မွာ အလြမ္းေတြ တေဆာင္းသစ္ေတာ့မယ္

အလြမ္းရင့္ေတာ့ ပန္းပြင့္လိုမေၾကြၿပီ

ဟုတ္ပါရဲ ့ …. အလြမ္းေတြ နင့္နင့္သည္းသည္း

မ်က္ရည္တာရိုးကို အလြမ္းပြင့္ေတြက ရိုက္ခ်ိဳးသြားၾကရဲ ့ ။



ေတာအုပ္အစပ္ စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးက

ငါ့ရဲ ့အေတြးမ်ား ကစဥ့္ကလ်ားနဲ ့အေမ့ထံပါးေရာက္သြားတယ္

သားေတြကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ ေျမးေတြနဲ ့ျမစ္အေပၚစုပံုထား

ဒါဟာ သုခ မျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ

ေသာကကို အခိုက္အတန္ ့ေမ့ေလ်ာ့ထားႏိုင္တဲ့အေမ

သူ ့ေျမးနဲ ့ သူ ့ျမစ္ အနာဂတ္သစ္ဘို ့အေရး

အေ၀းကိုထြက္သြားၾကေတာ့

အေမကတိတ္တိတ္ေၾကကြဲ ပင္လယ္ဟာ အေမပဲေလ။

စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ ရြက္ေၾကြတခ်ိဳ ့ ငါ ေမွ်ာခ်လိုက္တယ္

အေမ ရယ္… ဘ၀ကိုတပ္မက္တြယ္တာ

အနာဂတ္ဆိုတာကို ျမင္လာၾကတဲ့အခါ

ပ်ံသန္းသြားမွာ သဘာ၀ေလ အေမ့ကို ငါ က တရားျပ

တရားက ငါ့ကို ျပန္ခ် အေမကေတာ့ မ်က္ရည္စေတြနဲ ့ ေၾကကြဲေနပ ။



စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ စူးရွေနျခည္ေအာက္မွာ

ငါးေလးတေကာင္ခုန္ထ ျဖစ္လာတဲ့ ေရလိႈင္းဂယက္ေတြ ကိုေငးရင္း

ငါ့ရဲ ့သက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္လိုက္မႈအေပၚမွာ

ေတာအုပ္ေလးေတာင္ အထိတ္တလန္ ့ျဖစ္သြားပံုရတယ္

ဘယ္သူဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ

နရသိန္ထဲက ငါ့ရဲေဘာ္ႀကီးေရ …. ေတာင့္ထားကြ

ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ကာလက ေအာင္ပြဲဟာ အိပ္မက္မဟုတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာ

တေက်ာ့ျပန္လည္လာမယ့္ ေအာင္ပြဲအတြက္

တိုက္ပြဲဆက္ရဦးမယ္ ရဲေဘာ္ႀကီးေရ

တိုင္းျပည္ရဲဲ ့အေျပာင္းအလဲ အနာဂတ္နဲ ့လြြဲခဲ ့ရတာက စ

ဘ၀မွာ လြဲ ခဲ့ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္

ေကာင္းကင္က လြင့္ပါးတဲ့ တိမ္ေေတြလို

အဲဒီကာလပါပဲ

ရဲရင့္သက္ဇြဲ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာသမားတေယာက္ကို

ေခတ္ႀကီးက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တာေလ ။



ရဲရင့္သက္ဇြဲ

၁၁၀၆၂၀၁၁

ဟယ္လ္ဆင္ကီးၿမိဳ ့